მე და დემეტრე უკვე 1საათია სახურავზე ვზივართ.
აქაურობა ისეთი ლამაზია, რომ თვალს ვერ მოწყვეთ, მაგრამ დემეტრე რატომღაც მთელი ღამეა მე მაშტერდება.
ცოტახანი ჩუმად ვიყავით, მე თავი მის მხარს დავადე და ესე ჩაფიქრებული ვისხედით.
ცოტა ხანში დემეტრემ სიჩუმე დაარღვია და დაილაპარაკა
- მინდა მეტი ვიცოდე შენზე, მოდი კითხვები და პასუხები ვითამაშოთ
მითხრა მან მე კიდე ღიმილით დავუქნიე თავი.
- კარგი მე ვიწყებ, შეყვარებული გყოლია?
მითხრა მან და გაბრაზებული სახე მიიღო იმის გაფიქრებით, რომ შეყვარებული მყოლია.
მეც სიცილით ვუპასუხე
- არა, ძალიან მორცხვი ვარ, შენ ერთადერთი ბიჭი ხარ ჩემი ძმის და მისი მეგობრების გარდა ვისაც წესიერად დაველაპარაკე
ჩემ ნათქვამზე მან მშვიდი სახე მიიღო და ხელზე კიდევ ერთხელ მაკოცა
- ეხლა მე
ვთქვი და გახარებულმა ტაში დავუკარი რაზეც მას საყვარლად გაეცინა
- შენი საყვარელი ფერი?
ვკითხე თან დაინტერესებულმა შევხედე მას, ისეთი სახე ჰქონდა თითქოს არ იცოდა რა იყო მისი საყვარელი ფერი
- მოიცა, მოიცა არ თქვა. გამოვიცნობ!... ყვითელი ნამდვილად ყვითელია!
ვუთხარი მე რაზეც მან ხმამაღლა გაიცინა და თავი დამიქნია
- არარსებობს! გამოვიცანი!
ვთქვი და გახარებულმა ცეკვა დავიწყე
(რათქმაუნდა დემეტრეს საყვარელი ფერი არ ჰქონდა, მისთვის სულერთი იყო ყველა ფერი, მაგრამ მისმა საყვარელმა პატარა გოგონამ სრული სხვა მნიშვნელობა მისცა ყვითელ ფერს. ახლა ყველაფერ ყვითელს სულ სხვანაირად შეხედავს, ყოველთვის მასზე იფიქრებს ამ ფერის ხსენების დროს. ამიტომ.რატომაც არა ყვითელი მისი საყვარელი ფერი გახდა..)
- ახლა ჩემი ჯერია, ყველაზე მეტად რისი გეშინია.?
მკითხა დემეტრემ და დავფიქრდი
- ობობების მეშინია ყველაზე ძალიან
ვთქვი მე რაზეც დემეტრეს გაეცინა, ალბათ ჩემი ყვირილი გაახსენდა ობობის დანახვის დროს

ჩემი ჯერი დადგა და გადავწყვიტე მეკითხა ისეთი რამ რაც ყველაზე მეტად მაინტერესებთა
- შეგიძლია მომიყვე იმ ჩხუბის დროს რა ხდება? ფული რა შუაშია ჩხუბთან?
ვიცი ესეთი კითხვები არ გვიგულისხმია, მაგრამ არ შემეძლო არ მეთქვა. ძალიან მაინტერესებდა.
- ეს არაკონონიერი ბოქსია წესების გარეშე, სადაც ხალხი ფულს დებს თავის რჩეულზე. ჩვენ კი ვინც ვჩხუბობთ დიდ თანხას გვიხდიან ამაში.
დემეტრემ სახე დაასერუოზულა და მოყოლა დაიწყო. აი საიდან ღებულობს სანდრ ფულს თურმე.
ცრემლი ვეღარ შევიკავე..
- პატარა რა იყო?
მითხრა დემეტრემ და ჩემკენ ახლოს მოიწია, ხელი კი ლოყაზე დამადო.
- დ-დემეტრე ბოდიში, ვეღარ მოგატყუებ.. მ-მე ჩემი ძმა
ძლივს ვლაპარაკობდი თან ვტიროდი.
- პატარა დამშვიდდი, რა ხდება?
- ჩემი ძმა სანდროა ვისაც ეჩხუბე! მაგიტო მოვედი დარბაზში, მას გამოვყევი ჩუმად რადგან ვიცოდი რაღაცას რო მიმალავდა.

დემეტრეს სახე დასეიოზულდა, არანაირი ემოცია არ ჩანდა მის სახეზე. ასეთი დემეტრე ჯერ ნანახი არ მყავდა
- ეს სიმართლეა?
თქვა ამჯერად გაბრაზებულმა, მე ტირილი შევწყვიტე და გადავწყვიტე დამეწყნარებინა. იმედია ამ შენობიდან არ გადამგდებს სანდროს და რო ვარ
- კი, ბოდიში ადრე უნდა მეთქვა. უბრალოდ ვერ გითხარი იმიტორო ვიცოდი, რომ შემიძულებდი. ამისთვის არ ვიყავი მზად, ბოდიში. უ-უბრალოდ
უცებ ლაპარაკი შევწყვიტე როცა დემეტრეს ტუჩები ვიგრძენი ჩემსაზე..
ეს მართლა ხდება? ვინმემ მიჩქმიტეთ.. არა არა არ მინდა ეს სიზმარი დამთავრდეს.
კოცნაზე კოცნით ვუპასუხე, რთული იყო დემეტრესნაირი ბიჭისთვის უკან არ გეკოცნა. არ მჯერა რო ჩემი პირველი კოცნა დემეტრესთან იყო.

დემეტრე ნელნელა მომშორდა და მშიერი თვალებით მიყურებდა.
მე არ ვიცოდი რა მექნა, 1 წუთის წინ ისეთი თვალებით მიყურებდა თითქოს ჩემი მოკვლა უნდოდა, ახლა კი ისეთი სახით მიყურებს თითქოს მე კურდღელი ვიყო ის კიდე მგელი.
- მე შენ ვერ შეგიძულებ, გასაგებია? ეს თქვა და თავის კალთაში მომიქცია, თვითონ კი უკნიდან ჩამეხუტა.
თავი ესე კარგად ცხოვრებაში არ მიგრძვნია, მისი სუნთქვა კისერში ისეთი ცხელი იყო რომ ლამის აქვე გავითიშე.
ღმერო, რა არის ეს ბიჭი?

- დემეტრე, შეგიძლია შენს თავზე მომიყვე. შენი მამა ხომ პრეზიდენტია, რაში გჭირდება ეს ყველაფერი?
გადავწყვიტე დემეტრეზე ყველაფერი გამეგო, ეს მჭირდებოდა.
- ის ნამდვილი მამაჩემი არ არის, ნაშვილები ვარ.
ამის გაგონებაზე დემეტრე შემეცოდა. ვგრძნობ როგორ შეეცვალა მას ხასიათი და ისევ გაბრაზებული გახდა.
- მათ არაფერი არ აინტერესებთ, არც მე, არც ჩემი პატარა და. ისინი მხოლოდ საკუთარი თავის იმიჯზე ფიქრობდნენ
მამას მხოლოდ რეკლამებში ვჭირდები, ყველას რო აჩვენოს როგორი შესანიშნავი შვილი ჰყავს. დედა კი ბოლოს შარშან ვნახე, სულ დასასვენებლად არი. ჩემი პატარა და წაყვანილი ჰყავს, ის ნამდვილი და არაა, მაგრამ ჩემი ერთადერთი დარჩენილი ოჯახია.
მე თავი მისკენ შევატრიალე და ნაზად ვაკოცე ლოყაზე, რაზეც მან გაიღიმა და კოცნითვე მიპასუხა.
- პატარა რომ ვიყავი ყოველთვის მცემდნენ ხოლმე, თავშესაფარშიც სულ მცემდნენ დიდი ბიჭები. ამიტომ დავიწყე დარბაზში სიარული, ჩხუბებში მონაწილეობა. ჩემი საკუთარი ბანდაც მყავს სადაც ძალიან ბევრ ცუდ რაღაცას ჩავდივართ. შენი ძმაც ცუდ რაღაცეებშია გარეული..
დემეტრეს ხელები ჩემ ხელებში მოვიქციე და მისი მოსმენა გავაგრძელე
- აღარ შემეძლო მამაჩემთან ერთად ცხოვრება ამიტომ ცალკე პატარა ბინაში გადავედი. მან იცის ყველაფერი არაკანონიერ ჩხუბებში, რომ ვმონაწილეობ. ყველაფერი იცის, ასე მითხრა ვინმე თუ გაიგებს ვინც ხარო მოგკლავ და შენ ძვირფას ადამიანებსაცო.


დემეტრეს ვუსმენდი და ძლივს ვიკავებდი ცრემლებს. რამდენი რამის გადატანა მოუხდა თურმე

რამდენიმე წუთის შემდეგ გადავწყვიტეთ წავსულიყავით. ისე თბილად ვიყავით ერთმანეთზე ჩახუტებულები რომ ადგომა ძალიან გაგვიჭირდა.
არ ვიცი რა დავარქვა ამ გრძნობას, მაგრამ მასთან ერთად როცა ვარ თავს ყველაზე დაცულად და კომფორტულად ვგრძნობდი

სახლის კარები ჩუმად გავაღე და ჩემ ოთახში ავედი. არ მჯერა რომ ყველაფერი გამომივიდა, ჩემი ძმა უკვე ტელევიზორთან აღარ იყო, ალბათ თავის ოთახში წავიდა.
ჩემ ოთახში ავედი და ნელნელა ბოტასების და კურტკის.გახდა დავიწყე, პერანგის გამოცვლაც მომიწევს.
საწოლზე გაღიმებული დავხტი და მესიჯის წერა დავიწყე.

“ტკბილ სიზმრებს გისურვებ "

რამდენიმე წამში კი პასუხი დაბრუნდა

"შენზე ტკბილი მაინც არ იქნება "

მის მესიჯზე ეგრევე გავწითლდი და საბნის ქვეშ დავიმალე, ალბათ თვითონაც მიხვდა ახლა როგორ წითელიც ვარ და იცინის..