-ნოე სანამ სამსახურში წახვალ შეძლებ მე და ნიაკო დედასთან რომ გაგვიყვანო?
-თათბირზე მაგვიანდება პატარავ, ოფისში წამოდით და თათბირის მერე ერთად წავიდეთ კარგი?
-წავიდეთ დეე? _ ნიაკოს გავხედე რომელიც ნოეს ტელეფონით ერთობოდა სიხარულით დამიქნია თავი და ფეხზე წამოდგა _ მიდი დე მამას მიეცი ტელეფონი და უთხარი მანტო მოგაცვას და ქუდი დაგახუროს _ ნოესთან გაიქცა და ტელეფონი მისცა
-მამი მამი დედიკომ მანტო ჩაგაცვას და ქუდიც დაგახუროსო
-გავიგონე მამი გავიგონე _ სიცილით დაუკოცნა ლოყები და მეც ოთახში ავირბინე გამოსაცვლელად

ნიაკო უკან მოვათავსეთ და მე ნოეს გვერდით დავჯექი
-ტასოც უნდა დაესწროს თათბირს?
-არა შეგიძლიათ იჭორაოთ
-მამი მე რომ დიდი გოგო გავიზრდები მანქანას მიყიდი?
-რადგინდა მა მანქანა მამიკოს არ დაყავხარ სადაც გინდა ხოლმე?
-კი მაგრამ ჩემი მანქანა რომ მეყოლება და შენ და დედიკო სახლში არ იქნებით ჩემს პატარა ძამიკოს მე წავიყვან ხოლმე ბაღში
-დე რა იცი რომ ძამიკო იქნება? _ გამეღიმა
-ასე მინდა დე და სახელიც მოვიფიქრე იცი რა მინდა რომ დავარქვათ?
-რა დედი?
-აბო... აბო დავარქვათ და აბო ძიასავით მხიარული იქნება
აბოს ხსენებაზე რიგრიგობით ამომიტივტივდა თავში ყველა აბოს ზარი, მოულოდნელად სახლიდან გასული ნოე და უპასუხოდ დარჩენილი ჩემი თავი... სიმწრით გამეღიმა და ფანჯარაში გავიხედე
კომპანიაში მისვლამდე ხმა აღარ ამომიღია, მანქანიდან გადმოვედით მე და ნიაკო და ნოეს დაველოდეთ სანამ მანქანას დააყენებდა.
ნოე მალევე მოვიდა ხელი მომხვია და მეორე სართულზე ავედით, ყველას ღიმილით ვესალმებოდი თვალებით კი ტასოს ვეძებდი, მალევე დავინახე ბუზღუნით მომავალი ანასტასია, რომელსაც ცალ ხელში საქაღალდეები ეჭირა და გაურკვეველი სიტყვებს ბუტბუტებდა, დაგვინახა თუარა გაეღიმა და ბედნიერი გამოემართა ჩვენსკენ
-წლის სუპერ წყვილი _ ნოე გადაკოცნა და მე და ნიაკოს ნოეს გასაგონად ჩაგვილაპარაკა_გოგოებო მამათქვენებმა ქანცი გამაძრო იქნებ მომეშველოთ ცოტა
-გათხოვება ტასია... გათხოვება გიშველის _ სიცილით გაგვშორდა ნოე და მამას კაბინეტში შევიდა
-გათხოვებაო და მის ძმაკაცს რომ არ მოვყავარ არ ახსენებს ამას _ გამეცინა და სიცილით მოვკიდე ტასოს ხელი
-წამო წამო ცოტახანი იქნებ უფროსებმა ჩემი და ნიაკოს ხათრით თათბირის დასრულებამდე გვათხოვონ შენი თავი _ღიმილით შევედით კაბინეტში
-ბაბუაა _ მოულოდნელად გავარდა ნიაკო და მამას ჩაეხუტა _ როგორ მომენატრე იცი? ნინა ბებოც ძალიან მომენატრა
-გენაცვალოს ბაბუამ შენ... ჩვენც ძალიან მოგვანატრა ჩემმა შვილმა და მამაშენმა შენი თავი
-მასე აღარ თქვა ბაბუ _ გაბუტულმა გახედა ნიაკომ მამას
-ცუდი არაფერი უთქვია დედიკო _ მამას უხერხულობის დასამალად ჩავერიე
-არა დე ასე არ მომეწონა რო თქვა, რაზე ვამბობ იცი ბაბუ ? (მამას მიუტრიალდა) ჩემმა შვილმა და მამაშენმაო რომ თქვი უნდა გეთქვა დედაშენმა და მამაშენმაო
მოულოდნელად ადგილზე გავიყინე და საოცრად დიდი ბედნიერება ვიგრძენი... ნოემ ღიმილით გამომხედა
-იცი რამხელა ბედნიერება ხარ შენ ? ღიმილით მივედი მამასთან და ნიაკოს გამორთმევას ვაპირებდი ნოემ რომ ჩაახველა... გამეღიმა და მამას ხელში მყოფ ნიაკოს ძალიან ბევრი ვაკოცე _ მამი თათბირის შემდეგ სახლში მოვდივართ და მინდა რომ წამოხვიდე შენც მე და ნოეს რაღაცის თქმა გვინდა
-ხომ მშვიდობაა ? _ შეშინებულმა იკითხა
-მე ვიცი ბაბუ მაგრამ არ გეტყვი _ ენა გამოუყო ნიაკომ და დივანზე მჯდარ ანასტასიას ჩაეხუტა
-შენ იცი ტასიკო? არ იცი მე ვიცი რამაგარია დეე არავინ იცის _ ხითხითი გააგრძელა ნიაკომ
-რახდება ევა? გაოცებულმა გამომხედა ანასტასიამ
-წამო წამო დავით თათბირზე თორემ დაიწყეს უჩვენოდ _ საათს დახედა ნოემ
-მა წამოვიდე? _ თვალების ციმციმით გახედა ნიაკომ ნოეს
-არა პატარავ მალე მოვალთ მე და ბაბუა
-ბაა _ მოწყენილმა გახედა დავითს
-წამოდი მაგრამ ჩუმად დაჯექი და არავის ჩაერიო ლაპარაკში თორემ მე და მამა გაგებუტებით კარგი? _ სიხარულით ჩამოეკიდა ნიაკო კისერზე, ნოემ შუბლზე მაკოცა და კაბინეტი დატოვეს
ტასიკოს მივუჯექი გვერდით და მოვეხვიე
-როგორ მომენატრე გადარეულო იცი?
-მეც ევაჩკა მეც... გოგო რაო ნიაკო რას ამბობდა? საიდუმლოო თუ რაღაც _ გამეცინა და თქმას ვაპირებდი მაგრამ მოულოდნელად გადავიფიქრე
-რავიცი ბავშვურად უხარია თუ რამე გაიგო ჩვენი საიდუმლო იყოსო ... შენ და აბო რას შვებით?
-რავიცი გოგო _მორცხვად აუწითლდა ლოყები
-მოიცა მოხდა რამე? _ ეშმაკურად გავხედე
-ერთად ვიყავით _ჩუმად ჩამჩურჩულა თითქოს ვინმე გვისმენდა და ეშინოდა არ გაეგო
-რაა? _ იმხელაზე ვიყვირე პირზე ამაფარა ხელი
-რა გაყვირებს გოგო
-ანუ შენ და აბო? რა ჩუმჩუმელები ხართ რა
-რაუნდა მექნა ტელეფონში მეხარებინა შეყვარებულთან სე*სი მქონდა თქო? _ სიცილს ვერ იკავებდა და მეც გამეცინა
-არა გოგო მაგრამ რავიცი...
მე და ტასო ისე გავერთეთ ლაპარაკში ვერც კი გავიგეთ როდის შემოვიდა ოთახში დავითი და უკან ნოე მოყვა რომელსაც ხელში ჩაძინებული ნიაკო ეკავა
-მისთვის ზედმეტად უინტერესო აღმოჩნდა თათბირი... მიდი ადექით უცებ და გავიდეთ _ მე და ტასოს გამოგვქედა და თავით გვანიშნა ადექითო _ წამოდი ტასო დღეს ზედმეტად მნიშვნელოვანი დღეა და თავისუფალი ხარ წამოდი ჩვენთან ერთად
-არა რა ხდება რაღაც და არ მეუბნებით _ გაბუტულმა ამოილაპარაკა ტასომ _ჩადით თქვენ მეც ნივთებს ავიღებ და ჩამოვალ
მე მამა და ნოე მანქანაში ჩავჯექით, ნიაკო მამამ მიიწვინა მკერდზე და ტასოს ველოდებოდით, ჩხუბით რომ გამოვიდა კომპანიიდან
-რაც აქ მუშაობა დაიწყო ასეთ დღეშია, ნეტავ მაცოდინა რა აქვს ამდენი საბუზღუნო _ გაეცინა მამას

სახლში მალე მივედით, ნოემ ნიაკო გადმოიყვანა და სადარბაზოში უნდა ავსულიყავით აბომ ხელი რო სტაცა ანასტასიას და გაბრაზებულმა შეხედა
-შენ საერთოდ ნორმალური ხარ? იცი მაინც რამდენი ხანია გირეკავ? _ ანასტასია დაიბნა და ხელი ჯიბეზე მოისვა სავარაუდოდ ტელეფონის მოსაძებნად
-მე ... არ გამიგია ზარი აბო... მგონი ოფისში დამრჩა ტელეფონი
-ძალიან ვინერვიულე _ ჩაეხუტა და ჩვენ გამოგვხედა _ ოჰ ეს რა ხალხი ყოფილა აქ _ მე გადამკოცნა, მამას ხელი ჩამოართვა და ნოეს მკერდზე მიხუტებულ ნიაკოს ჩუმად აკოცა რომ არ გაღვიძებოდა _ძმობასგაფიცებ შენთან ზასავს ნუ დამაწყებინებ ისედაც ყველა დღე გნახულობ _ მხარზე გაკრა ნოეს ხელი და ისევ ანასტასიას მიუტრიალდა _ წამო ცოტახანი საქმე მაქვს
-არა ეხლა ორივე ჩვენთან წამოდით ჯერ მე და ნოეს გვაქვს საქმე და მერე სადაც გინდა იქ გაიპარეთ _ ღიმილით გავხედე ორივეს
სახლში შევედით თუ არა დედამ ყველა გადაკოცნა და მე ჩამეხუტა
-დედას ლამაზო, როგორ მომენატრე დე ... შემოდით შემოდით ახლავე გავამზადებ სადილს
-არაფერი გვინდა დე მხოლოდ ყავას დავლევთ, აი რაღაცეები მოვიტანე _ ტკბილეულობით სავსე პარკი მივაწოდე დედას
-ნოე წამო რა ოთახში დააწვინე ნიაკო... ხმაურია აქ და ვერ მოისვენებს ცოდოა
ჩემს ოთახში შევედით ნოემ ნიაკო ლოგინზე დააწვინა პლედი მიაფარა, გამეღიმა როცა ოთახს თვალი მოვავლ და ყველაფერი ისე იყო როგორც ადრე
-ნოე იციი მაშინ როცა საუბარი არ შემეძლო სულ აქ ვიყავი თითქმის... არასოდეს არ გავდიოდი ოთახიდან, დღე ყველა ცდილობდა რამენაირად გავემხიარულებინე ღამე კი სულ მარტო ვიყავი და ჩუმად ვტიროდი რომ არავის გაეგო ჩემი ცრემლები... მაშინ ვერც წარმოვიდგენდი რომ ერთ დღეს ამ ოთახში ბედნიერი შემოვიდოდი ქმართან ერთად ...
-პატარავ ნუ დაიგრუზავ თავს... გავიდეთ და ახალი ამბავი ვუთხრათ ხო?
თავი დავუქნიე და კარები ღია დავტოვეთ რომ ნიაკოს რომ გაღვიძებოდა ხმა გაგვეგო... დედას უკვე გაემზადებინა ტკბილი სუფრა მაგიდის ირგვლივ დავსხედით ყველა... ის ის იყო ყავა უნდა დაედგა ჩემთვის ნოემ რომ თქვა
-ევა არ სვამს ყავას _ ყველამ გაკვირვებულმა გამომხედა რადგან ჩემი ყოველი დილა ყავით იწყებოდა და ყავით სრულდება
-რას მალავთ თქვენ ორნი? _მამა მიყურებდა და ვერ ხვდებოდა რახდებოდა
-კარგით კარგით_გამეცინა და ნოეს გაეღიმა_ მე და ნოეს მალე მეორე პატარა ბიჭი ან გოგო გვეყოლება
-ვაიმე_ ხმამაღლა დაიყვირა ანასტასიამ დედა და მამა ჩუმად იყო ჯერ კიდევ გაოცებულები იჯდნენ და ცრემლიანი თვალებით მიყურებდნენ
-ჩემო პატარა... გილოცავ დეე... თითქმის წელიწადი გავიდა ... გილოცავთ ამ ბედნიერებას _ მე და ნოეს მოგვეხვია დედამ
-აუ შოკში ვარ ჩემი ნათლული დაიბადება რა მაგარია _ ანასტასიამ სიხარულით ლამის ხტუნვა დაიწყო და მომღიმარ აბოს გახედა _ მოიცა შენ რა იცოდი? იცოდი ხოო? იცოდი როგორ ვნერვიულობდი და მაინც არ მითხარი
-დამშვიდდი ტასო არაფერი არ იცოდა ამდილას გაიგონა შემთხვევით ჩემი და ნოეს ლაპარაკი _მეტი დამაჯერებელი ვერაფერი მოვიფიქრე და მოულოდნელად აბოს სიტუაციიდან დაძვრენას შევეცადე რომ ანასტასია არ ჩაძიებოდა
-მა შენ არაფერს მეტყვი? _ ფეხზე ავდექი და ჩუმად მყოფ მამას ჩავუჯქი კალთაში
-მე რა უნდა გითხრა შვილო იმის გარდა რომ ძალიან ბედნიერი ვარ თქვენი ბედნიერებით _ჩამეხუტა და თავზე მაკოცა _ მამას პატარა გოგო აღარაა ისეთი პატარა როგორიც მამას ჰგონია
-ანუ ახალი წლის მერეც არ მოხვალ უნივერსიტეტში ხო? _ მოწყენილმა მკითხა ტასომ _ მაგრამ შენ იყავი კარგად და ეგ არაფერი
-როგორ არა მე და ნოემ ვისაუბრეთ მაგ თემაზე და შევთანხმდით რომ ვივლი მანამ სანამ შევძლებ
-ტყუის ეგ თვითონ გადაწყვიტა _ გაეცინა ნოეს და მანიშნა მოდიო, წამოვდექი და მამას კალთიდან ნოეს კალთაში გადავინაცვლე შუბლზე მაკოცა შევატყვე რომ მოუსვენრად იყო და შემეშინდა იმ წამსვე ყველაზე ცუდისკენ წავედი ფიქრებით ფეხზე წამოვდექი და ნოეს შევხედე
-ნოე წავიდეთ კარგი?
-რატომ დედიკო იყავით ცოტახანს სადილსაც გაგიმზადებდით მოგშივდებოდათ
-არა არა დე...
-მამი ნიაკო ცოდოა ახლა გასაღვიძებლად და დატოვეთ მაშინ კარგი?_ ნოეს გავხედე ხელს ნერვიულად აკაკუნებდა მაგიდაზე
-კარგი დარჩეს მაშინ ნიაკო და გავიდეთ თურამე დაგირეკავს შენები _ მოულოდნელად ჩაილაპარაკა აზრზე მოსულმა აბომ _ ტასო უნდა წავიდე, ჩემს ტელეფონს გიტოვებ და ყურადრებით იყავი დაგირეკავ
აბომ ნოეს მოკიდა ხელი მამას და დედას დაემშვიდობნენ და გარეთ გავიდნენ... მეც როგორც შევძელი შევინარჩუნე სიმშვიდე და მშობლებს ღიმილით დავემშვიდობე
-თურამე დამირეკეთ კარგი? დეე ცივი არ აჭამო რა ყელი ტკიოდა _დედას გავხედე მოვეხვიე ორივეს და კარებთან მისულს ანასტასია დამეწია
-ევა რახდება? _ ჩუმად ჩამიჩურჩულა ანასტასიამ
-ეხლა არა სიხარულო კარგი? ყველაფერი კარგადაა არ ინერვიულო... გთხოვ საღამოს ჩამოდი ნიაკოსთან და გაართე რომ არ მოუნდეს დღეს სახლში წამოსვლა
-ვხვდები რომ მიმალავ რაღაცას, მაგრამ რას არ ვიცი... არ ინერვიულო კარგი?
ტასოს ვაკოცე და ქვევით ჩავირბინე და მანქანის უკანა სიდენიაზე მჯდომი ნოეს დანახვისას აბოს გავხედე შეშინებულმა
-აბო რახდება ?
-ლომკა ეწყება მალე წავიდეთ!


მეგობრებო იმედია მოგეწონებათ ♥