-ძამიკო, - ელზამ ვაჩეს ოთახში შეიპარა და ჩურჩულით მიუახლოვდა საწოლს.
-რა იყო, საყვარელო? - ამოიზმუილა ბიჭმა და თავი ამოყო.
-ვერ ვიძინებ, ჩაიჩოჩე რა. - ოდნავ ხმამაღლა უპასუხა ძმას. ვაჩე გვერდზე მიიწია და საწოლზე ხელი დაუტყაპუნა, დაწექიო. გოგონა ვაშინვე ჩაიფუთნა საწოლში და ძმას აეკრა. ელზასთვის მამა და ძმა ვაჩე გახლდათ. უმამობა ძმის დახმარებით, არასდროს უგვრძნია. ყოველთვის ამაყობდა ვაჩეთი და ბედნიერი ღიმილით კლასელებს მოახსენებდა ხოლმე, ჩემმა ძმიკომ გუშინ გამასეირნაო, ეს კაბა ძამიკომ მიყიდაო.
-ვაჩე.
-ჰო. - ისევ ამოიზმუილა და დას ხელები კარგად მოხვია.
-ხვალ კატოსთან წამიყვან? - კითხა ბიჭს და კატის თვალებით გახედა. ძალიან აინტერესებდა ვინ იყო კატო და რატომ ატარებდა მთელ დროს მასთან ვაჩე. ცოტა ეგოისტობაც შემოუტევდა, მაგრამ მიტოვებული გოგონა ეცოდებოდა. ელზას ნამდვილად სურდა კატოსთვის დობა გაეწია, თუნდაც ამას გოგონა ვერ მიმხვდარიყო.
-კი, მაგრამ ახლა დამაძინე. - გაიცინა ბიჭმა და ელზას შუბლზე აკოცა. - ჩემი ტკბილი გოგო, ჩემი ლამაზი დაიკო. - სიტყვებით მოეფერა ბიჭი და ტკბილი ძილი უსურვა. მალევე, ორივე ტკბილად ფშვინავდა.

***
-რა ლამაზია. - აღმოხდა ელზას, როდესაც კატო დაინახა. -უმშვენიერესია.
-აჰამ. - დაეთანხმა ძმა და გოგონას ანიშნა ჩამომჯდარიყო. ვაჩე "თავის" სვარძელში ჩაჯდა და კომაში მყოფს გახედა.
-აქ მთელი დღე, რას აკეთებ? - ინტერესით ჰკითხა ვაჩეს ელზამ.
-ვმღერი. - სერიოზული ხმით უპასუხა ბიჭმა, ელზას სახის დანახვისას კი გულიანად იცინა. - წიგნს ვკითხულობ...ხმამაღლა, სიმღერებს და მუსიკებს ვუსმენთ მე და კატო, ექთანთან, ქალბატონ ნუნუსთან ერთად ვჭორაობ. - სიცილით ჩაურაკრაკა თავისი ყოველდღიური განრიგი.
-რა მაგარია. მეც მომიყვანე ხოლმე აქ რა.
-შენ ამ ზაფხულს ზღვაზე წასვლა არ გინდა? - ჰკითხა სიცხით დატანჯულმა ბიჭმა ელზას.
-კი, მაგრამ აგვისტოში. მანამდე ორი თვეა. - გაუღიმა ვაჩეს და კატოს თმების ვარცხნა განაგრძო. კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა. შემოდიო გასძახა. ოთახში, ვაჩეს გასაკვირად ქრისტინა შემოვიდა. შესამჩნევად ცახცახებდა. გაოცებულმა შეხედა, უცნობ გოგონას, რომელიც კატოს თმებს უვარცხნიდა.
-ელზა, დეიდა ნუნუსთან გადი და ისადილეთ. - უთხრა პატარა დაიკოს ვაჩემ და ანიშნა მარტო დაგვტოვეო. გოგონაც მაშინვე წამოდგა, კატოს ლოყაზე აკოცა და ოთახი დატოვა. ელზას კატო დანახვითანავე შეუყვარდა და პირობისამებრ დასავით უვლიდა.
-მოდი, დაჯექი. - უთხრა ბიჭმა, გაშტერებულ ქრისტიინას. ქრისტინაც მაშინათვე ჩამოჯდა. ლაპარაკი უჭირდა, მაგრამ მაინც გაბედა და ვაჩეს ჰკითხა.
-ის გოგონა, წეღან, რომ გავიდა ვინ იყო? - ხმა და ხელები უცახცახებდა, დაბნეული ჩურჩულით ლაპარაკობდა და თითებს იმტვრევდა.
-ჩემი და, ელზა. რამე პრობლემაა? - უხეშად შეუბრუმა კითხვა.
-არა არანაირი. უბრალოდ, რამდენიმე წუთი მომისმენთ? - ხმა გაებზარა ქრისტინას, ღრმად სუნთქავდა, აშკარა იყო მასზე ყველაფერი ზეგავლენას ახდენდა და დიდი სტრესის ქვეშ ამყოფებდა.
-გისმენ.
-ვიცი, არ უნდა მოვდიოდე და მოსმენას არ უნდა ვითხოვდე, მაგრამ დამერწუმნეთ მოსვლაც და მისი ყურებაც ჩემი ცხოვრების გახანგრძლივებას ნიშნავს. მის გარდა აღარავინ დამრჩა, არც მშობლები, არც დაქლაები, არც ძმაკაცები... ვინც მყავდა, ღმერთმა წაიყვანა და ვინც დამრჩა, იმასაც მართმევს. - აქვითინდა გოგონა და იქვე მდგარი ჭიქა მიიყუდა. რამდენიმე წამის შემდეგ განაგრძო. - მისმა მშობლებმა ასე გადაწყვიტეს, მაგრამ მე არ მკითხეს. მოსვლაც ამიკრძალეს, ლაპარაკიც, მაგრამ მაინც მოვედი. როცა დავინახე, როგორ ვარცხნიდა შენი და კატოს, გამიხარდა, მაგრამ გულში რაღაცამ გამკრა. გამიხარდა, რომ მას ისევ სცემენ პატივს და უყვართ, თუნდაც უცხო ადამიანებს. მეტიკინა, ეგოისტურად მეტკინა, რომ მე არ ვიყავი ელზას ადგილას, მე არ ვუვლი კატოს და არ ვდგავარ მის გვერდით. გთხოვ მომეცი უფლება, მოვიდე ხოლმე და მასთან გავატარო დრო. - ქრისტინა აქვითინებული, დასევდიანებული და განადგურბული ევედრებოდა ვაჩეს, კატოს ნახვის უფლება მიეცა. რატომ ეკითხებოდა მას?.. თვითონაც არ იცის...
-როდესაც გინდა მოდი, შენი ნებაა, ახლა დამშვიდდი და მოწესრიგდი. - თბილად გაუღიმა გოგონას. გაოცებული იყო, თურმე როგორ ყვარებია კატო-ო. კიდევ იმან გააოცა, მე რატომ მთხოვსო? გულის სიღრმეში კი პასუხი იცოდა...
-ვაჩე, ნახე! - შესძახა ელზამ და კარში მდგომი, ორი აყლაყუდა დაანახა.
-გამარჯობა. - მიესალმა ბექა ქრისტინას და საკუთარი თავი გააცნო.
-მე ბექა ვარ, ვაჩეს ძმაკაცი და უახლოესი მეგობარი,თქვენ?
-ქრისტინა, კატოს მეგობარი. - სევდიანად გახედა მწოლიარე გოგოს და ბიჭს მაინც გაუღიმა.
-ოთო... ოთიკო... ოთარი. - დაუყვირა ელზამ უყურადღებობის შეგრძნებისას და ბიჭს დაუბღვირა, ტელეფონში ასეთი რა ნახეო.
-ქალბატონო ელზა, რა გნებავთ? ხომ მთხოვეთ თავი დამანებეო, ხოდა დაგანებე. - ირონიულად უპასუხა ოთომ, ძმაკაცის დას და თავი ისევ ტელეფონში ჩარგო.
-რა უჟმური ხარ. - ბოროტულად დაეჭყანა ელზა ბიჭს და თავი მოსაუბრეებისკენ მიაბრუნა.
-ქრისტინა, დღეს საღამოს გცალია? - ბექა მიუბრუნდა გოგონას და მიკიბ-მოკვიბის გარეშე ჰკითხა.
-მაპატიე, დღეს საქმეები მაქვს, სხვა დროს იყოს.
-რა საქმეები? - ცნობისმოყვარედ იკითხა ბექამ.
-კარგით, ახლა მეჩქარება, როგორც კი მოვიცლი, მაშინვე მოვაკითხავ კატოს. - სიტყვა ბანზე აუგდო ბექას, იქ მყოფებს დაემშვიდობა და წავიდა.
-ღმერთო ჩემო, რა ქაჯია. - აღმოხდა გაოცებულ ბექას, რასაც ელზას კისკისი და ოთოს ხარხარი მოყვა.
-რა ჩაგინამიოკა, აზრზე ხარ? - ძლივს ამოისუნთქა ოთომ და სიცილით ჰკითხა.
-რა? - დაბღვერილმა ბექამ, უინტერესოდ შეხედა მოხარხარეებს.
-იმდენად მოუცლელი და დაკავებული ვარო, კატოს ნახვას შევძლებ მხოლოდო, ბიჭებისთვის არ მცალიო. - უპასუხა მაშინვე ელზამ და ოთოსთან ერთად, იატაკზე გაიშხლართა.
-არა, ეგ კი არ ჩაუნამიოკა. - თქვა ვაჩემ.
-აბა?!
-არ მომწონხარ და შემეშვიო.
-ღმერთო, მუცელი. -ძლივს ამოისუნთქა ოთომ, ბექას დაბღვერილ სახეზე კი უარესი ხარხარი მორთო.

***
როგორც იქნა, ვაჩე მარტო დარჩა, კატოსთან და ბლოკნოტებთან ერთად. ქრისტინასთან საუბრმა, ბავშვებთან გსრთობამ და დედასთან ერთად სეირნობამ საშინლად გამოფიტა. ახლა, მხოლოდ ძილი სურდა, მაგრამ კატოს ვერ ტოვებდა მარტო. ბლოკნოტებს გახედა. ქრისტინას მიერ შევსებული რვეული გადაშალა და კითხვა დაიწყო:

"ძალიან უყვარს კითხვა, სიმღერესების მოსმენა და სეირნობა. გიორგის გარდაცვალების, შემდეგ კოშმარები აწუხებდა. მშვიდად მხოლოდ მაშინ ეძინა, როდესაც ძილში მელოდიურ და მშვიდ სიმღერებს უსმმენდა. თმებზე მოფერებაც ძალიან უყვარს... შუბლზე კოცნაც, გიორგი ძილის წინ სულ კოცნიდა..."

"გიორგი, გიორგი" - ერთადერთი სიტყვა უტრიალება თავში, ვერ გაერკვია, ვინ იყო გიორგი კატოთვის, ქრისტინასთვის, ნინოსთვის.
კატოს ბლოკნოტს სასწრაფოდ დაწვდა და კითხვა განაგრძო:


"სული მეხუთება, გული მინდა ამოვიგლიჯო, ძალიან მტკივა. ცრემლებით ყოველ ღამე ვასველებ ბალიშს. გიორგი,რომ მხედავდეს შეიძლება მომკლას კიდეც, მაგრამ არ შემიძლია, ვერ ვრჩერდები, ტირილი ძალიან მშველის. უიმსობა ისეთივე მტკივნეულია, როგორიც უჰაერობა, უწყლობა. ძალიან, რომ გინდა ისუნთქო, დალიო, მაგრამ არ შეგიძლია. გინდა მოკვდე, რომ დაისვენო, მაგრამ ღმერთი არ გაძლევს უფლებას. უნდა იტანჯო, გაუძლო უჰაერობას, უწყლობას. და ალბათ იმედი არსებობს, სიცოცხლის მიზეზისა, ალბათ არსებობს ადამიანი რომელიც სიცოცხლის სურვილს დაგვიბრუნებს, წყალს დაგვალევინებს, მაგრამ ჩემთვის გიორგი ერთადერთი იყო, უმისობა მომკლავს, ვიცი მომკლავს. მტკივა... მისი გაყინული სხეული მტკივა. მინდა ჩახუტებით გავათბო, მაგრამ... მაგრამ ერთხელ გაყინული აღარ ლღვება..."

სუნთქვა შეეკრა. ფეხზე სასწრაფოდ წამოდგა და ფანჯარა გამოაღო. რამხელა ტკივილს იტევდა ეს ციცქნა გოგო, მას კი არ შეეძლო შველა. სტკიოდა... უმექმედობა სტკიოდა... ტელეფონში სიმღერა ჩართო... მთელ ოთახს მოედო, მელოდიური ჰანგები...
ფანჯრიდან სავსე მთვარე ჩანდა, ვარსკვლავები'ც... სავარძელში ჩაეშვა, ორი წუთი ასე დაჰყო. შემდეგ კატოსკენ გადაიხარა და თმებზე მოფერება დაიწყო.
ულამაზესი სანახაობა გახლდათ...
ვაჩე...
კატო...
მთვარე...
ვარსკვლავები...
და ნაზი, ჰარმონიული სიმღერა...
აი, ნამდვილი რომანტიკა, ხალხო!..

***
ოთახში ტელევიზორის ხმა ისმოდა, მამაკაცი უემოციოდ უყურებდა, ხანდახან დასევდიანებულ და ჩამომხმარ ცოლს გახედავდა. თვალები ცრემლებით ევსებოდა. ძლივს გაბედა და ქალს ჰკითხა:
-ნინო, იქნებ არასწორი გადაწყვეტილება მივიღეთ? იქნებ უნდა მიგვეხედა მისთვის? იქნებ იმედი არ უნდა გადაგვწურვოდა? ან ქრისტინას რატომ ავუკრძალეთ მასთან მისვლა? ხომ იცი, რომ ახლა მასთანაა? - ხმამაღლა საუბრობდა მამაკაცი. ხმა გამკაცვროდა, სევდაც ბრაზში გადაიზარდა. - მიპასუხე! - დაიყვირა. ნინო შეკრთა, მამაკაცისკენ შემობრუნდა. ქალი ტიროდა, ქმრის უემოციო, გამკაცრებული სახე აფრთხობდა. ძალა მოიკრიბა.
-ასე იყო საჭირო, კატო მოკვდა, გიორგისთან წავიდა, ის აღარ დაბრუნდა გესმის?! ის აღარ დაბრუნდა. - დაიყვირა და სავარძელზე ჩამოჯდა.
-ამას როგორ ამბობ?! ის სუნთქავს, მშვიდად სუნთქავს, იცი რატომ? იმიტომ, რომ შენ აღარ უჭამ ტვინს... არასდროს ყოფილხარ ისეთი დედა, როგორიც გიორგის და კატოს სჭირდებოდათ... - თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა, ქალს უყვიროდა. არ აღელვებდა იმ წამს ცოლის ტირილი, სლუკუნი, ქვითინი. მას შვილი ედარდებოდა... ორწუთიანი დუმილის შემდეგ, ცრემლებმოწოლილმა განაგრძო. - რატომ დაგთანხმდი? რატომ? ან კომაში მყოფი გიორგი აპარატიდან რატომ გამოაერთე? რატომ მიეცი ექიმებს ამის უფლება? - დაიღრიალა, ქალს მხრებში ეცა. - გეგონა ვერ გავიგებდი? გეგონა ჩემი შვილის მკვლელობას ასე გაპატიებდი? ახლავე წაეთრიე ჩემი სახლიდან... ბარგიც ახლა წაათრიე, ამ სახლში მეორეჯერ აღარ დაგინახო. - ნინოს მკლავში ეცა, ფეხზე უხეშად წამოაყენა და გასასვლელისკენ უბიძგა. ნინოს თხოვნას არ მოუსმინა, ქალის ბარგი თვითონ ჩაალაგა, რაღაც ფურცლებზე ხელი მოაწერა და ნინოს გაუწოდა.
-მოაწერე. - დაიგვირგვინა მამაკაცის ხმამ.
-ეს რა არის? - კივილი მორთო ქალმა.
-განქორწინების საბუთი. ვეღარასდროს ნახავ ვერ ჩემს შვილს და ვერც მე. - დიდი წივილის შემდეგ, მაინც მოაწერა ხელი ნინომ საბუთს. ნინო აღარ იყო ვახოს ცოლი... არც კაცის სახლში ცხოვრობდა ნინო...
სახლში მხოლოდ ბატონი ვახო დარჩა...
დივნაში ჩაეშვა და ცრემლები გადმოყარა...
შვილი მოენატრა...
ან შვილები...
გიორგი და კატო...
თავისი იმედები... გიორგი აღარ ჰყავდა...
მაგრამ კატო ცოცხლი იყო... და ისიც მისთვის იბრძოდა...
მაშინვე საავადმყოფოს მთავარ ექიმს დაურეკა, ვაჩეს ნათლიას. ბიჭის ნომერი და მისამართი გამოართვა. ქრისტინასთან გადარეკა და სახლში დაიბარა, საქმე მაქვსო.



მჰჰჰ... რავიცი, რა ვთქვა?!
ძალიან გთხოვთ, კომენტარები დაწერეთ, რადგან სტიმულს მაძლევთ.
იყოს შექება, შენიშვნა თუ გინდათ ლანძღვაც, მაგრამ უბრალოდ დაწერეთ, რა.
მიყვარხართ, მაინც :) ❤