კიდევ ბევრი გაქვს სამუშაო , უნდა იკითხო და იკითხო რაც შეიძლება მეტი , ნიჭი ნამდდვილად გაქვს რასაც დახვეწა სჭირდება , ზედმეტად მშრალი და ზედაპირული ნაწერი იყო, სულში ვერ ჩამწვდა, ძალიან ბევრი შეცდომა გქონდა, არაუშავს ამას გამოასწორებ თუ ბევრს იმუშავებ , ახლა ჩემზე მოგიყვები რააც შეიძლება მოკლედ და მიხვდები რატო შევაფასე შენი ნაწერი ასე მკაცრად ...(ვიცი ეს შენი ფანტაზიაა და მეც ასე მოგიდგები) ♥
16 წლის ვიყავი როცა ანალიზის პასუხმა დადებითი აჩვენა და "ჰოჩკინის ლიმფომა" ე.წ ფარისებრი ჯირკვლების სიმსივნე დამიდგინდა (3 B სტადია) , ამ შემთხვევაში ყველაზე ბოლოს მე გავიგე: მშობლებზე , ნათესავებზე,ასევე მეგობრებზე...
წარმოიდგინე; 16 წლის გოგო , სიცოცხლით სავსე , ენერგიული, კრეატიული და წარემატებული ცხოვრებისთვის მებრძოლი საავადმყოფოს კედლებში გამოკეტილი აღმოვჩნდი.
ეჰ, სულ სხვანაირია ცხოვრება ამ კედლებს შიგნით,ვერც წარმოიდგენთ რამდენად სხვანაირი, ბევრად სათუთი და წმინდა, ალალი , წრფელი და უბოროტო,აქ მხოლოდ სიცოცხლისთვის იბრძვიან და სიკეთეს ასხივებენ, აქ ბოროტებას ვერსად იპოვი , მხოლოდ თანადგომას,მხარდაჭერას და სიყვარულით სავსე გულებს მიაგნებ,სხვა სამყაროში ცხოვრებენ ისინი(თავიანთი და გამორჩეული ,გასხივოსნებული ცხოვრება გააჩნიათ, საკუთარი ხელით შექმნილი და არა ხელოვნურაად , სხვის მოსაჩვენებლად) და მეც მათ სამყაროში დავიწყე ცხოვრება.
იმდენად ოჯახური , მეგობრული და რადიკალურად განსხვავებული გარემო დამხვდა არანაირად არ გამჭირვებია შეგუება , (ხალხიც, სულ სხვანაირი სულების მქონე)
აღარ დავიწყებ ლაპარაკს მკურნალობის მეთოდებსა და ტკივილებზე რომლებიც თან ახლავსამ ყველაფერს, სულიერ ტანჯვაზე ხორციელთან ერთად და მერე მიღებული შედეგით მონიჭებულ ბედნიერებაზე, ეს არის გრძნობა რომელსაც ვერ გადმოსცემ ვერცერთი სიტყვით,სიცოცხლის შეგრძნება,შეგრძენბა იმის რომ ჯერ კიდევ ცოცხლობ, ჯერ კიდევ სუნქავ, გრძნობ,გიყვარს და უყვარხარ, მაგრამ, (ყველგან და ყოველთვის არსებობს ეს არასაჭირო და უადგილო სიტყვა )სიკვდილიც ბევრია ამ კედლებს შიგნით,მოდის უჩუმრად ,წარმოუდგენელ დროს და თან უფრო დიდი ტკივილი მოაქვს.მოვა დინჯად,აუჩქარებელი ნაბიჯებით (ან სად ეჩქარება)შენს სასთუმალთან, ჩაიმუხლება და დედაშენს, რომელიც ნახევრად მძინარე გიკითხავს ლოცვებს შენი ჯანმთელობისა და დღეგრძელობისთვის, თვალწინ გამოგლეჯს შენს სულს ხელებიდან
სულს ნატანჯსა და სიცოცხლის მწყურვალს, რომელსაც ორმაგად ნატანჯი და ცოცხალ-მკვდარი დედაშენი კბილებით იცავს.
მეტს ნუ მომაყოლებთ ამ ტკივილზე, ვერააფერს გეტყვით,ზედმეტად დიდია ეს განცდა და ტანჯვა რომ რომელიმე სიტყვამ დაიტიოს.
მაგრამ დანებდე ? ? უბრძოლველად მისცე წყალს ყველაფერი ? ყველაზე დიდი სისულელეა , გაიხედე შენს უკან რამდენი ხალხი დგას,გაიხედე რამდენი გეყრდნობა და შენი სუუნთქვით რამდენი ცოცხლობს , ასეთი ეგოისტი ხარ დავიჯერო ?დედაშენს რაპასუხს გასცემ რომლემაც ყველაფერი დათმო შენგამო , რომელსაც საკუთრი სიცოცხლე არაფრად უღირს შენ გამო, მამას რომელიც დღესა და ღამეს ასწორებს რომ არაფერი მოგაკლდეს და ყველაფერი მოგცეს რაც გინდა, დებს,ძმებს, მათზეც იფიქრე ვისაც ჭირდები , უყვარხარ და ვისაც შენი წასვლა ცოცხალ-მკვდარს დატოვებს, შენ უნდა იდგე ფეხზე მყარად რომ შენები არ დაეცნენ, შენ გაიმაგრე გული და ყველა შენ გვერდით დადგება , იყავი ოპტიმისტი და ვერასოდეს შეგაშინებს მკაცრი ზამთარი , გაუძელი წვიმას თუ ცისარტყელა გიყვარს და გაზაფხულიც მოვა შენს კართნ ♥♥♥

ნეტავ შემეძლოს გითხრა,რომ ეს ყველაფერი ჩემი ფანტაზიაა...მაგრამ ეს გაუსაძლისი ტკივილი,არ მაძლევს მაგის საშუალებას.ჩემთან გაზაფხული აღარასდროს მოვა...