11 თავი

სახლში როცა დავბრუნდი ჩანთა ძირს დავაგდე და ჩემ ოთახში გავიქეცი.
დასაბანად შევედი და როგორც ყოველთვის მაშინ დავიწყე ყველაფერზე ფიქრი. ნეტა ვისთან აპირებდა შეხვედრას სანდრო და რა მისამართი უნდა მიეწერა იმ ვიღაც ბიჭებს?
იქნებ დემეტრეს ნახვას აპირებდნენ?
არა ამდენი ვარაუდი არ შემიძლია, რამე უნდა მოვიმოქმედო

ჩემი პიჟამოს შარვალი და თბილი ჯემპრი ჩავიცვი და ველოდებოდი 12 საათი როდის მოვიდოდა.
სანდრო უკვე სახლში იყო და ერთ ადგილას ვერ ჩერდებოდა, ხან ჩემთან გამოვიდოდა ხან კიდე სამზარეულოში გავიდოდა და ხელი რაზეც მოხვდებოდა იმის ჭამას იწყებდა.
- ნიაკო, უნდა წავიდე ეხლა
სანდრო ცოტა ხნის შემდეგ ჩემთან მოვიდა და ლოყაზე მაკოცა
- მოიცა სად მიდიხარ?
გავხედე გაბრაზებული სახით
- მე და ბიჭები წვეულებაზე მივდივართ, შენ დაიძინე იცოდე
ეს თქვა და კარი გაიხურა.
ნეტა რამდენჯერ აპირებს ჩემ მოტყუებას იმით, რომ წვეულებაზე მიდის?
ჩუმად სანდროს კომპიუტერი გავხსენი და მისი მესიჯების კითხვა დავიწყე. ვიცი ამას არ უნდა ვაკეთებდე, ცხოვრებაში არასდროს წამიკითხავს სხვისი მესიჯები, მაგრამ ახლა სხვა გამოსავალი არ მქონდა..

შეტყობინება გავხსენი და იქ მხოლოდ მისამართი ეწერა.
ეგრევე კურტკას ვტაცე ხელი და სახლიდან გავიქეცი.
გული რაღაც ცუდს მიგრძნობდა, მაგრამ სახლში დარჩენა უბრალოდ არ შემეძლო.
მითუმეტეს დემეტრე თუა ამ საქმეში გარეული..

ტაქსში ჩავჯექი და როგორც იქნა მისამართს მივაგენით. ეს რაღაც დიდი შენობა იყო, რომელშიც დარწმუნებული ვარ არავინ არ ცხოვრობს და მიტოვებულია.
შეშინებული გადმოვედი მანქანიდან და ჩემ თავს ხელები მოვხვიე, ძალიან ციოდა.
1 კვირაში ახალი წელია, მე კიდე მიტოვებულ ადგილებში დავბოდიალობ სადაც დარწმუნებული ვარ სერიული მკვლელები იმალებიან.
შენობაში შევედი, მაგრამ საერთოდ არაფერი არ ჩანდა. ტელეფონი კიდე დამჯდარი მქონდა და ვერ ვანათებდი

შენობიდან გამოვდიოდი როცა რაღაცის ხმაური მომესმა.
ჩუმად დავიმალე სიბნელეში და 2 ბიჭი დავინახე სიგარეტით ხელში აქეთიქიეთ დადიოდნენ და იყურებოდნენ, თითქოსდა ამოწმებდნენ ვინმე ხო არ არიო.
ბიჭები როგორც კი წავიდნენ მეც გამოვძვერი ჩემი სამალავიდან და მათ გავყევი.

ჩვენ უკვე სახლის მეორე მხარეს ვიყავით და ვხედავდი ხმაური საიდანაც მოდიოდა.
იქ ძალიან ბევრი ბიჭი იყო და ერთმანეთთან ლაპარაკობდნენ.
მეც ჩუმად მათკენ მივიწიე სახეები რომ დამენახა.
ჩუმად დიდი ბუჩქის უკან დავიმალე და მათი სახეები როცა დავინახე გულმა ლამის დამარტყა..
სანდრო.. და
დემეტრე!
არ მჯერა! გთხოვთ მითხარით რომ სიზმარია..

სანდრო და დემეტრე ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ და ლაპარაკობდნენ.
სანდროს გვერდით ლაშა, ლევანი და კიდე მისი ძმაკაცები იდგნენ და ასევე დემეტრეს ძმაკაცებიც მანდ იყვნენ.
- ვხედავ ერთი დამარცხება შენთვის საკმარისი არ იყო, აქ რისთვის მოხვედი?
ვხედავდი დემეტრეს რომელსაც დიდი კაპიშონი ეფარა თავზე, მართალია მისი სახე ნახევრად არ ჩანდა, მაგრამ მაინც ვგრძნობდი მის ცინიკურ ღიმილს
- ამით ყველაფერი არ დამთავრებულა! თავიდან თამაშს გთავაზობ და ამჯერად დედას გიტირებ
ვხედავდი ჩემი ძმა როგორ ემუქრებოდა დემეტრეს.

ბიჭების ლაპარაკს ვუსმენდი როცა უკნიდან ვიღაცის შეხება ვიგრძენი
- აქ ნახეთ ვინ ყოფილა ტოო
შიშისგან ენა ლამის გადავყლაპე, ზევით ავიხედე და ვიღაც ბიჭი დავინახე.
მან მაისურზე ხელი ჩამავლო და ეგრევე ამიტაცა ჰაერში
ოღონდ ეს არა! ბიჭების მხარეს მივყავდი
- უფროსო, ნახეთ პატარა კურდღელი დავიჭირე
თქვა ბიჭმა დამცინავი მზერით და სახე ამაწევინა.
დემეტრემ ჩემს დანახვაზე ეგრევე დაუღრიალა და ხელი გააშვებინა. მე კიდე ესე დემეტრეს გვერდით დავრჩი
- ნ-ნიაკო?
ჩემ წინ გავიხედე და სანდროს სახის დანახვისას ეგრევე ამიცრემლიანდა თვალები.
ერთი წუთის წინ ცხოველივით გაბრაზებული სანდრო რომელიც მზად იყო ყველა შეეჭამა გაქრა და პატარა ბიჭივით ანერვიულებული სანდრო გაჩნდა.
- პატარა, აქ რას აკეთებ?
გავხედე დემეტრეს რომელიც არანაკლებ გაოცებული სახით მიყურებდა
- დროზე ხელი გაუშვი ჩემ დას!
სანდროს გავედე და მის თვალებში ახლა სრულიად სხვანაირ სანდროს ვხედავდი, ესეთი თვალები მასზე მხოლოდ მაშინ მქონდა ნანახი. აი სანამ ბრძოლა დაიწყებოდა ეგეთი თვალები ჰქონდა ზუსტად..
- რო არა?
უთხრა დემეტრემ და მისკენ უფრო ახლოს მიმწია.
გეფიცებით სანდრო რომ გენახათ მის თვალებში ცეცხლს დაინახავდით!
სანდრო ჩემკენ წამოსვლას ცდილობდა, მაგრამ რათქმაუნდა დემეტრეს ძმაკაცები არ გამოუშვებდნენ ჩვენამდე..
- გეფიცები ახლავე ხელს თუ არ გაუშვებ დედას ***** და არ გაცოცხლებ გასაგებია?
დაუყვირა სანდრომ, დემეტრეს კიდე ვატყობდი როგორი ღიმილით უყურებდა ამ სიტუაციას.
არ მესმის როგორ შეუძლია ახლა სიცილი?
- მოდი ჩვენი ბრძოლა ცოტა საინტერესო გავხადოთ
თქვა დემეტრემ, მისი ცინიკური ღიმილი წამითაც არ მოშორებია მის სახეს
- რას გულისხმობ?
უთხრა სანდრომ რომელიც თავის თავს აღარ გავდა უკვე
- თუ შენ მოიგებ შენ საყვარელ დას თავს დავანებებ და ცხოვრებაში არასოდეს აღარ ვნახავ
სანდროს დემეტრეს სიტყვები დააინტერესა და ნელნელა წყნარდებოდა
- მაგრამ. თუ მე მოვიგებ, შენი და ჩემი იქნება 1 კვირით და რასაც მინდა იმას ვუზამ
თქვა დემეტრემ და ვგრძნობდი როგორ გადამხვია უფრო მაგრად ხელი.
არ მჯერა, არ მჯერა რომ ეს ახლა ხდება
ნუთუ ეს ის დემეტრეა მე რომ შემაყვარა თავი? ესეთი სასტიკი რომ იყო..
- საიდან უნდა ვიცოდე რომ არ მომატყუებ?
უპასუხა სანდრომ და ვერ ვუჯერებდი რომ სანდრო ესეთ რაღაცას დათანხმდებოდა
- შენ თუ არ მომატყუებ, არც მე..
უთხრა დემეტრემ და ნელნელა ხელს მიშვებდა.
- მერე გნახავ პატარა, ყველაფერს აგიხსნი
ჩუმად ჩამჩურჩულა დემეტრემ და ვგრძნობდი ამ დროის განმავლობაში როგორ მომდიოდა ცრემლები.

დემეტრე და მისი ძმაკაცები წავიდნენ და დავრჩი ესე ჩემ ძმასთან.
სანდროს ძმაკაცებმა მარტო დაგვტოვეს და მეც ნელნელა სანდროსთან ახლოს მივიწევდი.
მისი სახე ჩემ ხელში მოვიქციე და ვცდილობდი დამემშვიდებინა
- სანდრო, ბ-ბოდიში
ვცდილობდი ხმა ამომეღო, მაგრამ ძალიან რთული იყო
- აქ რას აკეთებდი ჰა? მითხარი საიდან აღმოჩნდი აქ
დაილაპარაკა სანდრომ თავისი ბოხი გაბრაზებული ხმით
- აღარ შემეძლო სანდრო, ვიცოდი რომ ყველაფერს მატყუებდი და წვეულებებზე არ დადიოდი, მაგრამ ეს რას ნიშნავს? ვინები იყვნენ ეს ხალხი?
მეც ხმას ავუწიე და ისე ვუპასუხე სანდროს, ესეთი გაბრაზებული ჯერ არასდროს ვყოფილვარ
- ახლა იცი რა გააკეთე? შენ რომ რამე მოგივიდეს შენ გგონია შევძლებ ამის შეგუებას?
სანდრო ნელნელა წყნარდებოდა, მეც ვეღარ მოვითმინე ამდენი და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე
- ვიცი სანდრო, ბოდიში. არ უნდა მივსულიყავი აქ
ვთქვი და ტირილს მოვუმატე, სანდროს მაისური ალბათ გასაწური იყო
- გეფიცები ნიაკო იმ ბრძოლას მოვიგებ, რადაც არ უნდა დამიჯდეს!

ესეც მეთერთმეტე თავი. დიდი მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ და მოგწონთ, თუ რამე შენიშვნა გაქვთ დაწერეთ და ვეცდები გამოვასწორო. ან პერსონაჟში თუ არ მოგწონთ რამე.. შემდეგი თავს ხვალ დავდებ.მე და ანა სიცილით გამოვდიოდით სადარბაზოდან