-შენ ეს არანაირად გეხება, ფორმალურად ცოლ-ქმარი ვიქნებით, მაგრამ ამაზე მეტის იმედი ნუ გექნება. და წინასწარ გაფრთხილებ, ნუ შეგიყვარდები.
-რამხელა წარმოდგენა გაქვს შენ თავზე?
-გადადი რა დროზე მანქანიდან. შენთვის გითხარი ეგ.
-ცხოველი არა, მაგრამ ყ*ე ხარ-ანუკი მანქანიდან გადავიდა და კარი მიუჯახუნა.
-უკაცრავად?!-ალექსი გამოეკიდა.
-რაც გაიგე!! ყ*ე და სი*ი ხარ!
ალექსი სახეზე სულ გაწითლდა სიბრაზისგან, ანუკის მიუახლოვდა, უნდოდა მხარში სწვდომოდა, მაგრამ თავი შეიკავა და უკან დაიხია.
-რა ეხა ჩემ ცემასაც აპირებ?
-აუტანელი ხარ-ალექსმა ხელი ჩაავლო და სალონში შეიყვანა-ფეხი არ გამოადგა აქედან. ზუსტად ათ წუთში დავბრუნდები.
-აა, მენდობი და მტოვებ?
-შენ გგონია აქ მარტო ხარ? ჩემი ბიჭები მთელ პერიმეტრს აკონტროლებენ. ორი მანქანა დადის აქ ჩემი. სცადე გაქცევა და წამებში დაგიჭერენ. შედი დროზე.
ანუკიმ ხელი გააშვებინა და შიგნით შევიდა. ცოტახანში კი ნინი და სანდროც მოვიდნენ.
-საან, ვერ წარმოიდგენ როგორ მიხარია შენი ნახვა-ანუკი სკამიდან წამოხტა და სანდროს ჩაეხუტა-მიშველე, ცხოველია!
-რა ქნა?-ნინიმ ჰკითხა.
-ისე მექცევა როგორც.... როგორც... მოსამსახ... არ ვიცი როგორ მექცევა, მაგრამ...
-მაგრამ რა ანუკი?-სანდრო სიცილს ძლივს იკავებდა-როგორც ცოლს? ეს რა გაცვია, ფორმა დაგიწესა?-ამაზეც სიცილი დაიწყო.
-გეყოფა! აქ ყველგან მაგის დაცვის ბიჭები დადიან, შანსი არ მაქვს რო გავიქცე. იუსტიციის სახლიდან მოგვიწევს... ან... არ ვიცი... სანდრო, მე ამასთან არ დავრჩები.
-არც გტოვებს არავინ. მოკლედ აი ტანსაცმელი გამოიცვალე, ნინის გაუცვალე, სათვალეები გაიკეთე, ნინი დარჩება შენი ტანსაცმლით, დანარჩენები აქ არიან და რო რამე ნინი მარტო არ იქნები. მე კიდე წაგიყვან.
-სად?
-ჩემთან, დაჩაზე.
-კაი... წამო ნინი-ანუკი და ნინიმ ტანსაცმლები გაცვალეს, ანუკიმ თავზე ქუდი დაიფარა, სათვალე გაიკეთა და ჩუმად გაყვა სანდროს გარეთ.
-აქეთ მხარეს დადექი, მაინც.
-მანქანა სად დგას.
-ოდნავ ქვევით ყოველი შემთხვევისთვის.
-იმედი მაქ იმოქმედებს. ის 10წუთში აპირებდა მოსვლას.
-მოვედით-სანდრომ მანქანის კარი გაუღო და ანუკიც ჩაჯდა. მალევე დაძრეს მანქანა.
-არ მჯერა-ანუკიმ ამოისუნთქა-სანდრო... ძააან მიყვარხარ, არ მჯერა.
-მეც. ცოტახანი დაჩაზე ვიყოთ, მერე ხო იწყებ სწავლას იმ უნივერსიტეტში, პირველი წლის გადახდილია და იქ წახვალ. ვერავინ ვერაფერს დაგაძალებს, მე შენთან ერთად ვიქნები.
-აუ გენიოსი ხარ. აი მართლა, ძაააან დიდი მადლობა.
-რამე ხო არ დაგიშავა?
-არა... მარა... აუტანელია. პირს აღებდა და ვერაფერს სასიამოვნოს ვერ ამბობდა, ყველაფერზე ნერვები მეშლებოდა, დედა ხო ვაფშე ისეთი ყავს... ძმა გეგონება სირაქლემაა, ჩარგავს თავს ტელეფონში და ხმას არ იღებს, დედამისის ჩმორია. ეგეც და მაგის ძმაც. თან მემგონი შეყვარებული ყავს, და მე ესეთს უნდა გავყოლოდი? სხვა უყვარს.... მე რა ჯანდაბაში ვჭირდები?
-მთავარია წამოგიყვანეთ. ბიჭებიც გვიან ამოვლენ. ტელეფონი გადააგდე.
-რა?
-ტელეფონი ყოველი შემთხვევისთვის გადააგდე. მეხსიერების ბარათი ამოიღე, დანარჩენი გადააგდე. ახალს გიყიდით მერე.
-კაი...-ანუკიმ ბარათი ამოიღო, ფანჯარას ჩაუწია და ისროლა-არ მჯერა რო ესეთი რამის გაკეთება მიწევს... რა გამიკეთეს?
-კაი დაიკიდე, ეხა აღარ მოგიწევს იმ ყ*ის ცოლობა. მოიყვანოს თავისი შეყვარებული. მეტი არ მინდა ხელი დაეკარებინა...
-არა, სან. მაგის უფლებას მე არ მივცემდი-ანუკიმ გაუღიმა. როგორც იქნა მივიდნენ დაჩაზე. სანდროს წინასწარ ჰქონდა ანუკისთვის ყველაფერი მომზადებული. შეშა დაჩეხილი, საჭმელი ატანილი, თბილი საბნები და ტანსაცმელი. აბსოლიტურად ყველაფერი რაც საჭირო იყო, მას უკვე ნაყიდი ჰქონდა.
-სან, ხო მოვა მერე ნინიც? მომწყინდება მარტო.
-ხო, მეც ვიქნები ხოლმე აქ. მარა ზოგჯერ სამსახურის გამო მომიწევს ხოლმე ჩასვლა.
ანუკი სანდროსთან მივიდა და ჩაეხუტა.
-მართლა, ძაან მიყვარხარ.
სანდრო წამით გაჩუმდა... დაიბნა, ვერ ხვდებოდა ანუკი როგორ სიყვარულს გულისხმობდა. ამიტომ არაფერი უპასუხია და უბრალოდ ხელი მოხვია წელზე. ანუკი და სანდრო... თან ერთად იყვნენ, თან არა... ვინმეს ანუკისთვის ხელი რომ დაეკარებინა სანდრო მოკლავდა, არ აპატიებდა. მაგრამ რომ გეკითხათ ერთად არ იყვნენ. ისე ბევრჯერ დაუჭერიათ ისეთ მომენტებში რომ აღარავინ დაუჯერებდა მათ ნათქვამს. სულ ერთმანეთზე მიხუტებულები დადიოდნენ, რომელიმეს რამე პრობლემა თუ შეექმენბოდა პირველი ერთმანეთს ურეკავდნენ. ანუკის მხოლოდ ერთი რამის თქმა შეეძლო სანდროზე, მასთან თავს კარგად, თავისუფლად და დაცულად გრძნობდა თავს. მისთვის ეს სამი ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო, მაგრამ უყვარდა თუ არა... ამაზე პასუხს ვერ გაგცემდათ.
-მეც-ჩუმად უპასუხა.
-არა, სან... მართლა მიყვარხარ-ანუკიმ თავი აწია და თვალებში შეხედა-ვერ მიხვდი?
-ხო, მეც-სანდროს გაეღიმა და შუბლზე აკოცა.
-ეხა აღარ მოგვიწევს ყველასთვის ახსნა რატო ვართ ხოლმე სულ ერთად...
-ხო. მარა, მოდი ჯერ დაველოდოთ სანამ ეს ყველაფერი გადაივლის, ეხლა ყველგან დაგიწყებენ ძებნას. ჩემზე ეჭვი რომ არ აიღონ მაგიტო მომიწევს ხოლმე თბილისში ყოფნა.
-კაი. ნინის დავურეკავ.
-ბუხარს დავანთებ მანამდე.
ანუკიმ სანდროს ტელეფონი აიღო და ეზოში გავიდა, შემდეგ კი ნინის დაურეკა.
-ნი, რა ქენი?
-ეხა გამოვედით მე და რეზი, მალე ვიქნებით. მიხვედით?
-კი. ხო არ მოსულა ის?
-არ ვიცნობ სახეზე, მემგონი ეგ იყო. შემოვიდა, მეთქი ეგ არი თქო და ეხა ტანსაცმელში არ მიცნოს თქო, მალევე შემოსაფარებელი რო არი, ეგ ავიღე ვითომ პარიკმახერს ველოდებოდი. ვიღაცას ჰკითხა გოგო რო იყო ცოტახნის უკან შემოსულიო, აღგწერა, სად წავიდაო? იმათმა არ ვიცითო და გამწარებული, გინებით გავარდა.
-აჰამ... ძაან კაი. ყოჩაღ, ოღონდ ტანსაცმელი დროზე გამოიცვალე, სადმე არ შეგხვდეთ.
-გამოვიცვალე უკვე, რეზიმ მომიტანა. ისე რამ ჩაგაცმევინა ეს უმოკლესი კაბა?
-ოოო... გრძელი ამბავია. დაიკიდე. დროზე მოდით.
-რა ხმა გაქ? გეშინია იმის?
-არა... მარა, ესე მგონია რო ეხა წუთი წუთზე ან მამაჩემი ან ეგ მომადგებიან და წამიყვანენ.
-არ ინერვიულო, თუ გინდა მამაჩემის დაწვის ბიჭებს წამოვიყვან რამოდენიმეს.
-არა, სანდროს ყავს წამოყვანილი 2 თუ 3, მარა... არ ვიცი... მაინც. ძაან გიჟია ეს... ხო, მე და სანდრო... ვართ ერთად რა.
-შენ და ვიიიინ?!!!-ნინიმ ბოლო ხმაზე დაიყვირა მანქანაში, რეზის ხმაც გაისმა.
-რა გაყვირებს ნინი-გაბრაზებულმა უპასუხა..
-ნუ დააყრუე. მე და სანდრო თქო.
-როგორ? რა თქვა?
-არაფერი... მე ვუთხარი მიყვარხარ თქო.
-შეეენ? შენ რატო?
-იმიტო რო სანდროს ბევრჯერ აქ ნათქვამი, შენი რჩევების გამო ყოველთვის ვესწერვებოდი და ვიცის გარდა არაფერს ვეუბნებოდი.
-მართლა გიყვარს?
-ხო... რავი? საყვარელია, ვუყვარვარ...
-კაი... როგორც გინდა.
-რა იყო?
-არაფერი...
-ნინი?
-უბრალოდ, სიყვარული ეგ არ არი. სანდროს მართლა უყვარხარ და ტყუილად აწვალებ. კაი წავედი, მაღაზიაში გადავდივართ.
-კაი, მიდი.
შემდეგ ანუკიმ გათიშა და შიგნით შევიდა.
-რაო ნინიმ? გამოასწრო?
-არა, ის რო მივიდა კიდე სალონში იჯდა, რაღაცა მოვიფარე რო არ მიმხვდარიყო რამესო. მოკლედ მოვა და მოყვება ყველაფერს.
-მოდი ცეცხლის დანთება უნდა გასწავლო.
-ეგ კაცის საქმე არაა?-ანუკის გაეცინა.
-რატო ვითომ? ქალს არ შეულია?
-ვინ თქვა რო არ შეულია?
-აბა მოდი და დაანთე.
-უბრალოდ არ ვიცი...
-ანუ აქედან დასკვნა?
-სანდრო ჩემ გაყინვას აპირებ?
-არა, საყვარელო ამას როგორ დავუშვებ. ეხლავე ჩაგეხუტები და გაგათბობ.
-ჯერ ცეცხლი დაანთე, მერე ჩამეხუტე.
-კაი. ეგრე ვიზამ-სანდრომ ცეცხლის დანთება დაიწყო.
-სან, რო რამე... იარაღი გაქ?
-მაწყენინე ან. რომელი გინდა სანადირო? თუ?
-არა.. ისე გკითხე. მაინც.
-დანაც მაქ, თუ ეს დაგამშვიდებს. და დაცვა გარეთ დგას.
-ხო...
-ვინ არი ესეთი რო ესე შეგეშინდა?
-გიჟია, პირდაპირი გაგებით სანდრო. გიჟი.
სანდრომ დაამთავრა ცეცხლის დანთება, პლედი აიღო, ანუკის გვერდით დაჯდა და მოახურა. ხელი გადახვია და ანუკიმაც მხარზე დაადო თავი.
-ადრე რატო არ ვიყავით ერთად?
-რავი... რაღაც პონტში ხო ვიყავით.
-ხო, მარა ესე.
-არ ვიცი, ალბათ სკოლის გამო... და რავი მაშინ რეალურად ყველაფერი მეკიდა. ეხლა ამ ყველაფრის მერე, მივხვდი რო ცხოვრება ძაან მოკლეა და ყველაფრის მოსწრება მინდა.
-რამე ფილმს ვუყუროთ?
-ფილმები არ მიყვარს, ხო იცი.
-ხო.
-უბრალოდ ესე ვიჯდეთ, ისე დავიღალე... ღამე არ მიძინია წესიერად.
-კაი.
ანუკის მართლაც რომ ჩამოეძინა სანდროს მხარზე. უცებ სანდროს მანქანის ძრავის ხმა მოესმა, იფიქრა ნინიაო, მაგრამ მანქანა ერთი არ იყო. არამედ 3. უცებ ჭიშკრის ბრახუნი გაისმა და ოთახში შემოვარდა ალექსი.
***
მაპატიეთ, გუშინ სულ დამავიწყდა დადება, 12 ის მერე უნდა დამედო. <3 <3 <3