თავი 5

ოთახში ბნელოდა თუმცა ლამაზი ოთახი იყო..ჩემთვის ვიჯექი და ვფიქრობდი როგორ გამეღწია აქედან..ნაბიჯების ხმა მომესმა..ის იყოო..ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი..კარი გაიღო და შემოვიდა..თუმცა როდესაც გიორგი დავინახე თავჩახრილი ბრაზი მომემატა..
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ? ვკითხე გამწარებულმა
მან კი არაფერი მიპასუხა და საჭმლის ლანგარი მაგიდაზე დადო..წამოვხტი და ვუყვირე..
-მოგწონს ტყვედ,რომ მხედავ? ღამეებს ვათენებდი ის,რომ დამეჭირა მასთან მივირბინე..პასუხი კვლავ არიყო..გესიამოვნა როდესაც შენმა მეგობარმა რამის დამახრჩო? ხელი გავარტყი..
-ელენე ვწუხვ...
-არგაბედო და არ თქვა,რომ წუხხარ! მასზე უარესი ხარ!..ამ სიტყვებზე გამოფხიზლდა და გაკვირვებისგან პირი დააღო..
-ელენე..არჩევანი არ მქონდა..მე არვიცოდი ის შენს დაჭერას თუ აპირებდა,რომ მცოდნოდა..
-რა? რო გცოდნოდა რას გააკეთებდი? მე გეტყვი..არაფერს! არაფერს მოიმოქმედებდი..თავი ჩახარა
-მე მართლა მეგონა,რომ ჩემი მეგობარი იყავი..შენ კი მხოლოდ დამცინოდი...მან ხელები მხრებზე ჩამავლო..
-ელენე არჩევანი არ მქონდა..ის ჩემი ლიდერია..ჩემი მისია ის იყო,რომ პოლიციის განყოფილებაში ვყოფილიყავი და მას დავხმარებოდი დამალვაში..რადგან ვერ მიეგნოთ..მე და შენ ერთად დავიწყეთ..ერთად მივედით განყოფილებაში..შემდეგ კი შენ ეს საქმე აიღე..მე ვიცოდი ერთდღესაც გაიგებდი და ამის გამო შემიძულებდი..დამიჯერე ვცდილობდი დამეცვი,მან დამავალა,რომ მომეკლა ადამიანი ვინც მისი საქმე აიღო..მაგრამ მე ის დავარწმუნე,რომ ყველაფერს ვაკონტროლებდი..
-და ახლა რა? გგონია გაპატიებ? ვუთხარი იმედგაცრუებულმა..
-არა ასე არვფიქრობ და არც ვითხოვ პატიებას..უბრალოდ ჩემს ადგილას დააყენე თავი..თქვენ შენც და დემეტრეც ჩემი მეგობრები ხართ.
-შენი მეგობარი მკვლელი და მონსტრია..
-ის არის? მითხარი ელენე შენ უცოდველი ხარ? არავინ არასდროს მოგიკლავს?
გავშტერდი და თვალები დავჭყიტე.
-რას ცდილობ? შენ გინდა,რომ მას შემადარო?
-თქვენ ორს იმაზე მეტი საერთო გაქვთ ვიდრე ფიქრობთ..არგამოიტანო დასკვნა იქამდე სანამ მთლიანი ისტორია არიცი. გავმწარდი და გავცეცხლდი..ყურებიდან ბოლი გამოვუშვი..
-არგაბედო! და ის მე არშემადარო! გაეთრიე აქედან საჭმლის ლანგარი ვესროლე.
ის კი გავიდა კარი გაიკეტა და გარედან ჩაკეტა.
-მე არვარ მისნაირი! მე არვარ! ვტიროდი და ყველაფერს ვლეწავდი.

ერთი კვირის შემდეგ:
ერთ კვირაზე მეტია აქ ვარ ჩაკეტილი..იმის შემდეგ გიორგიც არმოსულა..წამოვდექი და ვფიქრობდ..როდესაც მათ მოაქვთ საჭმელი სამი კაცი მაინც არიან და ფიზიკურად შეუძლებელია გაქცევა..მაგრამ იმედი არუნდა დავკარგო ვიპოვი აქედან გასვლის საშუალებას..ნაბიჯების ხმა გავიგე..მხოლოდ ერთი ადამიანის,იქნებ ეს ჩემი შანსია,სანათი ავიღე და კარის უკან დავიმალე. კარი გაიღო..და შემოვიდა. მეკი სანათი ავიღე და თავზე გადავამტვრიე...დავინახე მისი შავი თმა..და ავკანკალდი დემეტრე იყო..მძიმედ ამოიხვნეშა და შემოტრიალდა..ცივ თვალებზე გაბრაზება ეტყობოდა..ჯანდაბა შარში ვარ..ჩემსკენ წამოსვლა დაიწყო მეკი უკან დავიხიე ის კვლავ წამოვიდა .. ჯანდაბა მკვდარი ვარ! რაჯანდაბა მემართება? აქამდე ასე არაფრის შემშინებია..თავს ვერ ვაკონტროლებ,როდესაც ის ჩემთან ახლოსაა..არუნდა დავნებდე.აქედან უნდა გავაღწიო..თუნდაც მისი ჩავლა მომიწიოს..ხელი ავიღე და თავდასაცავად მოვემზადე..მან კი ჩემი ხელი კედელს ააკრო და დამიჭირა..მეორე ხელითაც ანალოგიური მოიმოქმედა..თვალებში ჩამხედა ერთმანეთთან ძალიან ახლოს ვიდექით..მისი თვალების დანახვისას გამოვშტერდი..მიდი ელენე! მოიმოქმედე რამე შევუძახე თავს...განთავისუფლება ვცადე მაგრამ დემეტრე უფრო მიჭერდა ხელს.
-გამიშვი მონსტრო!
-შენ უნდა ისწავლო ისეთ დაუნდობლ მონსტრთან ლაპარაკი როგორიც მევარ!
-შენი საქმე არაა!
-აბა რაარი ჩემი საქმე?
-ჯოჯოხეთის ბილეთის ყიდვა შევუღრინე..
-არგეწინააღმდეგები მაგრამ ჯერ ადრეა.
-როდესაც მე გავიქცევი მაშინ იქნება შენი დრო! მევიქნები შენი სიკვდილის მიზეზი!დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვები.
-თუ ჩემი მოკვლა გინდა ამაზე ძლიერი უნდა იყო..ჩაიცინა გასვიანმა
-შენ ფეთქებადი ხარ,არფიქრობ რას აკეთებ,ემოციებს უფლებას აძლევ,რომ ჩაგყლაპონ..ეს ის არარის რაც მამაშენს უნდოდა...მან მამაჩემი ახსენა ამაზე გავგიჟდი..და ვუყვირე.
-არგაბედო მამაჩემზე ლაპარაკი! და განთავისუფლება თავიდან ვცადე,რომ ერთი მეხია იმ საზიზღარ ცვირპირში.
-შენ მისი სახელის ხსენების უფლება არგაქვს!მონსტრო შენ მოკალი ის! და ახლა შენ მასწავლი რა უნდოდა მამაჩემს და რა არა? ცრემლები წამომივიდამან კი თავ ჩახარა..ამისგამო შურს ვიძიებ..მე..მე..
-საკმარისია! დამიყვირა და ჩემს ტუჩებს დააშტერდა-შეიძლება მე მონსტრი ვარ მაგრამ ყველაფერში ნუ დამადანაშაულებ!
-რაზე ამბობ? ვუყვირე მან კი ხელი გამიშვა და წავიდა..შემდეგ კი მომაძახა.
-ეს არცისე მნიშვნელოვანია ახლა...მეკი გავმწარდი და მკლავში ხელი ჩავავლე..
-არგაბედო ასე წასვლა! რა ჯანდაბის თქმა გინდა მაგით?
-ხელი გამიშვი.
-არა სანამ ახსნა განმარტებას არ მივიღებ.
-რამნიშვნელობააქვს? მაინც არდამიჯერებ.
-ამას მე გადავწყვეტ! ახლა მითხარი.
-ეს ბრძანება იყო?
-კი! ახლა მითხარი ან?
-როგორ ბედავ და ბრძანებლობ? როგორც ჩანს შენი ადგილი დაგავიწყდა რადგან შენს მიმართ ზედმეტად კეთილი ვიყავი...ხელი მომიჭირა მხარზე.
-გამიშვი!
-კიდევ გასცემ ბრძანებას?..ისევ ჩემს ტუჩებს დააშტერდა..-როგორც იქნა ისწავლე,რომ უნდა მოკეტო..ასეთი რთული არაა ხო?..ხმას ვერ ვიღებდი ის კი მაინც ჩემს ტუჩებს აკვირდებოდა...გასვიანიც ამაზე ფიქრობდა რაჯანდაბას აკეთებდა მის ტუჩებს,რომ უყურებდა..ამ დროს კი ელენემ შანსი გამოიყენა და თავი გაინთავისუფლა.
-არგაბედო და ასე ახლოს არმომიახლოვდე..რადგან ელენემაც არიცოდა რას აკეთებდა როდესაც მისთვის აუტანელი გასვიანი მას ეხებოდა..გასვიანთანაც არიყო კარგი სიტუაცია რაღაც კარგად არიყო ყოველშემთხვევაში ის ფიქრობდა ასე.
-ახლაშენ მე მეტყვი რაზე ლაპარაკობდი დავიწყე საუბარი..
-არა..არვიტყვი ჩაიცინა და კარი გაიხურა გარედან კი ჩაკეტა.
მეკი დავუყვირე.
-ჯანდაბაშიც წასულხარ გასვიანო! მეზიზღები!კართან მივირბინე და მთელი ძალით ვუბრახუნედი კარს ხელს!-გესმის? მეზიზღები!
გასვიანს კი ესმოდა რას ყვიროდა ეს კაპარჩხანა გოგო მან კი უბრალოდ ჩაიცინა და გავიდა თავისთვის კი ჩურჩულებდა.-ჯერჯერობით ალქაჯო,ჯერჯერობით.

დემეტრეს კაბინეტი:

სწრაფად უნდა დავამთავრო საქმე ამ ალქაჯთან..თავი ხელებში ქონდა ჩარგული
კარზე კაკუნი გაისმა.
-მობრძანდით!
-ისიც შევიდა..მაღალი წითური ქალი იყო..
-სალომე..აქ რას აკეთებ?
-გავიგე,რომ კარგ განწყობაზე არხარ..მე კი დაგეხმარები,რომ მოდუნდე..ახლოს მივიდა გასვიანთან..სალომე მის კალთაში ჩაჯდა -მითხარი რატომ ხარ მოწყენილი..თან კისერზე კოცნიდა.
-შენი საქმე არაა!
-ბოდიში უფროსო..სალომემ კაბა გაიხადა..დემეტრესკენ მიიწია და კოცნას აპირებდა როდესაც გასვიანმა გააჩერა და კედელზე ააკრო..ის მოხდა რაც სალომეს ასე ძალიან უნდოდა.

მეორე დღე:

დემეტრე კაბინეტში იჯდა..როდესაც გიორგი შევიდა.
-რამე სიახლეა?
-არა
-და რაუნდა ვქნათ?
-ჩვენ საბუთები უნდა ვიპოვოთ პირველრიგში თუ ამით ვიმოქმედებთ.ჩვენ შეგვეძლება ომი დავიჭყოთ ორ ბანდას შორის.
-ხო იცი,რომ ის ერთადერთია ვისაც ჩვენი დახმარება შეუძლია. გასვიანმა კი ამოიხვნეშა და თვი ხელებში ჩარგო..კარს გარეთ კი გოგონა იდგა რომელიც მათ ლაპარაკს უსმენდა და მისთვის როგორც აღმოჩნდა საინტერესო იყო..
გიორგიმ ვისკი გამოცალა..
-მას უნდა დაველაპარაკოთ და დახმარება ვთხოვოთ თქვა გიორგიმ..
-გაგიჟდი? ის არდაგვეხმარება,ჩვენ ის დავიჭირეთ და ოთახში ჩავკეტეთ და მას ჩვენთან მუშაობა მოვთხოვოთ? თქვა დემეტრემ და ამოიხვნეშა..
-შესწორება! შენ ჩაკეთე და არა მე
-მოკეტე! მას შენც ისე ძულხარ როგორც მე! სხვა გზაც უნდა არსებობდეს ჩაილაპააკა დემეტრემ და ფანჯარიდან სინანულით სავსე თვალებით გაიხედა.

პ.ს იმედია მოგეწონათ <3 ველოდები შეფასებებს <3