***
მამა-შვილი ერთმანეთს მთელი ძალით ეკვროდა, ცდილობდნენ დაკარგული დრო აენაზღაურებინათ. ძალიან ენატრებოდა ვახოს თავისი ეკატერინა, თავისი კატუნია, პატარა კატო. მისთვის ისევ პატარა ბავშვი იყო, საყვარელი ბავშვი, რომელსაც ძალიან დიდი ტკივილის გადატანა მოუწია. ძალიან გაუხარდა, როცა გაიგო რომ გოგონამ გაიღვიძა, საკუთარმა ქალიშვილმა გაიღვიძა. კატომ ტკბილ მამიკოს გახედა და ისევ შეპარვით ჰკითხრა, ნინო სად არის, რატომ არ მოდისო? მამაკაცმა ღრმად ამოიოხრა, არ სურდა ყველაფერი უარესობისკენ შეეცვალა, მაგრამ არც დამალვა სურდა. იცოდა, კატო არასდროს აპატიებდა ტყუილს, ამიტომ ღრმად ამოისუნთქა, ჩაისუნთქა და დაიწყო.
-ჩემო ლამაზო, ძალიან გთხოვ არ გამაწყვეტინო და ისე მომისმინე. - თმაზე ხელი გადაუსვა. - ვიცი, რომ რთული იქნება შენთვის. ვიცი, რომ ძალიან გეტკინება, მაგრამ უნდა გაუძლო, გესმის?!
-დედას რამე დაემართა? - წამოიყვირა მაშინვე, თუმცა ვახოს "არა, არა"-ზე ოდნავ დაწყნარდა. გრძნობდა, რომ რაღაც ცუდი ხდებოდა, ერთი სული ჰქონდა ვახოს მოყოლა დაესრულებინა და ყველაფერს ნათელი მოჰფენოდა.
-როცა დაგვირეკეს და გვითხრეს, რომ გიორგი ავარიაში მოყვა, ყველა ძალიან ცუდად გავხდით, მისი სამდღიანი კომაში ყოფნა, ყველაზე საშინელი პერიოდი იყო ჩვენს ცხოვრებაში. სამი დღის შემდეგ ნინომ, რომ გვითხრა გარდაიცვალაო, პანიკებში ჩავვარდით, ყველა ეგოისტურად მარტპ საკუთარ თავებზე ვფიქრობდით. - ძალიან მძიმე, ნაღვლიანი და ტკივილით გაჯერებული ხმა ჰქონდა ვახოს. სადაცაა ამოხეთქავს და საავადმყოფოს წალეკავსო. მთელ სხეულში ტეხდა, მთელი სხეული აუტანელად დამძიმებული იყო. ვეღარ ინძრეოდა... ვერც კატოს უყურებდა თვალებში. - მაშინ არაფრის თავი არ მქონდა, არც იმაზე მიფიქრია, რომ გიორგის სოცოცხლის შანსი ექნებოდა. კიდევ ერთხელ გაისმა საბედისწერო ზარის ხმა და ისევ გვითხრეს, რომ ჩვენი ქალიშვილი კომაში ჩავარდა. მესამე დღეს ნინომ გადაწყვიტა მიეტოვებინე და ვიღაც უცნობი მამკაცისთვის მიებარებინე, ჩვენც კი აგვიკრძალა მოსვლა... მეც, როგორც დებილი ადამიანმა, შენ რამდენიმე თვის განმავლობაში არ მოგაკითხე, მთელი ამ დროის განმავლობაში იმ ბიჭს ჰყავდი ჩაბარებული, მართლა ყვავილივით გევლებოდა თავზე, ყურადღებას არ გაკლებდა. მერე გიორგის ექმითან მივედი... მითხრა: "თქვენმა მეუღლემ გვთხოვა აპარატიდან გამოაერთეთო, მას ამის უფლება ჰქონდა"-ო. როგორც კი გავიგე მაშინვე გავუშვი ის ჩვენი სახლიდან. - მოყოლა დაასრულა თუ არა მაშინვე ამოიოხრა და წამოსული ცრემლების დაფარვას შეეცადა.
კატო უკვე ცუდად იყო, მთელ სხეულში საშინელი გრძნობები დაუდიოდნენ და ორგანიზნს უსპობდნენ. გოგონას იმედგაცრუებამ, სიძულვილმა, გაბრაზებამ, ტკივილმა ერთდროულად დაუარა. ყველა საშინელ გრძნობას განიცდიდა. მთელი სხეული ეწვოდა.
ვერ იტანდა ნინოს,
ვერ იტანდა ვახოს და ქრისტინას,
საკუთარ თავსაც ვერ იტანდა,
მხოლოდ იმ ქვეყნად უყვარდა გიორგი.
ძალიან უყვარდა.
თურმე მასაც ჰქონია გაღვიძების შანსი.
მაგრამ არ დასცალდა, იმ ქალმა, იმ ურჩხულმა არსებამ, რომელსაც ერთ დროს დედას ეძახდა, არ მისცა მათ საშუალება ერთმანეთთან უფრო მეტი დრო გაეტარებინათ.
ბოლოს მხოლოდ ღრიალი შესძლო.
-წადი, წადი, ვერ გიტანთ. - ყვიროდა მთელ ხმაზე და არ ადარდებდა ვახოს გრძნობები... ხო, ეგოისტობდა, მაგრამ სხვანაირად არ შეეძლო. აგრძელებდა ყვირილს და წასვლისკენ მოუწოდებდა ვახოს. მამკაცმა მაშინვე დატოვა ოთახი.
ისტერიული ტირილი აუტყდა,
კანკალებდა.
მხოლოდ სიძულვის გრძნობდა...
მხოლოდ სიძულვილს.
სძულდა ნინო... მისი სახელის ხსენებაზეც კი მთელ სხეულში საზიზღრად დაბურძგლავდა და ტუჩებს ზიზღისგან თავს ვერ უყრიდა.
სიგიჟემდე ენატრებოდა გიორგი,
თავისი დიდი გიორგი...
კიდევ ერთხელ აღრიალდა,
საკუთარი თავიც ეზიზღებოდა.
სუსტი იყო, საშინლად სუსტი, ეს კი ყველაზე მეტად იწვევდა მასში სიძულვილს. დაცლა სურდა... ემოციებისგან დაცლა სჭირდებოდა, ორგანიზმს სასიცოცხლოდ სჭირდებოდა დაცლა. პალატაში შემოსულ ექთნებს სთხოვა მისთვის დამამშვიდებელო არ გაეკეთებინათ, სურდა მასთან ის უცნობი ბიჭი შემოსულიყო, რომელიც სიყვარულს ეფიცებოდა.
ასი პროცენტით დარწმუნებული იყო, უცნობი ბიჭი მას აუცილებლად მოუსმენდა.
იცოდა, რომ ეს ეგოისტობა იყო, მაგრამ სიგიჟემდე... გაფრენამდე სჭირდებოდა.

***
საავადმყოფოს დერეფანში ჩუმი ზუზუნი ისმოდა, მყუდროება კატოს განწირულმა ყვირილმა დაარღვია. ყველას ძალიან ეტკინა ეს აუტანელი კივილი, ყველას გულში უსიამოვნოდ გაკაწრა. მაგრამ ერთ-ერთ ახლაგაზრდას ყველაზე მეტად ეტკინა, მთელი შიგნეული ამოიტირალდა ორგანიზმში... ვაჩეს გული ეფლითებოდა. სცადა შესულიყო პალატაში, მაგრამ არ სურდა მამა-შვილს შორის ჩამდგარიყო. სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა... ცდილობდა ემოციები არ გამოემჟღავნებინა, მაგრამ რდენად გამოსდიოდა ვერ გეტყვით. პალატიდან წელში მოხრილი, ტკივილისგან მოტეხილი მამკაცი გამოვიდა. ვახო მაშინვე სკამზე ჩამოსვეს და წყლით სავსე ჭიქა მიაწოდეს. სული მოითქვა თუ არა, მაშინვე წამოდგა და დერეფანს გაუყვა. არავინ გაყოლია უკან, მიხვდნენ მარტო ყოფნა სურდა ვახოს. ვაჩე ისევ მისაკუთრებულ სკამს მიუბრუნდა და პალატისკენ მიმავალ ექთნებს გახედა. შემდეგ თავი მოჩუჩრულე დისკენ მიაბრუნა. ელზა ჩურჩულით უყვებოდა ოთოს რაღაც საინტერეო ამბავს. უყურებდა მათ და ბედნიერდებოდა... მერე რა, რომ ელზა პატარა იყო, მაინც სჯეროდა, ოთო მას როგორც პატარა თოჯიბას არ გამოიყენებდა. მართალიც იყო... ოთოს ასე არავისთვის არ შეუხედავს. სიყვარულზე მეტს გრძნობდა, გოგონას დანახავაზე მთელ სხეულში ჭიანჭველები დაუდიოდნენ ხოოლმე. ელზაც არ იყო გულგრილი ბიჭის მიმართ. ძალიან მოსწონდა, მართალია სულ ჩხუბობდნენ, მაგრამ მაინც გრძნობდა დაძმურ სიყვარულზე მეტს. ვაჩესკენ გამოაპარებდა ხოლმე მზერას და როცა მის ანთებულ თვალებს უყურებდა ბედნიერდებოდა. ხვდებოდა... ვაჩე მათი ურთიერთობის წინააღმდეგი არ იყო, დის ბედნიერება ყველაფრად უღირდა. ბექა და ქრისტინა კი სულ სხვა განზომილება იყო. თავიდანვე იგრძნობოდა მათი სხვანაირი მზერა. პალატიდან გამოსულ ექთანს თვალი გააყოლა ვაჩემ, უნდოდა რამე ეკითხა მისთვის, მაგრამ ვერ გაბედა. ექთანი თვითონ მივიდა სამეგობროსთან და ხმამაღლა თქვა.
-პაციენტს იმ ბიჭის ნახვა სურს, ვინც მასთან იყო, გაღვიძებისას. - ექთანმა წამომხტარ ვაჩეს გაუღიმა და შესვლისაკენ მოუწოდა. ბიჭი ვერ ინძრეოდა, ეშინოდა კატოს რეაქციის, მაგრამ ბოლოს გამბედაობა მოიკრიბა და კარი შეაღო.

***
კატომ კარის შემოღების ხმაზე თავი შემოატრიალა და თავჩახრილ, სიმპატიურ ბიჭს მიაჩერდა. ხმა არ ამოუღია, როგორღაც, ჟესტების ენით მიანიშნა ახლოს მოდი, ჩამოჯექიო. ვაჩე თავლებში შეხედვას ვერ ბედავდა, თითქოს ერიდებაო, მაგრამ ასე მართლა არ იყო. უბრალოდ ვერ ბედავდა, ეშინოდა მისი გრძნობები არ ეღიარებინა... მართლა ძალიან ეშინოდა.
-კატო, - ხელი გაუწოდა სავარძელზე ჩამომჯდარ ბიჭს.
-ვაჩე, - სიმპატიურმა ბიჭმაც მალევე ჩამოართვა ხელი და მკრთალად გაუღიმა. გოგონასაც გაეღიმა. მიუხედავად იმისა, რომ ტირილისგან თვალები შესიებოდა, კომისგან ისედაც გამხდარი იყო, მაინც ძალიან უხდებოდა ღიმილი.
-ძალიან დიდი მადლობა. - კიდევ უფრო გაუფართოვდა ღიმილი გოგონას და მადლიერი მზერა მიაპყრო. მის თვალებში უდიდესი სევდა და ტკივილი იგრძნობოდა, მაგრამ ბიჭს არ შეუმჩნევია. არ სურდა მდგომარეობა კიდევ უფრო დაემძიმებინა. ხმას არც ერთი არ იღებდა. პალატაში გამეფებულ სიჩუმეს აპარატის წრიპინის ხმა არღვევდა. არც ერთი ცდილობდა მყუდროება დაერღვია, მოსწონდათ ასე ყოფნა, ცდილობდნენ სიმშვიდე შეენარჩუნებინათ, რადგან იცოდნენ წინ დიდი საუბარი ელოდათ.



ძალიან დიდი ბოდიში,
ასეთი პატარა თავისთვის.
და დიდი ბოდიში იმისთვის, რომ მინიმუმ 1 კვირა ვერ დავწერ...
ბანაკში მივდივარ,
იმედია გამიგებთ და მაპატიებთ.
სიგიჟემდე მიყვარხართ.
ჩემი გულები ხართ თქვენ.