დილით საშინელმა ქუხილმა გამაღვიძა.2015 წლის 26 მაისი იყო,ზოგადად წვიმაზე ვგიჟდები,ვფიქრობ რომ ჩემს სულიერ მდგომარეობას ზუსტად შეეფერება,მიუხედავად იმისა რომ არასდროს ვყოფილვარ დეპრესიული,რომელიც ბევრს ტირის და სულ თავის ოთახში ზის მეგობრებისგან შორს მაგრამ მე მაინც მიყვარდა წვიმა.ამ დილითაც წვიმამ გამაღვიძა,ბევრი იძახის წვიმა ხასიეთს მიფუჩებსო მაგრამ ცემს შემთხვევაში პირიქით მოხდა,დილა ძალიან პოზიტიურად დავიწყე.მაშინვე ჩემს საუკეთესო დაქალს დავურეკე დალის და ჩემთან გამოსვლა ვთხოვე რადგან დღეს სკოლაში ვისვენებდით როგორც იქნა დავითანხმე ჩემთან გამოსულიყო და რა თქმა უნდა სიგიჟეები ჩაგვედინა.
უპს :) მთავარი გამომრჩა მე ლიკა გურგენიძე ვარ 15 წლის,მყავს მშობლები და ორი უფროსი ძმა,ჩემი შუათანა ძმა შვედეთშია იქ ცხოვრობს და მუშაობს,მასთან ძალიან კარგი ურთიერთობა მქონდა სანამ წავიდოდა,მას თოკო ჰქვია,რაც შეეხება უფროს ძმას მასთან არც ისე კარგი ურთიერთობა მაქვს,ჩემსა და გიოს შორის იგრძნობა ასაკობრივი განსხვავება.
ახლა ისევ დაქალის დასახვედრათ მზადებას დავუბრუნდეთ,როდესაც ჩემები სამსახურებსი გავაცილე,განსაკუთრებით დედას დავემშიდობე,რადგან ის დილიდან-დილამდე მუშაობდა ხოლმე და ძალიან მომენატრებოდა.შემდეგ უკვე წინასწარ მოვამზადე პოპკორნი,ტკბილეულობა ვიყიდი და რაც მთავარია სახლი დავალაგე.შემდეგ გავემზადე გასვლას არ ვაპირებდით სახლიდან,მაგრამ მაინც ყოველი შემთხვევისთვის და როგორც იქნა კარზე ზარი იყო მაშინვე გავიქეცი და თითქოს დიდი ხნის უნახავი მყავდა გიჟივით ჩავეხუტე.გადავწყვიტეთ კინოსთვის გვეყურებინა და ასე გავიდა საათ ნახევარი,მერე ათასი სიგიჟეები გავაკეთეთ სახლისთვის რომ შეგეხედათ იტყოდით მეორე მსოფლიო ომი მოხდა აქო.შემდეგ ჩემდა საკვირველად ჩემმა ძმამ დამირეკა:
-ლიკუშ საით ხარ?
-სახლში გიო რა ხდება?
-გაემზადე ერთ საათშ გამოგივლი და რესტორანში წაგიყვან.
-აუ გიო დღეს არ გამოვა,დალი არის ჩემთან სხვა დროს იყოს.
-არაუსავრა დალიც წამოვიდეს.ერთ საათში მზად იყავით.
და გამითიშა ტელეფონი როდესაც დალის ვუთხარი შერცხვა მაგრამ მე ვის ლიკა ვარ რომ ვერ დამეთანხმა.რადგან წვიმიანი ამინდი იყო გადავწყვიტე მოკლე ყელიანი წითელი კაბა ცამეცვა,თმები დავისწორე მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და მე მზად ვიყავი,დალიმ კი ცემი შავი შარვალი ჩაიცვა თეთრი სვიტრი რომელსაც ეწერა "დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს" და თავისი გრძელი თმები გაიშალა.ჩვენ უკვე მზად ვიყავით და ველოდებოდით ჩემს ძმას რომელმაც დაიგვიანა და ცოტახანში დამირეკა:
-ლიკა საქმეები გამომიჩნდა თბილისიდან მომიწია გასვლა და რესტორანში სამ კაცზე არის დაჯავშნილი მაგიდა,მიდი შენს ერთ დაქალსაც დაურკე და თქვენ წადით
-კარგი გიო(თითქოს მეწყინა მაგრამ სიხარულსუგან წინაღამ ვიკივლე)
-ანგარიშს მერე მე გავასწორებ.წავედი ჭკუით.
როგორიც ტელეფონი გამითიშა კიდევ ერთ დაქალს დავურეკე ელენეს და ესეც ნახევარ საათში გაჩნდა ჩემს სადარბაზოსთან თავისი მანქანით და წავედით რესტორანში.შევედით რესტორანში და ჩვენი ადგილი დავიკავეთ,ვლაპარაკობდით ვყვებოდით ისტორიებს და ვიცინოდით,საიდანღაც უცბად ჩემი ძმა გამოჩნდა თავის ძმაკაცებთან და ისინიც შემოგვიერთდნენ.ბოლოს გადავწყვიტეტ სახლში წავსულიყავით და იგ გაგვეგრძელებინა მხიარულობა,იმ პეიოდში სულ გაქრა ჩემსა და გიოს შორის უთანხმოება.სახლში რომ შევედით უკვე 11 საათი იყო და გადავწყვიტეტ გვეთამაშა მე არასოდეს,თამაშის დროს დალის ტელეფონზე დაურეკეს და ისეთი სახეე მიიღო შემეშინდა და უკან გავყევი,ურმე თავისი ბიძაშვილი ურეკავდა რომელიც გათიშული მთვრალი იყო და უყვიროდა ტელეფონში რომ არ ტოვებდა ის ჩემთან სადარბაზოსთან იდგა და ელოდებოდა,უცბად დალიმ ტირილი დაიწყო ამას ვერარ გავუძელი და გამოვართვი ტელეფონი და ყვირილი დავიწყე:
-შენ ვინ გგონია თავი,ვაფშე ვინ ხარ რომ აქ ბრძანებობ,დალიმ თქვა რომ აქ უნდა დარცენა და ესეიგი აქ დარჩება აღარ დავინახო კიდე დაურეკო.
-შენ ვაფშე ვინ ხარ?
-ვინ ვარ კი არა დალის აღარ დაურეკო თქო თორე ჩემთან გექნება საქმე!
აღარ ვაცადე პასუხის დაბრუნება და გავუთიშე ტელეფონი და ძლივს დავაწყნარე დალი,ისევ მისრებში გავედით და გავაგრძელეთ გართობა.დრო ისე უცბდა გაპარულა რომ ორი საათი იყო როცა ბიჭებმა თქვეს ჩვენი წასვლის დრო არისო და წასვლა გადაწყვიტეს,ელენეს მშობლები ვერ დავითანხმეთ რომ დაეტოვათ ამიტომ გიოს ძმაკაცებმა წაიყვანეს სახლში.ჩვენ გავემზადეთ დასაწოლად და ვიფიქრე სანამ დავიძინებ სოციალურ ქსელში შევალ მეთქი,როდესაც შევედი ერთი მეგობრობის თხოვნა იყო არ ვიცნობდი იმ ბიწს მაგრამ საერთო მეგობრებსი დალი აღმოვაჩინე და ვანახე ეს ვინ არის თქო და ეს ის ჩემი ბიძაშვილია წერან რომ ეცხუბეო,რატომღაც დავიმატე და როცა გამოსვლას ვაპირებდი უცბად ჩათის ფანჯარა ამოხტა:
-მინდა ბოდიში მოგიხადო ლიკა,არ მინდოდა ჩაშხამება უბრალოდ დალი მომენატრა და ნახვა მინდოდა.
-არაუშავრა,მეც უხეშად გელაპარაკეთ,მაგრამ ასე არარ მოიქცეთ.
-ეს "თ" არ გვინდა მგონი მასეთი ბებერიც არ ვარ :D
-კარგი.ახლა გავედი ვიძინებთ ;)
-ტკბილი ძილი ორივეს <3
იმ ღამით ძალიან მშვიდათ მეძინა,დილით დალიმ გამაღვიძა სკოლაში გაგვიანდებაო,უცბად ავდექი შევედი სააბაზანოში,შემდეგ ჩავიცვი ჯინსი თეთრი სვიტერი და ჟილეტი,ჩანთა ავირე და წავედით დალის თავისი ძმა მოუტანდა სკოლასი ჩანთას.გზაში გადავწყვიტე ფეისბუქზე შევსულიყავი როგორც კი შევედი მაშინვე ისევ დალის ბიძაშვილმა მომწერა ისე,მთავარი მას ოთო ჰქვია:
-როგორ გეძინა მზეთუნახავო
-არ გვინდა ასეთი სიტყვები და თავი შეიკავე
-მასეა და ტყუილს ხომ არ ვიტყვი
-არ მომწონს როცა უცხო ბიჭი მასე მწერს
-მალე უცხო აღარ ვიქნები <3
ეს მომწერა თუ არა გამოვედი ზალიან გავბრაზდი მასზე როგორ გაბედა და ეს როგორ თქვა მეთქი.მთელი დღე მე და დალი სურათებს ვათვალიერებდით გუშინედელებს,როგორც იქნა გაკვეთილები დამთავრდა და როდესაც გამოვდიოდით სკოლასთან დალიმ დაიყვირა უცბად ოთოვო და ვირაც ბიჭისკენ გაიქცა რომელიც თავის BMW იყო მიყრდნობილი.თვალი რომ გავაყოლე გავოცდი ისეთი სიმპათიური იყო,მაღალი ცოტა მსუქანი ცისფერი თვალებით,მაგრამ არ შევიმჩნიე ისე მივედი მათთან და უემოციოდ მივესალმე მაგრამ ვგრძნობდი რომ როდესაც მას შევხედავდი რაღაც იცვლებოდა ჩემსი,მან შემოგვთავაზა სახლში წაყვანა და უარე ვერ ვუთხარი დალიმ ზალიან მთხოვა,ამ დროს მესიჯი მომდის "შენ ჩემი დაგარქვი უკვეო" ვერ მივხვდი ვინ იყო უცხო ნომრით და პასუხი არ დავუბრუნე მაგრამ როცა ოთოს შევხედე გაბრაზებული იყო და მაშინვე მკითხა;
-ვინ მოგწერა მასეთმა რომ გაწიტლდი
-შეკი საქმე არაა. და დავინახე კისერზე როგორ დაებერა ძარღვები სიბრაზისგან მაგრამ არ შევიმჩნიე.




პ.ს. აბა ველოდები მეგობრებო თქვენს კომენტარებს გავაგრძელო თუ არა,პირველად დავწერე და ძალიან ვნერვიულობ მოგეწონებათ თუ არა <3