-კარგი,ახლა რა უნდა ვქნათ?
ამ კითხვის შემდეგ ყველაფერი ერთმანეთში აირია, ორივე ერთად ლაპარაკობდა თუმცა დამიჯერეთ არცერთის არ მესმოდა. როგორ მინდოდა ლუკა ზუსტად ახლა ჩემს გვერდით ყოფილიყო, ლოგინიდან წამოვდექი და კუთხეში გადავინაცვლე, იმ წუთში ცხოვრება უსამართლოდ მიმაჩნდა. ხელებზე დავიხედე, ხელებზე რომლებითაც სულ სულ ცოტა ხნის წინ ლუკას ვეხვეოდი, ახლა კი მხოლოდ ჩემი
სხეული დამრჩენოდა, საკუთარ თავს ვეხვეოდი და უდიდეს დანაკლის ვგრძნობდი. გულში... გონებაში... სამყაროში... სულ ცოტა ხნის წინ შემეძლო თავი მის მხარზე დამედო და მსოფლიოში ნებისმიერ განსაცდელს შევჭიდებოდი დღეს კი მხოლოდ მუხლები შემჩენოდა, ისიც მხოლოდ იმიტომ რომ ცრემლებით დამესველებინა. ოთხად მოკეცილს ორივე გვერდიდან ხელები მომეხვია
და ჩახუტება ვიგრძენი. უკვე ვტიროდი თუმცა ცრემლებმა იმატა, ასე ჩაძირულმა ამოვთქვი ის ტკივილი რაც მტანჯავდა:
-მენატრება, ღმერთო როგორ მენატრება, ყოველ წამს ერთად ვიყავით ყოველ წამს შემეძლო მოვხვეოდი ახლა კი ორი კვირაა არ მინახავს, სიცარიელე და მოგონებები დამრჩა, მხოლოდ სიცარიელე და მოგონებები, მენატრება_ამოვიქვითინე ბოლო სიტყვა და თითქოს ასე ლოდივით დამძიმებული გული სულ სულ ცოტათი შემსუბუქდა. შემსუბუქება უფრო დამეტყო როცა ჩემი ტელეფონის ხმა გავიგონეთ. ჩემს თვალებში ნაპერწკალი გამოჩნდა, რომელიც ეკრანის დახედვისას
გაიზარდა, მაიძულა გამეღიმა ცრემლები მომეწმინდა და ზარისთვის მხიარული ხმით მეპასუხა რადგან მისთვის ჩემი სევდა არ გადამედო. სწორედ ამიტომ მიყვარდა ასე უჩვეულოდ ეს ნაპერწკალი, მაიძულებდა უკეთესი გავმხდარიყავი მისთვის... (7)
უკვე 6 თვე გავიდა რაც ტელეფონზე დამოკიდებული გავხდი, თითქოს შევეჩვიე რომ მხოლოდ მისი ხმა უნდა გამეგონა, გოგოები გვერდიდან არ მშორდებოდნენ ამიტომ ასე თუ ისე ვითმენდი. სხვა გზაც არ მქონდა... სკოლაში ძველი დათო დაბრუნდა, შეყვარებულიც ძველებურად ყავდა მაგრამ სკოლის მერე ჩემი საუკეთესო მეგობარი გახდა. გოგოებს ღიმილით გააგდებდა სახლიდან და მთელი საღამო ჩემთან იჯდა. ამ დროს ვერც ლუკას ველაპარაკებოდი და ყოველთვის სიჩუმე ჩამოწვებოდა როცა ვეტყოდი რატომ უნდა გამეთიშა და ცოტა ხანში დამერეკა. ეს ყველაფერი
მაღიზიანებდა მაგრამ როცა მაინც ველაპარაკებოდი დათო ურცხვად მიყურებდა და თითოეულ ჩემს სიტყვას უსმენდა, ზოგზე თავს მიქნევდა ზოგზე ეცინებოდა. აღარ ვიცოდი უკვე რა გამეკეთებინა არც მინდოდა მადლობის მაგიერ გამომელანძღა... რაც გოგოები გვერდიდან არ მშორდებოდნენ ბუნაგში მისვლას ვეღარ ვახერხებდი თუმცა გვიან როცა სახლში გავაგდებდი ჩუმად ვიპარებოდი. ყოველ ნივთს ყოველ კუთხე-კუნჭულს თავისი ისტორია ქონდა და ეს ყველაფერი მოსვენებას არ მაძლევდა. მხოლოდ აქ ვგრძნობდი თავს მშვიდად, ხან რომელ პუფზე ჩამოვჯდებოდი ხან რომელზე და ვიხსენებდი, აი აქ რომ ვიჯექით ამას ვლაპარაკობდით, უცებ გიჟივით წამოვხტებოდი სხვაგან გადავჯდებოდი და ჩემ თავს განვლილ ამბებს ვუყვებოდი. ჩემს სიცილს კი თან ცრემლები ახლდა, რომელიც მხოლოდ მაშინ წყდებოდა როცა ჩემი ტელეფონი დარეკავდა და იატაკზე გაწოლილი თვალებ დახუჭული ერთმანეთთან ლაპარაკით ვირთობდით თავს, წარმოვიდგენდით ვითომ ისევ ერთმანეთის გვერდით ვიყავით. ერთხელ როცა მობილური გვერდით მედო და ლუკას საუბარი ხმამაღალზე მქონდა ჩართული ერთ წამს მართლა მომეჩვენა გვერდით მყავსთქო თუმცა როგორც კი ხელი გადავწიე და სიცარიელე მომხვდა ყველაფერი თავის ადგილას დაბრუნდა ცრემლების თანხლებით.
ერთ საღამოს გოგოებთან ერთად დივანზე ვიჯექით როცა კარებზე კაკუნის ხმა გავიგონეთ. წიგნს ვკითხულობდი და ნინი უცებ წამოხტა ჩემს მაგივრად. მის მოუთმენლობაზე ჩამეცინა და კარებს გავხედე რატომღაც დათოს მოლოდინში, უკვე მიჩვეული ვიყავი რომ დღის ნებისმიერ დროს შეეძლო მოსვლა. ჩემდა გასაკვირად ფოსტალიონი იყო, გაოცებული წამოვდექი ფეხზე როცა ჩემი სახელი და გვარი გავიგონე, არ მეგონა თბილისში ფოსტალიონები კიდევ თუ იყვნენ. ეს განსაკუთრებული შემთხვევაა ღიმილით ამიხსნა და კონვერტი გამომიწოდა. ჯერ კიდევ გაოცებულმა გავხიე და და შიგნით ჩავიხედე. ფოტოები იყო. ამოვაძვრინე და თვალიერება დავიწყე, ნელნელა თვალები მიფართოვდებოდა. ასეთ რამეს ნამდვილად არ მოველოდი. ანუკამაც მოირბინა და ჩვენთან ერთად დაიწყო
თვალიერება. კონვერტი ხელიდან გამივარდა და ფოტოებიც მიყვა. 5 წუთში მაგიდასთან ვიჯექით და ამბავს განვიხილავდით. არა ისინი განიხილავდნენ და მე ჩუმად ვფიქრობდი.
-გარეწარი_ანუკიმ გაუბედავად და ჩემსკენ ყურებით თქვა._ენატრები არა?ეტყობა
-უნამუსო,არა ეს როგორ გაკადრა?_უცებ აყვა ნინიც_ამის გარდა ყველაფ....
-გაჩუმდით,ორივე გაჩუმდით_ჩემი მშვიდი ხმა მეთითონაც გამიკვირდა._გეტყობათ რომ არასდროს გყვარებიათ, ცხელ გულზე არაფრის გადაწყვეტას არ ვაპირებ, ყველაფერს თავისი ახსნა აქვს, ამიტომ დიდი სიამოვნებით მოვუსმენ მის ახსნას._სწორედ ამ დროს გაისმა ჩემი მობილურის ხმა და მაშინვე ვუპასუხე.
-პატარა როგორ ხარ?
-კარგად, შენ არ შეგეკითხები იგივეს იმიტომ რომ ვიცი დღეს კაფეში მშვენივრად რომ გაერთე._უცებ შეიკურთხა, ლუკასგან ასეთი სიტყვა პირველად გავიგონე ამიტომ იმაზე მეტად გავოცდი ვიდრე ფოტოების ნახვისას.
-ლიკა ძალიან გთხოვ მომისმინე, ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა, გეფიცები არ ვიცნობ ვინაა, ჩემთვის ვიჯექი და გამოცდისთვის კონსპექტს ვაკეთებდი როცა არც კი მკითხა ისე მომიჯდა. პირველად ვხედავდი გეფიცები არც კი ვიცნობ, ყურადღებაც არ მიმიქცევია პასუხსაც კი არ ვცემდი, არც კი შემიხედავს, თითონ ლაყბობდა, ახალი დაბრუნებული ვარ საქართველოდან არც იქ ვიცნობ არავის და აქ რადგან ქართველი ვნახე შანს არ გავუშვებ ხელიდანო, საქართველოშიც მხოლოდ ერთ ბიჭს ვიცნობდი წესიერადო, ბოლოს ბეჭზე ხელის დადება და ლოყაზე მოფერება დამიწყო,
გეფიცები მაშინვე წამოვდექი და საერთო საცხოვრებელში წავედი, გთხოვ დამიჯერე_ბოლო სიტყვებში მუდარა გაისმა და სიჩუმე მოყვა.
-ლუკა ჩემთან გოგოები არიან, წესიერად მაინც ვერ დაგელაპარაკები, როცა დროს გამონახავ დამირეკე_და მაშინვე გათიშვა მინდოდა როცა ისევ ალაპარაკდა
-ლიკა უნდა დამიჯერო გეფიცები მიყვარხარ და არასოდეს გიღალატებ._გამეღიმა, წარმოვიდგინე ახლა როგორი მავედრებელი თვალები ექნებოდა. არ ვაპირებდი თუმცა:
-ვიცი და მჯერა. ძილინებისა._ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე და გოგოებს ხელი დავუქნიე_არაფრის გაგონება არ მინდა პირველი, ორივე ჩემთან რჩებით და მეორე, სიტყვა არ გავიგონო ფოტოებზე. გამკიცხავი გამომეტყველებით გადააქნიეს თავი და უკან გამომყვნენ.
დილით ერთად ვისაუზმეთ, გასეირნებას ვაპირებდით როცა დათო მოვიდა... დღეს რაღაც შეცვლილი მომეჩვენა, თითქოსდა ირონიულად მიყურებდა თუმცა გაუკვირდა როცა მხიარულად მოვიკითხე. დაბნეულმა გადახედა გოგოებს. ამ დროს ლუკას ზარს ვუპასუხე. მასთან ვლაპარაკობდი როცა დათოს ხმა გავიგონე:
-მას რა ფოტოები არ მიუღია?
ამ სიტყვებით ყველაფერს მივხვდი,არ არსებობდა ამ ქვეყნად კეთილი დათო, მჯეროდა იმისი რაც მინდოდა რომ ყოფილიყო და არ ვაღიარებდი ჩემ შეცდომას. ამ სიტყვებზე კი არ ვიცი პირველად გამიჩნდა სურვილი ადამიანზე ძალადობის. გაბრაზება და ზიზღი გონებას მირევდა, უკვე მეორედ განვიცდიდი მის მიმართ ასეთ გრძნობას:
-ლუკა უნდა წავიდე მესამე მსოფლიო ომი დაიწყო_ჩავისისინე და მის შეძახილებს ყურადღება არ მივაქციე ტელეფონი გავთიშე და სამზარეულოში შევედი. კარი მაგრად მივიჯახუნე და დაწვრილებული თვალებით შევხედე.
მისმა ირონიულმა სახემ უარესად გამხადა.
-მორჩა დავიღალე, მემგონი დროა ის გითხრა რასაც იმსახურებ. თვალებში აქამდე ჩემთვის უცნობი ნაპერწკალი გამიჩნდა რომელიც თითონ
მალაპარაკებდა და უკან დახევის საშუალებას არ მაძლევდა.