-ანუკი გაიღვიძე მა-როგორც ყოველთვის მამაჩემი მაღვიძარის ფუნქციას ირგებს და ჩემ გაღვიძებას ცდილობს რათა უნივერსიტეტში არ დამაგვიანდეს ,დედაჩემი კიდე სამზარეულოში ფუსფუსებს რათა უჭმლი არ წავიდე.ვაიმე ადგომა როგორ მეზარება მაგრამ სხვა რა გზა მაქვს ,ლექციას ვერ გავაცდენ.
-მა 5 წუთიც და ავდგები-საბანს თავზე ვიხურავ და ძილის გაგრძელებას ვცდილობ.ალბათ ამ ხუთ წუთში ჩემ თავს გაგაცნობთ და არა მარტო ჩემ თავს. ანა ასათიანი .21 წლის,ვსწავლობ ფსიქოლოგიის ფაკულტეტზე.ვცხოვრობ პატარა და ძალიან თბილ ოჯახში.მყავს დედა-მარინა მამალაძე ამჯერად დიასახლისი ,ამხელა ფილოლოგი ქალლი სახლში ზის და შვილებს უვლის,მაგრამ ჩვენ სახლში თუ ვართ ჩვენთან ერთად მეგობრებიც არიან . მამა-კახა ასათიანი ,ქიმიის ასწავლებელია ,ძალიან თბილი და მოსიყვარულე მამა . და ბოლოს ჩემი ძმა -ალექსანდრე ,ის 25 წლისაა .მართალია ჩემზე უფროსია თუმცა არასდროს არ გვიჩხუბია და ერთმანეთს ძალიან კარგათ ვუგებთ.ყველას და ყველაფერს მირჩევნია და მუდამ ასე იქნება .აი რაც შეეხება ჩემ ალაბიოლოგიურ დას ,ნიაკო ნაკაშიძე ჩემი ტოლია .ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ.ბაღშიც და სკოლაშიც ერთად ვიყავიტ,ერთ უნივერსიტეტში მოვეწყვეთ თუმცა ის ჩემგან განსხვავებით ჟურნალისტობას აპირებს.ხო მართა როგორი ვარ მე ახლა ამასაც აგიღწერთ.მაღალი, მხრებამდ შავი თმით,მწვანე თვალება,საშუალო ზომის ღია ტუჩებით და პატარა ცხვირით.ეს ალბათ დასაწყიისთვის საკმარისია დანარჩენს კი გზა და გზა გაიგებთ და უფრო ვრცლად შეიტყობთ.
-აბა სადარი ჩემი ზარმაცი დაიკო?-ალექსანდრე ოთახში შემოვიდა და ლოგინზე დახტა.
-აუ ალექს გეხვეწები ძილი მაცადე რა-თავს არ ვწევ და ისე ველაპარაკები
-ანდექი ანა ,ადექი თორემ დაააგვიანებ.
-არა ,მეძინება-ისევ არ ვსწორდები და უეცრად საბანი მძვრება.
-ალექს მომეცი.
-აი უკვე ადექი ,კარგი გოგო ხარ.-მოდის დალოყაზე მკოცნის შემდეგ კი გარბის,რომ ნასროლი ბალიში აიცილოს და გამოსდის კიდეც.საწოლს ვალაგებ და აბაზანაში შევდივარ.უცებ ვწესრიგდები,კბილებს ვიხეხავ და თმას ვივარცხნი.ოთახში ვბრუნდები ,შარვალს და მაისურს ვიცმევ ,შემდეგ კეტებს ვაყოლებ . თმას ვიკრავ , ქურთუქს კა ჩანთას ვიღებ და მისაღემბი გავდივარ,იქვე ვდებ და დედიკოსთნ მივდივარ.
-დედიი,რა კარგი სუნია,რას მიკეთებ?-ვეხუტები და ორივე ლოყას ვუკოცნი-იცი როგორ მშია?
-შენ როდის არ გშია - თვითონაც მკოცნის და ისევ გაზქურას უბრუნდება
-მაშინ როცა ვჭამ-მეც მალევე ვპასუხობ და ჭამას ვიწყებ.ეს ქალი და მისი ხელები საოცრებაა,ძალინ გემრიელ საჭმელებს აკეთებს და იმტომააც ჭამა ძალიან მიყვარს მაგრამ მე მა ადამიანების კატეკორიას მივეკუთნები ბესვრს ,რომ ჭამენ და არ სუქდებიან.
-ანა,მალე და მე გაგიყვა.-მეორე ოთახიდან ალექსანდრე მიყვირის და რაღაცის ძებნას აგძელებს. ალექსანდრე მისი ძმაკაცის კომპანიაში მუშაობს ისვე როგორც სხვები. სულ ოთხნი არიან : ალექსანდრე,ვაკო,გიორგი და თაზო. ბიჭებთნ ისეთივე დამოკიდებულება მაქვს როგორც ალექსანდრესთანდა ისინცი ზუსტად ასე არიან.თითქმის სულ ჩვენთან არიან,ყვლააზე ხშირად კი თამაშების საყურებლად იკრიბებია.მე და ნიაკო კი მათთან ერთად მხოლოდ კალათბურთის და რაგბის თამაშებს ვუყურებთ.მალე ავდექი დედა კიდევ ერთხელლ ჩავკოცნე ჩემი ნივთები ავიღე და ქვემოთ ჩავედი,მანქანაში ვჯდებოდი როცა გამახსენდა,რომ ტელეფონი დამრჩა.მაშინვე ფეხით ავირბინე ოთხი სართული,ჩქარა დავავლე ტელეფონს ხელი და ისევ მანქანაში დავბრუნდი .საათს დავხედე და ჯანდაბა დამაგვიანდა.ალექსანდრეს დავემშვიდობე და აუდიტორიისკენ ავიღე გეზი.დავაკაკუნე და როდესაც შესვლის ნებართვა მივიღე კარები ფრთხილად შევააღე.
-ქალბატონო ანა ,ალბათ დაგვიანებისთვის რაიმე საპატიო მიზეზი გაქვს არა?
-უკაცრავათ პატივცემულო მე..-სიტყვის დასრულებაა არ მაცადა ისე მიბრძანა დავმჯდარიყავი.თავისუფალი ადგილი დავიკავე და ყველა საჭირო მასალის ჩანიშვნა დავიწყე.როგორც იქნა ლექცია დამთავრდა და ნიაკოსკენ გავეშურე, როგორც კი დავინაახე მაშინვე დავიყვირე.
-ნიკაო.
-ანა,გოგო ტელეფონი სად ჯანდაბაში გაქვ გირეკავდი.
-ბოდიში ,ხმა გამორთული მაქვს.
-როგორც ყველთვის.
-აუ,ნი ლექციბის შემდეგ ჩვენ კაფეში დავჯდეთ რა.
-კაი რა პრობლემაა.-ისიც მეუბნება და მშორდება რათა ლექციაზე არ დააგვიანდე,მეც მის გზას მივყვები.
როგორც იქნა ლექციები დამთავრდა,ნიაკოს აუდიტორიისკენ გავიქეცი და იქვე ფანჯარასთან დავდექი და ველოდებოდი,ის კი არა და არ გამოჩნდა.ბოლოს კარები გავაღე და რაღცას შევასკდი.ჩემი ცხვირი,ბედი არ მაქვს რა ჯერ დაგვიანება ,ახლა კი ვიღაცას შევასკდი.ზემოტ ავიხედე და შავ თვალებს წავაყდი.ჩემზე ორჯერ მაღლი ბიჭი იყიო,შავი თვალებიტ ამავე ფერის თმით და ოდნავ მოშვებული წვერით,იღიმოდა .ღმერთო რა სასწაული ღიმილი აქვს.ანა გამოფხიზლდი რეებს ბოდავ?
-კარგათ ხარ-მისი ხმა,ღმერთო ის მომაჯადოვებელია.ანა გეყოფა შენ ესეთი რამ არასდროს გემართებოდა.
-კი,ბოდიში არ მინდოდა ასე გამოსულიყო.
-არაფერია შემთხვევით მოგივიდა.
-ბოდიში ,შეგიძლია ხელი,რომ გამიშვა-როგორც კი ვაცნობიერებ ,რომ მისი ხელი ჩემ წელზეა გაშვებს ვთქოვ.
-კი ,ახლავე.
-ანა,გოგო მომის...უი უკაცრავად-უეცრად ნიაკო ჩნდება და როდესაც უცნობთნ ერთდ მხედავს ჩუმდება.
-გოგო სად იყავი ჰა?-წამიერად მისკენ ვბრუნდებ
-ნანამ დამირეკა ,აქვე ყოფილა და რაღაც საქმე ქონა
-ხო მშვიდობა,ნანა დეიდას რამე ხომ არ ჭირს?-უცებ ვკითხები და მხოლოდ ამის შემდეგ მახსენდება ჩემს უკან მყფი უცნობი.მისკენ ვტრიალდეი
-ბოდიში,მადლობა და ნახვამდის-წამიერად ვაყრი სიტყვებს და მას ვშორდები,
-ნახვამდის ანა-მისი სიტყვები მალევე მეწევა და მეღიმება.
კააფეში აღარ მივსულვართ,ნიაკოსთნ ავედით და ცოტა ნანა დეიდას წავეჭორავეთ,შემდეგ ვიმეცადინეთ და ჩემთან დავეშვით.გზაში კი ნიაკომ ტვინი წაიღო კითხვებით თუ ვინ იყიო ის ბიჭი.
სახლში როგორ მივედი არ მახსოვს,მაგრამის კარგათ ვიცი ბიწების ხმა ,რომ გავიგონე კარებში მდგომ ვაკოს მოვეხვიე.
-ვაკო,როგორ მომენატრე .
-მეც პრინცესა.-მას ვშორდები და სხვებს ვეხუტები.
-ნიაკო შენ არ უნდა მოგვიკითხო.-თაზო ნიასთნ მიდის და ეხუტება.
-ბიჭებო,ამდენი ხანი რატომ არ მოდიოდით.-ჩემი კითხვა ნიაკომ დასვა და მეც ყურები ვცქვიტე.
-ძმაკაცი ჩამოგვივდა საფრანგეთიდან და მასთან ვიყავით-გიორგი პასუხობს და წელში სწორდება.თაო და ნიაკო კი პუფებში ეშვებიან.
ალექსანდრე ოთხში არ იყო და ალბათ სამზარეულოშია.უცებ მისაღებში ორი მაღალი ბიჭი შემოდის ერთი ჩემი ძმაა აი მეორე კი უცნობ.ნუთუ მართლა ისა,ღმერთო მგონი მოჩვენებები მაწუხებს.თვალები რამდენიმეჯერ დავახამხამე თუმცა ის ისევ იქ იდგა და ზუსტად ისე იღიმოდა როგორც დღე.
-გოგონებო გაიცანით ჩვენი ძმაკაცი დამიანე დადეშქელიანი.-ალექსანდრე უკვე ნაცნობ უცნობს გვაცნობს.
-დემეტრე ჩემი და ანი და მისი დაქალი ნიაკო ნაკაშიძე.
-სასიამოვნა-ჩვეული ღიმილნარევი ხმით ამბობს და წინ მიჯდება,ტვალს ნიაოსკენ ვაპარბ რომლიც სიცილს ძლივს იკავებს და უკვე გალურჯებულია
------------------------------------------------------------------------
აბა როგროია ? ღირს გაგრძელება?