დილით საშინელი ხმა მაღვიძებს. ვიღაცა გამწარებული უტყამს კარებზე ხელს, მაშინვე გავყურებ ჩემს წინ კედელზე ჩამოკიდებულ საათს რომლის ისრები 3 საათს აჩვენებს. ამ ხმისგან შეშინებული ემილია უცბად დგება და კარს აღებს. ცოტახანი არავინ შემოდის ოთახში და უკვე ძილის შებრუნებას ვაპირებდი, როდესაც ვიღაცამ მხრებში ხელი ჩამავლო და ლოგინიდან გაცხარებულმა ამაყენა. ვინ იქნებოდა თუარა ნიკა
-გოგო შენ ნორმალური ხარ? ტელეფონს რატო არ იღებ გამისკდა გული მე მეგონა რაღაცა დაგემართა- დაიღრიალა ბოლო ხმაზე.
-ნიკა დაწყნარდი გუშინ ძალიან გვიან დავძინეთ და ვიფიქრე ტელეფონს გამოვრთავ დილით როარ გამაღვიძ...(მარიამი)
-მერე არ უნდა მითხრა? არ უნდა გამაფრთხილო გაგვისკდა ყველას გული ვნერვიულობით ადამიანებს აღარ ვგავდით რა აღარ ვიფიქრეთ(ნიკა)
-კარგი დაწყნარდი გადი ეხა მისაღებში და მეც მალე გამოვალ- შეძლებისდა გვარად დავაწყნარე ის. შემდგომ სააბაზანოში შევედი და მოვწესრიგდი, გოგონებიც ამდგარი იყვნენ უკვე. ოთახში გავედი და ჩემი მოკლემკლავიანი მაისური გადავიცვი, ქცემოთ კი მოკლე საშინაო შორტი მოვირგე. რათქმაუნდა ეხლა ხო შუა ივლისია ისე ცხელა ქუთაისში ყველაფერი იწვის.
მისაღების კარი შევაღე და მხოლოდ ეხლა დავაკვირდი რა მისპატიურად გამოიყურებოდა ნიკა. შავი, მოკლე მკლავიანი მაისური მის დაკუნთულ სხეულზე მოერგო, გარედან ტყვაის ქურთუკი ეცვა ქვემოთ კი ჯინსი, ფეხებს ადიდასები უმშვენებდა. თმა ლამაზად გადაეწია მისი ზღვისფერი თვალები უფრო უხდებოდა ამ ჩაცმულობას. " რა დედამ გშობა" გავიფიქრე ჩემთვის და იმ აზრებზე რომელიც ახლა თავში მაწუხებდა უნებურად გამეცინა.
-აუუ ხალხო მშია - ამოიწკნავლა ემილიამ
-აუუ მეეცც - მხარი გამოვუბი მას.
-მერე წავიდეთ სადმე, ძმაო რო დამჯდარხარ მანდ და რომ იყურები გამოლენჩებული მოიფიქრე რამე-გაბრაზებული მიუბრუნდა ანი გიორგის.
-ვაიმეე დაიკო რა სიუხეშეა-სიცილით თქვა გიორგიმ
-ეე წამო მცში წავიდეთ(ანდრო)
-შენ ძმაკაცას უფრო კაი ტვინი ქონია(ანი)
-სულაც არ არის შენი და უხეში- კმაყოფილმა ჩაილაპარა ანდრომ.
-ჰე კაი ბევრს ნუ ლაპარაკობთ წავედით(ნიკა)
-მოიცა შვილო შენ ალაოდ ხოარ ხარ ჩვენ გოგოები ვართ მომზადება გვჭირდება(მარიამი)
-კაი ხო ჰე მიდით(ნიკა)
გოგონები უცბად წამოვდექით და ოთახში შევედით. ემილიამ ლურჯი ჯინსი ჩაისვა და თეთრი მაიკა წარწერით
"Nothing is perfect but try you best", თმა ცხენის კუდად შეიკრა ფეხზე კი ნიუბალანსები მოირგი. ანიმ შავი ჯინსი აირჩია, ასევე თეთრი მაიკა მოხსნილი ზურგით, თმა გაიშალა და ფეხზე ადიდასის ახალთ ახალი ბოტასები მოირგო. მე დადღლეზილი ღიაფერის ჯინსი ჩავიცვი თან ზემოთ მოვირგე თეთრი მაიკა წარწერით "boyfriend,what boyfriend?",ფეხზე ნაიკის კეტები ჩავივცვი. ჩემი აბურდული ხიჭუჭა თმა გავიშალე, ტუჩებზე კი მარწყვის პომადა წავისვი.
პრანჭვას რომ მოვრჩით ბიჭებთან გავედით. ისინი დაღლილი თვალებით იყურებოდნენ თუმცა ჩვენი დანახვისას "ეს ამად ღირდა"-ს თვალებით შემოგვხედეს. გზას დავადექით და დანიშნულების ადგილასაც მალე მივედით. გემრიელად ვჭამეთ შემდეგ კი ანისთან წავედით სახლში. შესვლისთანავე სიცხისგან და დაღლილობისგან მძიმედ დავეშვი სავარძელში. უეცრად ჩემი ტელეფონი აზუზუნდა, დავხედე და დედაჩემი იყო. უნებურად გამეღიმა, ეს არ გამოპარვია ნიკასაც და ყველა ძარღვი დაეჭიმა.
-ალო ხო დე რას შვები?(მარი)
-რავი დე არაფერს შენ?(ეკა)
-რავი გოგოებთან ვარ(მარი)
-დე მე აქ ორი კვირა მომიწევს ყოფნა და ერთ კვირაში მამაშენის დაბადებისდღეა იქნებ მის საფლავზე აიარო(ეკა)
-ხო ავალ მამიკოს საფლავზე-მის ხსენებაზე ხმა მებზარება-კაი დე წავედი გკოცნი(მარი)
-კაი დედი მეც გკოცნი მიყვარხარ ეს მითხრა და ტელეფონი გამითიშა.
-ჩვენი გიჟი ეკა დეიდა იყო?(ანი)
-ხო ერთ კვირაში მამას დაბადების დღეა და სასაფლაოზე გადიო- მის გახსენებაზე თვალები ცრემლებით მევსება. 9 წლის ვიყავი ის რომ გარდაიცვალა და ეს ჩემთვი დიდი დარტყმა იყო.
უკვე ვეღანაირად ვიკავებდი ცრემლებს ამიტომ უცბად წამოვდექი და აივანზე გავედი. ყველაფერი ამომიტივტივდა და სიმწრით შეკავებული ცრემლები ღაპა ღუპით ჩამომივიდა სახეზე. უეცრად ვიგრძენი როგორ მომწმინდა ვიღაცამ სახეზე ჩამოსული სითხე. გავიხედე და ჩემს გვერდით ნიკა იდგა
-აღარ იტირო რა(ნიკა)
-ვიცი რომ არ უნდა ვიტირო მაგრამ რთულია(მარიამი)
-გთხოვ უბრალოდ აღარ იტირო(ნიკა)
-მე სულ მარტო ვარ..(მარი)
-აღარ გაიმეორო ეგ მე შენს გვერდით ვარ(ნიკა)
იმდენად მესიამოვნა მისი სიტყვები მაგრამ მოვეხვიე. ალბათ არ ელოდა ამ საქციელს და ჯერ გაკვირვებული იყო, თუმცა შემდეგ სხეულში სითბო ჩაეღვარა და მაგრად შემოხვია ხელები მარიამს.
-წამო ეხა შევიდეთ თორე რამე ცუდს იფიქრებენ ისინი(ნიკა)
-რა გარყვნილი ხარ-სიცილით ვუთხარი და მისაღებში შევედით
-ოხ რა შვებით გვრიტებო?(ემილია)
-ემილია ოდესმე ტელეფონი მოგხვედრია?(მარიამი)
-ტელეფონი არა თუმცა პლანშეტი კი შენი დახმარებით(ემილია)
ამის შემდეგ ბევრი ვიცინეთ დროც კარგად გავატარეთ. კინოს ყურებას ვაპირებდით როდესაც ანდროს რაღაცამ დაარტყა
-ეე წამო სვანეთში(ანდრო)
-შვილო ჯიშმა დაგარტყა? რადროს სვანეთია(ანი)
-არა კაი აზრია წავიდეთ(მარი)
-კაი მაშ წავიდეთ ყველა ამყვა. ცოტახანში ექვსივე გამზადებულები ვიყავით და მანქანაში ვნაწილდებოდით. ისე აღმოჩნდა რომ ნიკასთან მარტო მოვხვდი, ამის გაგებისას გოგონების მკვლელი მზერით გავხედე. მათ კი უბრალოდ მხრები აიჩეჩეს.
მანქანაში ნერვებ აშლილი ჩავჯექი და თავი მინას მივადევი. მანქანას მიაქროლებდა ბურდული გზებზე თან ერთი ორჯერ გამომხედავდა ხოლმე. ბოლოს ეს გამეფებული სიჩუმე რომელიც ასე მიშლიდა ნერვებს ნიკამ დააარღვია
-ისე თუ გინდა დაიძინე სანამ ჩავალთ(ნიკა)
-ხო დავიძინებ ისა მუსიკები არ გვაქ?(მარიამი)
-კი როგორ არა- თქვა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა. დისკი ჩართო და ჩაირთო ჩემი საყვარელი სიმღერა"i put a spell on you".
-ასე უფრო კარგად დამეძინება ნასიამოვნებმა ვთქვი და მივინაბე. ჩემს ამ ქცევაზე გაეღიმა და გზის ყურება განაგრძო.
როდესაც ჩავედი უკვე გვიანი იყო. ამოვლაგდით და საჭმელი ვჭამეთ. შემდგომ გარეთ გამოვედი და ჰაერი კარგად ჩავისუნთქე. თითქოს ამ ერთი ამოსუნთქვით ფილტვები გამეწმინდა.
ვგიჟდები სვანეთზე, ყოველ ზაფხულს ვტუმრობ ამ ლამაზ მხარეს. აქ ვიცნობ უსაყვარლეს მოხუც მაყვალა ბებოს. მას ყავს შვილიშვილი ჩემი წლოვანების, მე და თემო ძალიან კარგი მეგობრები ვართ. ჩვენში არასდროს იგრძნობა საპირისპირო სქესის რომ ვართ უბრალოდ გადაბსკვნილები ვართ ერთმანეთზე. კიდევ ძალიან ბევრი კარგი ადამიანი ცხოვრობს ამ კუთხეში, ესეც არის იმის მიზეზი რომ სვანეთზე ვაფრენ.
ოთახში დაღლილი ავედი და სიზმრებში მოგზაურობა დავიწყე.

-------
დილით რაღაც უსიამოვნო შეგრძნებამ გამაღვიძა, ვიღაცას ხელი მოევია ჩემთვის. დენდარტყმულივით გავიხედე გვერძე და ვინ იქნებოდა თუარა ეს იდიოტი...
პს. დადამმ ესეც მესამე თავი, მოკლედ მინდა მადლობა გადავუხადო იმ ადამიანებს ვინც ამ ისტორიას კითხულობს. თქვენგან მსიამოვნებს ლამაზი სიტყვების მოსმენა კომენტარებში და ეს ამავდროულად დიდი სტიმულია ❤❤❤
ველი შეფასებებს ❤❤❤