სახლში შევედი, შარფი მოვიძვრე ჩანთა იქვე დავდე და ოთახში ავვარდი. სწრაფად გამოვიცვალე კიბეების მოაჯირს შემოვახტი და სრიალით ჩავეშვი კიბეებზე. მისაღების კარი რომ შევაღე მამაჩემიც სახლში დამხვდა და ძალიან გამიკვირდა თუმცა იმდენად გამიხარდა მივედი და მაგრად მოვეხვიე, შემდეგ დუცისთან მივედი და ლოყაზე ვაკოცე, ბოლოს კი მოშიებული სამზარეულოში გავედი. ბეჭედი გავისწორე რომელიც დამიანეს ნაჩუქარი იყო, მას მარჯვენა ხელიდან არ ვიშორებდი თან ჭამა დავიწყე. როდესაც კარგად გამოვძეხი მამიკოს მივუჯექი და რაღაც კინოს ყურება დავიწყე. სხვათაშორის საინტერესო იყო მაგრამ გული ვერ დავუდე სულ დემეტრეზე მეფიქრებოდა. "არა კესო ეს არ არის სწორი შენ მხოლოდ ერთი გიყვარდა", "თუმცა რა სიმპატიურია გაიხსენე მისი თვალები". ჩემს აზრებში ორი კესო ებრძოდა ერთმანეთს. "კარგი კესო ადექი ეხლა დაგაგვიანდება კლუბში დემეტრე ხოუნდა დააჰიპნოზო" გამომძახა მეორე კესომ რომელიც ჩემსა და დემეტრეს წყვილს გულშემატკივრობდა.
ფიქრები უკან ვისროლე და საათს ავხედე, ჯანდაბა რვის ნახევარია, წვეულება კი რვაზეა. უცბად წამოვფრინდი და ოთახში გიჟივით შევედე. ჩემი უზარმაზარი გარდერობი გამოვაღე და შავი კაბა ავიღე რომელიც დამიანემ მაჩუქა. მისი დანახვისას დარდი შემომაწვა და ტირილი დავიწყე, თუმცა მალევე გამოვფხიზლდი თავს შემოვუძახე და მომზადება დავიწყე. კაბა ლამაზად მოვირგე, ფეხები მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით დავიმშვენე და სუნამო მივისხი. მაკიაჟი არ გამიკეთებია, უკვე დიდი ხანია რაც მაკიაჟს არ ვიკეთებ.
ჩემს ოთახში მყოფი დიდი სარკის წინ დავტრიალდი და ერთი წუთით შევხედე ჩემს თავს. იმ მომენტში ვფიქრობდი რომ არ უნდა წავსულიყავი, რომ დამიანესთვის არ უნდა მეღალატა თუმცა გამახსენდა მისი სიტყვები "იყავი ბედნიერი". ჩანთა ავიღე და მანქანაში ჩავჯექი.
როგორც ყოველთვის დავაგვიანე ნახევარი საათი. უცბად შევვარდი კლუბში და ნაცნობი სახეები რომ დავინახე მათთან მივედი.
-გამარჯობათ ხალხნო(კესო)
-სად ხარ აქამდე გაგვითეთრდა თმები(გვანცა)
-უკვე გვეგონა აღარ მოხვიდოდი (ალექსანდრე)
-ნუ კაით ნუ მომკლავთ უბრალოდ დავაგვიანე(კესო)
-როგორც ყველა ქალი შენც მათნაირად იგვიანებ(დემე)
-მისმინე ეხლა დროზე უბრალოდ ვწყვეტდი წამოვსულიყავი თუარა და ამაზე ჩემი მიზეზებიც მაქვს ასე რომ ნამდვილად არ გამოვირჩევი დაგვიანების თვისებით(კესო)
-რა მიზეზია რის გამოც წამოსვლა არ გინდოდა-მკითხა ინტერესით და ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-შენი საქმე არ არის(კესო)
-კესო არ დალევ?(თათია)
-არა არ ვსვამ-ეს ვთქვი და დემეტრეს გაეცინა
-რაიყო რა გაცინებს?(კესო)
-ვაიმე რატო არ სვამ ქმარი გიკრძალავს? სიცილნარევი ხმით მითხრა. უცბად წამოვდექი ჩანთას ხელი დავტაცე და კლუბიდან გამოვვარდი. მანქანაში ჩავჯექი და რაც ძალა მქონდა მივაჭირე პედალს. თან მის დამცინავ სახეზე მეფიქრებოდა და ნერვები მეშლებოდა. რანაირი თვალებით მიყურებდა მაგაზე უფრო ვბრაზდებოდი. საშინელ ხასიათზე ვიყავი საშინელ ხასიათზე. სახლში ძლივ ძლივობით მივედი, მისაღებში არც შევსულვარ ისე შევედი ოთახში, ლოგინზე დავემვხვე და ტირილი დავიწყე. ეს უკვე ჩვეულებრივი მოვლენა იყო, აი რატომ მიყვარს ღამე მუდამ შემიძლია სიბნელეში ჩემი ტკივილი ცრემლებით გადმოვცე, ღამეში არავინ მიშლის ხელს არავინ არ მეუბნება "ტირილი არაფერს შველის", უბრალოდ ზიხარ შენთვის და ტირიხარ. ძალიან გვიან დამეძინა, დილით კი ლილიანას ხმა მაღვიძებს
-გოგოო გამოფხიზლდი ადექი-ყვიროდა ბოლო ხმაზე
-ლილიანა რაგინდა-მომაბეზრებლად ვთქვი
-უი უკვე გაიღვიძა კაი საყვარელო ეხლა წავედი საქმეები მაქ-ეს თქვა და გარეთ გავარდა.
-აუ რა დარტყმულია ეს გოგო-ჩავილაპარაკე ჩემთვის. ზლაზვნით წამოვდექი ხელპირი დავიბანე მოვწესრიგნი და ქვემოთ ჩავედი. ყველას მივესალმე გემრიელად ვისაუზმე და გასეირნება გადავწყვიტე, ტელეფონი და ყურსასმენები ავიღე თან გარეთ გავედი და ქუჩებს გავუყევი. მოღრუბლული იყო ალბათ მალე წვიმას დაიწყებდა. უეცრად დავინახე როგორ გამიარა გვერდით მანქანამ. მასში გოგონები ისხდნენ და რასაც ქვია თავისი მკერდი თავზე დაეწყოთ. საჭესთან კაცი იჯდა, მანქანის ნომრით ვიცანი რომ დემეტრე იყო
-მექალთანე-ჩავილაპარაკე ჩემთვის და სეირნობა განვაგრძე. მეგობრები მირეკავდნენ თუმცა არცერთს არ გავეცი პასუხი. უკვე რომ მივხვდი დაღამებული იყო სახლში წავედი. ჭიშკართან უცხო მანქანა იდგა, როგორ ჩანს სტუმრები გვყავს გავიგიქრე ჩემთვის და მისაღების კარი შევაღე. ოთახში ჩემი მშობლები ვიღაც ქალი, ხანში შესული მამაკაცი და ახალგაზრდა კაცი იჯდნენ. ეს კაცი ნანახი მყავს სადღაც,რათქმაუნდა ის ხომ ყველაზე ცნობილი ბიზნესმენია თვით დათა ონიანი. სტუმრებს თავაზიანად მივესალმე და მამაჩემს შევხედე რომელსაც კმაყოფიპი ღიმილი დასთამაშებდა. უეცრად ადგა და ჩემთან მოვიდა
-კესო ეს შენი მომავალი ქმარია-მითხრა ბედნიერი სახით და დათას გახედა.
ამ ამბავით შოკირებუპი ვიყავი.რა ქორწილი რის ქორწილი, პირველი თავში დამიანე ამომიტივტივდა მერე სხვა ყველაფერი
-მამა ხომარ გაგიჟდი რა ქორწილი(კესო)
-საყვარელო თქვენო ქორწილით ჩვენი კომპანიები დაკავშირდებიან(მამა)
-მამა რაა სისულელეებს ამბობ შენ მაინც არ იცოდე რამაქ გადატანილი არავიზე არ დაცქორწინდები-უკვე ტირილზე გადავედი თან ვყვიროდი.
-არ მაინტერესებს რასაც გეუბნები იმას გააკეთე(მამა)
-იოცნებე ბატონო ზურავიოცნებე მეზიზღები, ფულზე შეყვარებუოი ღორი ხარ რომელსაც საკუთარი შვილი არ ანაღვლებს,მძულხარ მრცხვენია რომ შენი შვილი მქვია ნეტა მოკვდე-დავიღრიალე ბოლო ხმაზე ამას კი გაშლილი ხელი მოყვა ჩემს სახეზე. ორი წუთით ვიგრძენი რომ გამაჟრჟოლა ტანში შემდეგ ისიც ვიგრძენი როგორ წამომივიდა ტუჩიდან სისიხლი
-ამ წამიდან ბატონო ზურა და ქალბატონო თამარ მე მშობლები მომიკვდა -მხოლოდ ეს ვთქვი მანქანის გასაღები და ჩანთა ავიღე თან გარეთ გავვარდი და იქურობას მოვშორდი. ნერვები მეშლებოდა ყველაფერზე ვბრაზდებოდი, ვტიროდი,დამიამეს ველაპარაკებოდი, ცხოვრებაზე ვბრაზობდი ყველაფერზე ვბრაზობდი აბსოლიტურად ყველაფერზე. წასასვლელი არ მქონდა ამიტომ ლილიანასთან მივედიმ მისაღების კარი შევაღე და ყველა იქ იჯდა. ჯერ ჩემ გახეთქილ ტუჩს შეხედეს შემდეგ კი ჩემს ნამტირალევ თვალებს. მათი დანახვისას თავი ვერ შევიკავე და ტირილი დავიწყე, თათა მომმვარდა და დამაჯინა თან წყალი მომაწოდა. ყველა გარს მეხვია განსაკუთრებით დემეტრე ნერვიულობდა ჩემი ხელი მისაში მოექცია და მაწყნარებდა
-კესო რამოხდა?(გვანცა)
-მამაჩემმა უნდა გაგათხოვოო ვიღაც დათა ონიანზე, რაღაც კომპანიების დაკავშირებაო და ასე შემდეგ. მე ვუყვირე ვუთხარი არავითარ შემთხვევაშითქო და სილა გამაწნა მერე ვუთხარი დღეიდან მშობლები მომიკვდათქო დაა გაცოფებული გამოვვარდი-ძლივს ამოვთქვი ეს სიტყვები.
დემეტრე განრისებული წამოდგა და მეც წამომაყენა თან გასასვლელისკენ წამიყვანა
-დემეტრე სად მივდივართ-შეშინებულმა ვკითხე
-ეხლავე ნახავ-მხოლოდ ეს მითხრა და მანქანაში სულ ძალით ჩამტენა
პს. აბა როგორია? გავაგრძელო? მაინტერესებს თქვენი აზრი ????