მთელი ღამე ფიქრში გავატარე ვინ შეიძლება ყოპილიყო და ასეთი სმს მოეწერა ჩემთვის მაგრამ ვერავიზე მივიტანე ეჭვი.დილით როგორც კი გათენდა მაშინვე სმს დავსქრინე და ოთოს გავუგზავნე,მაშინვე ნაახა და მითრა რომ მენახა მეც მაშინვე ჩავედი ეზოში ორ წუთში ოთოც მოვიდა და გაბრაზებული ხმით მითრა რომ მანქანაში ჩავმჯდარიყავი,როგორც კი ჩავჯექი ისე სწრაფად დაძღა მანქანა რომ ვერაფრის თქმა მოვასწარი და გზადაგზა თვალს ვაპარებდი მისკენ და ვხედავდი სიბრაზისგან ძარღვები როგორი დაბერილი ჰქონდა,თაწმინდაზე ავდეით და მხოლოდ მაშინ დაიწყო ლაპარაკი:
-ლიკა რაც ის სქრინი გამომიგზავნე იმის მერე ვცდილობ იმ ნომერთან დაკავშირება მაგრამ უშდეგოდ არ ვიც ვინაა
-როგორ არ იცი ვიღაც მემუქრება შენს გამო
-ეჭვი მაქვს ერთზე,ჩემს ყოფილზე მაგრამ მან არ იცის რომ შნ მიყვარხარ
-ესეიგი შენი სასტავიდან ვინმემ უთხრა
-არა გამორიცხულია ბიჭბი მაგას არ იზამდნენ
-აბა ვინ უთხრა ან მე რა შუაში ვარ,ჩვენ ხომ ერთან არ ვართ.არ მომწონს იცოდე ეს
-ბოდიში რა არ მინდოდა შნთის პრობლემები შმექმნა ან ჩემს გამო გეშინოდეს
-საბოდიშო არაფერია კაი
-ეხლა რასაც გეტყვი კარგად მომისმინე და არ გამაწყვეტინო როგორც გჩვევია
-კაი მიდი გისმენ
-გზაში ბევრი ვიფიქრე,თუ შენ იტყვი რომ ჩემთან ურთიერთობა აღარ გინდა გაგიგებ და პირობას გაძლევ რომ შენს ცხოვრებაში აღარასდროს გამოვჩნდები და ვიპოვი ამ მესიჯის ავტორს და ვანანებ ამას,არ მინდა ჩემს გამო შენ რამე საფრთხე შეგექმნას,ახლა ყველაფერი შენს ერთ სიტყვაზე არის დამოკიდებული.(გაკვირვებული ვიჯექი და უბრალოდ ვუსმენდი)
-ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ და ცუდს არაფერს ვაკეთებთ ასე რომ ვერავინ ვერაფერს ამიკრძალავს თან ვიღაც უცხო ვინც არც კი ვიცი ვინ არის.ასე რომ არაა საჭირო გაქრე ჩემი ცხოვრებიდან
-ანუ გინდა რომ დავრჩე?
-კიი მინდა და ეხლა კი ქთხოვ სახლში წამიყვანე
-კარგი როგორც იტყვი
და მაშინვე მანქანა ისევ ადგილიდან მოწყვიტა და უკვე ნახევარ საათშ სახლში ვიყავი.როგორც კი სახლსჰი ავედი მაშნვე ფიქრი დავიწყე თუ რა შეიძლება ამ მუქარას მოჰყოლოდა და ცოტა შიში დამეუფლა,ამ ფიქრებში დრო როგორ გავიდა ვერც კი მივხვდი და ამ დროს ტელეფონმა დამირეკა და დალი იყო
-კარი რომ გამიღო ქალბატონო კარგი იქნებაო..
და მაშინვე გამითიშა ტელეპონი,თურმე კარებთან იდგა უკვე 15წუტია და ზარს რეკავდა მაგრამ მე ფიქრებში გართულმა ვერ გავიგე,მალევე ნინიკოც მოვიდა,ჯერ გავაცანი ერთმანეთი და მერე დავიწყე ყველაფრის მოყოლა თუ რატო ვიყავი ასე ჩაფიქრებული და დავინახე მათი სახეები როგორი გაკვირვებულები მიყურებდნენ და თითქმის ერთდროულად თქვეს "რას აპირებო",ამ კითხვაზე პასუხი მეც არ ვიცოდი და მათთვის რა მეპასუხა მაგრამ ერთ ვიცოდი იმ მუქარის გამო ოთოს არ დავთმობდი.დიდი ხვეწნის შემდეგ გოგოებმა დამითანხმეს რომ წავსულიყავით სადმე,კიდევ კარგი დალიმ და ნინიკომ ერთმანეთს კარგად გაუგეს,გავემზადე და წავედით ნაყინის საჭმელადბევრს კი ვწუწუნებდი რომ სალხში მინდოდა მაგრამ ვინ მისმენდა მე.იმ დღიდან მარტო მე და დალი აღარ ვიყავით,უკვე სამნი ვიყავით,ყველგან ერთად დავდიოდით ცალცალკე ვეღარავინ გვხედავდა,ჩვენს მეგობრობას ლეგენდები დადიოდა მე კი მათ სუ იმაზე დავცინოდითავიდან როგორ ეჭვიანობდნენ ერთმანეთზე სანამ ერთმანეთს გაიცნობდნენ.იმ დღის მერე აღარანაირი სმს აღარ მიმიღია,დავივიწყე კიდევაც,ხოლო ოთოსთან ისევისე ვიყავი აარფერი შეცვლილა,ყველა გრძნობდა რომ ჩვენ მეგობრებზე მეტი ვიყავით მაგრამ ამას მე არ ვაღიარებდი თავს ვიკავებდი.ზაფხულიც მალე გავიდა და დაიწყო სკოლა თან მომზადება დავიწყე და იმდენი დრო აღარ მქონდა რომ ოთოსთვის დამეთმო,მაგრამ მაინც ვნახულობდი დროს რომ 5წუთი მაინც გველაპარაკა ტელეფონზე,სკოლაში ყოველდღე ვნახულობდი გიგას და ისეთ დიდ ყურადღებას მაქცევდა რომ ზოგჯერ ვბრაზდებოდი,ბევრიც ხვდებოდა რომ გიგას ვუყვარდი და არ ვიყავი უბრალოდ მეგობარი,მაგრამ არ შემეძლო მე იგივე გრძნობით მეპასუხა რადგან ჩემს ცხოვრებაში უკვე იყო "ის",რომელიც ქვეყანას მირჩევნია.ერთ დღეს ოთომ მითხრა რომ აუცილებლალდ უნდა მენახა,ვკითხე ხომ მშვიდობა არის მეთქი და კიო,კიდევ კარგი კვირა იყო და მეცალა,დილით სახლიდან რომ გავდიდოი ვუთხარი რომ ნინიკოსთან მივდიოდიდა ცოტა დამაგვიანდებოდა,ისევ ჩვენს ადგილას მელოდებოდა ანუ თწამინდაზე,რაც მას ვიცნობ სულ იქ ვნახულობ.ავედი და სეირნობა დავიწყეთ:
-დღეს რა დღე არის არ გახსოვს?
-რა დღე არის?
-კაი თუ არ გახსოვს არაუშავრა
-რა დღეა მითხარი
-დღეს გახდა ერთი წელი რაც გითხარი რომ მიყვარხარ
-და ეს დღე გახსოვს შენ?
-რაც შენ გიკავშირდება ყველაფერი მახსოვს
-რა მალე გავიდა ერთი წელი
-მართალია და ისევ შენს პასუხს ველოდები
-შენ ხომ შემპირდი არ დაგაძალებ არაფერსო
-მართალია არც გაძალებ უბრალოდ გითხარი
-მადლობა რომ მიგებ
-იცი შენთვის საჩუქარი მაქვს
-კაი რა :) რა საქარი? (ჯიბიიდან ლამაზად შეფუთული ყუთი ამოიღო და მომაწოდა)
-გახსენი და ნახე
-ვაიმე რა ლამაზია ოთო მადლობა
-მოგეწონა?
-ძალიან თან ლამაზი საყურეებია მაგრამ ორი პრობლემაა
-ახლა რაღა მოხდა
-პირველი ყურები არ მაქვს გახვრეტილი და ნაუ ვერ გავიკეთებ და მეორე სახლში რომ მივიტან რა ვთქვა დედა ისეთია გოგოებს რომ დავაბრალო მაშნვე მიხვდება
-და არ გინდა გაიხვრიტო??თქვი რომ ფულს აგროვებდი და იყიდე
-მეშინია და იმიტომ არ ვიხვრიტავ.კაი მაინც დიდი მადლობა რამეს ვიზამ
-აუ მე კიდე გული მისკდებოდა მეგონა უკან დამიბრუნებდი
-სხვათაშორის პირველი ბიჭი ხარ ვისგანაც საჩუქარს ვიღებ
-რითი დავიმსახურე ეს პატივი :)
-ვიცი არ ვიცი
იმ დღისით ძალიან გავერთე ბევრ რაღაცაზე ვისაუბრეთ და უცბად მესენჯერში მომდის სმს უცხო პროფილისგან რომელსაც რაღაც უაზო ასოები აწერია და მიგზავნის ჩემი და ოთოს ფოტოს და სმს "ნეტა როცა შენი ძმა ამ ფოტოს ნახავს რა მოხდება რა რეაქცია ექნება,მგონი შენებს ეხლა დაქალთან ჰგონიხარ??და სიმართლეს რომ გაიგებენ არ მოეწონებატ.ამიტომ ძვირფასო სანამ დროა ჩამოშრდი ოთოს თორე გპირდები იმდენს გავაკეთებ მაინც არ იქნებით ერთად არ დავუშვებ ამას",ამის წაკითხვის მერე მაშინვე ცრემლები წამომივიდა და ოთოს გული გაუსკა
-რა მოხდა ლიკა რა გატირებს
- .....
-ხმა გამეცი ვინ რა მოგწერა
-ნახე მალე და ტელეფონი მივაწოდე
რომ წაიკითხა სიბრაზისგან სულ გაწითლდა და მეგონა საცაა აფეთქდებოდა,აქეთ-იქით დაიწყო სირბილი იქნებ ვინმე ვიპოვო ჩვენს გარშემო ვინც ეს მოგწერაო მაგრამ უშედეგოდ,მე კი სკამზე ვიჯექი და უბრალოდ ვტიროდი უკვე შიშსგან ვკანკალებდი,მაშნვე ოთო მოვიდა ჩემთან:
-აუ ქთხოვ დაწყნარდი რა ვერ ვიტან შენს ცრემლებს
-ვინაა ოთო რა უბდა ჩემგან
-ამას მე გავარკვევ მენდე უბრალოდ
-გენდობი მაგრამ მეშინია უკვე მეორეთ დამემუქრა
-გთხოვ ლიკა რაა ამ დღის ჩაშხამების უფლება არავის მივცეთ
-უბრალოდ სახლში მინდა
-კარგი წაგიყვან
-არა ჩემით წავალ მადლობა
-არა არ გაგიშვებ მარტოს მალე მანქანაში
-არ მინდა თქო გამანებე თავი
-არ გაგანებებ თავ ერთი წელია არ დაგანებე და შენი აზრით ეხლა გაგიშვებ?
-გთხოვ უბრალოდ მარტო წავალ თან დავწყნარდები ცოტას და ისე მივალ სალხში
-კარგი,სანამ წახვალ პირობა მომეცი უ ვინმე კიდე მოგწერს მასნვე მეტყვი
-კაი გეტყვი არ დაგიმალავ
-კაი ეხლა წადი
და წამოვედი ვფიქრობდი ყველაფერზე რაც მოხდა,მაგრამ ვერ ვხვდები რა უნდა ჩემგან ან საერთოდ ვინ არის,დალის მივწერე და ყველაფერი მოვუყევი ამნ კი დამაწყნარა და მითხრა რომ ოთო მიხედავდა ყველაფერს.მართალია ვენდობი ოთოს მაგრამ მაინც მეშინია არ ვიცი რა ვქნა.სახლშ რომ მივედი მამიკომ სიუპრიზი დამახვედრა,ახალი ტელეფონი და ცოტა გადამავიწყდა დღევანდელი ამბავი და გავხალლისდი,გიჟვით დავრბოდი ერთი ოთახიდან მეორე ოთახში,მშობლები მიყურებდნენ და იცინოდნენ დედა იძახდა "ამ ბავშვს ასაკი ემატება და ჭკუა აკლდებაო",მე კი ამაზე ვიცინოდი.ღამე ოთომ მითხრა რომ მალე იძინებდა რადგან ხვალ მორიგე იყო და უნდა გამოეძინა მეც დავემშვიდობე და დაძინება ვცადე,დიდხანს არ გამომივიდა მაგრამ როგორც იქნა ჩამეძინა.დილით რატომრაც პოზიტიურად დავიწყე არც მახსოვდა გუშინდელი ის მუქარა,ჯერ სკოლაში წავედი მერე კი მასწავლებლებტან,ერთ კვირაში ჩემი დაბადებისღე მოდიოდა და ვერარ ვითმენდი,ეს დღე ძალიან მიყვარს ყოველ წელს განსაკუთრებულად ველდოები და არც ეს წელი იყო გამონაკლისი,დედა დავითანხმე როგორც იქნა რომ ფული მოეცა და მე და ჩემი მეგობრები სადმე წავიდოდით და დავხსდებოდით,გეგმაში მქონოდა რომ იქ ოთოს იქნებოდა მაგრამ ჩემს დაბადებისდღემდე უკვე ოთხი დღე იყო დარჩენილი რომ მითხრა,სამახურიდან მაგზავნიან სვანეთში 2კვირითო და შენს დაბადებიშდღეზე არ ვიქნებიო,მაშინვე გამიქრა ჩემი დაბადებისდღის მოლოდინის სურვილი აღარც კი მინდოდა,ამის თქმიდან მეორე რეს წავიდა ოთო სადღაც და მითხრა რომ ვერც დამირეკავდა და ვეცრ მომწერდა რადგან არ მისცემდნენ უფლებას,ეს იმას ნიშნავდა რომ არც კი მომილოცავდა.დადგა როგორც იქნა 26 ოქტომბერი რომელსაც მთელი წელი ველდოებოდი მაგრამ ახლა უკვე აღარ მინდოდა,პირველმა დალიმ მომილოცა მერე ნინიკომ,მერე კი ჩემებმა, მაგრამ ოთო არსად ჩანდა ისევ.დილით დალიმ გამომიარა და სალონში წავედით თმები დავივარცხნე ,იქიდან ისევ ჩემთან გავედით და ამ დღისთვის ნაყიდი კაბა ჩავიცვი,თეთრი ცოტატი გაშლილი ზევიდან გიპიურით დაფარული მუხლს ცოტა ზემოთ მედგა კაბ,ყველამ აღნიშნა რომ მშვენივრად გამოვიყურებოდი,უკვე ექვსი იყო რომ სახლიდან გავედით რადგან შვიდზე რესტორანთან უნდა ვყოფილიყავით იქ იქნეობდნენ ამ დროს მეგობრებიც,მაგრამ მაინც მოწყენილი ვიყავი რადგან მეკლდა ჩემი ბედნიერება,უკვე სამი დღე არის რომ მისი ხმა არ გამიგია არც კი მოულოცია დაბადებისდღე,მაგრამ ვცდილობდი არავის შეემჩნია ეს.როგორც იქნა მოვგროვდით ყველანი და შევედით რესტორანშ იქ კი ...







ბოდიშით ამდენი ხანი რომ ვერარ დავდე,სკოლაშ ზეპირი საკონტროლოები მქონდა და ვერარ მოვიცალე.გილოცავთ დამდეგ ახალ წელს და იმედია მოგეწონებათ ეს თავი <3