უჩინართა დღიურებიდან (განთიადი ეშმკთან) (სრულად)

სადაც მე ვცხოვრობ აქ ყოველთვის სუფთა ჰაერია. მთებია და ულამაზესი ტყეებია. ყოველთვის ვსეირნობ ამ ტყეში, როცა დრო მაქვს, თანაც მარტო. ყველამ იცის ამ ტყის შესახებ. ყველა ხედავს, მაგრამ არავინ შედის. ყველა ერიდება...
შორს პატარა ჩანჩქერია ბევრმა ალბათ მისი არსებობაც კი არ იცის... ადრე შორს შევედი ტყეში მაშინ აღმოვაჩინე... იქვე ერთი კლდეა. ერთხელ მამას ვუთხარი ამ ადგილის შესხებ და ამიკრძალა ტყეში შესვლა, მიზეზი კი არ მითხრა. რა თქმა უნდა, ჩემმა ჯიუტმა ხასიიათმა თავი იჩინა და მაინც არ მოვიშალე ტყეში სიარული.
დილით ადრე გამაღვიძა დედამ... მითხრა : „დღეს მამას მეგობრები მოდიან სტუმრად“. ავდექი მალევე და ტერასაზე გავედი. აქედან ყველაფერი ხელის გულივით მოჩანს ისეთი ლამაზია.
მალე მოვემზადე და მაღაზიაში წავედი ტკბილეულის საყიდლად. შორს ველოსიპედიანი ბიჭი დავინახე... ჩემკენ მოდიოდა... ღმერთო რა სიმპატიურია...თვალები.. ესრა ფერია?... ასეთი ფერი არასდროს მინახავს თანაც ბრწყინავს,რა ლამაზი თვალებია... კისერზე ფოტოაპარატი აქვს ჩამოკიდებული, აქვს ფოტოგრაფია...მხოლოდ ეხლა შევამჩნიე, რომ გაშტერებული ვუყურებდი.. შემრცხვა და თავი ჩავხარე.. ველოსიპედი ჩემთან ახლოს გააჩერა... ერთხანს მიყურა ტუჩი გაღიმებისას ლამაზად ჩატეხა, თმებში ხელი შეიცურა, როგორც ჩანს ჩვევაში აქვს და თვალები უჩვეულოდ აუციმციმდა. პირველი რაც გავიფიქრე ის იყო, რომ როგორ შეიძლებოდა ერთ ადამიანში ამდენ ქარიზმას მოეყარა თავი. შემდეგ საუბარი დაიწყო
- როგორ ხარ ელენე_გაკვირვბეული ვუყურებ..საიდან იცის ჩემი სახელი?-ესე ნუმიყურებ მე შენზე ყველაფერი ვიცი.
-საიდან?
-მაგასაც გაიგებ... შეხვედრამდე...
ესე უთქმელად წავიდა... თანაც გაკვიირვებული დამტიოვა..ნეტა ვინაა? მანიაკი რომ იყოს? ელე ამოიგდე ეს ფიქრები თავიდან შედი მაღაზიაში და სახლში დაბრუნდი, მალე სტუმრები მოვლენ.
სახლში მალევე დავბრუნდი და მომზადება დავიწყე.. ლამაზი კაბა ჩავიცვი მოკლე და წელს ქვემოთ გაშლილი, არ მინდოდა ძალიან ოფიციალური ვყოფილიყავი... დედამ დამიძახა, რომ ჩავსულიყავი. ჩავედი თუ არა თვალში ლამაზ თვალება ბიჭი მომხვდა, არ გეჩვენებათ ზუსტად ის საოცრად ქარიზმატული ბიჭი. ჩემდა უნებურად გამეღიმა.. მამამ გამაცნო. ნიკა, ლიაკო და მათი შვილი დანიელი....დანი.. დანიელი.. აჰა.. ანუ დანიელი. ყველას მივესალმე, ცოტა ვისაუბრეთ, მისი მშობლები კითხვებს მისვამდნენ მე კი ბიჭს თვალს ძლივს ვწყვეტდი არც კი ვიცი ასე რა მიზიდავდა,არადროს გადავრეულვარ ბიჭზებზე. შემდეგ კი სუფრასთან გადავინაცვლეთ.. დნაიელი თვალს არ მაშორებდა.. ნეტავ რაუნდა?... მამამ სარდაფში გამაგზავნა ღვინის ამოსატანად....
კარები გავაღე თუ არა ზურგზე ტკივილი ვიგრძენი. კედელს მაგრად მივენარცხე... შემეშინნდა..სიბნელეში სილუეტი ამოვიცანი.. დანი, დანიელი იყო. მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მეფრქვეოდა.. ნელა დაიხარა და საფეთქელზე ძლიერი კოცნის კვალი დამიტოვა...
ყურთან დაიხარა, გრძელი თმა ნაზად გადამიწია, და ჩუმად ჩამჩურჩულა... დილის 6 საათზე კლდესთან იყავი. კიდევ ერთხელ მაკოცა საფეთქელზე ისე ზლიერად, რომ თავბრუ დამეხვა... შემდეგ გაუჩინარდა. არ ვიცი რა უნდა მეგრძნო ამ დროს, მაგრამ ერთიანად ვკანკალებდი, ეს ალბათ შიშიც იყო და გაოცებაც. ღვინო ავიტანე ჩემი ფავორიტი, წითელი მშრალი საფერავი, ალუბლისა და მაყვალის არომატით.
დანიელი იდუმალი ღიმილით მიყურებდა... დროდადრო ტუჩის კუთხეს ჩატეხავდა.. მალევე გავაცილეთ სტუმრები. უკვე 12 იყო.
იმ ღამეს არ დამეძინა... 5 შესრულდა თუ არა ჩუმად გამოვიპარე სახლიდან... ნელა გავუყევი ტყეში მიმავალ ბილიკს... ირგვლივ სიჩუმე იყო მხოლოდ ნაძვენის ცეკვა არღვევდა სიჩუმეს. ნელა ავუყევი კლდეს... ის იქ იყო... ისევ მიყურებდა.. ხელით მანიშნა მივსულიყავი. ნელა მივედი თან ვკანკალებდი, ცოტა მეშინოდა.. გვერდზე ჩამოვუჯექი, ათას რამეზე ვფიქრობდი... ფოტოაპარატმა და საეჭვო ყუთმა მომჭრა თვალი.. მათკენ ვანიშნე ... გაიღიმა...
-დანიელ, ეს რა ყუთია? ან ფოტოაპარატი რად გინდა?
-დედამიწას შენი სილამაზე უნდადავუტოვო..-გამიღიმა, ისევ გამიღიმა თავისი თვალის მომწრელი ღიმილით და თმაზე ხელი ნაზად დამისვა... საფეთქელზე მაკოცა მე ისევ თავბრუ დამეხვა...დავიბენი
-ეს რგორ გავიგო?
-პირდაპირ...-თითით განთიადისკენ მიმანიშნა... ულამაზესი იყო ვარდისფერი ცა... ნელა ადგა.. და ფოტოაპარატი ხელში აიღო სურათი გადამიღო... შემდეგ ხუთი მოაჩოჩადა ჩემთან ერტად დაჯდა...
-ეს რა ყუთია?
-დღეს მე და შენ მივდივართ
-სად?
-იქით-ხელით ცისკენ მიმითითა... -ზეცაში არა მაგრამ მეორე სამყაროში.
ფეხზე შეშინებული წამოვარდი. და გაქცევადავაპირე... მას კი გაეცინა ყუთიდან რაღაცის გადმოყრა დაიწყო ჩვენს გარშემო.
-ვერსად გამექცევი, ელე ტყუილად ირჯები..
-დანიელ არ გინდა.ძალიან გთხოვ, მეშინია.-ტირილი ამიტყდა, ცრემლებს ვერ ვაკავებდი. რთული იყო იმის გააზრება, რომ დანიელს შეეძლო ჩემთვის რაიმე დაეშავებინა.
-მინდა, ნუ გეშინი, მხოლოდ შენ არ უნდა გეშინოდეს ჩემი.-ისევ მიღიმოდა
-გთხოვ.-უკვე პანიკაში ვვარდებოდი.
-ნუ მთხოვ.
ნელ ნელა უკან ვიხევდი... შორს დავინახე ადამინთა ბრბო ჩირაღდნებით... დავიყვირე. ფეხი დამიცდა. დავგორდი. არ ვიცი როგორ,მაგრამ ცოცხალი გადავრჩი...კლდის ძირში ვეგდე და დანიელის არაადამიანული ყვირილი მესმოდა... მისი ყვირლი ცას სწვდებოდა.. ცრემლები არ ჩერდებოდა, გული მიმდიოდა.. მისი ხმა მესმოდა თუ როგორ ყვიროდა, ვერ წამართმევთ ჩემია.. ვერ წამართმევ....და ბოლო სიტყვები... საყვარელო, მე იქ დაგელოდები....ჩვენ იქ ვიქნებით ბედნიერები... და შემდეგ აფეთქება... აღარაფერი მახსოვს გავითიშე... აი ასეთი იყო განთიადი ეშმაკთან!




უჩინართა დღიურებიდან (განთიადი ეშმკთან)


ყველაფერი კარგად მიდიოდა... დღეები ერთმანეთს მიყვებოდა, მაგრამ ერთი რამ შეიცვალა მე ტყისკენ აღარ ვიყურებოდი.. ის მეძახდა მეკი არ ვუსმენდი... არადა როგორ მენატრებოდა იქ ყონა. იქ მინდოდა.. იმ დღემ წარუშლელი კვალი დამიტოვა, დაღი დამასვა. მისი თვალები არ მავიწყდებოდა. ყოველ ღამე კოშმარებში მხოლოდ მის თვალებს ვხედავდი. მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რა ფერის იყო. კვირები გადიოდა ადამიანებს თავს ვარიდებდი. ყველა ადამიანი მანიაკი მეგონა. ცოტაც და გავგიჯდებოდი, მაგრამ ყველაფერი უბედურებისკენ შეტრიალდა.
მე მ ო ვ კ ვ დ ი...
გაინტერესებთ არა როგორ ? ყველაფერს მოგიყვებით.
დილიდან თავს უცნაურად ვგრძნობდი.. თითქოს რაღაც მაკლდა... ღამე ისევ მისი თვალები მესიზმრა, მარამ განსხვავებით იმისგან, რომ მისი აღარ მეშინდა, თითქოს მიხმობდა...იმ დღეს გაუაზრებლად წავედი ტყისკენ.. გზა რომ ამებნა მხოლოდ მაშინ გავიაზრე რა მოხდა. შიშმა ამიტანა.. ტყეში დავდიოდი ნაცნობ ადგილებს ვერ ვპოულობდი. უცებ ფეხი ამიცდა დავგორდი და ქვას თავი დავარტყი. აი ესე დამთავრდა ჩემი სიცოცხე.

შემდეგ ის მახსოვს როგორ გავიარე ბილიკი და როგორ აღმოვჩნი სინათლიდან სრულ სიბნელეში. შემდეგ დაიწყო ჩემი წამება. წამიერი განათებები და პატარა გამუსახულებები. რაც მაკრთობდა. შიშისგან ვყვიროდი. სიარული დავიწყე ნელნელა გამოსახულებებს ვარჩევდი ადამიანები დადიოდნენ თუ მათ შეიძლება ადამიანები დაერქვას. ჰოლს ოთახები ქონდა, მაგრამ ყველა დაკეტილი იყო. ერთი ჩემთან მოვიდა გამაჩერა და ჩახლეჩილი ხმით მითხრა
-გაიქეცი.
შემდეგ მეორე მოვიდა და იგივე გამიმეორა და ესე გრძელდებოდა... მეც სხვა რა გზა მქონდა გავიქეცი. გავიქეცი უკან მოუხედავად გავრბოდი. დიდ კარიბჭეს მივადექი. კარიბჭესთან მცველები იდგნენ. ირონიულად გამიღიმეს. ხელში რაღაც ჩამიდეს კარიბჭე გახსნენს და მითხრეს
- აქედან გასული უკან ვერავინ დაბრუნდა. წარმატებებს გისურვებ. ფორას გაძლევთ.
გამიკვირდა რა ფორას მაძლევდნენ ამ გასასვლელამდე მისვლაში დაბრკოლებას ვერ ვხედავდი. კარიბჭეს გავცდი და გასასვლელი დავინახე. მისკენ გავიქეცი, ნახევარიზა გავლილი მქონდა. ისეთიი რამ დავინახე გაოცებისგან სუნთქვაც კი შემეკვრა... ძაღლი, უზარმაზარი. ცას წვდებოდა. დარჩენილ გზას გავხედე მივხვდი, რომ ვერანაირ შემთხვევაში ვერ გავასწრებდი. უკან დაბრუნება ვარჩიე. კარიბჭისკენ მივიხედე, რომელიც ისევ ღია იყო და მისკენ გავიქეცი. ძაღლი ჩემსკენ წამოვიდა. კარიბჭესთან ახლოს ვიყავი, რომ მივხვდი ძაღლი ჩემს უკან იყო ხელში რაც მეკავა რაც შეიძლება შორს ვისროლე ძაღლმა ყურადღება მისკენ გადაიტანა. მე დრო ვიხელთე და კარიბჭეში შევედი. ისიც მალე დაიკეტა. მცველებმა მითხრეს
-შენ პირველი ხარ, რომელმაც უკან დაბრუნება მაინც მოახერხა..-ეს კი უფრო მაშინებდა.
უკან დავბრუნდი დერეფანს გავუხევი და ყველაზე ბოლო ოთახში შევედი მხოლოდ ის იყო ღია. იქ კი მდიდრული მაგიდა იდგა მდიდრულად გაწყობილი. მაგიდის თაში ორი სავარძელი იდგა . ერთი ყველაზე დიდი მეორე ოდნავ მომცრო. დიდზე ეწერა :’მეფე’. პატარაზე კი:’დედოფალი’. შემეშინდა უკან გამობრუნება ვარჩიე მაგრამ დაკეტილი დამხვდა. მაგიდას მიუახლოვდი. იქ არავინ ისხდა და ყველაფერი ხელუხლებელი იყო. უკნიდანხმა მომესმა.
-რომ იცოდე როგორ მომენატერე ჩემო ლამაზო- უკან მივიხედე და დანიელი იდგა ისევ ისეთი თვალებით.-ნუგეშინია ახლა ჩემთან იქნები საყვარელო მოვიდა ახლოს დამიდგა . მისი თბილი გამონასუნთქი სახეზე მეფინებოდა, ავნერვიულდი. წელზე ხელი შემიცურა დაიხარა და ვნებიანად მაკოცა, სიამოვნების ტალღებმა დამიარეს მთელ სხეულში. ხელი მომკიდა და მეფე-დედოფლის სავარძლისკენ წამიყვანა მეფის ადგილს დაჯდა მე კი დედოფლის ადგილას დამსვა, არ ვიცი როგორ, მაგრამ მის მიმართ უსაზღვრო სიყვარულს და ნდობას ვგრძნობდი თითქოს ადრეც ერთადვიყავით . ნელა დაიხარა და ყურში ჩამჩურჩულა
-მიყვარხარ.-ერთ სიტყვაში მთელი სული ჩადო, სიყვარულის თვალებით მიმზერდა
-მეც.-ვუთხარი თუ არა გამიღიმა და მისი გაურკვეველი ფერის თვალები მომანათა.
ყველაფერი განათდა მხოლოდ ბედნიერების ჟრიამული ისმოდა. ყველა ყვიროდა სამეფოლს დედოფალი დაუბრუნდაო. სუფრა შეივსო მხიარულება გაიმართა. აი თურმე რაში იყო საქმე.სამეფო დედოფალს ელოდებოდა, რომელიც დაკარგული იყო და განრისხებული მეფეც მოლბა. იმდღის მერე სამეფოში ყველა ბედნიერი იყო. და უფრო ბედნიერი მაშინ იყვნენ, როდესაც სამეფოლ ტყუპები მოევლინნენ. ლილე და ლეონარდი... ლილე უჩინართა სამეფოს პრინცესა. პატარა და საყვარელი ლილე. დედიკოსავით ლამაზი და მამიკოსავით უცნაური თვალის ფერით, რომელიც ჯერ ვერავინ გაარკვია რა ფერია და ლეონარი, უჩინართა სამეფოს პრინცი მამიკოსავით ლამაზი ვალებითა და საოცარი ქარიზმატულობით.