არვიცი რატომ მჭირდა ეს ყველაფერი. ეს წყვილი რომ დავინახე ბრაზი შემომერია და ყველაფრის დალეწვა დავიწყე.
"აბა რა გეგონა დებილო შეუყვარდებოდი? გამოგეკიდებოდა? რათქმაუნდა არა ის ხომ მისთვის ხომ მთავარი ფულია შენ არავის არაფერში ჭირდები" ვღრიალებდი ბოლო ხმაზე და თან ვტიროდი. 2 საათი ასე ვიჯექი და ნამსხვრევებს ვუყურებდი თან სიმწრის ცრემლები მომდიოდა. ბოლოს ცოტა გონზე რომ მოვედი სააბაზანოში შევედი და თბილი წყლის აბაზანა მივიღე. აქედან წასვლა მჭირებოდა აქედან უნდა წავსულიყავი დროებით მაინც აღარ შემიძლია ამ ქალაქში გაჩერება, სული მეხუთება,ამ ქალაქში ყველაფერი ჩემსკენ არის მომართული, ეს ქალაქი შავი სიყვარული ფერია. არ მინდა აქ ყოფნა თუნდაც ერღი კვირით ან ხუთი დღისთ აქაურობად უნდა მოვშორდე.
სააბაზანოდან გამოვედი მისაღები მივალაგე ნამსხვრევები ავიღე საღამური ჩავიცვი და ლოგინში ჩავწექი. მთელი ღამე არ მძინებია სულ ვწრიალებდი ლოგინში თუმცა ბოლოს მაინც მოვახერხე დაძინება.
დილით ისევ და ისევ მაღვიძარას ხმა მაღვიძებს. თვალებს ვახელ და ზლოზვნით ვდგები ფეხზე, სახეს ვიბან და ჩემ გარდერობს ვაღებ, შავ შარვალს ვიცმევ ზემოთ კი ზედას წარწერით "never die whit love thats boring", ფეხებს ნიუბალანსების ვიმშვენებ. თმას მაღლა ვიწევ კოსად ზოგიერთი კულუკა კი ქვემოთ მაქვს ჩამოვარდნილი. ჩანთას ვიღებ სახლიდან გავდივარ და ტაქს ვაჩერებ.
ოფისში შესვლისთანავე ვესალმები ყველას და ქეთევანის ენის სანსალს ყურადღებას არ ვაქცევ ჩემი პრობლემებიც მეყოფა. უფროსის კაბინეტის კარზე ვაკაკუნებ და ფრთხილად შევდივარ შიგნით. 1 საათიანი ხვეწნა მუდარის შემდეგ როგორ იქნა დავითანხმე უფროსი რომ 3 დღე შვებულებაში გავეშვი.
კომპანიიდან გამოვედი თან მოლში წავედი. გაგიკვირდებათ და მუსიკის მოსმენასთან ერთად შოპინგიც ძალიან მამშვიდებს. ძალიან ბევრი რამ შევიძინე და სახლშიც დატვირთული დავბრუნდი. მეგობრების ზარებს და შწტყობინებებს არ ვპასუხობდი არ მაქვს ეხლა მაგენის თავი, ვიცი ძალიან ეგოისტურად ვიქცევი და შეიძლება ინერვიულონ მაგრამ ეხლა ლაპარაკი მართლა არ შემიძლია.
ცოტახანი ვისვენებ და შემდეგ პატარა ჩანთაში ვალაგებ ნივთებე რომელიც მომავალი 3 დღე დამჭირდება.
სახლიდან გამოვდივარ ტელეფონს ვთიშავ და მანქანაში ვჯდები. ერთ საათიანი დამღლელი გზის შემდეგ როგორც იქნა ჩავაღწიე დანიშნულების ადგილას.
სახლის კარი რომ გავაღე თითქოს ამოვისუნთქე, ისეთი სიმშვიდე იყო იქ რომ პირდაპირი მნიშვნელობით მაგარი დასვენება მელოდა.
მისაღებში შევედი და ჩანთა იქვე მივაგდე მე კი მდივანზე დავწექი.
ისევ და ისევ ანდრეას ფიქრებმა მოიცვა ჩემი თავი, ვფიქრობდი და ნერვები მეშლებოდა ყველაფერზე, ვერც მივხვდი ისე წამომივიდა თვალებიდან თხელი სითხე. "ნუთუ შემიყვარდა ნუთყ მიყვარს" შევეკითხე ჩემს თავს
-არა არა მარიანა ამოიგდე ის თავიდან ასე არ შეიძლება-შემოვუძახე ჩემს თავს.
ჩვეულებრივ ვისვენებდი ამ კურორტზე. მომდდევნო დღეს კინოების ყურებაში ვიყავი გართული ტელეფონს კი კვლავ არ ვრთავდი დარწმუნებული ვიყავი რომ ჩემი მეგობრები ჩემთანს ლაპარაკს მოინდომებდნენ.
მომდევნო დღე რთულად დაიწყო, დიახ დღეს ანდრეას და იმ ქალბატონის ქორწილია. დილიდან უხასიათოდ ავდექი არაფრის გაგონება არ მინდოდა ყველაფერი ნერვებს მიშლიდა. ლოგინიდან 2 საათზე ავდექი გარეთ ზუსტად ისეთივე ამინდი იყო როგორიც მე მიყვარს.
ქვემოთ ჩავედი და ყავა დავლიე. ამ ამინდის შემხედვარე მომინდა რომ გარეთ გავქცეულიყავი და წვიმაში მეცეკვა როგორც ამას ბავშვობაში ვაკეთებდი. ჩემს საწადელს აუცილებლად ავისრულებდი ეხლა ამაზე მეტად არაფერი მინდა ed sheeran-perfect-ი ჩავრთე და გარეთ გავედი. იმდენად მესიამოვნა წვიმაში ცეკვა რომ უფრო და უფრო ვიკარგებოდი მასში
"Dancing in the dark" ამ მომენტში ვიგრძენი ვიღაცამ როგორ მომკიდა ხელი ხელზე და დამატრიალა. წვიმაში კარგად ვერ მივხვდი ვინ იყო თუმცა ნაცნობი სუნრნელი რომ ვიგრძენი მივხვდი ეს ანდრეა იყო.
იგივე ხელებმა ხელში ამიყვანა და სახლში შემიყვანა. შესვლისთანავე დავიხსენი მისი მკლავებისგან თავი და მას მივაჩერდი
-შენ აქ რას აკეთებ?(მარიანა)
-სტუმრად მოვედი არ მიმიღებ?(ანდრეა)
-არა-ვუთხარი მტკიცედ
უეცრად მისი ტელეფონი აწკრიალდა
-ალო...გისმენთ...ხო საყვარელო...კაი მოვდივარ-ამბობს და ტელეფონს თიშავს
-მგონი გელოდებიან-ვეუბნები აგდებულად
-არსადაც არ მოვდუვარ სანამ სიტუაციას არ ამიხსნი(ანდრეა)
-არაფრის ახსნას არ ვაპირებ და საერთოდ რომელი სიტუაცია(მარიანა)
-რომელი სიტუაცია და აი ეს, ჯერ იყო კორპორაციულ საღამოზე იმ ს*რ ვაჩეს ეცეკვე, შემდეგ კი დაიკარგე მეგობრების ზარს არ პასუხობ ყველა იცი როგორ ნერვიულობდა? რა არის ამის მიზეზი? რამოხდა?(ანდრეა)
-პირველუ ვაჩე ძალიან კარგი ადამიანია ამავდროულად ძალიან სიმპატიური და მეორე შენი საქმე არ არის-ვუთხარი და ზურგი ვაქციე. თუმცა ანდრეა რის ანდრეაა მხრაში ხელი რომ არ წამავლოს. კედელზე მიმაყუდა და სახე ახლოს მომიტანა
-ესწიგი ჩემი საქმე არ არის ხო? მეორეჯერ მაგ ს*რ ვაჩესთან დაგინახავ და ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ(ანდრეა)
-იცი რა? შენი საქმე არ არის მე შენ არაფერს არ გეკითხები, შენ ჩემთვის არავინ ხარ-დავუყვირე ბოლო ხმაზე
-მისმინე გოგო შენ ენა ძალიან დაიგრძელე, შეიძლება ეხლა არა მაგრამ ახლო მომავალში აუცილებლად გავხდები შენთვის ვინმე(ანდრეა)
-წადი აქედან და შენს ცოლს მიხედე ბატონო ანდრეა-ბოლო სიტყვები ხაზგასმით ვუთხარი და მოვიცილე თან სამზარეულოში შევედი. შენც არ მომიკვდე წასვლა კიარა უკან გამომყვა
-ადამიანო რაგინდა რას გადამეკიდე წადი დაიკარგე აქედან-შემოვუბრუნდი ნერვებ აშლილი
-არაფერს მაჭმევ?-მითხრა საყვარელი ხმით, მხოლოდ ეხლა დავაკვირდი რომ ტანსაცმელი სულ სველი ქონდა შუბლზე კი პატარა ნაკაწრიც ეტყობოდა.
-თავზე რა დაგემართა?(მარიანა)
-არაფერი ეს უბრალოდ შემთხვევით გამეკაწრა(ანდრეა)
-ასე არ შეიძლება ინფექცია შეგეჭრება-ვუთხარი და სამედიცინო ყუთი ჩამოვიღე თაროდან. ის ღიმილით მიყურებდა და თავლებით მჭამდა. მასთან ახლოს მივედი და ბამბაზე სპირტი დავასხი ფრთხილად მოვუსვი
-არ გტკივა?(მარიანა)
-ცოტა-მითხრა ღიმილით. მეც შემდეგ მოსმაზე ჰაერი შევუბერე რომ არ აწვოდა. ჭრილობის შეხვევა რომ დავამთავრე ავეექი და მეორე სართულზე ავედი ანდრეაც თან გამომყვა.
-აქ არის სააბაზანო ეს კი ჩემი მამიდაშვილი ძველი ნივთებია და შეგიძლია ჩაიცვა(მარიანა)
-შენ არ შემომყვები სააბაზანოში?-მითხრა ეშმაკური ღიმილით
-ჰაჰაჰა რა სასაცილოა მადლობა თქვი რო საერთოდ აქ გტოვებ-ვუთხარი გაბრაზებული და ოთახიდან გამოვედი კარიც გამოვიხურე. ქვემოთ რომ ჩავედი სუფრა გავაწყვე ვაჟბატონიც მალევე ჩამოვიდა
-ვის ოჯახშიც შენ შეხვალ(ანდრეა)
-ჭამე და წადი(მარიანა)
-არ წავალ(ანდრეა)
-რატომ ვითომ(მარიანა)
-იმიტო რომ ასე მინდა-მითხრა ღიმილით და ჭამა დაიწყო. მეც ნერვებ მოშლილი შევიდექი კუჭის გაძღომას.
მშვიდად ვისადილეთ და ბატონმა ანდრეამ ყავის მომზადება მომთხოვა, შაქარი იმდენად მაღლა იყო ვერ ვწვდებოდი და რაც ძალა მქონდა ვიწელებოდი. უეცრად უკნიდან სხეულის შეხება ვიგრძენი და იმდენად შემეშინდა დავიკივლე ჩემს უკან მდგომს კი ხელი ვკარი. ისე მოხდა რომ ორივენი ძირს აღმოვჩნდით მე და ანდრეა. მე მის ზემოდან ვიწექი ის კი მე მიცქერდა
-ოხ რა მოუხერხებელი ხარ მარიანა(ანდრეა)
-ოო აბა რას მომეპარე უკნიდან-ვუთხარი და ტუჩები დავბერე. უეცრად ზარის ხმა გაისმა, ძლივძლივობით ავდექი კარის გასაღებად და უკან ანდრეაც გამომყვა. გამოიცანით ვინ იდგა ამ დაწყევლილ რკინის კარში, რაღათქმაუნდა დიანა. მისი "საქმროს" დანახვისას მასთან მივარდა და პირდაპირ ტუჩებზე დააცხრა...


პს. დადამ ესეც მეოთხე თავი❤ ვიცი რო პატარაა და ამისთვის დიდი ბოდიში❤ მაპატიეთ რომ ასეთ პატარა თავებს ვდებ მაგრამ ხანდახან ვერ ვახერხებ❤ ველი შეფასებას❤