-მოვიდა ჩვენი მუშა.
-როგო ხარ?
-კარგად
-არ მომილოცავ?
-რას?
-არ გახოვს?
-არა.
-კაიი.
აუ ეხლა ყველაზე მეტად მასთან ჩახუტება მინდოდა.მაგრამ ისევ ჩემი სიამაყე.მთელი დღე თავს ვიკავებდი რომ მასთან არ მივსულიყავი და არ მიმელოცა.მისი ტელეფონი კი განუწყვეტლივ რეკავდა.ბოლოს უკვე ვეღარ მოვითმინე და მასთან მივედი.
-იცი რააა.
-ხო ემი.
-არა არაფერი დაივიწყე.
-რამის თქმა გინდოდა
-არა არაფერი.
-მართლა?მემგონი რაღაც გაწუხებს.
-გილოცავ. ვუთხრი თუ არა ეს სიტყვა მაშინვე შევტრიალდი და გამოვედი დაჩიმ კი უკნიდან მომაძახა. ერთგვარი შვება იყო ეს ჩემთვის. მასავით უნამუსოვარ ვარ დაბადების Dღე რონ არ მიმელოცა.
-მადლობა,დღეს აქედან რომ წავალ ბარში მივდივართ და წამოხვალ?
-არ არ მინდა,იქ ალბათ შენი შეყვარებულიც იქნება და უხერხული იქნება.
-კაი როგორც გინდა.
გული ძალიან დამწყდა იმაზე რომ ესე ადვილად გამიშვა ხელიდან,მე კი ის უფრო და უფრო მენატრებოდა,მისი სითბო ჩახუტება,მის თმებში თამაშიც კი.მოწყენილობისგან ვკვდებოდი,კიდე კაი მაშომ მითხრა შევიკრიბოთო თორე მე კიდევ ერთხელ რომ შევხვედროდი დაჩის ალბათ... არ ვიცი რას გავაკეთებდი.8 საათიც მოვიდა,გამოვეწყვე ჩემს შავ უბრალო მთლიან კაბაში,ირინას დავუბარე რომ შეიძლებოდა არ მოვსულიყავი სახლში.გარეთ გავედი,ფეხით დავაპირე წასვლა.უცებ უკნიდან ვიღაცამ ზურგზე გადამიკიდა და მანქანაში ჩამტენა,ბოლო დონეზე ვლანძღავდი,ვყვიროდი მაგრამ ხმა არავის ესმოდა,ისიც ჩაჯდა მანქანაში და აბა გამოიცანით ვინ იყო? რათქმაუნდა დაჩი,ესეთ სისულელეს სხვა ვინ მოიფიქრებდა.მის დანახვაზე კიდე უფრო გავბრაზდი და ყვირილი დავუწყე იმ იდოტმა კი მანქანის სახელურს მიმაბა,თვითონ კი მანქანიდან გადავიდა და 20 წუთის მანძილზე არსად ჩანდა.უკან საბარგულის გაღების და დაკეტვის ხმა გავიგონე.ისიც ჩაჯდა მანქანაში და მანქანა დაძრა.მივდიოდით მაგრამ სად არ ვიცოდი.ჩხუბსაც აზრი არ ქონდა მაგრამ დანიშნულების ადგილას მალე მივედით,მე ისევ მანქანაში დამტოვა და ნახევარი საათის შემდეგ მოვდა ჩამს წასაყვანად.
-გადმო.
-არ გადმოვალ!
-ხოდა იყავი! კარი ცხვირ წინ მომიჯახუნა.
უფრო გავბრაზდი და მანქანიდან გადავხტი.
-შენ რა აქ ჩემს მარო დატოვებას აპირებდი?
-კი!
-რაღაც ძაან უხეში გამხდარხარ რაც დაგშორდი,ან ვაფშე აქ რატო მომიყვანე.
-მენდობი?
-არა!
-ხოდა წამომყევი. ვაიმე რა ხისთავიანია რაა,მანქანაში დავრჩებოდი მაგრამ მარტო თან შუა ტყეში შემეშინდა და ამიტომ უკან დასჯილი ბავშვივით მივყვებოდი.
-მიდი შედი.
-რაო მე ხო ჩამაშხამე დაბადებისდღე ეხლა შენთვითონაც უნდა ჩაიშხამო არა?
სახლში შევლისას ულამაზესი სიტვაცია დამხვდა,სანთლევით პატარა ბილიკი გაკეთებული,რომელიც საწოლთან მიდიოდა.
-მგონი შეგეშალე და შენი შეყვარებული უნდა წამოგეყვანა.
-შენ ხარ ჩემი შეყვარებული.
-მატყუებ!
-რით დაგიმტკიცო.ამის თქმა იყო და ცალი ხელით მის სხეულზე მაღლა ამწია,მასადა ჩემს შორის სიახლივე უფრო შეამცირა.
-მაპატიე პატარავ!
-ძალინ გაბრაზებული ვიყავი.
-ვიცი ვიცი არ უნდა დამვიწყებოდა შენი დაბადების დღე.დებილი ვარ!
-ხო ხარრრ!მაგრამ მიყვარხარ!
მერე სულ უფრო და უფრო იკლებდა ჩვენს შორის მანძილი.ერთმანეთს ჩვენს მონატრებას ვუზიარებდით,ის ღამე არაჩვეულებრივი იყო.
-ესე თამამი ბიჭი რომ ხარ,ორსულად რომ დავრჩე მერე რას იზავ.
-რავი მოვახერხებ რამეს?
-მოახერხებ არაა? უცებ ლოგინიდან წაოვხტი და ტანსაცმლის შეგროვება დავიწყე.
-კაი გეღადავები!რა უნდა ვქნა ცოლად მოგიყვან.
-მე რომ გათხოვება არ მინდა?
-რატო ვითომ?
-რატომ უნდა დავკარგო ეს არაჩვეულებრივი წუთები მაგალითად ნიჟარასთან დგომით და ჭურჭლის რეცხვით.
-კაი ჭურჭლს მე დავრეცხავ.
-არა მაინც არ მინდა,მირჩევნია ესე ფარულად შევხვდეთ და ვიცელქოთ.
-აუ რა ჩურჩუტი მყავხარ.
-სანამ ჩემთან დაშორებული იყავი რას აკეთებდი?
-რავი რა უნდა მექნა,შენ დამშორდი და.
-აუ რა დებილი ხარ რაა? იმ კითხვით გკოთხე ის რომ ის შენი შეყვარებული ვინ არისთქო?!
-ააააა ანჟელიკა?
-მეტი უკეესი ვერ ნახე?
-გეღადავები,არავინაც არ მყოლია შენსავით კი არ ვარ!
-რა ჩემსავით? ბიჭს არ გავკარებივარ საერთოდ!
-დავიჯერე!
-თუ არც რააა!
-ოხ მემენატრე პატარავ
-მე არააა!
მოკლედ ბევრი სისულელეები ვილაპარაკეთ,დილით წამოსვლა არცერთს არ გვინდოდა მაგრამ სხვა გზა არ გვქონდა,მე და დაჩი ერთმანეთს ვხვდებოდით,მამა და დაჩი დაახლოვდნენ მაგრამ მისთვის არა მითქვამს რომ ჩვენ შეყვარებულები ვიყავით.
-ემი შვილო აი ასეთი შეყვარებული უნდა გყავდეს და არა ისეთი მაშინ რომ თქვი დაბადებისდღის მოლოცვა რომ დაავიწყდა.
-აბა რაა მა.
-ჩემი წასვლის დროა,კარგად ბრძანდებოდეთ.(დაჩი) და მან თვალით მანიშნა გამოდი გარეთო.
-მე გაგაცილებ.
გარეთ გავყევი ვითომ ვაცილებდი,დაჩიმ კი ნებიანად მაკოცა როცა მამამ გარეთ დაოიხედა.
-დიდიხანია ეს ხდება?(გიორგი)
-მე არაფერ შუაშივარ თვითონ დამიჭირა და კოცნა დამიწყო.(დაჩი)
-ოხ ოხ.(გიორგი)
-ნუ ხარ მატყუარა!! დაჩის გავუბრაზდი და მკავში ხელი დავარტყი.
-რაა ესე არ იყო?
-დამპალო!
-მოდი ჩემთან.
-ნწ! არ მიყვარს მე დამპალი ბიჭები.
ეს დებილი ადგა და წავიდა.უკნიდან მივაძახე შე თქო.მან კი ეს არც შეიმჩნია.სახლში შევბრუნდი და სახე მომცინარი ირინამ კითხვები დამაყარა.
-დიდიხანია ერთად ხართ?თუ მართლა უბრალოდ გაკოცა?უყვარხარ?(ირინა)
-კაი კაი დაწყნარდი 3თვეა ერთად ვართ.
-სამი თვე მიმალავდი არა?(გიორგი)
-რაგინდა დაანებე თავი!(ირინა)
-ხო გიმალავდი,ჯერესერთიც მაგ ვაჟბატონზე ნაწყენი ვიყავი და რატო უნდა მეთქვა,ის სანაქებო ბიჭია დაბადებისდღე რომ დაავიწყდა.
-კაი არაუშავს კიდე ბევრი დაბადებისდღე გექნება.შენ ხო არ დაგავიწყდება?(ირინა)
-არა ჩემო ფერია.(გიორგი)
-ირი ბავშვს როდის ველოდებით?
-ჯერ რა დროს ბავშვია.5 თვე კიდე.(ირინა)
-ოუ ცუდია.
პატარა ოჯახური ლაპარაკი გვქონდა,მამამ გაიხსენა ჩემი ბავშვობა და ცოტა ვიხალისეთ.