დილით გასეირნება გადავწყვიტე ,დაჩი სამსახურში იყო და აღარ შევაწუხე ,სიარული ძალიან მიყვარს ამიტომაც გადავწყვიტე მარტო წამოსვლა,თანაც ჩემს თავთან უფრო ახლოს ვიქნებოდი და ვიფიქრებდი მომავალზე,რა მინდოდა,ვაფშე ვინ ვიყავი.უკვე 1 ოტომბერი იყო და სიცივე იგრძნობოდა,ჩავიცვი შავი ტყავის ელასწიკი,(სხვათაშორის ძალიან კარგი ფეხები მაქვს )თბილი სვიტრი,კედები და ქუდი.გავიკეთე ყურსასმენები და გზას გავუყევი.დაახლოებით 10 პარკი მოვიარე,იქ მოსიყვარულე წყვილები ვნახე,მოხუცებული წყვილი რომებსაც გამოველაპარაკე მათი სიყვარულის ისტორია საყვარლად რომანტიული იყო.
-გამარჯობათ,ბებო შეიძლება ჩამოვჯდე?
-მოდი შვილო.(მოხუცი ქალი)
-თქვენ ცოლ-ქმარი ბრძანდებით?
-კი შვილო,57 წელია უკვე ამ ქალბატონს ვუძლებ.(მოხუცი კაცი)
- რატომ?
-18 წლის ვიაყვი როცა ამ ქალს შევხვდი,გულში ჩამივარდა მაგრამ თვითონ თავს იფასებდა.თავიდან არ მეკარებოდა,ჩემგან გარბოდა.ყველგან დავყვებოდი მისი აჩრდილი ვიყავი.2წელი არ ვასვენებდი,ბოლოს მიხვდა რომ ჩემს გარდა სხვა გზა არ ქონდა გავიპარეთ,თან არცერთს ფული არ გვქონდა,პირველად ვიღაც ხვთისნიერმა შეგვიფარა.დავხეტიალობდით აქეთ იქით,ცხოვრებით ვტკბებოდი.მის გამო კლდიდან გადმოვხტი ფული რომ მეშოვა,მახსოვს 100 მანეთი მოგვცეს. ეს არც ისე ცოტა იყო 2 ადამიანისთვის.1 კვირა თავი ვირჩინეთ, ბოლოს სახლში დავბრუნდით,მასთან დასანიშნად მივედი მაგრამ მისმა ოჯახმა ნება არ დაგვრთო.მას აღარ მაკარებდნენ,იძლებული გამხადეს რომ სხვა მომეყვანა ცოლად.მასთან ერთი წელიც ვერ გავძელი,სასწრაფოდ გავეყარე და ამის ძებნა დავიწყე.2 თვის მანძილზე ვეძებდი,როგორღაც მივაგენი.ერთხელაც სახლიდან როცა გამოვიდა მოვკიდე ხელი და მამაჩემის ცხენზე შევსკუპდით.არც კი უყვირია
მას მერე ერთად მოვდივართ,ჩვენს ცხოვრებაში ძალიან ბევრი ვნახეთ და ბევრიც ვისწავლეთ,2 შვილი გვყავს, მათ თვეში ერთხელ ვნახულობთ,ვცხოვრობთ დღევანდელი დღით და ვერგებით ცხოვრებას.(კაცი)
-ძალიან საყვარელი წყვილი ხართ.
-შვილო შენ გყამს შეყვარებული?(ქალი)
-დიახ.
-იგი რაქვია სურათი არა გაქვს?(ქალი)
-რაში გაინტერესებს ეხლა შენ?(კაცი)
-გაჩერდი!შენ არავინ გეკითხება!(ქალი)უი უი რავარი გაბუძგნულია არ შეიძლება გეიპარსოს მაგი წვერი?
-ეხა ეს სტილია
-უი რავარი შეიცვალა აგი თაობა!(ქალი)
-გაპარსულშიც მაქვს მისი სურათი.
-ააა მაგრე არ ჯობია?სიმპატიურია!(ქალი)
-არ გაუშვა შვილო ხელიდან!(კაცი)
-ძალიან საინტეროსო იყო თქვენთან საუბარი,კარგად ბრძანდებოდეთ.
-კარგად(კაცი)
-ჭკუით იყავი ჭკუით!(ქალი)
მოხუცებს ჩავეხუტე და ამოვშორდი,ჩემს გზას მივყევი,გზაში დაახლოებით 25 ბავშვი შემხცდა სიცილით სკდებოდნენ,ალბათ შატალოზე იყვნენ წამოსულები,ბოლოს სიარლით რომ დავღალე კაფე "ნელიკოსთან" შევიარე,ფანჯარასთან ავირჩიე მაგიდა საიდანაც პატარა სკვერი მოჩანდა.ესე მარტო ვიჯექი და გავყურებდი სიცოცხლით სავსე ბავშვებს, ვფიქრობდი ჩემზე დაჩიზე, ჩვენს მომავალზე. არ ვიცი ფიქრები არეული მაქვს ერთმაბეთში აღარ ვიცი ვინ ვარ რა ვარ და რატო ვარ. ყველა ჩემი ფიქრიერთმანეთში აიმღვრა. მე კი დაბნეული მივჩერებივარ ჰორიზონტს. კაი ამ ერხელ ვაპატიე ჩემი დაბადების დღე კიდე, რომ დაავიწყდეს და კიდევ მატკინოდ გული? მყუდროება ვიღაც ქალმა დამირღვია.თავხედურად გადმოჯდა ჩემს მაგიდაზე და საუბარი დამიწყო.
-შვილო თქვენ რა გქვიათ?
-ემილი?!
-ძალიან დიდი გოგო გაზრდილხარ.
-უკაცრავად მაგრამ მგონი სხვაში გეშლებით.
-სულ ციცქნა იყავი.
-მაპატიეთ მაგრამ უნდა დაგტოვოთ.
ფული დავტოვე და გამოვედი,მაგრამ ეს ქალი მაინც მე მომსდევდა.სახლში შეშინევული მივედი,ზარს განუწყვეტლივ ვრეკავდი.როგორც იქნა მამამ გამითო კარები.ის გაშეშდა სახლში აღარ მიშვებდა.
-მამა შემიშვი!
-ნანა?!!!!!!(გიორგი)
-მამა მე ემილი ვარ!
-ნანა?!!!(გიორგი)
-ვინაა?მამა? ნანა!??
-შენ აქ რა გინდა?!(გიორგი)
-შემიშვი!
-აქ აღარ დაგინახო!(გიორგი)
-აგიხსნი ყველაფერს თუ შემოსვლის ნებას მომცემ.(ნანა)
-ქალბატონო რატომ დამსდევთ!?
-შემოდი!(გიორგი)
-მამა შეგიძლია ამიხსნა აქ რახდება?
სახლში შევდით,მე გაურკვევლობაში ვიყავი,ვინ იყო ეს ნანა?!ან მამა რატო იცნობს?და საერთოდ რა ხდებოდა!
-დვსხდეთ!(გიორგი)
-ვაფშე ვერაფერი ვერ გავიგე შეგიძლიათ ვინმემ ამიხსნათ?
-აქ საიდან გაჩნდი ან როგორ მოგვაგენი?!(გიორგი)
-როგორც ჩანს ჩემს კითხვას არავინ ცემს პასუხს!წავედი!
-არა ემი არ წახვიდე მოდი დაჯექი და ნელ ნელა გაიგებ ყველაფერს.(გიორგი)