და აიი აქ მოხდა მოსახდეენიი.. დემეტრე და ნანა ერთი ბავშვის ნათლიები არიან.. ეს დემეტრე კიი ძალიან ძალიან სიმპატიურია პირველად ფოტოში რო ვნახე ძალიან მომეწონა.. ნანამ კი ეგრევე მითხრა შეყვარებული ყავსო.. მაგრამ უკვე აღარ..არასოდეს არმიხარია სხვისიი უბედურება მაგრამ ამ მომენატში რატომღაც ძალიან გამეხარდა..
-როდის უნდა გამაცნოო ჩემიი დემეე??
-შენ რაგინდა მამაშენმაა შემიძულოს?
-რატოო ჩემს დემეტრეს რა აქქვს დასაწუნი?
-მარტლა გაგაცნობბ ზაფხულში რო ჩამოვა..
-ვიმახსოვრებ იცოდეე....
-კახეთში ვარ მიპატიჟებულიი, დედამისმა დაგვპატიჟა..
-ხოო ჩამოდით იციი რაკარგი სახლი გვაქვს :დ :დ
ამ დღიდან დაიწყოო ჩემიი ფიქრებიი თუ რაიქნებოდაა ზააფხულში... ამიტომაც გადავწყვიტე რო შევცვლილიყავი და წონაში დამეკლო.. იმის გამო რომ ახალი წელია ჩემი გეგმა დროებით გადავდეე.. აუცილებლად უნდა დავიკლო.. მგონი საკუთრი თავი არ ამიღწერია..ხვეული თმით, კურნოსა ცხვირით , მაღალი ვარ 1.75 და ოდნავ ფუმფულა, მიუხედავად იმისა რო არმაწუხებს მაინც მინდა რო შევიცვალო.. ამიტომ აუცილებლად დავიწყებ სიარულს აერობიკაზე და დიეტას დავიცავ.. დემეე უნდა შევაბაა..
თითქმის ყველაფერი გავიგე მის შესახებ, 1 ძმა ჰყავს დათო.. თვითონ 3 კურსზეა სეუ-ში, შემთხვევით ფოტოო დავულაიქე და ეგრევეე წავშალეე იქნებ შეემჩნია მაგრამ იმედი მაქვს ვერ... შეიძლება ვიღაცამ ჩათვალოს რომ აფსურდია ჩემი ასეთი ამოჩემება მაგრამ მხოლოდ გულის თქმითა და წინატგრძნობით ვმოქმედევბ..
დასნითი გამოცცდებიც მოვითავე და დადგა ჩემთვისაც დასვენების დროო..
6 თვე გავიდა მე კი 10 კილო დავიკელიი კიდევ ცოტააც და ეგ არის..
როგორც გავიგე ხვალ ჩამოვა დემეტრე ბათუმში მე კი ხვალვე უნდა წავიდე ნანასთან..
-მაა ნანასთან წავალ რააა..
-რატო?
-ახლაა დამეწყო დასვენებებიი და ცოტახნით ავალ 2-3 დღ დავრჩებიი და ჩამოვალ მერეე რა გთხოოოვ...
-კარგი წადი..
-მადლობაააა
ეგრევეე დავურეკეე ნანას და ვახარეე...
-მოვედიი ნანაჩკა
-მოდიი მოდიი
-აბაა სადა ჩემიი დემეტრეეე
-დღეს ჩამოვიდა და მითხრა ამოვალ უეჩველიო.. თან მარტო ჩამოსულა..
-იმედია ამ ორი დღის განმავლობაში ამოვაა..
-გოგოოო მოისვენეე ძალიან ნუ შეიჭერი როლებში..
-კაიი რა ნანა ხო იციი ვხუმრობ არააა... კი კი როგორარა ვხუმრობბ-სად მე და სად დემეტრე არც კი შემომხედავს..
-რაგაქვს ნეტა დასაწუნიი .. სულ არ მოგიხდა ეს დასუსტება...
-კი ხომმ? ნეტა შევინარჩუნებდეე...
-რათეთრი ხარ გოოგო ზღვაზე არ დადიხარრ?
-რაზღვა გუშინ დავასრულე სწავლააა..
-კარგი მიდიი დაისვენეეე...
დაახლოებით 2 საათი მეძინა გაღვიძებულს ხმაურიი შემომესმაა ეგრე ავდექი დაგავედიი მისაღებშ კი არც მეტი არც ნაკლები დემეტრე დამხვდაა რომელიც ირონიული ღიმილით შემომყურებდაა.. გავბრაზდი და ნანას მივუტრიალდიი ისიც კი იცინოდაა ლიზიი თმებიიი.. ეგრეე შევვარდი ოთახში ჩემი ხვეული თის გადამკიდე საშინლად გამოვიყურებოდიი
-ყოჩაღ ლიზი ამის შემდეგ სადღა უნდა გახვიდე..
-მოდიი ლიზიი მოდიი
-დემეტრე- ისევ იღიმებაა
-ლიზი-გაბრაზებული ვუბრუნებ პასუხს და მაგიდასთნ ვდები
-მანდ ანა ზის იქით გადადიი.. და თუ გამოიცნობთ სად იყო თავისუფალი ადგილი იმ უხსენებელის წინ...
მთელი ჭამის განმავლობაში მიყურებდა მე კი ვერაფერი ვერ შევჩმეე ეგრევე ნანას მივწერეე “აგარ მინდა შენი დემეტრე ნუ მიყურებს“
-ხო მაა
-ლიზი სახლში უნდა ჩამოხვიდე
-რახდებაა მამაა?
-დედაშენია შეუძლოდ წნევა აქვს
-კარგი მოვდივარ, ახლაა როგორააა
-უკეთა მააგრამ ჩამოდიიი მაინც
-კარგიი.. მე უნდა წავიდეე დედიკოს წნევა აქვს, ვერც კი მივხვდი ისე დავიწყე ტირილიი..
-ასე სად უნდა წახვიდე ნიკა(ნანას ქმარი) მოვა ცოტა ხანში და გაგიყვანს, ბავშვებსაც ვერ დავტოვებ გოგას სიცხე აქვს..
-არაუშავს მარშუტკით წავალ
-მე წაგიყვან თან მივდივარ უკვე.. სერიოზული სახით მესაუბრება დემეტრე.რომლის აქ ყოფნაც აღარც კი მახსოვდა
-არ მინდა მარშუტკით წავალ.. ისევ ვტირიი
-ასე ვერსაად ვერ წახვალ დაჯექი მანქანაში... მიდი მიდიი
-წაყევიი ლიზი მეც უფრო მშვიდად ვიქნებიი.. ნაღვლიანი თვალებით შემომყურებს ნანა,მე კი სხვა გზა არ მაქვს უნდა გავყვე..
-კარრგი ხო კარგიი.. დაგირეკავ რო ჩავალ არ ინერვიულ.. ჩავექი მანქანაში და წამოვედით, გზაში როცა დავფიქრდი და გავაანალიზე რო დედა იყო ავად ცუდად გავხდიი სუნთვა შემეკრაა..
-მანქანა გააჩერეე.. ძლივს ვიღებ ხმას..
-რაგჭირს? მეუბნება გაოგნებული
-გააჩერეე თქო ცუდად ვარრრ... მანქანას გაჩერება არ ვაცადე ისე გადმოვედიი და ხმამაღლა ავტირდიი
-კარგი დამშვიდდი რა ყველაფერი კარგად იქნებაა.. იმდენად მესიამოვნა იქ მისი ყოფნა გაუაზრებლად ჩავეხუტეე
-დემე ხო კარგად იქნებაა? თვალებში ვუკურებდიი, მისი შემოკლებული სახელის გაგებისას კი თვალები გაუბრწყინდა და თითონაც მომეხვიაა
-კი ლიზიი კარგად იქნებააა.. ხელით კი ჩემს თმას წაეთამაშა
-წავიდეთ რაა... უკვე დამშვიდებულმა ვუთხარი ისე რომ არც კი შემიხედავს, ახლა გავაანალიზე რა გავაკეთე 5 წუთის უკან
-წამოო.. მითხრა ღიმილით და საჭეს მიუჯდა
მთელი გზა ხმა არცერთს არ ამოგვიღია.მამას ვესაუბრე და მითხრარომ კარგად იყო დასანერვიულო არაფერი აღარ იყო.
- შეგიძლია აქ გამიჩეროო .. სახლიდან კარგა მოშორებით ვთხოვე გაეჩერებინა
-აქ ცხოვრობ/?
-არაა მაგრამაქ დამტოვე აქედან ჩემით მივალ.. ისევარ ვუყურებ
-მიგიყვან სახლამდე.. მეუბნება გაბრაზებული
-არ მინდა.. ვუყურებ საწყალი თვალებით იმის იმედით რო გადაიფიქრებს... -გთხოოვ
-კარგი წადიი
-მადლობა კიდევ ერთხელ და ბოდიში..
-არცერთი არ არის საჭიროო..
-კარგი წავედიი
-თავს გაუფრთხილდი და ჭკუით იყავი იცოდე
-უკაცრავადდ .. გამეცინა მის ამ წინადადებაზეე.. თითქოს კარგა ხნის მეგობრები ვიყოთ..
-სახლში წადიი ლიზიკოო
პასუხი აღარ გამიცია ეგრევე წავედი სახლში.. ღმერთს მადლობა დედა კარგად იყო.. ალბათ სიცხემ იმოქმედა..
წესი მაქვს ასეთი ვინც არ უნდა გავიცნო ეგრევე ვამატებ ფეისბუქში დემეტრეც არ გამომრჩენია.. გავუგზავნე მეგობრობა და წამებში მომდის თანხმობაა..