ბევრი ვიფიქრე თუ რა მიზეზი მეთქვა ოთოსთვის და ბოლოს როგორც იქნა მოვიფიქრე,დავურეკე ოთოს:
-ზუსტად შენზე ვფიქრობდი ბაჭია
-ოთოს საქმე მაქვს შენთან
-ხომ არ მიხვდნენ?
-არა მაგრამ ზუსტად დღევანდელზე უნდა გელააპარაკო
-ვინმემ გაწყენინა?
-დამაცდი თქმას ახლა?
-კაი მიდი გისმენ
-დღეს სანამ იქ მიმიყვანდი ჯერ ჩემთვის უნდა გეკითხა მზად ვიყავი თუ არა მაგრამ შენ არც დაინტერესდი.ვფიქრობ რომ ეს იმიტომ გააკეთე რომ გინდოდა მიხვედრილიყავი რომ მალე გინდა დააქორწინება მაგრამ მე მზად არ ვარ და 5-6 წელი არც ვაპირებ ჯერ
-მაგით რა გინდა რომ თქვა
-რა და სჯობია დავშორდეთ და ვინმე ისეთი იპოვო ვინც უკვე მზად იქნება
-შენ გოგო სულ გაგიჟდი
-არა ოთო ასე აჯობებს
ნამდვილი მიზეზი ან საერთოდ რომ ვნახავდი თავი როგორ უნდა შემეკავებინა რომ არ ჩავხუტებულიყავი,ისევ ჩევნს ადგილას უნდა გვენახა და როგორც კი მივედი დავურეკე ოთოს,მითხრა რომ 5წუთში მოვიდოდა,სანამ მოვიდოდა ვფიქრობდი ისევ და ვერ გადამიწყვეტია,როგორც იქნა მოვიდა:
-გისმენ აბა მითხარი
-არ მომიკითხავ ჯერ?
-გეტყობა როგორც ხარ,გამხდარი და თვალებ დასიებული
-მტკიოდა უშენობა
-შენ მე მკითხე როგორ მაკლდი
-კაი მოგიყვები ახლა
-გისმენ
-მოკლედ,სარამოთი სახლში რომ მივედი ძალიან ბედნიერი ვიყავი მალევე საძინებელში შევედი რომ დამესვენა და მაშინვე გიო შემოვიდა ოთახში და მითხრა რომ თუ კიდევ გაიგებდა რომ ერთად ვიყავით მიწასთან გაგასწორებდა და არ გვაცოცხლებდა ორივეს
-მაგას ში* ხომ არ აქვს ვაფშე რა უნდა რატო იქცევა ასე ხო არ უნდა მომეკვლევინოს მაგას
-კაი დაწყნარდი რაა გთხოვ
-რა დავწყნარდე გოგო როგორ შევარჩინო ახლა ეს
-ჩემი ხათრით არაფერი მოიმოქმედო რაა.იმიტომ გითხარი ის მიზეზი რომ ამას ვერ გეტყოდი.მაპატიე რა
-ვაიმე ჩემო ბაჭია რა დღეში ყოფილხარ და მე კიდე რაღა არ გითხარი,მეგონა რომ სხვა შეგიყვარდა დაა უბრალოდ ვერ მითხარი
-დათუჩა შენს გარდა არავინ მიყვარს და არც არასდროს მეყვარება
რა კარგი ყოფილა მონატრებულზე ჩახუტება და ისევ მისი ტკბილი ტუჩების გემოს გაგება,მსოფლიოში ყველაზე მაგარი გრძნობა მაშინ დამეუფლა,ვერ ვიჯერებდი ისევ ვეხუტებოდი და ისევ ჩემია,ბევრ რაღაცას გავუძელით ამ მოკლე პერიოდში და ჩვენი სიყვარული უფრო ძლიერედება ვიდრე ქრება.ვცდილობდი იმ დღის მერე ძალიან გვეფრთხილა რომ გიოს არ გაეგო,პირიქითაც კი ვცდილობდი დამევიწყებინა ის დღეები და მომეგვარებინა ურთიეღტობა მაგრამ არაფერი გამომდიოდა რადგან ის ჩემგან თავს შორს იჭერდა,მხოლოდ მაშინ ვახსენდები როდესაც ძმაკაცები მოსდიან და სუფრა არის გასაშლელი.ერთხელაც გაზიმ გაჟონა სახლში და მარტო ვიყავი დამძინებია,ვერ გავიგე სუნი და გიომ მომისწრო მაშნვე გამღვიძა და საავადმყოფოში წამიყვანა რადგან თავბრუ მეხვეოდა და ფეხზე ვერ ვდგებოდი,საავადმყოფოში სამი დღე დამტოვეს და ექიმმა მითხრა რომ ორი წუთითაც რომ დაეგვიანა შენს ძმასო ვერარ გადაგარჩენდითო,პალატაში მხოლოდ დედას უსვებდნენ მამასაც კი არ უშვებდნენ და ოთომ რომ ეს გაიგო ატყდა უნდა ამოვიდე პალატაში და გნახო არ შემიძლია ასე იყო და შენს გვერდით არ ვიყავი,ჩემს პატარას უჭირდეს და მის გვერდით არ ვიყო,მაგრამ დედას რომ იქ დაენახა უბედურება დატრიალდებოდა იქ,როგორც იქნა გადავაფიქრებინა და დავპირდი როგორც კი გამწერდნენ ვნახავდი.მთელი სამი დღე გადასხმებს მიკეთებდნენ და ფეხზე ადგომის უფლებას არ მაძლევდნენ,ისედაც არ მქონდა სიარულის თავი.სალხში რომ გამომწერეს სამი დღის მერე წავედი სკოლაში და ზუსტად სიყვარულის დღე იყო იმ დღისით,ოთოს არც კი მოულოცია და მეც არ ვულოცავდი ჯიბრით რადგან მინდოდა რომ მას გახსენებოდა,მტელი დღე მოწყენილი ვიყავი,ბოლო გაკვვეთილი ქართული მქონდა და შუა გაკვეთილზე შე3მოდის ერთი გოგო და დიდი წითელი ვარდების ტაიგული შემოაქვს და მაძლევს მე ტან მეუბნევა რომ გადავიხედო ეზოში და რას ვხედავ,ეზოში გული ანთია და თან ჩვენი სიმღერა იყო ხმამაღლა ჩართული, არ ვიცი რა ვიგრძენი იმ წუთას ყველაზე ბედნიერი ვიყავი მაშინვე ეზოში გავიქეცი და როგორც იქნა დავინახე სადაც იდგა და გავიქეცი ჩავეხუტე,იმ წამს არავინ მახსოვდა თუ ვინ მყურებდა ან ვინ ეტყოდა დედაჩემს,ხელში ამიყვანა და მატრიალებდა თან იძახდა რომ ძალიან ვუყვარდი,როგორც იქნა დავწყნარდი ცოტა მთელი სკოლა მე მიყურებდა და გოგოები შურით სკდებოდნენ,ფოტოებს მიღებდნენ და მილოცავდნენ,თურმე რომ ვეხუტებოდი ჩემს დეიდაშვილს დავუნახივარ ...