გავიღვიძე თუცა ძალიან დაღლილი ვიყავი და ისევ დაძინება ვარჩიე.მალე გამახსენდა,რომ დღეს სახლში უნდა წავიდე.უცებ ვჭყიტე თვალები და წამოვჯექი.ოთახში არავინ იყიო,მხლოდ მე მვიყავი და გამზადდებული სამოსი რომელიც უნდა ჩამეცვა.თუმცა მას მარტო ვერ შევძლებ.ვუფიქრდები და ვაცნობიერებ,რომ ეს ტრამვა კიდევ ბევრ სხვა რამეში მზღუდავს.თუმცა უნდა მოვრჩე წუწუნს.ჩემი თავი უნდა გავამხნევო.ასე ხომ ვერაფერს გავხდები?და თუ მე არაფერს გავაკეთებ და მუდამ შეწუხებული ვიქნები არც სხვების თვალებში გაქრება სინანული და აზრი,რომ მათ მე ვეცოდები.მგნი დროა ვისწავლო ამ ტრამვით ცხოვრება და მას შევეგუო.ხოლო რაც მთავარია არ დავკარგო იმედი,რომ მე ისევ გავივლი.რაც,იმედი მაქვს მალე
მოხდება.ცოტახანში,პალატაში დემნას „გოგონა“ შემოვიდა.საწოლთან გადაფენილი ტანსაცმელი აიღო და ისევ ჩემთან გაჩნდა.
-ანუკი,შენი ძმა გარეთ გელოდება,ეხლა მე ჩაცმაში მოგეხმარები და გაგიყვან-ისეთი თბილი ხმა ქონდა სახეზე ღიმილი მომგარა.
-შეიძლება თქვენი სახელი გავიგო?-ჩუმად ვეკითხები,თავს მაღლა წევს და მირიმის.
-მე ანასტასია მქვია,თუმცა სრული სახელით დემნას გარდა არავი მომმართავს.-ისევ იღიმის და წელში სწორდება.საწოლის კუთხესთან დადებულ კეტებს მაწვდის.მე მათ ვართმევ,შეძლების და გვარად ვიხრები წელში შემდეგ კი ვიცვამ.მიხარია,,რომ ფეხაცმლის ჩაცმა მაინც შემიძლია დამოუკიდებლად.
-და დემნა ექიმის ვინ ხარ?-ისევ ჩუმათ ვეუბნები აგრამ რა აზრი ააქ?ყოჩაღ ანა,პირდაპირ ატაკე.ღმერთო რა სულელი ვარ.
-მისი საცოლე ვარ-მიღიმის და თვალებში მიყურებს.მეც ვუღიმი და ჩუმად ვეუბნბი“გილოცავთ“-მეთქი.ისიც თავს მიქნევს მადლობის ნიშნად და ჩემთან უკვე ეტლით ჩდება.შიგნითჩაჯდომაში მეხმარება და გარეთ გავდივართ.მიხარია,როდესაც გარეთ ალექსანდრეს გარდა არავინაა.რაადგან ვერ დავინახავ მათ გავირვეულ მზერას.თვალებს რომელშიც არაფერი იქნება ამოსაკითხი სინანულის.არ მინდოდა დილა ამით დამეწყო დაგადავრჩი კიდეც თუმცა ვიცი,რომ დღს მათ ნახვას ვერანაირად ვაცდები.ალექსანდრე მოდის,ჩუმათ მკოცნის და გარეთ გავყავარ.უკან ვბრუნდები და ტასიას ვემშვიდობები.გზაში დემნა ექიმი გვაჩერებს და ყველაფერს აწერინეს ალექსანდრეს.მართალია არაფერი არ მესმის რადგან მათ არ უსმენ და სულაც ჩემს სტიქიაში ვაარ.ბოლოს მასაც ვემშვიდობებით და გარეთ გავდივარტ.მართაალია სულ რაღც სამი-ოთხი დღე არ გამოვსულვარ გარეთ და ყველაფერი შეცვლილი მეჩვენება.არადა ვიცი,რომ ეს მხოლოდილუზიაა და ყველაფერი ისეა როგორც მაშინ.მაგრამ მგოონია,რომ რაღაც ახალი შეემატა ამ ქალაქს.მგონი ვხვდები,რომ ამ ქალაქს ახალი ადამიანი ჩემი სახით შეემატა.თუმცა ამაზე ფიქრით თავს აღარ შევიწუხებ.ჩემ თავს დავპირდი,რომ ამ ყვეაფერს შევეგუები.ამ ფიქრებში გართულმა ვერც კი შვამცნიე ალექსანდრე როგორ მომეხმარა მანქანაში ჩაჯდომმაში.ღვედი შევიკარი და თვალები დავხუჭე,შემდეგ კი ალექსისკენ შევტრიალდი.
-ალექს,გეხვეწები სიმღერები ჩართე რა.-თავს მიქნევს,მიღიმის და სიმღერებს რთავს.სიმღერა,ეს ერთადერთი რამაა რაც შევებას მაძკკევს.ზოგი სიმღერის ტექსტი ზუსტად ასახავს შენს ცხოვრებას,შენ სათქმელს.შენ კი უბრალდ უსმენ და აცნობიერებ თუ რამდენად გავს ის შენს ცხოვრებას.სიმღერას ადამიანში გრძნობების გაჩენაც შეუძლია და არა მხოლოს ეს.სხვა მრავალი.სახლში მალე მივედით,კარები შევაღეთ თუმცა შიგნით სრული სიჩუმმე იყო.ოთახები ჩაბნელებული და არავის ხმა ისმოდა.სამზარეულოში მარინა არ ფუსფუსებდა შვილის დასახვედრად რაც ორივეს ძალიან გაგვიკვირდა.შემდეგ მისაღებში შევედით,უეცრად შუქი აინთო და ბავშვები გამოხტნენ,ზემმო კი დიდი პლაკატიეკიდა რომელიც სახლში დაბრუნებას მილოცავდა.დედაჩემი მოვიდა და ხელები მომხვია,თვი ვერ შეიკავა და ტირილი დაიწყო.ღმერთო ჩემო რა გულ ჩვილია
-დედა,ნუ ტირი რა,შეხედე შენთან ვარ.არსად წაავალ და არ დაგტოვებ-ჩუმათ ვეუბნები და ვეფერები.შემდეგ ფეხზე დგება და ზევიდან დამყურებს.
-ანა,დედა ადექი რა ფეხზე.არ მომწონს ზევიდან,რომ გიყურებ.-ისევ ჩუმად მეუბნება და ელოდება როდის ავდგები.სანდროს ავხედე,თავი დამიქნია და შემდეგ დედას გახედა.
-მარინა,მოკლედ ანასავარძლიდან ცოტახანი ვერ ადგება.-ჩუმათ ეუბნება და თვალებში უყურებს,მარინა კი ძალიან დაბნეულლია.როგორც ჩანს არაფერი ესმის.
-დედა,მომისმინე-ახლა მე ვეჩრები-ავარიაშ,რომ მოვყევი ტრამვა მძიმე არ ყოფილა,ნუ ჩვენ გვეგონა ასე.თუმცა შემდეგ აღმოჩდა,რომ ცოტა ხნით სიარულს ვეღრ შევძლე.ეს ყველაფერი კი ჩემზეა დამოკიდებული რამდენი ხანი ვჯდები გაუნძრევლად.-ვუყურებდი და ვხედავდი როგორ ევსებოდა თვალები ცრემლით.ჩამეხუტა ბოლოს ი გავიდა.არ შევაჩერე რადგან მივხვდი,რომ ცუდათ იყო.შემდეგ ბავშვებს გავხედე.ყველა თავჩახრილი იყო.
-მომისმინეთ,არ გაბედოთ და არ სემიცოდოთ.ყველაფერი ისე იქნება როგორც ადრე იყო,.და ისევ ისე გაგრძელდება.ჩემ აზრს მხოლოდ იმირომ,არდასთანხმდეთ რომ გეცოდებით და გინდათ რომ ჩემი გამატანიოთ.რადგანმე ისევ იგივე ვარ.მალე კი ჩვეულ ფორამს დავუბრუნდები.მართალია რამდენიმე დღ უნივრსიტეტს გავაცდენ,თუმცა სიარულს ისევ გავაგრძელებ.არ მინდა,რომ ვინმეს ვეცოდებოდა და ძალიან გთხოვთ არც თქვენ შემიცოდოთ და იყოს ყველაფერიისე როგორც მანამდე.-ბავშვებს ყველაფერი ვუთხარი და ვხედავდი თუ როგორ იღიმოდნენ.ალბათ ამას არ ელოდნენ თუმცა მინდა იცოდნენ,რომ ძლიერი ვარ და არ ვაპირებ ცრემლად დაღვრას.ცრემლები რამეს ცვლის?არაფერს უბრალოდ გრძნობებს გამოვხატავთ.შემდეგ კი როდესაც დასიებულ და ჩაცვენილ თვალებს ვაკვირდებით ვნანობთ.ასე,რომ არ ვაპირებ ცრემლად დაღვრას და ყველაფერს ჩვეულ რითმში განვაგრძობ.ბავვშვებთა „მივგორდი“ და თავისუფალ ადგილას დავდექი.ჯერ ჩუმად ვიყავით თუმცა ბოლოს ფილმის ყურება გადავწყვიტე.
-ბავშვებო,ფილმს ვუყუროთ რა.-ყველას თვალს ვავლებ,ისინიც თავს მიქნევე.
-სხვა არაფერს ვაკეთებთ და ეგ მაინც გაგვართობს-თაზო წელში სწორდება და ტელევიზორს რთავს,შემდეგ youtube-ში შედის და საძიებო ველში ჩემ ნაკარნახებ სახელს წერს,ფილმზეც დამთანხმდნენ.მაგრამ მხოლოდიმიტომ,რომ ნაყურები არ ქონდათ.“ყველაფერი რაც შენგან დამრჩა“ ამ ფილმის შესახბ ინტერნეტით შევიტყვე.ყველა ამბობდა ,რომ ძალიან კარგი იყო და მეც დამაინტერესა.დასაწყის წყნარად ვუყურებდით,შემდეგ ნახევრამდეც არ იყო მისული მამა,რომ შემოვიდა ოთახში.გადამეხვია და ბევრი მკოცნა.ჩუმად ავუხსენი თუ რა მჭირდა.მართლია არ შეიმჩნია,რომ სტკიოდა თუმცა მისი თვალები გასცემდნენ.ჩუმად დაგვტოვა და ისევ ყურება გავაგრძელეთ.აი ნახევარი ფილმი,რომ გავიდამე და ნიაკო ერთმანეთზე მიკრულები ვღვრიდით ცრემლებს.კი ვამბობ ძლიერი ვარ მეთქი თუმცა გაითვალისწინეთ ტრაგიკულ ფილმებს ეს არ ეხება.სულ ვტირი ხოლმე ესეთ დასასრულებზე.თუმცა ცხოვრებაში,როდესაც ტრამვას მაყენებენ,ან გულს მიტეხავენ სხვების დასანახად ცრემლებს არ ვღვრი.ფილმი,რომ დასრულდა ბიჭები დაგვცინოდნენ.“რა გატირებთ მხოლოდ ფილმიაო“.ნიაკო ვერა და ვერ გაჩერდა.მასთან კი გიორგი მივიდა და ხელები მხვია,ისიც მის მკლავებში გაიტრუნა და თავი ჩამალა.მათი ეს საქციელი ყველას ძალიან გაგვიკვირდა თუმცა მაინც ვიღიმოდით რადგან ეს უკვე რაღცას ნიშნავდა.ან მე მეგონა ასე.
ცოტახანი ასე ვიყავით შემდეგ კი დაიშალნენ.ალექსანდრემ და მე ისინი ერთად გავაცილეთ.მას ვუთხარი,რომ ცოტახანი სადარბაზოში ვიქნებოდი.რატომ არ ვიცი მაგრამ გაარეთ გავედი კარები კი ოდნავ ღია დავტოვე.უეცრად კი საიდანღაც დემეტრე გამოჩნდა,დაიხარა და ყელშიი მაკოცა.მაშინ რაც დამემართა ეს ნორმალური არ იყო.დამცხა,გული საგრძნობლად ამიჩქარდა,ტანზე დამხორკკლა და კიდევ მრავაალი სხვა.თუმცა ამ ყველაფრის მიზეზს ვრ ვხვდებოდი.ვერ ვხვდები ეს ყველაფერიმასთნ რატომ მემართება.რატომ ვიბნევი ხომლე,ან ეს ყველაფერი რა იყო.ცხოვრებაში ესეთი რამ არასდროს მომსვლია.გული კი ისე ჩქარა და გამალებით ცემდა სადაცაა საგულედან ამოხტება.არვიცი ეს რა არის ან საერთოდ რა ხდება.უცებ ყურთან გაცნდა და ჩუმათ ჩამჩურჩულა
-გულმა იცის ვის შეხებაზე უნდა აჩქარდეს.-ეს თქვა და წავიდა...