ყოველთვის მიყვარდა აზიური ტიპის სახლები.ახლაც ვზივარ ტერასაზე ყავით ხელში,და გავყურებ ზღვას.სტამბულში უკვე იგრძნობა შემოდგომა.თავს გვერძე ვატრიალებ და ვიხსენებ იმ დღეს როდესაც სანდრო ჩემს ოთახში ამოძვრა.ჯერ კიდევ ვერ ვხვდებოდი რა დანიშნულება ჰქონდა მის ვიზიტს.გაღვიძებულს უკვე წასული დამხვდა.ნელ-ნელა ვეჩვევი მის გარეშე ცხოვრებას.სტამბულშიც ხომ სწორედ ამ მიზნით ჩამოვედი.ბიჭი რომელმაც ჩემი გული ნაკუწებად აქცია უნდა დავივიწყო!ამას მტკიცედ ვამბობ თუმცაღა გოგო რომელსაც მტკიცედ აქვს გადაწყვეტილი დაივიწყოს მისი ჩალისფერთმიანი ბიჭი სადღაც ქრება როდესაც მას ხედავს.მის ადგილს შედარებით ლმობიერი წითური იკავებს.საღამოს სტამბულში მივსეირნობ.ქუჩები განათებულია,ხალხი ჭიანჭვრლებივით ირევა.სახლთან ახლოს ერთ ბარში ვჯდები და ვისკის ვუკვეთავ.არა ელენე ამდენი ფიქრი გაგაგიჟებს,ამის ჩახშობას კი ვისკით ვცდილობ.ჭიქას ჭიქაზე ვსვამ.
-კიდევ ერთი!-ვეუბნები ბარმენს და წითელ კულულებს მარჯვნივ ვიქცევ.
-როდის იყო რომ შენ სვამდი?-ზურგს უკან ნაცნობი ხმა მესმის და ტანში სიამოვნების ჟრუანტელი მივლის.სანდრო!დიახ...ს ა ნ დ რ ო!!ბედნიერი ვტრიალდები უკან და მის მომღიმარ სახეს ვხედავ.წუთით ყველაფერი ბუნდოვანი ხდება და მახსენდება ჩვენი პირველი შეხვედრა.
-ელენე არა??
ეკითხება ჩალისფერთმიანი ბიჭი წითურს და მისკენ იწევს.
გოგონა მობეზრებულად ატრიალებს თვალებს და ერთი ნაბიჯით იხევს.
-დავუშვათ კი მერე?
-არაფერი,შენი გაცნობა მომინდა.
-ხო მე კიდევ არ მსურს და თუ შეიძლება გაიწიე.
-ასეთი აგრესიული  რატომ ხარ??კაი მაშინ მახინჯო კარგად იყავი.
-შე,შე უნამუსო,გოგოს როგორ ეუბნები მახინჯი ხარო.
-რა ეჭვიანი ცოლოვით იქცევი?
-ღმერთო შენ მიშველე
-ღმერთს ნუ აწუხებ
-რა ქალივით მექოთქოთები.
-გაჩუმდები?
-არა
-რა მინდოდა რას მოვდიოდი.
-ხოდა კარგად.ბიჭს მხარ კრავს რიჟა და თავისი შარფი რომელიც იქვე სკამზე დაკეცილი ედო სულ ავიწყდება.
-ჰეი,ელენიკო,დედამიწა იძახებს ელენეს!!-სახის წინ ხელებს მიფრიალებს სანდრო და მეც ფიქრებიდან ვერკვევი.
-რაგ გინდა?-ვეუბმები გაბრაზებული და ვუბღვერ.
-არაფერი,ბევრი დალიე და წამოდი სახლამდე მიგაცილებ.
-კიდევ 3 ჭიქაც და 10 ჭიქა ვისკი გამომივა რომ დავლიე.ვეუბნები და სახის წინ თითს ვუფრიალებ.მის პასუხს არც ველოდები ისე უცბად ვსვამ კიდევ სამ ჭიქა ვისკის და ბარბაცით ვდგები ფეხზე.სახლამდე სანდროს მივყავარ.
-გასაღები?მიბრუნდება და მომლოდინედ მიცდის.
-არ მაქვს
-რა არ გაქვს?
-ჩემი გულის გასაღები,ეს შენით უნდა გამოიცნო.
-სახლის გასაღები მინდა ელენე,სახლის.
-აააა….აჰა-ხელში ვუგდებ გასაღებების ასხმას და კედელს ვეყუდები.სანდროს სახლში შევყავარ და საწოლზე მაწვენს.ხელებს მის კისერზე ვაწყიბ და გაბრუებული ვიწყებ საუბარს.
-არ წახვიდე რა,ჩემთან დარჩი.
ბიჭი ყოყმანობს თუმცაღა ელენიკოს იმედებს არ უცრუებს და გვერძე უწვება.გოგო მისკენ ტრიალდება და მთელი ძალით ეკვრის.
-არასდროს დამტოვო!ამბობს ხმამაღლა და იძინებს.
მეორე დილით საშინელი თავის ტკივილი მაღვიძებს.წინ ვიწევი და თავს უკან ვდებ ბალიშზე.დიდი დრო გადის მანამ სანამ ზლაზვნით წამოვდგები საწოლიდან და სამზარეულოში ჭიქა წყალს დავლევ.მისაღებში გავდივარ და რაღაც მწვანე სითხე მხვდება უშველებელ ჭიქაში პატარა წერილთან ერთად.-"დალიე ბოლომდე".
ღმერთო საერთოდ არ მახსოვს გუშინ ღამით რა მოხდა.სანდროსთან ერთად ვიყავი?ან ეს ტანსაცმელი საიდან მოხვდა  ჩემს ტანზე?ოხ ელენე კიდევ რამდენი რამე არ გახსოვს.ვაიმე.მოულოდნელად კარები იღება და შიშიგან ბალიშს ვეკვრი.
-მე ვარრრ!!ყვირის სანდრო და მოტანილ საჭმელს მაგიდაზე დებს.
-ვაუ გაუღვიძია  ქალბატონს.
-აქ როგორ შემოხვედი?
-როგორ და გუშინ სახლის გასაღები დამიტოვეთ
-არაფერი მახსოვს.ვამბობ და თავს ძირს ვხრი.
ბიჭიც მაიმუნობას იწყებს და დივანზე,გვერდით უჯდება.
-როგორ არ გახსოვს ჩვენი გასაოცარი ღამე?
პირი ღია დამრჩა და ბლუკუნი დავიწყე.
-რა...როგორ....ვაიმე...აა...ერთი წელია შენი შეყვარებული ვარ და მე...ვაიმეე...
-კარგი ხო დაწყნარდი.გაგეხუმრე.ისე კი კარგად მეხვეწებოდი ჩემთან დარჩიო.
-ვაიმე,თავს დაბლა ვხრი და თითებს ვატკაცუნებ.
ბიჭი ხმამაღლა იცინის და გოგოს რეპლიკებს ყურადღებას არ აქცევს.
-კარგი რა რამდენს ტლიკინებ.
-რას მოდიოდი მერე,
ბიჭი ამ უკანასკნელით ღიზიანდება და გოგონას მხარზე იკიდებს.სააბაზანოში შეყავს და შხაპის ქვეშ აგდებს.
-ძმას ვფიცავარ მოგკლავ სანდრო!! ყვირის გოგონა და გამწარებული ოთახში მირბის.ტანისამოს იცვლის და მანქანაში ჯდება.
-სად მიდიხარ?მეკითხება და მანქანის კარს ცხვირწინ მიჯახუნებს.
-ჯანდაბაში.
-ეგ სადაა? სერიოზული სახით მეკითხება.
-რა გინდა?ბოლის ვფეთქდები და ვყვირი.რატომ დამდევ?შენ არ იყავი დაშორება რო გინდოდა?ახლა დამანებე თავი რა.
გამწარებული მანქანაში ვჯდები და მეორე გვერძზე ვხედავ ჩემ ჩალისფერთმიან ბიჭს.
-რამდენ ხანში ჩავალთ ჯანდაბაში?
უკვე ნერვები მეშლება და მანაქანა ადგილიდან დიდი სისწრაფით მიმყავს.
-ჰეი,დრიფტიორო ცოტა ნელა ატარე.
-რა გინდა ჩემგან?ყვირილზე გადადის ელენე და საჭეს ხელებს უჭერს.
-რას გულისხმობ?
-იცი რასაც
-შეანელე
-ლაპრაკი ნუ გადაგაქვს სხვა რამეზე სანდრო.
-შეანელე მეთქი
გოგონამ მუხრუჭს დააჭირა.
-არ აჩერებს სანდრო.ახლა უფრო მაგრად დააჭირა ფეხი თუმცა უშედეგოდ.ბოლოს რაც მახსოვს ეს სიბნელეა.უკუნითი სიბნელე.


მეგობრებოო!!!ვიცი იმედები გაგიცრუეთ ამდენი ხანი გალოდინეთ და საბოლოო ჯამში ასეთი პატარა თავი დაგიდეთ,მაგრამ გპირდებით ხვალ უფრო დიდს და შინაარსიან თავს დავდებ.პირველი თავის კომენტარრბმა გამახარა და გამაბედნიერა.რას ფიქრობტ მოთხრობაზე და პერსონაჟებზე ორი სიტყვით მითხარით.