ჰელენა (1თავი)
დილით გავიღვიძე თვალებს ძლივს ვახელ იქნებ ისევ მძინავს ნეტა მართლა ასე იყოს. ძილი ისეთია ერთი ღამით არსებობის შეწყვეტას ჰგავს სიზმარში კი რეალურ სიტუაციებს ექცევი მისტიკურ სამყაროში მიემგზავრები, მიემგზავრები უბილეთოდ და ამ მისტიკურ სამყაროში მხოლოდ შენ ხარ რეალური.
ამხელა ოთახი რისთვის მინდოდა, მაგრამ ეს ფანჯრები ძალიან მომწონს ის ისეთი დიდი უსასრულოა მოჩნს ბავშვების უაზრო ჟრიამული მაგრამ ისინი ხომ მაინც ბავშვები არიან კარგია უმცროსი და ძმა რომ არ მყავს, თუმც ამაზე არასდროს მიფიქრია მაგრამ ჯობს ყველაფერი ისე დავტოვოთ როგორც არის.
-ჰელენა ჩამოდი, სადილის დროა დროზე!! მე და მამა ამსტერდამში მივდივართ ამ შაბათ კვირას, საქმიანი შეხვედრაა, ორშაბათს აქ ვიქნებით იმედია სახლს არ გადაწვავ შენი იმედი მაქ.
ამათი საქმიანი შეხვედრები არადა არ გათავდა, სად ახსოვთ შვილები მათ ჰგონიათ რომ შვილებზე წინ სამსახურს არ აყენებენ მაგრამ ზოგჯერ ეს ავიწყდებათ მაგრამ არც გახსენება სურთ ამიტომ მათ საქციელს გამართლება არა აქ.
ქვემოთ ჩავდივარ აკი სადილიო მაგიდა ცარიელი მხვდება. ისევ მე მიწევს მისი გაწყობა, მაცივარშ სულ არაფერია, რასაც შეჭამდი. ისევ მარკეტში გავდე. ვიფიქრე დავჯდები ცოტა ხანი ხალათში გემრიელად. ამ სახლში ახალი გადმოსულები ვართ მეზობლები ქედმაღლურად გვიყურებენ არავის ვიცნობ. ასე არ უნდა მომქცეოდნენ თავიანთი სამუშაოს გამო წამართვეს მეგობრები, სკოლა მათ არა აქვთ ამის უფლება არა მარტო მე არამედ ასე ბევრს ექცევიან. ქურთუკი გადავიცივი და გარეთ გავდივარ, მანქნები სულ არ არიან რა მიყრუებულში გადმომასახლეს. მარკეტში შევდივარ დიდი რიგია ჩემს წინ ერთი გოგო დგას გრძელი ქერა თმებით თვალები უბრწყინავს მისი ცისფერი თვალები ისე ელავს როგორც ზღვა ქარიშხლის დროს, ის ისეთი ღრმაა მაგრამ მე მას არ ვიცნობ არ დავიწყებ მის ზედმეტ ქებას ადამიანს გარეგნობით არ აფასებენ არა, მესალმება მეც ვუღიმი და მეტი არაფერი.
- გამარჯობა მე მია მქვია
- გამარჯობა
- აქ ახალი გადმოსული ხარ არა
- ხო, მერე რა
-რა გგქვია
- ჰელენა
- ჰელენა სკოლას თუ მორჩი.
- მეთერთმეტეში წელს შევდივარ აქაურ სკოლაში
-ვუი რა კარგია მეც შენხელა ვყოფილვარ ერთად ვიქნებით გპირდები აქაურობა მოგეწონება
-ნურაფერს ნუ მპირდები, რამოდენიმე წუთია რაც გიცნობ.
- შენი ნებაა.
მისი რიგიც მოვიდა ამოვისუნთქე წავა და თავს დამანებებს, ცუდი გოგო არ იყო მაგრამ მგონი ვაწყენინე, არაუშავს გადაიტანს. ან იქნებ ჯობია ყველას მიმართ აგრესიული არ ვიყო და შევეგუო იმ ფაქტს რომ ახალი ცხოვრება უნდა დავიწყო, დავივიწყო ყველაფერი.
-ასე რატომ იქცევი?
-შენ ვერ გაიგებ
იქნებ გამაგებინო.
-არ გამოვა შეიძლება სკოლის დაწყებისას დავმეგობრდეთ მაგრამ..
-მაგრამ
-მაგრამ ზაფხულს ერთმანეთი აღარ გვემახსოვრება, შენ ალბათ ყოველ შემხვედრს ასე იცნობ და ყველასთნ კარგად ხარ მაგრამ მე მჭირდება ერთგული ადამიანი.
-რატომ ფიქრობ ასე
-უბრალოდ ეს ასეა
-კარგი წავედი
-მია კარგად
-კარგად ჰელენა კიდევ შევხვდებით
საკვები ავიღე რაც მჭირდებოდა სახლისკენ მივუყვები გამაღიზიანებელი საუბარი იყო ხასიათი გამიფუჭა, მაგრამ.. მეხომ არც არსდროს ვარ კარგ ხასიათზე ვაღიარებ ყოველთვის რაღაცით უკმაყოფილო ვარ. მაგრამ ეს ჩემი ბრალი არაა. ყველაფერი ისე არაა როგორც მე წარმოვიდგენდი ჩემს ცხოვრებას ყველაფერი უფრო სხვანაირად და რთულადაა საქმე. სკოლის მერე ცალკე გადასვლაზე ვფიქრობ ცხოვრების აწყობაზე ვფიქრობ. ალბათ ფიქრებთ ჯერ სულ რაღაც ჩვიდმეტი წლის ბავშვი და ცალკე ცხოვრება მოუნდა ცხოვრების აწყობაზე კი საუბარიც ზედმეტია. გონებრივად მგონი უკვე დავბერდი მიუხედავად იმისა რომ