დიტომ თავისკენ შემაბრუნა და ისე ვნებიანად მაკოცა,თვალების გახელა აღარ მინდოდა,მაგრამ ჩემი სიბრაზე ისეთი დიდი იყო,რომ მას კოცნით ვერ ჩავახშობდი.
ხელი ვკარი და ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს დაშორდნენ.. ისეთი სილა გავარტყი სახე გვერდით გადასწია და საპასუხოდ ირონიული სიცილი მივიღე.. თვალები ამემღვრა, გული ამიცრუვდა საბოლოოდ და ისე,როგორც საძულველ ადამიანს მივმართე.
-აღარასოდეს გაბედო ასე დამელაპარაკო,არ ვარ ის ადამიანი ვისაც შეურაცხყოფა მოსწონს და კიდევ აღარასოდეს შემეხო,ყველაფერი აქ დასრულდა.. ის რაც ადრე ხდებოდა და იცის რაც ახლა უნდა განვითარებულიყო.-თვალცრემლიანი გავვარდი მისარებ ოთახში,დავავლე ჩემს ჩანთანს ხელი და ისე რომ არავისთვის მომისმენია მანქანაში ჩავჯექი..
ძალიან გავბრაზდი.. ის ყველაფერს აკეთებდა,რომ მეც იგივე განმეცადა.. ვიცოდი შურისძიება უნდოდა,მაგრამ მე ამ თამაშში მონაწილეობას არ მივირებდი.
დღეები ისე გადიოდა რომ არც დიტოს ვახსენებდი და არც მარიამს და ნანაკოს ვესაუბრებოდი,არ ვიცი რატომ,მაგრამ მათთან საუბარი არ მინდოდა.. ხვდებოდნენ რომ ისევ ვიჩხუბეთ მე და დიტომ,მაგრამ რა იცოდნენ ჩემთვის სულ ერთი იყო..
მაიორის დანიშვნასთან დაკავშირებით ივენთი მივიღე და მტელი ძალიასხმევა ამ საქმეში ჩავდე.. პროგრამისატვის ერთი კვირა მქონდა და ასევე მომზადებისთვისაც ერთი კვირა მომცა პოლიციის უფროსმა.
საღამოს სახლში მივედი თუ არა ჯაკუზში ჩავწექი,მასაჟიორი ჩავრთე და წითელ ღვინოს ვაგემოვნებდი,მაგრამ ვინ მაცადა.. კარებზე ზარის ხმა გაისმა.. გასვლას არ ვაპირებდი,მაგრამ არადაარ ჩერდებოდა. ავდექი,პირსახოცი შემოვიხვიე და კარების გასაღებად წავედი.
კართან მაიორი დიტო სიხარულიძე დამხვდა,შემათვალიერა და ბინაში უნებართვოდ შემოიჭრა.
-რას აკეთებ?-გავაპროტესტე მე
-სალაპარაკოდ მოვედი.
-მე არ მინდა საუბარი,თანაც შესაფერისი დრო არ არის.
-ტვინს ნუ ტ@#$&ვ ახლა მინდა და ვისაუბრებთ.
-შენ ამერიკიდან ჩემს საწამევლად ჩამოდი?
-შეიძლება ასეც ითქვას.. მე შენ ტაძარში ჩემთან ერთად შეგიყვან,შემდეგ კი ვეღარასოდეს მიმატოვებ.-სიცილი ვერ დავფარე.
-მე შენთან ერთად მოსაწევადაც კი არ გავალ აივანზე,არათუ ტაძარში შემოგყვე და ცოლად გამოგყვე.
-ნებართვა არ მითხოვია ტკბილო.
-ჩვენი საუბარი არ არის პროდუქტიული,ამიტომ გთხოვ დატოვე ჩემი ბინა.
-თუ არა პოლიციას გამოიძახებ?-დამცინა მან და სიცილისაგან ლოყები „ჩაეჭყინტა“
ძალიან მიზიდავდა,მაგრამ პრინციპის გამო ყველაფერზე უარს ვეუბნებოდი,დიდი მოთმინებით არ გამოირჩეოდა დიტო,მაგრამ უკან არაფერზე დაიხევდა.. ჩემს თითოეულ უარს,იგი აზარტში შეყავდა.ძალიან ძრდილობიანი და კულტურული ადამიანი იყო,მაგრამ ჩემი ჭკუიდან გადასაყვანად ისე იქცეოდა მინდოდა სიკვდილამდე მეცემა..
-ან ჩაიცვი ან არა და მე თავად ჩაგაცმევ.-ყურადღება ჩემს პირსახოცზე გადაიტანა
-მე ასე მომწონს და ასე ვიჯდები.
-ბაზარი არაა,მეც მომწონს და ზუსტად ამიტომ გირჩევ ჩაიცვა თორემ თავზე პასუხს არ ვაგებ.
-წადი ჩემი სახლიდან,რა შემაწუხე უკვე.-დიტო ჩაფიქრდა.
-კარგი წავალ.. არ გამაცილებ?-თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
კარებთან მდგარი გარდერობი გამოაღო და ჩემი გრძელი „მანტო“ გამოიღო,ვერ მოვასწარი მეკითხა რათ უნდოდა.. შემომახვია და ჰაერში ამიტაცა.. აზრზე რომ მოვედი უკვე მის მანქანაში ვიჯექი და ჩემთვის გაურკვეველი მიმართულებით მივდიოდით.
ხმას არ ვიღებდი,რადგან აზრი არ ჰქონდა ჩენს საუბარს,ის უკან სახლში არ დამაბრუნებდა,გარდა ამისა ვიცოდი არაფერს დამიშავებდა.. ჩვენ ორნი ერთად გავიზარდეთ და გვინდა თუ არ გვინდა ერთმანეთს იმაზე უკეთ ვიცნობთ ვიდრე სხვა ნებისმიერი..
თავის ბინაში მიმიყვანა და მხოლოდ ამის სემდეგ დამსვა ძირს..
-დღეიდან აქ იცხოვრებ.-გამომიცხადა.
-შენ სრულ ჭკუაზე არ ხარ დიტო,წავიდეთ ექიმს გაესინჯე.. სირცვილი არ არის..-გავიცინე და სივანზე მოვკალათდი თან ჩემს პირსახოცს გულმოდგინედ ვისწორებდი.
-ეს დიდიხნის წინ უნდა გამეკეთებინა,ჯერ კიდევ მაშინ ურცხვად რომ მეპრანჭებოდი.
-ტკბილო,ძალიან მაგარი ტიპი ნუ გგონია თავი.. რადგან მაიორი ხარ ნუ გგონია ადამიანის გატაცება შეგრჩება..
-გაჩუმდები ახლა თუ გაუპატიურებაც დავამატოთ ჩემს დანაშაულებრივ დოსიეს?წადი ოთახში ჩემს კარადაში რამეს იპოვნი და ჩაიცვი.
სიტყვის უთქმელად შევასრულე მაიორის ბრძანება და მისი მაისური გადავიცვი.რაკი თამაში გადაწყვირა,მოუწევდა დივანზე დაძინება,რადგან მის საძინებელს მე დავიკავებდი.რა თქმა უნდა კარების გადაკეტვა არ დამვიწყებია.
დილიტ საუბრის ხმამ გამაღვიძა... საძინებლიდან გავედი,ორი ოფიცერი დავინახე რომლებიც ჩემს ლუივიტონის ჩემოდნებთან იდგნენ და დიტოს ესაუბრებოდნენ.
-ესენ..
-შენი ტანსაცმელია,უკლებლივ ყველა.-თქვა დიტომ და ისევ ოფიცრებს მიუბრუნდა.-გოგონებმა ჩააწყვეს?
-დიახ,მაიორო.-გამეცინა.. ისეთი ეჭვიანი იყო,რომ მამაკაცებიც კი არ მიაკარა ჩემს ტანსაცმელს.ოფიცრები წავიდნენ.
-ავადმყოფი ხარ იცი?-ვკითხე სიცილით.
-ვიცი,ჩემს დაავადებას სოფია ჰქვია.. ახლა წადი და ჩაიცვი,თუ აღარ მიდიხარ სამსახურში?
-იოცნებე.. სამსახურში მივდივარ,მაგრამ არ გეშინია რომ შენთან აღარ მოვალ?
-წარმოიდგინე და არ მეშინია.. შენ მე ვერ დამემალები,ყველგან გიპოვნი ჩემო ტკბილო.
ოთახში ძლივს წავიღე ჩემი ჩემოდნები და სწრაფად მოვემზადე,ლაითი მაკიაჟი გავიკეთე და ფეხსაცმელი ძლივს ვიპოვნე.გარეთ გასულს დიტო სკეპტიკურად მიყურებდა,ირონიას ვერ მალავდა,შემდეგ დაცინვაში გადაეზარდა და მე გავბრაზდი.
-რა გაცინებს იდიოტო?
-გგონია სამსახურში ასე ჩაცმულს გაგიშვებ? მე გითხარი ჩაიცითქო და არა გაიხადეთქო.-ჩემს ტანსაცმელს დავხედე და ისეთი ვერააფერი დავინახე,რამაც შეიძლება მსგავსი რეაქცია გამოიწვიოს ადამიანში.
-დიტო ნუ მიბრძანებ,არ წავალ და არ გამოვიცვლი.
-მაშინ ტანზე შემოგახევ.-ისე წარმოთქვა თითქოს მისთვის ეს რაიმე დაბრკოლებას არ წარმოადგენდა.
-შენს საქმეს მიხედე და მე ნუ მაწუხებ.-ვცადე გვერდი აეარა,მაგრამ მკლავში ისე ძლიერად ჩამავლო ხელი,რომ მეგონა ძვალს გადამიმტვრევდა
-ტკბილო წადი და გამოიცვალე,არ გეხუმრები.
-როგორ მეზიზღები უკვე გითხარი?-დავისისინე და ოთახში შევბრუნდი.
ჩავიცი მისი მოსაწონისი ტანსაცმელი და სამსახურშიც წამიყვანა და იცით? მანქანიდან გადასვლისას ხელში ისევ წამავლო და დასამშვიდობებლად კოცნა მომთხოვა და როცა არ ვაკოცე დამცინა. სამსახურში გაღიზიანებული შევედი,რაც გოგონებს არ გამორჩენიათ.
-რა მოხდა? მკითხეს კაბინეტში შემოსვლისას.-ან ეს რა გაცვია..
-შენი ძმა ნამდვილი ფსიქოფატია.-მივმართე მარის ყვირილის ტონით.გოგონებმა ერთმანეთს გადახედე.
-რა უნდა დიტოს?
-გუშინ ღამით პირსახოცშემოხვეული მომიტაცა და დღეს მაიძულა ეს საზიზღრობა ჩამეცვა.-მათ გაეცინათ მე კი უფრო გავბრაზდი.-რა გაცინებთ. ეს სასაცილოა?
-კარგი დამშვიდდი და ყველაფერი მოგვიყევი.
-არაფერსაც არ მოგიყვებით,გასკდით ინტერესით.შენ კი შენს ძმას დაელაპარაკე და უთხარი თავი დამანებოს,რამე მოატყუე უთხარი რომ ვინმე მყავს,ან ქმარს ვურიგდები.. გთხოვ რამე მოატყუე.-შევემუდარე მარის
-შენნაირად არ ვარ გაწაფული ტყუილებში სოფო,თვალსაც არ დაახამხამებ ისე მოიტყუები.. მგონი თავადაც იჯერებ ამ ტყუილებს.-უკმაყოფილო ჩანდა
-რაზე ამბობ?
-მე რაც ვიცი ისე იტყუები არც კი წითლდები.. შენი ეს თვისება რომ გავიხსენე ბებიაშენს დავურეკე და მოვიკითხე.. მან კი იცი რა მითხრა?-თავი გადააქნია.-ის რომ უკვე ორი თვეა მასთან არ ჩასულხარ,ჩვენ კი მოგვატყუე წინა კვირაში,რომ მასთან დარჩი.
-მარიამ..
-არ მინდა სოფო შენი მოსმენა,სულ მართალი ვერ იქნები.. ახლა კი ჩემს ძმას კიდევ ერთხელ თუ ატკენ გულს იცოდე მარტო მას კი არა მეც დამკარვ.-მარიამი გავიდა და ნანაკო დარჩა..
-ნანაკო..
-ის მართალია სოფო,ჩვენ არ უნდა გვატყუებდე მითუმეტეს იცი მარიამის დამოკიდებულება შენი და დიტოს ურთიერთობასთან დაკავშირებით.-ნანაკოც გავიდა.
გოგოებმა საბოტაჟი მომიწყვეს.. იძულებული რომ იყვნენ მიტომ მელაპარაკებოდნენ ისიც საქმესთან დაკავშირებით..
თავს საშინლად ვგრძნობდი.. არ ვიცოდი ამჯერად როგორ მოვქცეულიყავი.
კაბინეტში ვიჯექი და უმიზნოდ „სივრცეში“ ვიხედებოდი,იმ იმედით რომ გამოსავალს ვიპოვნიდი თუმცა ასე არ მოხდა..
მიუხედავად იმისა რომ დიტო წლების წინ მივატოვე,მარიამს მე არ მივუტოვებივარ.. რა საკვირველია ამჯერად ძმის მზარედ დაიჭერდა..
ტელეფონის ზარმა ფიქრებიდან გამომარკვია.დიტო რეკავდა..
-ჩამოდი ქვემოთ გელოდები..-არ შევწინააღმდეგებივარ,რადგან ამჯერად სერიოზულად მოგვიწევდა დალაპარაკება.
ქვემოთ ჩავედი და მის მანქანაში ჩავჯექი.. მან გამიღიმა და უკანა სავარძლიდან უზარმაზარი წითელი ვარდებს ტაიგული გადმომაწოდა. მხოლოდ ირონიულად გამეღიმა და კალთაში ჩავიდე თაიგული.
-არ მოგეწონა?
-გვირილები მერჩივნა,მაგრამ ესეც წავა..
-რა უმადური ხარ..
-შენ კი ბანალური.-უხასიათოდ ვუთხარი და ამის შემდეგ ხმა არ ამომიღია.
სახლში მივედით თუ არა დივანზე დავჯექი და ისევ ფიქრებში გავირინდე,სულ არ შემიმჩნევია სუფრა,რომელიც ჩვენთვის იყო გაშლილი.. რატომღაც ფიქრობდა რომ ამ ხერხით დილანდელ უტაქტობას დამავიწყებდა.. როცა სუფრასთან არ მივედი მაშინ სასმელი შემომთავაზა.. არჩევანი ბურბონზე გავაჩერე..
-მარიმ დამირეკა.. მითხრა რომ ყოფილქმართან აგვარებდი ურთიერთობას და ჩემი ჩარევა უტაქტოა.
-მართალი უთქვამს..
-ატ$%&კებ
-დიტო,კარგი გარეგნობის ადამიანი ხარ,კარგი სამსახურით,მაგრამ შენ შეპყრობილი ხარ ჩემით..
-მე შენით არ ვარ შეპყრობილი,ჩვენ გვქონდა სექსი მეგობრულად.. ყოველივე ის რაც გავაკეთე კი ჩვენნი დაახლოების წინაპირობაა.. ანუ მე შენთან მეგობრობას ვაპირებ.. არანაირი სექსუალური თამაშები,აღარანაირი სექსუალური ინტერესი არ გამაჩნია.. რადგან ამდენი თაყვანისმცემელი გყავს გადავწყვიტე ამის გამო გადმომეყვანე ჩემთან,შენი სურვილის საწინააღმდეგოდ.
-მე არ ვხუმრობ დიტო..
-არც მე არ გეხუმრები.. დილასაც იმიტომ დაგიშალე „გახდილი“ წასვლა სამსახურში.თანაც როგორ იფიქრე რომ ისევ მაინტერესებ ყოველივე იმის შემდეგ რაც შენ მე გამიკეთე.
-აბა რა საჭიროა ეს ძალადობა?
-მე შენზე არ ვძალადობ.. უბრალოდ თუ შანსს,როგორც მეგობარს ისე მომცემ მიხვდები ჩემს რეალურ განძრახვას.. ანუ იმ პერიოდში დავბრუნდეთ სანამ ერთმანეთის მიმართ გრძნობა გაგვიჩნდებოდა.. მაშინაც ხომ ჩემთან ცხოვრობდი?
-მხოლოდ შენთან არა.. მარიც იმ სახლში იყო..
-ამჯერად ასე იყოს,რადგან არ მინდა ჩვენს ნებისმიერ ურთიერთობაში მარი ჩაერიოს..
-ანუ დროის უკან გადახვევას ვცდილობთ?
-კი ვცდილობთ... დაახლოებით იმ დრომდე როცა მე შენ გადაგარჩინე ერთი ფსიქოფატის ცოლობას..
-ვისზე ამბობა?
-აი ნარკომანი რომ იყო,შენზე ორჯერ უფროსი.
-კარგი.. მაშინ არანაირი ლტოლვა,არანაირი სექსუალური ხასითის მანერები და გამოხედვა.. შევთანხმდით.
-რა თქმა უნდა.-გულწრფელად გამიღიმა მან,მაგრამ ვამჩნევდი რაღაც ჰქონდა ჩაფიქრებული.. რა? ამას აუცილებლად დავადგენდი.. ისეთი მეამიტიც არ ვარ,რომ მსგავსი უაზრობა დამეჯერებინა,მაგრამ რადგან თავს არ დამანებებდა ვამჯობინე თამაშში ავყოლოდი.


პ.ს გავაგრძელო?
პ.ს.ს შეცდომებისთვის ბოდიში,მაგრამ დროის უქონლობის გამო ვერანაირად ვახერხებ გადაკითხავს..