დილით,რომ გავიღვიძე ჩემ ოთხში ვიყავი.მახსოვს გუშინდელი დღე,ან რატომ უნდა დამავიწყდეს?დარწმუნებული ვარ მუდამ მემახსოვრება.დღე რომელსაც სახელიც შევურჩიე,შეიძლება ეს სულელურად ჟღერდეს მაგრა ასეა „ერთ დღე დემეტრე დადეშქელიანთნ ერთდ“ ისე ჟღერს თითქოს,რომელიმე რეალითი შოუა მაგრამ სხვა სახელი ვერ მოვუფიქრე,ალბათ იმირომ,რომ ვეღარ ვაზროვნებ.ის ყვავილებიც შევინახე საჩუქრად,რომ მივიღ.შემიძლია ამაზე მთელი დღე ვისაუბრო და ყველას თვი მოვაბეზრო,თუმცა ამას არ ვიზამ მირჩევნია ჩემ ფიქრებში ვიცურო,ყველა მომენტი გადავახვიო და თვალწინ წარმომიდგეს,ჩემთვის ვიყო ფიქრებში გართული და ყველა მომენტს ვალამაზდებდე.აი ახლაც,ყველა წამს ვიხსენებ.ყველა გაწითლებას,ჩახუტებას და ვხვდები,რომ ეს დღე მეხსიერებიდან არასდროს წაიშლება.ფიქრებში გართულმა ვერც კი შევამჩნიე,რომ დედა ოთახში შემოვიდა,იქვე იდგა და მიყურებდა,მე კი სუელივით ვიღიმოდი გუშინდელის გახსენებაზე.მაგრამ არის რაღც რასაც ვერ ვარკვევ.რატომ მიხარია ასე?რატომ ვანიჭებ ამ დღეს ამხელა ადგილს?დიდი არაფერი მომხდარა თუმცა ჩემთვის ესეც ბევრი იყო,რატომ?ამაზე ისევე მაქვს პასუხი როგორც იმაზე თუ რატომ ვგრძნიბ ასეთ რაღცეებს მასთნ ერთდ.როოგრც იქნა ფირქრებიდან გამოვძვერი და დედა შევამჩნიე,გავუღიმე,ის კო მოვიდა და გვერდით ჩმომიჯდა.
-კარგ ხასიათზე ხარ.-სახიდან არც მას შორდება ღიმილი და არც მე
-კი,კარგ ხასიათზე ვარ.
-კარგი,მაშინ ასე ვიკითხავ,რა მოხდა გუშინ?-ცოტა შევტორმუზდი თუმცა ბოლოს გადავწყვიტე,რომ მისთვის ყველაფერ მომეყვა რაღც წვრილმანების გამოკლედბით.ყველა დეტალის დაწვრილებით მოყოლა დავიწყე,განსაკუთრებით მის თვალებს ვუღწერდი,ვცდილობდი,რომ ყველაფერი ისე მომეყოლა და ამეღწერა როგორც მე დავინახე.იმ ამოუცნობ სხივზეც ვუთხარი,რომელიც გუშინ დადეშქელიანის თვალებში დავინახე რასაც მისი ჩცინება მოჰყვა თუმცა ამისთის ყურადღბა არ მიმიქცევია.როცა „ისტორიის“ მოყოლა დავამთვარეთ ადგომაში მომეხმარა მაგრამ ოთხიდან არ გავსულვარ რადგან ნიაკო შემოვიდა,არა შემოხტა გაბრწყინებული თვალებით.დედა როგორც კი გავიდა მაშინვე ვაჯახე.
-დაიწყე.-ჩემ წინ დაიკავა ადგილი და მოყოლა დაიწყო,ეტყობოდა,რომ რაღაც ძალიან კარგი მოხდა რადგან სახიდან ღიმილი არ შორდებოდა,ამ ღიმილის კი ეტყობოდა,რომ გულიდან წამოსული იყო და არა ყალბი.
-გუშინ რაღაც საღმო ხო მოაწყვეს?ხოდა გიორგიმ დამირეკა და მითხრა,რომ მასთნ ერთდ უნდა წავსულიყავი.შენც კარგათ იცი დაპატიჟებები,რომ არ ეხერხება-მართლია,ჩვენ სცვან ბიჭს სულაც არ ეხერხება დაპატიჟებები,ბოდიშის მოხდა,სიყვარულის ახსნა და მსგავსი რამეები.თუმცა როცა იღიმის ძალზედ სიმპატიურია,არც ისე ცუდი გარეგნობის.მაღლი,ყავიფერი მოზრდილი თმით,თაფლისფერი თვალებით რომელშიც მწვანე ფერიც ურევია.ზოგჯერ ოდნავ მოზრდილ წვერს ატარებს,ზოგჯერ კი საერთოდ არა.ხო და რაც მთავარია მაღალია,1.83.მოკლედ მგონი მცირედი წარმოდგენა მაინც შეგექმნათ მასზე.
-კი,ვიცი,რომ არ ეხერხება ახლა კი მოყოლა განაგრძე.
-ნუ მოკლედ,წინა დღეს ბოდიში მომიხხადა,ხოლო გუშინ გვერდიდან არ მშორდებოდა,შენ წარმოიდგინე ცეკვაც შემომთვაზა.-ყურებს არ დავუჯერე,რადგან გიიორგი სრულიად სხვანაირია,ცეკვა არ უყვარს.ბოლოს მგონი სკოლის ზეიმზე იცეკვა მე-6 კლასში.მოკლედ,რომ გითხრათ დიდი ხნის წინ.თუმცა გასაკვირი არაფერია სიყვარული ხომ ადამიანს ცვლის!
-კაი?მართლა?
-შენ სიცოცხლეს გეფიცები-ნიაკო სულ ჩემ თავს იფიცებს,დედას ფიცავარ რას ნიშნავს არ იცის.
-აუ რა მაგარია-სიხარულისგან პატარა ბავშვივით შემოვკარი ტაში.
-შენც ძალიან გიბრწყინავს თვალები და რა ხდება?
-მე არა კაცო საიდან მოიტანე-კარგი მსახიობი არასდროს ვიყავი და დარწმუნებული ვარ,რომ ნიკაო მიხვდა ჩემ ტყუილს.
-ანუკი,ბავშვობიდან გიცნობ,ვიცი როდის იტყუები და ისიც ვიცი,რომ სულაც არ ხარ კარგი მსაახიობი.-რა თქმა უნდა გამომიჭირა,ვიცოდი,რომ ეს ასე იქნებოდა.მოკედ მას ყველაფერი დაწვრილებით ვუამბე,საშინლად აჟიტირებული იყო,ერთ ადგილას ვერ ჩერდებოდა,ზოგჯერ წინადადების დამთავრებას არ მაცდიდა ისე წამოიძახებდა ხოლმე რაღაც სისულელეებს.
-ვუაიმე,არ მჯერა.
-გოგო,ეგ როოგრ უთხარი?
-საყვარელი.
-აუ,ანუკი გეუბნები მოსწონხარ.
-კაი?მართლა ეგრე გითხრა?
მსგავსი წინადადებებიტ მაწყვეტიებდა საუბარს და ჩემ მოთმინებასც წირავდა,თუმცა მაინც მშვიდად ვაგრძელებდი მოყოლას.ყველა კითხვაზე მორჩილად ვცემდი პასუხს.თითქოს სკოლაში ვყოფილიყავი და მასწავლებელს „ზეპირ შემაჯამებელს“ვაბარებდი,თნ ვნერვიულობდი,რომ დაბალი ნიშანი არ მიმეღო.კითხვები,რომ დასრულდა ამოვისუნთქე და ორივე მისაღებში გავედით.უკვე 1 საატი იყო,კახა სახლში იყო რადგან დღეს ცოტა გაკვეთილი ქონდა ჩასატარებელი,ახლა კი ზის და ტესეტბს ამოწმებს.ლურჯ კალამზე მეტი წითელია ამაზე კი სიცილს ვერ ვიკავებ.
-მამიკოს გოგო,კარგათ გეძინა?-როოგრც ჩანს ჩემი სიცილი გაიგონა,ფურცლებიდან თავი ამოყო და გამიღიმა.
-შესანიშნავად.-მეც ვუღიმი და იქვე მასთან ვგორდები.-თქვენ გაერთედ?
-მა,ტესტებს შევასწორებ და მოგიყვები კარგი?
-გინდა დაგეხმარებით თნ გავერთობით.-ნიას შევხედე რომელსაც თავში აშკარად იმავე უტრიალებდა.
-კარგი დამეხმარეთ.-ჩვენც იქვე მოვთავსდით და შევუდექით საქმიანობას,ზოგს ისეთი სასაცილო რაღაცეები ეწერა სიცილს ვერ ვიკავებდი მაგრამ მერე მახსენდება ჩემი თავი,და ამ ბავშვების მწუხარების მონაწილე ვხდები.ტესტების შემოწმებას,როომ მოვრჩით მე და ნიაკო სამზარეულოში გავქანდით,დედიკოს უკვე ყველაფერი მოესწრო.ჩვენ ხელები კიდე ერთხელ გადავიბანეთ და ჭამას შევუდექით.ჭამა ბედნიერებაა დაიმახსოვრეთ!
მამამ გუშინდელი ამბები მომიყვა და როგორც ჩანს ყველაა გაერთო და კმაყოფილი დაბრუნდა რაც თავისთავად მეც მახარებს.ალექსმა ცოტა დალია ამიტომ,ჯერ არ გამოსულა თავისი სამთლობელოდან მაგრამ ის ნაბახუსებზე არასდროსაა.არ ითხოვს გაზიანს,მჟავეს ან კიდე დასალევს,არ უსკდება თავი და არ ითხოვს სიწყნარეს.ბოლოს როგორც იქნა ისიც გამოვიდა ოთახიდან და მოგვესალმა.
-პრივეტები-აცანცარებული მოგვისკუპტა გვერდით.
-აცანცარებული ხარ.
-რავი უბრალოდ კარგ ხასიათზევარ.-მზრებს ათამაშებს,მერე კი მე და ნიაკოს გვიყურებს რიგ-რიგობით და აღტაცებული წარმოთქვამს ახალ აზრს.-მოდი სასეირნოტ წავიდეთ,თან ბიჭებს დავურეკავ.
-აი,კი კაი ააზრია-ნიკაომ უცებ მხარი აუბა,მეც სხვა რა დამრჩენოდა მათი მხარე დავიჭირე.მალე ყველაფერი მოვამზადეთ და სეირნობის ნაცვლად გადავწყვიტეთ,რომ პიკნიკზე წავსულიყავით.დედამ სენდვიჩები გაგვიმზადა,პლედიც მომზადებული გვქონდა,სასმელებიც.ალექსანდრემ ბიჭებს დაურეკა,მალე ისინიც მოვიდნენ.ორი მანქანით ვიყავით,მალე გავნაწილდით.გიორგი და ვაკო იყვნენ საჭეთან.მე და ნიაკო გიოსთან ვიყავით ბიჭები კი იქით იყვნენ მეორე მანქანაში.თბილისიდან გავედით და იქვე ოდნავ მოშორებით ლამაზ,მწვანეში მოსილ ადგილას გავშალეთ პლედი.მე და ნიაკომ დასვენების დღე გამოვაცხადეთ ამიტომ ყველაფერს ბიჭებს ვაკეთბიებდიტ,ნუ ყველაფერს რა მხოლოდ „სუფრა“ გააწყვეს.ისიცც ჩვენ,რომ არა მგონი ვერ შეძლებდნენ.
-არა,მაქ არ უნდა დადო.
-რას შვები?
-არ ქნა დაიყრება.
-აი შეხედე გააფუჭე-მსგავსი შეძახილებით ვუსწორებდით შეცდომებს და სიცილს ძლივს ვიკავებით,ბოლოს როგორც იქნა მოაბეს თავი და ყველაფერი გააკეთეს.
-აუ,ვის ოჯახშიც მე შევალ რა-თაზო თავს იქებდა თუმცა ჩემმა ენამ დიდი ხანი ვერ გასტანა და წავკბინე.
-საცოდავი,ვის ოჯახშიც შენ შეხვალ.
-რატო ვითო?-ისეთი სახით შემომხედა თითქოს ვინმე მოვუკალი.
-მაიმუნებს ზოოპარკშიც ნახავენ და იმირო-ჩემს ნაცვლად პასუხს ვაკო ცემს.
-აუ ვიბლიანი,შენ რა გიხარია ერთი?-ახლა ჩემი ძმა წამოიჭიმა და თაზოს მხარი აუბა.
-რატო არ უნდა მიხაროდეს რო?
-სარკეში ჩაიხედე და მიხდები-ალექსანდრემ პატა ბავშვივით ენა გამოუყუ ძმაკააცს.ამათ კინკლავზე კი დანარჩენები ვიცინოდით.არა რა ხო დიდები არიან მაგრამ მაინც ბავშვის გონება და აზროვნება აქვთ.ამიტ ვხალისობ კიდეც მაგრამ ზოგჯერ ისე დასერიოზულდებიან მგონია ტვინი შეუცვალეს და მიხვდნენ,რომ სრულწლოვნები არიან.მაგრამ რათ გინდა?მათი სერიოზულობა ორ წუთსაც ძლივს უძლებს,შემდეგ ისევ იგივე იწყება.მაგრამ არ ვიცი ესენი ესეთები,რომ არ იყვნენ რა მეშველებოდა.
-კაი გეყოტ ახლა ეს დებილობა-ნიაკომ ბიჭები დააშოშმინდა და ხელში კოკა-კოლას ქილა აიღო.
-კარგი ხო-უცებ დაწყნარდნენ და პლედის ირგვლივ დასხდნენ,ცოტახანი ასე ჩუმათ ვიყავით.მერე ჩვენმა სერიოზულმა გასვიანმა თამაში მოითხოვა,ამანაც ვეღარ აიტანა ამხელა სიჩუმე.ცოტა არ იყოს შევცბი,მაგრამ მერე მივხვდი,რომ სირბილს არ მომთხოვდა.
-კარგი მაგრამ რა ვითამაშოთ?-დემეტრემ ყველას თვალი მოავლო იმის იმედით,რომ რამე აზრი/შემოთავაზება იქნებოდა.
-მე ვიცი-თაზო პატარა ბავშვივით ფეხზე წამოხტა-მოდი „ბრის ილი მიაუ“ ვითამაშოთ.-უცებ გაიხსენა თაზომ ძველისძველი თამაში რომელსაც დაწყებით კლასებში ვთამაშობდით,არა იმის შემდეგაც ბევრჯერ გვითამაშია თუმცა უკვე დიდი ხანია რაც დამავიწყდა ამ თამაშის არსებობა.თუმცა ის ძალიან კარგათ მახსოვს სკოლაში როც ვთამაშობდით,უმეტესი შემთხვევა ჩაწყოაბა იყო,შემდეგ ნახევარი კლასი იბუტებოდა და ასაჩივრებდა.
-აუ,არ არის ეგ თამაშის წესი.
-არ შეიძლება მასე.
-მეც ვთმაშობ,მარტო მაგაზე ნუ იშვერ თითს.
-აღარ მინდა მე მასე თამაში.
მსგავსი წინადადებებით მთავრდებოდა თამაში,მაგრამ თუ ის ახლაი დაწყებული იყო ცდილობდნნე,რომ ყველანაირად გაეგრძელებიათ და ჩაწყობაზეც უარს ამბობდნენ.სანამ მე ძველ დროს ვიხსენებდი და ვფიქრობდი იმააზე თუ რა სულელი ვიყავი ამათ უკვე თამაში დაუწყიათ.ნიაკოს ახუჭებდნენ,ის კიდე „ბრის-ო“ გაიძახოდა.ბოლოს ნერვები მოეშალა თაზოს და ხელზე მსუბუქად უჩქმიტა.
-მეტკინა მაიმუნო.
-აბა ერთხელ მაინც წამოგცდეს „მიაუ“.“ბრის ილი მიაუ“?
-„მიაუ“
-გვეღირსა,აბა რა ფერი გინდა?
-ყვითელი.
-ალექსთან მიბრძანდი სამი კითხვით.-რადგან ნიაკომ კითხვეი ვერ მოიფიქრა პირველად ტრადიციული კითხვა დაუსვა ოღონდ ოდნავ შელამაზებული სახით.
-რა ქვია შენ რჩეულს?
-კარგი გამომიჭირეთ-ალექსმა ამოიოხრა და ხელები დანებების ნიშნად მაღლა აწია,ყველამ ყურები ცქვიტა იმის შიშით რამე არ გამოპარვოდათ.-მას..მას სტები ქვია.
-რა ქვია?-ნიკაომ ისეთი ტონით იკითხა სიცილი ვერ შევიკავე.
-ეგ მეორე კითხვაა,რა ქვია და სტეფი.
-ვინაა ბიჭო სტეფი?
-კარგი რა ნნიაკო რა დაგემართ,სტებ კარი (steph curry-კალათბურთელი)
-ვინა?
-აპაპაპ,ეგ უკვე მეოთხე კითხვაა შენ კი მხოლოდ სამის უფლება გაქვს.
-ასათიანო-ნიომ ამოიგმინა და ხელები დაუშვა.შემდეგ კი გაიბუსხა და წარბები შეკრა.
-ვუაიმე ბუტიაა-თაზომ გოგონას ხელი დაავლო და გულში ჩაიკრა.გიორგიმ ალექსანდრე დაახუჭა თუმცა ხელს ისე მწარეთ უჭერდა ააყვირა.
-მეტკინა შე ჩ*მა-ყველა მიხვდა ამის მიზეზს ნიაკოს გარდა,ყველა იღიმოდა მას კი უკვირდა.
-„მიაუ“-ჩემმა სულელმა ძმამ კატასავიტ დაიკნავლა
-ფერი.
-ლურჯი.
-ეგეთი ფერი არი?
-კი იყო,გასეირნება თუ არ ვცდები-დემეტრემ ყველაფერი გასაგებათ ახსნა ხოლო ალექსანდრე და ვაკო სასეირნოთ გაემგზავრნენ,უკან,რომ დაბრუნდნენ სახეზე ორივეს გველური ღიმილი გადაჰკვროდა.ზუსტად ამ მომენტში აჟღერდა ნიაკოს ტელეფონი.მესიჯი უცხო ნომრისგან იყო
„ძალიან გიხდება შავი ფერი“ნიაკო გაწითლდა,მე მასთან ვიყავი და ყველაფერს ვხედავდი,შემდეგ ის შევაათვალიერე და მივხვდი,რომ შავი ფერის მაისური ეცვა,გამიკვირდა და ვერ მივხვდი ვინ უნდა ყოფილიყომაგრამ მერე ვაკოს გავხედე რომელმაც თავლიჩამიკრა,მე ნიაკოს ტელეფონზე მივანიშნე თვალებით იმან კი მითხრაა,რომ მე ვწერო.აქ ოდნავ მოვეშვი რადგან ძალიან შემეშინდა,დარწმუნებული ვარ ნიაოსაც ეშინია თუმცა ახლა ალბათ ეს ასე უნდა იყოს.არაფერი უპასუხია,ტელეფონი ჯიბეში ჩაიცურა მაგრამ ხუთ წუთში ისევ ამღერდა.
-რა ხდება?-გიორგიმ ვეღარ მოითმინა და ნიაკოს თვალებში ჩააშტერდა,ნიაკომ თავი გაუქნია და არაფერიო უტხრა,არადა სახეზე ეტყობოდა,რომ საშინლად ნერვიულობდა.
„მგონი ვიღაც ეჭვიანობს“ეს,
რომ წაიკითხა ნიაკომ ბიჭებს თავლი მოავლო და დაინახა გასვიანის დაჭიმული და ძარღვებ დაბერილი ხელები.ამაზე კი ნერვები მოეშალა რადგან ისევ გაახსენდა „საყვარლის როლი“არც ახლა მიუწერია პასუხი ტელეფონი იქვე დადო,მაგრამ როცა ამღერდა გიორგიმ მოასწრო აღება
„ნიაკო რატო იბნევი და წითლდები?გეშინია?“ გიორგიმ ირგვლივ დაიწყო თვალების ცეცება რათა გაერკვია თუ ვინ აკეთბდა ამას,მართალია ვაკოს ხელში მობილური ეჭირა და მესიჯობდა თუმცა გიორგის მასზე ეჭვი არ მიტანია.ვიბლიანმა იცოდა,რომ გიორგი ახლა მას არ დაურეკავდა რადგან ყველა ვარიანტში ჩხუბს ატეხდა,ის კი კარგაათ იცის,რომ ის აქ ამას არ იზამდა.ამიტომაც მესიჯობას შეეშვა,ოღონდ ტელეფონი მოგვიანებით დადო რათა რამე არ ეეჭვათ.
-თამაშს აღარ გავაგრძელებთ?-თაზომ ყველას მისი გაფართოებული თვალები მოავლო.
-კი გავაგრძელოთ-ნიკაომ მხრები აიჩეჩა და ახლა თვითონ მოავლო ბავშვებს თვალი.
-მე და შენ არა-გიორგი იმდენად გაბრაზებული იყო ხმას ძლივს აკონტროლებდა.
-როოგრ თუ ჩვენ არა?-„ჩვენ-ო“,რომ თქვა ნიაკომ გიორგის თვალები გაუბრწყინდა.
-ზუსტადაც,ჩვენ მივდივართ-რა თქმა უნდა ჩვენ გამოკვეთა,ფეხზე ადგა და ნიაკო მხარზე „გადაიკიდა“ მის კივილს კი ყურადღებას არ აქცევდა,ბიჭებს ის არ შეუჩერებიათ მე კი ვერაფერს ვერ ვიზამდი.ამის შესაძლებლობა,რომც მქონდეს არ ვიზამდი.დავინაზე როოგრ ჩასვა გიორგიმ ნიკო მანქანაში და ღვედი შეუკრა,შემდეგ კი წამში მოშორდა ტერიტორიას.
^^ნიაკო^^
ჩემ კივილს და წიკვინს გასვიანი ყურადღებას არ აქცევდა,მხარზე გადამიკიდა და მანქანისკენ მივყავდი.შიგნით,რომ ჩამსვა ღვედი შემიკრა.სანამ ღვედი გავიხსენი დაა მანქანიდან გადავძვერი მანამდე მეორე მხარეს გაჩნდა,საჭესთნ ადგილი დაიკავა,კარებები ჩაკეტა და ადგილს მოსწყდა.
-გიორგი ახლავე გააჩერე მანქანა
-არა.
-გიორგი-მეთქი.
-ნიაკო ტყუილად მიწყობ ისტერიკებს.
-ის მაინც მითხარი სად მიგყავარ.
-გიტაცებ...