ლიზა ახვლედიანი ,თვით საოცრება ..
ბავშვობიდან გამორჩეული იყო . პირველი ნაბიჯი ისე გადადგა თითქოს დიდი ხნის წინ ისწავლა სიარულიო.მაშინვე გაიქცა და სანამ არ წაიქცა მანამ არ მოისვენა. სულ სადღაც მიძვრებოდა, კარადებში იმალებოდა და აფუჭებდა ხელთ რაც მოხვდებოდა. დიმა მუდამ მშვიდად იჯდა და მშობლებს არ აბრაზებდა, ერთადერთი როცა გიჟობდა ახვლედიანებთან მისვლის დრო იყო. ლიზა, რომ შეუჩნდებოდა ხან რას გაუკეთებდა ხან რას, ბოლოს წამოარტყამდა და მოთმინებას უკარგავდა საწყალ ბავშვს ,რომელიც გაფრთხილებული იყო რომ არ უნდა ეჩხუბა და ჭვიანად ყოფილიყო,მაგრამ სიტყვას ვერ ასრულებდა და ბოლოს აუცილებლად ერთვებოდა ლიზასთან ბრძოლაში. საბოლოო სურათი კი ერთი იყო-ლიზა გარბოდა დიმა მისდევდა, ალქაჯს სირბილი მობეზრდებოდა, კარგად რომ დაღლიდა დიმიტრის სადმე აძვრებოდა დაიმალებოდა და სანამ ბიჭი ეძებდა სეზონის მიხედვით ესროდა ან გუნდებს, ან წყლით დავსე ბუშტებს , შესაძლოა ფქვილით სავსე გახსნილი პარკი ანდაც მარილის შეკვრა გაექანებინა. ბოლოს მარიამი დარიგებებზე გადავიდა,რამდენჯერმე რომ აუხსნა დიმას საშინალდ ექცევი არაა სწორი აქ აღარ მოიყვანენ და ვეღარ ნახავო გაჩერდა. ეს გაჩერება გრძელდებოდა იმის მიხედვით თუ რამდენად ხელსაყრელი პირობები ჰქონდა, ზოგჯერ ერთ დღეში ავიწყდებოდა, ზოგჯერ ერთ თვეში .მაქსიმუმი იყო 45 დღე მართლა ყველას ეგონა აღარაფერს მოიმოქმედებსო. ზაფხული იყო და დასასვენებლად წასვლას ელოდა. მაშინ 10 წლისები იყვნენ , რა თქმა უნდა ყველანი შეიკრიბნენ, ლიზიკო სულ მხიარული იყო თამაშობდა ბავშებთან ყველაფერს რაც კი მოაგონდებოდათ. ერთ წუთში ბარბის სახლში შემძვრალი მეორე წამს ბიჭებთან ერთად ფეხბურთს თამაშობდა მთლიანად სილაში ამოსვრილი დარბოდა და „გოოოლს“ გაიძახოდა ბოლო ხმაზე... დღის ბოლოს თორნიკეს მიეტუზებოდა და მასთან ერთად დაღლილი დაბორიალებდა, ელენას დასტაცებდა ხელს თავისთვის ,რომ ირთობდა გოგონებთან თავს და არავის აწუხებდა .საბოლოოდ სამივე ერთად გაგორდებოდნენ საწოლზე და გათიშულები იძინებდნენ.
იმ ზაფხულს საშინელება ჩაიდინა , დიმა ტყეში შეიტყუა მას შემდეგ რაც ლიზას ოინებისგან გაბრაზებულმა ბიჭმა თოჯინის სახლი მთლიანად დაუნგრია არაფერი უთქვამს , გაოცნენ მაგრამ რა იცოდნენ საშინელებას თუ გეგმავდა . ტყეში გაიპარა სადღაც თხრილი ეგულებოდა ნახევრად ამოავსო საღებავებით და სხვადასხვა სარემონტოდ გამოსადეგი ხსნარებით ზემოდან კი ტოტებით დაფარა . სახლში დაბრუნდა, დაელოდა როდის წავიდოდა დიმა საპირფარეშოსკენ და რამდენიმე წამში კარები ისე შეგლიჯა პირდაპირ თავში მიარტყა ბავშვს, დიმა ისე გადქაანდა და ლამის უნიტაზზე დაემხო. გაავებული , გაბრაზებული ბიჭი უკან გაეკიდა, ისიც რა თქმა უნდა თხრილისკენ გაიქცა. დიმა იმდენად იყო გაბრაზებული რას შეამჩნევდა კარგად შენიღბულ მახეს ზედ ტოტებზე დახტა და პირდაპირ თხრილში ჩავარდა,მთლიანად რომ მოითხვარა და ათასფრად შეიღება ეგ არაფერი ,ტოტებმა დაკაწრეს და არაადამიანურ ხმაზე ყვიროდა ,შეშინებული და პანიკაში ჩავარდნილი ფართხალებდა ,მაგრამ ამოსვლას ვერ ახერხებდა.
-აი ასე მოგიხდება... მეტჯერ აღარფერს ავნებ ჩემს თოჯინებს და სახლებს
-აააააააააააა გამეცალე აქედან....მომშორდი გესმის? მომშორდიიიიიიიიიიიი -იმხელა ხმაზე უღრიალა სწრაფად შებრუნდა და წავიდა. შუაგული ტყიდან ნაკლებად გაიგებდა ვინმე მის ხმას. იქედან ამოსვლა კი ვერ მოახერხა. საღამოს რომ შეკრიბა მარიამმა ბავშვები,იმ დღეს მისი „მორიგეობა“ იყო და მთელი დღე ბავშვებთან გაატარა
-დინა დიმიტრი სად არის მა?- კოტემ სუფრასთან დიმა რომ ვერ დაინახა მაშინვე იკითხა
-არ ვიცი მა ბიჭებთან იყო ბოლოს რომ ვნახე
-ვთამაშობდით კოტე ძია და წავიდა სადღაც ჩვენ გვეგონა თქვენთან წამოვიდა ..
-მოიცა ბავშვი თქვენთან არ იყო? ახლა ვეძებდი დაიბანე და მოდითქო ვუთხარი და ისიც წავიდა- მარიამი იმ წამს შევიდა ოთახში-ღმერთო ჩემო .. ამ ღამეს ტყეში თუ არის ბავში ...იქ იმდენი მგელია ... ეს როგორ დამემართა, ლიზასთვის წვენს ვამზადებდი ისე ეზოში ვიყავი მთელი დღე
-დამშვიდდი სადმე აქვე იქნება .. ამხელა ბიჭს უკან სდევა არ უნდა ჭირდებოდეს- კოტე გაბრაზებული წამოდგა .
-ხო რა აქვე იქნება .. თქვენ კიდე ვერ მიხედეთ ერთმანეთს?
-არ გავიდოდა ტყეში მარტო ყველამ ვიცით რო არ უნდა წავიდეთ უთქვენოდ ,მითუმეტეს მარტო - ირაკლიმ ამოიფრუტუნა საწყლად ,ის იყო მათთან შედარებით უფროსი და სულ მეთვალყურეობდა ბავშვებს
-რეზი შენ არაფერი იცი?- სოფო მიუბრუნდა შვილს .ის იყო უფროსი 14 წლის და ის „უვლიდა“ გიჟებს
-არა მე მთელი დღე წიგნს არ ვკითხულობდი სახლში? ამ გიჟის გამო რომ დამსაჯეთ?
-გიჟიო ჩემზე თქვა? შე ხისთავიანო გარეთ ვერ დაეგდე მერე ? - მაშინვე გაბრაზდა ლილე - ღმერთმა უწყის კითხულობდი თუ არა უვიცო
-გოგოოო შენც დიდი ხარ ეგრე ვირაცეებს რო ემესიჯები დაგდებულიყავი ეზოში და გეყურებინა ბავშვებისთვის
-გეყოფათ რა დროს ესაა - ანასტასია ჩაერია და მაშინვე გაჩუმდა ორივე- არ გრცხვენიათ? ამხელა ბავშვები ხართ
-მაპატიე ტასო ბიცოლა უბრალოდ ხომ იცი შენი შვილი მაგიჟებს - კბილებში გამოსცრა პატარა რეზიმ და გავარდა-მეც მოვძებნი ... იმედია მართლა მგელს არ გადაეყრება
-ბავშვებო მოდით აქ მომეხმარეთ ალაგებაში ... ნუ ჩამოყარეთ ყურები კარგად იქნება ყველაფერი- ანასტასიამ ბავშვები წამოაგდო და საქმეზე ყურადღების გადატანას ეცადა .
-ხომ მალე დაბრუნდება ჩემი ძმა?
-ნუ ღელავ დინა ხომ იცი ცუდად რომ იყოს შენც ცუდად გახდებოდი
-მე სანამ რამეს არ მოიტეხს და ძალიან არ ატკივდება ვერ ვგრძნობ... ასე არ ვიცი რომ ვერ ვგრძნობდე და ცუდად იყოს? იმხელა ტყეში რომ ვერ იპოვონ .. მგელი რომ გადაეყაროს და ხეზე ვერ აძვრეს მერე? ტასო დეიდაა დიმასთან მინდაა- დინა აქვითინდა, ყველა მოწყენილი იყო.
ლიზა კი სულ გაფითრდა, თავიდან იფიქრა დიდი ამბავი ამოძვრებოდა როგორმე და მოვა სახლშიო, რომ შებინდდა და არ დაბრუნდა თავდასხმას ელოდა, იცოდა რომ გაგიჟდებოდა და რამეს დამართებდა. შემდეგ ეს ამბავიც მოხდა და ახლა ცუდად იყო, რომ წარმოიდგინა იქ იმ ორმოში დიმას რამე დაემართებოდა, გიჟივით გავრდა სახლიდან. ტყეში მირბოდა, ორმოსკენ წავიდა. დიმა გაშეშებული იყო ,ხელებსაც ვერ სწევდა მაღლა, თავი გვერდზე ჰქონდა გადაგდებული და ტუჩები ისე ჰქონდა გალურჯებული ლიზა პანიკაში ჩავარდა
-დიმა .. დიმიტრი, დიმა გამოფხიზლდი ჯანდაბა შე ხისთავიანო... ასეთი სუსტი როგორ ხარ გამოფხიზლდი ბიჭო, გაიყინე? ჯანდაბა სულ ცივი ხარ ახლა რა ვქნა მე ... შე იდიოტო დეგენერატო რა ვქნა რამე რომ დაგემართოს იცოდე მართლა მოგკლავ. ჩემი ხელით გაწამებ ... ბაყაყებს გადაგაყლაპებ იცოდე ... - გამხმარ მასას ხელით ტეხდა, თითები სულ დაუსკდა, მერე ჯოხით ცდილობდა როგორმე მის ამოყვანას. ყვირილთან ერთად ცრემლებიც ცვიოდა ბოლოს ზლუქუნებდა , რომ მიხვდა თვითონ ვერაფერს გააწყობდა გიჟივით გავარდა ტყეში, სინათლე საიდანაც მოდიოდა,მირბოდა და თან კიოდა
-მამა ,მააა, მამიკოოო ,მამა მიშველე მა ... დაეხმარე მამა გთხოვ გთხოოოვ რამე არ დაემართოს მამააა- ალექსანდრეს მივარდა. გაგიჟდა კაცი ასე ხელებ დაწითლებული რომ დაინახა
-ლიზა ... აქ რა გინდა
-ის ...ის ...დიმა გაყინულია .. წამოდით აქეთ წამოდით რა სწრაფად მამა გთხოვ მაააა - წიოდა კიოდა და თან ორმოსკენ მიათრევდა ალექსანდეს. ბავშვი რომ დაინახა უცებ გაათავისუფლა და ხელში აიყვანა...
-ალექსანდრე...იპოვე? რა ჭირს დიმა ,რა ჭირს ბიჭო ბავშვს
-სუნთქავს ნუ გეშინია კარგად იქნება... გადაციება აქ სულ გაყინულია ამის დედაც. აქამდე როგორ ვერ ვიპოვეთ - გარბოდა ტყეში... სახლს რომ მიუახლოვდა მარიამს ეძახდა ისინი სხვა მხარეს იყვნენ. ანა ისე გამორბოდა ორჯერ დაეცა გზაში
-დიმააა... ჩემი ბიჭი ჩემი სიცოცხლე დე .. დე გამოფხიზლდი დე, დე გევედრები
-ანა დამშვიდდი ცხელ აბაზანაში ჩავაწვენ... ტემპერატურა მოემატება და გამოფხიზლდება ანა შემომხედე ...- მარიამმა დაიჭირა და ჩაეხუტა
ცხელ აბაზანაში ჩააწვინეს თან სახეზე არსებულ ჭრილობებს უმუშავებდნენ. წნევა და პულსი ნორმაში ჰქონდა. მალე ტუჩებზე ფერიც დაუბრუნდა. სამაგიეროდ ანა ორჯერ შეწუხდა სანამ ბავშვმა თვალები არ გაახილა. შემდეგ დაბანეს, მოაშორეს ყველაფერი და საწოლში ჩააწვინეს. ისე იყო გადაღლილი და დასუსტებული წამსვე ჩაეძინა. ანას ჰყავდა ჩახუტებული, დინაც მიუწვა ,სულ დასიებული ჰქონდა ტირილისგან თვალები.
კოტე დიდხანს უყურებდა ცოლ-შვილს. მერე გარეთ გავიდა... ბავშვები გაშვებული ჰყავდათ საძინებლებში. როგორც იქნა დამშვიდდნენ
-სანდრო ,ლიზა სად არის?
-ელენესთან და თორნიკესთან არ არის?
-რომ იყოს გკითხავდი?
-შემიწირავს ეგ ბავშვი, სულ შენ გგავს . გიჟია ნამდვილი ... ის არ იკმარა დიმას რაც დამართა ახლა სად გაიქცა...- გიჟივით წამოვარდა და აგრეთ გავიდა- ლიზააა, ლიზიკოოო, ელიზაბეტ ახლავე მოდი თორემ გავგიჟდები. ნუ მანერვიულებ ლიზა ...
მარიამი სახლის ირგვლივ ეძებდა სანამ ალექსანდრე ეძახდა. ხის ძირში იყო მიყუჟლი და ტიროდა, სულ კანკალებდა
-დე ... აქ რა გინდა?
-მე .. მე არ მინდოდა არ მინდოდა. მართლა არ მინდოდა რამე ტკენოდა, უბრალოდ გაბრაზება მინდოდააა ის ..ის რომ ჩავარდა ვიფიქრე მალე ამოვიდოდა საღებავი იყო ზემოთ ის იმ თეთრ რაღაცაში გაიჭედა...მე მე დავტოვე, არ მეგონა - მარიამს ჩაეხუტა და უფრო ატირდა
-ჩშ.. დამშვიდდი, ხომ ხედავ დე ხუმრობამ და გაბრაზებამ რამხელა ზიანი შეიძლება მოუტანოს ადამიანს. ასე აღარ მოიქცე კარგი? ისეც შეიძლება გაბრაზება და თამაში დე ,ჩემო პრინცესა აღარ იტირო . კარგადაა დიმა შენ კი ასე აღარ მოიქცევი იცოდე.
-ლიზაა.. აქ ხარ?
-მამააა, მამიკოოო - მარიამის მკლავებიდან გათავისუფლდა და ალექსანდრეს განიერ მკლავებში ჩაიმალა- ბოდიშიიი რა მართალი იყავი რომ მეუბნებოდიიი შენი სიცელქე ზღვარს ცდებაოოო - ზლუქუნებდა ისევ . ალექსანდრემ ხელში აიყვანა ,მკლავები მაგრად მოხვია და თავზე აკოცა
-დანაშაულს ყველა ჩავდივართ პრინცესა მთავარია გამოსწორება და მონანიება . ახლა წავალთ მე და შენ . სააბაზანოში შეგკეტავ ,ვიჭყუმპალავებთ გავიწმენდთ ამ დასვრილ სახეს- ტალახი ეცხო ცხვირზე სულ გაშავებული ჰქონდა სახე. ალექსმა თითი ცხვირზე დაკრა და თავზე აკოცა- ჩემი გიჟი ხარ შენ... ბიჭი მყავს ჭკვიანი და სამაგიეროდ შენ არ გვასვენებ შე ქაჯანა შენ
-ანა და კოტე გამიბრაზდნენ?
-ბოდიშს მოუხდი, ლოყაზე აკოცებ კოტეს და შეგირიგდება.. ანას კიდე როგორმე დავკერავთ
-შენი გატუტუცებულია და შენ გგავს
-კი როგორ არა მე რა ჭკვიანი ბავშვიც ვიყავი ეგეთი თორნიკეა. ელენა კიდე ელენას ჰგავს და ეს შენი ასლია -ჩუმად უთხრა ყურში და აკოცა .მერე კი კარი შეაღო და შევიდა. ისევ მისაღებში ისხდნენ და საუბრობდნენ.
-ოჰ მოვიდა ბიძიას სიამაყე ...
-აი ვის გავს-ორივემ ერთად თქვა და ნიკოლოზს შეხედეს. ლიზას თავი ჰქონდა ჩამალული ალექსანდრეს ყელში. ნიკამ რომ აიყვანა ისევ დაიმალა
-ჩემი ნამცეცააა, რამ მოგაფიქრა გოგო იმის ჩაბეტონება
-არ ჩამიბეტონებია. მე უბრალოდ საღებავები ჩავასხიი ის არ იყო მყარი
-წებო რო იყო შიგნით ისიც თხევადი იყო?
-არ მეგონა წებო თუ იყო ... მართლა არ მეგონაა
-კაი ახლა ისევ არ იტირო არ გვეკადრება ახვლედიანებს ამდენი ტირილი, დაგისივდება თვალები
-იპოვეთ ლიზიკო?- კოტე შემოვიდა ოთახში და გაეღიმა უცებ ,რომ დამალა სახე ქალბატონმა- რაო ლიზაჩკა იმალებიი?მოდი აქ - უცებ ააფრიალა ამხელა ბავშვი ხელში და ძირს დასვა- შემომხედე გოგო, როდიდან მარიდებ თვალს ქალბატონო ელიზაბეტ?
-მე ... ბოდიში კოტიკოოო - საყვარლად ააფახუნა ცრემლიანი წამწამები და ხელები უკან გადააჯვარედინა
-მე ხო გითხარი თქვენი ჩხუბი არ მეხებათქო... თვითონ უნდა მოყომარდეთ ქალბატონო- გაიცინა და დასვრილ ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა-გოჭებთან იჭყუმპალავე?
-ნწ....
-აბა ეს ტალახი რატომ გაცხია? კონკია ხარ? დახეულ კაბაში , მოთხუპნული . მე ვიქნები პრინცი გინდა?
-ნწ შენ მოხუცი ხარ ჩემთვის- უცებ აკისკისდდა და ლოყაზე მაგრად აკოცა- ყველაზე მაგარი კოტე ბიძია ხარ შენ- მხარზე დაადო თავი. მანაც აკოცა და გაიცინა
-ოხ შენ ვინ ხარ ვინც არ გიცნოობს... წადი ახლა დაიბანე და დაიძინე .გვიანია უკვე
-წამო დე წავიდეთ...-მარიამმა ჩაკიდა ხელი და წაიყვანა .შუა გზაში გაჩერდა და ბიჭებისკენ შებრუნდა
-აუუ მამააა წვენს ამომიტან რომ ამოხვალ?
-კი,რომელი ამოგიტანო?
-ატმის ... ძილინებისა ბიჭებოო- გაუცინა და კიბეები აირბინა.
მას შემდეგ რაც მოწესრიგდა, პიჟამა ჩაიცვა და მარიამს ლოყაზე აკოცა .დასჯილი ბავშივით გაჰყვა უკან, ხომ არავის უსაყვედურებია ,მაგრამ მაინც ცუდად იყო. საწოლზე აბობღდა და მარიამს ახედა
-რამე გინდა მითხრა?
-შეგიძლია რძე და ორცხობილა მომიტანო?
-გამოდი და მოგიტან... -გაიცინა და წამოაგდო. ისიც გაჰყვა უკან. დაელოდა და შემდეგ სინით შევიდა დიმას ოთახში. უკვე მხოლოდ დიმას ეძინა. დინა მამიკოს და დედიკოს ჰყავდა წაყვანილი. ჩუმად შევიდა და სინი ტუმბოზე დადო .უნდოდა გამოპარულიყო, მაგრამ დიმას ხმამ გააშეშა ერთ ადგილზე
-ესენი წაიღე, არ მჭირდება ... მოწამვლა ზედმეტი იქნება ჩემთვის, ალბათ რამე გაურიე . წაიღე და აღარ დამელაპარაკო , არც მომიახლოვდე
-მე არ...
-შენი ხმის გაგებაც არ მინდა, დროზე გააკეთე რაც გითხარი და წადი- ზურგი აქცია და თვალები დახუჭა. ლიზას ისევ წამოუვიდა ცრემლები სინი აიღო და საწყლად ამოიბუტუტა
-მე არ მინდოდა...მართლა
შემდეგ რა იყო? დიმა არ ელაპარაკებოდა, როგორ არ ეცადა ლიზა ,უკან დაჰყვებოდა. სანამ გამოკეთდდებოდა რასაც მოისურვებდა უცებ გარბოდა და მიჰქონდა. ჩუმად უდებდა წინ და თვალების ფახუნით უყურებდა. ის კი ზედაც არ შეხედავდა. მის მიტანილს მოისროდა და ანას ელოდა . ყველა სათამაშო მოაძებნინა მარიამს რაც კი ოდესმე გაუფუჭებია დიმასთვის , ყველა იყიდა და ოთახში ახვედრებდა თან ზედ აწერდა“მაპატიე,შემირიგდი“
ყველა ხალისობდა ლიზიკოს ქცევაზე, კოტე და ანა დიმას არაფერს ეუბნებოდნენ ის არ ურიგდებოდა. ძალიან ჯიუტი იყო აბაშიძე .
ერთ დღესაც ქალბატონი ტყეში დაბორიალებდა, მანამდე უყვიროდა დიმას რომ საშინელი ბიჭი იყო და უკვე მობეზრდა ბოდიშები . ტყეში რომ შევიდა დიმამ ვერ მოისვენა და უკან გაჰყვა, ის ქაჯი მთაზე მიღოღავდა .დიმა უყურებდა და არც ეძახდა,პირობა ჰქონდა დადებული არ დაგელაპარაკებიო და ასრულებდა. სანამ ფეხი არ აუცდა ქალბატონს და არ დაგორდა
-ლიზაააა- იმხელა ხმაზე დაიყვირა გონების დაკარგვის საშუალება არ მისცა გოგოს. სწრაფად მივარდა და სახეზე ჩამოყრილი თმები გადაუწია- ლიზა კარგად ხარ? გამეცი ხმა ვხედავ რომ ცუდად არ ხარ ... ნაკაწრები გაქ უბრალოდ. ლიზაა
-არ დამელაპარაკო, არ მითხარი ახლა რას დამჩხივი თავზე
-იდიოტი ვარ, რომ გელაპარაკები. რა მინდა საერთოდ აქ. უნდა მიმეტოვებინე იგივე გამეკეთებინა რაც შენ გამიკეთე . მახის დაგება და მიტოვება შენი სტილია
-როდის უნდა შემირიგდე
-აჰა შეგირიგდი, გელაპარაკები რა იცვლება? არაფერი. შენთან ლაპარაკსაც არააქ აზრი ...
-როგორ მიშლი ნერვებს - უცებ წამოდგა , ფეხი ქვას ჩამოარტყა და გადაკაწრული ჰქონდა. რომ ვერ დადგა უცებ წაბორძიკდა და დიმამ დაიჭირა
-რა გჭირს... ვერ დგები? სისხლი მოგდის ჯანდაბა ასეთი თხა როგორ ხარ ...რას მიბღვერ გოგო დამეყრდენი წაგიყვან
-არ მჭირდება
-კარგი ეგდე მანდ- გაუშვა ხელი და ისიც დაეცემოდა თავად რომ არ ჩამოკიდებულიყო ხელზე
-კაი ხო ... დამეხმარე
-დამეყრდენი ... ჯოხი გიპოვო?
-არ მინდა ასე წამოვალ-მკლავზე ჰქონდა ხელები მოხვეული და ეხუტებოდა. როგორც იქნა ჩააღწიეს
-ლიზა სად დადიხარ? - თათა ეძებდა იმ დღეს ის „მორიგეობდა“ - რა დაგემართა
-დავეცი... არაფერია
-ლიზააა კარგად ხარ?- თორნიკე და ელენა გამოვარდნენ სახლიდან - ასეც ვიცოდი.. მორჩა დღეიდან გვერდიდან არ მომშორდები დავიღალე უკვე სულ რაღაც გემართება
შემდეგ მართლაც აკონტროლებდა თორნიკე. მარიამი და ალექსანდრეც მშვიდად იყვნენ. თორნიკე სულ ისე იქცეოდა როგორც ზრდასრული ჩამოყალიბებული ბიჭი.
ზაფხულმა ჩაიარა შემდეგ დაიწყეს კინკლავი . არასდროს გაჩერებულან, თუ რამეს იტყოდნენ აუცილებლად უნდა წაეკბინათ ერთმანეთი.
რაც უფრო ემატებოდათ ასაკი მით უფრო იცვლებოდა“წამების“ მეთოდები.
ლიზა უკვე თინეიჯერი იყო 15-16 წლის იმდენად მომხიბვლელი იყო ნებისმიერს მოაწონებდა თავს. უყვარდა მეგობარ გოგონებთან გართობა, წვეულებებზე სიარული, როცა ელენა სახლშ ყოფნას ამჯობინებდა ის ადგებოდა წამოაგდებდა დაიკოს და მდიოდნენ გასართობად. თორნიკე რა თქმა უნდა იქ იყო სადაც მისი დები. სანამ სასწავლებლად წასვლა არ გადაწყვიტა. ყველაზე რთული გადასატანი იყო ტყუპებისთვის ეს ამბავი. მაგრამ მაინც არ აპირებდნენ წასვლას საქართველოს ვერ მივატოვებთო ლიზიკო ამბობდა. მტავარი მიზეზი კი მისთვის ის იყო რომ დიმა ცხოვრობდა თბილისში. ყველას დაელაპარაებოდა მაგრამ წასვლის შემტხვევაში დიმასთან დარეკვასაც ვერ მოახერხებდა, საკუთარი სიჯიუტე ,სიამაყე არ მისცემდა ამის ნებას . ელენას ოჯახისწევრების მიტოვება არ შეეძლო. 17-18 წლის ასაკში ბევრი მათი მეგობარი წავიდა საზღვარგარეთ სწავლის გასაგრძელებლად. რთული იყო ,მაგრამ მათთან იმდენად ხშირად საუბრობდა ვერც გრძნობდა მონატრებას.
ლიზა ყველაზე სერიოზული ,ყველაზე მეტად შეშინებული და განადგურებული როდის იყო? როცა ერთ ღამეს საშინელმა ტკივილმა გააღვიძა დები. სხვადასხვა ოთახში ეძინათ ორივეს ერთ დროულად გაეღვიძა კივილით . ალექსანდრე და მარიამი გაგიებულები შევარდნენ საძინებლებში. ეგონათ ცუდი სიზმარი ნახეს ,მაგრამ არა ორივე ტიროდა და ამტკიცებდა რომ თორნიკე იყო ცუდად. მარიამმა აკოსთან დარეკა გერმანიაში . თავიდან არ ირებდა, ტავს იმით იმშვიდებდა რომ იქაც ღამე იქნებოდა . ლიზა ბებო უკვე ნერვიულობისგან ცუდად იყო, მარიამი ისევ მყარად იდგა. ბოლოს როცა მოსამსახურემ უპასუხა და უთხრა რომ ყველანი კლინიკაში იყვნენ თორნიკესთან ერთიანად მოწყდა და ჩაიკეცა. ალექსანდრეს მკლავებში ცასვენებულ დედას რომ შეხედა ისიც მუხლებზე დაემხო და აქვითინდა. პანიკაში იყო ტიროდა , კიოდა ყვიროდა ,ელენა კი უბრალდო გაშეშებული იდგა მკერდზე ხელმიბჯენილი თიტქოს ასე შეაცერებდა ტკივილს.
პირველივე რეისით გაფრინდნენ გერმანიაში . გზაში ჭკუიდან შეიშალა...
კლინიკის დერეფანში მიაბიჯებდნენ ახვლედიანები. ალექსანდრე მარიამს და ელენას ეხვეოდა. ლიზა კი წინ გარბოდა, არ ტიროდა, ისე იდგა თითქოს ყველაზე მაგრად იყო მაგრამ მისი თვალები საშინლად ელავდნენ.
რეანიმაციაში იყო თორნიკე. მრავლობითი მოტეხილობით, დაზიანებული ხერხემლით და უამრავი ჭრილობით. არავის უშვებდნენ მასთან , ახლოდანაც კი ვერ ნახულობდნენ.
-აკო .. აკოო ნახე ? შენ ნახე?
-კი ვნახე ... ვნახე მარიამ
-მერე? როგორაა ხომ გადარჩება აკო მითხარი ...
-გადარჩება რა ტქმა უნდა ... უბრალოდ იმდენადაა დაშავებული საშინელი დასანახია შენი სიმპატიური ბიჭი
-არ მატყუებ?
-რა თქმა უნდა არ გატყუებ ...
ეს ყველაფერი მისთვის არაფერს ნიშნავდა, ამრიამი და ალექსანდრე იმით იყვნენ კმაყოფილები რომ აგდარჩებოდა და სხვა არაფერი ადარდებდათ მთავარია ცოცხალი ყოფილიყო . გამოჯანმრთელების დროს და დაშავების მიზეზს არც კითხულობდნენ..
მარტო იჯდა ეზოში სკამზე და ტიროდა. მან და ელენამ იცოდნენ თორნიკეს გატაცების შესახებ. იმის ნაცვლად რომ აეკრძალათ ეუბნებოდა რომ მასაც სურდა რბოლაშ მონაწილეობის მიღება, ერთად იზიარებდნენ გამარჯვებისგან გამოწვეულ სიხარულს ახლა კი ახლა თორნიკე ცუდად იყო, სიკვდილს ძლივს გადაურჩა და ტკიოდა , გაუსაძლისად ტკიოდა . არ შეეძლო მოთქმა სხვების თანდასწრებით, მხოლოდ კამათი და კივილ-წივილი.
ეგონა ეჩვეებოდა როცა ვიღაც მიუჯდა გვერდით და მაგრად მოხვია ხელები. დიმა იყო .. მაგრად იკრავდა გულში და ყავისფერ თმაზე ეფერებოდა
-ჩშ ... კარგად იქნება ყველაფერი კარგად იქნება ხომ იცი
-დიმააა - ამოიტირა და სტუტუნი განაგრძო - მეშინია რომ ცუდად გახდება... იცი ჯერ არ გაუღვიძია ..ორი დღეა მისი ხმა არ გამიგია ..ცუდად ვარ ძალიან
-ძილისგუდები ხართ სამივე... დასაძინებელი მომენტი ნახა და ხელიდან გაუშვებს? კარგად დაისვენებს ისარგებლებ მომენტით და მერე გაიღვიძებს... -გაიღიმა და შუბლზე აკოცა
-რომ გაიღვიძებს ისე ვეჩხუბები.. ისე რომ ინატრებს ისევ გავითიშოოო
-დარწმუნებული ვარ რომ ეჩხუბები ჩემო გადარეულო
-ვაიმე ახლა ჩხუბის თავი მქონდეს გაჩვენებდი მე გადარევა როგორ უნდა - არ შორდებოდა, ისევ მის მკლავებში იყო მოქცეული და ბუტბუტებდა. მალე შეიყოლლია საუბარში დიმამ. თან თავზე ეფერებოდა და ხელს არ უშვებდა. ბოლოს გაიტრუნა ქალბატონი ახვლედიანი და ეს მომენტი ნამდვილად იმ თიტზე ჩამოსათვლელ ფაქტებს შორის იყო როცა დიმა და ლიზა მშვიდად ისხდნენ .
როცა გაიღვიძა თორნიკემ პირველი ყუპები შევიდნენ. ჩხუბი კი არა რომ ჩაეხუტა და დაუკოცნა სახე ვერავინ მოაშორა. ისიც იღიმოდა და ეხვეოდა ტყუპებს. ათასი ვინმე შედიოდა მასთან პალატაში, უამრავ რამეს ეუბნებოდნენ, ისინი კი ისევ მის გევრდით იწვნენ და ისე ეჟღურტულებოდნენ თიტქოს საავადმყოფოში კი არა ყეში გაბმულ ჰამაკში იწვნენ...
თორნიკემ“სასჯელი“ მიიღო და თბილისში დაბრუნდა დანარჩენებთან ერტად. ლიზა და ელენა ისე დაფარფატებდნენ თიტქოს სასწაული მოხდა. იმდენად უხაროდათ ძამიკოს დაბრუნება და მითუმეტს ის ფაქტი რომ შეყვარებული იყო ჭკუაზე აღარ იყვნენ.
-ვგონებ თამარჩიკი და თორნიკე მალე მოაყომარებენ
-როგორ საუბრობ ლიზა
-ვაიმეე შენ ის მითხარი ჩემო ფერია ხომ მეთანხმები
-გეთანხმები... მართალია არის რაღაც პრობლემატურ საკითხები მაგრამ არც ისეთი თორნიკე რომ ვერ გაუმკლავდეს. ისეა შეყვარებული ყველაფერს გააკეთებს
-აბაა ეგ თუ ამდენს მოითმენდა და გაიწამებდა თავს რას ვიფიქრებდი. რამდენიმე დღეა გასული რაც იცნობენ და უკვე გაგიჯებულია.კაი ახლა ის მითხარი ხვალ დილით ხომ მოდიხარ წყნეთში? იმ იდიოტ დიმას ვიღაც ახალი ჰყავს და უნდა გავიცნო
-ამოვალ მოგვიანებით ...ის გოგოც უნდა გაუქციო?
-რა გავუქციე ბო.. იყო ნამდვილი ეკიდებოდა ყელზე რომ შეტ... მერე რა ეშველებოდათ ანა გაგიჟდებოდა თორე მაგ ხისთავიანს უარესი ეკუთნის
-კი როგორ არა მაგაზე დარდობდი სულ
-აბა რაზე ვდარდობდი? ახლა არაფერი მითხრა არ მინდა გეკამათო
-შენს გულისთქმას ნუ აჩუმებ თორე მე ისედაც ჩუმად ვარ ლიზიკოო- ლოყაზე აკოცა და ჩაეხუტა
-რაღაცნაირი შეგრძნება მაქვს...
-მეც ცუდად ვგრძნობ თავს ამ ბოლო დროს ამჩნევ ერეკლე როგორ იქცევა?
-როგორ იქცევა რა გინდა
-აღარ მელაპარაკება ნორმალურად, არც ისე მიყურებს როგორც ადრე, რომ შემომხედავ მგონია რაღაც დავაშავე ...
-ნუ სულელობ შენ რა უნდა დაგეშავებინა გეჩვენება ალბათ. თუ რამე ეწყინებოდა გეტყოდა ხო იცი რა ტიპია
-დავიძნოთ რა ,თორე ფიქრიც ცუდად მხდის უკვე
-შენ ქალბატონო ძალიან ღელავ ერეკლიუსის ქცევებზე ხო?
-რა თქმა უნდა ვღელავ მასთან კარგი ურთიერთობა მაქვს, ყოველ შემთხვავში მქონდა
-ჩემი პატარა კრუტუნა გოგოოო - ჩახუტა და აკოცა. ტკბილად დაიძინეს. მეორე დილას ლიზა მათიკომ წაიყვანა წყნეთში. იქ წვეულებისთვის ემზადებოდნენ. მთელი დღე ნერვებმოშლილი დადიოდა, რაღაც ვერ იყო ისე , თიტქოს რაღაც ცუდს ელოდა მაგრამ დიმას ბრალი ეგონა. იმ წითელთავა გოგოზე ეჭვიანობდა და მხოლოდ ის ადარდებდა როგორ გაებრაზებინა დიმა. როცა გაიგო ელენას ავარიის შესახებ ყველაფერი გაქრა. როგრო ჩააღწია საავადმყოფომდე არ იცოდა. მხოლოდ მაშინ გამოკეთდდა ქალბატონი რომ დაინახა.
როცა ყველაფერი გაიგო ჯერ მოუნდა ერეკლეს მოხრცობა, შემდეგ ეცინებოდა ელენას გულუბრტყვილობაზე. იმდენად საყვარელი იყო ვერც ხვდებოდა როგორ უყვარდა ერეკლე
-როდის უნდა გამოუტყდე რომ გიყვარს?
-მე .. არ ვიციი
-კიდევ კარგი ის იცი რომ გიყვარს
-ბოლომდე რომ გამოვჯანმრთელდებით მერე ვეტყვი .. შესაფერის მომენტში
-კაი ცოტა იწვალოს იმ ძვლებდამტვრეულმა. ისე თოკუნა რა მაგარი გვყავს, მეგონა გაჭედავდა
-რომ გავარდა მეგონა მოკლავდა...თუმცა მალევე მივხვდი რომ არაფერს დაუშავებდა...
-ანუ მეც თუ მოვიტაცე ვინმე არ გაბრაზდება
-გიჟი ხარ...
-მეც მიყვარხარ..სიცოცხლეზე მეტად ჩემო კრუტუნა კნუტოო- ხელები მოხვია და ლოყები დაუკოცნა.
საავადმყოფოდან გამოწერის შემდეგ ერეკლემ რომ გაარკვია ყველაფერი და თორნიკემ უთხრა შენ ივი მათთან ერტადო სიცილი აუტყდა. მერე რომ დამსვიდდა ცალკე ერეკლეს დასცინოდა, ცალკე ელენას აგიჟებდა . მაინც გაყვა ბოლოს ...
-აბა სად მივდივართ სიძე?- გარეთ პირველი გავარდა ჩაკოცნა ბიჭი და მხარზე დაეყრდნო
-ელენა რომ მოვა მოვიფიქრებთ
-მოფიქრებული არ გაქვს ბიჭო?
-ელენას არ უყვარს ზედმეტი რომანტიკა თორე რამეს მოვიფიქრებდი პირველი პაემნისთვსი რომელსაც მომავალ ცოლისდასთან ერთად ვატარებთ და ისიც ჩემი გოგოს ასლია
-ვაიმეე ასე რო მიტევ მერე მომწონხარ ჩემი ელიკოსთვის ისე აბა ზედმეტად კარგი ხარ პაწუუუ
-ვაიმეე ლიზაა ვაი შენს საცოდავ ქმარს
-მე გათხოვებას არ ვაპირებ კანონგარეშე ურთიერთობები მიზიდავს სიხ
-არა ხომ ვამბობ ნორმალური არ ხარ... გარეგნულად როგორ გავხართ და ისე განსხვავდებით როგორც ცა და დედამიწა
-ნამდვილად ჩემო ბისკვიწოო. სადაა ეს გოგო ამდენ ხანს პრანჭვა დაიწყო მგონი იმანაც , დავიღუპეთ
-მოდის მგონი და საერთოდ მე ველოდები შენ რა გადარდებს
-შენ მთელი ცხოვრება შეგიძლია ეგდო აქ და ელოდო აი მე კი მოთმინების ფიალა მეწურება... რას გაშტერდი ბიჭო...- სახლისკენ გაიხედა და ელენა რომ დაინახა სახე გაებადრა-ჩემი ფერია-ჩუმად თქვა და ისევ ერეკლეს გახედა გაფართოებული თვალებით რომ უყურებდა საყვარელ ცისფერ კაბაშ გამოწყობილ ფერია ელენას. -ჯანდაბა ... სიყვარულო რატო აშტერებ ხალხს?-ჩუმად თქვა და მანქანაში ჩაჯდა. უყურებდა როგორ მოეხვია წყვილი ერთმანეთს, ეცინებოდა ელენას დაბნეულ მზერაზე, აწითლებულლოყებზე და საერთოდ რომ რელავდა იმაზე. ერეკლე ძალიან მოსწონდა, თავიდანვე სულ პირველად რომ გაიცნო ერეკლე მაშინვე გაიფიქრა ეს და ჩემი ელენა როგორ გვანან ერთმანეთს ხასიათებითო და მართლაც. ეს ბიჭი ნამდვილ წმინდანად ჰყავდა შერაცხული .მითუმეტეს მაშინ როცა თავის გიჟებს უყურებდა.ვერ ვიტყვით მოსაწყენი, ზედმეტად მშვიდი და გაწონასწორებულიათო უბრალოდ იმდენად ზრდილია, იმდენად კარგია რომ შეუძლებელია ელენას არ შეყვარებოდა...
წარმოგიდგენიათ საერთოდ არაფერი უთქვამს მთელი მგზავრობის განმავლობაში... ბოლოს ვეღარ მოითმინა მაინც და ერეკლეს იმხელა ხმაზე დაუყვირა გააჩერე მანქანაო ბიჭმა წამში დაამუხრუჭა
-რა ხდება
-მე აქ ჩამოვალ თქვენ წადით... გაერთეთ. არ იცუღლუტოთტქ გეტყოდი მარა მეეჭვება შენ ცუღლუტი გაივლო გონებაში ჩემოწ ესიერებავ სასიძოვ. ასე რომ წავედი .. პაკააა. მერე მომწერეთ სახლში მისვლას რომ დააპირებთ და მეც მაგ დროს წამოვალ
-მოიცადე!
-რა იყო ?
-სად მიდიხარ ...
-ოო სიძე ნუ რელავ საცუღლუტოდ არ მივდივარ... მეგობრებს შევხვდები ცუდს არაფერს ჩავიდენ გპირდები კაი ნუ მიყურებ ეგრე მართლა არაფერს დავაშავებ . მიყვარხართ ორივე - გადაიწია ერთსაც აკოდა მეორესაც- ელენა ჩემზე ნუ ფიქრობ ,მერე მოგიყვები ყველაფერს-უცებ მიაყარა და წავიდა.
ჯერ ქუჩებში დააბოტებდა. რატომღაც სულ დიმა ახსენდებოდა ,იღიმოდა და რაღაც საოცარი შეგრძნება ჰქონდა. ბოლოს ტაქსი გააჩერა და აბაშიძეებთან წავიდა. ეზოში შეკუსკუსდდა და კარზე დააკაკუნა. დიდხანს არ გაუღეს და გაუკვირდა. ბოლოს შეაღო და შევიდა, არ უყვარს ასე რომ აჭრის მაგრამ იგივე მისი სახლი არ არის? ანა და კოტე ისე ძალიან უყვარს ნუ ყველა „ბიძის“ სახლში შეუძლია ისე შეაჭრას... (რა დავიხვიე მოკლედ რა) სახლში შევიდა, არავინ იყო პირველ სართულზე, იფიქრა დინა მეცადინეობსო და ზემოთ ავიდა.ოთახშიც არავინ იყო. აივნისკენ გაეშურა და უცებ მიეყინა ადგილზე დიმა რომ დაინახა ვიღაც გოგოსთან ერთად . ძალიან ახლოს იდგნენ ერთმანეთთან,ვაჟბატონს გოგოსთვის ჰქონდა ხელები მოხვეული და რარაცას ეუბნებოდა , ისიც კისკისებდა და რომ უნდა ეკოცნა უცებ შეაბიჯა
-საღამომშვიდობის დიმჩო ... ჩემო სიხარულო როგორ ხარ?- ისე გასწია გოგო და აეკრა სხეულზე დიმას თიტქოს სულა სე თბილად ეხვეოდა და ესაუბრებოდა. ლოყაზე მიაწება ტუჩები და მხარზე ჩამოსდო ხელი , ნახევარი სხეულით სიევ ეკვროდა მაგრამ შებრუნდა და გოგონას გაუღიმა-არ გაგვაცნობ ?
-ლიზა... აქ რა გინდა?
-შემოვიარე ისე... ვიცოდი არავინ იქნებოდა შენს გარდა სახლში და მეც მოვედი..პირველად ხომ არ ვიქცევი ასე?-პერანგის საყელოზე ჩამოუსვა თითები და შემდეგ გულ მკერდზე მიაბჯინა ხელი-სამნი არასდროს ვყოფილვართ და დღეს რატო გადაწყვიტე ?
-ლიზა!- თვალებიდან ნაპერწკლებს ისროდა დიმა ის კი სიტყვის თქმას არ აცდიდა
-არა ჩემო კარგო თქვენ შეგიძლიათ გაერთოთ მე ... მგონი შემეშალა თან ძალიან -სწრაფად აიღო გოგონამ თავისი თანთა და გავარდა.
-ლიკა... ლიკუნა მოიცა რა არაა ისე მართლა ...ლიკა
-გეყოფა ! შეგიძლია დაბრუნდე უკან მე არ მეგონე ეგეთი
-ლიზაააააააააააააა -როგორც კი გოგო გავიდა მაშინვე გამწარებულმა იღრიალა და ზემოტ ავარდა . ქალბატონი ღვინის ბოთლს ათამაშებდა ხელში, შემდეგ ჭიქაში დაისხა და მოწრუპა-რა გააკეთე ახლა თუ ხვდები სსაერთოდ
-კაი რა იყო ქალს ვერ იშოვი? - სკამზე შემოალაგა ფეხები და სავარძლის ზურს მიეყრდნო-ისე ასეთი სულელი ვინ იყო რომ ევრ მიცნო ... ადრე გაიძვერები მოგწონდა და სახლშიც არ მოგყავდა.
-ღმერთო როგორ მინდა ეგ ენა ამოგგლიჯო, ტვინი ამოგაცალო და სხვა ადამიანის გადაგინერგო ასეთი დამპალი აზრები რომა რ გაწუხებდეს და პრობლემებს არ მიქმნიდე - ბოთლი გამოართვა და მიიყუდა
-კაი რა იყო ასეთი მნიშვნელოვანი იყო?- მოიღუშა და თითქოს რაღაც ჩაწყდა. დიმას არაფერი უთქვამს მეორე სავარძელში ჩაჯდა და სივრცეს გაუსწორა მზერა- გიყვარს? დიმა შეყვარებული იყო? მე არ მეგონა მე ვიფიქრე უბრალოდ..
-გაჩუმდი! მარტო ერთი ინდა რომ გაჩუმდე- დაუყვირა და ისე უბრიალა თვალები ისიც გაცუმდა. აივანზე დიმას კურსელი ბაჩო სანამ არ შემოვარდა
-აბაა სად არის ლიკუნა? არ მითხარი ჩემთანაა და შეგახვედრებო..დიმა.. უილიზა პრივეტ როგორ ხარ?
-არაჩვეულებრივად ... მოვიდა აქ ველაპარაკებოდი ლიკუნას და ისეთები უთხრა შენ კი არა მეც არ დამელაპარაკება ახლა
-ვერ გავიგე რა უთხრა
-ისე ელაპარაკა მე გარყვნილი ნაბიჭვ.. გამომიყვანა რომელსაც არ ბოზ... ამოჰყავს და ისიც მათ რიცხვში შეიყვანა . ალბათ ფიქრობს რომ შესაცდენად მოვიყვანე აქ
-აუუ ჩემი ახლა რა მეშველება ტო ერთი შენ გებაზრებოდა და გენდობოდა აუუ ჩემი დავიღუპე დამენძ... ვეღარასდროს შემოვირიგებ რა
-კაი მოვიფიქრებ რამეს... დამშვიდდი
-მოიცა რა გამოდის რო ის გოგო შენ გიყვარს. ამასთანა რაფერს აპირებდა ამან იმიტო მოიყვანა შენ რომ შეხვედროდი და მე ჩაგიშალეთ ყველაფერი?
-გენიოსი ხარ...
-დიმა კაი რა ... გეთქვა მერე
-რა მეთქვა რა გოგომ არ იცოდა ეს თუ უნდ ამომეყვანა . მენდობოდა და ამოვიტყუე მეთქი გამოსვლა მეზარება და პროექტზე აქ ვიმუშაოთთქო. რო დავასრულეთ მომადექი ეგრევე
-ისე იდექით მეგონა უნდა გეკოცნა იცინოდა და რა ვიცი ემ შენ როდის იყო ნორმალურ ადამიანს რამეს ისეთს ეუბნებოდი რო იცინოდა. ის შნეი უტვინო ბატები გიცინიან სულ
-კიდე მე ვარ ე. ი დამნაშავე
-კაით გეყოფათ ახლა ... რა იცოდა ლიზამ
-თუნდაც ისე ყოფილიყო როგორც ეგონა რა უფლებით მიგდებდი გოგოს
-აქ მინდოდა დარჩენა და მარტო ხო არ ვიქნებოდი და მოვუსმენდი პორნოს
-ისეც შევეშვებოდი როგორმე მივხვდებოდი მაგდენს და შენს წინ არ ვუზამდი არაფერს მარა შენ ხო უნდა გამიმწარო სიცოცხლე და არ მოცე მშვიდად არსებობის საშუალება . წყევლა ხარ პირდაპირ მოსიარულე რომელიც დაბადებიდან მომყვება და არ მანებებს თავს... -უყვირა და სახლში შევიდა. ლიზა კი საშინელ ტკივილს გრძნობდა, უნდოდა გამქრალიყო . სწრაფად აიღო ჩანთა და წავიდა . ბარში შევიდა , დაჯდა და დაიწყო დალევა.
-ლიზიკო რატომ ხარ მოწყენილი?-ბარმენმა კიდევ ერთი ჭიქა მიაწოდა და დახლს დაეყრდნო
-სულელი ვარ და იმიტომ... სისულელე ჩავიდინე და გავურთულე ცხოვრება ძალიან კარგ ადამიანს
-მერე დალევა რას უშველის... მოიფიქე ჩემო ჭკვიანო რამე და გამოასწორე ყველაფერი
-გამოვასწორებ... მაგრამ ახლა დალევა მინდა- კიდევ დალია, მერე გაითიშა და ცეკვა დაიწყო . ბოლოს ვიღაც ბიჭი ეტმასნებოდა და მოშორებას ცდილობდა, ისე იყო გატიშლი არფრის თავი ჰქონდა, ვირაცამ მოაშორა ის ყმაწვილი და სხეულზე აიკრა. შემდეგ სუფთა ჰაერი შეისუნტქა,ს ახეზე გრილი სიო ელამუნებოდა. გააჟრჟოლა როცა მუცელზე მოეხვია ის მარწუხები აქამდე მაჯაში რომ უჭერდა და მიათრევდა.
-სულელო გოგო... რატო არ შეგიძლია ადამიანურად მოქცევა რატომ
-დიმაა... დიმა - უკან სებრუნდა და ისე ახლოს აღმოჩნდა მასთან ბიჭის ღრმა თვალებში ჩაიძირა თითები ლოყაზე მიადო და მოეფერა- დიმააა მე არ მინდოდა შენი ცხოვრების გამწარება... არ მინდა გძულდე . მე მართლა არ მინდა - თავს უარყოფის ნიშნად აქნევდა, მიბნედილი თვალებით უყურებდა და სახეზე უსვამდა გაჩხიკულ თითებს.ბოლოს გაითიშა და მის მკლავებში ცაესვენა. რაღაცას ბურტყუნებდა მაგრამ დიმას აღარ ესმოდა. მანქანაში ჩასვა და სახლში მიიყვანა. ელენა დახვდა კართან
-ნუ ღელავ კარგადაა უბრალოდ მთვრალია...
-რა? რატომ დალია სენ როგორ იპოვე
-არ იცი რა გიჟია? ბარში იჯდა და სვამდა... გამოიძნებს და ხვალ კარგად იქნება . შენ ნუ ღელავ პრინცესა- საძნებელსი აიყვანა და საწოლში ჩააწვინა.ელენას აკოცა და წავიდა.
შემდეგ ელიკომ მიხედა ლიზას. გამოეღვიძა შუაღამით და ელესთან გავიდა ბანცალით. ბოლოს სააბაზანოში ცივი წყლის ქვეშ ამოყო თავი ,გამოფხიზლდა და ელენას ყველაფერი უამბო
-ახლა რა ვქნა ელიკო?
-უდნა დაჭკვიანდე
-კარგი რა ... ხომ იცი ეგ შეუძლებელია. ასეტი ვარ და ვერ შევიცვლები
-ჩემი ლამაზები .. რატომ გღვიძავთ?
-თორნიკეეეე .. მომენატრე
-მეც ქაჯანა... ელეეე ჩემო ფერიააა - ორივეს ჩაეხუტა და აკოცა- აბა რატო არ გძინავთ?
-დავთვერი,ჩამეძინა მერე შხაპი მიიღე და ახლა მოვუცუცქდი ელეს
-რატო დალიე? სად იყავი
-დიმა გავაბრაზე
-ელენასთან ერთად არ უნდა ყოფილიყავი დღეს?
-არ წამოგვყვა...
-რას იბუზები მერე - ახარხარდა თორნიკე და ელეს ჩაეხუტა-ეს გიჟი მართლა აპირებდა წამოყოლას?
-ხო უთხარი
-ვაიმე ელენე რა მეამიტი ხარ შენი აზრით ახლა ეს არ გაგიშვებს მართლა მარტოებს?
-იხუმრა აბა?
-ერეკლემაც ისე მითხრა გოგო უნდოდა რო წამოვსულიყავი თორე მართლა კი არ გამოგეკიდებით ყველგან..
-თემა ნუ გადაგაქვთ ახლა ... რა გინდოდა დიმასთან ამჯერად რა დააშავე
-სახლშ მივედი ვიღაც გოგო იყო მე ისე ველაპარაკე მისი საყვარელი ვეგონე . გაგიჟდა მოკლედ ის გოგო და გავარდა...
-ეგ როგორ თქვი გოგო ... რა წესია ხუმრობაა ახალი>
-ოო რაც მომაწვა ის ვთქვი ვფიქრობ ვითომ წინასწარ...
-მოსაკლავი ხარ... მერე? იქნებ ვინ იყო ის გოგო
-ბაჩოს შეყვარებული... არ ვიცი რატო იჩხუბეს თურმე დიმას დაუმეგობრდა და იმას უნდა შეეხვედრებინა ესენი მე კიდე გავაქციე.
-მაგის გამო განოთვერი? ხო იცი როგორ ვერ ვიტან მარტო რომ ხარ და ბარში ილეშები. იქნებ ვინმე აგეკიდოს ...
-დიმა რისთვის არსებობს... დაგეშილია ჩემს თაყვანისმცემლებზე და ნებისმიერზე ვისაც ვუნდივარ
-ლიზა!
-კარგიიი რა ვქნა ახლა?
-მოიფიქრებ რამეს
-ყველა მაგას მეუბნება.. არაფერს მირჩევთ მალაპარაკებთ ტყუილად
-შეეშვითქო გირჩიე დიდი ხნის წინ არ შეგიძლია და შესაბამისად დანარჩენი შენზეა. სიცოცხლესთან შეუთავსებელი პრობლემები არ გაქვს
-მოკლედ ეს სულ გაგიჟდა პაციენტი ვგონივარ. წადი დაიძინე შე საწყალო თორე ხვალ ჩააკვდები თამუნიას ხელებში
-არა გენაცვალე ფსიქიატრიულის პაციენტებთან რა მესაქმება ...
-ჰა ჰა ჰა ვხუმრობთ?
-წავედი ახლა მართლა თორე მეძინება ფეხზე
გოგონებმა დაიძნეს მშვიდად . მეორე დღეს ქალბატონი საოცარი იდეით წამოფრინდა. დილაუთენია გავარდა დიმასთან. სახლის კარი ისევ ღია იყო
-ეს ბიჭი კარს არასდროს კეტავს?- სწრაფად აირბინა კიბე და პირდაპირ საძინებელში შეუვარდა. ეგონა დაძინებული იქნებოდა ,მაგრამ ნურას უკაცრავად ბატონი დიმა დილით ვარჯიშობდა, ემრე შხაპი მიიღო და ახლა ცაცმას აპირებდა რომ შეუვარდა. პროფილში იდგა კარადასთან და ტანსაცმელს ირებდა ამან რო შეკივლა და კი არ შებრუნებულა როგორც ნორმალური გოგო გააკეტებდა ან თვალებზე კიარ აუფარებია ხელი იდგა და კიოდა . დიმამ რომ გამოხედა ისევ ის შებრუნდა და მიიფარა სკამზე დაგდებული პირსახოცი თორე ის კიდე დიდხანს იკივლებდა
-რა ჯანდაბას აკეთებ გოგო აქ ... შეწყვიტე კივილი
-ვაიმეე რას ვაკეთებ ... რა მინდოდა ფუი ჯანდაბა ყველაფერი უბედურება შენთან რატო უნდა დამემართოს ასე თუ გაგრძელდა ან მე მოვკვდები ან ორივე დავიხოცებით. ვაიმე გული მაქ ცუდად , წყალს ვერ მომიტან.. ანდა ჯერ ჩაიცვი თორე ცუდად ვარ ... მაინც ცუდად ვიქნები რა მინდოდა რო შემოგივარდი ოთახში მარა რას ვიფიქრებდი 9 საათზე წამოფრენილი თუ იყავი... -შეუსვენებლად ალაპარაკდა და ტან ხელებს ასავსავებდა ჰაერში , ხან სად იხედებოდა ხან სად. - მაგ პირსახოც წესიერად მოკიდე ხელი არ დავარდეს თორე ინფარქტი მომივა.... ჯანდაბა შენს ტავს როგორ მეგონა კარგი დილა მექნებოდა ახლა წავალ და ჩავწვები პირდაპირ მიწაში ამის მერე რაღა კარგი დილა მექნება ... სულ აგდავრევ იმ გოგოს
-ლიზააააააააააააააააააააააა - როგორც იცის ისე დაიყვირა და უცებ გაჩუმდა ქალბატონიც. ტუჩები მოკუმა და თვალებდამრგვალებულმა ახედა თან ისე ჩქარ ჩქარა ახამხამებდა წამწამებს ბავშვს გავდა- გაჩუმდი? კარგი ახლა კეტილი ინებე მიბრძანდი აქედან ჩავიცვამ და გამოვალ. იმედია მანამდე მორჩები ამ სულელურ უსაფუძლო პანიკას და ამიხსნი რა ჯანდაბა გინდა აქ-სიტყვა არ უთქვამს ,დამჯერი ბავშივით ადგა და წავიდა.
აივანზე იდგა და დადიოდა წინ და უკან. დიმა რომ შევიდა შავ პერანგსა და იმავე ფერის შარვალშ გამოწყობილი . მშვიდად ამოიღო სიგარეტი დაჯდა სავარძელში ერთი ფეხი მეორეზე გადაიდო გააბოლა, მარჯვენა თვალი კვამლმა აუწვა და ოდნავ დააწვრილა
-აბა გისმენ ...
-იმ გოგოს ლიკას მისამართი მჭირდება ...
-კიდე რამე ხო არ გინდა ... საკმარისი არ იყო გუშინდელი საქციელი?
-მეტყვი?
-არ ვიცი
-იდიოტო ხუთი თიტივით გიცნობ ვის ატყუებ..
-ხმას ნუ უწევ !ისედაც გაგიჟებული ვარ და ნუ გამაფრენინებ ახლა
-აბა მითხარი
-რა გინდა ლიკასთან .. რას ეტყვი
-იმას ვეტყვი რო შენი საყვარელი არ ვარ ... თავს ასე ვერ გავწირავდი შემოგაკვდებოდი ალბათ - ბოლო ჩუმად დაამატა მაგრამ აშკარად გაიგო დიმამ ისე დაქაცა თვალები . ჩაახველა უცებ და ხმამაღლა განაგრძო- მოკლედ მიტხარი რა და პირობას ვდებ არაფერს გავაფუჭებ
-პირობას თუ დებ კარგი შენი ნერვი არ მაქ უკვე... იმედია მეტჯერ აღარ დამადგები სანამ ჩემები არ ჩამოვლენ
-ნუ ღელავ აღარ შეგაწუხებ ჩემი ხილვით... გმადლობთ ინფორმაციისთვის , მაპატიე შეწუხებისთვის და ბოდიში რომ ვარსებობს და ცხოვრებას გიმწარებ დაბადებიდან . შევეცდებოდი აღარ მეარსება მაგრამ არაფერს ნიშნავს ჩემთვის შენი შეწუხება ... -უცებ მიაყოლა და წავიდა. ჯერ კიდევ დილა იყო ასე ადრე ვერ დაადგებოდა. კორპუსთან მივიდა და აკვირდბეოდა იქაურობას. მალევე დაინახა გოგონა აივანზე ,იჯდა და ყავას სვამდა. აშკარად მარტო იყო. სწრაფად ავიდა კიბეზე და კარზე დააკაკუნა. რამდენიმე წუთში ისიც გამოჩნდა, ლიზას დანახვაზე აშკარად შეშფოთდდა
-ძალიან გთხოვ არ გამიშვა... სალაპარაკო მაქვს ძალიან მნიშნელოვანია - კარს მიაბჯინა ხელი და სანამ გოგო რამეს ეტყოდა საწყალი კნუტის მზერა დაკერა
-მობრძანდი ...
-მადლობა ... დიდხანს არ მოგაცდენ მართლა.
-დაჯექი- მისაღებში შევიდნენ. დივანე დაჯდა და გოგონას შეხედა- გისმენ
-მოკლედ გუშინ მეგონა დიმას რიგითი ნაშა იყავი. დიმა ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ჩვენი მამები ძმებივით არიან და ერთად გავიზარდეთ. მოკლედ ვიფიქრე გავაჯავრებთქო და იმიტომ ვთქვი ის ყველაფერი. დიმა არ არის ცუდი ბიჭი , მისი ნდობა ყოველთვის შეიძლება და არაფერს მოგატყუებს არასდროს ... მოკლედ მაპატიე შენც შეურაცხყოფა მოგაყენე და უხერხული სიტუაციაც შევქმენი
-რა სულელი ვარ.. როგორ ვერ მივხვდი უბრალოდ მეც ძალიან არეული ვარ . ვერრავის ვენდობი ძალიან ავირიე ... - გოგომ სახე ხელებში ჩამალა და ღრმად ამოისუნთქა -მადლობა რომ მოხვედი ,სანამ მე აზრებს დავალაგებდი და მივხდებოდი სიმართლეს დიდი დრო გავიდოდა . დიმა კი ნამდვილად ბევრს ნიშნავს ჩემთვის
-რამდენად ბევრს...
-როგორც მეგობარი ისე ... სამწუხაროდ სხვა მიყვარს უკვე ...
-სამწუხაროდ? მაგ გიჟის შეყვარებას დამიჯერე ნებისმიერი სჯობს
-გიჟი ვინ არის დიმა?
-არ მომაქციო მე ყურადღება ... ჩვენ .. მ ე და ის მოკლედ ხშირად ვკამათობთ. კარგი მაპატიე შეწუხებისთვის.. ყველაფრისთვის . ახლა კი წავედი უდნდა დავისვენო თორე ზედმეტად ემოციური დღე მქონდა- უცებ მიაყოლა და წავიდა.
-ნახვამდის... იმედია კიდე შევხვდებით .
-შევხვდებით აუცილებლად...
სახლში წავიდა. იმ დღეს არაფერი მომხდარა. შემდეგ ალექსანდრე და მარიამიც დაბრუნდნე
დილას გაიღვიძა და პერანგის ამარა გავარდა ოთახიდან. შოკოლადი უნდოდა ძალიან ღიღინით, მიყვებოდა დერეფანს, შემდეგ კიბეზე ჩასრიალდა როგორც ყოველთვის . თეძოს რხევით, ცეკვით და ტრიალით მიაბიჯებდა ვირაცას რომ შეასკდა. ერეკლე რომ შერჩა ხელში თამაში მოუნდა
-ერეე აქ რა გინდა?- უცებ გაინაზა ელემ როგორც იცის.ხელები ყელზე მოხვია და მიეტმასნა . ბიჭის რეაქციაზე ხარხარი ლამის ატეხა. ასკარად უკან იხევდა მაგრამ ის არ უშვებდა- ამ დილაადრიან რამ მოგიყვანა? მოგენატრე?
-მე...
-რა შენ ... გინდა მითხრა რომ გიყვარვარ?- ცხვირი ცხვირზე გაუხახუნა თან იკრიჭებოდა
-ელიზაბეტ ასე ძალიან გიყვარს სიძე რომ ყელზე ეხვევი?
-ეს დიმაა? ხისთავიანი დიმა? - სახე დამანჭა და ერეკლეს შეხედა
-კი ეგაა
-შე იდიოტო იქნებ და რას ვაპირებ რას მეჩრები საქმეში.. როგორ კარგ ხასიათზე ვიყავი და ჩამაშხამა ყველაფერი ... შენ კიდე ბიჭი ნუ იბნევი ასე ძალიან კი არ შეგჭამდი.ჩემი დის მსგავსი გემოვნება არ მაქვს, ტემპერამენტიანი ბიჭები მომწონს, შენნაირ წესიერ ყმაწვილებს არ ვეტანები
-დე ამჯერად რა ცაიდინე?
-ვააა მარუს სახლში ხარ? ჩემო სიცოცხლევ?- დედიკოსკენ წაცუნცულდა და მოეხვია- ეს ყავა ჩემთვისაა?
-არა დიმასთვის მიმქონდა.. თუმცა რაღა აზრი აქვს კი დალიე უკვე. ახალს მოვიტან
-იყოს რათ უნდა ამას ყავა. გამოფხიზლდებოდა ისედაც ხო დიმიკოოო
-მოკლედ ბატონო ერეკლე სანამ თორნიკეს არ სცალია მე მყავს ელენიკო ჩაბარებული
-ასე მგონი პაპმპერსი უნდა გამოუცვალო ... ერეკლე კი გეცილება- დივანზე ჩამოსკუპდა და ჩუმად უთხრა დიმას. მერ ემის გამომეტყველებაზე იმდენი იხარხარა ნამდვილად გამოაფხიზლა ყველა
-რა გაცინებს ლიზაა
-შენ ჩემო ელენიკო როგორ უძლებ მიკვირს... ერეკლიუს არ გინდა მოგათხოვო ჩემი გოგო? მარა მე შეგრძნება მაქვს ისეთი საწოლშიც ჩაგიწვენენ ვინმეს.. იმედია ისევ მე არ ვიქნები მურმანის ეკალი. აშკარად გვარჩევ ...თუმცა მაინც არ მინდა
-ლიზაა გეყოფა ...
-მამა... შენ სახლში ხარ? ვერ მითხარი იდიოტო აქამდე?- ისევ დიმას შეუბღვირა, სწრაფად აკოცა ალექსანდრეს და აორტქლდა
-ამას თქვენი რომ არ ერიდებოდეს ალექსანდრე ალბათ სულ გაგიჟდებოდა და მეც შემიწირავდა- დიმამ ამოიხვნეშა და ერეკლეს გადახედა რომ იცინოდა- შენ რა გაცინებს ყმაწვილო?
-მე მიხარია რომ ასე ცუდ მდგომარეობაში არ ვარ როგორც შენ...ჩვენ წავალთ ტქვენის ნებართვით - ალექსანდრეს შეხედა და ელენაც წამოდგა- ამ საღამოსვე დავბრუნდებით ... თუ რაიმე გაუთვალისწინებელი არ მოხდა
-თორნიკე არ ვარ შვილო მე... ელენა საკმაოდ დიდი და ჭკვიანია იმისთვის რომ თავად გადაწყვიტოს რა სურს. ბებოს გამოჯანმრტელებას ვუსურვებ...
-გმდლობთ..ნახვამდის. მადლობა საუზმისთვის- მარიამს აკოცა ლოყაზე და ელეს ფრტხილად მიადო ზურგზე ხელი. სახლი დატოვეს შემდეგ ლიზა ჩამოკუსკუსდდა უკვე გამოწყობილი და ქალბატონ ლიზას აკოცა
-ბებოო როგორ ხარ?
-კარგად ბე შენ როგორ ხარ.. დილიდან ისმის შენი კისკისი
-ხო ბებო აბა ვინმემ ხომ უნდა გამოაცოცხლოს სახლი და ძალიან მაინტერესებს ეს ჯუჯღუნთუხუცესი რატომ არის ამ სახლში ამდენ ხანს რამე დარჩა თუ დაეწება იმ დივანზე
-მივდივარ !
-მიბრძანდი
-საერთოდ გადავალ აქედან ლიზა და მინდა დარჩენილი დრო იმ ხალხთან გავატარო ვინც მიყვარს შენ კი მეჩხირები თვალში
-მეგონა უკვე მიბრძანდებოდით
-ვიცი ძალიან გეჩქარება მაგრამ ვერ გაგახარებ ...
-იქნებ მომავალ წელს წასულიყავი ბებო .. შენი დაც წასვლას აპირებს და ცოდო არ არიან ანა და კოტე?
-დინა სად მიდის?
-გერმანიაში ... მაგრამ ჯერ არა მომავალი სასწავლო წლისთვის გაემგზავრება
-ჩვენი დაიანა გახდება საოცარი გინეკოლოგი ... განოს შეგვიცვლის თუმცა მე არ მჭირდება ჯერ მარა კაია ორი რო გვეყოლება . წავედი ბებიკო მე
-სად მიდიხარ?- მარიამმა გამოყო ტავი სამზარეულოდან- არ დამეხმარები მომზადებაში
-მე წავალ მაშინ არ მინდა მოვიწამლო ...-დიმამ ეს რომ ტქვა უკან მობრუნდა ჩანთა დადო და დიმას თვალი ცაუკრა
-დაგეხმარები დე აბა რას ვიზამ
-კარგი რა მარიკო მე მიკეთებ ამას? ვერ გაუშვი?
-ეს რას შემოგვეხიზნა ვერ გავიგე
-ანა და კოტე წასულები არიან, დინა ლექციებზეა და მარტო ყოფნა არ უნდა ბავშვს. შევთავაზე ჩვენტან დარჩეს ეს კვირა- ღიმილით უთხრა მარიამმა და იმ საწყალმა ლიზიკომ კი დააგდო ხელიდან ხანა
-რააა დედააა...
-ხო გაგიხარდა?
-რატო ხარ ასეთი ეშმაკი გამაგებინე... დედა შვიილს ასე ეთამაშებოდეს პირველია
-მაგის მეტი რა არის
-ეს სასტავი ხართ გიჟები თორე ნორმალური ხალხი ეგრე არ იქცევა
-ალექსანდრე მართალია ... ნიკას გავხარ შენ
-ჩემ საყვარელ ბიძკოს რომ ვგავარ იმიტო ვარ ყველაზე მაგარი ... აბა ვიწყებთ მარუს . ისე ის გოგო სად გაუშვი მე რატოა რ მითხრა?
-ამ დილით დაურეკა ერეკლემ ბებო ჰყავს სოფელში ცუდადააო და მინდა ელენა გავაცნოო
-უიი ცოდო ... იმედია კარგად გახდება. ჩემს გოგოს რომ დაინახავს ასი წელი მოემატება
-ხო აბა შენ რომ იყო მის ადგილას კი მოკვდებოდა ის ქალი დღესვე
-მოსისინდა გველი.. როდიდან დაიწყე შენ მუნჯო ლაპარაკი
-ლიზა გეყოს... ნუ გამიბრაზებ ბიჭს
-მოკლედ შენს ეს უფრო გიყვარს ვიდრე მე
-ყველაზე ბავშვური წინადადება ..- დიმამ ჩაილაპარაკა და მარიამს ჩაეხუტა - წამო მარიკო ჩემთან ერთად... ანას გამოვუშვებ ამათთან
-ალექსანდრეს რა ვუყოთ და კოტეს ბავშვო . თუ ქალი მარტო დედაა მარა შენ სიყვარულის და მონატრების რა გაგეგება. ლიჟბი მუცელი ამოიყორო და მშვიდად იყო
-შენც არ უნდა იყო ახლოს თორე ისე სიამოვნება არ გამოვა
-ხო მე არ უნდა ვიყო მხოლოდ შენი კახ... - ფქვილის ჯამს ისე სწრაფად დაავლო ხელი და თავზე დაამხო დიმას მარიამსაც კი გაუფართოვდა თვალები.
-ლიზააააააააა. მკვდარი ხარ შე საწყალო- ისე იღრიალა და გაეკიდა მისაღებში მსხდომმა ლიზამ ძლივს მოკრა თვალი. ალექსანდრე ეზოში აუზთან იდგა და ვიღაცას მობილურზე ესაუბრებოდა. სახლიდან გამოვარდნილ ქალიშვილს რომ შეხედა და გაიცინა. უკვე ელოდა დიმას გამოჩენას მაგრამ სულ თეთრთავა ახმახი რო დაინახა სიცილი აუტყდა .
-სირბილიც არ იცი დიმკაა? ვერასდროს ვერ მეწევი რანაირი ხარ რა ...
-მოდი აქ ქალბატონო
-ვაიმეე მგონი დამერხა... როდის ისწავლე შენ გზის მოჭრა?- უცებ მობრუნდა და გაიქცა მაგრამ დიმამ დაიჭირა და ერთად დავარდნენ მინდორზე. ვაჟბატონი ზემოდან მოექცა და ხელები დაუჭირა- გამიშვი მხეცო, ნადირო ნუ მიჭერ ასე ძალიან მტკივა
-არ გტკივა... ვიცი როგორც გიჭერ და ნუ ფართხალებ-მუხლისთავებით მიაწვა და ისიც გაჩერდა- აი ასეე მიყვარს რომ ჩერდები -ერთ ხელში მოიქცია მისი ორივე ხელი თავთან გაუკავა ამჯერად და ჯიბიდან მაიონეზის შეკვრა ამოიღო - ვიცი რომ გიყვარს
-არა ...არ გაბედო არ გაბედო დედააააააააა დედიიკოოო მიშველეეე მაწამეეებს ვაიმეე ოღონდ მაიონეზი არააა გული ამერევაააააა მიშველეეეეეეეთ ხალხი არ ხართ? აუუუუ დიმააა დიმკა დაგბრიდავ - ისე განწირული კიოდა და ფართხალებდა დასაკლავ გოჭს გავდა. ვინ მიეშველებოდა ლიზა ბებო ,მარიამი და ალექსანდრე იდგნენ და უყურებდნენ, იმდენი იცინეს ვეღარ სუნტქავდნენ. მარიამი საერთოდ იღებდა მათ სირბილსაც და ახლაც ჩართული ჰქონდა კამერა და აფიქსირებდა როგორ ასხავდა მაიონეზს სახეზე ბატონი დიმა ლიზას ის კი იკლაკნებოდა, მაგრამ ამხელა ახმახს რას გაექცეოდა.
-ჩშ... გაჩუმდი მოისვენე რა ... სულ გეუბნები ასეთ კაბებს ნუ იცვამ ყველაფერი რომ გიჩანსთქო და არ მიჯერებ... ამის მერე ყელიანებს ჩაიცვამ- მაიონეზი გადააგდო და კეჩუბის შეკვრა დააძრო-სახე თეთრი ყელი წითელი კარგად იქნები ხო?
-გველი ხარ... დამპალი საზიზღარი ბოროტი
-რა ვერ შეიგნე რომ მე ვიგებ სულ
-კი მაშინაც სენ მოიგე ორმოში რომ ჩაგაშენე ,შუა ტყეში
-კიდე ბევრ რამეს გაიხსენებ და მერე კაცმა არ იცის რას გიზამ
-გაბრაზდი ხო? ბავშობაში ნამდვილი ჩლუნგი იყავი... ისე ახლაც ეგეტიხ არ ჩუმი და დონდლო
-როგორ გინდ აუფრო გამაღიზიანო და დრო იხელთო მაგრამ ბოდიში არ ვეგები შენს ანკესზე- კეჩუბი მოასხა დეკოლტეშიც ჩაასხა და კაბაც გაუნადგურა.
-უჰ შესანიშნავად გამოიყურები . სელფის დროა ქალბარონო
-არაა არ გაბედო შენ ხო არ იღებ სელფს
-მეც გეუბნებოდი საწოლზე რომ მიმაბი ზაფხულში ტატუები გამიკეთე პპასტით სხეულზე და სახეზე მაკიაჟი მერე რო გამოაჭენე ყველგან ...სამაგიეროს დროააა
-ახლა მიხდი სამაგიეროს? გაგიჟდი? ეგ როდის იყო გაზაფხულზე მაისი იყო კაი რა
-აბა გაიღიმე მიდი გაიღიმე გოგო ამას იმდნეი ვინმე ნახავს
-დიმაა
-ვსიო გადაღებულია ... აბა შენ იცი მე მივდივარ ახლა და იმედია კანი არ გეწვის - სწრაფად წამოდგა და თმა დაიფერთხა,ფქვილი მოიშორა და გაავებულ ლიზას გაუღიმა .
ზღვაზე უნდოდა წასვლა მაგრამ თორნიკეს ჩასვლას ელოდა. დაძაბული მდგომარეობის გამო ღელავდა, უნდოდა თამუნას მალე შერიგებოდა, ვეღარ იტანდა ძამიკოს ცუდად ყოფნას.
დიმასთან რომ მოუხდა ცაჯდომა ლამის გაგიჯდა. ბოლოს ჩაეძნა მის მკლავზე მოკალათებულს და გაღვიძებით თავის საწოლში გაიღვიძა. სასტუმროში რომ იყვნენ გაუკვირდა, მერე მიხდვა რატომაც.
არ ცარეულა თორნიკეს ამბებში, ტავისთვის ერთობოდა. ზღვაში რომ შეცურა აღარც გამოსულა მგონი. სანამ დიმა არ დაინახა ვირაც გოგოსთან მოჟღურტულე.
-ლიზა აქეთ გამოდი- ელენა დაუდგა წინ და მკლავში წვდა- ბოლოს რა გააკეთე არ გახსოვს?
-ვაიმე ამდროვე გავერთო
-წამოდი ჩვენტან ერთად..
-სიძე ამას მგონი შენი ეშინია და იმიტო უნდა ჩემი წამოსვლა ...
-ლიზაა...
-ნუ წითლდები რა იყო... ვიხუმრე სიძემ ციის რო ვიხუმრე- ერეკლეს მიეხუტა და გაბუტულ დას გახედა- ეს გამაგიჟებს ერთი ასაკი გვაქ მარა ის ისევ ბავშვია.. სიძე უშველე რამე
-სხვის ბავშვობაზე ნუ უსვამ ხაზს.. გაიხსენე შენი ისტერიკები ბოლო დროინდელი და მიხვდები რომ არც შენ გაქ ზრდასრული ქალის ქცევები - დიმას ხმა რომ გაიგო და მიხვდა რაზეც ეუბნბეოდა სისხლი გაეყინა. ერთიანად წამოხურდა სახეზე და გაბრაზებული მიბრუნდა უკან
-აუცილებლად მოვიქცევი ისე როგორც ზრდასრული ქალი უბრალოდ ბიჭს რომ დაველაპარაკები და კოცნას შეეცდება., წელზე ხელს მომხვევს და თავისკენ მიმიზიდავს ნუ გამოხტებით და ნუ ცემთ , პირუტყვებივით... შემდეგ ქცევაც, ქმედებაც და რეაქციაც შესაფერისი მექნება
-ეცადე მაგას შენ და ვნახოთ რა გამოგივა
-დარწმუნებული იყავი!- ყელი მოიღერა და ზურგი აქცია.
ელენას და ერეკლეს მიყვებოდა ბულვარში, ნაყინები იყიდეს და ისე უცებ წამოიწყო ნაყინებით ომი ახლად მისული ბავშებიც ჩართო. ყველაზე დიდი ულუფა მაინც საყვარელ დიმას უწილადა „სრულიად შემთხვევით“ მოარტყა თავში. ადრე უფრო რთულად იყო საქმე დიმას დატალღულ თმებშ რომ ხვდებოდა სხვადასხვა მასა მაგრამ ახლა გადაპარსული ჰქონდა თმა და შესაბამისად მარტივად გამოდიოდა საქმიდან ვაჟბატონი.
რამდენიმე დღეც ვერ მოისვენეს. თამუნა რომ წავიდა იმ ღამით წვეულება იყო. ყველანი იყვნენ ვინც საქარტველოში იყო იმ დროისთვის. კარგად გაერთნენ ... სანამ თორნიკე არ დაინახა გაგიჟებული რომ ესაუბრებოდა ვიღაცეებს. როცა შეიტყო ტამუნას წასვლის ამბავი და საერთოდ ყველაფერი მოისმინდა ისე გამოლანძრა ძმა სულ გადარია საწყალი ბიჭი. ბოლოს დამშვიდდა როგორღაც და შეეცადა აზრების დალაგებას. სიტუაცია ჩაწყნარდა, ისევ განაგრძეს გიჟობები. თუმცა საოცარი არაფერი ჩაუდენია, ის ეწამოვიდნენ არც ციხეში მოხვედრილან ცხუბის გამო, არც რამე გაუფუჭებიათ ... თორნიკე ისევ არ ჰყავდა გვერდით
სექტემბერში საერთოდ აირია... ტვითონაც უნივერსიტეტში იყო. აღარც ელენას ეცალა მისთვის, არც საყვედურობდა რა ტქმა უნდა ერეკლესთან ყოფნა უფრო უნდოდა. თორნიკე ხომს აერთოდ სად დადიოდა ღმერთმა უწყის. მარიამი და ალექსანდრე არც არასდროს იყვნენ სახლში. ლიზა ბებო სამეგრელოში წავიდა ... მაო და ირაკლი ყიფიანები კიდე მუდამ ირებდნენ საყვარელ შვილიშილს ,მაგრამ მაინც საკუთარ სახლში ერჩივნა ყოფნა.
რამდენიმე ხანი უინტერესოდ გავიდა... შემდეგ თორნიკე და თამუნა რომ გამოუტყდნენ გრძნობებშ ერთმანეთს ყველაზე დიდი ტალღა წამოვიდა.
-აბა ვის ყავს ყველაზე მაგარი ძმა აღიარეთ ახლა
-მულს რძლის მოყვანა უხაროდეს ასეთი იშვიათია
-ოო ისე ამბობ გვანციკო დეიდა ვითომ თქვენ არ გიყვართ თქვენი მულები...
-ნუ ახლა ჩვენ სხვა ვართ
-ჩვენ რძლებიც გვეყვარება, დედამთილებიც გვიყვარს და თან ყალბად არა ...
-მე ვუყვარდი ჩემს ცოლისძმას ძალიან ასე 18 -19 წლის რო ვიყავი მაშინ ... სულ სიყვარულით მირტყამდა მუშტებს კინაღამ დეფორმირდა ჩემი საწყალი ცხვირი- ნიკამ მოასაწყლა ყველას თავი და ნინა ჩაიკრა გულში- კიდე კაი რო არ მომკლა თორე რა გეშველებოდა უჩემოდ
-არ დაიწყოთ ახლა- გვანცამ გააცერა გიგი და მარიამს გადახედა- მარიკუნკულა.. დედამთილო მალე რო ბებო გახდები ...იმედია მალე არ დავადგეთ იმათ?
-არა რაა ადრეა ჯერ ერთი კვირაა გასული ... ვაცადოთ ცოტა - ლიზა აბუზღუნდა
-ეს რო ამას იტყვის
-ჩემი და-ძმა მეცოდება მე ყველაზე მეტად თორე სხვა რო იყოს მეორე დღესვე არ დავადგებოდი?
-ხო ადამიანების გამწარება ჰობია შენი...
-შენ კიდე აქ ხარ? ერთ კვირაშ მივდივარო და რით ვეღარ წახვედი
-კიდე დიდხანს არ წავალ...
-მოკლედ ყველაფერ კარგს ცუდიც ახლავს.. ხო ვერ გავიხარე ბოლომდე...
-ელიზაბეტ ...
-მოკლედ რამდენიმე დღეში წავიდეთ...
-ნეტა დაქორწინდებიან თუ არა ...
-რა მნიშვნელობა აქ ერთად იცხოვრებენ და ბედნიერები ხო იქნებიან ბავში როდის გაჩნდება და ქორწილი ერქმევა იმ ქეიფს ეგ რაღა საკითხავიაა
-შენც ხო არ გინდა მა ეგრე წასვლაა- ალექსანდრემ ისე გადახედა ელენას სულ აწითლდა საწყალი გოგო
-კარგი რა ალექსანდრე რა გინდა ბავშვთან
-ხო რა მამა რა გინდა ბავშთან .. ამას როგორც არ უნდა უნდოდეს სასიძო გყავს ისეთი სანამ არ მიხვდება რომ ელენა ყველანაირად მზად არის ცოლობისთვის არ მოვა და ხელს არ გთხოვს, ნიშნობა არ გაიმართება, მერე ქორწილის სამზადისი თეთრი კაბა, 1000 კაციანი ქორწილი მანამდე არაფერი იქნება
-ანუ ბავშვი სახლში არ გვეყოლება სანამ შენ არ გათხოვდები ლიზიკო მამა...
-ალექს რატო მაღადავებ მამიკო?
-რას მკადრებ მამა ... როგორ გეკადრება
-არა რა ვითომ ვერ ვხვდები რომ ჩემი მარტოსულობის ხაზგასმას ახდენს...
-ვაიმეე ჩემი საბრალო გოგოო რა გეშველება ახლა შენ - უმცროსმა დევდარიანმა ლუკამ ჩაილაპარაკა და თავზე გადაუსვა ხელი
-აუუ ლუკა ბიძია... შენ გამირიგე ერთი კაი ბიჭი და ბავში ჩემზე იყოს
-გიჟია ეს ... მე სად გინახო ახლა ბიჭი... შენ რო იცნობ ნახევარ თბილისს ისე უნდა.
-ეგ მე რომ არ მომეძებნა და გამეგიჟებინა თვითონ ვერ იპოვიდა ცოლს და შენ ვის გინახავს ლიზიკო?- თიკამ წაკბინა ქმარი
-ხო მოიკალი თავი ჩემს გამო და ჩამომაშორე იმ ანგელოზივით გოგონებს. ასეა ჯადო გამიკეთა დამაბრმავა და დამრჩა ასე 22 წელია ცოლად...
-როგორ საწყლად მოაქვს ყველას თავი .. თოთქოს ვინმე აძალებდათ ჩვენს ცოლად მოყვანას - გვანცა გაიბუტა.
დედვარიანის და ახვლედიანის მეუღლეები კი ისხდნენ და იცინოდნენ ამათ კამათზე
-როდის დამშვიდდებიან ესენი სესო?
-არასდროს ...
ვერ მოითმინეს და ორ დღეში ავიდნენ მუცოში...
წყვილი ერთი კვირა ნამდვილად ტკბებოდა ერთად ყოფნით. აღმოჩნდა რომ თამუნამ არაფრის გაკეთება იცოდა და თორნიკე ცოტას აბრაზებდა, მერე ბუზღუნებდა და უყურებდა როგორ აკეთებდა ახვლედიანი სხვადასხვა კერძს. მაინც ვერ ისწავლა მოუხერხებელი იყო მაგრამ კარგად იხალისეს მცდელობების დროს. საღამოობით დახეტიალობდნენ და ერთობოდნენ.
საწოლში იწვნენ ერთმანეთზე მიხუტებულები . თორნიკე მის შიშველ ზურგზე დაატარებდა თითებს და სახეს უკოცნიდა
-გაიღვიძე მძინარა...
-აუ გთხოვ ცოტაც რა ...დავიღალე თორნიკე. მგონი ამ ერთ კვირაში გამოვიძინე რაც მთელი ცხოვრება არ მიძინია
-გამაბრუებელია ჩემი ახლოს ყოფნა ...
-აჰაამ- ტუჩები ყელში მიაკრა და გაიღიმა - სალომე მომკლავს... მარტო ორჯერ დავურეკე. დიანა გაგიჟებულია როდის დაბრუნდებითო ,სალოს კიდე ნახვა უნდა
-ჩემები ამოვლენ დარწმუნებული ვარ... ვერ გაძლებენ და ისინიც ამოვიდნენ . აქ გავაცნობ ერთმანეთს და თვის ბოლომდე დავრჩეთ
-ამდენ ხანს?
-მეეჭვება ამ კვირაში კლინიკაში წასვლა მოგნატრებოდა- ტუჩებში აკოცა და გაიცინა-აბაა აღიარე რომ ყველა და ყველაფერი გადავლახე
-არ მეგონა ოდესმე ამას თუ ვიტყოდი რა მეშველება კლინიკაში უშენოდ?
-იქ არ ვარ მეც? მარა შენ გვერდით არ მაჩერებ და
-არც იოცნებო ...ყველაფერს ისე გააკეთებ როგორც გეტყვი . ისა და შენები ვინ შენები
-ისე მიყურებ თითქოს შეგჭამენ... რომ გაიცნობ ყველა შეგიყვარდება. ძალიან კომუნიკაბელურები არიან... მოკლედ აქ მოვლენ ახვლედიანები ორივე ოჯახი. დევდარიანები
-სესილიას ქმარი და შვილები?
-ხო და კიდევ მისი მაზლის ...გაგაცნობ მერე .კიდევ აბაშიძეები
-დიმას ოჯახი
-აჰაა
-დინაც მოვა? მიყვარს ეგ გოგო ძალიან ნიჭიერია
-დინაც მოვა თავისთავად.. კიდე ყიფიანები მოვლენ იმედია ბაბუ და ბებოც ამოვლენ ორი უმაგრესი ბებო მყავს ყველაზე კარგები არიან ისინი ...უფროსი ირაკლი კიდე არ ვიცი ასე უბრალოდ ვერც ერთ სიტყვას შევუხამებ ყველაზე მაგარი კაცია რა. კიდე მარგიანები მოვლენ მათეს ოჯახი... კიდევ ბევრნი გვყავს მაგრამ საქართველოში არ არიან
-ნათესავები ხართ თუ როგორ ...
-საუკეთესო მეგობრები .. ნუ ზოგი ნათესავებიც მაგრამ სისხლით ნათესავობა არ გვაქ ყველასთან რა თქმა უნდა . ჩვენი მშობლები საუკეთესო მეგობრები არიან ,მალევე მიხვდები ვინ როგორია... ნუ მაგათ ისტორიებს ლიზა მოგიყვება მაინც და ნუ დამაწყებინებ ახლა თხრობას
-აუუ მაინტერესებს. ხომ უნდა ვიცოდე შენს ოჯახზე რაღაცეები
-ერთ კვირაში შემისწავლე დავიჯერო?
-იმდენი რამე გკითხე...
-ლექციაზე მეგონა ისევ თავი
-ასეთი მკაცრი ვარ დავიჯერო?
-მაგის გარეშე და საერთოდ ადგომის დროა... წავედი მე შხაპს მივიღებ იმედია შემომიერთდდები მალე,სულ გაზარმაცდი იტკბობ ჩემთან ყოფნას
-წადი და თუ მოვახერხე მოვალ...
თორნიკე გავიდა. თამუნა ისევ იწვა, შემდეგ ადგა და ისიც შევიდა სააბაზანოში. რომ გამოვიდნენ ჩაიცვეს და მოწესრიგდნენ აივანზე ისხდნენ ყავას მიირთმევდნენ . გზაზე მანქანების კოლონა რომ გამოჩნდა. თორნიკე კი მიხვდა მაგრამ თამუნამ რა იცოდა,თვალები გაუფართოვდა. გიჟები ისე მოდიოდნენ და შემოვარდნენ ეზოში დატოვეს მგონი საბურავები გზაში
-აიი ჩემებიც მოვიდნენ
-მგონი ჩემებიც მოვიდნენ
-რა თქმა უნდა ..ლიზა ისე არ წამოვიდოდა
-აუუ მეშინია ...
-რისი გეშინია არ გამაგიჟო
-სულ კი არ ვხდები საყვარელი კაცის ოჯახის წევრებს ...- საყვარლად დაბრიცა ტუჩები და გვერდიდან მიეკრა თორნიკეს. მანაც ტუჩები დაუკოცნა და შემდეგ ეზოში გავიდნენ
-აბაა სად არის ჩემი რძალიიი ხოა ბიჯო ჯანმრთელად -ლიზა გადმოვარდა პირველი და მოეხვია წყვილს- გილოცავთ ერთად ყოფნას ... ჩემო სიცოცხლე მომენატრე- თორნიკეს განსაკუთრებით დიდხანს მოეხვია
-ჩემი ქაჯანა მეც მომენატრე
-თოკოოო- ელენა მოეხვია შემდეგ თამუნას აკოცა- მიხარია ძალიან თქვენი ამბავი ბედნიერებას გისურვებთ
-გმადლობ ...
-ჰე ახლა გაგვაცნობ ჯერ თუ ასე უნდა ჩაგკოცნოთ - კესარია გაეკრიჭა და თვალები აუჟუჟუნა გოგოს
-მგონი ჯობია გაგაცნო კესარია და იოანე მარგიანები მათეს და მაკრინეს მშობლები . ნიკუშა და ნინა ახვლედიანები გიორგი აქ არის და ანდრო წასულია..კოტე და ანა დინას და დიმას მშობლები ... სესილი და დემეტრე დევდარიანები მათი ქეთუშა აქ არ არის სამწუხაროდ ,მერე გაგაცნობ ჩვენი გიჟი დეიდაშვილი დამიანე კი სახეზეა . ლუკა და თიკა დევდარიანები ლლაშასთან და ლენასთან ერთად. ფარჯიანების წარმომადგენელი რომლის მშობლებიც და უფროსი დაიკოც ქეთოსთან ერთად არიან ამერიკაში ბატონი ბათუ ფარჯიანი. გვანცა და გიგი ნუკასთა და გაგისთან ერთად...ყიფიანები სრული შემადგენლობით უფროსი ირაკლი ყიფიანი, მაო . მიშო და თათა მათი შვილები ირაკლი, ნია და მია . ბოლოს კი ჩემი საყვარელი ბებიკო ლიზა ჭყონია . როგორც ვხვდები სალომეს დათის და დიანას უკვე იცნობთ
ნუ მოკლედ ამ დიდი გაცნობის შემდეგ მიულოცეს. ათასი რამ უთხრეს გოგოს და მაიხვედრეს როგორი გიჟები იყვნენ. განსაკუთრებით კესარია, ნიკა , გვანცა და მათე აქტიურობდნენ. მარიამმა და ალექსანდრემ გოგონა თბილად მიიღო და მანაც ამოისუნთქა. როცა მიხვდა დიანა არ ბრაზობდა მაგრად მოეხვია და დიდხანს იყო დედიკოს მკლავებში. სალომემ ყველა სწრაფად გაიცნო და დათიც რა თქმა უნდა მალევე დაუახლოვდა ყველას. მაშო კი გაკვივრებული იყო კლასელების იქ ხილვით, სალომე კი მათეს უბღვერდა...
მოკლედ საძინებლებში გადანაწილდნენ. ბიჭები ერთად შევიდნენ, გოგონები ერთად. ყველას თავისი ოთახი ჰქონდა იმ სახლში. სალომე და მაშო ერთად დაწვნენ . დათი ბიჭებს შეეხიზნა . დიანა კი ცალკე იყო ოთახში.
რამდენიმე წუთში ყველა ეზოში ფუსფუსებდა. მაგიდა გაშალეს გოგონებმა ,სალომე ეხმარებოდა თამუნა კი თორნიკემ დაიტოვა .
-მოკლედ ჭკუაზე აღარ ვარ სიხარულით ... რას მოვესწარი გამიფრინდაა ბიჭიიი- ლიზა ქოთქოთებდა
-ვაიმე ლიზიკო ნეტა ჩემი ბიჭი როდის მოიყვანს ცოლს ...- კესარიამ გაიცინა
-თქვენი შვილი არამგონია უცოლოდ დარჩეს... ისე რომელია? ამერია იმდენი ხართ- სალომეს კესო ძალიან მოეწონა ისეთი ლამაზი და საყვარელი იყო
-მათე
-მათე? ის ის იდიოტი ? ვაიმე უკაცრავად მე .. უბრალოდ
-ამის მომზადებული არაფერი დამანახოთ ... დედა არ მიაკარო ჩემს საყვარელ კერძებთან გთხოვ -მათე დაბარებულივით შემოვიდა. სალომემ რაღაცის თქმა დააპირა მაგრამ მსობლების იქ ყოფნა გაითვალისწინა და გაჩუმდა
-მათე რა წესია?
-იცნობ მათე სალოს?- მარიამი ჩაეკითხა მაშინვე
-ვიცნობ კი კურსელია ჩემი
-შენ ხარ ის კურსელი ე. ი
-ის კურსელი რას ნიშნავს?
-ხო მართლა რას ნიშNავს დედა ის კურსელი... სენ რა იცი ჩემს კურსელებზე საერთოდ?
-მე? არაფერი რა უნდა ვიცოდე ...მიბრძანდი შენ ბიჭებთან
-მადროვე ლუდი მინდოდა
-ოჰ დაიწყეთ ლუდით და დაამთავრებთ ღვინით
-ამის ტვინს კიდე ეგ უნდა? სულ გამოთაყვანდება
-სალიკოო მაშო თქვენი ნათესავია?
-არა მეგოაბრია ... ძალიან ახლო
-აჰა გასაგებია ... ჩემს ბიჭებთან სწავლობს ხო?
-ხო გიორგის და ბათუს პარალელკლასელია ...
რამდენიმე საათში ყველაფერი მზად იყო. უკვე მოსაღამოვდა კიდეც. ყველანი მაგიდას შემოუსხდნენ იმდენი იყვნენ თამუნას ერეოდა ,მაგრამ ცდილობდა დამახსოვრებას . მშობლები უფრო რომ ერთობოდნენ ლიზა ამაზე ღადაობდა და იყო ერთი ამბავი...
-საოცარი დღე იყო... ასეთი ბედნიერი დღე ჯერ არ მქონია... მართლა როგორი კარგები არიან ვგიჟდები ამდენ პოზიტივს როგორ იტევენ. როგორ უყვართ ერთმანეთი საოცრებაა , იმხელა სიყვარულს ასხივებენ - აჟიტირებული საუბრობდა თამუნა და ემზადებოდა დასაწოლად. თორნიკე შემთვრალი იყო და საყვარლად უჟუჟუნებდა თვალები - დამითვრა ბიჭი?
-ცოტა ხო... მოდი ჩემთან ჩაგეხუტო - ხელები გაშალა და ისიც მიეხუტა - ჩემი ლამაზი გოგო ვინ არის?
-ასე პატარა ბავშივით ნუ მელაპარაკები თორემ სასაცილოა მართლა
-გაიცინე მერე...მოკლედ მოგეწონა ჩემები
-ძალიან... რომ გაგეცნო ადრე მალევე გამოგყვებოდი
-რა მაიმუნი ხარ რა...
-მინდა მომიყვე მაგათი ამბები .. ვგრძნობ სიანტერესო იქნება
-მეზარება...
-აუ გთხოვ რა ალექსანდრეზე და მარიამზე მომიყევი პირველ რიგში. მარიამზე ხომ ვგიჟდებოდი სულ ,მაგრამ ალექსანდრე საოცარი კაცია . ძალიან გავხარ ხო?
-არა არ ვგავარ..ის სულ სხვანაირია ყველაზე ძლიერი კაცია .ვერ წარმოიდგენ როგორ მეამაყება მათი შვილი რომ ვარ,ამ დიდი ოჯახის წევრი , მთელი ცხოვრება ზურგს მიმაგრებენ, შემიძლია თითოეულის იმედი მქონდეს ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ საქმეში იმდენად მყარია ჩვენი კავშირი თითქოს გენებში გვაქ რომ ერთმანეთს უნდა ვუერთგულოთ,უნდა გვიყვარდეს. დაბადებიდან მოგვსდევს ეს გრძნობა . ამდენი რომ ვართ და ასე გვიყვარს ერთმანეთი მარიამის დამსახურებაა... ერთ დროს ალექსანდრე და ბიძაჩემი მიშო თავისი სასტავებით ერთმანეთს მტრობდნენ
-მტრობდნენ? აბა ერთმანეთი რომ შეუყვარდათ...
-იყუჩე ლექტორო და მომისმინე რა
-უუფ კაი ხო ...
-მოკლედ ერთმანეთს მტრობდნენ სულ ჩხუბობდნენ . მამა მალევე წავიდა რუსეთში იქ ციხეში იყო ,მალევე გამოუშვეს
-ვინ იყო ციხეში ალექსანდრე მამაშენი?
-აუუ ეგ ცალკე უნდა მოგიყვე ახლა გავგიჟდები
-კაი რაა თორნიკეეე. მომიყევიი გთხოოვ- მისკენ გადაბობღდა და ზემოდან მოექცა -გთხოვ გთხოვ გთხოვ- კოცნიდა და ტიკტიკებდა. მერე რომ ამოატრიალა თორნიკემ და საწოლზე დააგდო გაიყურსა
-სულ აღარ მინდა ლაპარაკი
-არა... არა ხმა რო გავიდეს? თორნიკეეე გაჩერდი და მომიყევი თორე გავბრაზდები
-ჩშ...
-თორნიკეე ვაიმე... თორნიკეეე
-ჩშ - ტუჩებზე ხელი ააფარა მაგრამ უკბინა- ველური კატა ხარ რა პანტერა ავაზა როგორ მიკბინე გოგო
-გაგებუტე მორჩა
-ვაიმე რა ძალა მადგა ვერ ჩავიგდე ენა? კარგი ხო მოდი აქ სად მიღოღავ- საწოლზე დაიჭირა ხელი მოხვია და უკვე ბოლოში მისული ისევ უკან დააბრუნა ყელში აკოცა და მოყოლა დაიწყო. ის ღამე დაათენდათ,თამუნა ისე დაინტერესდა ისე უსმენდა თორნიკეს ეცინებოდა ხოლმე მის რეაქციებზე და კომენტარებზე. ბოლოს ჩაეძინათ ერთმანეთზე მიხუტებულებს.
ლიზაჩკა ამ დროს ელენიკოსთან მიხუტებული თვლემდა. მათ ოთახში იყო დინა და ნუკი .
დიმა კი გარეთ იჯდა და ეწეოდა. მალე უნდა გაფრენილიყო ამერიკაში და კიდევ ფიქრობდა თავის გადაწყვეტილებაზე. აქამდე რატომ იკავებდა თავს ამას კიდევ ვერ ხსნიდა, ახლა კი აღარ შეეძლო იქ დარჩენა ლიზას დანახვა იმდენად უცხო ემოციებს აღუძრავდა ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში ვეღარ უძლებდ აუკვე. ყველანი როგორც და-ძმა ისე იზრდებოდნენ ეს მიზიდულობა კი აგიჟებდა, ამას ისიც ემატებოდა რომ მუდამ კამათობდნენ და კარგად ვერ იაზრებდა ვინ იყო ლიზა მისთვის. ხშირად კარგავდა კონტროლს და საკუთარ სახეს ვეღარ ინარჩუნებდა. უნდოდა მოეგვარებინა ყველაფერი და რამდენიმე თვით ადრე წასულიყო . გარემოსაც შეეჩვეოდა , პრობლემა ის იყო რომ უკვე ბრუნდებოდნენ იქ მყოფი ფარჯიანები და ახვლედიანის ბატონიც. მარტო მოუხდებოდა ყოფნა ...
როგორც გაიგეს წყვილი დაქორწინებას არ აპირებდა. ისეთი დრო იყო დიდხანს ვერ დარჩნენ ამიტომ ერთ კვირაში უკან დაბრუნდნენ. ამ ერთ კვირაში ისე გაიცნეს ერთმანეთი და დაუახლოვდნენ ყველაფერი კარგად გამოვიდა.
დაბრუნების შემდეგ თამუნა ახვლედიანებთან გადავიდა. თორნიკემ კი შესთავაზა მარტო იცხოვროთო მაგრამ ანდრონიკაშვილი აურზე იყო, მათთან ცხოვრების შანსს ვერ დავკარგავო მარტო ვიქნებით ისედაც ვინ შეგვიშლის ხელსო . ასე და ამ რიგად დეკემბრის თვეში ქალბატონი თამარი უკვე მათთან ცხოვრობდა. მარიამი კლინიკაში იშვიათად მიდიოდა, ისიც მხოლოდ მართველის საქმეებს ითავსებდა და ნებისმიერ დროს თავისუფლდებოდა. ალექსანდრე კი ბიზნესს მართავდა და საკმაოდ დატვირთული ყო. გოგონები უნივერსიტეტში დადიოდნენ არდადეგებამდე. მოკლედ საღამოს თუ შეიკრიბებოდნენ. თამუნა იშვიათად რჩებოდა კლინიკაში, ისიც თორნიკესთან ერტად. მართალია ვერავინ შეატყობდა ერთად რომ იყვნენ, მაგრამ მაინც კმაყოფილები იყვნენ ,მონატრებას ვერ გრძნობდნენ. ყველა გაოცებული იყო ვინც გაიგებდა მათ ამბავს .ზოგჯერ ისეთ ნიშნებს უწერდა თორნიკეს კამათს იწყებდნენ. ბატონი აპროტესტებდა ,ქალბატონი უმტკიცებდა ბოლოს და აჩუმებდა. რაც კლინიკაში იჩხუბეს სახლში პირიქით იყო , რიგი შემთხვევების გარდა როცა მართლა ბრაზდებოდა თორნიკე. სახლშ მარიამის დახმარებით ირიგებდა თოკუნას თამუნა... ხან რას აკეთებდა ხან რას. რომ არ ელაპარაკებდოდა მარიამი იყო შუამავალი, გოგონები იცინოდნენ. ლიზა ბებო ისე იყო გახარებული სულ მხიარულებაში ატარებდნენ დროს ამათი შემყურე.
ლიზა საძინებელში იყო ტყუპები რომ შევიდნენ და კარი მიხურეს
-რა ხდება?
-რას აპირებ?
-ჯერ მე გკითხე.. მოიცა რას უნდა ვაპირებდე
-ლიზა თავს ნუ ისულელებ რა გეყოფა
-ელენა რა გინდა?
-ის გვინდა ორივეს რომ გონს მხოვიდე დიმა მიდის
-ვიცი მერე?
-ოთხი წლით მიდის ან მეტით
-რაა? აბა ერთი წლითო? თუმცა რა მნიშვნელობა აქ
-კი აშკარად არ აქვს სამი დღეა გათიშლი დადიხარ... ისიც ისე დაღვრემილია დაგვცოფა ყველა
-როდის იყო ეგ ხალისიანი და მშვიდი
-ლიზიკოო
-ნუ მიყურებთ ასე...არ ვუყვარვარ იმას მე
-ნუ ეგრე თამუნაც არ მიტყდებოდა გრძNობებში ... დიმა მასზე ბევრად ჯიუტია... თან არც შენ ხარ მთლად მართალი მასთან ხომ იცი
-თქვენი სიტუაცია სულ სხვაა... მე არ ვიცი იქნებ უბრალოდ ჩვენმა დაძაბულმა ურთიერთობამ მოიტანა
-იგივე გრძნობა რაც შეყვარებულ ქალს ახასიათებს?
-რა გავაკეთო დარჩი და არ ისწავლოთქო?
-რა ვიცი აბაა შენ ისეთები მოგიგვარებია და მოგიფიქრებია - ორივე გვერდით მიუწვა. სამივე იწვა მუცელზე ეწყოთ ხელები და ჭერს უყურებდნენ
-როდის მიდის?
-ხვალ ღამით...დღეს ერთად ვიყავით. გაცილების საღამო მოვუწყვეთ
-თვალებით გეძებდა,.. ერთხელ არ გაუცინია - ელენამ დაუმატა უცებ -მე რომ დამინახა წამით შენში ავერიე მაგრამ რომ შემომხედა თვალებში მიხვდა .შორიდანვე გვარჩევს ხომ იცი
-უნდოდა მოვეშხამე წავლამდე ალბათ ..მაგრამ ვერ მივართვი..
-მართლა ასეთი სულელი ხარ?
-აუ თორნიკეე
-არადა როგორი ნიჭიერი და ეშმაკუნა ხარ . ხანდახან როგორ ძალით იშტერებ თავს... ახლა სულა რაა გრძNობების დამალვის დრო და საერთოდ უმოქმედოდ ყოფნა არ მოგბეზრდა?
-დავიჯერო არ გქონია მასთან მისვლის და ჩახუტების სურვილი, არ გდომებია მშვიდად გაატაროთ დღე მხოლოდ შენ და მან?
-ოჰ რომანტიკოსი ელენა...
-ლიზაა ნუ დამცინი სერიოზულად გეუბნები
-მთლად ნუ შეიჭრებით ახლა სურვილებში ... უცებ ერეკლე ამოგიტივტივდება გონებაში და არ გადამრიო
-ოო კაი რა თორნიკეეე - ხელი მიარტყა გაბრაზებულმა და ტუჩები დაბრიცა- ერეკლე მე არ მაბრაზებს მალევე გავერკვიეთ გრძნობებში და მალევე დავლაგდით ... ის ავარია რომც არ მომხდარიყო დარწმუნებული ვარ მაინც ისე მოიქცეოდა რომ ყველაფერს გაარკვევდა
-ერეკლეს ისე არ გავს დიმა როგორც მე შენ...
-ხოდა რომ არ გავხარ ელიკოს შენ უნდა იმოქმედო . ამათ შემთხვევაში ერეკლემ გააკეთა ყველაფერი ელიკოსთვის. შენ კი მებრძოლი ტყუილად ხარ?
-კარგი მადროვე მოვიფიქრო .. დრო მაქვს . ჩამეხუტეთ ახლა - წარბები ასწია და გაიკრიჭა
-ჩემი გოგოები ... როგორ მიყვარხართ - თორნიკე შუაშ იწვა, როგორც ყოველთვის და ორივეს ხვევდა თავის ტორებს
-ამაღამ აქ რო დარჩე არ გინდა?
-თამუნა მაინც ვერ მოვა ამაღამ ... მძიმე პაციენტი შეიყვანეს და ვერ დატოვებს
-შენ ჩემ გამო დარჩი?
-რა კითხვებს მისვამ... დაიძნეთ ახლა ხვალ რომ მივალ ლექციაზე დამცოფავს თქვენი თამუნა
-რატო..
-ტესტი ვერ დავწერე ნორმალურად არ მეცალა და დამეზარა ...ბიჭებთან ერტად რო ვიყავი ვაფშე დამავიწყდა
-აუუ მეორედ მოსვლა გვექნება - აკისკისდდა ელენა
-რო დამცინიან კიდე რა... მე შემოვირიგებ როგორმე ...
-მორჩა ვიძინებთ- ორივე მიეხუტა ძმას და დაიძინეს ტკბილად.
მარიამი გვიან ადგა, დერეფანში რომ გაიარა კარი ღია დახვდა და შეჩერდა. სამივე ერთად რომ დაინახა გული გაუთბა. კარს მიეყრდნო და უყურებდა. ზურგიდან ალექსანდრე რომ აეკრო
-არა რა კიდე უნდა გაგვეჩინა ბავშვები ...ნახე რა მაგრები გამოგვივიდა ...
-ჩშ... წამო წავიდეთ არ გავაღვიძოთ- ტუჩებზე მიაფარა ხელი ,კარი მიხურა და ალექსანდრემაც მიიხუტა
-ჩემი თაფლისფერთვალება ხარ შენ
-შენ კიდე ჩემი ურჩხული..შავთვალება ურჩხული გემრიელი ტუჩებით- სახეზე მოეფერა და ქვედა ტუჩზე აკოცა
-მიყვარხარ ჩემო მარიამ- მაგრად მოეხვია, მერე ხელში აიყვანა და საძინებლისკენ გაიქცა
-რას აკეთებ.. გაგიჟდი? ამხელა კაცი ხარ რაღა დროს სირბილია იქნებ მოიტეხო რამე
-მოხუცად მთვლი დავიჯერო? მე? მე ვარ მოხუცი? - კოცნიდა მარიამი იცინოდა ის კი აგრძელებდა.ბოლოს ჩაეხუტა და ისევ აკოცა ტუჩებში-შენი აზრით ლიზა გაუშვებს?
-არ გააჩერებს....
-ანუ ოთხი წელი უნდა დაშორდნენ? ამ ოთხ წელში ვინ იცის რა მოხდება
-არა მგონია ... ლიზა მე მგავს არ გაჩერდება და ასე უბრალოდ არ გაუშვებს.
-ანუ წავა? კაი რა ჩემი ქაჯანა წავა? არ მინდა რო წავიდეს
-ალექსანდრე !
-ნუ მობრიალებ თვალებს არ ვუშვებ მე ჩემს გოგოებს არსად
-მაგათ აღიარონ რო ერთმანეთი უყვართ და მერე შენ უთხარი კოტეს შენი ბიჭი ჩემთან გადმოიდეს სახლშითქო
-მომკლავს...
-დამშვიდდი ... ჯერ-ჯერობით სასწავლებლად წავლენ და მერე ვნახოთ
-სასწავლებლად წავა როგორ არა.. ისეთი ბეჯითია იკლავს თავს .
-არაფერი ვიცით ჯერ მოისვენე
-რა მომასვენებს მარიამ?
-აბა ვინერვიულოთ ... -გაიცინა და ლოყაზე აკოცა- რო გიხაროდა გოგონების დაბადება აბა რა გეგონა გაგიფრინდება ბოლოს ორივე .თორნიკე რომ არ წავიდა თამუნას დამსახურებაა . ჩამეხუტე ახლა და დავიძინოთ. ხვალ სამსახურში უნდა წავიდე ..ბევრი საქმე მაქვს
ალექსანდრე მოეხვია ,ისიც გაიტრუნა მის მკლავებში და სიზმრების სამყაროში გადავიდნენ.
დილიდან ელოდნენ ლიზას ქმედებას. თუმცა არაფერს აკეთებდა. სახლში იჯდა , ისაუზმა, შემდეგ ტორტის ნაჭერი დაითრია, დაჯდა კომპიუტერთან და რაღაც ფილმს უყურებდა. ყველა წავიდა სახლიდან, საქმეები ჰქონდათ . ელენაც წავიდა და დარჩა მარტო.
სინამდვილეში ვერაფერს დაუდო გული... სულ დიმაზე ფიქრობდა. უკვე სამი საათი იყო აეროპორტშ რომ დარეკა და ბილეთი იყიდა. სწრაფად აიღო ჩემოდნები და ჩალაგება დაიწყო. ელვის სისწრაფოტ აკეთებდა ყველაფერს. შემდეგ ალექსანდრესთან წავიდა.
-რა ხდება პრინცესა?
-მივდივარ
-ამაღამვე?
-არაფერს მეტყვი?
-იმედია ურთიერთობის სტილს შეცვლით - გულში ჩაიკრა შვილი და აკოცა- იცოდე სულ ნუ გადარევ იმ ბიჭს თორე გისვრის რომელიმე ცათამრჯენიდან
-ვერ გამიმეტებს ..იმედია
-ქალბატონო ელიზაბეტ მე არ უნდა მნახო?
-ან ჩვენ- ელენა და თორნიკეც მივიდნენ
-მოსვლას ვაპირებდი ...
-ერთი მულით ნაკლები მრჩება ვიღუპები - თამუნა შევიდა კისკისით და მეოხვია ლიზა- იმედია მალე მოაგვარებ
-შენ ხო გჯერა რძალო ჩემი
-რა თქმა უნდა ...
-აუ სხვებს არ ეტყვი?
-არ ვიცი ... არ მინდა დიმამ გაიგოს და თან ყველას ნახვა მინდა და აღარ ვიცი რა ვქნა
-მე მოვაგვარებ მაგას ...-მარიამმა ჯერ ჩაკოცნა გოგო მერე კი აიღო ტელეფონი და გარეთ გავიდა. რამდენიმე წუთში სახლშ იყვნენ და ნელ-ნელა ივსებოდა სახლი
-რატო არავის არ გიკვირთ ვერ გავიგე
-ვაიმე ლიზიკო თქვენ ახერხებდით გრძნობების იგნორს თორე ჩვენ ყველამ თქვენი სიყვარულის ამბავი ჯერ კიდევ მაშინ ვიცოდით პატარები რომ იყავით
-როგორც იქნა გვეღირსება დანათესავება- კოტემ ალექსანდრეს დაარტყა მხარზე ხელი და გაიცინა
-შენი შვილის ამბავი რო ვიცი მეეჭვება მალე მოხდეს ეგ ამბავი
-ნუ გეშინია ხანდახან შენსკენაც გამოვუშვებ შვილიშვილებს
-აბაშიძეე!
-კაით რა რა შვილიშვილი... მამა ... კოტეეე რაზე კამათობთ-ორივეს მოეხვია ლიზიკოდა ლოყაზე აკოცა- დიმაზე ძალას თუ ვიხმარ თორე
-ელიზაბეტ!
-კაი ხო მამიკო ვიხუმრე.. ეეე ჩემი სიძეც მოვიდა-სახლში შემოსული ერეკლესკენ გაიქცა და მოეხვია . მანაც მოხვია ხელები და თავზე აკოცა
-მიდიხარ ჩემო ჭინკა? რო დამირეკა არ ვუჯერებდი
-ხო აბა რა ვქნა შენნაირი შეგნებული არ შემხვდა მე
-დიმას მორჯულებას რა უნდა გოგო
-უკაცრავად რა - დინა გაიბუსხა- სიძე შენ ჩემს ძმას ვერ ცნობ კარგად
-კარგად რომ ვცნობ იმიტო ვეუბნები.. ლიზიკოსთვის იქნება მარტივი თუ ჭკვიანად მოიქცევა თორე ისე მაგ ჯიუტს ვინ მოარჯულებს !
-მოკლედ სიძეები .. რძალი დავბერდი მგონი- მარიამმა გვანცას გადაულაპარაკა და თვალები აემღვრა- რა გაძლებს ამდენი ხანი მის გარეშე...
-კაი რა მარიამ.. როდიდან გახდი ასეთი სენტიმენტალური? შენ არ გვარიგებდი ყველას? თუ კუბიდონი შილის შემთხვევაში აღარ ხარ
-ოოო შენ რა გენაღვლება მალე ჩამოვა ანდროც და გეყოლება ერთად ორივე ...-ნინას უთხრა ბუზღუნით- მე ერთი დამიბრუნდა და მეორე გამიფრინდაა
;2-კაი გეყოს ახლა ეგრე მე ნუკი რამდენი ხანი მყავდა გაშვებული ახლაც წასვლა უნდა იქნებ ვინმე გავაცნო და დარჩეს თორე გავგიჯდები- გვანცა გამოეხმაურა
-დეეე ... დედიკოო ჩამომაკითხე ხოლმე კარგი?
-იქნებ არ წახვიდე ლიზა? ადექი და მოიტაცე აეროპორტიდან ანა და კოტე არ გიჩივლებენ
-ვაიმეეეე წარმოვიდგინე ახლა დიმას რო ვიტაცებთ- მათემ ხარხარი ატეხა და სხვებიც აყვნენ
-ოო კაით ახლა ნუ სულელობთ კოტე მოტაცებულსაც დაიბრუნებს არ იცით?-ირაკლიმ დაუმატა
-ბაბუ შენ სულ გაგიჟდი მგონი..- უფროსმა ირაკლიმ თვაი გააქნია და მაოს გამოსტაცა ლიზა- ნუ ტირი რა ისე გლოვობ ვითომ სხვა ბავშვები სულ შენთან იყვნენ
-ხო მაგრამ ლიზიკოს გარეშე რა მეშველება
-მე? მე რა ვქნა სულ გამოყრუვდება სახლი- იქეთ ლიზა ატირდა და ორივე ბებოს ჩაეხუტა
-აუუ რა ვქნა ახლა ნუ გადამაფიქრებინებთ თორე ჯანდაბაში წასულა ის ხისთავიანი
-შეუშვი ახლა ასეთი რძალი სახლში მილანძღავს ძმას სულ..
მოკლედ სულ რაღაც ჩნდებოდა ბოლოს ყველა ტიროდა. მერე დიმამ რეკვას რომ მოუხშირა და კითხულობდა სად დაიკარგეტ ასე სუყველაო დინასაც გაუბრაზდა. წავიდნენ ...
აეროპორტში მისვლამდე დიმა წამებს ითვლიდა... სულ კარისკენ იხედებოდა ელოდა როდის შევარდებოდა ლიზა. სახლი დატოვა .. მერე აეროპორტში ელოდა. უკვე ყველანი მასთან იყვნენ ათას რამეს ეუბნებოდნენ. არავინა ხსენებდა ლიზას და ჭკუაზე აღარ იყო . ბოლოს ვეღარ მოითმინა და თორნიკეს კითხა
-შენი გადარეული და სად არის... გაცილებასაც არ კადრულობს?
-რა ვიცი ასე თქვა უნდა ავღნიშნო მაგ ველურის წასვლაო .. კურსელებთან ერთად წავიდა ბარში 10 საათი იყო ახლა ალბათ მთვრალი გდია აქედან წავალ და წამოვიყვან ...-ეს რო უთხრა თამუნას ესმოდა და ისე დაქაჩა თვალები თორნიკეს მოკლავდა ალბათ. დიმას ისე შეეცვალა გამომეტყველება ფერი აღარ ჰქონდა სახეზე. ყველას უღიმღამოდ დაემშვიდობა ანას ცრემლიანი ლოყები დაუკოცნა. მერე დინას მეოხვია შებრუნდა და წავიდა. ისე მიაბიჯებდა თითქოს სხვა მიდიოდა. საშინლად ტკიოდა ლიზას ქცევა... როგორც კი თვალს მიეფარა ის გიჟიც გამოჩნდა. უკვე ბოლო წუთები იყო,რომ ჩაკოცნდა ყველა და თვითმფრინავში ავიდა. მიაბიჯებდა ლაღად და ღიმილით...დიმა რომ დაინახა უფრო ფართოდ გაიცინა. ბიჭს თავი საზურგეზე ჰქონდა მიყრდნობილი, თვალები დახუჭული და ხელები მუცელზე ეწყო.
-ღმერთო ჩემო... მთელი დღე ისე გავატარე არ მინახიხარ და ახლა აქ უნდა შეგხვედროდი? ბედი უნდა ყველაფერს რა რაღა შენს გვერდით მოვხვდი ამხელა თვითმფრინავია .გაფრთხილებ ხმა არ გამცე, მთელი გზა უნდა ვიძინო - ჩანთიდან თვალის ნიღაბი ამოიღო და სპეციალური ბალიში -თუმცა ეს არ მინდა მოუხერხებელია... რას მიყურებ აბაშიძე?
-შენ... ლიზაა-ისე უყურებდა ემოცია ვერ დამალა თვალები უბრწყნავდა.
-ლიზა ვარ ხო... რა გჭირს ადამიანო რა იდიოტურად მიღიმი რამე მოწიე ?
-შენგან შორს ყოფნა მინდოდა და იქაც მომყვები? არა ხომ ვამბობ ნამდვილი სასჯელი ხარ
-მაგიტო მიღიმოდი ხო?
-ემოციურად გადავიწვი მგონი... უკურეაქციები მაქ უნდა ვტიროდე ახლა ალბათ...
-ხო როგორ არა...-ღვედი შეიკრა და „სტიურადესას“ მითითებეს მოუსმინა. აფრენის შემდეგ წამალი დალია და მალევე ჩაეძინა. სიტყვა არ უთქვამს დიმასთვის. მის მხარზე ჩამოსდო თავი, კომფორტულად მოეწყო და სიზმრების სამყაროში, დამშვიდებული გადაეშვა. აბაშიძე ღიმილს ვერ იშორებდა, სახეზე ეფერებოდა, მერე აკოცა და ხელები მჭიდროდ მოხვია
-ჩემი გადარეული... როგორ ვიფიქრე რომ მართლა გაგახარებდა ჩემი წასვლა... ნეტა რა ჩაიფიქრე ჩემო ქაჯანა.-მძინარეს უყურებდა და ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან.- მძინარე რა მშვიდი და წყნარი ხარ სულ ასე რომ იყო შევიშლებოდი ალბათ
ქალლბატონი რომ შეფხიზლდა მაშინვე უშვა ხელი და უემოციო გამომეტყველება დაკერა
-როგორც იქნა გაიღვიძე..დამიმძმდა ბეჭი
-სუსუტი რომ ხარ მაგის ხაზგასმა არ არის საჭრო...
-შენთან საუბარსაც არ ვაპირებ...
-რა სასაცილო ხარ ხანდახან... - ისევ აღიზიანებს ,თვალს აშორებს და ფანჯრიდან იყურება.
ჩუმად არიან... დიმას უკვირს ლიზაც რომ არაფერს ამბობს. საშინლად უყვარს მისი ტიკტიკი და ახლა ხმას რომ არ იღებს ჰგონია რომ ცუდადაა, მაგრამ აშკარად დარ არის ასე...
თვითმფრინავი დაფრინდა როგორც იქნა ჩასხდნენ ტაქსიში და წავიდნენ ფარჯიანებთან.
-იციან შენც რომ მოდიხარ?
-არა
-გაგიჟდებიან აბა- გაიღიმა და ჩანთას დაავლოხ ელი- დავიტანჯე მომეცი აქ
-რომ მეთქვა არ გამომართმედა...-ჩუმად ჩაილაპარაკა და წინ მიმავალს გახედა- ამსიმძიმე ჩანთები როგორ მიაქვს ... -უცებ დაეწია ლიფტში შევიდნენ და მეოცე სართულზე ააღწიეს. ვეღარ ითმენდა
-ნუ ხვანცალებ მოისვენე...
-როდის ავალთ რა არი რა...
-ავედით ....-როგორც კი გაიღო ლიფტის კარი მაშინვე გარეთ გავარდა და ხის შავ კართან შედგა. ზარის დარეკვა და გარება ერთი იყო
-დიმააააააააა- ნუცას წივილი გაიგო ლიზამ და გაეცინა
-გიჟი- თავისთვის ჩაილაპარაკა და კედელს აეკრო უყურებდა როგორ ეხვეოდა დიმას ნუციკო
-როგორ მომენატრეეე ... რატო არ დაგვირეკე დაგხვდებოდით.. მეგონა ხვალ ჩამოხვიდოდიიი
-დიმკააა შე ძველო- აი ბატონი თორნიკეც გამოჩნდა - გამოდი ცოლო მიმიში ბიჭთან .. როგორ გაზრდილხარ და შეცვლილხარ
-ოხ ეს მოძველებული ფრაზა 6 თვის წინ არ მნახე
-6 თვეში შეიცვალე მერე .. თმა გაგიზრდია წვერი მოგიშვია .შმეოდი ახლა რას დადექით აქ
-ვაიმეე მე ვინ წამომაღებინებს ამხელა ჩანტებს ევრ გავიგე - ლიზა ახლა გამოჩნდა და ორივე გააგიჟა
-ლიზიკოოო ლიზი ლიზიიიიიი ვაიმეეეე არ მეჯრა შენ? აქ?- ნუცა ლამის ყელზე ჩამოეკიდა - აუუუ როგორ მომენატრეეეე . მარიამის მონატრებასაც ამოვირებ ელენეს მონატრებასაც ორივეს გავხარ შენ
-მეც მომენატრე ნუციკო დედიდა
-დედას მოგცემ ახლა მე შენ
-უკაცრავად ნუცა ბიცოლა
-ოხ მოკლედ შენი გამოსწორება არ იქნება.
-მართლა შენ ხარ ტო ? ერთად იმგზავრეთ და თვითფრინავი არ ჩამოგიგდიათ? არც ტერორისტები ეგონეთ და არ დაგიჭირეს?
-თორნიკე მეც მოემნატრე -მოეხვია და ჩაკოცნა.
-მარიამი და ანდრო არ არიან სახლში?
-არა ერთი უნიშია მეორე კოლეჯში . საღამოს მოვლენ - თორნიკემ ჩანთები აიღო და სახლში შევიდნენ.
-კიდე ვერ ვიჯერებ რო შენც აქ ხარ
-ხო სწავლის აგგრძელების სურვილმა შემიპყრო
-კარგი ნამდვილ მიზეზს რამე გამოგტყუებთ მე და მარიკო - ჩუმად უთხრა და ისევ აკოცა- ახლა რომ დაგიანხე უფრო მომინდა უკან დაბრუნება ...
-როდის მიდიხართ თქვენ?
-საახალწლოდ წავალთ და როგორც იქნა დავუბრუნდები ჩემს ქვეყანას. ამანაც დამღალა მარიამი მენატრებაო, ბიჭები მენატრებაო ვითომ მე არ მენატრებიან . ბავშვი დავტოვე იქ და რას აკეთებს ღმერთმა უწყის
-კარგს არაფერს... მამას გავს
-კიდე ეს უნდდოა ახლა ამას? ისედაც დამღალა რას გააკეტებს ახლა იმდენი ხალხი მეთვალყურეობს იჩხუბებს ერთად იჩხუბებენ, სკოლას გააცდენს დიდი ამბავი . მეტი რა უნდა გააკეთოს
-ნუ შენ ისეთებს ჩადიოდი მის ასაკში რა გაგაკვირვებს.. მე ვიყავი ერთი უცეოდველი მშვიდი უმწიკო საყვარელი ბავში გამაბრიყვე და ჩამიგდე ხელში
-ვაიმეე ნუციკოოო მაგას რო ეუბნები ცუდად ვხდები - ლიზამ კისკისი დაიწყო და ნუცაც აყვა. ეს ორი ერთად რომ ციინის თუ არ გააჩერებს ვინმე იმ ცათამრჯენს საფრთხე დაემუქრებოდა. თვითონ კი იყვნენ მე-20 სართულზე მარა ზემოთ მცხოვრებლები რას ჩაასწრებდნენ.
-ეს რო აკაკანდება ამხდის ახლა თავს...სანამ ისინი მოვლენ დავისვენებ თორე ერთმა არსებამ მტელი გზა მოსვენება არ მომცა
-წამო ოთახს გაჩვენებ -უცებ წამოხტა ნუციკო და კუსკუსით წავიდა საძინებლისკენ- აქ დაიძინე სანამ შენთვის გავამზადებ ოთახს.
-ამაღამ დარცენას არ ვაპირებ. ისე გნახეთ ანას ბინაში წავალ... ჯერ ადრეა თან დროის სხვაობის გამო ჩვენთან ახლა ღამე იქნება.. აუ ძაან მეძნება და ის როგორ ტიკტიკებს ამდენს
-ლიზიკოს ნურც შეედრები
-არც ვაპირებ...
-კაი გავედი მე ..თუ რამე მისაღებშ ვართ
დიმა საწოლზე დაემხო შარვლის ამარა და მალევე ჩაეძინა.ლიზიკო ამბებს უყვებოდათ... ისიც უამბო დიმას რაც უჩალიცა და გადადრია ცოლ ქმარი
-მარიამის შვილია რა... ვაიმე როდის წავალთ მომენატრა ჩემი ფერია
-მარიამთან და ალექსანდრესთან უნდა გაგიშვა შენ
-ხო შუაში ჩააწვინეთ მარიამი და ცაეხუტეთ ორივე
-მეეჭვება მამაშენი ყოველ ღამე ეხუტებოდეს
-ისე მტოვებდი ხო?
-აუ ახლა ნუ დაიწყებთ
-ისევ ბავშვად დარჩა და რა ჩემი ბრალია
-გაგახსენებ მაგას საჭირო დროს

-აუუ თოკუნა დაგერხა- აკისკისდდა ლიზა და დივანზე გაგორდა- აუუ მეც მეძნება. როდის შევეჩვევი ვითომ ?
-მალე ნუ ღელავ... გინდა შენ შედი საძინებელში მარიამის ოთახში დაიძნებ ხო?
-აბა? ცემ გოგოს ვერ მოვშორდები..როგორ მომენატრა ჩემი ცქნაფა გოგოო
-იმასაც მოენატრე ერთი სული აქვს როდის დაასრულებს რო წამოვიდეს სამუშაოდ ...მარა ახლა რა გამოდის შენ აქეთ იქნები?
-მალე დავბრუნდები მე ხო იცი აქ დიდხანს ვერ გავძლებ...
-საახალწლოდ არ წამოხვალ?
-ვნახოთ... ადრეა ჯერ მანამდე. ახა არაფერი ვიცი ერთის გარდა ...მეძინებააააა
-შენ ანდრო უნდა გენახა ორი დღე ფეხზე ეძინა ... ღამით ჩვენ რო ვიძნებდით ეგ დაბორიალებდა ქალაქშ დაგვეკარგა მერე
-ვაიმეე ჩემი საყვარელი ბიჭი როგორ მომენატრა
-იცი რა მაგრა სწავლობს? რამდენიჯერმე ვიყავი კოლეჯში და სულ აქებენ
-ტყუპები არ გვანან ერთმანეთს ჩემი და ელიკოს არ იყოს
-ხო ძალიან განსხვავებულები არიან ..ისე კი რო არ ვიცოდე ანდრეაა ვერ ვარჩევ საერთოდ
-ვერც მე სანამ რამეს არ იტყვიან ...
ლიზაც მიესვენა საწოლზე და გათიშულს ჩაეძინა. იმდენ ხანს ეძინა ბოლოს მარიამი შევარდა სახლში და თავზე დაახტა კივილით
-ლიზუუუუ
-ჩემი გოგოოო მოსულააა- უცებ წამოხტა და ჩაეხუტა . ერთად ხტუნავდნენ და კისკისებდნენ ანდრო რომ შევიდა
-ეს ვინ მოსულაოო ვინოოო- ნიკაა პატარა რა . ორივეს მოხვია ხელები და გულშ ჩაიკრა- გადარეულო როგორ მოემნატრე
-მეც ჩემო ჭკვიანო ნიჭიერო კარგო და საყვარელო- დაუკბინა სულ ლოყები მოკლედ ბედნიერებისგან ასხივებდა . გარეთ რომ გავიდნენ ნუცას ვახშამი ჰქონდა მზად რომ დასხდნენ და დიმა ვერ შენიშნა გაუკვირდა-იმ ვამპირს კიდე ძინავს?
-არა დიდი ხნს წინ წავიდა
-სად წავიდა...
-თავის ბინაში ... იქ დავრჩებიო
-ჯანდაბა მაგას არ მაცადოს ახლა თქვენთან ყოფნა
-ეგ რას ნიშნავს.. შენ არ დარჩები?
-დიმასთან რატო უნდა იცხოვრო
-ოხ ბიძაშვილო უნდა გაჭედო ახლა მაგაზე? -წარბები აწკიპა და გაიცინა
-სერიოზულად გეკითხებით
-მგონი მიხვდა რომ უყვარს ... -თორნიკემ ჩაიცინა და ლიზიკოს გახედა- აბა თქვი ახლა ხო ვარ მართალლი..
-ხო ...
-ანუ აქ დიმიკოს დასაკერად ხარ გოგო? ამდენი წელია იქ გყავდა და აქ წამოხვედი მაგისთვის?-ანდრო ახარხარდა
-მარტო მინდოდა რო ვყოფილიყავით...
-ალექსანდრე რა ჭკაუზეა ნეტა ახლა ...
-მარიამი დაამშვიდებს როგორმე ...
-მოიცა ანუ სენც წახვალ? აუუუ სამი დღე და მერე რა
-სამ დღეში რა ხდება?
-საქმე მოვაგვარე დღეს და შეგვიძლია დავბრუნდეთ უკან... სამ დღეში წავალთ და აუ გთხოვ წასვლამდე დარჩი რა და ახალ წელს უეჭველი ჩამოდით
-კაი ერთი ამდენი წელია ჩხუბობენ და სამ კვირაში ზავსაც დადებენ და გრძნობებსაც აღიარეენ
-ბავშის ცასახვაც შეიძლება მოასწრონ ანდრიკო -თორნიკემ თვალი ჩაუკრა და გაიცინა
-რა საზიზღარი ხარ თორნიკეეე
-დიმას შესაძლებლობებშ ეჭვი არ შეგეპაროს შენ
-არ მეპარ..-ერთი ინციდენტი გაახსენდა და უცებ დააჭირა ენას კბილი მაგრამ რაღა დროს იყო იმათი ხარხარი ისმოდა ყველგან...
სამი დღე სრულ მხიარულებაში გაატარა. დიმას არც კი დალაპარაკებია განსხვავებულად ისევ ისე კბენდა ან საერთოდ არ იმჩნევდა. დიმა კიდე ელოდა შემოტევას და დაბნეული დააბიჯებდა ... შემდეგ ფარჯიანები და ახვლედიანი საწართველოში გაფრინდნენ. წყვილი კი სხვადასხვა ტაქსიში ჩაჯდა. დიმას ეგონა რომ ლიზა ფარჯიანების ბინაში დარჩებოდა . ბინა უკვე მოწესრიგებული ჰქონდა, ყველაფერი თავისი სურვილისამებრ მოაწყო რაც არ მეოწონა სახლში შევიდა. დაღლილობა რომ მოეხსნა შხაპი მიიღო და სპორტული შარვლით გაწვა დივანზე. ფეხბურთს უყურებდა ჩიფსების და ლუდის თანხლებით . ლიზა კი ბარგს კრავდა, გვიან დატოვა ფარჯიანების აპარტამენტი და დიმას ბინისკენ გაემართა. უკვე 4 საათი იყო და იცოდა ამ დროს გათიშულს ეძინებოდა. სახლში შეიპარა. ჩუმად შეიტანა ბარგი და მისაღებში დააწყო. თავად კი დივანზე დაიძინა. რამდენიმე საათში გაეღვიძა და საუზმის მომზადება დაიწყო. ბოლოს რომ გააკეთა ყველაფერი დაჯდა დახლთან და დაიწყო ლოდინი. ისევ არ იღვიძებდა ბატონი
-მოკლედ რა ამას ისე ხომ ვერ გააღვიძებ ადამიანი- კარადიდან რკინის ჯამი და ხის კოვზი გამოიღო ერთმანეთს შემოსცხო რამდენჯერმე და ისეთი ხმა გაისმა საკმარისი იყო დიმას საწოლიდან გადმოსაგდებად. საცვლის ამარა რომ გამოვარდა თმაარელი, თვალებდაწითლებული, გაგიჟებული სახით და ლიზა დახვდა დახლთან მშვიდად მჯდომი ისე გადაქანდა კედელს მიეყრდნო
-ღმერთო შენ მიშველე რა დავილიე წუხელ ასეთი არც არაფერი ორი ჭიქა დავლიე ისე მომინდა რა დამემართა ვითომ მესიზმრება? სულ გავგიჟდი ის ალქაჯი საუზმეს როგორ მომიმზადებდა და ჩემს სამზარეულოში როგორ იფუსფუსებდა - დაბოხებული ,ხრინწიანი ხმით ჩუმად ლაპარაკობდა და აჩეჩილ თმაზე ხელს ისვამდა. ლიზიკო რომ წამოდგა გაბრწყინებული, გაღიმებული და მისკენ დაიძრა უკან სვლა დაიწყო საწყალმა.კიდე გათიშლი იყო კედელს რო მიეჯახა მერე გაჩერდა
-დილამშიდობის დიმა ...მიდი უცებ მოემზადე და მოდი ვისაუზმოთ - ფეხისწვერებზე აიწია ლოყაზე მიაკრა ტუჩები და ადგილზე გაქვავებულ დიმას სულ დაბალ ,მშვიდ ნოტაზე უთხრა სათქმელი
-მე... ეს - ნაკოცნ ადგილად მიიდო ხელი და თვალები აახამხამა . მერე ლიზას წელზე მოხვია ხელი და სხეულზე აიკრო. მის ყელში ჩამალა სახე ორი წუთით და რომ გადაირია გოგო მერე მოშორდა-მართალი ყოფილა... რა გინდა გოგო შენ აქ
-საუზმე გაგიმზადე-თქო ხომ გითხარი ბიჭო !
-როდიდან მიმზადებ საუზმეს?
-დღეიდან...
-რატომ? უნდა მომკლა?
-კოტე ბიძიამ დამირეკა და მითხრა მარტო ხო არ იცხოვრებ ჩემს დიმასთან გადადი ბინაში ..უცხო ქალაქია საშიშია ეს ლამაზი გოგო ვინმემ არ მოგიტაცოსო და მეც გადმოვედი შენი ხომ ციი როგორ მჯერა
-ჰა? ვისი გჯერა.. რისი რო მე დაგიცავ? მენდობი ამის თქმა გინდა?
-ხო რა თქმა უნდა გენდობი ... რა არა?- სწრაფად მოშორდა და მშვიდად დაასხა ჭიქაში ახლად დამზადებული წვენი . ისე საუბრობდა თიტქოს სულ სხვა იყო. დიმა კიდე ისე იდგა გაშეშებული და უყურებდა. ბოლოს გადაწყვიტა სააბაზანოში შევალ გამოვფიხლდები და ლიზაც გაქრებაო,მაგრამ იმ ჟრუანტელს ვერ ივიწყებდა მასთან შეხებისას რომ იგრძნო. სულ ერიდებოდა მსგავს ჩახუტებებს და კოცნებს ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თტქოს ელექტრონები უწვავდნენ უჯრედებს და იქ შიგნით რაღაც ფეთქდებოდა .
გათიშული შევიდა სააბაზანოში დუშის ქვეშ დადგა და კედელზე მიყრდნობილი დიდხანს ფიქრობდა. ბოლოს გაეხსნა გონება, გაიღვიძა და მიხვდა რომ ლიზა რაღაცას უწყობდა. ვერ გადაწყვიტა ისევ ისეთი დარჩენილიყო თუ ლიზას წესებით ეთამაშა. არ აცადა მაინც ფიქრი ლიზამ
-აუუუ დიმაააა გთხოვ გამოდი რა მალეეეე
-რა ხდება
-აუუ გთხოვ ცუდად ვარ გთხოვ გამო თორე აქვე გავუშვებ ... გასკდა შარდის ბუშტი დიმააა
-მოიცა მადროვე ... მოითმინე - იმის კივილ წივილში ქაფს იშორებდა . სწრაფად მოიხვია პირსახოცი და კარი გააღო. პირდაპირ შეეჯახა ლიზას - რა იყო ცოტას ვერ მოითმენდი?
-გაიწიე ცუდად ვარ- მკერდზე მიაბჯინა ხელი და წყლის წვეთები თიტქოს წამში ააორთქლა. დიმა გაშტერებული დააბოტებდა სანამ არ ეახლა ქალბატონი . თან გაოცებული უყურებდა ლამაზად გაწყობილ მაგიდას ფრთხილად დააკვირდა კრუასანებს იქნებ რამე ჩასვა შიგნითო .ერთხელ რომ მოუტანა საჭმელი მატლი ჰქონდა შიგ ჩასმული, ერთხელ ყავაში მარილი, სალათზე შაქარი, მაიონეზის ნაცვლად შედედებული რძე და კიდევრ ა ვიცი რამდენი რამ ახსოვდა საშინლად დიმას კვების ცენტრს...
ამ დაკვირვებებში იყო ლიზა რომ მოკუსკუსდდა და ყავა დაუსხა
-შაქრით ხო
-ხო...
-რას აკვირდები?- ლიზამ ისე უთხრა ვითომ ვერ ხვდებოდა
-შქარია?
-ხო აბა? - გაუცინა და გვერდით დაუჯდა. თავად გემრიელად მიირთმევდა დიმა კიდე ფრთხილად სინჯავდა ყველაფერს, ჩანგლით ათვალიერებდა შიგთავსს და მერე ჭამდა. -რას აკვირდები დიმა? რაღაც მადა არ გაქ მგონი ...ხომ კარგად ხარ? ჯემს წავუსვამ პურს ხო გიყვარს ?
-მიყვარს ... - გაოცებულმა გახედა, ვერ წარმოიდგნედა ლიზას თუ ეს ეცოდინებოდა. გამოართვა და ჩაკბიჩა , რომ მიხვდა არაფერი იყო შერეული სწრაფად გადასანსლა . -მმ გემრიელია
-კი ნამდვილად- ლიზა მისკენ გადაიხარა და ცერა თითი ტუჩის კუთხეზე გადაუსვა- ჯემი გეცხო - უცებ გაიუცინა და თავის წვენს მიუბრუნდა
მერე არაფერი უთქვამთ. უშიშრად დანაყრდა და წამოდგა როცა ლიზამ ალაგება დაიწყო . ესეც სასწაული ლიზა ახვლედიანი თეფშებს ალაგებდა. მიეხმარა და თეფშებიც დაამშრალა ... ისევ ჩუმად იყვნენ . ბოლოს ვეღარ მოითმინა
-ლიზა რას გეგმავ?
-უნიში წავალ მომავალი წლიდან. მანამდე სიტუაციას შევეგუები, კარგ უნის შევარჩევ, გამოცდებისთვის მოვემზადები და კიდევ რა ვიცი ...
-ელიზაბეეეტ
-გისმენ რა არი?
-ლიზა კარგი რა ამჯერად რაღა გინდა... დავიღალე უკვე მართლა აღარ შემიძლია
-მნებდები?
-როდის მითქვამს გაგანადგურებთქო ...მე შენს ომში არ ჩავრთულვარ მხოლოდ თავს ვიცავ და ეს შენ კარგად იცი
-მხოლოდ შენთან მინდა ყოფნა სხვა არაფერი
-ეგ რას ნიშნავს
-როგორც გინდა ისე გაიგე ... იფიქრე და იქნებ მიხვდე ! ახლა კი ოთახი მაჩვენე რომ მოვწესრიგდე ჩემოდნები დერეფანში მიდევს
-ერთი საძინებელია აქ მხოლოდ...
-კარგი მაშინ იქ შევიტან- წავიდა მოკიდა ჩემოდნებს ხელი და შეაგორა დიმას ოთახში. მაშინვე იგრძნო სასიამოვნო სურნელი. ოთახი არეული იყო ყველგან ტანსაცმელები ეყარა . ცხვირი აიბზუა
-ძინავს ორ საათამდე და არაფერს ალაგებს... მოუწესრიგებელია ეს ჩემზე უარესი- ჩაიდუდღუნა და კარადა გამოაღო. გაუკვირდა იქ ყველაფერი დალაგებული რომ იყო-არევა ვერ მოასწრო ეტყობა
-მქონდა დრო უბრალოდ ვცდილობ არ ავურიო და არც გაბედო შნეი ნივთების შეწყობა.. იმდენი რამე გაქ ადგილი აღარ დარჩება ჩემებისთვის.. მეორეც რა გინდა ჩემს გვერდითდაწვე>
-რა მხოდა მერე ... ბავშობაში ხომ ვწვებოდით ერთად
-ბავშვი რომ არ ვარ არ იცი დავიჯერო?- ისე უთხრა ისევ ის კადრი ამოუტივტივდა გონებაში და ფერებმა გადაუარა ...
-არც მე ვარ ბავში მაგრამ რა მნიშნელობა აქვს?- უდარდელი გამომეტყველება რომელიც უკვე აგიჟებდა დიმას. რომ წარმოიდგინა გვერდით როგორ უწვებოდა ლიზას სისხლი უდუღდა. ვერ გაუძლებდა იცოდა რომ ვერ შეძლებდა. იმიტომ კი არა რომ პატივს არ სცემდა და ვერ იაზრებდა სიტუაციას უბრალოდ იმდენად დიდი იყო მიზიდულობა მათ შორის ტავად ვერ აცნობიერებდა ბოლომდე, ერთი იცოდა ლიზას გვერდით ცხოვრება გააგიჟებდა...
-შეწყვიტე - ტანსაცმელები გამოგლიჯა და უკან ჩააბრუნა - არ დაალაგებ მანდ ... არც ამ ოთახში დაიძინებ
-არ გიკბენ ნუ გეშინია
-ვაიმეე მართლა? გულზე მომეშვა! არ დაწვები ჩემ გვერდიტ და მორჩა მე არც შენი ძმა ვარ არც მამა და არც შეყვარებული.. მითუმეტეს არც მეგობარი ვარ და საერთოდ შენს ატანას არ ვაპირებ ...
-ხოო? რა ცუდია არადა მოგიწევს.. მაშინ იმ მოკლე დივანზე დაიძინე .რა ცუდია ტყავის დიდი დივანი რომ არ ეტევა იმ პატარა მისაღებში.. ის სამზარეულოც რომ იქაა ამხელა ბარი მოკლედ ადგილი არაა თორემ დიდ ტახტს გიყიდდი... ჯაკუზი რომაა ამხელა იქ რო ჩააფინო ლეიბი და დაიძინო?
-რა კეთილი ხარ მაგრამ მე უკეთესი მოვიფიქრე .. შენ რომ ადგე და გადახვიდე ფარჯიანების სახლში არ გინდა?
-არაა იცი იქ მეშინია..
-გეშინია? გეშინია ...
-ხოო მეშინია.. არ იცი როგორ მეშინია დიდ სახლებშ ამრტო დარჩენის? მე პატარა ვარ ჯერ კიდევ და ამხელა ქალაქში სრულიად სხვა სამყაროში მარტო დამტოვებ?- ისეთი თვალებით უყურებდა საბრალო , ნაზ , სათუთ გოგონას რომელმაც ხელები მხრებზე დააწყო და იმდენად ახლოს იყო მისი სურნელი ცხვირში უღიტინებდა. უცებ მოიშორა და მკაცრი გამომეტყველება შეინარჩუნა
-ისეთი უნივერსიტეტი იპოვე სტუდენტებთან ერთად რომ იცხოვრო საერთო საცხოვრებელში
-ანუ მაგდებ? იმდენად ვერ მიტან რომ ბედის ანაბარა მტოვებ? კარგი წავალ... მაპატიე რომ სეგაწუხე, მაპატიე ყველაფრისთვის . სულელი ვარ მე ხომ მგონია რომ შენც სხვებივით გიყვარვარ და ჩემს დასაცავად ყველაფერს გააკეთებ... რომ ჩემი ოჯახისწევრი ხარ. შენ რომ დამიშავებ იმდენს ვერავინ მავნებს... შენ რომ გეზიზღები ისე ვერავინ შემიძულებს ალბათ მე ხომ შენი სასჯელი ვარ.. თუ როგორ ამბობ? რა მნიშვნელობა აქვს. როგორც არ უნდა ვცადო შენს სიძულვილს ვერ გადავფარავ - ჩემოდანი შეკრა ხელში აიღო და გასასვლელისკენ წავიდა.ალბათ მართლა წავიდოდა დიმას რომ არ ჩაევლო მკლავში ხელი , ჩემოდანი არ გამოერთმია და უკან არ დაებრუნებინა
-შეეცადე ისე დაალაგო რომ ჩემებიც დაეტიოს ! მე გავალ... საქმე მაქვს- უცებ მიაყარა და წავიდა ..
-ღმერთო რა ბოთე მყავხარ... ჩემი ჩერჩეტი ერთხელ მაინც შეძელი და დამალე ემოცია . რო ჰკითხო ხალხს ყველაზე მაგარი ბიჭია- იცინოდა ლიზა და ტანსაცმელს ალაგებდა. უცებ დაასრულა მერე დიმას ზედა აიღო და მისი სურნელი სეიგრძნო- აქმდე როგორ ვერ მივხვდი.. მეც კარგი იდიოტი ვარ . აქამდე რომ დამეფიქსირებინა ეს განცდები რაც მასთან მემართებოდა , ისე რას შევამჩნევდი სულ ვჩხუბობდით და შესაბამისად ამ კამათმა და გესლმა დააფარა სხვა ყველაფერი... - თავისთვის ბუტბუტებდა და ოთახში მირეულ რაღაცეებს ალაგებდა მერე გაჩერდა და ხელში ჩაბღუჯულ დიმას ტანსაცმელებს დახედა-რას ვაკეთებ... ტანსაცმელს ვულაგებ იმ იდიოტს? რა დამემართა ასე თუ გავაგრძელე გავხდები ჩვეულებრივი ქართველი ცოლი და დავიღუპები...ის კიდე სად წაბრძანდა მოვკლავ რომ მოვა...-სააბაზანოს კალათაში ცაყარა დიმას ტანსაცმელები, შემდეგ საზინებელში დაბრუნდა და დაიძინა. სულ 2 საათი ეძინა და აბა რა იქნებოდა. გაიგო როგორ შევიდა ოთახში დიმა , თვალები ოდნავ გაახილა და დაინახა როგრო ნელა მოძრაობდა . ფრთხილად გაიხადა ფეხსაცმელი , მაისური გადაიძრო კარადიდან გამოიღო შარვალი და ახალი მაისური. იქვე გაიხადა და ახლები გადაიცვა. სავარძელში ჩაჯდა და ლიზას მიაპყრო მზერა . ქალბატონმა მაშინვე დახუჭა თვალები
-რა გიყო ახლა მე ... სად წავიდე , სად გაგექცე გადარეულო
-ვერსად გამექცევი - თვალები გაახილა და გადარია ბიწი
-არ გეძინა?
-აღარ მეძნება... ჩავიცვამ და სადმე წავალ.. გავერთობი ცოტას ბრუკლინში ვერ დავრჩები
-დარჩენილიყავი მანჰეტენზე ვინ გიშლიდა
-მივდიოდი მაგრამ ვიღაცამ გამაჩერა...-წამოდგა და კაბა გამოიღო - თუ გახვალ დამავალებ... ნუ თუ გინდა აქვე გავიხდი ხო იცი მე არ მერიდება
-სად აპირებ წასვლას - სავარძელი შეაბრუნა უცებ და ზურგით დადგა
-სადმე კლუბში ... დავლევ ვიცეკვებ იქნებ ვინმე ბიჭიც გავიცნო და მოვალ ხვალ
-იოცნებე ...
-რამე მითხარი?
-არაა არაფერი .. ძალიან კაგრი რომ მიდიხარ მაინც ჩემი გოგოს ამოყვანა მინდოდა და თუ არ მოხვალ მით უკეთესი
-ვისი ამოყვანა? - ნახევრად ჰქონდა კაბა ჩაცმული რომ დაუდგა წინ - ამ საწოლში მე უნდა დავწვე და გინდა ვიღაც ბო.. აკვნესო?
-იცი უკვე დავტესტე რამდენჯერმე ეგ საწოლი და წეხან მშვენივრად გეძინა
-გული მერევაა რა საშინელებაა ... ასე უცებ ვინ გაიცანი ნუ გადამრევ
-სანამ იმათთან ცხოვრობდი თავს ვირთობდი იცი? და საერთოდ აქ ასე ადრე მე გასართობად წამოვედი და ახლა სასტუმროებში უნდა ვხარჯო ფული იმის გამო რომ შენ ხარ ჩემთან სახლში
-ანუ ხელს გიშლი გართობაში... რა ცუდიაა როგორ ვღელავ მაგრამ რა ვქნა მე ასე მირჩევნია.. ისე შენ რომ წახვიდე იმ გოგოს ბინაში და მე ამოვიყვანო აქ ვინმე არ გინდა? დატესტილი მაქვს უკვე საწოლიო და
-გოგოოო ენას ამოგაცლი მაგ ფიქრებს წაგიშლი და საერთოდ ... ვის გაგიჯებას ცდილობ შენ- რომ წამოვარდა ფეხზე და ჩაავლო მკლავებში ხელი მერე გაიაზრა რომ ისიც ატყუებდა-მიდი უცებ ჩაიცვი და გავიდეთ ... მეც კლუბშ წამოვალ დავლევ ცოტას- ხელი გაუსვა მაისური გადაიძრო და პერანგი გამოიღო კარადიდან. ის მოიცვა . სპორტული შარვალი ჯინსით ჩაანაცვლა და დატოვა ლიზა გაშეშებული.
-ნერვების მომშლელი გორილა...
-რამე მითხრაი ლიზიკო?
-ლიზიკო.. ახლა გავხდი ლიზიკო. პირფერი- ჩაიბურტყუნა და მაღლებზე შედგა. კაბა ისევ არ ჰქონდა შეკრული .-კაბა შემიკარი რა- დიმას წინ დადგა და თმები გვრდით გადაიყარა
-მე?
-ხო დროზე ... - თიტები რომ შეეხო ზურგზე სხეული დაეჭიმა . კიდევ კარგი უცებ ამოსწია ელვაშესაკრავი თორე სულს განუტევებდა იქვე. ტყავის ქურთუკი მოიცვა და დიმას გახედა. ისეთი სიმპატიურია მოუწევდა იმ ღამით ბრჭყალების გამოჩენა
ქვემოთ ჩავიდნენ.. გაუკვირდა მანქანისკენ რომ წავიდა დიმა
-თორნიკემ დამიტოვა ...- თითქოს მისი აზრები ამოიკითხა ისე უთხრა.
მანქანაში ჩასხდნენ . ვაჟბატონი მოხერხებულად მართავდა მანქანას არც სწრაფად დადიოდა არც ნელა. სიტყვა არ დაუძრავს მისვლამდე. ორივე იმაზე ფიქრობდა იქ რა უნდა გაეკეთებებინათ. ვეღარ წყვეტდნენ კამათი სჯობდა თუ თბილად მოპყრობა.. არ გამოსდიოდათ კინკლავის გარეშე არსებობა ...
კლუბში რომ შევიდნენ მერე გაახსენდა რომ თორნიკეს საკუთრებაში იმყოფებოდა ანუ ფაქტობრივად მისი იყო იქაურობა. საკმაოდ სასიამოვნო სიტუაცია იყო სიმღერა ბოლო ხმაზე ჟღერდა ,ირგვლივ ახალგაზრდები იყვნენ შეკრებილნი და ცეკვავდნენ, ზოგი მაგიდასთან იჯდა და სულ არ ადარდებდა არაფერი საკუთარი ფიქრებსი გარდა, ზოგიც დახლთან იჯდა და ღამის მეწყვილეს ეძებდა. დიმა ვიღაც ბიჭთან მივიდა ,ლიზაც მიჰყვებოდა გაუკვირდა ქართულად რომ მიესალმა მერე დააკვირდა ბიჭს და საკმაოდ სიმპატიური ქერა ყმაწვილი იყო
-როგორ ხარ ნიკოლა?
-კარგად შენ? მიხარია რომ მოხვედი...
-როგორ მიდის საქმეები? თორნიკემ მთხოვა ჩემს აქ ყოფნაში საქმის კურსში ცაგეყენებინე. ხვალ მოვალ და მოამზადე ყველაფერი მინდა გადავხედო შემოსავლებს.. ხარჯებს
-ხო? კარგი დავურეკავ თორნიკეს ახლა კი ეს ლამაზმანი გამაცანი - ლიზას მიუბრუნდა და ისე გახედა დიმას სისხლი აუდუღდა
-ლიზა ახვლედიანი
-ნიკოლა ..სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა უმშვენიერესო- ხელზე ეამბორა და თვალების ჟუჟუნით ცქერა განაგრძო
-თქვენ ამ კლუბის მმართველი ხართ?
-დიახ მაქვს პატივი.. თქვენ თორნიკეს ნათესავი ხართ?
-ტყუპისცალი
-მართლა? აქამდე როგორ არ გაგიცანით . უნდა ჩამოვსულიყავი სტუმრად
-ჩვენ მაგიდასთან დავსხდებით და რომი მოგვიტანე- დიმამ რომ მოხვია წელზე ხელი და ახლოს მიიზიდა გული დიდი ტემპით აუძგერდა
-მომტანს გამოვგზავნი
-არ მოაცდინო საქმეს შენ მაინც უსაქმოდ ხარ - დიმას გაქვავებულ გამომეტყველებას კარგად ცნობდა. აშკარად არ მოსწონდა ეს ბიჭი ახლა კი საერთოდ. მაგიდასთან დასხდნენ ნიკოლა თვალებიდან ნაპერწკლებს ისროდა, არც მას ეხატებოდა გულზე ბატონი დიმა .
-რატომ დაამცირე?
-დამცირებას რას ეძახი ...
-იცი შენ რასაც ვგულისხმობ მე
-იცი შენ რატომაც ვიქცევი ასე... თუ მოგეწონა და გინდა ეს გახდეს შენი ღამის მეგზური
-ცინიკოსობას შეეშვი ...
-ხოდა მორჩა... დავლიოთ?
-დავლიოთ...
-იმედია მიმიღებთ - ნიკოლა მოვიდა სასმელით და ჭიქებით. ურცხვად დაჯდა მაგიდასთან ლიზას გვერდით და სასმელი გახსნა-კეთილი იყოს თქვენი ჩამობრძანება.. იმედი მაქვს წარმატებული იქნება თქვენი ვიზიტი ... დიდხანს აპირებთ დარცენას ლიზა?
-წინასწარ ვერ გეტყვი გააჩნია ვითარებას ...
-იმედია დიდხანს დარჩებით და ხშირად გიხილავთ
-ძალიან განიცდი როგორც ჩანს ლამაზი ქალების კომპანიას და უფროსი მაინც გინდა მშვენიერი გყავდეს - დიმამ ახედა მას შემდეგ რაც ერთი ჭიქა დაცალა და ბრაზისგან გააწითლა ბიჭი
-როდემდე უნდა იყო ასეთი ცინიკური შენ...უიი შენი გოგო მოდის - ეს რო გაიგო ლიზამ მხიარულება ჩაეშალა მათკენ მომავალ ლამაზმანს რომ გახედა გული გადაუქანდა. ისეთი გოგო იყო ნაკლს რომ ვერ უპოვიდი , ეს ამერიკული ღიმილი ჰოლივუდური ქერა თქმები ცისფერი თვალები და ტუჩები დიმას ბაგეებზე . ბრაზი , ბოღმა და ყველაფრის დამსხვრევის სურვილი. ისე მოაწვა ბრაზი იცოდა დილანდელი მშვიდი თანაცხოვრება აღარასდროს გაახსენდებოდა და უცებ გაჩნდა ძველი ლიზა... ისეთი ბავშვობის ოინები რომ მოგონილი იქნებოდა . არც შეუხედავს გოგოსთვის ერთი ჭიქა დაცალა და ნიკოლას ხელი ჩაკიდა
-ვიცეკვოთ ნიკოო
-დიდი სიამოვნებით - ბრბოს შეერივნენ, ისე დადგა დიმა რომ შესანიშნავად დაინახავდა. ნებისმიერს გააგიჟებდა ისე ცეკვავდა,ნიკოლას ხელები აღიზიანებდა მაგრამ არ იმჩნევდა, არც აძლევდა ზედმეტად შეხების ნებას მაგრამ მაინც ვერ იტანდა . სხეულზე მიეტმასნა ბოლოს და მასთან ერთად აყვა მუსიკის ტემპს
-არც კი გაიფიქრო!-როცა ბიჭის მცოცავი თითების მიმარტულება განსაზღვრა ყურში უჩურჩულა და ადგილზე გააშეშა
-მე...
-არ მაინტერესებს! ცეკვით დატკბი და ეგ უხამსი ფიქრებიც კი ჩაკალი ,შენთვის ვამბობ. მე შენი საწინააღმდეგო არ მაქ უბრალოდ სხვა მყავს ...
-ნუ მიხსნი ... ეგეთი იდიოტიც არ ვარ დიმას როგორც გამოვყავარ. მაგას დიდი ხანია ამოკვიატებული ვყავარ
-არამგონაი ღელავდე - კისკისით უთხრა და მოეშვა როცა მიხვდა რომ ნიკოლა თავს არ მოაბეზრებდა
-მაპატიე ცუდად თუ გამომივიდა უბრალოდ ...
-არაუშავს ... კარგად ცეკვავ ნიკოლა
-დედაჩემი ბრაზილიელია და სისხლში მაქ . მამაა ქართველი
-ქერა როგორ ხარ...
-იმდენი ეროვნების სიხლი მიჩქეფს დიდი ამბავია
-კარგი აღარ გკითხავ... დიდი ხანია ამ კლუბს მართავ?
-გახსნის დღიდან...დიმა აშკარად უნდობლადაა განწყობილი თუმცა იქექოს დასამალი არაფერი ჩამიდენია
-ხოდა ძალიან კარგი არც უნდა გადარდებდეს- ეგონა დიმას აღარ ადარდებდა და ჭუიდან იყო შეშლილი უცებ რომ მოხვია ხელი და უკან გასწია
-ჩემთან იცეკვებს შეგიძლია საქმე ნახო ... - დიმას ბოხი ხმა ჩაესმა ყურში , წამში დაატრიალა და სხეულზე აიკრო. - ბარემ აქვე გაგეხადა ეგღა გაკლდა ...
-უკაცრავად ის შენი ქერა ნაშა სად არის?
-როგორ ცეკვავდი ...
-როგოოორ- ყელზე მოხვია ხელები და ისე უთხრა ლამის მის ტუჩებს შეეხო . დიმას რეაქციამ არ დააყოვნა, ხელები დაეჭიმა და სუნთქვა შეეკრა
-შეუფერებლად... - ეს რო უთხრა ისე აკისკისდდა გადარია ბიჭი
-რა უბედურებაა ვერაფერი მოიფიქრე სხვა? წავედი მე შენთან ვიწყენ... ნიკოლას ვიპოვი ალბათ კაბინეტში დიდი დივანი იქნება ხო? თუ არადა არც ეგაა პრობლემა - უცებ მოშორდა და იმ მხარეს წავიდა სადაც წამის წინ ბიჭი გაუჩინარდა. ვინ დააცადა გასვლა, მაჯაში წვდა დიმა , მისი ჩანთა აიღო და გარეთ გაათრია-რას აკეთებ ველურო სულ გაგიჟდი?
-სახლში მივდივართ ...
-კარგი რა ,უსამართლობააა წადი იმ შენს გოგოსთან გაერთე და მადროვე რა მეც ხო მინდა განტვირთვა
-ლიზა ჭკუიდან ნუ შემშლი ახლა ... ხმა არ გავიგო შენი !
-ისე ყვირი ვითომ შენი ყვირილი რამედ მიმაჩნდეს... რა ნერვებ მოშლილი ხარ დიდი ხანია ვინმე არ გყოლია?
-ერთხელაც იქნები შემომაკვდები
-რო მოვკვდე მერე რას იზამ?
-ნუ სულელობ ....
-შენ თვითონ არ მითხარი? მიპასუხე რას იზამ ...- იმდენად სერიზულად უთხრა დიმამ სვლა შეანელა
-დავისვენებ,...
- ხო დაისვენებ ...
ბინაში ისე შევიდნენ არაფერი უთქვამთ. ორივეს შეეცვალა განწყობა. იზამ მისი გაბრაზების სურვილიც კი დაკარგა. სააბაზანოში შეიკეტა და დიდხანს არ გამოსულა. დიმა კი ოთახში დაბორიალებდა,ბოლოს ნერვები მოეშალა საკუთარ სიტყვებზე და კარზე დააკაკუნა
-რა გინდა...
-მალე გამოხვალ?
-გეცქარება?
-არა უბრალოდ...
-ხოდა აქ ყოფნა მაინც მადროვე .. დაისვენე ცოტა ხანს ჩემი სახისგან - ეს რო უთხრა კარს მიეყრდნო და გაჩუმდა . ბოლოს ნაბიჯების ხმა რომ გაიგო სრაფად გაეცალა იქაურობას .თავისი ტანსაცმელი აიღო და ლიზაც შევიდა. პირსახოცი ჰქონდა მოხვეული და მშიდად მოაბიჯებდა ის კი არ იცოდა დიმას რო აგიჟებდა. სწრაფად აუარა ბიჭმა გვერდი და სააბაზანოში შევიდა. მაქსიმალურად აჭიანურებდა დროს ლიზას რომდ აძინება მოესწრო . სპორტული შარვალი და მაისური ეცვა... თმაში თიტები შეიცურა და უკან გადაიწია. ლიზა რომ დაინახა საცხით ხელში მოკლე პენუარში გამოწყობილი ინსტიქტურად გადაეყალაპაა ნერწყვი. თვალი აარიდა და საწოლში დაწვა. ზურგი აქცია და მაინც ვერ მოისვენა მისი სურნელი იგრძNობოდა მთელს ოთახში , ჟრუანტელი უვლიდა, ბალიშს მოუჭირა ხელები და თვალები დახუჭა. ლიზა დიდხანს დადიოდა ოტახში, რაღაცეები მიალაგა, თავი მოიწესრიგა, თმა გაიშრო და ბოლოს საწოლსიკენ გაემართა. დიდად არ ღელავდა იმ ფაქტზე მის გვერდით ძილი რომ უწევდა ეგონა არც კი გადმოიხედავს ცემკენ და მშვიდად ვიძინებო რა იცოდა დიმას განცდების შესახებ. ბალიში ააფუმფულა და საწოლში შეწვა. გრილი თეთრეულის შეხება ესიამოვნა ფეხები რომ გაშალა დიმას წვივებს მისწვდა ტერფით და ისე ჩააყოლა გადარია კაცი.
-ამხელა საწოლში ადგილი არ გყოფნის?
-შუაში წევხარ მიიწიე და მეყოფა
-გადავვარდე გინდა?
-არ მადარდებს
-არ გადარდებს.. შენ არაფერი გადარდებს ამქვეყნად.. რას წამოგიყვანე უნდა გამეშვი იმ გამოს... და მერე რას იზამდი მის მკლავებში ღირსიც იქნებოდი ასე უნდა გამოგიყენონ და მოისვენებ მერე - ისე უცებ გადატრიალდა და დააცხრა თავს გააშეშა ლიზა.
-რა არეულად მელაპარაკები ...
-არეულად.. კიდე კარგად ვარ შენს ხელში მომიწექი ახლა გვერდით ვითომ ისე არ მყოფნიდი..
-რომ ვერ მომიშორებ არ იცი?
-რომ ვერ გშორდები ეგ ვიცი და შენი მოშორება რომ ვეცადო ალბათ მოგიშორებ კიდეც
-ალბათ? ვერ ეღირსები ჩემს მოშორებას ვერ ეღირსები... მართლა წყევლად გექცევი ოღონდ მიმარტულებას შევიცვლი .. აქმადე პირად ცხოვრებას არ ვეხებოდი ახლა კი მანდ გადმოვინაცვლებ- ხელი ჰკრა და თვითონ მოექცა ზემოდან. მუცელზე დააჯდა ისე რომ საწოლზე გაშალა ფეხები , ერთმანეთზე გადაიდო და წარბები აწკიპა- აბა რას იტყვი?
-სულ გაგიჟდი შენ? არ გეყო? აღარ გეყო? მთელი 20 წელია მაწამებ და აღარ დაიღალე?
-რა დამღლის შენ ასე ვთქვათ ცემი უცვლელი ბედნიერების წყარო ხარ- ისე უცებ წამოაყრანტალა ვერ გაიაზრა ამრა გადააკეთა- შენ რო არ გიშლიდე ნერვებს და არ გაწამებდე რააა ცხოვრება
-აიწიე ვეღარ ვსუნთქავ
-გინდა მითხრა რომ დიდი საჯდომი მაქვს?
-გაქვს? საერთოდ გაქვს?
-უკაცრავად? -მარჯვენა ფეხი ასწია და ისე გადაატარა დიმას თვალები გაუფართოვდა. ახლა უკვე მუცელზე აჯდა ხელებით ეყრდნობოდა და ფეხებს წელზე უჭერდა - იცი მაბრაზებ და ხომ იცი ჩემი გაბრაზება არ შეიძლება
-გოგოოო ! კიდე მე გაბრაზებ? არა კიდე მე როგორ გაბრაზებ გამაგებინე- წამოჯდა და ხელები ისე მოხვია აშკარად ვერ იაზრებდა საჯდომზე რომ ჰქონდა მიკრული . ცხვირით ცხვირზე ეხებოდა, გაფართოებული თვალებით უყურებდა. ლიზა კი გაშეშებული იჯდა და ათასი შეგრძნება ჰქონდა რომლებსაც ვერც კი იაზრებდა .. მალე ცეცხლი მოეკიდებოდა და აალდებოდა - შემომისახლდი აქ... როცა იქედან შენ გამო წამოვედი.. ახლა საძნებელშც შემომივარდი, საწოლის ოკუპირება მოახდინე.. ნერვებს მაგლეჯ ახლა საერთოდ როგორ ზიხარ და კიდევ ერთხელ გიმეორებ მე არც შენი ძმა ვარ, არც ძმადნაფიცი, არც ნატლული, არც ბიძაშვილი და საერთოდ არავინ ნახევრად შიშველი რომ აგიტანო ჩემს საწოლში .. ჩემს ფეხებზე მოკალათებული მითუმეტეს
-იცი საჯდომზე მიჭერ და ცოტა არ იყოს არ მსიამოვნებს
-რა... ჯანდაბა არა რა შევცოდე ღმერთო ასეთი - ისე უცებ გადააგდო საწოლზ ელიზამ წამოიკივლა. ბალიშს ხელი დაავლო საბანიც გადახადა ლიზას და წავიდა
-სად მიდიხარ ...
-სავარძელში დაძინებას იმ პატარა დივანზე გავწვები ... შენთან ერთად ყოფნას მირჩევნია შენი ატანა აღარ შემიძლია
-კარგი ხო მოიცადე აგტკივდება ხერხემალი იქ ... მოდი დაწექი არაფერს გავაკეთებ ...გეფიცები
-იცოდე
-აჰა ვბრუნდები და ვიძინებ - ბალიშზე თავი დადო და ფეხები მოკეცა- დამაფარე საბანი ...-დიმა იდგა და უყურებდა ემბრიონის ფორმაში მწოლიარე ქალღმერთს. ისეთი საყვარელი იყო იმ წამს პატარა გაბუტულ ბავშვს გავდა. საწოლზე ავიდა საბანი გადააფარა ბალიშიც დააბრუნა და დაწვა. ზურგშექცევით იწვნენ. შუაში იმხელა ადგილი იყო ერთი ადამიანი კიდე ჩაეტეოდა...
დიმას შუაღამეს გაეღვიძა და გაოცებულმა დახედა სხეულზე შემოხვეულ ლიზას ფეხს. ქალბატონს ერთი ფეხი მოეხარა და პირდაპირ დიმას წელზე გადაედ, ხელი მხარზე ედო თავი მის გაშლილ ხელზე და მშვიდად ეძინა. ფრთხილად მოკიდა ფეხზე ხელი რომ მოეშორებინა და ნახევრად შიშველი სხეული საბნით დაეფარა .როგორც იქნა გადასწია ფეხი მერე ხელიც მოიშორა და გაიღვიძა კიდეც ქალბატონმა
-რას აკეთებ?
-დაძინებას ვცდილობ შენი ფეხების და ხელების შემოჭდობის გარეშე!
-მე ... მე შემოგეხვიე?
-დიახ... - თვალები დაუბრიალა და ისევ აქცია ზურგი
-იდიოტი შენთან ჩახუტებაღა მაკლია - ჩაიბურდღუნა და ისევ ზურგი აქცია. დილას ისევ ლიზას გაეღვიძა აბა ვაჟბატონს ძლი უყვარს როგორც კი ლიზა ადგა მაშინვე დაიკავა მისი მხარეც და გაწვა სელაპივით . ლიზას გაეცინა და საშინელმა იდეამ გაუელვა თავში წყლის დასხმა და ხმაურით გაღვიძება უკვე გამოცდილი ჰქონდა ახლა კი საყვარელი სათამაშო გველი ეგულებოდა კარადაში რომელიც ზედმეტადაც კი ჰგავდა ნამდვილ ქვეწარმავალს. იკლაკნებოდა კიდეც და ისეთი კანი ჰქონდა ნამდვილისგან ვერ გაარჩევდა მძნარე დიმა. ჯერ მოშიშვლებულ ფეხზე დაასვა და ხელით აიყვანა სულ მაღლა , ბოლოს მეჯთან გააჩერა და უკვე შეფხიზლებისკენ წასულ დიმას განწირული ხმა აღმოხდა ლამის გაიხადა ტრუსიც ისე შეეშინდა. საწოლიდან გადმოვარდა ამ წამოხტომის მერე და იატაკზე გაიშხლართა, ჯერ კიდევ მძინარე ხელით იშორებდა „გველს“ რომელიც ახლა მუცელზე იყო გაწოლილი და რაღაც სიტყვებს იძახდა. ბოლოს რომ მოიშორა და მიხვდა სათამაშო იყო ლიზას სიცილის ხმაც გაიგო,კი არ იცინოდა ხაოდა მოკეცილი იდგა და ბოლო ხმაზე კისკისებდა.
-აი შენი დასვენებაც დიმა ... მშვიდი დილა და ბედნიერი დღეები - დაცვარულ სახეზე ხელები ჩამოისვა და წამოდგა. არაფერი რომ არ უთხრა ლიზას გაუკვირდა სააბაზანომდე მიყვა სიცილ კისკისით
-კაი რა დიმაჩკა აბა არ აპირებდი გაღვიძებას და რა მექნაა ვაიმეე ისე შეგეშინდა კიდევ კარგი ადგილი სწორად შევარჩიე... შეგეშენდა არ მიკბინოსო?
-არაფერი დააკლდებოდა შენ ნუ ღელავ ..-წაისისნა და კარი ცხვირწინ მიუხურა. ლიზას სახე აუხურდა
-უზრდელი ... საუზმედ რას ინებებ?-ხმამაღლა დაუძახა
-მე თვითონ მოვამზადებ არ შეწუხდე შენ!
-არა ხო არ გაგიჟდი ქალი მე ვარ აქ და არ მინდა ახლა ეს დემოკრატია !
-რაც გინდა ის გააკეთე მე შემეშვი !
-ნუ ღრიალებ მესმის ისედაც ... - სამზარეულოში ღიღინით შევიდა და სიმღერის თანხლებით დაიწყო მზადება. ჯერ კი ფიიქრა რამეს ავურევო მაგრამ შეეცოდა დიმა. დაინახა როგორ გავიდა სააბაზანოდან საძინებელში გაბრაზებული ბატონი და გაეღიმა . მალე გამოვიდა ისე იქცეოდა თიტქოს იქ არ იყო ლიზა- გაბუტვა სულ გიხდებოდა...
-ჰა ჰა ჰა სასაცილოა ძალიან
-კაი ახლა რა იყო ეგეთები გიკვირს ჩემგან?
-უბრალოდ 7 წლის ბავში აღარ ხარ
-7 წლის რომ ვიყავი მანდ არ ჩამისვია გველი
-ხო მაშინ ნამდვილი გველი ჩამისვი ოღონდ ზურგზე დახოხავდა ის
-კაი რა მართლა გეგონა რომ ნამდვილი იყო? მაშინ რა ვიცოდი თუ გიკბენდა ჩემს ხელში კი იყო გაყუჩული და
-გიცნო და იმიტო...
-ანუ იქ რო ჩამესვა არ გიკბენდა?
-სულ გააფრინე შენ ... უზრდელიც გახდი ყველაფერთან ერთად ადრე ბრალოდ აფრენდი
-შეეშვი მაგ ძეხვს .. გავამზადე მე უკვე - გამოაცალა ხელიდან დანა და მაგიდისკენ შეაბრუნა - მოდი ვისაუზმოთ
-არ მინდა ვერ გენდობი..
-ხო იცი ზედიზედ ორი შეტევა რომ განვახორციელო ძალიან უნდა ვიყო გაბრაზებული ...
-გენდო ვითომ?
-მაგას გოგოები ფიქრობენ ხოლმე...
-იცოდე..
-დაჯექი და ჭამე ვიცი რო გიყვარს ჩემი მომზადებული ბლინები ... აი ბანანები დაჭრილია დაგიწყო მე თვითონ?
-არ მინდა..
-როგორ არ გინდა ხო გიყვარს ასე ... თუ მურაბა მოვასხა? აბა შაქარის პუდრა მოვაყარო? რატო მიყურებ ასე?
-საიდან იცი მე როგორი მიყვარს ...
-შენ არ იცი მე რა მიყვარს? ჩვეულებრივი ამბავია ვერ გავიგე რა გიკვირს- დაბნეულმა უთხრა და ჭამა დაიწყო ... წვენი დალია და ჯერ კიდევ ჩაფიქრებულ ბიჭს კნუტის თვალებით გახედა =მართლა არ იცი რა მიყვარს?
-როგორ არ ვიცი ...ჩემი გაგიჟება გიყვარს
-ეგ ხო მარა ისე...
-რატო უნდა ვიცოდე ვერ გავიგე .... ვინ ხარ შენს შესახებ რამე რომ ვიცოდე ჩხუბის გარდა რამე გვიკეთებია ერთად?
გულზე მოხვდა მისი სიტყვები, მოიღუშა და აღარაფერი უთქვამს, ჩუმად განაგრძო ჭამა თან დიმასკენ აპარებდა მზერას უნდოდა ერთხელ მაინც გამოეხედა ბიჭს მაგრამ ის თეფშს არ აშორებდა მზერას. მერე ვიღაცამ დაურეკა აშკარად იქაური იყო თან გოგო ისე თბილად ელაპარაკა. რამდენიმე წუთში დაასრულა ჭამა და ოტახი დატოვა
-სად მიდიხარ?- გამზადებული რომ დაინახა მაშინვე წინ დაუდგა
-ანგარიში უნდა ჩაგაბარო?
-ხო მაგრ...
-გამატარე მეჩქარება... ალბატ გვიან დავბრუნდები .შეეცადე რამე არ დაუშავო ხალხს და შარში არ გაეხვე- ასე დატოვა საწყალი ლიზიკო და წავიდა.
სახლი მიალაგა , გოგოებს ელაპარაკა. მარიამს ორი საათი ეჭორავებოდა დარიგებები მიიღო დედიკოსგან მაგრამ მაინც ვერ ითვალისწინებდა და ბუზღუნებდა. მერე თოკოს და ელეს ეჭორავა გაიგო ამბები და უკვე კი იყო შუადღე .
სახლი დატოვა და სასეირნოდ წავიდა, ფეხით მიბორიალებდა გარეუბანში და ისე აღმოჩნდა რაღაც მიყრუებულ ადგილას შავკანიანების უბანში გონს ვერ მოვიდა. ყველა აკვირდებოდა ,შეეშინდა და ნაბიჯს აუჩქარა ჩიხში შეუხვია ძველ კორპუსებს შორის და შენიშნა რომ ვიღაც მიჰყვებოდა უკან. როგორც იქნა დაიმალა და ხელის კანკალით აკრიფა დიმას ნომერი,თავიდან არ პასუხობდა მერე შეტყობინება გაუგზავნა „დავიკარგე...მეშინია გთხოვ დამეხმარე“ არ გასულა ორი წუთი რომ დაურეკა
-სად ხარ გოგო! არ გამაგიჟო ახლა .. ამოიღე ხმა
-მე... დიმა მე ფეხიტ წამოვედი არ ვიცი სად ვარ აქ ძველი შენობებია ..სახლებიცაა სულ შავკანიანები არიან სახლებთან დგანან და ეწევიან ჩვენებურ „ბირჟას“ გავს მეშინიაა
-ახლა სად ხარ
-კორპუსში შევედი კუთხეში ვარ მიყუჟული ... ჯერ არავინ ჩანს მაგრამ ბინიდან ხმები გამოდის ვიღაც ქალი იცინის ...
-რა ზუსტად მიხსნი ყოჩაღ... ყოჩაღ ქალბატონო ელიზაბეტ ! ნორმალურად ამიხსენი და მითხარი რას ხედავ წინ
-ბაღია ... პატარა ბაღია და მრგვალი სკამებია . ხომ მოხვალ? დიმა ხომ მოხვალ
-მანდედან ვერ გამოხვალ? რისი გეშინია გამაგებინე დღეა ჯერ კიდევ გესმის? ლიზა .. ლიზა გესმის? - შემდეგ ლიზას კივილი ესმოდა და ვიღაცეების სიცილი . ისედაც ხო გაგიჟებული მიდიოდა მაგრამ ახლა სულ გაფრინდა. იცოდა სადაც იყო,ისიც იცოდა იქ ვინ ცხოვრობდა, ისიც იცოდა რა ელოდა მაგრამ ლიზასთან შიშს არ ამჟღავნებდა . სწრაფად აირბინა კიბე და პირველივე სართულზე ხის თხელი კარი შეამტვრია ლიზას ნივთები იატაკზე ეყარა ერთ-ერთი საფულიდან ფულს იღებდა მეორეს გაკავებული ჰყავდა და ერტიც ნემსის გაკეთებას ცდილობდა პირზე ჰქონდა ხელი აფარებული. გაფართოებული ,თაფლისფერი თვალები სულ ჩაწითლებული და ცრემლიანი ჰქონდა .დიმას სისხლი აუდუღდა მის დანახვაზე. ისე მოაშორა ბიჭები სულ მისი თვალები ედგა თვალწინ. კუთხეში ჩაკეცილ აკანკალებულ გოგოს ხელი მოხვია და აიყვანა . გულზე ჰყავდა მიკრული და ისე უჭერდა თიტქოს კიდევ ართმევდა ვინმე... მანქანაში ჩასვა და სწრაფად წაიყვანა სახლში. ისევ ტიროდა და ხმას არ იღებდა მხოლოდ ზლუქუნებდა. დიმას მკლავებში ჩამალა სახე სანამ საწოლზე არ დააწვინა ,მერე ბალიშში ჩაიმალა და ცრემლებს კიდევ ერთხელ მისცა გასაქანი.
-ლიზა ... გეყოფა ნუღარ ტირი არაფერი მოხდარა ყველაფერი კარგადააა უბრალოდ შეშინება უნდოდათ ფულს აიღებდნენ და წავიდოდნენ ...ლიზა
-შენ მე პატარა ბავშვი გგონივარ? რომ არ მოსულიყავი ღმერთმა უწყის რას მიზამდნენ... რომ ვერ მოგეგნო? მერე რა მეშველებოდა ...თავს მოვიკლავდი ღმერთო რა სულელი ვარ რა მინდოდა იქ როგორ ვერ გავიაზრე სად მივდიოდი
-ჩშ.. დამშვიდდი და აწი დამიჯერე ... - ჩაეხუტა და თავზე აკოცა
-არ მიბრაზდები?
-ეგ გადარდებს ახლა შენ?- სახე ორი თითით ააწევინა და ცრემლები შეუმშრალა,თან უღიმოდა -რა სულელი ხარ - ისე თბილად უყურებდა ,ისეთი ხმა ჰქონდა ლიზამ თვალები მინაბა . ცრემლიან თვალებს უკოცნიდა დიმა მერე ღაწვებზე გადავიდა ,ცხვირის წვერზე აკოცა და ლოყაზე გაეხახუნა- როგორ გიყვარს ჩემი შეშინება... ხომ ხედავ რამდენჯერაც გამაბრაზებ იმდენჯერ გჭირდება ჩემი დახმარება
-შენც სულ მეხმარები...
-ერთხელ რომ ვერ გიშველო მერე?
-შენ სულ ჩემთან იქნები .. მე არ გაგიშვებ,არც მიგატოვებ ხომ გითხარი - მის ყელში ცამალა სახე და სურნელი ღრმად შეიგრძნო-აღარ წახვიდე იმ შენს ნაშასთან... თორე ჯოჯოხეთს მოგიწყობ
-რაგინდა მითხრა რო ეჭვიანობის ნიადაგზე იქცევი ასე ? მსჯი?
-ხო... თუმცა ეჭვიანობას ვერ ვუწოდებ რომ დამტოვე ის მაბრაზებს
-ხო როგორ არა
-შენ არ თქვი არავინ ხარო? რატო უნდა ვიეჭვიანო?
-მართალი ხარ- თმაზე ეფერებოდა და ისე ჩურჩულებდა- დაიძნე ახლა და რომ გამოიღვიძებ სადღაც წაგიყვან...
-არ წახვალ?
-არ წავალ...
მასთან მიხუტებულს ეძინა და არაფერი ახსოვდა. შემდეგ სასეირნოდ ერთად წავიდნენ.ყოველგავრი ოინების გარეშე.. შემდეგ გაწვიმდა და გაწუწულები მივიდნენ სახლში. ლიზას კისკისი კიდევ ცაესმდოა, როცა ეხუტებოდა ის სიმხურვალე კიდევ თან დაჰყვებოდა . გაკრეჭილი დადიოდა ,ბოლოს გამშრალდნენ ,გამოეწყვნენ, ერთად მოამზადეს ვახშამი და დაიძინეს.
დილა ამჯერად დიმამ დაიწყო ,აღვიძებდა და როგორც იქნა დიდი რყევის, ნჯღრევის, ყვირილის და წამორტყმის შემდეგ გაახილა თვალები
-აუუუ რა იყოოო
-მეგონა გული გაგისკდა
-მერე რას მანჯღრევდი ცეკვა ვერ დაიწყე?- მუცელზე დაწვა და ფეხები მოხარა ისე რო საჯდომი უკან გაბზიკა. ბალიშს მოხვია ხელები და სახე შიგ ჩამალა-მაცადე ძილი
=შენ ასე გძინავს ხოლმე?
-აჰააამ
-რა დღეში ვარ... წამებაა ჩვეულებრივი
-რას ბრუტუნებ მომშორდი ..
-გაიღვიძე რა ...
-ნწ.. მოდი აქ შენც დაიძნე თუ შეგეშინდა გუშინდელივით არ გამეღვიძებინე - ხელზე მოქაცა და გვერდით გაგორდა დიმაც
-მე რა მეგონა.. შენ გაგიჟდი სულ - ლიზამ მის მზერას გააყოლა თვალი და მიხვდა რომ მკერდის დიდი ნაწილი უჩანდა და ტუჩები გააწკლაპუნა . რომ ახედა უკვე აღარ უყურებდა ხარხარი აუტყდა მის გამომეტყველებაზე- რა გაცინებს
-არაფერი ..რა მაცინებს- მკერდით დააწვა და ფეხი მის ფეხებს შორის მოათავსა - დავიძნოთ
-გინდა დავიძინო? ასე დავიძნო? კიდე რამე შეუსრულებელი სურვილი ხო არ გაქ ...
-დახუჭე თვალები და დაიძინე
-ვერ დავიძინებ... მომშორდი და მერე ვნახოთ
-გველს ჩაგისვამ ტრუსში იცოდე ...
-არაა საჭირო იყოს
-მშიშარაა
-მე ჩაგისვამ ხოჭოს ან მატლს და ვნახოთ რა რეაქცია გექნება ...
-ახლა დავსტოპოთ არავითარი ხოჭო
-გასაგიჯებელია გველს ხელს კიდებს და ჭიაყელასი ეშინია
-მაშინ ჩამსვი ლამის მატლების გროვაში და აბა რა იქნება... ღმერთო რგორ მომინელე და გამინადგურე ნერვული სისტემა
-მე რო მაგას მეტყვი შენ... ნერვი რა არის აღარ ვიცი
-ისეთი საყვარელი ხარ გაბრაზებული ვბედნიერდები ...
-საყვარელი.. მე
-ხო შენ
-ზოგადად სხვა დროს მეუბნებიან მაგას რომ ვბრაზდები მხოლოდ შენ გგონივარ საყვარელი
-მე სხვა არაფერი გამომიცდია და რა გითხრა.იგივეს თუ გაიმერ...
-მომშორდითქო ხო გითხარი მე?- უცებ ცაავლო ხელი და ფეთიანივით გადააწვინა გვერდით
-ხანდახან მგონია რო ჩემი გეშინია - ახარხარდა და საწოლზე დადგა . ზემოდან დაჰყურებდა დოინჯშემოყრილი და იკრიჭებოდა-საშიში ლიზიკოო უუუუ
-ახლა ჩემი თავის უფრო მეშინია ... სჯობს ისევ რამე დამარტყა ან რამეს აკბენინო ...
-რას ბურტყუნებ მანდ
-ნუ დახტი გოგო გიჩანს ყველაფერი
-ვაიმეე რა იყო შენ რა გემართება ....მადროვე ..უი მართლა რა კარგი საწოლია?
-ხო არაჩვეულებრივი ...
-სულ არ ჭრიჭინებს, ზამბარიანია?
-გაჩერდი გოგო
-სად გარბიხარ?- საწოლიდან ისკუპა და სულ ხტუნვა -ხტუნვით მიჰყვა უკან თან იცინოდა
-საუზმეს მოვამზადებ აბა შენ არ დგებ.. თუმცა აქ ხარ უკვე?
-მოვამზადებ...- სააბაზანოში შევიდა ორ წუთში გამოვიდა თმა ჰქონდა შეკრული და იგივე ფორმაში დაიწყო ფუსფუსი
-ამ ფორმაში? ჩაცმას არ აპირებ?
-ისე ნუ მყურებ თითქოს უხამსი ფანტაზიები გაწუხებდეს- დახლს დაეყრდნო და მისკენ გადაიხარა - რაღაც შენი ფერი არ მომწონს .. წყალი ხო არ გინდა?
-აორთქლება მინდა ამ პლანეტიდან ... არ შეიძლება?
-აბა მე რა ვიცი ... დღეს რა გეგმები გვაქვს?
-სადმე წავიდეთ სანახავის მეტი რა რის..ოღონდ მარტო არსად წახვალ და დამიჯერებ
-კარგი მამიკო...
-ტოსტებს აკეთებ?
-ხო და კიდევ სალათს გავაკეთებ რამეს... ხილი გვაქ და მე შევჭააამ შენ მაინც არ გიყვარს მმ ბანანი კაია - ერთი აიღო კანი მოაშორა და ჩაკბიჩა
-ბანანიღა აკლდა ... დახლს დაადო თავი და ისე ახედა-ნეტა კიდე რას მიმზადებს...ეს ვინღა ჯანდაბაა- მობილური აიღო და უპასუხა- გისმენ თეკლა...არ ვარ საქართველოში..სად ხარ? აქ რა გინდა ... აჰ დასასვენებლად ამ დროს? კარგია გაერთე.. ახლა არ მცალია სხვა დროს მოიცა რა? - ტელეფონი აშკარად გაითიშა კარზე ზარი იყო ლიზა გააჩერა და თვიტონ გააღო. ლიზამ კარგად დაინახა როგორ ჩამოეკიდა ყელზე დიმას ერთადერთი მოუშორებელი საყვარელი და ერთიანად გაუქრა ის ბედნიერების გრძნობა აც აქამდე ჰქონდა მისი წიკვინა ხმა რომ გაიგო
-დიმუსიიი როგორ მომენატრე ჩემო ვეფხუნიაა უშენოდ გამოვიფიტე იციიი ... სიგიჟემდე მომენატრე...რატომ არ მიტხარი თუ მოდიოდი? ალასკადან ჩამოსლას რა უნდოდა ჩემო ტკბილოოო - ყელზე მოეხვია ,მიეტმასნა და აკრუტუნდა- თმები მოგიზრდიაა ,კარგია უკეთ მოგეჭ... ეს ვინ არის? ლიზაა ღმერთო ამას აქ რა უნდა
-თიკო საიდან გაიგე აქ რომ ვიყავი?
-გოგონებმა მითხრეეს.. ვეფხუნია შენ არ უნდა გეთქვააა
-ვაიმეე მთელი წელი ისე გენატრებოდა შენი ვეფხუნია რამდენიმე ბიჭთან იკლავდი მონატრებას ერთი დღის განმავლობაში ალბატ ხო? აუუუ თიკჩოოოო მეც მომენატრეეე - ბოლოს ხმა დაიწვრილა და მაგიდიდან ჩამოხტა... კუსკუსით მიეჭრა დიმას მოაშორა და ჩაეხუტა კარი ისე მიხურა ლამის შიგ ჩააყოლა
-დიმუსიი ნახე ბრალს მდებს... როგორ შემეძლო შენთვის მეღალატააა-ისევ სცადა ჩახუტება მაგრამ ლიზამ უკან გამოსწია დიმა და დარცა ხელცარიელი
-ვაიმეე პოზები და ადგილები ღალატისთვის შენ რო იცი სიე უნდა... უი მართლა საუზმეს ვამზადებდი არ დაგვეწვევი? კარგი მაშინ ნახვამდის- კარი ისევ გაუღო და გასვა
-მოიცა რას აკეთებ არსად მივდივარ ჯერ
-აბა ახლა მოისვენეთ ორივემ... აქეთ გამოდი შენ - ლიზას მკლავშ ჩაავლო და უკან გასწია - შენ კიდე ქალბატონო მგონი ერთი წლის წინ გასაგებად გითხარი ხო რომ დამთავრდა ყველაფერი ..
-ხო მაგრამ.. როგორმე შევძლებთ შეთანხმებას .. უბრალოდ მარტოები უნდა ვიყოთ - ყელზე მოეხვია და ყურში ჩასჩურჩულა თან ფეხი ისე მოხვია ლიზამ სახე დამანჭა
-კახპ...
-თიკო ... ჩემო კარგო მოლაპარაკება ვერ გაიმართება დაკავებული ვარ ამჯერად.. თუ მომინდება მოლაპარაკების წარმოება შენთან როგორმე გიპოვი ... ახლა კი უკაცრავად დაკავებული ვარ როგორც გითხარი
-ეს .. ეს როგორ კი მაგრ
-მიდიხარ ხო? გმადლობ რომ მომინახულე
-კარგიი იყოს ამჯერად ასე!- გაბრაზებული გავარდა ლიზა უყურებდა მერე კი სიცილი დაიწყო
-რა გაცინებს
-არ მეგონა თუ გააგდებდი
-არც გავაგდებდი... შენ რომ არ ყოფილიყავი
-მე? ანუ სახლში რომ არ ვყოფილიყავი.. ფუ რა საზიზღარი ხარ იმ გულისამრევ გოგოსთან რა გინდაა
-ვერ მიხვდები შენ... სჯობს საუზმის მომზადება დაასრულო
-ჯერ მოიპატიჟე მერე გააგდე ... შენსას კაცი ვერ გაიგებს
-თუ გინდა დაგვეწვიოს დავურეკავ და მოცუნცულდება ახლავე
-რა აღრენილი ხარ
-შენ ვერ გაიგებ მიზეზს და შემეშვი...და კიდევ ატასჯერ გითხარი ჩემს გოგოებს შეეშვი-თქო
-არსად დაგეკარგოს შენი გოგოები
-არ იკარგებიან თვითონ მპოულობენ ხომ ხედავ
-რამდენს ტლიკინებ ზოგჯერ
-შენთან ჩუმად ყოფნა შეუძლებელია!
-ბუზღუნა...
მაგიდასთან დასხდნენ და გაბუტულებმა საუზმეს. დიმამ ოთახის დატოვება რომ გადაწყვიტა ლიზამ გააჩერა
-თეფშებს შენ დარეცხავ... მე რომ არ მვსულიყავი ყველაფერი შენ უნდა გაგეკეთებინა...
-კარგი... რომ დავრეცხავ მერე გავიდეთ
-ჩავიცვამ მე ...-უცებ დაბზრიალდა და მოწესრიგდა.
ყოველ დღე ახალი თავსატეხი ხვდებოდა დიმას. მაინც ვერ ხვდებოდა ამდენ სიგიჯეს როგორ იგონებდა. ბოლოს მოიკრიბა ენერგია და ხვდებოდა როდის რას უმზადებდა. ისე შემოუტრიალა მახეები თავად გააბა ქალბატონი ლიზიკო. საინტერესო სანახავი იყო ლიზა წითლად შეღებილი ტანსაცმლით ხელში როცა დიმა დივანზე იჯდა და კმაყოფილი უღიმოდა გაცოფებულს...როცა შემთხვევით აერია თეფშები და მერე ლიზიკოს შეეღება ენა ლურჯად . შამპუნებიც აირია და დიმას „საოცარი ნივთიერება“ ლიზას თმაზე აღმოჩნდა კიდევ კარგი მალე გადავიდა ის სტაფილოსფერი თმიდან თორე მოუხდებოდა თავის გადაპარსვა. დიმას ხარხარი აყრუებდა გარემოს როცა ლიზა გაგიჯებული დადიოდა. ადგილები გაცვალეს .. ბოლოს დაიღალა და შეეშვა ოინების მოწყობას. ერთი კვირა ისე გავიდა არაფერი გაუკეთებია .. უკვე ახალი წელი ახლოვდებოდა და ყველა კითხულობდა თუ როდის ჩავიდოდნენ სამშობლოში ლიზას პასუხი არ ჰქონდა. ... თიტქოს ზავი დადეს ,მაგრამ მაინც ვერ იწყებდა გრძნობებზე საუბარს ვერ დაიჭირა მომენტი სადაც დიმას გრძNობას დაინახავდა...
ერთად წავიდნენ ბინიდან ... დიმა ქალაქიდან რომ გავიდა გაუკვირდა .გზაში იმდენჯერ იკამათეს ეგონა მანქანიდან გადმოაგდებდა. ბოლოს სანაპიროს რომ მიადგნენ კივილი დაიწყო...სეზონი არ იყო მაგრამ მაინც ძალიან გაუხარდა. სანაპიროზე მისეირნობდნენ ღრუბლიანი ამინდი იყო ,მაგრამ მაინც არ წვიმდა . იქვე ჩამოჯდნენ და ტალღებს უყურებდნენ
-სულ რომ არ ვჩხუბობდეთ რა იქნებოდა?
-არ ვიცი ... გაუფერულდებოდა ალბატ ყველაფერი
-მე კი..
-არ მითხრა ახლა რო დაისვენებდი და ბედნიერი იქნებოდი... გთხოვ
-რომ არ გვეკამათა სულ და ბრაზს არ დავებრმავებინე ბევრ რამეს დროულად მივხვდებოდი და შევცვლიდი რაღაცეებს ,თუმცა ახლაც არაა გვიან
-შენ მეუბნები მაგას? ვერ ვიჯერებ- უცებ წამოიწია და თვალებში შეხედა- მაინც რასშეცვლიდი? მიდი მითხარი რას შეცვლიდი - წამოიჭრა ფეხზე და პატარა ბავშივით დაიწყო ფეხების ბაკუნი-მითხარიიი ...მოიცა რას აკეთებ უნდა მაჩვენო? იმედია არ მცემ - დიმა რომ წამოდგა და წინ დაუდგა კისკისი დაიწყო ალბათ დიდხანს გააგრძელებდა სიცილს ჰაერის მიწოდება რომ არ შეწყვეტოდა. ტუჩებზე ნაზი ამბორი იგრძნო და წამში გაიყუჩა. ხელები გაუშეშდა , თვალები მიენაბა როცა აბაშიძის ტორები სხეულზე მოეხვია და კოცნა მთელი არსებით შეიგრძნო. თითები თავისთავად შეუცურა კულულებში და კოცნაში აყვა. ნელ-ნელა ივსებოდა ბედნიერებით ბოლოს ვნებიანად უკოცნიდა ტუჩებს და უნდოდა დრო გაჩერებულიყო
-უფრო მალე გეტყოდი რომ მიყვარხარ... მაგიჟებ არა მხოლოდ შენი ოინებით არამედ მთელი შენი არსებით, გაღმერთებ ლიზა ... შენ ჩემს საწამებლად ხარ გაჩენილი იმიტომ რომ უშენოდ როცა ვარ ვერ ვსუნთქავ, ვერ ვვარსებობ .ეს დამოკიდებულება მაწამებს მთელი ცხოვრებაა ,როცა მინდა მთელი არსებით ჩემი იყო და შენი ალქაჯობით ჭკუიდან მშლი... მინდოდა მაგრად დამეჭირე და მთელ ხმაზე მეღრიალა , მეთხოვა რო შეგეწვიყა როგორმე გაგეთავისუფლებინე მაგრამ მერე მივხვდი რომ შეუძლებელი იყო ... შენ ხომ ჩემთან გინდა შენი და ჩემი ბედი იქ მაღლაა გადაწყვეტილი - სახეზე ეფერებოდა და უღიმოდა
-სიყვარულის ახსნაც ასეთი უნდა რა ... არარომანტიული ეს
-სიყვარული ვინ აგიხსნა მერე... მე ცოლობა გთხოვე ცუდად ვხდებოდი აქამდე ოცნებაში და ახლა უშენოდ მართლა მოვკვდები - გიჟივით დააცხრა ტუჩებზე და მერე გაიცინა -აი თურმე როგორ შეიძლება შენი გაჩერება
-შეგიძლია სულ გამოიყენო ეს ხერხი...- გაიღიმა გაბრუებულმა და ქვედა ტუჩზე აკოცა
-შენ ნება მომეცი და მთელი ცხოვრება გავიმეორებ .. გაუჩერებლად თან არა მხოლოდ ამას - ტუჩები ლოყაზე მიაწება და შემდეგ მისი სურნელი შეიგრძნო .
ასე გაბრუებულები, ბედნიერები , საერთო გულისცემით იდგნენ ფიფქები რომ წამოვიდა . ზღვის ხმა არღვევდა მხოლოდ ირგვლივ გამეფებულ სიმყუდროვეს


ჩემი გადარეული ელიზაბეტი და დიმიტრიი...მიყვარს ეს ორიი ,ბევრს ვხალისობდი ამ ნაწილის წერისას და იმედია ისეთივე ემცოიური იქნება თქვენთვის