ჭიამაიას ზღაპარი
(სრულად)


ამ ისტორიას არც დასაწყისი აქ და არც დასასრულიი ამიტომ იყო და არა იყო რა ... ასეე უცებბ მოვარდაა სიყვარულიი დაა ჭაობში ჩაიკარგა და მისი მსხვერპლიი თან წაიყვანა.. უნდოდაა ყველასთვისს დაენახებინა რომმ ყველაზეე დიდი გრძნობააა ისს.. უნდოდაა ყველასათვის ეჩვენებინაა რამდენად ძლიერი, განუსაზღვრელი და ულევი გრძნობაა იყო იგი დედამიწაზეე.. სიყვარულის ახსნა ვერცერთმაა მოკვდავმა შესძლოო..გაბრაზდაა სიყვარულიი და შურისს ძიება გადაწყვიტაა მოკვდავებზე..გრძნობდა როგორრ სწყუროდა ესს...თითქოსს გამოუვიდა კიდეცც დაა ის ის იყოო ბოროტულად უნდაა გაეცინა რომმ მაშინნ მიხვდაა რაა ჩაიდინაა.. მაგრამმ აიი მაშინნ სწორედდ იმ წამსსს ვეღარაფერსს გახდებოდაა.. ვეღარ გამოასწორებდა თავისს დანაშაულსს.. მიხვდა რომმ მოკვდავ ადამინსს გრძნობა გაჩნიაა.. მიხვდა რომმ დედამიწაზეე მხოლოდდ სიყვარულიი არაა მთავარი..რა სიყვარულზეე რა მეგობრობაზეე რა პატივისცემაზეე დაა სხვა მრავალ გრძნობაზე საუბარი თუ ადამაინსს ადამიანობაა არ გაქვსს.. როგორც გოეთე იტყოდა ,,ადამიანი ადამიანის ადამიანური ადამიანობით ადამიანობს!“... ეს უბრალოდ სიტყვებიაა ეს უბრალოდ ნაწერებიაა ხოლო ჩვენ რეალობაში ვცხოვრობთ.. არ შეგვიძლიაა გავითვალისწინოთ თითოეულიი ესს სიტყვააა,, მარცვალი თუ ასო..ამას ალბათ დავა მოყვებაა.. ძნელიაა ადამიანობაა?! დიახ ძნელიაა...


,,ძნელია ადამიანობა.. გეთანხმებით ძნელია.. ადამიანი ცხოვრებაში ბევრსს ივლისსს. ზოგჯერ წაიქცევა.. ზოგჯერრ რაღაცას მოეჭიდებაა... ზოგჯერ მხარსს გაკრავს რაღაცს.. მაგრამ არ შეჩერდე..წამოდექი და მეტი შემართებით გაგრძელე გზაა..ადამიანი სწორედ იმით ფასდებაა რამდენად ღირებულადდ გადაიტანს იგი განსაცდელსს..ამ მცირე დროში კი შეეცადე სულით არ დაეცე, სანამ ისევ არ შემოვა ფანჯარაში მზის სხივი“


,,ყველა ადამიანი თანასწწორია განურჩევლად კანის ფერის, მატერიალური სამყაროსი,სქესის, წარმოშობის,ენისა, რელიგისა და პოლიტიკური შეხედულებებისა“-კონსტიტუცის მე-14 მუხლის მიხედვით..დავკვირვებულვარ რომ გამოდის მოკვდავი და იძახისს ასეე მაგრამმ მეორე წამსს მიდის დაა ხეიბარს, შავკანიანს, ,,მათხოვარს“, ქალს , მუსილმანს სიძულვით უყურებს.თუ ვამბობთ უნდა შევასრულოთ კიდეც.


21 საუკუნეში იმისდა მიუხედავად რომ განვითარებული პლანეტა ვართ მაინც გაგვაჩნიაა პრობლემები თანაც სერიოზული.. მე არ ვამბობ რომ არ უნდა გვქონდეს , უბრალოდ თითოეულმა ჩვენგან უნდა შეიგნოს რომ შეიძლება ამ პრობლემებმა გაგვანადგუროს..რა პრობლემა? არასრულწოლოვნების გათხოვები მასზე დიდი ადამიანზე, არ დაბადებული ბავშვების მოკვლა, მკვლელობა, ქურდობა, თვითმკვლელობა, ომები, სისხლისღვრა და ასე შემდგებ.. ... ამ ქვეყანაზე ერთხელ ვცხოვრობთ.. ერთხელ მოდის ეს მშვენიერი წლეები, თვეები, კვირები, დღეები , საათები, წუთები და წამები.. გაიხედეთ გარშემო მიმოიხედეთ ცხოვრება მშვენიერია..ვიყოთ თავისუფლები და გვიყვარდეს ერთმანეთი... ,,რა მნიშვნელობა აქვს ვინ სად დავიბადეთ.... ხომ ერთი მზე გვაქვს.. ხომ ერთი მთვარე გვაქ..ხოდა გვიყვარდეს ერთმანეთი“


ნუთი ეს მოთხრობა ისევ სიყვარულზე იქნება? არა..სიყვარული უკვე ბანალური თემაა..მართლაც კარგია ეს სიყვარულზე მოთხრობები მაგრამ ჯობია სხვა რამესაც გადავხედოთ.. ნუთუ არ შეიძლება სხვა გრძნობაზე დავწეროთ მოთხრობა?!.. მაგრამ სიყვარული ის გრძნობა რომელიც ყველაფერში ოდნავ მაინც გამოიჩენს თავს და აიი აქაც ასე აღმოჩნდება..


სიცარიელი ბევრნაირი არსებობს: ტკვილისგან გამოწვეული რომელიც არ გეშვებაა აშენებულ კედელს ისევ გინგრევს და თავს გახსენებს . მარტობისგან გამოწვეული რომელიც არც აშენებული იყო და არც აშენდებაა...

არ ვიცი მხოლოდ ქართველებს აქვთ ეს სენი თუ მთელ მსოფლიოს მოედო.. ამბობდნენ ადრე ძალინ ცუდი დავაადება იყო გავრცელებულიო,,შავი ჭირი". სწორედ შავი ჭირი გვჭირს ქართველებს.. ვითომ ფულზე დახამებულები არ ვართ ვითომ ჩვენი აზრი გვაქვს მაგრამ ამ ნათქვამის შემდეგ გადის წლები და ამ სიტყვბის საწინაღმდეგოს ვაკეთებთ..

ადამიანი-ერთადერთი არსება რომელსაც სიცოცხლე სწყურიაა ..რომელსაც ეშინია სიკვდილის მაგრამმ მაინცც ეშმაკსს აძლევს მის სულს..

მხოლოდ 23 წელი ეცხოვრა და უკვე იცოდაა რას უპირებდა ცხოვრება მომავალი და ეს ქვეყანა.. არ აინტერესებდა ვინ იყო პრეზიდენტი რადგან ყველა ერთნირი ცბიერი , მელაა და ბოროტი იყო...არ აინტერესებდა რომელი გოგო თუ ბიჭი დასცინებდა.. არც კაი ბიჭობა აინტერესება რომელებთაც ერთი წიგნი არ ჰქონდა წაკითხული დაა ყველას თავზე დაჰყურებდნენ.. არც ეს სამყარო აინტერესებდა რადგან იცოდა თუ თვალს გაუსწორებდაა გული ეტკინებოდაა.. არ ჰქონდა ონლაინ საშვალებები რადგან არ თვლიდა რომ ცხოვრებაში ლაიქები მნიშვნელოვანი შეიძელბა ყოფილიყო ან უბრალოდ არ აინტერესებდა .. არც ძვირადღირებული ტელეფონით დადიოდაა არა იმიტომ რომ უჭირდა არამედ იმიტომ რომ ტელეფონს მხოლოდ ერთადერთ საყვარელ ქალთან დედასთან დასარეკად იყენებდა..დედა მისი მაგალითი იყო ცდილობდა მისთვის მიებაძაა მაგრამ ვერ ახწევდაა.. არ აინტერესებდა რომ წიგნის გარდა მეგობრები არ ყავდა რადგან არავისთან იყო საჭირო ლაპარაკი... თვილიდა რომ თუ მას მეგობარი ეყოლებოდ სამაგალითო უნდა ყოფილიყო უნდაა შესძლებოდაა მის თვალებში ყველაფრის ამოკითხვა რადგან ესეთი ადამიანი არ არსებობდა არც სჭირდებოდაა 2018 წლის თაობის ადამიანები მეგობრებად.. ერთადერთი რამ რაც მას აინტერესებდა ეს იყოო წიგნი.. წიგნის ყდას რომ შეხედავდაა მის სიმაგრეს რომ იგრძნობდა ფურცელს ნაზაად რომ გადაუსვამდა ხელსს დაა მის სურნელს რომ შეიგრძნობდა სწორედ მაშინ დაყრიდააა ტაო.. როცაა რემარკის, გოეთეს, ჰიუგოს მომნუსხველ სიტყვებს კითხულობდაა მაშინ არ ფიქრობდა არაფერზე... ალბათ ცოტაა კი არაა მთლიანად წარმოუდგენელია ჩემი ერთადერთი მთავარი პერსონაჟის წარმოდგენა მაგრამ გამოჩნება გმირი რომელიც იტყვის რომ ცოდნა მთავარიაა და ეს გმირი ჩემს ფურცლებზე უკვე გამოჩენილია და ის ალექსანდრე ყიფშიძეა...

ამაყობდა რომ ქართველი იყო მაგამ სტკიოდა როგორ ექცეოდნენ მას.. გული სტკიოდა მის ცრემლებს რომ ხედავდა . რამდენჯერ უცდიაა მის თვალებზე ცრემლი დაეშრო მაგრამ ამაოდ დამშვიდებდა თუ არაა ისევ დაჭროდნენ დაა მისი კრიალა თვალებიდა ცრემლები მოდიოდაა ხოლო ალექსანდრე ამ კრიალა ცრემლებს მდინარებს ადარებდა რომელიც დააბინძურესს გაანდგურეს დააა არ აინტერეებდათ ეს

ანასტასია ქარელი ერთადერთი გოგო გახლდათ თბილისში რომელიც მარტოო კონსტიტუციის არამედ ცხოვრების კანონებსაც სწავლობდა.. მომავალი იურისტი იყოო დააა ცდილობდა იმ დონეზე მიეღწიე რომელსაც მისი მშობლები იამაყებდნენ.. უნდოდააა ჩასწვდომოდაა იურისტობის აზრსს დაა ამას ხან ახერხევდა ხან კი ამაზე ფიქრში ჩაეძინებოდაა...ხო იცით ამ ქართველი ბებიების ამბავი.. რადგან ქალიშვილი გყავს დაა სკოლაა დაამთავრაა უკვე უნდაა გათხოვდეს ..ძველად ქალს არ უნდა ემუშავააა.. მაგრამმ გავიდა წლები დაა დავიხვეწეთ.. ნუ განვასხვავებ სქესის მიხედვით!!! ქალებს ისეთი რამებიც შეგვიძლია რაც მამაკაცებს არა. შეუძლიათ... ანასტასიაა სოფელში ჩასვლისას არა მარტო ბებიასგან არამედ მეზობელი ჭორიკანა ქალებისგანაც რომლებთაც არაფერი ადარდებდათ ჭორაობის გარდაა ხშირად ესმოდა,, 22 წლის ხარ უკვე დროა საქმრო იშოვო დაა გათხოვდე რაღას უცდი"..

თვითონ მე ვინ ვარ?? რატომ ვყვები ამ ისტორიას მე და არა ალექსანდრე ან თუნდაც ანასტასიაა?? მე იმიტომ ვყვები რომ არცერთ მათგანს არ უნდა თავისი ისტორიის გამხელაა... ერთ მზიან დილას როცაა მზე ძალზე მწველი იყო გასეირნება გადავწყვიტე.. ჩემთვის ვიყავიი სანამ პატარებმაა არ დამინახესს და არ გამომეკიდნენ.. დიდხანს მივრბოდი და როცა ხელიდან დავუსხტი დაღლილი ერთ თეთრ ფანჯარაზე ჩამოვჯექი.. და სწორედ აქედან იწყებაა ისტორიაა.. იმ დღის შემდეგ სულ თან დავყვები ალექსანდრეს დააა აი მისი ისტორიაა თქვენ მოგიტანეთ ჩემო მკითხველო..

დღეს 12 აგვისტოაა დაა მთელი თბილისი იწვისს...მეე როგორც ყოველთვის მის ფანჯარასთან ვარ მოკალათებული და მის გაღვიძებას ველოდები.. 7 საათზე ურეკავს ეს საშინელი ხმაურის წარმომქმნელი რაღაც რომელსაც მაღვიძარას ეძახიან ..დგებაა დაა საწოლს ასწორებსს... ყველანაირად სუფდავდებააა ტანსაცმელსს ირგებსს დაა გარეთ გამოდისს.. თან მივყვები როგორც ყოველთვის ვერ მამჩნევს..9ის 10 წუთზე შედისს ბიბლიოთეკაში დაა თაროებს ათვალიერევს.. რადგან არდადეგბიაან სასწვლებლიდნ ისვენებსს ამიტომ გადაწყვეტილი აქ მთელი ზაფხული წიგნის კითხვაში გაატროს.. ბიბლიოთეკაში ცივი ჰაერის წარმომქმნელიააა რომელიც ძალინ მაგრილებსს.. ერთ-ერთ წიგნზე ვჯდები დაა თვალებსს ვხუჩავვ მიანბული დაა ნასიმოვნები ვარ ცივი ჰაერით მაგრამ უცებ მიწა მეცლებაა ძირდან და მაგიდაზევარდებიი ალექსანდრეს ხელში სქელყდიანი წიგნი უჭირავს ზედ წითელი დიდი ასოებით ,, ტრიუმფალური თაღი " ჯდება და წიგნში იკარგებაა. წიგნი შთანთქავს მასს ის ფურცლებზე გადადის და ისიც წიგნის გმირი ხდებაა..

წიგნი- თავისუფლების და დასვენების ერთ-ერთი ძალზედ მნიშვნელოვანი საკითხიაა რომელსაც შეუძლიაა ამ სამყაროს მოგწყვიტოს მაგრამ ამვე სამყაროზე გელაპარაკოს .. რომელსაც შეუძლია რეალობა დაგანახოს თან კი დაგიმალოს.. რომელსაც შეუძლია გაგაცინოს დაა ამავე დროს ეს სიცილი ტირილში გადაგიზარდოს..რომელსაც შეუძლიაა დაგასვენას და ამავე დროს დაგღალოს.. მოკლედ წიგნი ჩვენი ცხოვრებაა..და ცხოვრება თვითონ წიგნია..

ერთ მზიან დღეს როცაა მე და ალექსანდრე პარკში ვიყავით და ის ისევ წიგნშ იყო ისევ ჩაფლული პარკში შემოვიდა ულამაზესიი ციცქნაა გოგონა.ლამაზი აი ისეთი ლამაზი რომ ნახატი გეგონებოდათ. ალექსანდრეს ტოლი უნდაა ყოფილიყო. რამდენიმე ხანში ალექსანდრემ წიგნი დახურაა დაა გარშემო მიმოიხედა. გულში ვლოცულობდი და რომ გოგონა შეემჩნია. რამოდენიმე წამი აშტერდებაა და მერე ისევ დაბლა ხრის თავსს.. ახლა სვლა მე უნდა გავაკეთო ვდეგი და გოგონასკენ მივვდივარ, რომელიც უკვე ამდგარაა დააა მიდის. შარფზეე დავეკიდე დაა ჩამოვქაჩე. ძირს მომყურე ალექსანდრეს არ გამოპარვია და სწრაფად წარმოდგა.
-უკაცრავად
ზრდილობიანად უთხრაა და მისკენ წავიდა. გოგონამაც მოიხედაა დააა შარფი აიღო. ალექსანდრეს ამოხედა და მისი ნაზი ღიმილი დაანახა. ალექსანდრე ახურდა. ამ სიცხეში ისედაც ახურდა დაა მთლიანად ოფლად დაიღვარა.
-მადლობა.
-არაფერს
ცოტა ხანი ასე იდგნენ. ერთმანეთს გაეცვნენ. შემდეგ სკამზეე ჩამოსხდნენ და ლაპარაკი დაიწყესს სხვადასხვა თემაზე. ყველა თემას შეეხეს. ისე საუბრობდნენ თითქოსს დიდი ხნისს ნაცნობები ყოფილიყვნენ. იცინოდნენ. ანასტასიამ თავი პირველად იგრძნო ასე თავისუფლად. იყო ადამიანთან რომელსაც არც კი იცნობდაა ლაპარაკობდა და ხვდებოდაა რომ ამ ადამიანთან დიდი საერთო ჰქონდა. ალექსანდრე კი პირველად გაესაუბრა ანასტასიას ნაირ ადამიანს. ყველა თემაზე ჰქონდა პასუხი დაა თავისი აზრი. ბევრ საყვარელ წიგნსაც მიაგნეს. განიხილეს თავისი აზრები გააცვნეს ერთამენთს. ვერც კი გაიგეს როდის ჩამოღამდა. ორივე ერთდროულად წამოდგაა.
-უნდა წავიდა
საუბარი ანასტასიამ დაიწყო. და პირველად, პირველად შეშიინდა არ უნდოდა გაშვება რადგან მისნაირი ადამიანი პირველად ენახაა ალექსანდრეს. შებრუნდა დაა წავიდა. უცებ გაჩერდა ანასტასიაა და მობრუნდა.
-შეიძლება ნომრები გავცვალოთ
ალექსანდრე გაშეშდა მიაჩერდა ანასტასიას ,მაგრამ იცოდა რომ მიშტერება უზრდელობა იყო და მალევე მოაშორა მზერა. ნელა დაუქნიაა თავი და ნომრებიც გაცვალეს... იმ დღის მერე ერთმანეთი აღარ უნახავთ

1 თვის მერე:

ვერცერთი ბედავდა დარეკავს იტომ უბრალოდ არჩიეს დაევიწყებინათ ერთამანეთი. ყოველ ღამე ერთმანეთზე ფიქრობდნენ. არ იცოდნენ რა უნდოდა მათგან ცხოვრებას. ბოლოს ალექსანდრემ ვეღარ გაუძლო და მისი ნომერი აკრიფა.
-ალექს
ნამტირალევი ხმა მოესმა, რომელსაც ბედნიერება შეპარვოდა. ახლა უფრო კარგად გაიაზრა რამდენად ენატრებობდა.
-შენი ნახვა მინდა ტას
ერთხან სიჩუმე ჩამოვარდა მათ შორის
-კარგი გნახავ
-არა ახლავე მინდა ტას
-ისევ იქ
-ისევ იქ
ცოტახნით დაემშვიდობნენ ერთმანეთს და მზადება დაიწყეს. ალექსანდრე ახლა უფრო დიდ ხანსს ემზზადებოდა, ვიდრე ყოველდღიურად. მალევეე მივედით დანიშნულების ადგილზე.
მისკენ გამოექანა ანასტასიაა დაა ალექსანდრესს მოეხვიაა. მალევე მოხვიაა ხელები ალექსანდრებაც. ასე იდგნენ დიდი ხანი. ერთმანეთის სურნელს იგებდნენ.

გადიოდა წლები და უფრო ახლოვდებოდნნე. საუკეთესო მეგობრები იყვნენ, მაგრამ ორივემ იცოდა რომ მეგობრობაზე მეტს გრძნობდნენ. სრულად შეცვალა ალექსანდრე ანასტასიამ და პირიქით ანასტასია ალექსანდრემ. ორივე ერთმანეთზე დამოკიდებული იყო. რათქმაუნდა ალექსანდრეს ანასტასიამ ბევრი ვინმეე გააცნო მაგრამ მაინც მასთან ყოფნა ერჩივნა ყველაფერს. მისი ბავშური ღიმილი და სურნელი რომელსაც ანასტასიას თბილი ხელი ემატებოდა. ბედნიერების პიკს აღწევდნენ ერთად. ბოლოს ორივე მიხვდა რომ ერთმანეთი უყვარდათ.

ერთმანეთან დიდ დროს ატარებდნენ. ცოტა მიმივიწყეს დაა მეც ვეჭვიანობდი.

10 წლის მერე:

-საყვარელო გამოდი დროზე
ფანჯრიდან ვუყურებდი ანასტასიას რომელსაც პატარა ლილე ეჭირა ხელში დაა ათამაშებდა. ოთახიდან გამოვიდა ლაშა და ორივეს ერთად მოეხვია.
ცოტაა გავფრინდი და ისევ იმ ძველებურ ფანჯარაზე ჩამოვჯექი სადაც ყიფიანების ოჯახი ნაძის ხეს რთავდა. ლიკა და ალექსანდრე მის 5 წლის ლუკასთან ერთად.
წამოვწექი ფანჯრის რაფაზე. უკვე ძალიან ბებერი ვიყავი. იმდენად ბებერი რომ ამ ცხოვრებას ჩემთვის ადგილიც კი აღარ ჰქონდა. თვალები დავხუჭე.

20 წუთის მერე:
-ალექსანდრე მოდი აქ ჩვენს რაფაზე ჭიამაიაა მკვდარი

დიდი ხანი არ დამიდია მოთხრობა ჩემო საყვარლებო და ამ უაზრო ნაჯღაპნით გიბრუნდებით. თითოეულს დიდი მადლობა ასეთი თბილი კომენტარებისს გამო. ლაიქებისს გამოცც ძალიან დიდი მადლობა და იმ ადამიანებსაც დიდი მადლობა ვინც უბრალოდ დროსს ხარჯავთ და კითხულობთ. მიყვარხართ. იმედიაა ისიამოვნებთ <3 <3