იურისპრუდენციული სიყვარული (თავი1)

ანა

კალამი, ფურცელი ფურცელი, კალამი მთელი დღე ასეთი ყოველდღიურობით დაღლილს უკვე ყველაფერზე გული ერეოდა... ყოველდღე დილის 6 საათზე წამოხტომა, 3 საათი ძილი და არაფერი განსხვავებული. ყოველდღე ერთი და იგივე. ისევ დილის 6 საათზე ადგა, იგივე მოქმედებები განახორციელა რასაც ყოველ დილით აკეთებს და სამსახურისკენ გასწია.


ტაისია

სიგარეტის და ალკოჰოლის სუნით აყროლებული, ნაცნობ ქუჩას მიუყვება. სადარბაზოში ადის, კარებს აღებს და საძინებლისკენ მიდის ცივ ლოგინში ჩვეულ ემბრიონის პოზაში მოკუნტული წვება და მორფეოსის სამყაროში ეშვება.
ანა ტაბიძე, იურისტი. 4 კურსის სტუდენტი. და ტაისია ქართველიშვილი ასევე იურისტი 4 კურსის სტუდენტი. თუმცა ანასგან რადიკალურად განსხვავებული, ზარმაცი და გართობის მოყვარული გოგონა.



2017 წელი, 15თებერვლის დილა.

ანა:

ოფისის კარები შევაღე და ნერვიულად მივუჯექი მაგიდას, ყველგან ფურცლები ელაგა, მხოლო სამსახური და მხოლოდ სწავლა.
-ანა, ყავა ხომ არ გინდა?
-არა, ბატონო ნიკოლოზ.

მხოლოდ ერთი კითხვა დამისვა ნიკოლოზმა თუმცა სახეზე სულ მთლად გადავფითრდი. არაპროგნოზირებადი და იმპულსური ვხდები ამ კაცის დანახვაზე. გონებას მოვუხმე და ისევ სამუშაოს დავუბრუნდი.

იმდენი საქმე მქონდა, საიდან დამეწყო არ ვიცოდი ამიტომ ლექციაზე წასვლამდე ყველაფერს უნდა მოვრჩენილიყავი.
თავში ტაისიაზე ფიქრმა გამიელვა, ნეტავ რას აკეთებდა. ტელეფონი ამოვიღე, რომ დამერეკა.
-რას შვები?
-გაგინო?
-გეძინა, ხომ?
-კი ანა, მეძინა.
-დღეს 3ზე ლექცია გაქვს, იქნებ ადგე და წახვიდე.
-ნუ ბლ**დ, მეზარება შემეშვი რა.
-ტაისია ხმას არ გაქცემ!
-ჩაბერებული ქალი ხარ იმენა, კაი ჩავიცვამ და წავალ.

ღმერთო ამ გოგოს არაფერი ეშველება! გაიფიქრა ანნამ გულში და სამუშაოს დაუბრუნდა.

ტაისია:

ღმერთო ეს გოგო მომაკვლევინა და არ მინდა მეტი არაფერი! სკოლიდან მიწყალებს გულს, სულ იმას ცდილობდა, რომ მესწავლა და რაღაცისთვის მიმეღწია, უკვე ნევროზი მაქვს ამის შემხედვარეს. ჩაბერებული ქალია სუფთა.

ზლაზვნიტ წამოდგა ლოგინიდან და სააბაზანოსკენ გასწია, ტანზე გადაივლოდა ახლა კარადას მიადგა. მაღალწელიანი ჯინსი და ტოპი გადაიცვა მაღალქუსლიანი ბათინკებიც ამოიცვა და გზას გაუდგა. უბანში ჩავიდა თუ არა მაღაზიას მიადგა. მინერალური წყალი და სიგარეტი იყიდა.

-ტაისია, შვილო როგორ ხარ?
-კარგად, მანანა დეიდა, თქვენ?
-კარგად, შვილო. დედაშენი როდის ცამოდის?
-არ ვიცი, კარგით მეჩქარება ნახვამდის.

სწრაფად გაეცალა მარკეტის გამყიდველს და მანქანაში ჩაჯდა, ტაისია ბათუმიდან იყო, სწორედ ამიტომ დედამისი ბათუმში ცხოვრობდა თვითონ კი აქ თბილისში „სწავლობდა“ . საკმაოდ აქტიური ცხოვრებით გამოირჩეოდა, და ბათუმშიც ვერ ახერხებდა ჩასვლას სწორედ ამიტომ მუდმივი კონფლიქტი ჰქონდა დედამისთან.

უნივერსიტეტს მიადგა და შუა ლექციაზეც შეაღო კარები.

-უკაცრაავად.
-ოჰო, ქალბატონო თქვენ ალბათ ის ტაისია ბრძანდებით აქამდე, რომ არასოდეს ყოფილა ჩემს ლექციაზე, ხომ?
-ამ, დიახ.
- რახან თქვენ იკადრეთ მოსვლა არაფერს ვჩივი.
-ბატონო, თორნიკე, რომ მცოდნოდა ასეთი სიმპატიური იყავი არ ცერთ ლექციას არ გავაცდენდი.
კეკლუცად ჩაუკრა თვალი დამისი ადგილი დაიკავა, გაოგნებული ლექტორი სალექციო მასალას დაუბრუნდა და ხანდახან თვალს ტაისიასკენ აპარებდა ხოლმე.


ნიკოლოზი:

როდესაც ანას ვკითხე, ყავა ხომ არ უნდოდა ისეთი ცივი უარი მითხრა, რომ ლამის ვინანე აღნიშნული შეკითხვა. როგორი ცივია ეს გოგო, და როგორი მიმზიდველი, რომ ვუყურებ არ მინდა თვალი მოვაშორო.

ყავა იყიდა და სწრაფი ნაბიჯებით გასწია ოფისისკენ.

-ანა, რას შვები ?
-გასვლას ვაპირებდი ბატონო ნიკოლოზ.
-სად?
-ლექციაზე, რა თქმა უნდა.
-გაგიყვანო?
-ნუ შეწუხდებით.
-არა, არა წამოდი.

მანქანისკენ წავედით, ჩემს გვერძე დაიკავა ადგილი. აშკარად ძალიან ვუხდებით ერთმანეთს.
ღმერთო რამ გამომაშტერა ამხელა კაცი.


ანა:
არც კი მჯერა, რომ ახლა მის მანქანაში ვარ. არც ის მჯერა, რომ თავად შემომტავაზე. ასე მგონია, რომ ოცნება ამიხდა და სიზმარში ვარ. არა რააა, აშკარად მიხდება ბატონი ნიკოლოზი.

გზას მიუყვებოდნენ, ერთმანეთს უყურებდნენ. ისე აკვირდებოდნენ, თითქოს ერთმანეთის ყველა ნაკვთს სწავლობდნენ და ამ დროს...


თორნიკე:

ტუტუცი და აუღზრდელი გოგო. მისი ჭკუით მეკეკლუცა, ვერ ვიტან ასეთ ცანცარა გოგონებს, ან რა ეცვა ნახევარი მუცელი უჩანდა. ღმერთო ეს ბავშვები, როგორი რაღაცნაირები არიან. რომ შეხედავ ანგელოზივით ბავშვია, მაგრამ რად გინდა ბავშვობა, რომ შეირგოს იმის მაგივრად ნაშობს.
მოსაწევ დერეფანშ გავედი და რას ვხედავ ეს ღლაპიც აქყოფილა.

-ოჰ, ქალბატონო ტაისია, დაჟე ეწევი?
-შენ თუ ესევი ვითომ რა მე რატომ ვერ მოვწევ.
-მე რასაც ვაკეთებ ყველაფერი კი არ უნდა გაიმეორო
-და მაინც, შენ რას აკეთებ?
-შენთვის საინტერესოს, არაფერს. ბავშვო

ისეთი თვალებით შემომხედა მეგონა, რომ რამეს დამალეწავდა, ხომ ვამბობდი ძალიან ბავშვია ეს გოგო.


ტაისია:

არა რა, მაგარი ნი რიბია ნი მიასა ბიჭია, თან გძეტა 10 წლით იქნება ჩემზე უფროსი, მაგრამ რაღაცნაირად მამაკაცურია.
ნუ ყოველ შემთხვევაში დღეს მასე იყო, ისეთი გრძნობა გამიჩნდა თიითქოს დამევასასავით, მაგრამ მეტი საქმე არ მაქვს ამ ბებერს ვზდიო.

ტელეფონმა დაურეკა და სულ მთლად გადაწითლდა

-გისმენთ
-ქალბატონი ტაისია ბრძანდებით?
-დიახ
-იცით ჩვენ ********-დან გირეკავთ, იქნებ მობრძანდეთ.
-კი მაგრამ რა მოხდა ვისთან დაკავშირებით რეკავთ.
-თქვენს მეგობართან დაკავშირებით.


სწრაფად ჩააქრო სიგარეტი და გასასვლელისკენ გაიქცა ვერ მოზომა და ისევ თორნიკეს შეასკდა

-სად გეჩქარება? აგდებულად კითხა ლექტორმა
-მე, მე - ხმა ჩაუვარდა ტაისიას და ცრემლები გადმოსცვივდა
-ტაისია რა გჭირს?
-უნდა წავიდე მანქანა გარეთ მიყენია მეჩქარება
-ასეთ მდგომარეობაში საჭესთან ვერ დაჯდები სად მიდიხარ მიტხარი და მე წაგიყვან
-კარგი, მაგრამ სწრაფად.


თორნიკე:

ისეთ მდგომარეობაში იყო, რომ კინაღამ გავგიჟდი. მაინც ვერ მივხვდი რატომ მადარდებდა, თუმცა რაღაცნაირად გულში გამკრა ამ გოგომ. მეც ავფორიაქდი ასეთ მდგომარეობაში, რომ დავინახე. საჭესთან დაჯდომის უფლებას ვერ მივცემდი, შანსი არ იყო. თავს რარაცას აუტეხდა ამიტომ დათოს მივწერე, რომ ლექციაზე შევეცვალე და გადავწყვიტე მე წამეყვანა.
ასე, რომ არ მოვქცეულიყავი საკუთარ თავს არასოდეს ვაპატიებდი. თიტქოს მზრუნველობის ინსტიქტი ჩამერთო ტაისიას მიმართ, და ეს რა იყო ვერ მივხვდი.