შევხედე სიცილით.
-შენთან შეხვედრას არვაპირებ?
-დარწმუნებული ხარ?-ცოტა სერიოზული სახით შემომხედა ცალი წარბი ასწია და ერთი თვალი ოდმავ მოხუჭა.
-კი.
ლექციაც დამთავრდა.
-თიკ კაფეში წავიდეთ ხოო?
-ჩვენ კაფეში?
-კიი
-მაშინ წავ....-შემაწყვეტინა საუბარი.
-რომელ კაფეში? ჩვენ დაგპატიჟებთ ლამაზებო.
-შენისაქმე არაა.-გაბრაზებულმა შევხედე ისევ მას.
-რატომაც არა მარ კარგი იქნება მათთან ერთად.-თიკო დათანხმდა ვერვიჯერებ.
-მაშინ მე არმინდა.
-ჩვენი ბრაზიანი გოგო ბუტიაც ყოფილა.-ამაზე ყველამ გაიცინა მეკი საშინლად გავბრაზდი.
ჩანთა ავიგე და გარეთ გავედი თან სწრაფად მივდიოდი, თიკო მეძახდა მაგრამ არ მივბრუნდი. უნის მივშორდი და მარტო წავედი კაფეში, ისეთ ადგილზე დავჯექი რომ ვერავის დავენახე. დავიწყე ფიქრი:რა უნდა იმ უცნობს ვერვხვდები ან ვინმისცა მაგის უფლება სიმპატიურია და თავი დიდივინმე გონია.ყურსასმენი გავიკეთე და ყავის დალევა დავიწყე, კარისკენ გავიხედე, თიკო ბიჭებთან ერთად შემოვიდა, იცინოდნენ, მომინდა აი იმ ბიჭისთვის ვინც დამცინა ის ლამაზი მომღიმარი სახე დანით ნაკუწებად მექცია მაგრამ სწრაფად გამოვფხიზლდი და შევეშვი მათ ყურებას, ყავა დავლიე, ფული გადავიხადე და კაფედან გამოვედი, ისევ ვიგრძენი მხარზე ვიღაცის ხელი მაგრამეს თიკო არიქნებოდა რადგან უფრო დიდი და ძლიერიხელის შეხება ვიგრძენი, სწრაფად მივბრუნდი.
-შეენ?
-ხოო მე ვარ, შეიძლება ერთმანეთი გავიცნოთ?
-არა.
-სასიამოვნოა მე ბექავარ შენ?
-არმინდათქო უკვე გითხარი.-წასვლა დავაპირე მაგრამ შემაჩერა, წინ დამიდგა და არ მიშვებს.
-გამეცალე.-გაბრაზებულმა ვუთხარი.
-ასეთ საყვარელ გოგოს ვერსად ვერ გავუშვებ.
-მაშინ მოგხვდება.-ეშმაკურად გავუღიმე.
-კარგი რა პატარავ.
პატარავოო აი ვსოო დაერხა, მუშტი მუცელში დავარტყი არ ელოდა ამას და მოუმზადებელი იყო ამიტომ ეტკინა მეკი სხვა მხარეს გადავედი და სახლისკენ წავედი.
სახლში უაზროდ ვიყავი ნერვებმოშლილი
-რა გავაკეთო? რით გავერთო? კარგია საკუთარ თავთან ხმამაგლა ლაპარაკიც დავიწყე, მოდი გამოვიცვლი და გარეთ გავალ ცოტას გავისეირნებ ადამიანებს დავაკვირდები. სავარძლიდან წამოვხტი კარადასტან მივედი და დავიწყე არჩევა თუ რა ჩამეცვა.