ყველაფერი მაშინ დაიწყო როდესაც მეშვიდე კლასში გადავედი. ჩემს სკოლელებთან და სიმართლე ვთქვა კლასელებთანაც კი, კარგი ურთიერთობა არასდროს მქონია. ამიტომ ყოველთვის გული მწყდებოდა ხოლმე და შეიძლება მშურდა კიდევაც როდესაც ჩემი თანატოლები სხვადასხვა სახალისო ისტორიის მოყოლას იწყებდნენ მათ თანაკლასელებზე. მე კი სკოლაში ერთადერთი მეგობარი მყავდა - ლიზი, რომელიც ჩემს გვერდით იჯდა კლასში, მასთან პირველივე კლასიდან ვმეგობრობ და რაც დრო გადის უფრო ახლობელი ადამიანი ხდება ჩემთვის, ის ერთადერთია, ვისაც შემიძლია გავანდო ყველა ჩემი ჩანაფიქრი და ტკივილი. ბევრი მეგობარი არც არასოდეს მყოლია, ხანდახან უბნის ბავშვებთან ერთად გავდიოდი გარეთ და მათთან ერთად ვთამაშობდი, ეს იყო და ეს. დანარჩენ დროს ან ლიზისთან ერთად ვატარებდი, ან ჩემს ოთახში ვიყავი ჩაკეტილი. ყოველთვის კომპლექსი მქონდა და თითქმის ყოველდღე ვტიროდი ხოლმე იმის გამო რომ მეგობრები არ მყავდა და მახსოვს ჩემი მშობლები, როგორ გადახედავდნენ ხოლმე ერთმანეთს, როდესაც ისტერიკული
ტირილი მიტყდებოდა და ერთდროულად გადამეხვეოდნენ ხოლმე. ახლაც, როდესაც მეთერთმეტე კლასში ვარ, ჩემი ერთადერთი მეგობარი ლიზია და ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი ისევ იგივენაირადაა, ერთი რამის გამოკლებით, მე დედა დავკარგე. ჩემი სახელია ელენე და ეს ჩემი ისტორიაა.
ვიცრუებ რომ ვთქვა მაღალი ვარ მეთქი, სიმაღლეში 1.66 ვარ, გამხდარი, მწვანე თვალებით და გრძელი მოწითალო ფერის თმით. ვცხოვრობ თბილისში, მარჯანიშვილზე.11 კლასში ვსწავლობ. აგვისტოში, არდადეგებზე, სადაციყო სკოლა დაიწყებოდა, მე მეშვიდე კლასელი გავხდებოდი. დედა წამიყვანდა მაღაზიებში, და მიყიდდა უამრავ ტანსაცმელს, შემდეგ ვიყიდიდით ბევრ სასუსნავებს,მერე
დავჯდებოდით კაფეში, ვიმხიარულებდით და ბედნიერები დავბრუნდებოდით სახლში, მალე მამაც მოვიდოდა სამსახურიდან დაღლილი,მაგრამ არ დავაცდიდი დასვენებას და ერთად ვითამაშებდით რამე კომპიუტერულ თამაშს. მერე დავჯდებოდით სამივენი ერთად და ვუყურებდით ფილმს, რომელსაც როგორც ყოველთვის მე ავარჩევდი (ყოველთვის საზარელი სანახაობები, საშინელებათა ფილმები მომწონდა). მაგრამ ხანდახან
დედა მჯობნიდა და მის არჩეულ, სასიყვარულო დრამას რთავდა, რაზეც საპასუხოდ მე და მამა თვალებს გადავატრიალებდით ხოლმე. დედა ყოველთვის მეუბნებოდა რომ დადგებოდა დრო, და მეც ვიპოვიდი ჩემს სიყვარულს, რომელიც ჩემს თავზე მეტად მეყვარებოდა, და რომელთან ერთადაც იმაზე ლამაზ ისტორიას შევქმნიდი, ვიდრე ამ ფილმებში იყო. ამდროს მე ვპასუხობდი ასეთი ბიჭი უკვე დიდიხანია ვიპოვეთქო და მთელი
ძალით მივეხუტებოდი ხოლმე მამას. დედას ჩვენს შორის ყველაზე ადრე ერეოდა ხოლმე ძილი, და ჩვენც გვაიძულებდა ხოლმე მალე დავწოლილიყავით. იმ დღესაც, იმ დაწყევლილ დღეს, ის ავარია რომ არა, კვლავ ასე იქნებოდა,ჰო, ყველაფერი ასე იქნებოდა...
22 აგვისტოს, მე და ჩემი ოჯახი არც ისე დიდი ხნის დაბრუნებულები ვიყავით სვანეთიდან, იქ ჩვენი სოფელია. ამ დღეს ჩემი მშობლების ქორწინების 13 წლის თავი იყო. მამამ გადაწყვიტა დედა წაეყვანა სადმე, და დასვენების დღე აიღო სამსახურში. ჩემთან დეიდა დარჩა და ზუსტად, ამ შესანიშნავ და ახლა უკვე დაწყევლილ დღეს, მე ასთმის შეტევა დამეწყო. პირველი შემთხვევა არ იყო რათქმაუნდა, მაგრამ დეიდამ მაინც გადაწყვიტა დაერეკა დედასთვის. ისინი დაბრუნებას გვიან აპირებდნენ მაგრამ მაშინ, ჩემს გამო, სახლში ადრე ბრუნდებოდნენ, გადაჭარბებული სიჩქარით. და სწორად ამ დღეს,
ამ დროს, მოხდა ავარია რომელმაც დედაჩემის სიცოცხლე შეიწირა. რაღაც ძალის წყალობით, საბედნიეროდ, მამაჩემი გადარჩა თუმცა დიდი ტრამვებით. უდიდესი ტკივილი განვიცადე, ისეთი ტკივილი რომელსაც სიტყვებით ვერ ავხსნი,ვერ აღვწერ. მას მერე მუდამ ჩემს თავს ვადანაშაულებ.ვერასდროს ვაპატიებ თავს, მის წასვლას. თავიდან არ მჯეროდა, ან უბრალოდ არ მინდოდა იმის დაჯერება, რომ ეს ყველაფერი რეალური იყო, რომ ეს ყველაფერი მართლა ხდებოდა ჩემს თავს. ცხოვრებაში ყველაზე დიდი ტკივილი მშობლის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილია. მახსოვს მე, 11 წლის ბავშვი როგორ დავყურებდი დედაჩემის უსიცოცხლო სხეულს, და როგორ მძულდებოდა ყოველი გათენება და დაღამება. როცა უკვე ტირილიც აღარ შემეძლო. მახსოვს, როგორ დავკრძალეთ დედაჩემი, როგორ ამიტყდა ისტერიული ტირილი და როგორ გამომარიდეს
იქაურობას. თუმცა მაშინ კიდევ კარგად ვერ ვხვდებოდი. სისულელეა რომ ამბობენ, დრო ყველაფრის მკურნალიაო, გავა დრო და შეეგუებიო. რაც უფრო ვიზრდები, ტკივილს მით უფრო მეტად ვგრძნობ. დედას დაკრძალვის შემდეგ მამაჩემი მარტო წუთით არ მტოვებდა, სამსახურსაც თავი დაანება.არ მანახებდა, მაგრამ აშკარა იყო, რომ განადგურებული იყო.ვხედავდი ხოლმე როგორ შედიოდა ოთახში სასმლის ბოთლით და როგორ სვავდა, როგორ იკლავდა სევდას. მაგრამ ყველანაირად ცდილობდა, რომ გავემხნევებინე, იმის მიუხედავად რომ გამხნევება მას ჩემზე მეტად სჭირდებოდა.დეიდაც მუდამ ჩემს გვერდით იყო და ყველა ახლობელი გვერდში გვედგა.დასაფლავებაზე ლიზისთან ერთად ჩემი რამდენიმე კლასელიც მოვიდა.
წლები დაგვჭირდა რომ ოჯახში ნორმალური მდგომარეობა აღგვედგინა.
მახსოვს როგორ მიხაროდა რომ მეშვიდე კლასელი ვხდებოდი, ვამბობდი უკვე დიდი ვართქო. მაგრამ დამიჯერეთ დიდობა სულაც არარის კარგი, და განსაკუთრებით მაშინ როცა შენს დაბადების დღის 12 წლის იუბილეზე დედაშენის ცხედარს მარხავ. თითქმის ნახევარი სემესტრი სკოლაში არ მივლია, მაგრამ მაინც მოვახერხე და ექსტერნები არ გამოვიყოლე.სკოლაში ლიზისთან ერთად მივდიოდი ხოლმე, და მასთან ერთადვე ვბრუნდებოდი უკან. და ჩემი ცხოვრება ასეთ ტემპში მიდიოდა, ყოველდღე, ყოველ წუთს, სანამ ის არ გავიცანი.თებერვალი იყო, რიცხვი ზუსტად არ მახსოვს,იმ დღეს ძალიან თოვდა,ზარამდე 10 წუთი იყო სკოლაში რომ შევედი სიცივისგან გალურჯებული, გაწითლებული ცხვირით და გამათბობელთან დავდექი. ლიზიც ჩემს გვერდით დადგა.პირველი გაკვეთილი მათემატიკა გვქონდა. მიუხედავად იმისა რომ თვეები იყო
გასული, მაინც ვგრძნობდი იმ სიბრალულს, რომელიც მასწავლებლების მხრიდან მოდიოდა და უკვე მძულდა ხოლმე სკოლაში შესვლა. ვერასდროს ვიტანდი, როცა ვინმეს ვებრალებოდი. დრო ძალიან გაიწელა, ათ წუთიან დასვენებაზე გამათბობელთან დავდექი, და დავინახე უფროსებმა როგორ წააქციეს მათთან შედარებით პატარა ბავშვი. არ ვიცი რაზე ვფიქრობდი, მაშინვე მათკენ გავიქეცი, ბავშვი წამოვაყენე და ახლაც მახსოვს როგორ დავუდექი წინ მე მეშვიდე კლასელი ღლაპი ჩემს პარალელებს და პასუხი მოვთხოვე. ჰო, ზუსტად მაშინ გამოვიდა კლასიდან ისიც, ლუკა. ადრე ნანახი არ მყავდა, ეტყობოდა ახალი გადმოსული იყო მაგრამ უკვე საკმაოდ კარგი ურთიერთობა ჰქონდა ყველასთან, ჩემგან განსხვავებით.მახსოვს როგორ მომიახლოვდა და ნელ-ნელა შემათვალიერა. არც კი ცდილობდა რამის დამალვას, შემდეგ კი უბრალოდ ჩაიღიმა. რომ ვკითხე რა გაცინებსთქო ლამაზი ხარო მითხრა, მე ვუპასუხე შენ კი იდიოტი ხართქო და კლასში შემოვბრუნდი. მერე ყოველდღე ვხედავდი ხოლმე. მას მერე წლები გავიდა, ყველაფერი შეიცვალა, ჩვენც შევიცვალეთ. დამიჯერეთ არ იყოთ იმ ადამიანთან ერთად ვინც გძულთ, მის სიახლოვესაც კი არ იყოთ. რადგან სწორედ ის გახდება ადამიანი, რომელიც თავდავიწყებით შეგიყვარდებათ.