ძალიან ავნერვიულდი.“მოგიტაცე“ეს სიტყვა ყურში ძალიან ცუდათ მომხვდა.მას ხომ ყავს საცოლე თუ ვიღაც შეყვარებული,არ მინა.არ მიმდა საყვარლის როლის შესრულება. ამიტყდა,ვრემლებს ვერ ვაკავებდი.
-ნიაკო რა გატირეებს?-გიომ მანქანა გადააყენა და მეც გადამიყვანა გარეთ.
-არ მინდა შენი საყვრელი ვიყო.
-რას ქვია საყვარელი?
-შენ ხომ ვიღაც გიყვარს გიორგი,რატომ მტანჯავ.იცი,რომ მიყვარხარ და ამ ყველაფერს იმიტომ მიკეთებ?-გიორგიმ ეს,რომ გაიგო გაქვავდა.
-ნიაკო დავინერო ვერ მიხვდი იმას,რომ შენ მიყვარხარ?-გიორგის ხმა ჩაეხჩა,მეც უცებ შევტრიალდი მისკენ
-რა?არრა მატყუებ.
-არ გატყუებ ნიაკო,მიყვარხარ.-ხელები მაგრად მომხვია და ტუჩებზე დამეწაფა.არც მე მოვრიდებივარ და ნელა ავყევი კოცნაში.
***ანა***
-თქვენი აზრით სად წაიყვანს?-ვეღარ მოვითმინე და ყველას გავხედე.
-ნუ ხარ გოგო სულსწრაფი,დარეკავს და გვეტყვის.-თაზომ მაშინვე შემომიტია.
-აუ კაი რა თაზო,ვნერვიულობ.
-ნუ ნერვიულობ მერე-არცბახლა დააკლო,მე კი ენა გამოვუყე.
-პატარა ხარ რა-ალექსანდრემ მაშინვე წამკბინა.აქ ყველანჩემ წინააღმდეგაა თუ და ხდება?
-არ ვარ პატარა.
-კარგი რა ანა,ხომ ხედავ მარტო მე არ ვყოფილვარ ამ აზრზე-ახლა დემეტრე ჩაერთო საუბარში და ნერვები მომიშალა.
-მართალია შენი ძმა,ორი წლის ბავშვის აზროვნება გაქვს-თაზომ ისევ დაიკავა თავისი პოზიცია.
-ვაკო,მოდი რა მანქანამდე მიმიყვანე.
-კარგი პრინცესა.-ერთადერთი ნორმალური ადამიანი,რომელიც ჩემ.მხარესაა.
-მოდი მოგეხმარები-მანქანში ჩაჯდომაშიც მეხმარება,მე კი ღვედს ვიკრავ.ბიჭები “მაგიდას“ ალაგენენ და შემდეგ სხდებიან თაბიანთ ადგილებზე.საჭესთან ჩემი ძმა დაჯდა.მე კი ხელები გადავიჯვაედინე და ჯიუტად არც ერთს ვუყურებდი.მათი ფხუკუნი კი მთელ მანქანაში ისმოდა.
-ანუკი გაგვიბრაზდი?-ვაკომ თავი წინ გადმოყო.
-შენ არა.-მას გავუღიმე მერე კი ისევ შევკარი წარბები.
-არა რა სიმართლეზე,რომ ბრაზდება-თაზო ისევ აგრძელებს.მე კი თითქოს მათი არც კი მესმის ისე ვიჭერდი თავს.
-ანუკი,ანა,ანი,ანკა…გოგო შეგვირიგდი ახლა ვუჰ-ალექსანდრემ მხარი გამიმიღო,მაგრამ ჩემი ჯინიანობის ამბავი,რომ ვიცი…
-ანუკი,გთხოვ რა.-ახლა დემეტრემ ჰადმოწია თავი,მე კი ერთი აზრი მომივიდა.
-იმ პირობით თუ აღარ დამიძახებ-თავი მისკენ შევატრიალე.
-რას გეძახის?-ყველა დაინტერესდა მაგრამ თაზოს ენა მაინც ყველაზე გრძელი აქვს.
-ვუიჰ,მაშინ ვერ შევთანხმდებით-დემეტრემ ცხვირი შეჩმუხნა,მე კი ისევ წინ მივტრიალდი.უცებ ტელეფონმა დარეკა,როცა გიოს ნომერი ამოვიცანი მაშინვე დავავლე ხელი და ვუპასუხე.
-გისმენ.
-ანუკი შენ და ნიაკო როგორ შეთანხმდით,ის უნდა ყოფილიყო შენიმეჯვარე თუ შენ მისი?
-იმასაც გააჩნია პირველი ვინ…არა შანსი არაა.გიო მართლა…
-კაი გოგო რა იყო დაქალი გაგითხოვდა დიდი არაფერი.
-ძლივს არ გეღირსათ,ვუაიმე რა მაგარია.მოიცა სად ხართ?
-რაჭაში.
-მალე მოვალთ.
-კარგი გელოდებით.
ყურმილი როგორც კი დავდე ყველა მე შემომაშტერდა,მე კი გაღიმებული წინ ვიყურებოდი.ბოლოს ამოვიღე ხმა.
-არ გელაპარაკებით მე თქვენ.-ეს,რომ ვთქვი ყველას სახეზე შახმა ღიმილი ვაკომ კი ფხუკუნი დაიწყო.ტელეფონი ავიღე და ვაკოს მივწერე რაც მოხდა,იმისგან კი ასეთი რეაქცია გასაკვირი არ იყო.
-რაა?აუუ რა მაგარია ტო!მადლობა ღმერთს მიხვდა.ერთი წუთით,ნიაკოსაც უყვარს?-ერთი მეორეს მიყოლებით აყრიდა სიტყვებს და ამოსუნთქვუს საშუალება არ დაუტოვა თავის თავს.
-ვაკო ამოისუნთქე ჯერ.ხოდა ნიაკოს რაც შეეხება დიდი ხანია უყვარს ეგ ხისთავიანი მაგრამ ის ვერ ხედავდა ამას.-მეც მორჩილად გავეცი პასუხი.
-ბიჭო გვითხარით რა, რა ხდება.-ალექსანდრემ ბოლო ხმაზე წამოიყვირა.
-ნიაკო და გიორგი ქორწინდებიან,დავიჯერო აქამდე ვერ მიხვდით-სამივეს შევუღრინე.რა თქმა უნდა იმათაც გაუხარდათ და რაღაცეები წაიბოდიალეს.მოკლედ სახლში როცა მივედით გამოვიცვალეთ და ისე წავედით.ნიკაოს კაბა წავუღე ჯვრისწერისთვის.მართალია ეტლში ვიჯექი მაგრამ ეს საქმე მოგვარდება.ალექსანდრე ხომ მყავდ,ამაყენებს და წელზე მომხვევს ხელს.არც მე ვიქნები ატლშიდ და არც ნიაკოს ეყოლება ინვალიდი მეჯარე.მაგრამ მაინც ეყოლება.მალე დავადექით რაჭის გზას და წყვილთანაც მალე მივედით.როგორც კი ნიაკომ გამოიცვალა მაშინვე ეკლესაში წავედით,ყველაფერმა ძალიან კარგათ ჩაიარა,ფოტოებიც გადავიღეთ და სახლში დავბრუნდით.რა თქმა უნდა სუფრა გავაწყვეთ.მე სამზარეულოში რაღაცეებს ვაკეთებდი რადგან ეს ყველაზე კარგათ მეხერხებოდა თან მდგომარეობაც ხელს მიწყობდა,ნიაკო კი სუფრას აწყობდა.
სალთისთვის რაღაცეებს ვჭრიდი უცებ დემეტრეს ხმა,რომ გავიგონე.
-პატარა ისევ გაბრაზებული ხარ?-ეს რა იყო ახლა?
-რა?მეკაიფები?დემეტრე გაბრაზებული ვიყავი,ახლა ისევ გამაბრაზე.
-ჩვენ შევთანხმდით.
-კი მაგრამ მე…
-არანაირი შენ,ერთადერთ რამეს გთხოვ.
-კარგი,მაშინ ის მითხარი რატომ მეძახი ამ პატარას?
-დრო როცა მოვა გაიგებ ქალბატონო.
-უფ.-ცხვირი ავიბხუე და დაჭრა განვაგრძე.ისიც გვერდით მოვიდა და მოხმარება დაიწყო.
-საჭმლის კეთება გეხერხება?
-იმაზე უკეთ ვიდრე წარმოიდგენ.
-მგონი ცოლად უნდა გამოგყვე.-ეს,რომ ვთქვი სიცილი აუტყდა,მე კი მაშინ მივეგე გონს და გავაცნობიერე რა ვთქვი.მინდოდა დანა ამეღო და კისერში გამეყარა,მაგრამ არა.
-ბოდიში...მე სხვანაირად უნდა მეთქვა.-ძლივს ამოვიბლუყუნე რაღაც და ესეც სისულელე.
-კარგი არაფერის.ისე წინააღმდეგიბარ ვარ იცი?-ეს მითხრა დაგამოუცანით რა მოხდა?მართალი ხართ,წავიდა.გაქრა და ისევ ისე დამტოვა…
ყველაფრის კეთებას,რომ მოვრჩი მე და ნიაკო ერთად გავედით გარეთ.ნიაკო რა თქმა უნდა გიოსთან ერთად დაჯდა.ყველაფერი ისე იყო როგორც ტრადიციულნქართულ სუფრას შეეფერება.იმ დღეს დავრჩით მეორე დღეს კი წამოვედით და ცოლ-ქმარი მარტო დავტოვეთ.ახალი ამბით იმდენად ვიყავი აჟიტირებული,რომ სახიდან ღიმილი არ მშორდებოდა.მთელი ორი დღე იდიოტივით დავდიოდი.ბუჭებზე გაბრაზებაც გადამავიწყდა,პირიქით მათ სათითაოდ ვეხვეოდი,იმათ კი არ უკვირდათ.პირიქით უფრო მახალისებდნენ.მართლა რაღაცის თქმა დამავიწყდა.გუშინ ისევ “წავივარჯიშე“-რა თქმა უნდა დემეტრეს ხელები წელზე ქონდა შემოხვეული და მთელი ტანით მას ვეყრდნობოდი,მაგრამ ვერ შემაჩნია,რომ მას მოვშირდი,ანუ მას აღარ ვეყრდნობოდი და რამოდენიმე ნაბიჯი დამოუკიდებლადაც გადავდგი.ამან უფრო გამახალისა და იმას მიზეზი ისევ შეემატა,რომ გახარებული ვყოფილიყავი.ასე გავიდა სულ რაღაც 1 თვე.ნიაკო და გიორგი უკვე ერთად ცხოვრობენ მათ დიდ და ლამაზ სახლში.მშობლებს მათი ამბავი საშინკად გაუხარდათ.ნე კი უნივერსიტეტში სიარული დავიწყე.მართალია ბავშვებს ძალიან გაუკვირდათ ჩემი ეტლში დანახვა მაგრამ ამას უკვე შევეჩვიე.უკვე ნოემბერიც მიიწურა და საშინელი სიცივეები დაიწყო,ჯერ არბთოვს მაგრამ საშინლად ყინავს.მე თითქმის ყოვეკ დღე ვვარჯიშიბ და ამან უკვე რაღაც შედეგიც გამოიღო,თუმცა ჯერ ყველაფერი რიგზე ვერაა.ბიჭებთან ერთადაც სულ ვატარებ დროს,გვრიტები კი საშინლად საყვარლები არიან.დრო კი საშინლად ჩქარა გადის,ნოემბრის შემდეგ დეკემბერი დადგა.აი უკვე ახალი წლის ღამეა,მთელი დღეა მზადებაში ვართ.მე რაღაცეებს ვაკეთებ,მარინაც მეხმარება.კეთების დრის შემომეჭმა რაღაცეები მაგრამ ეს ყველასთვის ჩვეული ამბავია.ახალ წელს ახალგაზრდობა,ჩვენი ეგრეწოდებული სასტავი ჩვენთან ვხვდებით,მშობკები კი გიორგის მშიბლებთან იკრიბებიან.ყველას მშობელი უკლებლივ,ისინი აგრძეკებენ ჩვენ მეგობრობას,შეიძკება ასეც ითქვას.სახლი მოვრთეთ,მისაღებში დიდი ნაძვისხე დავდგით საჩუქრებისთვის.სუფრაც გაწყობილი იყი და ყველა მის ირგვლივ ვიდექით,აი უკვე ათვლაც დავიწყეთ.
-10,9,8,7,6,5,4,3,2,1…გილოცავთ-ყველა ერთხმად ვყვიროდით და ერთმანეთს ვულოცავდით.ბოლოს როგორც იქნა საჩუქრების გახსნის დროც მოვიდა.ნიაკომ გიორგის პატარა და საყვარლად შეკრული ყუთი მისცა.გიორგიმ მაშინვე გახსნა ის.თვალები გაუფართოვდა,ჯერ ყუთს შეხედა მერე ნიაკოს და ასე რამოდენიმეჯერ სანამ საჩუქარი ხეკიდან არ წავაცალე იქ კი…
ეხოს ფოტო იყი.ქვევით კი ეწერა “მამიკო 8 თვეში ხელში ამიყვან:)“ კივილი ავტეხე და გიორგიც ამ დროს მოვიდა გონს.ცოლთან მივიდა და გულში მაგრად ჩაიკრა მაგრამ მერე მთელი ერთი საათი ბოდიშს უხდიდა და ეკითხებოდა-“ნიაკი რამე ხომ არ გატკინეო“ ამაზე ნია ხალისობდა ის კიბბრაზდებოდა “რას დამცინი ვნერვიულობო“
ნიაკომ და გიორგიმ როცა დაასრულეს ყურადღება ვითხოვე და ყველა ჩემკენ მობრუნდა.
-აუ შენც ორსუკად ხარ ტო?-თაზომ ეს ისე თქვა ყველა ავხარხარდით და სულს ვეღარ ვითქვამდით.
-თავბერიძე მაგ ფილოსოფიურ დასკვნებს მოეშვი და მომისმინე თუნშეიძლება.
-კაი გისმენ.
-მოკლედ იმედია საჩუქარი გაგიხარდებათ და ტყუილად არ ვიწვალე ამდენი.-ეს ვთქვი,მაგიდას დავეყრდენი და უცებ ავდექი ფეხზე.ჩემმა ძმამ უცებ იმხეკაზე იყვირა ჩემი სახელი ყვეკა შეაშინა.
-რა გაღრიალებს ალექსანდე?ვერ ხედავ სიარული ვისწავლე-გავუღიმე და ცეკვა-ცეკვით მივედი მასთან
-ახალი წლის ღამით სასწაული ხდენა-ვაკომ ვითომ ჩუმათ ჩაილაპარაკა,ჩვენ კი ისევ გაგვეცინა.შემდეგ დემეტრესთან მივედი და ჩავეხუტე.
-მადლობა…ამას უშენოდ ვერ ვიზამდი.-მისი სურნელი ისევ ღრმად შევისუნთქე და გავბრუვდი.
-არარფრის პატარა-მანაც ნაზად მომხვია ხელები და უეხრად კისერში მაკოცა.ყვეკას შეყვარებული წყვილი ვეგონებით მაგრამ არა,ჩვენ ერთად არ ვართ.ის კი არა არც ვიცი მის მიმართ რას ვგრძნობ,მას ხომ მხოლოდ 2 თვეა რაც ვიცნობ.ის გრძნობები კი არ გამქრალა,პირიქით უფრო გაძლიერდა.ნიაკომ ამის შესახებ ყველაფერი იცის და სულ იმას მეჩიჩინება-“ანუკი აღიარე შენ მის მიმართ რაღაცას გრძნობ,არა ისე როგორც ჩვენი ბიჭების მიმართ.შენ ის მოგწონს,გიყვარს კიდეც“.მე რა თქმა უნდა უარზე ვიაყვი და სულ იმას ვამბობდი,სისულეკეა მსგავსი არაფერია-მეთქი.
-აუ რა მაგარი დღეა რა-ფიქრებიდან თაზოს ხმამ გამომიყვანა.როგორც ჩანს აღარ მესიჯობს.
-აუ შენ ეგ გოგო როდის უნდა გაგვაცნო?-ნიაკომ ჩემი დასასმელი კითხვა დასვა მე კი სახეწაშლილ თაზოს მივაშტერდი.
-რა გოგი საიდან მოიტანეთ?-ამასაც ჩემსავით ეხერხება ტყუილები,ამიტომაც ყველამ ყველაფერი გავიგეთ.
-კაი რა თაზო,როდის იყო რამეს გვიმალავდი?-თვალებში ჩავაშტერდი,ბოლოს ამოიოხრა და მოყოლა დაიწყო.
-ლილე ქვია.იცით რა ლამაზია?პირველად,რომ ვნახე საშინლად შემაშინა.კინაღამ მოვკალი,მაგრამ გადავრჩი.სპორტდარბაზში მივდიოდი და წვიმდა.მინებიდან ყველაფერი კარგათ არ ჩანდა.უცებ გადმომიხტა გზაზე,დამუხრუჭება მოვასწარი და მადლობა ღმერთს გადარჩა.ჩემთან წავიყვანე რადგან გული წაუვიდა,რიცა გაიღვიძა შეეშინდა.მე ყვეკაფერი მოვუყევი და სახლში წავიყვანე.ახლა კი ფბ-ზე ვიპოვე და ვემესიჯები.
-ანუკი,შენც შეცვლილი ხარ და არ გიმდა იმ ბიჭის სახელი გვითხრა?-უცებ გამოხტანსიტყვით ჩემი ძმა.გავწითლდი,გავქვავდი და დავდაუნდი.
-საუდან მოიტანე?
-შენ და თაზო ერთნაირი მატყუარები ხართ.თქვინაწი სიმართლე.
-ალექსანდრე არაფერია მეთქი.
-კარგი მაშინნის თქვი სად გაიცანი?
-უნივერსიტეტში.-მეტი არაფერი უთქვამთ იცოდნენ,რომ აზრს არ შევიცვლიდი.ეს ყველაფერი სიყვარულია?მე ხომ.მსგავსი არასდრის აფაერინგამომიცდია.არასდროს ვიტყვი სიტყვა მიყვარხარს თუ ამ გრძნობაში არ დავრწმუნდები.ეს გრძნობა ხომ სათამაშო არაა?როცა გინდა ეტყვი და მეორე დღეს ეტყვი შენ აღარ მიყვარხარბსხვა ვნახეო.ცხოვრებაში სიყვარული ერთხელ მოდის და ისიც მაგრად უნდა შევინახოთ და ყვეკა გამვლეკს არ ვაჯახოთ პირში.მოწონება სხვა საქმეა მაგრამ როდესაც მისი ყველა სიტყვა ზეპირად იცი,ყველა შეხებისას გაჟრიალებს და რაღაც უცნაურს გრძნობ მის მიმართ ეს უკვე სხვაა.თქვენ გრძნობას იმას ეძახით ერთ დღეს ერთი გიყვარს მეორე დღეს მეორე?ასეთები მეზიზღება და არასდროს ამგავხდები მსგავსი.იცით ვუფიქრდები და ზემოთ ჩამოთვლილთაგან მეც განმიცდია მსგავსი რა.მეც ვგრძნობ რაღაც უთქმელ გრძნობებს დემეტრესთან.იქნებ ესაა?არ ვიცი,მგინი ნიაკო მართალია.მე ის მიყვარს…
უკვე თენდებოდა მე და ნიაკომ.ოთახები მოვამზადეთ.აი როცა ნიაკოს ჩემი აღრარების შესახებ ვუთხარინძალინ გაუხარდა და მითხრა “ღმერთს მადლობა აფეხილა ეგ თვალებიო“უკვე 2018 წელია.ამ დღიდან ყველაფერი იცვლება.ნიაკოსთვის და გიორგისთვის ახალინცხოვრება დაიწყო,ასევე ჩემთვისაც.
დილით როცა გავიღვიძე ოთახში ნიაკო შემივიდა.
-რას შვები კრასავიცა?
-აუ კიდე მეძინება-ამოვიზმუილე და ავდექი.მალე მოვემზადე და მისაღებში გავედი.
-ნიაკო ამათ საწოლი ხომ მოვუმზადეთ?-ნიაკოს იმის შემდეგ ვეკითხები,რაც მისაღებში ერთმანეთში ახლართულ ბიჭებს ვხედავ.
-კი.
-წამოდი.-უცებ დავავლეთ ქვაბებს ხელი,მისაღებში გავედით და ერთმანეთზე დარტყმა დავიწყეთ.ამ ხმაურმა კი ბიჭები გააღვიძა.უცებ წამოფრინდა ყვეკა ფეხზე.
-ანა ნიაკოს ჯავრსაც შენზე ვიყრი.-უცებ დგება თაზი ფეხზე და ვხვდები,რომ ჩემი გაქცევის დროა.მაგრამ მაინც დამიჭირა.იმდენი მიხიცინა სულს ვერ ვითქვამდი,ბოლოს როგორც იქნა გაჩერდა და ამოვისუნთქე.
ბიჭები მალე დაიშალნენ,მშობლები როცა მოვიდნე და ჩემი ამბავი გაიგეს ცრემლები ვერცერთმა შეიკავა.ორივეს ვეხვეოდი და ვკოცნიდი.მათი შემხედვარევთავი ვერც მე შევიკავე და ავტირდი.
არდადეგები,რომ დამთავრდა უნივერსიტეტში დავბრუნდი.იქაც გაუხარდათ ჩემი ამბავი.უკვე ყვეკაფერი მწყობრში ჩადგა.ნელა მივყვებოდი დინებას.ნიაკო ნელ-ნელა იბერებიდა,მე ვსწავლობდი მაგრამ ბავშვებისთვის მუდამ ვიცლიდი.უკვე გაზაფხულიც დაიწყო,ჩემთვის ყველაზე საყვარელი პერიოდი.
-ანუკი გაიღვიძე მა-დილით მამაჩემი მაღვიძარის ფუნქციას ირგებს და მაღვიძებს.
-5 წუთიც რა.
-ანა დააგვიანებ-მის ლაპარაკს ყურადღებას არ ვაქცევ საბანს თავზე ვიფარებ.უცებ ცხვირში დედიკოს ბლინების სუნი მხვდება მაგრამ ვერც ისინი მაიძულებენ ადგომას.
-სადააა ჩემი ზარმაცი დაიკო.-აკექსანდრე შემოხტა ოთახში და საბანი გადამაძრო.ისევ იგივე მეორდება.მეც სხვა რა გზა მქონდა ავდექი,მოვემზადე და სამზარეულოში გავედი.მალე ვჭამე და ჩემ ნივთებს ხელი დავავლე.
-ანუკი მოდი წაგიყვან,თან აეროპორტში უნდა წავიდე.
-რა გინდა აეროპორტში ალექსანდრე?
-დემეტრე გერმანიაში მიდის.
-რა?რამდენი ხნით?
-არ ვუცი,რამდენიმე წლით.-იცით როგორ გავხდი?არა არ იცით,ამას ვერც მე აგიხსნით.
უცებ ავიღე ტელეფინი და ნიაკოს დავურეკე,ისიც აეროპორტში ყოფილა.ამიტომ დღეს გაცდენა გადავწყვიტე და მეც ალექსანდრეს წავყევი.
ყველა იქ იყო.გული საშინლად მწყდებიდა მაგრამ მე მის შეჩერებას ვერ შევძლებ.უკვე მისი წასვლის დრო იყო.ხელები მთელი ძალით მოვხვიე და ვეხუტებოდი,მანაც იგივე გაიმეორა და მთელი ძალით მიჭერდა ხეკებს.ბოლოს ღრმად შეისუნთქა ჰაერი და ხეკები გამიშვა.შეტრიალდა და წავიდა,უსე,რომ უკან აღარ მოუხედია.
მე კი დამტოვა,ასე უბრალოდ წავისა და დამტოვა.იცით ახკა ვხვდები და მე ის მართლა მიყვარს…
2 წელი,გესმით უკვე ორი წელი გაბია რაც დემეტრე არ მინახავს.არც შევხმიანებივარ.როცა მე სახკში არ ვარ,ვმეცადინეობ და რაღაც საჩქარო საქმეს ვაკეთებ ის მარტო მაშინ რეკავს.
ახლა კი ლექციაზე ვზივარ და ერთი სული მაქვს ის როდის დამთავრდება.როგირც იქნა ზარიც დაირეკა,გარეთ გავვარდი და ნიაკოს აუდიტორიასთან ვიდექი,ის კი არა და არ ჩანდა.ბოლოს ვეღა მოვითმინე და კარები გავაღე,მაგრამ ვიღაცას შევასკდი...
თავი ავწიე რათა ბოდიში მომეხადა,მაგრამ ხმა ვეღარ ამოვიღე რადგან იქ,აი ჩემ წინ დემეტრე დადეშქელიანი იდგა.უფრო გასიმპატიურებული და გაზრდილი.
-ბოდიში, ვერ დაგინახე.
-არაფერია პატარა გეფიცებით მეტი არაფერი უთქვამს,ხელი გამიშვა და წავიდა მე კი გაოგნებული და გაშეშებული დამტოვა.ცოტა არ იყოს მეწყინა კიდეც მაგრამ თავი დავანებე.მალე ნიაკოც გამოჩდა.
-იცი აქ მე…-ნიაკომ ბლუყუნი დაიწყო.
-ვიცი ნიაკო,მეც ვნახე დემეტრე-რადგან დამამთავრებელი კურსი ვიყავით უფრო მეტი სწავლა მოგვეთხოვებოდა.ნიაკოს ოდნავ უჭირდა რადგან მას სახლში პატარა ონავარი იოანე ყავდა.
-მას ღმერთო...
-ნიაკო არაფრის გაგება მინდა ისედაც მომეშალა უკვე ნერვები,ამაზე უარესი რაღა უნდა მოხდეს…გოგო არ მოდიხარ,იო და გიო ჩვენთანაა.
-ხო მოვდივარ და შენ რამ გაგციფა ასე?
-როცა შემეჯახა ვუთხარი ბოდიში მეთქი,იმან კიდე არაუშავს პატარაო და წავიდა.არც მოკითხვა არც ჩახუტება.
-კარგი დაწყნარდი და წამოდი წავიდეთ.
-კარგი ხო მოვდივარ-მოდი სანამ სახლში მივალთ ცოტას იოს შესახებ გეტყვით.2 წლის პატარა ონავარი.მამიკოს ასლია,ისეთივე გარეგნობის და რაც მთავარია ისეთივე ჯიუტი.მე რა თქმა უნდა მისი ნათლია ვარ,ჯერ საუბარი კარგათ არ იცის მაგრამ რაღაცეებ ტიტინებს.სახლში,რომ შევედი მაშინვე მომხვდა ცხვირში რაღაც საშინლად ტკბილი არომატი.თითქოს რაღაც საშინელი სუნამო იყო.ამას ყურადღება არ მივაქციე ყველაფერი იქვე მივადებდა მისაღებში შევედი თან ხელები გავშალე და ბოლო ხმაზე დავიყვირე.
-ჩემი ბიჭი ჩემთან-იო მაშინვე ჩამობობღდა გიოს მუხლებიდან და ჩემკენ გამოიქცა.მეც ხელები მოვხვიე და გულში ჩავიკარი.
-ნატია.-წაიტიტინა და პატარა თითები მომხვია.
-დედა მე არ მინდა?-ნიაკო გაგვიბრაზდა და ხელები გადაიჯვარედიბა.
-დეიტო-ახლა ნიაკოსთან მივიდა.მე ფეხზე ავდექინდა ოთახში მიმოვიხედე როცა დემეტრეს გბერდით ქერა გოგონა დავინახე.ხელები ერთმანეთისთვის ჩაეკიდათ და ისე ისხდნენ.არა ეს უკვე მეტისმეტია.
-დემეტრე ჩამოხვედი?-ისე ვთქვი თითქოს დღეს არ მენახა.
-კი ანუკი ჩამოვედი-ადგა და მომეხვია.
-მართლა სტუმარს არ გამაცნობთ?-იქვე ვაკოს და თაზოს შორის ჩავჯექი.
-მე თათკა ვარ.
-სასიამოვნოა,მე ანა ვარ.მოიცა და დემეტრეს ვინ ხარ?
-ჩვენ შეყვარებულები ვართ-რაო რა თქვა ვინო?ღმერთო მგონი მომესმა.უცებ შევტრიალდი ნიაკოსკენ,ისიც მიხვდა,რომ კარგათ არ ვიყავი და სხვებისგან შეუმჩნევლად დამირეკა.მე კი თითქოს ვიღაც სხვა მირეკავდა,ბოდიში მოვიხადე და ჩემ ოთახში გავედი.უცებ შემოვიდა ნიაკოც.
-არა რა…აი მე ხომ არაფერში ბედი არ მაქვს.როცა ვამბობს,რომ მიყვარს მას მაშინ სხვა უყვარდება და…-ცრემლებმა თავისით დაიწყეს სახეზე გზის გაკვლევა.მეტკინა?ეს სიტყვა მსუბუქად აღწერს ჩემს მდგომარეობას.ნიაკოს არაფერი უთქვამ,მოვიდა და ხელები მომხვია.ასე ვიყავით,ბოლოს კი ცრემლები შევიმშრალე და ისევ უკან დავბრუნდით.ბიჭები თათკასთან ერთად იცინოდნენ.ამ გოგოგს ეტყობა როგორიცაა და ვერ ვიტან ესეთებს.
-ანუკი ამდენი ხანი სად დაიკარგე?-ვაკომ ხელი გადამხვია
-კურსელმა დამირეკა.
-ნიაკო რატო წამოგყვა.-არ მშორდებოდა თავიდან
-დახმარება მჭირდებოდა.
-კარგი.-როგორც იქნა თავი დამანება.
მალე იო მომიცოცდა და მასთან გავაბი საუბარი.ამან დამაწყნარა და ყურადღება გადამატანია.მგონი ყველაფერი ილუზია იყო.ის რაც 2 წლის წინ მოხდა.მაგრამ საშინელება იცით რა არის?მონატრებამ იმდენი ქნა,რომ.მე ის ყოველ ღამე მესიზმრებოდა მაგრამ არა,სიზმრიდან გამოსულს წინ საშინელება დამხვდა.როცა ყველა წავიდა ჩემთან ალექსანდრე მოვიდა.
-ანა.
-გისმენ.
-ძალიან გენატრებოდა?
-რა?ვინ?
-დემეტრე.-არ ვაპირებდი მისთვის რაიმეს დამალვას.
-კი.
-გეტკინა.
-კი ალექსანდრე,მეტკინა-ამ ყველაფერს გაღიმებული ვაკეთებდი.
-მანამდე რატომ არ აღიარე?
-ალექსანდრე,რომ მეღაირებია რამე შეიცვლებიდა?მას მე არ ვუყვარდი,ამას თვითონაც ხედავ.
-აი აქ კი ძალიან ცდები.
-რას ქვია ვცდები?
-გაიგებ ანა,მალე გაიგებ.
-ნუთუ აღარ მოვიდა ეს დრო.სულ ამას როგორ გაიძახით დრო მოვა და გაიგებო.
-ანა მიდი და დაიძინე ხვალ რთული დღეა.-ამჯერად ალექსანდრეს დავემორჩილე.ოთახში შევედი,დაღლილობამ თავისი ქნა და მალე ჩამეძინა.მეორე დილით როგორც კი გავიღვიძე მაშინვე მოვემზადე და მისაღებში გავედი.მარინა ჩავკოცნე,კახა სახლში იყო რადგან საგაზაფხულო არდადაგები აქვს.მეც ვისვენებ 1 კვირა,ჩვენ კი ამ ერთ კვირიან დასვენების გატარება რაჭაში გადავწყვიტეთ.
გზას როგორც კი გავუყევით მაშინვე ყურსასმენები მოვირგე.მე,ჩემი ძმა,დემეტრე და მისი გოგო ერთად ვიჯექით.მგონი ამას განგებ მიჩალიჩებენ.იო მაინც ყოფილიყო ჩემთან.მაგრამ არა,უბიღბლოების განსახიერება ვარ.ჩემ ფლეი ლისტში ყველა სიმღერა,რომ ჩამთავრდა ზუსტად მაგ მომენტში გააჩერეს მანქნა,მეც თავი ავწიე.
-რა ხდება.
-შენ ნათლულს ენატრები-ალექსანდრემ გამიცინა,მეც მანქანიდან გადავედი და ოი ხელში ავიყვანე.ხელები მომხვია და თავი კისერში ჩამალა.მეც ისევ ჩემ ადგილას დავბრუნდი მანქანში.
-იო რა მოგივიდა?-თავი კისრიდან ამოყო და ახლა მე შემომხედა.
-მე უთენოდ მომტინდა.
-მეც მომწყინდა უშენოდ ჩემო პატარა,აბა რა ვქნათ ახლა?-უცებ ამოძვრა ყურთან და ჩუმათ მიჩურჩულა.
-მე ით დეიდა ალ მომტონს და დავბუტავ ლა.-ბოლო დონემდე ამიტყდა სიცილი.
-არ შეიძლება იო გიყვირებენ,მეც მოგეხმარებოდი მაგრამ გაგვიბრაზდებიან.
-ანუკი რა გითხრა-ალექსანდრემ ისე შემომხედა თითქოს იოს ტოლი ყოფილიყო.
-არ გეტყვით.-ენა გამოვუყე.
-შენც რა პატარა ხარ რა.-ამაზე ძველი დრო გამახსენდა.
-ტყუილად კი არ ვეძახდი პატარას-თქვენ უნდა გენახათ იმ ქერას სახე დემეტრემ ეს,რომ თქვა.ამაზე ფხუკუნი ამიტყდა.როგორც იქნა სახლშიც ჩავაღწიეთ.სანამ ისინი ჩვენ ბარგს იღებდნენ მე,ნიაკო და იო ეზოში ვთამაშობდით.მერე სახლში შესვლა მოგვიწია რადგან საჭმელი იყო გასაკეთებელი.ქალბატონ თათკას თურმენმზადება არ შეუძლია.მე და ნიაკომ სუფრის გაწყობა ვთხოვეთ მაგრამ დაღლილი ვარო და ოთახში ავიდა.როცა შებრუნდა ორივე ხელი ავიღე და მისკენ გასაპუტად გავემრათე მაგრამ ბიჭებმა დამაკავეს.ჩვენც სუფრა გავწყვეთ და შემოვუსხედით,თათკას არ დავუძახეთ.დაღლილია თურმე გოგო,რავიცი შეიძლება დიეტაზეც იყოს და ამ ყველაფერს არ ჭამდეს.ბოლოს დემეტრემ ჩამოიყვანა და რა თქმა უნდა ცხვირი აიბზუა.ნერვები იმდენად მომეშალა ჭამა მივატოვე და წიგნის კითხვა დავიწყე.მალე დაღამდა კიდეც და ყველა დასაძინებლად დაწვა,მე კი პლედი ავიღე და გარეთ ჰამაკში ჩავჯექი.თან Feeling better-ს ვუსმენდი და ვტიროდი.გეფიცებით მთელი გულით ვტიროდი.რატო?მტკიოდა და იმიტომ.რაც არ უნდა სუსტად გეჩვენოთ რა ვქნა,სხვანაირად არ შემიძლია.უცებ ვიღაც მხარზე შემეხო.
-პატარა შენ რა ტირი.-დემეტრეს ხმა ვიცანი.
-დემეტრე აღარ ვარ მე შენი პატარა.
-რატომ ფიქრობ მასე?
-შენი გოგო იეჭვიანებს და არ მინდა ვინმეს შენი საყვარელი ვეგონო.
-ანა რა სისულელეებს ამბობ.
-რაარი დემეტრე სისულელე.ახლა არ.მითხრა დრო მოვა და გაიგებო.იცი რატომ?იმიტომ,რომ დრო უკვებგავიდა.უკვე გვიანი,მე რაც არ უნდა გითხრა უკვე გვიანია და ვერც შენ შეცვლი.ვნანობ აქამდე,რომ არ ვთქვი რამე,მაგრამ რომ მეთქვა არც შეიცვლებოდა.
-ანა ნამიკობეით რატომ მესაუბრები?
-დრო მოვა და გაიგებ-მხოლოდ ეს ვუთხარი და დავტოვე.ოთახში ავედი და დაღლილს მალევე ჩამეძინა.