წამოვედი და დემეტრე იქ დავტოვე.დავტოვე მარტო და ზუდტად ისე როგორც იმსახურებდა.ვერ ვხვდებიბრის მიღწევას ცდილობს ან საერთოდ რა უნდა ჩემგან.მასბხომ უყვე ყავს თავისი ერთგული? ჩემთა რაღა ჯანდაბა უნდა.“ანა ის შენ უბრალოდ გაგესაუბრა,რატომ ფიქრობ,რომ შენგანნრამე უნდა?“
“არა,ნუ იცავ მას!“ ჩემ მეორე “მე-ს“ შევუყვირე და საწოლზე კომფორტულად მოვთავსდი.მაინც ვერ მოვითმინე და სიმღერები ჩავრთე. Impossible- ს ვუსმენდი და მეც ვყვებიდი,რა თქმა უნდა ამ სიმღერამაც ამატირა.არ ვიცი რა ქვია მას,მაგრამ როცა საშინელ განწყობაზე ვერ ისეთ სიმღერებს ვუსმენ,რომ ავტირდე.მაზოხისტი ვარ რაც მსიაოვმებს,არ ვიცი რატომ.მაგრამ მსიამოვნებს.სიმღერებში ჩამეძინა,იმდენად ღრმად მეძინა ვერც კი შევამჩნიე როგირ შემოვიდა ნიაკო და სიმღერები გამომირთო.
დილით როცა გამეღვიძა ნელა წამოვიზლაზნე.სარკეში როცა ჩავიხედე ჩემი თვალები არ მომეწონა.მწვანე მუდმივა კაშკაშა თვალები ჩამქრალიყო,დასიებული და გაწითლებული მქონდა.ეს ყვეკაფერი კი ტირილმა ქნა.არაფერი მიქნია მხოლოდ თმა გავისწორე და ტასაცმელი გამოვიცვალე,შემდეგ კი ოთახიდან გავედი.
-ზდაროვა კრასავიცა-ვაკო მოვიდა და მომეხვია.
-პრივეტები.-მეც გავუღიმე და ხელები მოვხვიე.
-რა გჭირს ტო?თვალები რა დღეში გაქ??
-ჰაჩიკოს ვუყურე-უცებ მოვიფიქრე რაღაც სისულელე და ვაკოც დავაწყნარე.
-ჩემი სულელი.-სხვებიც გვიყურებდნენ,ყურთან დაიხარა და ჩუმათ მიჩურჩულა.-მე და შენ სერიოზულად უნდა ვისაუბროთ-შემდეგ გასწორდა და თვალი ჩამიკრა.ამოვიხვნეშე და სამზარეულოში შევედი,წყალი დავლიე შემდეგ კი ნიაკოს გაკეთებული სალათის ჭამა დავიწყე.როგორც ჩანს ყველამ ისადილა უკვე,მაგრამ ეს არ მაწუზებდა პირიქით უკეთესი იყო.როცა ყველაფერს მოვრჩი აივანზე გავედი,ვაკოც უცებ გაჩდა ჩემთან.
-არ გამოგდის ტყუილები ანუკი,მითხარი რატომ ტიროდი გუშინ?-ხელები მოვხვიე და თავი მის კისერში ჩავმალე.
-მტკივა ვაკო.ცხოვრებაში პირველად შემიყვარდა,მაგრამ ყველაფერი ფუჭი გამოდგა.
-ანა მანამდე რატომ არ თქვი?
-რა აზრი ექნებოდა?მითხარი რამე შეიცვლებოდა?
-ყველაფერი შეიცვლებოდა ანა,ყველაფერი.
-და მაინც რაა?
-მოდი მე ვიცი რა უნდა გავაკეთოთ.
-რა?-თავი წამოვწიე და თვაკებში ჩავაშტერდი.
-აეჭვიანე.აი ისეთი რაღაცეები გააკეთე ნერვები,რომ მოუშალო.იმ ქერას კი მიაგდებს,ისედაც…-აქ შეწყვიტა საუბარი.მივხვდი,რომ რაღაც წამოცდა.
-ისედაც რა ვაკო??
-არაფერი,წამოდი იო გეძახის.-უცებ დამავლო ხელი და სახლში შემიყვანა,მე იოსთანნთამაში დავიწყე.
მალე ის ქალბატონიც ჩამობრძანდა.არა გამაგებია რად უნდა რაჭაში ადამიანს ქუსლიანი ფეხსაცმელი??ღმერთო შენ უშვეკე ამას რაა.
-იო.
-დითმენ-მისი ზღვისფერი თვალები მომანათა.
-შეგიძლია შენი ერთ-ერთი სათამაშო მანქანა მათხოვო?
-ტი,ლა უმდა თნაა??
-გინდა ის დეიდა წაიქცეს?
-ტიი-ჩუმათ ვჩურჩულებდით და თან გეგმას ვსახავდით.უცებ ავიღე მანქანა და იმ ადგილას დავდებსადაც ქალბატონს უნდა გაევლო.თავი იმდენად ქონდა აწეული მანქანა ვერ შეამჩნია,ფეხი აუსრიალდა და წაიქცა.იქ ამბავი დატრიალდა??ყველა იცინოდა,აბსოლიტურად ყველა,დადეშქელიანიც კი.
-ღმერთო როგორ მეზიზღება ბავშვები-ქერამ ამოიწრიპინა და გასწორდა.
-არც ბავშვებს ეხატები გულზე.ხო კიდე რაჭაში ხარ და არა პოდიუმზე,შეგიძლია გაიხადო ექ ქუსლიანები.-ჩემ ხმაში იმდენი ირონია იყო და იმდენად დამცინავად ვასუბრობდი გამიკვირდა,მაგრამნსხვები სიცილს ვერ წყვეტდნენ.ერთხელ ამოგმინა და ოთახში ავიდა.
როგორც იქნა სიცილსაც მორჩნენ.
-რა იყო ეს?იოანე საიდან გაჩნდა შენი მანქანა იქ??-გიორგიმ სული მოითქვა და შვილი ხელში აიყვანა.როგორც ჩანს იომ ჩუმათ გაანდო ჩვენი საიდუმლო,გიო კი გაოცებული მიმზერდა.მე.მხრები ავიჩეჩე და გაკვირვებული მზერა მივიღე.
-ვინც არ გიცნობს ასათიანო-გასვიანმა თითი თითქოს გამაბრთხილებლად დამიაქნია მეც დავემოწმე სხვებიც მიხვდნენ ყველაფერს.მადლობა ღმერთს დემეტრე იმ პრინცესას აყვა ზევით.
ეს ყველაფერი,რომ მორჩა მდინარეზე წასვლა გადავწყვიტეთ.უცებ ავიღე მოკლე ჯინსის შორტები და ტოპი,აქ ხომ საცურაო კოსტუმებითბარ ცურავენ.შემდეგ კი ლასტები.ნუაკოც ასე გამოეწყო,ჩვენი გოგო კი გამჭირვალე სარაფნით გამოგვეცხადა თან საცურაო.კოსტუმიც ეცვა,ბიჭებს კი უბრალოდ შორტები ეცვათ და მაისურები წელზე ქონდათ გადაკიდებული.იო ნელა მობაჯბაჯენდა და იმასაც ბიჭების მსგავსად ჩააცვა დედიკომ.მოკლედ მდინარეზე თქვენ წარმოიდგინეთ არ იყო ბავრი ხალხი.მაგრამ ვინ უნდა ყოფილიყო შუა დღეს პაპანაქება სიცხეში მდინარეზე,ჩვენ დებილები ვართ რა,თან იოც,რომ წამოვიყვანეთ.
ნელა ყვეკა წყალში აღმოვჩდით.ნიაკო და გიო იოს ათამაშებდნენ წყალში.ბიჭები თავისთვის იყვნენ.ის წყვილი ვაბშე სხვა სამყაროში იყო და დავრჩი ასე ეული და სნეული.წ..იდან ამოვედი და იქვე ხისძირში,ჩრდილიში მოვთავსდი.სველი ტანსაცმელი დისკომფორტის შეგრძნებას მიქმნიდა მაგრამ ეგ არაფერი,იმაზე საშინელი სანახავი არაფერი იყო.როგორ “ასწავლიდა“ დემეტრე ცურვას მის უტვინო ქერა გოგოს.ნერვები საშინლად მომეშალა და უცებ წამოვხტი ფეხზე.ბედი არ გინდა,ფეხი გადამიბრუნდა და იქ ვიღაც,რომ არ გამოჩენილიყო ქვაზე გავიჩეჩქვავდი ისედაც გასაჩეჩქვ თავს.
-კარგათ ხარ?-ეს ხმა იმდენად მეცნობოდა.ზემოთ,რომ ავიხედე ჩემი ბავშვობის მეგობარი ანდრია დამხვდა.იცითბროგორ გამოხარდა?მე ის წლებია არნმენახა.რაჭაში ხშირად ჩავდიოდი და ისიც აქ გავიცანი.ერთხელაც აღარ ჩამოვიდა,თურმე საფრანგეთში გაფრინდა.ახლა კი ისევ ჩემ წინაა,საშინლად შეცვლილი და გასიმპატიურებული.თვალები ისევ ზღვასავით უღელავ და ისევ ისეთი უძრო ლურჯი აქვს როგორც მაშინ.ლოყაზე ისევ აქვს ნაკეცი ღიმილოს დროს და რაც მთავარია გრძეკი წაბლისფერი თმები.იმხელა ხმაზე დავიკივლე ის,რომ დავინახე ვერც კი წარმოიდგენთ.
-ანდრიაა-ხელები მთელი ძალით მოვხვიე და არ ვუშვებდი.სულ არ მახსოვდა ის ფაქტი,რომ სველი ვიყავი.
-ჩემი.ცხოვრება გოგო,როგორ მომენატრეე.-არც თვითონ დამაკლო და უფრო მაგრად მომიჭირა ხელები.
-როგორ დამეკარგე,საშინლად მენატრებოდი.
-მეც სიცოცხლე.-ალექსანდრე იცით რაბდღეში ჩავარდა ის,რომ დაინახა.არა ვერ წარმოიდგენთ.ძალიან გაუხარდა,თვითონაც მოიკითხა და შემდეგ სხვებს გააცნო ის.ნიაკოს ისედაც იცნობდა რადგან რაჭაში ერთად დავდიოდკთ ხოლმე.გიოს არ უეჭვიანია,როცა გაიგო ანდრეამ,რომ ის მისი ქმარი იყო და პატარა ონავარი მათი შვილი მიულოცა.მაგრამ აი რაც შეეხება იმ ქალბატონს.საშინლად გაინაზა,თვალებს წამში ათასჯერ აფახუნებდა და თმისთვისაც არ მოუშორებია ხელი.მერე დავაკვირდი,რომ ანდრეა წელზემოთ შიშველი იყო და მისი დაკუნთული სხეულის ვერ გაუძლო ჩვენმა თოჯინამ.დემეტრესთვისნკი უბრალოდ ყურადღება არ მიმიქცევია.მთელინდღე ანდრეას ვესაუბრებოდი.ჩვენთანაც მოვიდა,ნუ დავპატიჟე.
რამდენიმე დღე ასე გავიდა და სულაც არ მომიწყენია,პირიქით გახარებული ვუყვებოდი ანდრიას ახალ.ამბებს.იცით მანაც შემატყო რაღაც.დავიჯერო ეს ამდენად შესამჩნევია?მაგრამ ის ჩემი ბავშვობის მეგობარია,მისთვის არასდროს არაფერი დამიმალავს და არვ ეხლა ვაპირებდი.
ისიც ვაკოსავით მოიქცა და ზუსტად იგივე მითხრა,შემდეგ კი ნელ-ნელა გეგმების დასახვასაც შევუდექით…
დილით,როცა გავუღვიძე შორტები ერთი ხელი მოსმით გავიხადე და გრძელი მაისური ჩავიცვი რომელიც მუხლს კარგა აცდენილი იყო,მაგრამ საჭირო ადგილებს ფარავდა.ფეხზე ლასტები მოვირგე,თმა კოსად ავიწიე და სახეზე წყალი შევისხი.ბოლოს კი ქვევით ჩავედი.ჯერ კიდევ ადრე იყო და ყველას ეძინა,მე კი მარტო ვეჯექი და ტელევიზორს ვუყურებდი.ტახტზე ვიჯექი და ფეხები პატარა მაგიდაზე მედო.პლიუსია როცა მაღაკი ხარ და კარგი ფეხები გაქვს.კარი რეებს ვბოდიალებ.მოკლედ ფილმს ვუყურებდი და თან მარწყვს ვჭამდი უცებ ხველის ხმა გავიგე.გვერდით მივიხედე და დავინახე დემყრე,რომელსაც სახეზე ფერი აღარ ედო.ხელში კი წყ..ს ბოთლი ეკავა,როგორც ჩანს გადაცდა,ეჰ საცოდავი.როცა მოსულიერდა წინ ამესვეტა.
-მგონი ვუყურებდი.
-სულ არ მაინტერესებს რას შვებოდი,ახკავე ადი და ნორმალური ტანსაცმელი ჩაიცვი.
-დემეტრე,ვუყურებდი.-თითქოს ვერაფერი გავიგე ისე გავუმეორე.
-გოგო,ვერ გაიგე რს გითხარი?
-ნწ.
-ანა.
-გისმენ.
-ადი და გამოიცვალე.-მეც ოთახში ავედი,ოღონდ მხოლოდ შორტები ამოვიცვი,იმასაც მაისური ფარავდა.ისევ ქვენოთ ჩავედი და ჩვეულ პოზას დავუბრუნდი.
-ანა რას აკეთებ?გინდა ნერვები ამაწყვიტო?
-საიდან მოგაქვს?
-აბა რაარი ეს?
-ტანსაცმელი.
-ნე ნაჭერს უფრო ვამსგავსებ.
-ყვეკას თავისი შეხედულება აქვს ბატონო დემეტრე.-ავდექი და დავტოვე.ასე გავიდა რამდენიმე დღე,მე კი კის ნერვებზე ვთამაშკმდი.ნერვებს ვუშლიდი და კიდე იმაზე ითხრებოდა აკექსი არაფერს,რომ არ მეუბნებოდა.თუმცა მე ეს არ მაინტერესებდა,მე ჩემი საქმე მაქვს.
-ალექსანდრე უყურებ რა ფორმაში დადის?-ბოლპს ვეღარ მოითმინა და ჩემთან რადგან ვერაფერს გახდა დემეტრესთან მივიდა.
-კარგი რა დემეტრე?იაროს,შენ მაინც რაში გეშლება ხელი?
-მართალი საყვარელო,შენ რაში გაინტერესებს ამას რა ეცმევა.-ქერა აწიკვინდა.
-გოგონა,ამას სახელი აქ და ანა ქვია-მეც თათკას შეცდომა შვუსწორე და ტეკეფონზე მესიჯობა გავაგრძელე.
-ანა ჩვენ აქ შენზე ვსაუბრობთ შენ კი ვიღაცას ემესიჯები?-დემეტრე არ ცხრებოდა.
-დემეტრე ეს ვიღაც კი არა ანდრიაა და საერთოდ შენ ვინ გთხოვს ჩემ მოვლას და დედობის გაწევას?-თვალებში ჩავაშტერდი და კარგათ ვხედავდი,როგორ ელავდნენ მისი შავი სფეროები სიბრაზიზგას.
არაფერი უთქვამს ადგა და წავიდა,მე კი პირველ გამარჯვებას ვზეიმობდი.
მეორე დილით სიცხისგან დაუძლურებული და გათიშულები ყველა სადღაც ვეგდეთ.საშინლად ცხელოდა და არც არაფერი იყო გასართობი.
-აუ რამე ვითამაშოთ რაა-ქერა ფეხზე წამოიჭრა.
-და მაინც რა?-თაზომ დაწვრილებული თვაკებით გახედა.
-სიმართლე თუ მოქმედება.
-უკვე მობეზრებული მაქვს,მაგრამ სულ არაფერს ჯობია.-ყველა ფეხზე წამოვჯექით.
ბოთლიც ვიშოვეთ და თამაში დავიწყე.
მალე ანდრიაც შემოგვიერთდა და ჩვენი გოგოც გაინაზა.საშინლად მომეშალა ნერვები,მას ხომ ყავსბშეყვარებული?! რატომ ყლაპავს ანდრიას დანახვისას ხარბათ ნერწყვებს?რატომ ინაზება და სისულელეებს რატომ იწყებს?ნორმალურობით არ გამოირჩვეა მაგრამ ანდრიასთან უკვე ზედმეტებში გადადის.
-ანა ს თუ მ?-ფიქრებიდან ვაკოს ხმამ გამომიყვანა.
-მ.
-მიდი რა ცივი წყალი მომიტანე-გამეკრიჭა და მეც მის ნებას დავყევი.მეც რა ბედი მაქვს,ბოთლი დავატრიალე და რა თქმა უნდა დემეტრეზე შეჩერდა.
-ს თუ მ?
-ს-ფიქრის შემდეგ გონებაში ჩემთვის ყვეკაზე საინტერესო კითხვა ამომიტივტივდა თავში.
-რატომ წახვედი?-შეცბა მაგრამ შემდეგ საუბარი დაიწყო.
-იმ ადამიანს რომელიც მე მიყვარდა და მიყვარს სხვა უყვარდა,ახლა კი რა ხდება არ ვიცი.
-ერთი წუთით.ესეიგი მას-თითი თათასკენ გავიშვირე,თუ რაც ქვია.-სხვა უყვარდა,შენ როცა გაფრინდი ისიც წამოგყვა და ახლა ერთად ხართ,მაგრამ არ იცი ახლა რა ხდება?? დავიბენი.
-პასუხი გაგეცი ახლა კი მე ვატრიალებ-გინდოდა არა პასუხი?მიიღე?!უარესად დაიბენი.მიდი ახლა და არკვიე რა მოხდა,ან რა ხდება.