იმ დღის მერე ოთო აღარ გამოჩენილა,ვწერდი და ვურეკავდი კიდევაც მაგრამ არც ერთზე მპასუხობდა.მე უკვე ძალიან ცუდათ ვიყავი ამდენ ხანს მის გარეშე არასდროს ვყოფილვარ და უკვე მის ჩახუტებაზე ვოცნებობდი მარტო.ამ დროს ფეხი მოვიტეხე და თაბაშირი დამადეს და ერთი თვე უნდა ვწოლილიყავი,ეს რომ გაიგო ოთომ დამირეკა:
-ბატონო ( ვითომ ნომერი ვერ ვიცანი)
-ოთო ვარ
-რა ხდება
-კახამ მითხრა ლიკამ ფეხი მოიტეხაო და როგორ ხარ
-კარგად მადლობა მოკითხვისთის
-კაი რახამ კარგად ხარ
-მარტო მაგიტომ დამირეკე?
-კი
-კაი მაშინ კარგად ხომ გაიგე რომ კარგად ვარ თან ძალიან კარგად
-კარგად
და როგორც კი გავუთიშე მაშინვე მივეცი ცრემლებს უფლება რომ დაენამათ ლოყები,მთელი გულით ვტიროდი რადგან უბრალო მიზეზის გამო მიმატოვა და ახლა კი ვითომ ჩემზე ნერვიულობს,ამ ერთვი თვის განმავლობაში უმეტეს ხანს ფბზე ვატარებდი და ყოველ დღე დიტოო მწერდა თან გაუგია რომ დავშორდით მე და ოთო,მაგრამ მე მაინც ყოველ წამს იმას ვეუბნეოდი რომ მე ის მიყვარდა და არაფერი შიცვლებოდა ერთად ვიქნებოდით თუ არა,ის კი მეუბნეოდა რომ არასდროს თქვა არასდროს.ერთ დღისით ისევ სმს მომივიდა "ხომ გაგაფრთხილე რომ დაგაშორებდით რადგან ოთო შენი ღირსი არ არის",კიდევ ეს მინდოდა მე ცხოვრებაში პირველად დავნებდი და ვიგრძენი რომ ბოლომდე დავკარგე ოთო ისიც კი ვიფიქრე რომ აღარ ვუყვარდი მაგრამ ყველა მეუბნეოდა რომ მას ვუყვარდი ისევ უბრალოდ ვერ მპატიობდა იმას რომ დავუმალე ომარის და დალის ადგილმდებარეობა.უი სულ დამავიწყდა დალი დატოვეს ომარისთან და ძალიან ბედნიერი იყო ყოველდღე ვწერდი და რადგან ფეხი მქონდა მოტეხილი ვერ მივდიოდი მის სანახავად.ასე გავიდა ორი თვე შევეგუე ოთოს გარეშ ცხოვრებას მარტო მოგონებები დამრჩა მისგან.გათენდა 23 ივლისი და დალიმ დამირეკა რომ ჯვარს იწერდნენ ჩუმად,არ უნდოდათ ქორწილი და რამე და მე უნდა ვყოფილიყავი მეჯვარე ოღონდ არავისთვის უნდა მეთქვა,ჩემები სამსახურში იყვნენ ყველანი და ამიტომ ვიფიქრე რომ სანამ ისინი დაბრუნდებოდნენ სახლში მეც მოვიდოდი და თანხმობა ვუთხარი,ორი საათი იყო რომ დამირეკა:
-ხო დადუშა
-ლიკუნა გელოდებით უკვე და მიდი რა ჩამო სადარბაზოსთან სპორტული მანქანით ვართ რომლითაც გავიპარეთ და ბარემ ჩაჯექი პირდაპირ
-კაი და ვინები ხართ
-მე,ომარი და ომარის მეჯვარე გიო
-ააა კაი ორ წუთში ჩამოვალ
-კაი მიდი გელოდებით იჩქარე რა
გული რატომღაც ცუდს მიგრძნობდა მაგრამ იმას დავაბრალე რომ ჩემებს არ ვეუბნეოდი ბინა დავკეტე და ჩავედი დაბლა,მართლაც როგორც დალიმ მითხრა მაშინვე ჩავჯექი მანქანაში როგორც კი ვიცანი და როგორც კი მეგონა რომ დალის უნდა ჩავხუტებოდი,ვერ დავინახე მანქანაში და ხელში შემრჩა დიტო მაშინვე შმეშინდა და გადასვლა დავაპირე მაგრამ უკვე კარები ჩაკეტილი იყო და მანქანა კი არ მიდიოდა და მიფრინავდა:
-რას აკეთებ შე იდიოტო მალე გააჩერეთ მანქანა ან დალი სადაა
-დაწყნარდი და გეტყვი
-მალე გააჩრე მანქანა თ არადა ახლავე ჩემს ძმას დავურეკავ და გიო განახებთ თქვენ
-მაგას ვერ ძლებ პატარა ქალბატონო რადგან შენი ტელეფონი უკვე მე მაქვს
-შენ?როგორ?როდის?რას მიპირებ? ტქვი მალე ან სად მივდივართ?დალი სადაა
-დალიმ ერთადერთი ის გითხრა სიმართლე რომ ჯვრიწერა იქნება დღეს და არა მისი არამედ ჩვენი
-რაააა???შენ ცუდათ ხომ არ ხარ ?? არ მიყვარხარ შეიგნე და მალე გააჩერე მანქანა თორე ცემები რომ გაიგებენ მოგკლავენ მაშინვე და ამას არ შეგარჩენენ
-მაგასაც ვნახავთ მე გაგაფრთხილე რომ ბოლოს ჩემთან იქნებოდი და ახლა ნუ ყვირი ხარ რა და დაწყნარდი აზრი არ აქვს
-რას არ აქვს აზრი მალე დალისთან დამარეკინე
-კაი ოღონდ სპიკერზე ჩავრთავ არ მომატყუიო და სხვაგან არ დარეკო
და თვითნვე აკრიფა ნომერი და დარეკა დალისთან,ცოტახანი არ პასუხობდა მაგრამ მეორეთ რომ დარეკა უპასუხა:
-გისმენ დიტო აბა რა ხდება
-გოგო შენ ვერ ხარ რა დიტო რის დიტო,ეს როგორ გამიკეეთე ხო იცი რომ ოთო მიყვარს,იცოდე ამის ცოლი არ გავხდები მაინც სულ თავს მოვიკლავ და ეგ შენს ნამუსზე იყოს
-ჰაჰაჰა ლიკა შენ ხარ?? მე სანამ ცოცხალი ვარ შენ ოთოსთან ვერ იქნები მე მისთვის ანი მინდა ცოლად და ბოლოს ასეც იქნება
-იმედია სიზმარია და ამას შენ არ მეუბნევი შნ ხომ ჩემი საუკეთესო დაქალი ხარ
-არასდროს არ ვყოფილვარ ყველაფერი თამაშის ნაწილი იყო.
ტირილი დავიწყე და ისევ ვეხვეწებოდი რომ გავეშვი მაგრამ უშედეგოდ,მცხეთაში მიმიყვანეს და ძალით შემიყვაანეს სახლში,როგორც კი გადავედით მაშინვე დიტოს დედა გამოვიდა სახლიდან:
-კეთილი იყოს შენი შემოსვლა ამ ოჯახში
-ყველა მეღადავებით რახდება
-წესიერად ილაპარაკე მადლობა თქვი რომ ჩემმა შვილმა შენ შემოგხედა ( ის დამავიწყდა რომ მეთქვა დიტოს ნახაევარი სახე დამწვარი ჰქონდა)
ამ ლაპარაკში ტელეფონის ხმა გავიგე და თურმე დედა მირეკავდა სახლში მისულან და რომ არ დავხედრილვარ მირეკავდნენ და დიტომ უპასუა და უთხრა რომ გავყევი რადგან მიყვარდა და უკვე მათი სიძე იყო იმ წამსვე გავიგე დედაჩემის ყვირილი და მამაჩემის გინება და მუქარა რომ თუ ხელს დამადებდა არ აცოცხლებდა,იმ წამს თითქოს გულში რაღაც ჩამწყდა და უთხრა დიტომ სადაც ვიყავით რომ შეეძლოთ ჩამოსვლა და ქეიფი.გათიშა თუ არა ტელეფონი დიტოს დედა მწვდა ხელში:
-ახლა მისმინე ლაწირაკო ჩემს შვილს უყვარხარ და შენ დარჩები აქ,იცოდე შენმა მშობლება რომ პოლიცია მოიყვანონ ეტყვი რომ შენი ნებით გამოჰყევი თორე მთელ ოჯახს გაგამწარებთ ცხოვრების ბოლომდე
-ჩემს ოჯახს არაფერი დაუშაოტ
-ამისთვის აქ დარჩები და ოტყვირ ომ არანაირი ძალადობა აქ არ ყოფილა,თორე დიტოს ციხეში ჩასვამენ და ამას არ გაპატიებთ ჩემი ხელით მოგიღებთ ბოლოს
-კარგი კარგი ყველაფერს გავაკეთებ როგორც მეტყვით.
არ ვიცი როგორ მაგრამ ნახევარ საათში სახლის კარებთან 7მანქანა იდგა და გავიგე დედას განწირული ყვირილი და ყვიროდა რომ ვენახებინე,მაგრამ ოთახში გამომკეტეს და ჩემს თავს არ აჩვენებდნენ,ცუდათ გავხდი და როცა თვალები გავახილე დავინახე დიტო როგორ მეფერებოდა და მაშინვე თავიდან მოვიშორე მისი ხელი და ამ დროს დავინახე ჩემი ბიძაშვილი როგორ შემოვიდა ოთახში და მაშინვე ჩემსკენ გამოიქცა:
-ლიკა როგორ ხარ
-კარგად გია
-შენნი ნებით გამოჰყევი??გიყვარს??
-კი ( და ტირილი დავიწყე)
მაშინვე მიხვდა რაშიც იყო საქმე და იქიდან ჩემი გაყვანა დააპირა და ახლა იქ დაიწყო ჩხუბი,დედამ რომ დამინახა ასეთი შეშინებლი თან ახლოს არ უშვებდნენ ცუდათ გახდა,ვხედავდი როგორ ეგდო დაბლა მაგრამ ახლოს არ მიშვებდნენ,სასწრაფო გამოიძახეს და როგორც იქნა გონს მოვიდა დედა და ეს დაინახე თუ არა სახლის უკანა კარებიდან გამაპარეს და სხვა სახლში წამიყვანეს,სახლში რომ მიივედით 10წუთში პოლიციაც მოვიდა რომ განყოფილებაში წავეყვანეთ:
-ლეინტერნატი მიხეილი.ახლა მისმინე ჩემო კარგო იქ რომ მივაკთ იტყვი რომ შEნი ნებით გამოჰყევი თOრე მოგვიწევს რომ ციხეში ჩავსვათ დიტო,რასაც მისი ოჯახი არ გაპატიებს,შევთანხმდით ხო?
-კარგით ოღონდ ჩემებს არაფერი დაუშაონ
-არავინ არავის დაუშავებს მთავარია როგორც გითხარი ისე თქვა იქაც
თურმე ამ დროს ოთოს გაუგია,ნასვამი ყოფილა და მაინც ჩამჯდარა მანქანაში და წამოსულა იქ რომ მოვიდა ჩემი ძმის ძმაკაცებს უნახიათ როგორ ტიროდა და ეხვეწებოდა იმათ რომ ეთქვათ სად ვიყავი,მაგრამ უთხრეს რომ სჯობდა დაბრუნებულიყო უკან და გიოს არ ენახა იქ.ღმერთს ვეხვეწებოდი რომ აქედან წავეყვანე და ეს ყველაფერი უბრალო სიზმარი ყოფილიყო.



ბოდიშით აქამდე რომ ვერ დავდე უბრალოდ თქვენც იცით რომ პრობლემები იყო გვერძე,იმედია მოახერხებთ გახსენებას