ერთხელ როდესაც ენი კაფეში მისთვის წყნარად იჯდა, ერთი გოგონა მიუახლოვდა, რომელსაც ეტყობოდა რომ ჟურნალისტი იყო.
-შეგიძლიათ რამოდენიმე კითხვაზე გვიპასუხოთ?-კითხულობს ის.
-რათქმაუნდა-უპასუხა ენიმ
-თქვენ იცნობთ ნუცა ავალიანს ასეა?
-დიახ
-რამდენი ხანია რაც იცნობთ მას?
-7 წელია.
-როგორია ნუცა ავალიანი?
-ნუცა? ის ეგოისტი, ცანცარა მაგრამ ყველაზე კეთილი ადამიანია.
-მისი ნაკლი?
-ცხოველები არ უყვარს-ამბობს და იღიმის.
-რომ დაბრუნდეს თქვენ'ც, მაშო'ც და სხვა მეგობრებიც აპატიებთ წასვლას? აპატიებთ რომ 3 წელი დაგტოვათ?
-ვაპატიებთ, ყველანი დაუფიქრებლად ვაპატიებთ.
-რას იტყვით მისი და თქვენი ძმის შესახებ?
-ამ თემაზე საუბარს არ ვაპირებ, თუ რაიმე გაინტერესებთ შეგიძლიათ პირადად მათ ჰკითხოთ-ენიმ კითხვებზე პასუხი დაასრულა და ხმა აღარ გასცა მას.
მომდევნო დღეს ეს კითხვარი სტატიაში იყო, იქ არა მარტო მისი არამედ ყველა მათი მეგობრის იყო მათ შორის მაშოს და ანიუტას.
ნუცა? ნუცა ამ ყველაფერს კითხულობდა და თან ტიროდა, იცოდა, იცოდა განა არ იცოდა რომ მისი დაქალები აპატიებდნენ, მაგრამ ჯერ კიდევ არსებობდა გრძობები ანდრეის მიმართ და სანამ მის მიმართ გრძნობას საერთოდ არ დაასამარებდა მანამ ვერ დაბრუნდებოდა.
* * *
"შენ შეგიყვარდა ადამიანი რომელიც არ უნდა შეგყვარებოდა"-ეს ის ფრაზა იყო რასაც საბა უმეორებდა თავს დას.
რატომ არ უნდა შეყვარებოდა?
ნუ თუ ასეთი ამბავი უნდა დაეტრიალებინა იმის გამო, რომ მის დას და ძმაკაცს ერთმანეთი შუყვარდათ?
ჰო, ჰო ვიცი, ზოგი იფიქრებს არასწორად მოიქცაო, ზოგიც იტყვის მართალი იყოვო. რაც არ უნდა ვთქვათ ჩვენ ყველაფერი ღმერთზეა დამოკიდებული და არა ვინმეს სიტყვებზე. იმ წუთებში ალბათ საბა ვერც იფიქრებდა თუ როგორ დაიტანჯებოდა მისი და იმის გამო რომ უყვარდა მაგრამ იმ ადამიანთან ვერ იქნებოდა.
* * *
ახლა კი მოდი მოგიყვებით ცოტა რამეს ანდრეიზეც.
ანდრეი დევდარიანი 24 წლის ბიზნესმენია, ის ძალიან კარგი პიროვნებაა, ყველას ეხმარება როგორც შეუძლია. ესაა ადამიანი რომლის გაბრაზება არავის უნახავს, ყოველ შემთხვევაში მე ნამდვილად არა. პოზიტური ადამიანია და ისეთი მომაჯადოებელი ღიმილი აქვს გოგონები თვალს ვერ აცილებენ. ანდრეი გიჟდება მის პატარა და ენიზე (რომელიც ნუცას ტოლია) ყველასა და ყველაფერს დაუპირისპირდება მის გამო და იგივენაირად მისი დაც.
* * *
ახლა იხსენებდა იმას თუ როგორ ჩაალაგა ბარგი და საბერძნეთში წავიდა:
"ერთ დღეს როდესაც ნუცა დაღალა მისი ძმის ლექციებმა, იმაზე თუ როგორ შეიყვარა ანდრეი, გადაწყვიტა იქიდან წასულიყო და სანამ არ დაივიწყებდა მას ბოლომდე მანამ აღარ ჩამოვიდოდა სამშობლოში. ბილეთები შეიძინა, შემდეგ ბარგი ჩაალაგა და წასვლამდე წერილი დაწერა :
"ვიცი არასწორად მოვიქეცი უთქმელად რომ წავედი, მაგრამ არ შემიძლია აქ გაჩერება, არ შემიძლია. ახლა ყველაფრისაგან მოშორებით მინდა ვიყო. მაპატიეთ წასვლა. ვიცი ოდესმე დავბრუნდები, მაგრამ ახლა ყველაზე კარგი გამოსავალი ესაა. მიყვარხართ თქვენი ნუცა" - აი ასე დაწერა წერილში და თბილისიდან წავიდა. ათენის აეროპორტში ენიმ მისი თანამშრომელი ნიცა გაგზავნა და უთხრა: "მუდამ მის გვერდით იყავი'ო". იმ დღეს ნუცა ავალიანმა "ახალი" ცხოვრება დაიწყო, ახლა უკვე ანდრეის გარეშე. "
* * *
ახლა იხსენებს 3 წლის წინ რაც მოხდა, იხსენებდა როგორ ატკინა გული მის დაქალებს წასვლით, თან როგორი წასვლით, უთქმელი, უბრალო ქაღალდის "ნაგლეჯზე" მინაწერით რომ მიდიოდა. ეს ეტკინათ მის მეგობრებს და არა ის რომ ნუცას მარტო ყოფნა უნდოდა. ყველამ იცოდა სადაც წავიდოდა ის. ალბათ იფიქრებთ თუ ანდრეი ენის ძმაა ხოლო ნუცას მისი დავიწყება უნდოდა მაშინ ენის ჩამოშორდებოდაო, მაგრამ ასე არ მოხდა, მათ არ აინტერესებდათ ეს, მათთვის გვერდში დგომა და მეგობრობა იყო მთავარი და არა ის თუ ვინ ვისი და ან ძმა იყო.
* * *
კაბინეტში იჯდა ნიცამ რომ შეაღო კარი:
-ნუციი-დაუძახა და გაუცინა.
-კარგი მოვდივარ-უთხრა და გაუღიმა. იცოდა ნუცის მაშინ ეძახდა როდესაც შესვენებაზე მარტო გასვლა ეზარებოდა.
ტელეფონი და მოსასხამი აიღო და ოთახი დატოვა...
ორი ავალიანი ახლა ერთ მანქანაში იჯდა და მანქანით მათი საყვარელი კაფესაკენ "საღაპოსაკენ" (ბერძ. მიყვარხარ) მიემართებოდნენ..
იქ მისულებმა მათი საყვარელი ყავა და შოკოლადის ტორტი შეუკვეთეს და იქაურობის დათვალიერება დაიწყეს. მოულოდნელად გარეთ წვიმა დაიწყო და ნუცაც მოგონებებში გადაეშვა.
" იმ დღეს ანიუტას დაბადების დღე იყო, რესტორანში აღნიშნეს და ყველა ადამიანი ვინ უყვარდა მასთან იყო და ეს აბედნიერებდა ჩვენს გაზაფხულის გოგონას. შემდეგ სახლში მხოლოდ გოგონებმა გადაინაცვლეს და დაიწყეს გართობა. იმხირულეს, გაერთნენ, ბევრი მოგონება გაიხსენეს, ითამაშეს ყველაფერი და უხაროდათ როგორც ბავშვებს, იცეკვეს, იმღერეს და ბოლოს დაღლილებმა და თან ნასვამებმა მასთან დარჩენა დაგაწყვიტეს. მხოლოდ ნუცამ გამოაცხადა პრეტენზია დარჩენაზე, ხვალ გამოცდა მაქ ვერ დავრჩებიო. ამიტომ ენიმ მის ძმას დაურეკა:
-ანდრე გოგოები ანიუტასთან ვრჩებით და ყველა ნასვამი ვართ და ნუცას გაყვან სახლში?
-კარგი 10 წუთში მანდ ვარ ჩემო პრინცესა.
-გელოდებით-უთხრა და გაუთიშა.
10 წუთში მართლაც მივიდა ანდრეი და ნუცა წაიყვანა. გზაში წვიმა დაიწყო და ნუცამ მანქანის გაჩერება სთხოვა.
-რა ხდება? ცუდად ხარ? - ეკითხებოდა დევდარიანი
-არა-უპასუხა ავალიანმა და მანქანიდან გადავდა.
თავიდან ვერ მიხვდა ბიჭი რა ხდებოდა მაგრამ რომ დაინახა როგორ ცეკვავდა წვმაში გოგონა გაეცინა და თვითონაც გადავიდა.
-გიჟი ხარ?-ჰკითხა თან სიცილს არ წყვეტდა.
-ჩუმად, წვიმას უსმინე და შეიგრძენი-თქვა გოგონამ, თან იცინოდა თან ცეკვავდა.
ცოტა ხანს უყურა ბიჭმა შემდეგ უთხრა გაცივდებიო, მანქანაში ჩასვა და სახლში მიიყვანა."
-ჰეი ნუცი-მხარზე ხელის შეხება იგრძნო და უცებ გამოფხიზლდა.
-მაპატიე რაღაც გამახსენდა-უთხრა და სევდიანად გაიღიმა.
-გენატრება?
ამ კითხვაზე გოგო დაიბნა, თვალები ცრემლით აევსო და წვიმის ყურება გააგრძო. კითხვაზე პასუხი კი არ იყო. მან არაფერი თქვა ან ვერ თქვა, ეს მეც არ ვიცი.

* * *
ის ნუცას მუდამ როგორც მისი დის დაქალს ისე უყურებდა, მაგრამ იმ დღეს წვიმაში გოგონას ცეკვა და სიცილი რომ დაინახა რაღაც იგრძნო, რაღაც ამოუცნობი, თან უკვირდა ნუცა ასე არასოდეს იქცეოდა მაგრამ ახლა ის ხომ ნასვამი იყო, სწორედ ამიტომ სჩადიოდა სიგიჟეს რომლის გამოც სეიძლებოდა ავადაც გამხდარიყო. როდესაც აზრზე მოვიდა გოგონა სახლში წაიყვანა.
ხვდებოდა რომ ის რაც იგრძნო მაშინ იმ დროს ნელ-ნელა სიყვარულში გადადიოდა. ცდილობდა ის რაც შეიძლება ნაკლებად ენახა მაგრამ არ გამოსდიოდა რადგან საერთო ბევრი ჰქონდათ. მაშინ ორივე ერთ უნივერსიტეტში იყვნენ, (ანდრეი ბოლო კურსზე იყო ნუცა კი პირველზე.) საერთო მეგობრები ჰყავდათ, ხან ის იყო მის სახლში დან გოგონა მათთან, ბარშიც მეგობრები ერთად იყვნენ უკლებლივ ასე რომ შეხვედრა გარდაუვალი იყო.
* * *
ხშირად იხსენებს იმას თუ როგორ მივიდა საბასთან სიმართლის სათქმელად:
"ერთხელ ბიჭები ავალიანებთან იყვნენ და ფეხბურთის მატჩს უყურებდნენ, ყველა ამჩნევდა რომ ანდრე უხასიათოდ იყო,
-ჰეი ძმა რა გჭირს?-ჰკითხა ნიკუშამ. მან კი დამალვას არჩია სიმართლე ეთქვა.
-რაღაც მნიშვნელოვანი-თქვა და ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა, უჭირდა თქმა, იცოდა საბა ვერ გაუგებდა, რადგან მისთვის და-ძმობა თუნდაც არაბიოლოგიური ბევრს ნიშნავდა.
-აბა რა ხდება იტყვი? (ალექსი)
-საბა, რაღაცას გეტყვი ოღონდ ბოლომდე მისმინე კარგი?(ანდრეი)
-რა ხდება შე..მა მაშინებ-გაეცინა საბას.
-თავიდან ჩვეულებრივად იყო ყველაფერი, ერთ დღეს წვიმაში მოცეკვავე და მომღიმარი რომ დავინახე რაღაც ვიგრძენი, მერე ეს რაღაც ძალიან დიდში გადაიზარდა და მივხვდი რომ ძალიან შემიყვარდა რა-თქვა და თავზე ხელი გადაისვა.
-მოიცა ვინ?-იკითხა გაკვირვებულმა საბამ ვერ მიხვდა რას ეუბევოდა იგი, ვერც დაუშვებდა იმაზე ფიქრს რომ ის მის დაზე ამბობდა.
-ვიცი არ შეიძლებოდა რა მაგრამ-პაუზა გააეკეთა და უთხრა-ნუცა მიყვარს-ამის თქმა და თავის ჩაღუნვა ერთი იყო.
-რ რააა?!-იღრიალა ბოლო ხმაზე საბამ და საყელოში წვდა ბიჭს-როგორ? შენ.. ეს.. რანაირააად-ბოლოს მისუსტებული ხმა ამოუშვა ხელი გაუშვა და გაჩუმდა. ბიჭები აზრზე რომ მოვიდნენ მხარზე ხელი დაკრეს ანდრეს და ჩუმად უთხრეს "თქვენ ნამდვილი და-ძმა არ ხართ და ჩვენ შენთან ვართ მიუხედავად იმისა რომ დაგვიმალე, იცოდე საბაც გაპატიებს აი ნახავო
-მეც მიყვარხარ-გაისმა გოგონას ხმა და ყველა მისკენ შეტრიალდა, კარში თავჩაღუნული ნუცა იდგა. როდესაც საკუთარი სახელი გაიგონა კართან დადგა და მოისმინა, არ იცოდა გახარებოდა ის რომ ბიჭიც იმავეს გრძნობდა თუ თავი დამნაშავედ ეგრძნო რომ მის ძმას იმედი გაუცრუა და ის შეიყვარა ვინც მისთვის ძმასავით უნდა ყოფილიყო.
-რას ამბობ-შოკში ჩავარდა საბა, ეგონა სიზმარში იყო და მალე გაიღვიძებდა.
-მაპატიე რა, ძალით არ მინდოდა-გოგონამ ტირილი დაიწყო. არავის ენახა ასეთი ნუცა, ის არ ტიროდა არასდროს.
-ახლავე წადიი?! აქ აღარ დაგინახო?! შენ კი ოთახში შედი ახლავე!-მთელ ხმაზე ღრიალებდა და ვერავინ ახერხებდა ავალიანის დაწყნარებას. იმ დღეს ანდრეი წავიდა მათი სახლიდან მაგრამ იცოდა ნუცა ბოლოს მასთან იქნებოდა და არ დაუშვებდა მისი გოგონას დაკარგვას." ყოველთვის ფიქრობს ეს რომ ადრევე ეთქვა იქნებ გაეგო უფრო.

* * *
ახლა ერთი საბერძნეთშია მეორე ამერიკაში. ორივე ცდილობს იმ გრძნობის დავიწყებას რაც აკავშირებთ, მაგრამ არ გამოსდით, რა ქნან რომ ასე ძლიერ უყვართ ერთმანეთი.
* * *
ერთხელ ნიცა შევიდა სახლში და დაინახა ნუცას ვიღაცის ფოტოს ჩაჰხუტებოდა და ძალიან სევდიანი სახე ჰქონდა, ამიტომ გადაწყვიტა ის ეთქვა რასაც ფიქრობდა.
-ნუცა-დაუძახა და როდესაც გოგონამ მას შეხედა გააგრძელა საუბარი-ვიცი რომ გტკივა და იცი რაა, აღარ მინდა ასეთი განახო, შენც კარგად იცი რომ მას ვერასდროს დაივიწყებ ამიტომ დაბრუნდი საქართველოში და იყავი შენს ბედნიერებასთან?!-მშვიდად დაწყებული საუბარი ბოლოს ყვირილით დაასრულა და დაინახა გოგონას შეცბუნებული სახე.
-მალე! ადექი! უნდა დაბრუნდე და ეს შენ ჩემზე უკეთ იცი-არავინ იცის სიმართლე რომ იყო ამიტომ თუ რაიმე ძალამ აიძულა ავალიანი რომ ამდგარიყო და მართლაც ჩაელაგებინა ბარგი.
* * *
კაბინეტიდან მტვრევის ხმა გამოდიოდა, ვერ იგებდნენ რა ხდებოდა და რატომ იყო ასეთ დღეში ანდრეი. ბიჭები მასთან შევიდნენ და ჰკითხეს რა სჭირდა, პასუხი კი ერთი იყო.
-ნუცა ავალიანი
-დაბრუნდი-უთხრა და გაუღიმა ნიკუშამ-მის გარეშე ანდრეი დევდარიანი არ არსებობს.-მხოლოდ ამის თქმა სჭირდებოდა მას ისევე როგორც ნუცას რომ ბარგი ჩაელაგებინა.
* * *
ანიუტასთან იყვნენ გოგონები და საუბრობდნენ როდესაც ორმა მობილურმა ერთდროულად დარეკა. ჰო, ჰო ასეა მაშოს ნუცა ურეკავდა ენის მისი ძმა. ორივე ცალ-ცალკე გავიდნენ და 5 წუთში დაბრუნდნენ შემდეგ კი ერთდროულად თქვეს:
-ნუცა ჩამოდის
-ანდრეი ჩამოდის
ერთმანეთს გაკვირვებულებმა გადახედეს. შემდეგ გაეღიმათ როდესაც გაიგეს რომ ერთდროულად ჩამოდიოდნენ.
* * *
აეროპორტში იყვნენ ყველანი და ელოდნენ ორ საყვარელ ადამიანს. დაინახეს ერთდროულად როგორ დაეშვა ორივე თვითმფრინავი. ჯერ ნუცა გამოვიდა მერე ანდრეი. მათი თვალები როდესაც ერთმანეთს შეხვდა ბედნიერებას ასხივებდა. მათი სიყვარული ახლა უფრო ძლიერი იყო ვიდრე ადრე. ორივემ მრავალი რეპლიკა მოისმინა თუმცა ერთმანეთისთვის არაფერი უთქვამთ.
როდესაც სახლისაკენ მიემართებოდნენ წვიმა დაიწყო. გაეღიმა ორივეს, იგრძნეს რომ ღმერთიც მათ მხარეს იყო. ნუცამ მანქანა გააჩერებინა საბას, იგივენაირად ანდრეიმ ენის. ორივე ერთმანეთის მიმართულებით გაიქცნენ და ისე ჩაეხუტნენ რომ გეგონებოდათ ერთ მთლიანობად იქცნენ. ორივე იცინოდა ბედნიერებისგან, ახლა ორივე მზად იყო მათი სიყვარული დაეცვათ სიცოცხლის ბოლომდე. საბამ რა თქვა გაინტერესებთ? ის რასაც არავინ მოელოდა.
"მაპატიეთ რომ ვერ გავიგე რაოდენ ძლიერ გყვარებიათ ერთმანეთი'ო" შემდეგ იყო გაფრთხილებები ჩემი და მუდამ მომღიმარი იყოს თორემ საქმე ცუდად გექნებაო. ამის შემდეგ იყო მილოცვები ყველას მხრიდან. მთელი თბილისი აალაპარაკა მათმა სიყვარულმა.
* * *
ამ წუთას კი ისინი ბედნიერები არიან, თან ძალიან, რადგან მალე მათი სიყვარულის ნაყოფი გაჩნდება.
* * *
"თუკი თქვენს ჭეშმარიტ სიყვარულს შეხვდებით, ის არ გაქრება არც ერთი კვირის, არც რამდენიმე თვისა და არც რამდენიმე წლის შემდეგ..."
( გაბრიელ გარსია მარკესი)





იმედი მაქვს იმ ადამიანს ვისთვისაც განკუთვნილია ეს ისტორია მოეწონება მომიტევეთ შეცდომებისათვის