ჩემი სახელი ავკრიფე და არ გაიღო არ გაამართლა... სუსტი თავბრუსხვევა ვიგრძენი შემდეგ კი ყველაფერი აირდაირია გაშავდა...წინ კი სცენა დამიდგა ლევანის მამაჩემის შუბლზე იარაღი ქონდა მიბჯენილი ო,ღმერთო.
-მამა,მამიკო ტირილით მათკენ გაქცევა ვცადე,მაგრამ ვიღაც არმიშვებდა ეს დემეტრე იყო.
-ვეღარაფერს შეცვლი..ეს წარსულია მითხრა მან..ოფლში გაწურულმა გავიღვიძე ღრმად და ხარბად ვსუნთქავდი...დამესიზმრა? დემეტრეს კაბინეტიც? მთელი ღამე აქ ვიყავი? არა,გავითიშე და იმის მერე დამესიზმრა...კიმაგრამ ჩემოთახში რატომ ვარ? გასვიანის კაბინეტში ვიყავი..რამნიშვნელობა აქვს..ბალიში ჩავიხუტე და ცრემლები ღაპაღუპით წამომივიდა..როგორ მენატრებოდა,როგორ მინდოდა აქ ყოფილიყო ჩემს გვერდით..წამოვდექი..საკმარისია ჩემოდნის საქმეს უნდა მივხედო! ასე ახლოს ვართ,ვერ ვიჯერებ,რომ საბოლოოფ ჩემი მშობლებისთვის შურსვიძიებ..იქნებ ამისშემდეგ მაინც შევეშვა წარსულს და მომავალზე ვიფიქრო,და მთავარია ამ ადგილიდან შორს.ცრემლები მოვიწმინდე..მიდი ელენე,მოითმინე სულ ცოტაღა დარჩა..აბაზანაში შევედი და გადავივლე თავი მოვიწესრიგე და პირველ სართულზე ჩავედი..სიწყნარე იყო ბიჭები არსად ჩანდნენ მათ შორის არც რეპტილია ჩანდა..
-ამ სახლისთვის უჩვეულო სიწყნარეა ხო? სავარძელი შემოატრიალა ანანომ.
-სად არიან? ჩვენ საქმე გვაქვს ჩემოდ..
-არარიან,დემეტრემ თქვა,რომ რაღაც პრობლემა შეექმნათ ნარკოტიკებთან დაკავშირებით...თან ისიც მითხრა,რომ იქამდე უნდა მოიცადო სანამ ამ პრობლემას არმოაგვარებენ და მერე შეგეძლება ჩემოდანზე იზრუნო.
-დაუჯერებელია! წამში ავფეთქდი..იქამდე ვერ დავიცდი სანამ შენი ზარმაცი ძმა თავის პრობლემებს მოაგვარებს!
-ჰეი მე ნუ გამრევ!
-ჯანდაბა!
-იცი? მგონი დემეტრე ამას ძალით აკეთებს.
-რას გულისხმობ?
-მას ბავშვობიდან ვიცნობ და მისი ხასიათი ზეპირად ვიცი..მაგალითად როცა სკოლა ქონდა და არუნდოდა მშობლები მის გარეშე სოფელში წასულიყვნენ სხვადასხვა მიზეზებს იგონებდა..ერთხელ საერთოდ მანქანის ძრავა გაუფუჭა მამაჩემს და მერე...
ლაპარაკს განაგრძობდა ანანო.
-მე რაშუაში ვარ მაგასთან?
-შენ რა დებილიხარ? თუ ძალით იდებილებ თავს...დემეტრე შეგეჩვია ყველან ვიცით,რომ ამ ჩემიდანს გახსნი თუარა და მამაშენზე შურს იძიებ აქედან გაქრები..როგორც ჩანს ჩემ სულელ ძმას ეს არუნდა.
-აზრზე არვარ რაზე ლაპარაკობ! ხელები ავიქნიე და კიბეებზე გამწარებული ავედი...დერეფანში მივდიოდი..ჩემოდანი უნდა მეპოვა..სად შეინახავდა რეპტილია? მის ადგილას სად დავდებდი მითუმეტეს მე რომ ვერ მეპოვნა? იმ ადგილას სადაც ჩემთვის მიუწვდომელი იქნებოდა...თავისივე კაბინეტში რათქმაუნდა! მის კაბინეტთან მივედი..სახელური ჩამოვწიე,მაგრამ ჩაკეტილი დამხვდა..ახლა გასაღები უნდა მეპოვა ღმერთო ჩემო!
დამლაგებლებს უეჭველად ექნებოდათ ასლი...ქვემოთ ჩავირბინე და სამზარეულოში შევვარდი..ერთერთმა მზარეულმა გამომხედა..
-შემიძლია დაგეხმაროთ ქალბატონო?
-დიახ,სიმართლე გითხრათ შეგიძლიათ.
უამრავი ტყუილი მოვიგონე როგორ დამრჩა მის კაბინეტში საბუთები და ა.შ
-მაპატიეთ ქალბატონო,მაგრამ გასაღებს ვერ მოგცემთ...ბატონმა გასვიანმა ეს აგვიკრძალა.
-ვერგაიგებს,რომ თქვენ მომეცით..გეფიცებით!
-მინდა დაგეხმაროთ,მაგრამ..თუ გასაღებს მოგცემთ და საკუთარ თავზე ამას არავინ აიღებს ყველა ვაგებთ პასუხს ამას კი ვერ დავუშვებ.
მოვტრიალდი,წამოსვლას ვაპირებდი,მაგრამ დავინახე იმ ქალს ჯიბეში გასაღები,რომ ედო...ბოროტულად გავიღიმე და ისევ მისკენ შევტრიალდი...
-ჰეი..მაპატიეთ.რომ უხერხულ მდგომარეობაში ჩაგაგდეთ,მესმის,რომ იმ დემ...უფროსწორად ბატონი დემეტრეს სიტყვას ვერ გადადიხართ..გთხოვთ არუთხრათ,რომ მის გადაღებზე ვიკითხე...უბრალოდ დაივიწყეთ ეს ამბავი. გავუღიმე და აციმციმებული თვალებით შევხედე.
-რათქმაუნდა-გამიღიმა.
მას უეცრად გადავეხვია მადლობა მივაძახე და გამოვიქეცი..მაღლა ავირბინე და ჩემს ხელს დავხედე..უი მგონი გამომყვა...გასაღები ავატრიალე და გაღიმებული მის ოფისის კართან გავჩერდი..კარი გავაღე..შიგნით შევედი და მოვიხურე..სიბნელე იყო მეც ავანთე სინათლე და ძებნა დავიწყე...ფეხი ამიცირდა თავი,რომ გამემაგრებინა წიგნების კარადას ჩავეჭიდე ის კი გაიღო და პატარა სეიფი დამხვდა...ახლა კოდი..რამდენიმე ვცადე,რაგავაკეთო მისი დაბადების დღის თარიღი არვიცი...თარიღი...ნუთუ..სწრაფად ავკრიფე კოდი..2..8..0..3 28 მარტი..სეიფი გაიხსნა...დაუჯერებელია..ეს ის დღეა,როდესაც ლევანიმ მისი მშობლები და მამაჩემი მოკლა..ასევე ეს ჩემი დაბადების დღეა..სეიფი გავაღე და მხოლოდ რაღაც საბუთები,იარაღები და ყუთში ჩაწყობილი ნარკოტიკი! დემეტრე ამას არმოიხმარდა,მაგრამ ყიდდა ეს კი არალეგალური იყო!
არადა თითქმის დარწმუნებული ვიყავი,რომ აქ იქნებოდა...მიდი ელენე..ამის დრო არგვაქვს სეიფი ჩავკეტე და კაბინეტის კარიც მივხურე..დერეფანს გავუყევი..გასაღებების აცმას ხელში ვათამაშებდი...შემდეგი გაჩერება მისი ოთახი..დერეფანში შევუხვიე,მაგრამ სწრაფად ამოვეფარე კედელს იქ დაცვა იდგა..იქამდე უნდა მოვიშორო სანამ იქ შევალ...მიმოვიხედე და მაგიდაზე ვაზა დავინახე,რომელშიც ყვავილები ეწყო..ავიღე და სხვა მიმართულებით გადავაგდე..იმდენად შორს რამდენადაც შემეძლო..დაცვა შესამოწმებლად წავიდა..ბინგო!!!..მის ოთახთან გავიქეცი და ვცადე გასაღებები რამენაირად მომერგო..მიდი რაა..გასაღებებს სათითაოდ ვარგებდი...მცველების ლაპარაკი გავიგე ისინი უკან ბრუნდებოდნენ! უნდა გავიქცე..ჩემი ოთახისკენ გავიქეცი..შიგნით შევვარდი და საწოლზე დავეშვი..
-ძალიან ახლოს ვიყავი..როგორცჩანს მისი ლოდინის გარდა არაფერი არ დამრჩენია..თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი მაინც მყავდეს..ლოდინს გავამართლებდი...ნუ პრინცი და ცხენის რა მოგახსენოთ მარა..სხვადასხვა ბრენდის მანქანაზე ჩამხედრებული განგსტერი კია..ჩამხედრებული ალბათ იმი
იმიტომ,რომ მანქანა ცხენზე დაბალია და იმაზე თუ ამხედრებულია..ამაზე ჩამხედრებული იქნება..იმ ფაქტმა,რომ ამაზე სერიოზულად დავფიქრდი ძალიან გამაცინა...

1 კვირის შემდეგ

მაგიდასთან ვიჯექი..ბაღში და მზეს შევყურებდი...
-ქალბატონო ელენე,თქვენი ყავა..მითხრა სახლის ოფიციანტმა და მაგიდაზე დამიდო...-რამეს ხომ არ მიირთმევდით კიდევ?
-არა,მადლობა მაია,შეგიძლია წახვიდე..გავუღიმე დაყავა მოვსვი.
ერთი კვირა გავიდა რაც რეპტილია წასულია..მხარი თითქმის მომირჩა..მხარზე ქრისტი გამახსენდა და მისი ბოლო ვიზიტი..მაგრამ შიგნიდან რაღაც მღრნიდა და ეს გასვიანი იყო..მინდოდა ის მენახა..დავლაპარაკებოდი..თუმცა არმანაღვლებდა ცხვირი ავიბზუე..მე მხოლოდ მინდოდა,რომ ჩემოდანი მალე გაგვეხსნა.
-ასე ადრე რატომ გღვიძავს? უკნიდან ხმა მომესმა და მეც შევტრიალდი..იქ ის უცნობი იდგა გიორგი და დემეტრე,რომ არ ენდობოდნენ თავი კი გამაცნო,მაგრამ მისი სახელი არმახსოვდა..ჩემი ყავა გამომართვა ჩამოჯდა და მოსვა..
-წინააღმდეგი ხოარხარ,რომ შემოგიერთდე?
შევუღრინე და ხელები გადავაჯვარედინე...ბოროტულად გაეღიმა იმის გამო,რომ ჩემში ბრაზი გამოიწვია.-მაპატიე,მაგრამ მართლა მჭირდებოდა.მთელი ღამე წასული ვიყავი და ჩემი თავი სადაცაა აფეთქდება..
-და რატომ უნდა მანაღვლებდეს?
-შემდეგზე მე დაგპატიჟებ ყავაზე..
-არა მადლობა. იმედია ხვდები,რომ შემდეგი არიქნება-ფეხზე ავდექი-
-როგორც გენებოს.
წასვლას ვაპირებდი,მაგრამ მისკენ შევტრიალდი...ყავა გამოვართვი და ყვავილს დავუსხი..
-მაპატიე,მაგრამ სჭირდებოდათ მთელი დღეა მზე ანათებთ და სადაცაა დაჭკნებიან..საწყალი ხმით ვუთხარი ჭიქა ხელში მივაჩეჩე..უკან მოვტრიალდი და წამოვედი..

საღამო ელენეს ოთახი:
-ჯანდაბა..რომ არგავიგო ჩემოდანში რა არის გავგიჟდები!...ოთახიდან გავბარდი და სახლს კრუგების დარტყმა დავუწყე..როცა რაპტილიას ვნახავ ჭკუას ვასწავლი და ვერყვი,რომ საკმარისი ვიცადე მის გამო.
რომელიღაც კარში შევედი და საცურაო აუზი დამხვდა..ეს ადგილი..ხელი წყალში ჩავყავი..ეს ის იყო რაც ახლა ძალიან მჭირდებოდა..თხელი სარაფანა გადავიძრე..რომ მცოდნოდა..რომ აქ მოვხვდებოდი საცურაო ფორმას წამოვიღებდი..მაგრამ ჩემს საცვლებსაც არაუშავს..ბასეინში ჩავედი..ცოტა გავცურე..და გამახსენდა გასვიანი როგორ ცურავდა..
-ვიღაც სახლისან გაიპარა! ბოხი ხმა გაისმა ოთახში და რამის სიხარულისგან მეცხრე ცაზე
ავფრინდი...მაგრამ გამახსენდა,რომ საცვლები მეცვა და მხოლოდ თავი დავტოვე წყლის ზემოთ..სიხარული არ შევიმჩნიე და გაბრაზებულმა ვუთხარი.
-აქ რას აკეთებ?
ის აუზთან ჩაიმუხლა.
-იცი ბოლოს,რომ შევამოწმე ეს ჩემი სახლი იყო.
მას იმ შავ თვალებში ვუყურებდი რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა და ვგრძნობდი როგორ ამიხირდა ლოყები..რატომ ვწითლდები? ახლა ლოყებიც დავმალე წყალში და მხოლოდ ჩემი თავის ნახევარი და თვალები დარჩა..პირი წამოერად ამოვწიე და მივახალე
-არვიცოდი,რომ დაბრუნდი.
შემდეგ კი სწრაფადვე დავუბრუნდი ძველ პოზიციას.
კიბეებამდე გავცურე და აუზიდან ამოსვლა დავაპირე.
-უნდა გითხრა,რომ წითელი ხალიჩა არარის ანგელოზო..ხარბად ამათვალიერა მეკიდე ხელი ძელზე გამეყინა..და შევუღრინე..
გასვიანი წამოდგა ხელები გადაიჯვარედინა და დაელოდა როდის ამოვიდოდი..მეც გადავწყვიტე,რომ არ შემრცხვენოდა წყლიდან უკომპლექსოდ ამოვედი თმაც გვერძე გადავიყარე..
-ძალიან სასაცილო ხარ დემეტრე,მაგრამ რატომ არუნდა ვაწანო შენი ნერვები? გავუღიმე და თვალის მოუშორებლად ტანსაცმლის ასაღებად წავედი..დემეტრემ წარბები აზიდა..-შეიძლება ვცდები,მაგრამ მგონი შენს გრძელ ენაზე უკვე ვილაპარაკეთ..ტანსაცმელი იქამდე ამაცალა ვიდრე მე ავიღებდი..
-მეჯიბრები?
დემეტრემ ბოროტულად გაიღიმა.
-თუ ახსნა განმარტებას ითხოვ რატომ ჩავედი შენს აუზში და ამისთვის მობოდიშებას იმედი უნდა გაგიცრუო.
-შენგან ახსნა განმარტება არ მჭირდება.
-გიჟი მიწოდე თუ სკლეროზი არ გქონდეს.
-რატომ?
-იმიტომ,რომ ჩემგან ყოველთვის ახსნას ითხოვ.
-არგეთახმები..გაიცინა..
-ბოლოს რომ გნახე მინდოდა სანათი გადამემტვრია შენთავზე..მაგრამ როგორც ჩანს ამაზე არანაირი პრობლემა არგაქვს.
-უნდა მქონდეს?..თან ეს ბოლო შემთხვევა არ იყო..შენი თვალები მაშინაც დავიჭირე გიორგისთან ერთად ბაღში,რომ იყავი.
-მაინც ვერ ვხვდები ამაში რატომ ერევი.
-ხო,მართალიხარ ჩემი საქმე არარის..ტანსაცმელს ხელი უფრო ძლიერად მოკიდა.
გეფიცებით რაღაც ემოცია დავინახე მის თვალებში,მაგრამ ტანსაცმლის გარეშე ვერ წავიდოდი..ორი ნაბიჯით მივუახლოვდი და სანამ მიყურებდა ტანსაცმელს ვწვდი და შეცდომა დავუშვი..ხელი დამიჭირა და ტანსაცმელი ხელიდან გამივარდა..თავის სხეულზე ამაკრო და თვალებში ხარბად ჩამხედა.
-გამიშვი! შევეცადე თავი გამენთავისუფლებინა.
-ფრთხილად ელენ..ხომ იცი რა უხეში ვარ..შეიძლება რამე გაწყენინო..მე ყოველთვის ვიღებ იმას რაც მინდა..ნუ ცდი ჩემს მოთმინებას იმაზე მეტად ვიდრე ეს უკვე გააკეთე..დავიღალე შენი თამაშებით.
-ჩ-ჩემი თამაშებით? გაკვირვებულმა ვუთხარი..
დემეტრემ შემომხედა მეკი უკან დავიხიე ის ჩემსკენ მოდიოდა ფეხი დამიცურდა ბასეინში ვვარდებოდი როცა ხელით დამიჭირა..
-ძალიან მარტივად იკითხები..გამიღიმა..ვიცოდი ვინანებდი,მაგრამ ეს უნდა გამეკეთებინა..თვალები დავხუჭე და მისკენ ავიწიე..მინდოდა,რომ მეკოცნა ეს მჭირდებოდა..მაგრამ გამახსენდა წარსულში რაც ვთქვი...”მე არვარ სალომე” ჩემი თავი გამოვაფხიზლე და პანიკურად უკან გავიწიე..
-ხედავ? მართლაც მარტივად იკითხები დემეტრემ გამიღიმა და ხელი გამიშვა მეც ჩავვარდი.
-შე ნაბი*** აუზიდან ამოვედი..ის კი შეტრიალდა და კარისკენ წავიდა..
-შემდეგში ჩემს ბასეინში დაუკითხავად არ ჩახვიდე..მომაძახა და წავიდა..

შემდეგი დღე.. დილა
კარზე კაკუნი იყო გავაღე და გიორგი დამხვდა..
-დროა..მითხრა და გამიღიმა..
როგორც იქნა გავიგებდი რაიყო მამაჩემის ჩემ
ჩემოდანში..
კარი მოვიხურე და გიორგის გავყევი..
-ნერვიულობ?
-რათქმაუნდა..ვინ იცის იქ რა დევს.
-მესმის..
-იმედიმაქბს ისეთი ინფორმაციაა,რომელსაც ლევანის წინააღმდეგ გამოვიყენებთ..მინდა,რომ ეს საქმე სწრაფად მოვაგვაროთ..ამ სიტუაციიდან უნდა გავნთავისუფლდე...დემეტრეს კაბინეტის კარი გავაღეთ და შიგნით შევედით..ის აქ არიყო
-სად არის?
-არვიცი,აქ დავუცადოთ.
ცოტახანში კარი გაიღო და დემეტრე შემოვიდა ჩემოდნით ხელში..მის მაგიდაზე დადო და დაჯდა..
ესეიგი მის მოსატანად იყო რაც იმას ნიშნავს,რომ მის კაბინეტში არ ყოფილა..
-ჩემოდანი აქ სეიფში რატომ არ შეინახე? ყველაზე დაცულად იქნებოდა მისი კოდი არავინ იცის..
-იმიტომ,რომ შესაძლებელია იცოდნენ..გაბრაზებული თვალებით გადმომხედა.
მან რა იცოდა,რომ აქ ვიყავი?
-იცოდნენ? გაიკვირვა გიორგიმ.
-ქალბატონო დეტექტივო,შემდეგში სანამ ცხვირს იქ ჩაყოფ სადაც არ გესაქმება,ფრთხილად იყავი..მეგონა ამაზე პროფესიონალი იყავი..
-რაზე ლაპარაკობ?
-სარგვინდა ეს მასკარადი,გეტყვი,რომ შემდეგში ჩემო ოთახის წინ გასაღები აღარ დაგივარდეს...
ჯანდაბა მეგონა დავკარგე ისს გასაღები თურმე იქ დამვარდნია..
-ხოდა კიდე,როდესაც სეიფში ვინმეს კოდი შეყავს კამერა ირთვება,რომელიც ძალიან პატარაა და სეიფზეა მიმაგრებული.
-მაგრამ ყოჩაღ კოდის გატეხვისთვის და იმისთვის,რომ მიმახვედრე რა მარტივი პაროლი იყო.
არაფერი მითქვამს მისთვის...
-ახლაკი ვმახოთ შიგნით რა დევს..ჩვეულებრივი ჩემოდანი არარის კოდია საჭირო..
-შემახედე თქვა გიორგიმ და მივიდა...
-მას გასაღები სჭირდება,რომ გაიხსნას..საკეტი ჩვეულებრრივი გასაღებით ვერ გაიღება განსხვავებული ფორმა აქვს..
-საკეტს დავხედე ეს ფორმა მეცნობოდა..
-გეცნობა? საიდან?
-არვიცი...ვფიქრობ
-უნდაგაიხსენო,ეს საკეტი უნდა გახსნა..ჩემოდან ვერგავტეხავთ რადგანა რვიცით შიგნით რა დევს..
-ვიცი! ვცდილობ კარგი იქქნრბა თუ მოკეტავ.
ეს ფორმაა..ხელი ჩამოვუსვი..და ჩემი ყელსაბამი ავათამაშე..ამას მაშინ ვაკეთებდი როცა ვნერვიულობდი ან ვფიქრობდი..მიდი ელენე მამა ისეთ რაღაცას მოიფიქრებდა რაც მისთვის ძვირფასია სვებისთვის კი უცნაური...გასაღები ძველ სახლში არ შემიმჩნევია..თან ასე ახლოს არდამალავდა ჩემოდანთან
-რამე გაიხსენე? მკითხა დემეტრემ..
თავი გავაქნიე..
-ვერა...ჯერ ვერაფერი..ყელსაბამს კვლავ ვათამაშებდი..და წარმოდგენა არმქონდა რა შეიძლებოდა ყოფილიყო.


პ.ს ვეცადე არ დამეგვიანა და მგონი არც დავაგვიანე <3 შეაფასეთ კომენტარებში <3