თავი 7

ნამდვილად გავგიჟდები აქ თუ დავრჩი მიმოვდიოდი ოთახში და ფანჯრიდან გადავიხედე..ის დაბრუნდა..მისი შავი პორშეს მანქნა პარკინგზე ეყენა..გადმოვიდა და კარისკენ წავიდა..ეს ჩემი შანსი აქედან გავიქცე..მანქანა დამეხმარება.

შემოსასვლელი:
ანანო სავარძელზე იჯდა..თავისი ძმა,რომ დაინახა.
–სად იყავი მთელი დღე?
–გარეთ..საქმეები მქონდა.
–რამე სიახლეა?
–ჯერ არა.
–დიდი ხანი იწელება..დემეტრემ სიგაეტს მოუკიდა.
–ვიცი
ანანომაც მოუკიდა სიგარეტს და ძმას გადახედა.
–მოკლედ..ცოტა ვილაპარაკე შენს ბოზ**ნ
–რომელ ბო**ან
–იმასთან ღია წაბლისფეერი თმა რო აქვს და მწვანე თვალები ოთახში როა ჩაკეტილი..მინდა გითხრა,რომ მასზე უკეტესებიც გყავდა.
დემეტრე გაბრაზდა გაცოფდა..
–რაა? ვინ გითხრა მის შესახებ? ან ვინ შეგიშვა იქ?! უყვირა დემეტრემ
–მნიშვნელობა არაქვს..მასზე ლაპარაკობდი არა? ის სუსტია..მე არც კივიცი როგორ დაგვეხმარება
–ანანო..აღარასდროს გაბედო ჩემს საქმეში ჩარევა ჩემი ნებართვის გარეშე!
–ჰმმ როგორციტყვი ჩაილაპარაკა სარკაზმულად ანანომ.
–ანანო! დაუყვირა დემეტრემ.
–გავიგე..გავიგე..ახლა ამ თემას მივუბრუნდეთ..როგორ გამოვიყენოთ? მას არანაირი განსაკუთრებული უნარი არაქვს...გამოვცადე ჩაიცინა ანანომ.
–რა ჯანდაბა გააკეთე?
–პატარა ჩხუბი გვქონდა..მაგრამ ნუ ნერვიულობ არდამტვრეულა,შეგიძლია ისევ გამოიყენო იმაში რისთვისაც მოიყვანე,ალბათ მართლაც კარგია ოთახი,რომ მიეცი.
დემეტრემ მხოლოდ შეუღრინა და მკვლელი თვალებით გახედა დას..ჩაუარა და კიბეზე ავიდა..

ელენე:

კარგი!..დავამთავრე..ახლა ან არასდროს ფანჯარა გამოვაღე და გადაბმული საწოლის გადასაფარებლები ჩავუშვი..ფრთხილად უნდა ვიყო..ცოტა მაღალია მაგრამ ადვილი ჩასასვლლია..იმედიმაქვს დაცვა არდამინახავს..გადავხტი და ჩავცოცდი...ამ დროს ოთახის კართან დემეტრე იდგა რომელიც მცველს ეუბნებოდა,რომ მხოლოდ მისგან აეღო ბრძანება...ის შიგნით შევიდა და ვერსად ვერ დაინახა..სად არის? საპირფარეშოც შეამოწმა..შემდეგ ღია ფანჯარა დაინახა..
–ჯანდაბა! მცველებო! იყვირა გასვიანმა.
ჯერ კიდევ ქვემოთ მივცოცავდი როცა გასვიანის ყვირილი გავიგე–ჯანდაბა მიხვდა! დიდი დრო არმაქვს უნდა გადავხტე..გადავხტი და კარგადაც დავენარცხე..წამოვდექი და მანქანისკენ გავიქეცი სულ ცოტაც..მცველები გამოვიდნენ..არაა მცველები იარაღს მიშვერდნენ რომ შევეშინებინე..ჰაჰ ვინაა თქვენი მოსატყუებელი ქათმები!–არაფერი დაუშავოთ ბრძანებაა! იყვირა ერთმა მცველმა..
–არ გაინძრე!
–თუ ჩემი დაჭერა გინდათ მოით და დამიჭირეთ.
–დაიჭირეთ!
–დიახ! ჩემსკენ გამოიქცნენ მათ შევებრძოლე თან საკმაოდ კარგად ..მაგრამ დამიჭირეს.
–გამიშვით! შემეშვით!..თავი გავინთავისუფლე და ღრმად ამოვისუნთქე..უკან დავიხიე და ქას ფეხი წამოვკარი დავენარცხები მეთქი მაგრამ ვიღაცის დიდ სხეულს ავეკარი...ხელი მომხვია და დამიჭირა...ავიხხედე და გასვიანი იყო არცისე გამწარებული მზერით მმიყურებდა..შარში ხარ ელენე ლაშხო შარში!
–დაგიჭირე მითხრა გასვიანმა.
მან მისი სახისკენ შემატრიალა –შენ რა მართლა იფიქრე,რომ თავს დამაღწევდი?!..ჩემს ხელებს უჭერდა მეტკინა და მოვიკუნტე..უფრო მომიჭრა ხელები.
–გამიშვი მტკივა.
–მეგონა ამაზე ჭკვიანი იყავი...ხელებით სახე დამიჭირა.
მის ხელებს გავარტყი და დავაწევინე–აიღე შენი ბინძური ხელები რეპტილია...ვცადე დემეტრესთვის დამერტყა...მაგრამ აიცილა და გაკვირვებული სახით შემომხედა. ხელები დამიჭირა.
–როდის ისწავლ ჩემთან მოქცევას?
გიორგი სახლიდან გამოვარდა და მათ შეხედა ერთმანეთთან ისე ახლოს იყვნენ და ისე ქონდა გასვიანს თავისი დიდი ხელებით დაჭერილი ელენეს პატარა თითები ვინმე იფიქრებდა შემოემტვრევა ეს გოგო ხელშიო. გიორგი მათთან მივიდა.
–დემეტრე!
გიორგი დააიგნორა გასვიანმა და ისევ ელენეს უყურებდა..ელენეც არიყო გამონაკლისი მის თვალებს უყურებდა ისეთი ცივი, და შავი იყო.
–დემეტრე გაუშვი გაუმეორა გიორგიმ.
გასვიანი გამოფხიზლდა და გიორგის შეხედა შემდეგ ხელი გამიშვა როგორც იქნა..მადლობა გიორგი ასეთუ გააგრძელებს არც კივიცი რას ვიზავ.
–რა ხდება აქ? რატომ არის ელენე გარეთ. თმები აიჩეჩა გიორგიმ.
–გაქცევას ცდილობდა
გიორგიმ შემომხედა.
–რაა? გაგიჟდი? მათ შეეძლოთ მოეკალი.
–და რას მოითხოვ ჩემგან? ვუყვირე..მე რეპტილიის ტყვე ვარ! ცივსისხლიანის.
–სიტყვებს დაუკვირდი..ჯერ კიდევ შემიძლია შენი მოკვლა!
–არმანაღვლებს! მოდი! მომკალი და დაასრულე...აა უი შენ მე გჭირდები და ღმერთმა იცის რაში!
–ნუ მცდი!
–დემეტრე გთხოვ დამშვიდდი მას ჩვენი დახმარება შეუძლია ჩაგვერთო გიორგიც.
გასვიანმა შემომხედა.
–არდაგეხმარები,სულ რომ მომკლა არდაგეხმარები ვუპასუხე და ცხვირი ავიბზუე.
მან კი იარაღი ამოირო და დამიმიზნა..ღმერთო..
–შემიძლია ამას მივხედო.
–მიდი! მომკალი,კრიმინალო.
გიორგიმ შემომხედა.
–ელენე მოკეტე! ამით ვერ ეხმარები შენთავს..მერე გასვიანს მიუბრუნდა..დემეტრე გთხოვ დაწყნარდი და წამოდი ვილაპარაკოთ.
მან იარაღი შეინახა და ჭიშკარისკენ წავიდა.
–გიორგი..ჩემს კაბინეტში აიყვანე..სალაპარაკო გვაქვს.
–სად გადავრჩით ამოიხვნეშა გიორგიმ..
მე კი არაფერს ვეუბნებოდი ისევ ვფიქრობდი რაზე უნდა ელაპარაკა და რაში უნდა დავხმარებულიყავი...გიორგი მომიტრიალდა.
–სერიოზულად ელენე? სულ გააფრინე?რამ გაიძულა იმის მერე რაც მაფიის ლიდერმა იარაღი მოგადო გაქცევა?
გავმწარდი!..წავედით გველოდება.
–არვხუმრობ! მართლა არ დავეხმარები ვუთხარი გიორგის.
–ელენე გთხოვ..უბრალოდ ვილაპარაკოთ
–მასთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს და თან რატომ უნდა დავეხმარო კრიმინალს?
–იქნებ რაღაც გასარკვევი გაქვს?
–მაინც რა? რა უნდა მქონდეს გასარკვევი კრიმინალთან?
–რა იქნება თუ გეტყვი,რომ ამ ლაპარაკით შენ უფრო მეტს გაიგებ მამაშენის სიკვდილზე.
–რ..რა? რა უნდა გავიგო მამაჩემის სიკვდილზე?როგორ მოკლა მან მამაჩემი? და შენ საიდან იცი მამაჩემის შესახებ? მე დარწმუნებული ვარ,რომ არმითქვამს როგორ მოკვდა ის.
–ელენე მე მაფიის ნაწილი ვარ..მართლა გაინტერესებს საიდან ვიცი მამაშენზე? აქამდე არაფერი არ მომიძებნია მის შესახებ რადგან შეხება არმქონია მაგრამ ის ჩვეულებრივად არ მომმკვდარა.
–და რა იპოვე?
–როდესაც გავიგე,რომ ამას დემეტრეს აბრალებდი მოვიძიე და რაღაც ვიპოვე..ცრემლები მოვიწმინდე მამა ყველაზე მეტად მიყვარდა.
–მიდა იცოდე,რომ მართლა ძალიან ვწუხვარ რაც მოუვიდა..მაგრამ მე შენთნ ვარ და მინდა გჯეროდეს,რომ შენი მეგობარი ვარ!..ცრემლები წამომივიდა თავი ვეღარ შევიკავე ბოლო ხმაზე ავტირდი..გიორგი მოვიდა და ჩამეხუტა.
–დამშვიდდი აქვარ....ამაზე უფრო ავტირდი და ხელები მოვხვიე..მან შუბლზე მაკოცა..ჰა? ამან გამაოცა.

გასვიანის კაბინეტი:

ელენეს და გიორგის ფანჯრიდან უყურებდა..და ბრაზი ეტყობოდა..დაინახა,რომ ელენე მიხვდა მის თვალთვალს..და გიორგის მოშორდა..მოტრილდა და ფანჯარი აღარც გაუხედავს...ელოდებოდა..სად არიან ამდენი ხანი?..კარზე კაკუნი გაისმა.
–შემოდით.
–მოვედით შემოვიდა გიორგი და გიორგის მეც უკან მივყევი.
ის გაბრაზებული წამოენთო!
–დააგვიანეთ!
–ვიღაც ცუდ ხასიათზეა. ვინმემ ხოარ ცემა? გადავუჩურჩულე გიორგის.
–შშშ გამაჩუმა გიორგიმ...გასვიანმა გაიგო რა თქვა ელენემ.
–გაიმეორე?! მე შენ გაჩვენებ გამოიწია გასვანმა.
–მე არაფერ შუაში ვარ! თუ კარგად ვერ გესმის,ყურის ექიმს მიაკითხე!
გამწარებულმა ამომხედა ისე,რომ გიორგიმ ეგრევე საუბარი გადაიტანა
–მოდი იმ თემაზე ვილაპარაკოთ რაც მნიშვნელოვანია ნერვიულად ჩაიცინა და სავარძელში დაჯდა...თუმცა მისი მკვლელი თვალები არ ამცდა..არც მე დავაკელი.
–თუ მორჩით ერთმანეთის თალებით მოკვლას შეგვიძლია ჩვენი პრობლემა მოვაგვაროთ..
–არდაეხმარები!
–არც მჭიდება მისი დახმარება!
გიორგის ყელში ამოუვიდა და იღრიალა –რა ჯანდაბა გჭირთ თქვენ ორს? ბავშვებივით იქცევით!
–ასე არარის დავამატე მე.
–მოკეტე ელენე! მოდით რა ხალხო,ერთად ვიმუშავოთ და მოვაგვაროთ ჩვენი პრობლემა..ა მოიცა უფროსწორედ"თქვენი" პრობლემა..მე თავს ვიკლავ,რომ ეს პრობლემა მოგვარდეს და თქვენ ბავშვებივით იქცევით!არშეგიძლიათ დაივიწყოთ ის,რომ ერთმანეთს ვერ იტანთ და ერთად იმუშაოთ? სულ ცოტახნით მაინც და დაამარცხოთ თქვენი საერთო მტერი?


პ.ს ბოდიში დაგვიანებისთვის ,მგონი კარგი თავი გამოვიდა..მადლობა თუ კითხულობთ ველოდები შეფასებებს მოუთმენლად! <3 <3