-გიოო!მანდ არ მიხვიდე მოდი ჩემთან!
გიოს მივსდევ ის ვიღაც ორ უცნობთან ერთად მიდის იმ ორს შუაში ჩაუყენებიათ და სკუპ სკუპით მიყავთ.მეშინია არ მომტაცონ ვემუდარები რომ არ გაჰყვეთ ვუყვირივარ ბოლო ხმამდე ისინი აუჩქარებლად მიდიან მეკი მივრბივარ მივრბივარ მაგრამ ვერ ვეწევი.
-გიო უცნობებს ნუ მიყვები გთხოვ!
ჩემს სიტყვებზე ჩერდებიან,ბრუნდებიან და ზუსტად ჩემს წინ ჩნდებიან.გაბრაზებულები გაბოროტებულები მიყურებენ.
-დედა?!...მამა?!...აქ ხართ რაკარგია.
მათი ნახვა იმედს მაძლევს მივდივარ რომ ჩავეხუტო მაგრამ დედა ზევით ხელს წევს და ნაბიჯს ვერ ვდგამ.
-დედა გთხოოვ...იცი რა გადავიტანე...
-ჩვენ შენ ჩაგაბარეთ შენი ძმა...
მამას ცივი ხმა მთელს სხეულში მივლის და კანკალს მაწყებინებს.
-მანკი რა გააკეთა? შეიხში გაცვალა.
დედა არცკი მიყურებს მამას უყურებს და ისე ეუბნევა ამ ყველაფერს ვითომ მე არცკი ვიყო იქ.
-აჰა შენი შეიხიც მოვიდა.
გიო ისევ ხელს მკრავს მე ისევ შეიხს ვუვარდები მკლავებში და 4ივე არაადამიანური ხმით სიცილს იწყებენ.შეიხი ისევ სიმაღლიდან მაგდებს...
წამოყვირებით მეღვიძება და ლოგინში სასწრაფოდ ვჯდები.ვგრძნობ ოფლისგან სულ სველი ვარ.ოთახს თვალს ვავლებ სიბნელეა ვერ გავრკვეულვარ სად ვარ...
-ჰეი.კარგათ ხარ?
ჯანდაბა ვცბები და ვკივი.
-ღმერთო როგორ შემაშინე.
ის გვერდით იხრება ჩამრთველს ტკაცუნით რთავს და დაბალი მკრთალი სინათლე იღვრება ოთახში.აა მე ხომ ბატონმა წამომიყვანა.მიტომ ვერ ვცნობ ოთახს ყველაფერს ვაანალიზებ.
-რა გჭირს?
-არაფერი.
მკვახედ და ცივად ვცემ პასუხს.
-არ მეტყვი რა გესიზმრება?
-ძაან გაინტერესებს?!შენ მესიზმრები...შენი ბოროტება რაც გამიკეთეთ.
-რა აუტანელი ხარ.
მეტს არაფერს მეუბნევა საბანს იძრობს და ოთახში მარტოს მტოვებს.
ისინი მიბრაზდებიან...დე...მა რატომ?ნუთუ ვერ მიყურებთ რა დღეში ვარ?მენატრება ტკივილამდე მენატრება.გიო მაგრამ რა ვქნა?გთხოვთ არ მიმატოვოთ სიზმრებში მაინც ნუ მკრავთ ხელს გთხოვთ.
ბალისში ვრგავ თავს და ბოლო ხმამდე ვბღავი...
თვალებზე რაღაც ნათელი მედება და მჭრის,ვცდილობ ვაიგნორო მაგრამ არ გამომდის და საბოლოოდ მაფხიზლებს.თვალებს ვახელ...ღმერთო ეს ხომ მზის სხივებია...უზარმაზარი იასამნისფერი დაშვებული ფარდიდან ოდნავ მაგრამ მაინც მოუხერხებია თავის შემოყოფა მზის სხივს და მეთამაშება.სასწრაფოდ ვდგები ფარდას ხელს ვკიდებ და ერთი ხელის მოძრაობით გვერძზე ვასრიალებ.სინათლე მთელი ძალით მეჯახება თვალებზე,მჭრის და უნებლიედ მეხუჯება..ნელნელა ვახელ თვალებს და ჩემს წინ...ღმერთო უზარმაზარი შუშის კედელია არვიცი 30მეათე ან 40სართულზე ვარ,აქედან მთელი სტამბული...ნუ თითქმის მთელი სტამბული ხელის გულზე სჩანს.მანქანების ნაკადი ჭიანჭველის დონეზე ჩანს აქედან მართალია ხალხს საერთოდ ვერ ვხედავ თუმცა ის რომ მე დღის სინათლე შევიგრძენი მაბედნიერებს და ამ მცირედის საშუალებით წუხანდელ ნანახ სიზმარს ცოტათი მავიწყებს.მონუსხულივით ვიხედები შუშის კედლიდან.
-როგორ ხარ!
ზურგს უკან მესმის მისი ხმა.თითქოს გამხიარულებულიცკია.
სწრაფად ვბრუნდები რომ შევხედო რაამხიარულებს.ჯანდაბა!ის წელს ზემოდან შიშველია,სპორტულის შარვალი აცვია მენჯზე დაშვებული,ფეხშიშველაა.ხელები გადაჯვერედინებული მკერდთან და ცალი მხარით კარებს მიყრდნობილი.საოცრად თბილი და მხიარული ტონით მიყურებს.ჰო და უნდა ვაღიარო რომ,ძალიან, ძალიან სექსუალურია.თვალებს ვხუჭავ რომ ჩემი ფიქრები უკუვაგდო.ერთ ორს ვახველებ და შედარებით დაწყნარებული ვახელ.
-კარგათ.
-მიხარია რომ კარგათ ხარ.
მინდა მადლობა გადავუხადო ამ ყველაფრისთვის მაგრამ რატომღაც მიჭირს.ამის თქმა.
-წამოდი ვისადილოთ!
-ერთად?!
ის უფრო გაოცებულ სახეს იღებს.ფრთხილად თავს მიკრავს.
-ჰო.ერთად.
რატომღაც გამხიარულებული მივსდევ უკან და თვალებს აქეთ იქით ვაცეცებ რომ დავათვალიერო აქაურობა.კოლიდორს მივიყვებით ორივე მხარეს კარებებია ჩამწკრივებული ოთახებს შორის ცარიელ კედლებზე სხვადასხვა სურათებია ჩამოკიდებული.ემჩნევა რომ უძველესი ორიგინალი ნახატებია.
-დრთხილად!
მისი მკაცრი ხმა მარკვევს.ღმერთო ისე მონუსხული მივყვებოდი უკან ვერცკი შევნიშნე კიბე თუ იყო,კინაღამ დავგორდი.
-კარგათ ვარ.კარგათ ვარ.
მადლობის ნიშნად მორიდებულად ვუღიმი და კიბეზე ვეშვები.უზარმაზარი სტუდიო სტილის ოთახში ჩავდივართ.ბარის დახლის უკან მოფუსფუსე ხანში შესული ქალს ვხედავ.ის გვამჩნევს თავს მისალმების ნიშნად გვიკრავს,გვიღიმის და ვამჩნევ რომ იბნევა.ღმერთოო მე ხომ ისევ ამ გამჭირვალე პენუარით ვარ.ისკი კოჭებამდე კაბაშია და თავზე თავშალი ახურავს.
ქალბატონი სუფრას გვიშლის ყველიანი მაკარონი,ფორთოხლის წვენი და,კრუასანებია.რაც აქ ვარ ასე გემრიელად მშვიდად ჯერ არ მიჭამია...უფროსწორად რაც მშობლები გარდამეცვალა.
აუტანელ სიჩუმეს
ვარღვევ.
-აქ რატომ მომიყვანე!
წვენს სვამს და ჩაფიქრებული მაკვირდება.
-აქ მირჩევნია შენი გამომწყვდევა.
თავს ვუქნევ და სევდიანად ვუღიმი.
-ჰო თუ ასეთი ცხოვრება მელის...მეც აქ მირჩევნია ყოფნა.
ის უბრალოთ თბილად მიღიმის.ამ გარემოში...უფრო სწორად დღის სინათლეზე ბევრად უფრო ლამაზი და სექსუალურია.ღმერთო რაზე ვფიქრობ...
-შხაპი უკვე მიიღე?
შხაპი?ღმერთო რაც იმ სახლში გადავედით წესები დაგვიწესეს და ერთერთი ის წესი იყო რომ კვირაში ერთიდღე უნდა გვებანავა.რადგან გაზი იხსრჯებოდა გადასახადები ბევრი მოდიოდა და ლილი შხაპის მიღებას კიარა ხელების დაბანასაცკი გვიკრძალავდა ხშირად.
-ეე...არა ჯერ არა.
მორცხვად ვეუბნევი და წვენს ვსვამ რაომ არ შემამჩნიოს.
-ძალიან კაი მაშინ ერთად მივიღოთ.
მისი სიტყვების გადამკიდე წვენი მცდება და ხველა მივარდება...ჯანდაბა მშვიდობით შენი სიმშვიდე ნიტა.თვალს მისკენ ვაპარებ აშკარაა ცემი რეაქციით ერთობა.ნერვიულად წამოყვირებაცკი გამომდის.
-არა!
-ნუთუ.
წარბს ზევით სწევს.
-მაპატიე მაგრამ არაფრის დიდებით არ მსურს შენთან ერთად შხაპის მიღება.
-მეკიდე შევამჩნიე საძინებელში როგორც მიყურებდი.
თვალებს დაბნეული ვახამხამებ.
-რაა?!არც იოცნებო...
-არც ვოცნებობ.იმ დღეს ველოდები შენ რომ შემეხვეწები.
ჩემსკენ იწევა თმას ყურს უკან მიწევს და ყურში ჩახლეჩილი ხმით მეჩურჩულება.
-შხაპს რომ მიიღებ ჩემი პერანგი ჩაიცვი და,ჰო ძალიან,სულ ახლოსაა ის დღე.
სწორდება და მიდის.
გაცეცხლებული ვდგები მინდა რამე წავკმინო მაგრამ ის უკვე ფოიეშია გასული და თვალთახედვიდან ქრება.
იდიოტი...საზიზღარი.იოცნებე ჰო იოცნებე.
შხაპს ვიღებ მის პერანგს მართლაც ვიცვამ რადგან იმ საზიზღრობის ჩაცმას ეს ბევრად მირჩევნია.ნერვიულად დავდივარ ოთახებში,ვათვალიერებ და ვზვერავ ადგილს თუ როგორ დავაღწიო თავი აქედან.თუმცა მეეჭვება ოდესმე მოვახერხო აქედან გაქცევა.კარებთან ვდგავარ და ისისაა შესვლას ვაპირებ რომ ის შემოდის.მაჩერდება და მიღიმის.
-მიხარია რჩევა რომ გათვალისწინე...ძალიან სექსუალური ხარ.
ნერწყვს მძიმედ ყლაპავს და ჩამუქებული თვალებით მაჩერდება.
-ოჰ შეიხიც მოსულა.
-ჰო და შეიხის გოგოც დამხვდა!
აზრზე მოსვლას ვერ,ვასწრებ ისე მვარდება,კედელს ზურგით მაჯახებს,შუბლს,შუბლზე მადებს ერთხანს მაჩერდება და მერე ტუჩებზე მკოცნის,მე ვერაფერს ვერ ვაკეთებ.ვერცკი ვინძრევი.
ხელებს ბარძაყზე მისრიალებს,ზევით და ზევით მოყვება პერანგის შიგნით მენჯის ძვალზე ასრიალებს,მერე უკან საჯდომთან გადააქვს,ძლიერად მიჭერს და მისრესს.კოცნის ბილიკები ლოყაზე,ლოყიდან კისერში გაყავს.ყურის ბიბილოს ტუჩებში იქცევს და წუწნის.მთელს სხეულში რაღაც უცხო გრძნობა მეუფლება.ვცდილობ ყველანაირად ვცდილობ არ გამაჟრჟოლოს...არ მინდა ჩემში რამე ცვლილება ვაგრძნობინო.უცებ ჩაცინებისგან გამობერილი თბილი ჰაერი მელამუნება კისერზე.ძალოან სხვანაორი ხრინწიანი ხმით მეჩურჩულება ყურში.
-დაგბურძგლა...რა სიამოვნებით შემოგახევდი ჩემსავე პერანგს მაგრამ...ძალიან მიყვარს ეს პერანგი.
სწრაფად მშორდება ირონიულად მიცინის და მისაღებში გადის.
მე ასე არეულს გაბრუებულს მტოვებს.ჩემს თავზე გაბრაზებული კბილებში ხელს ვიქცევ მაგრად ვუჭერ და დახშულად ვკივი...და შედარებით დაწყნარებული შევდივარ მეც.
ის იქ არ მხვდება ალბათ კაბინეტშია ან,საძინებელში.დივანს გვერდს ვუვლი ტელევიზორის შინ ვჯდები და უაზროდ ვიწყებ არხიდან არხზე გადართვას.გიო მახსენდება როგორ ვერ იტანდა ჩემში ამ ჩვევას და სულელურად მეღიმება.
თავზე მის ტუჩების შეხებას ვგრძნობ და ჩაფიქრებული,ვცბები.
-ოო რა სასიამოვნო სურნელი გაქვს თმაზე რომ იცოდე.
თავს მისკენ ვატრიალებ ის ბარისკენ მიდის წამით მაჩერდება თვალს მიკრავს და მუქ სითხეს ბოკალში ისხამს.
-დალევ?
-არა.
-შემიძლია გაიძულო.
-შემიძლია გიჩივლო...
-სერიოზულად?!
გათამაშებულ,აღშფოთებულ სახეს იღებს.
-და რისთვის?
-მე ხომ არასრულწლოვანივარ.
მხრებს ვიჩეჩ და უდარდელი გამარჯვებული სახით ვაკვირდები.მას ხველა უვარდება და მართლა სერიოზული სახით მიყურებს.უცბათ გაცეცხლებული გამომეტყველება ესახება.ბოკალს ძლიერად,ხმაურით აჯახებს მაგიდაზე,ვხტები ვერ ვხვდები რამ გააბრაზა დივანზე ვსწორდები და ვხედავ როგორ მოემართება გაშმაგებული ჩემსკენ.ხელს ძლიერად მიჭერს და მაიძულებს წამოვდგე.
-გაიმეორე რათქვი?
-რა გავიმეორო?
შიშისგან ჩავარდნილი ხმით ძლივს ვეკითხები.
-რაც წეღან თქვი...
-ვიხუმრე...მართლა...სულ რომ მინდოდეს...პოლიციაში როგორ მოვხვდები?
არ მეგონა ასე თუ გააცეცხლებდა. ჩვენ,ხომ,უბრალოდ კაი ნაცნობებივით ვხუმრობდით.ხელს მიშვებს და,ნერვიულად ბოლთას სცემს...მეკი უნებლოედ მკლავზე ვისვამ ხელს და,ვისრეს რომ რამენაირად ტკივილს მოვერიო.
-ამის დედაც!
ყურებს მიყრუებს მისი ღმუილი.ღმერთო ასეთი გაცეცხლებული არასდროს არ მინახავს.შიშით ვიბუზები,მინდა...მინდა ვკითხო...ვუთხრა რომ არსად წასვლას არ ვაპირებ...მაგრამ იმდენად გაბრაზებულია ხმას ვერ ვიღებ,ტვინს ვერ ვაიძულებ რომ პირი გავაღო.მინდა აქაურობას გავცილდე,საძინებელში მინდა შესვლა მაგრამ ვერ ვინძრევი.
-....მართალი იყავი?
ალბათ რაღაცა მკითხა.მაგრამ მე იმდენად დაძაბული ვარ, ვერაფერს ვერ ვიგებ მოდის, ორივე ხელს მაჯებზე,მადებს და, მანჯღრევს.შეშინებულს, ცრემლები მიგორდება.
-გესმის?იმ დღეს რომ მითხარი იქ...გუშინ რომ...მართლა იძულებით ყავი იიქ?
შეშინებული,თავს ვუქნევ.
-მართლა არასრულწლოვანიხარ?
ისევ იგივე ჟესტს ვიმეორებ.თავს ვუკრავ.
-ქალიშვილიხარ?
ღმერთო,რა უმწეოდ,ვგრძნობ თავს...სირცხვილისგან ალბათ ვწითლდები.ხელებს მიშვებს და დივანზე მოწყვეტით ეშვება.
აცახცახებული,აცრემლებული ვდგავარ და ვერ ვხვდები რა უნდა ვქნა.ბოლოს გამბედაობას ვიკრებ და ჩურჩულით,ძვლივს,ვაბამ თავს, სათქმელს. ვბუტბუტობ.
-მართლა არ მითქვამს...მე...უბრალოდ...
ის ხელს,ხელზე მკიდებს მქაჩავს და დივანზე მის გვერდით ვეცემი.ხელზე ცერა თითს მონოტორულად მისმევს.
-საქმე შენში არაა.
თითქმის სასოწარკვეთილი მეუბნევა.
-არა? აბა.
-იმ არაკაცშია...მითხრა...თუმცა შენთვის რა მნიშვნელობსა რა მითხრა.რამდენი წლის ხარ.
-17ტის.
მტკივნეულად თვალებს ხუჭავს.
-რა გქვია.
-ნიტა.
-ნიტა.
აქცენტით სასაცილოდ წარმოთქვამს ჩემს,სახელს.
-ნიტა საიდან ხარ.
-მართლა არ იცი?
ის დანანებით, უარყოფის ნიშნად,თავს აქნევს.
-საქართველოდან.
-სიამოვნებით გაგიშვებდი მაგრამ...არ შემიძლია...შენი გაშვება უბრალოდ არ შემიძლია.ჩემთვის მინდიხარ.
-რომ გთხოვო?ძალიან რომ გთხოვო?
-ნიტა...მგონი შემიყვარდი.
დგება და,მიდის.მიდის და ასე აბნეულს მტოვებს,უზარმაზარ ოთაღში.შევუყვარდი?! რასქვია შევუყვარდი...და ახლა რაიქნება?დივანზე 4ად ვიკუნტები.ვცდილობ ორგანიზმში არსებული სიცივე და, ცახცახი რამენაირად უკუვაგდო...ლოყებზე დადენილ ცრემლებს ყურადღება არ მივაქციო და,ვიფიქრო იმაზე თუ რა მელის მომავალში.მე ასე უგზო უკვლოდ დავიკარგები?გიოს მართლა ვერასდროს ვერ ჩავიხუტებ?ჩემი მშობლები მართლა გაბრაზებულები იქნებიან ჩემზე? სრული ქაოსი მაქვს ტვინში.არ ვიცი როდის როგორ მაგრამ მეძინება.
თვალს რომ ვახელ ის ჩემს თავთანაა ჩამუხლული და უბრალოდ დამყურებს.მიღიმის დგება და ბარისკენ მიდის,სადაც დილის საუზმე უკვე გაშლილია 2 კაცზე.
-დროზე ადექი თორემ გაცივდება.მე კი ცივი კერძი არ მიყვარს.
დამორცხვილი ვდგები და მივდივარ ბართან მაღალ სკამზე გაუბედავად ვჯდები და მათლაფას უაზროდ დავყურებ.უბრალოდ არ შემიძლია მას თვალებში შევხედო..არ ვიცი რატომ მაგრამ მცხვენია.
-დროზე ჭამე და მერე მოემზადე საყიდლებზე წავიდეთ.
ნერვიულად მეცინება და ჩემდა გასაკვირვად თვალებში ვაჟინდები.
-მოვემზადო?ახლა ის შენი ხაკისფერი პერანგი ხომ ,არ, ჩამეცვა?კი კი ზუსტად მოუხდება შენს ადიდასის ბოტასებს. რომელიც სავარაუდოდ 10ზომით დიდი მაინც მექნება.
ირონიულად მიყურებს.
-მაშინ შენი ,სხეულის თვითოეული სანტიმეტრის შესწავლა მომიწევს რომ,ზომებში არ შევცდე.
-არაფერიც არ მოგიწევს და საერთოდ ვინ გითხრა რომ რამე უნდა მიყიდო?
აღშფოთებისგან ხმა ოდნავ მაგრამ მაინც მეწევა.
-არადა ერთი სული გაქვს შეგეხო.
ღმერთო ისევ ის შეიხია...მეგონა წუხანდელის შემდეგ...რა იმედებს ამყარებ.ამან მგონი იმ სიტყვის მნიშვნელობაც კი არ იცის.რაა სიყვარული ალბათ საერთოდ არ გაუგია.
ოდნავ იწევა ტუჩებზე მოწყვეტით მკოცნის და მიდის.
უცნაურია,მისი კოცნა გულს აღარ მირევს.პირიქით რაღაც სხვანაირი გრძნობა,მეუფლება.
თავს მასზე ფიქრზე ვიჭერ და ფიქრების გასაფანტად,სასწრაფოდ ვდგები და მაგიდას ვალაგებ.ჭურჭელს ვრეცხავ და დრო კიდევ რამით რომ გავიყვანო სადილს ვაკეთებ.ჰო ეს ნამდვილად მშველის სამზარეულოში ვდუნდები და არც კი ვიცი რა დრო გადის.ქურაზე მდგარ სადილს ვურევ რომ,უკნიდან მეხვევა ცხვირს ჩემს ყელში რგავს და ხარბათ მყნოსავს.
-მმმ...რა გემრიელი სუნი გაქვს რომ იცოდე.
ფართხალს ვიწყებ რომ მოვშორდე,მაგრამ ისე რომ ხელს არ მიშვებს მატრიალებს და ხარბათ მკოცნის ტუჩებზე.
მთელს ტანში რაღაც,უცნაური ჟრუანტელი მივლის.მინდა მეც ვაკოცო და სანამ გამბედაობას ვიკრებ რომ ავყვე მანამ, მცილდება.ვითომც აქ,არც არაფერიო სავარაუდოდ კაბინეტისკენ მიდის.გზად კი მაძახებ რომ საძინებელში შევიდე და ტანსაცმელები მოვირგო.
......
ადამიანს დავემსგავსე. კი მართალია თინეიჯერულად,აღარ მაცვია.აქ ყველაფერი კლასიკურია.თვით ჯინსიცკი მაგრამ კმაყოფილივარ,იმ პენუარებს და პერანგებს ბევრად სჯობია...ნუ უნდა გამოვტყდე და ვაღიარო რომ მის პერანგებში თავს კარგათ ვგრძნობდი.
ღია ჯინს,ნაცრისფერ,თხელ სვიტერს ვიცვამ და თმას ვიწესრიგებ სარკის წინ,რომ ჩემი შეიხი მიახლოვდება.ჰმმ.ჩემი?!მგონი ის მართალი იყო ცვლილებები აშკარადაა.მაგრამ,იოცნებოს რომ გამოვუტყდე.თავზე მკოცნის ისე რომ ჰალსტუხის კვრას,თავს არ ანებებს.სარკეში ჩვენი მზერა ერთმანეთ კვეთს.თვალს მიკრავს და მიღიმის.მეკი რატომღაც ვიმორცხვებ და თავს ვხრი.სარკის მაგიდას ხელებით ეყრდნობა ისე რომ მე მის ხელებში ვემწყვდევი.ყურთან მკოცნის და მე როგორც ყოველთვის ჟრუანტელი თავითტერფამდე მივლის.
-ოხ როგორ მომწონს,შენი ამ მდგომარეობაში ნახვა,რომ იცოდე.
-და მაინც რა მდგომარეობაა იქნებ განმომარტოთ...მეტიც დამიზუსტოთ.
სიტვაციის განსამუხტად ცოტას ვეუხეშები რომ,თავი დავიძვრინო.
საჩვენებელ თითს ყურიდან ქვემოთ ასრიალებს და,უკვე ვეღარაფერი დამაძვრენს ამ სიტვაციიდან.მთელ ტანში სიამოვნებისგან მბურძგლავს.
-აი ეს მდგომარეობა...ნახე ჩემი შეხებით,სიამოვნებისგან როგორ გებურძგლება კანი?
ახლა იმავე ადგილას კოცნის ბილიკები გაჰყავს და მე სიამოვნებისგან თვალები მეხუჭება და,ჩემდა უნებურად დაღშული კვნესა მხვდება.ეს მისთვის ალბათ პიკია სკამს ატრიალებს,მაყენებს და სარკის მაგიდაზე მსვამს.ფეხებს მაშლევინებს და ჩემს წინ დგება.მკერდიდან ზემოთ ყელში მიუყვება.მკოცნის მწუწკნის...ჰო ვნეტარებ თავს აღარც ვიკავებ.მეტიც თავს უკან ვწევ რომ გზა გავუნთავისუფლო...ნიკაბთან მის ჩაცინებას ვგრძნობ.მთელს სხეულში მისი თბილი ჰაერის სითბო მეღვრება.
-ხომ იცი გაციებული კერძი არ მიყვარს.
რაა?!სწორდება მანჟეტებს სამაგრით იკრავს და გადის.
მე როგორც იქნა ბურუსიდან ვერკვები ფეხზე ვდგები.თუმცა რამდენად მყარად გამომდის არ ვიცი.ერთხანს მაგიდას ხელით ვეყრდნობი რომ, აჩქარებული გულისცემა და სუნთქვა დავირეგულირო.
კვერცხი ბეკონით მართლაც გემრიელია.გემრიელად ვნაყრდები...უცბათ იმაზე ფიქრს ვიწყებ თუ გიო როგორ იკვებება.ჩვენ ხომ ნახევრად მშიერს გვამყოფებდნე.თუმცა თავს იმით ვიმშვიდებდი რომ ის ბაღში მაინც ჭამდა საჭმელს და ეჭვიც არ მეპარება ერთ დღესაც რომ არ გააცდენინებს რადგან მისი სახლში ატანა არექნება.გული თითქოს ძგერას წყვეტს ან პირიქით იმდენად სწრაფად ძეგრს რომ ვეღარც ვამჩნევ.წამით თითქოს ფილტვებიც მიჩერდება და ჰაერს ხარბათ ვიტაცებ.ალბათ ეს ყველაფერი აშკარად შესამჩნევია.მზრუნველი ტონით მეკითხება.
-ნიტა კარგათ ხარ?
სანამ გიოს არ ვნახავ კარგათ ვერასდროს ვერ გავხდები.ტელეფონიც არაა რომ დაველაპარაკო.ხაზი გათიშა.
-ნიტა.
თემა უნდა შევცვალო თორემ ვიცი ერთმანეთს კიდევ ერთხელ შეცასკდებით.მე კი დღეს ჩხუბის თავი არმაქვს.
-რაგქვიაა?
ჰო მთელი ამ მანძილის განმავლობაში ამოუთქმელ კითხვას ვუსვამ.მართლა მაინტერესებს.
ის დაბნეული მიღიმის.ამ კითხვას ნამდვილად არ მოელოდა.
-სავაში...მაგრამ შენთვის შეიხი ვარ.
-ოჰ.რა პატივია ბატონო შეიხო.
-ვიცი ვიცი...საღამოს გაემზადე და სამსახურიდან რომ მოვალ გავისეორნოთ.
ეს აზრი იმდენამ მახარებს.ბოლოსდა ბოლოს მეღირსება ჰაერზე გასვლა.მაგრამ წაკბენისგან ღავს ვერ ვიკავებ...მსიამოვნებს.
-თქვენ მუშაობთ კიდეც?!
-დიახ დიახ აბა ამ ფუფუნებაში რომ გაცხოვრებ საიდა? შენს შესანახად უამრავი კომპანიების მართვა მიწევს.
საცოდავ,დაღლილ გამომეტყველებას იღებს.
თვალები სიმწრით მეჭუტება.
-არავინ არ გეხვეწება მარჩინო!გამიშვი და ჩემი რჩენა არ მოგიწევს.
-არც იოცნებო რომ გაგიშვებ.შენ!შენ ჩაიგდე თავი საბრთხეში.უნდა გცოდნოდა რომ,სტამბულის ქუჩებში შეიხებიც დადიან და პატარა გოგოებს თვალს ადგამენ.
ოდნავ წინ იწევა და ცხვირზე ნაზათ თითს მკრავს.შემდეგ ისევ სკამზე ჯდება და გამარჯვებულის იერს იღებს.აჰა.ესე არა.კაი ახლა ჩემი ჯერია ბატონო შეიხო.
-სტამბულის ქუჩებში თუ,სტამბულის ბორდელებში?
წელში ვიმართები,ფეხს,ფეხზე ვიდებ და იმავე სახეს ვიღებ როგორიც წამის წინ მას ჰქონდა.
მასკი სახე აუჭარხლისფრდა ეს კი იმის მიშანია რომ ზუსტად 10ანში გავარტყი.
თავს გვერძზე ხრის და ცალყბად მიღიმის.თუმცა ზუსტად ვიცი რომ ეს სიმწრის სიცილია.
-უნდა ვაღიარო.რომ აქამდე ასე პატარა გოგო იქ არ შემხვედრია.
-ჰო იქ გამოცდილებთან დადიოდი,რომ რამე გესწსვლა.თორემ შენ ხომ არაფერი გეხერხება.ბევრი ბო..ი გყავს აქ მოყვანილი?შენი სათამაშოებიდან რამდენი მოგიყვანია აქ?ისე ამ ჰობს თუ შეეშვები.დამიჯერე ნაკლები მუშაობა მოგიწევს და დაისვენებ.
გაბრაზებისგან ენას ვეღარ ვაჩერებ.იმის წარმოდგენაც კი რომ აქ უამრავი ქალის მოყვანა შეეძლო რატომღაც მაღიზიანებს.
მისი გადახარხარების ხმა ცოტას მაკრთობს.
-მაგ პატარა ენას სიამოვნებით ამოგაჭრიდი...მაგრამ ახლა მართლა მეჩქარება.
დგება ტუჩებზე მოწყვეტით მკოცნის და ყურთან ხმაჩახლეჩილი მეჩურჩულება.
-აქ შენ პირველი ხარ.შენს გარდა არასდროს არავინ მომიყვანია.სურვილიცკი არ გამჩენია.ფიქრშიც არ გამივლია.ასე რომ ამ ეჭვიანობით თავს ნუ იტანჯავ.
თავზე მკოცნის და მიდის.
ეჭვიანობით თავს ვიტანჯაავ?!თავი ვინ გონია?!რა ფიქრობს რომ მასზე ვეჭვიანობ.ჰაჰ ძაან ცდები.
........
სტამბული მართლაც ულამაზესია ღამით.ჩვენ სანაპიროზე ვსეირნობთ.ძლივს დავარწმუნე რომ,არ მინდა არც კაზინოებში სიარული არც, რესტორნებში.უბრალოდ ქუჩაში ხეტიალი მინდა.საკმაოდ გაოცებულია იმით რომ კაზინოში არ გავყევი.თუმცა რა აოცებს არ ვიცი.მე უფრო ის მაოცებს, საერთოდ რატომ ეგონა რომ გავყვებოდი ან საერთოდ, გასეირნებაში მაგას ვიგულისხმებდი.
-იცი ახლა თინეიჯერ შეყვარებულ წყვილს ვგავართ.რომლებსაც კაფის ფულიც კი არ,უდევთ ჯიბეში და,ასე დახეტიალობენ უაზროთ ქუჩებში.
-მე ვარ კიდეც.
ის ჩერდება და დაეჭვებული მაჩერდება.
-შეყვარებული?
სიცილს ვეღარ ვიკავებ.
-არა თინეიჯერი.
ტუჩებს კბილებში იქცევს რომ სიცილი შეიკაოს.თვალებიც ზევით ეზიდება.
-უნდა ვაღიარო რომ სიტყვებით კარგათ.თამაშობ.
უცბათ სერიოზულდება კეფაზე ხელს მავლებს თმებს ბრთხილად მქაჩავს,თავს მაწვინებს და ტუჩებზე გიჟივით მვარდება.ოჰოო ასე ვნებიანად ჯერ არ უკოცნია.მის კოცნაში კიდევ რაღაც იგრძნობა.რაა?!შიში,სასოწარკვეთა.მთელს ტანში ნანატრი,ელექტრო მუხტი მივლის.მინდა გულით მინდა ავყვე მაგრამ არ გამომდის.მეშინია.მეშინია.სიამოვნებისგან თვალები მეხუჭება და, დედაჩემის გაცოფებულ სახეს ვხედავ.ჯანდაბა.შეშინებული ხელებს მკერდზე ვადებ და ოდნავ ბიძგს ვაძლევ რომ მომშორდეს.ზურგით ვტრიალდები თვალებს ვხუჭავ.სახეზე ხელებს ვიფარებ.ის ისევ აქაა ისევ ისეთი მზერით მიყურებს.მთელს ტანში ცახცახი მივლის და ცრემლები ღაპაღუპით მიგორდება თვალებიდან.ის მხარზე ხელს მადებს ცდილობს შემატრიალოს მაგრამ არ მინდა.არმინდა ამ დგომარეობაში მნახოს და,გავრბივარ.მივრბივარ და ჩემს ყურთასმენას რამდენიმე ადამიანის ნაბიჯების ხმა ესმის...ჰო ვერცკი გავექცევი.მანქანამდე აქოშინებული მოვედი.უკანა სავარძელზე ვკალათდები.თავს კალთაში ვიდებ და ვბღავი.ვასწრებ სანამ ის მოვიდეს.რატომ დედა რატომ მიბრაზდებით.
შედარებით ვმშვიდდები.კარი იღება და ის გვერდით მიჯდება.ერთხანს ხმას არ იღებს.
ბოლოს ალბათ ბეზრდება ჩემი ტირილისგან ამომჯდარი გულის ოხვრა.
-მეორედ აღარ გაიქცე!
ისე მკაცრად,ისე სერიოზულად და ხაზგასმით მეუბნევა...ღმერთო ნაწყენია.
.....
-გიო!გიო სად ხარ?ნუ მემალები გთხოვ.გამოჩნდი უკვე მაშინებ.
ვემუდარები ვეხვეწები რომ გამოჩნდეს მაგრამ არსად არაა.
ჰაზროდ დავდივარ ქუჩებში და ვეძახი რომ გამოჩნდეს.უცბათ ვხედავ.დედას უზის კალთაში და მამა თავზე ხელს უსმევს.ისეთი სითბო იღვრება მათ თვალებში.გაღომებული მივრბივარ მათთან.
-დე!მა!
ნაბიჯს ვადგამ რომ ჩავეხუტო მაგრამ თითქოს ჩვენს წინ უხილავი კედელია ვერ ვუახლოვდები.ვუყვირი ვეძახი.ჩემსკენ ტრიალდებიან.შემზარავად ზიზღიანი თვალებით მიყჰრებენ.მიყურებენ და ხმას არ იღებენ.
-გიო.უთხარი რომ შენი დატოვება მაიძულეს...გთხოვ.
თვალებ ანთებული მიტრიალდება.
-შენ მე შეიხში გამცვალე!აი ისიც!
მოდის ხელს მკრავს და მე როგორც ყოველთვის შეიხს ვივარდები მკლავებში 4ივე რეთად არაადამიანური ხმით დამცინიან.შეიხი ისევ სიმაღლიდან მაგდებს და,მე ისევ წამოკივლებით მეღვიძება.
ლოგინში წამომჯდარი აქოშინებული აქეთ იქით ვაცეცებ თვალს რომ გავერკვე სად ვარ.
ღამის ნათურას ვანთებ დაბალი შუქი იღვრება ოთაღში.ლოგინს თვალს ვავლებ.ის აქ არაა.უცნაურია რაც გავიცანი.რაც აქ ვართ სულ ჩემს გვერდით სძინავს მაგრამ დღეს არა.სახლში რაც დავბრუნდით ხმაც არ გაუცია.თავის კაბინეტში ჩაიკეტა და იქიდან არ გამოსულა.მეგონა ღამე მაინც დაწვებოდა აქ მაგრამ როგორც სჩანს გაბრაზებულია.
....
დღეს შაბათია.ის ისევ არ წევს ჩემთან.უკვე 5დღეა თითქმის არცკი მელაპარაკება.ეს უკვე აუტანელია ჩემთვის.ნამდვილ აბრეშუმის პენუარზე,გრძელ აბრეშუმის ხალათს ვიცმევ და მისაღებში ჩავდივარ.უცნაურია არავინ მხვდება.არც ქალბატონი აიშე.ბარზე მისი ტელეფონი დევს.ნერვიულად აქეთ იქით თვალებს ვაცეცებ.ვრწმუნდები რომ არავინაა ტელეფონს ვიღებ და,სასწრაფოდ ვკრეფ ნომერს.
-გისმენთ.
ყველაზე ნაკლებად მისი ხმის გაგონება მინდოდა.ზიზღისგან ტანში ჟრუანტელი მივლის.
-გისმენ.
ნიტაა!მალაპარაკე ნიტაა.ყურებში ჩამესმის ნანატრი ხმა.როგორ მინდა მოვეფერომ
-მომშორდი აქედან.ხომ გითხარი შენ დას აღარცკი ვახსოვართ რომ ყვარებოდი არ მიგატოვებდა.
სიბრაზისგან ერთიანად კანკალი მივლის.ნაგავი როგორ ბედავს და ამას ეუბნევა.
-ვიცი შენ ხარ.
-როგორ ბედავ და ასე ელაპარაკები!იცოდე მოგკლავ!
კბილებში ვცრი გამწარებული.
-ქალბატონიც გამოჩენილა.რაო მოხუცს ვეღარ ელევი.
-მოკეტე და მალაპარაკე ჩემი ძმა!
-შენ მოკეტე და ის მითხარი ფულს როდის გვიგზავნი.სხვათაშორის შენს ძმას ფეხსაცმელები არააქვს და ჩუსტებით დაგვყავს.არა ჩემზე რომ იყოს არცკი
დავხარჯავდი მაგაში ფულს მაგრამ...ხალხს რა ვუყო.
-შე წყეულო!ბავშვს წესიერად მოექეცი თორემ გეფიცები...გეფიცები....
ნაბიჯების ხმა მესმის.ტელეფონს სასწრაფოდ ვთიშავ და ისევ
,თავის ადგილზე ვდებ.გულს ყელთან ვგრძნობ გაავებული ვარ.ნაგავი როგორ გაბედა და როგორ უთხრა რომ არ მიყვარს და მივატოვე.თვალიდან გადმოგორებულ ცრემლს მუშტით ვიწმენდ და,ალბათ ალქაჯსაცკი ვგავარ ისე ვარ გაავებული.
-რახდება.
ამწუთას ისევარ გულ მოკლული თვით,შეიხიც კი,ვერაფრით გამაოგნებს.ყურადღებას არცკი ვაქცებ გვერდს ვუვლი კიბეებზე ავრბივარ და საძინებელში გულ ამომჯდარი შევდივარ.ბოღმა ყელში მეჩხირება მახრჩობს,მგუდაცს.ნერვებს ვეღარ ვთოკავ და ერთი ხელის მოსმით სარკისწინ არსებულ ყველა ნივთს ძირს ვყრი.კარებში გაოგნებულ სავაშს ვლანდავ ჯერ მე,მერე იატაკზე მოყრილ ნივთებს აკვირდება.ზურგს ვაქცევ და ვცდილობ ადამიანის იერი რამენაირად დავიბრუნო...არ მინდა ამ დგომარეობაში მნახოს.მხარზე ხელს მადებს ვცდილობ მომაცილოს ხელი მაგრამ ალბათ ამდენი უხეშობა მასაც ყელში ამოსდის უხეშად მავლებს მხრებზე ხელს და თავისკენ მატრიალებს.უსიყტოდ მაჟინდება თვალებში.ღმერთო ვცდილობ,ყველანაირად ვცდილობ რომ მოვეშვა...მაგრამ ლილიზე ბრაზს ვერ ვაკონტროლებ და გაავებული ვუყურებ თვალებში.
ზურგის ტკივილს ვგრძნობ და ვაანალიზებ რომ კედელზევარ აკრული.უხეშად მვარდება ტუჩებზე და მკოცნის.ხალათის ქამარს ითრევს და ისიც მაშინვე ნებდება.მხრებს მინთავისუფლებს და სრიალით ეცემა ძირს.წამით თვალს ვაყოლებ რძისგერ აბრეშუმის გუბეს ჰგავს.მხრებს მიკოცნის და ნეტარებისგან მითრთის.ჰო თავს ვეღარ ვერევი და მეც ვყვები...ხელებს მხრებზე ვხვევ,თითებს თმაში ვუცურებ...ამდენი ხნის ოცნებას ვისრულებ...ღმერთო რა ნაზი,წმინდა და ჰაეროვანი თმებიაქვს.პენუარიც ხალათის გვერდით ეცემა.ჩვენკი ლოგინზე ვინაცვლებთ წელს ზემოდან სრულიად შიშველი ვარ.ჰო მის წინაშე შიშველი პირველად არ ვარ.მაგრამ ამ დგომარეობაში არასდროს არ ვყოფილვარ.ხარბათ მაკვირდება ზემოდან.ჩემს მკერდს ელამუნება კოცნის და დახშული კვნესა მწყდება პირიდა.ჩემს თავს ვერაფერს ვუხერხებ სიამოვნებისგან წელი მეზნიქება.კოცნის ბილიკებით ზემოთ იწევა.ლავიწზე სველ კოცნას მიტოვებს ყელში.თავს უნებურად ზევით ვწევ რომ გავუნთავისუფლო გზა.ტუჩებზე მკოცნის.ჟინით სავსეს.ყურებთან მისი ვნებისგან არეული სუნთქვა და ჩავარდნილი ხმა მესმის.
-მგონი მზად ხარ დაგიმტკიცო რომ,იდიოტი იმპოტენტი არ ვარ!
ღმერთო ამ დგომარეობაშიცკი არ უშვებს შანს,რომ არ წამკბინოს.მინდა მინდა მაგრრძნობინოს რომ ვუყვარვარ.ამდენ ბოროტებას ვეღარ ვუძლებ.თმებში ხელებს ვუცურებ,ახლოს ვიზიდავ და ზედ მის ტუჩებზე ვეჩურჩულები.
-მგონი მზად ვარ დამიმტკიცო რომ.იდიოტი ინპოტენტი არ ხარ.
ზედ ჩემს ტუჩებთან ეღიმება.მვარდება და გაუმაძღრად მკოცნის....
არაადამიანური სიამოვნების მერე.გადაღლილი მთელი ტანით მაწვება ზემოდან...ჯერ კიდევ აქოშინებულები ვცდილობთ სუნთქვა დავირეგულიროთ.თავი ჩემს მკერდზეაქვს დადებული და სიამოვნებისგან გადაღლილი მებუტბუტება.
-წარმოუდგენლად გემრიელი და ჰაეროვანი ქალი ბრძანდებით,ქალბატონო ნიტა.
-თქვენ კი წარმოუდგენლად უგემური და მძიმე და მე ამ სიმძიმეს, მთელი სხეულით ვგრძნობ.
ის მცილდება ხელებით საწოლს ეყრდნობა ჩაფიქრებული მაკვირდება შემდეგ საწოლზე ზურგით ეცემა მასზე მიხუტებს.მძიმედ ოხრავს.
-ალახს ყოველდღე მადლობას ვუხდი,რომ იმ დღეს მე ოთახი შემეშალა.
მეღიმება თითქოს ჩემს ფიქრებს და შიშს ამბობს.
-ღმერთს ყოველდღე მადლობას ვუხდი რომ, იმ დღეს შენ ოთახი შეგეშალა.
შუბლზე მხურვალედ მკოცნის და ბრძანებას სცემს რომ ძილის დროა.მეც ცხოვრებაში პირველად, იმას ვაკეთებ რასაც ამბობს. რადგან წინააღმდეგობის გაწევას აზრი არააქვს.თვალებს ვეღარანაირად ვაიძულებ რომ, გავახილო და მის ნატით, გამოქანდაკებულ სხეულს ვუყურო.