I თავი
გამოვედი ნარკოზიდან...თვალები გამინათდა...ტვინმა ფუნქციონირება დაიწყო...ვსუნთქავ...ვსუნთქავ 7 საათიანი ოპერაციის შემდეგ.
მე გულის დაავადება მჭირს.ჩემი გულის ორივე სარქველი განადგურებულია,დაფლეთილია.ოპერაციის შემდეგ თითქოს თავიდან დავიბადე.პირველად ჩავისუნთქე ჰაერი და მივხვდი რომ ცოცხალი ვარ!ცოცხალი ვარ და არ მოვმკვდარვარ.შემიძლია კვლავ შევიგრძნო სიხარული და სიყვარული,კვლავ ჩავეხუტო მშობლებს,მეგობრებს და მიკს.ალბათ მოსაცდელში მელოდება და ნერვიულობს.ნერვიულობს ჩემ გამო.ისეთი გრძნობა მაქვს თითქოს ჩვენ ორს შორის უხილავი ძაფი არსებობს,რისი საშუალებითაც ერთმანეთს ვეხებით და ერთმანეთის სიყვარულს შევიგრძობთ.ვგრძნობ როგორ ნერვიულობს.გამალებით უცემს გული,ხელები უკრთის,ძვლები ეყინება და ვეღარ აზროვნებს.იმედია მალე გავალ...მომენატრა.

II თავი
მალევე ჩამეძინა.უცებ ხმა მომესმა-"შემიშვით""შემიშვით".ეს მიკის ხმა იყო.მას ჩემი ნახვა უნდოდა და კვლავ გაჰყვიროდა,მაგრამ უშედეგოდ,მისი შემოსვლა ხომ ჯერჯერობით არ შეიძლებოდა.
სულ დამავიწყდა.მე ქეითი მქვია,ქეით ჰენდერსონი.პატარაობიდან მაწუხებს გული.პირველად სამი წლის ასაკში აღმომიჩინეს.ჩემთვის ეს საკმაოდ მტკივნეული თემაა.ახლა 17 წლის ვარ,ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე.ვინ წარმოიდგენდა,რომ პატარა ნიუ-ჯერსიელ უწყინარ ქეითს ასეთი დაავადება დაემართებოდა.3 წლიდან მოყოლებული ყოველი დღე ტანჯვა იყო ჩემთვის.ზოგჯერ სიკვდილზეც მიფიქრია,მაგრამ შემდეგ ვიხსენებდი ბედნიერ მომენტებს და ყველაფერი მავიწყდებოდა.მართალია ასეთი მომენტები ბევრი არ ყოფილა ჩემს ცხოვრებაში,მაგრამ მაინც ღირდა ამ ყველაფრისთვის სიცოცხლე.16 წლის ასაკში მიკი გავიცანი,მიკი მური.ის თავდავიწყებით შემიყვარდა და დღემდე მიყვარს.ის ჩემი ცხოვრების მეგზურია და იმედია მუდამ ასე იქნება.


ეს მოთხრობა ადრე დავწერე და გადავწყვიტე გამეგრძელებინა.ჯერჯერობით ამ ორ თავს შემოგთავაზებთ და თუ მოგეწონებათ დანარჩენ თავებსაც დავდებ.????