-ალექსანდრე უყურებ რა ფორმაში დადის?-ბოლპს ვეღარ მოითმინა და ჩემთან რადგან ვერაფერს გახდა დემეტრესთან მივიდა.
-კარგი რა დემეტრე?იაროს,შენ მაინც რაში გეშლება ხელი?
-მართალი საყვარელო,შენ რაში გაინტერესებს ამას რა ეცმევა.-ქერა აწიკვინდა.
-გოგონა,ამას სახელი აქ და ანა ქვია-მეც თათკას შეცდომა შვუსწორე და ტეკეფონზე მესიჯობა გავაგრძელე.
-ანა ჩვენ აქ შენზე ვსაუბრობთ შენ კი ვიღაცას ემესიჯები?-დემეტრე არ ცხრებოდა.
-დემეტრე ეს ვიღაც კი არა ანდრიაა და საერთოდ შენ ვინ გთხოვს ჩემ მოვლას და დედობის გაწევას?-თვალებში ჩავაშტერდი და კარგათ ვხედავდი,როგორ ელავდნენ მისი შავი სფეროები სიბრაზიზგას.
არაფერი უთქვამს ადგა და წავიდა,მე კი პირველ გამარჯვებას ვზეიმობდი.
მეორე დილით სიცხისგან დაუძლურებული და გათიშულები ყველა სადღაც ვეგდეთ.საშინლად ცხელოდა და არც არაფერი იყო გასართობი.
-აუ რამე ვითამაშოთ რაა-ქერა ფეხზე წამოიჭრა.
-და მაინც რა?-თაზომ დაწვრილებული თვაკებით გახედა.
-სიმართლე თუ მოქმედება.
-უკვე მობეზრებული მაქვს,მაგრამ სულ არაფერს ჯობია.-ყველა ფეხზე წამოვჯექით.
ბოთლიც ვიშოვეთ და თამაში დავიწყე.
მალე ანდრიაც შემოგვიერთდა და ჩვენი გოგოც გაინაზა.საშინლად მომეშალა ნერვები,მას ხომ ყავსბშეყვარებული?! რატომ ყლაპავს ანდრიას დანახვისას ხარბათ ნერწყვებს?რატომ ინაზება და სისულელეებს რატომ იწყებს?ნორმალურობით არ გამოირჩვეა მაგრამ ანდრიასთან უკვე ზედმეტებში გადადის.
-ანა ს თუ მ?-ფიქრებიდან ვაკოს ხმამ გამომიყვანა.
-მ.
-მიდი რა ცივი წყალი მომიტანე-გამეკრიჭა და მეც მის ნებას დავყევი.მეც რა ბედი მაქვს,ბოთლი დავატრიალე და რა თქმა უნდა დემეტრეზე შეჩერდა.
-ს თუ მ?
-ს-ფიქრის შემდეგ გონებაში ჩემთვის ყვეკაზე საინტერესო კითხვა ამომიტივტივდა თავში.
-რატომ წახვედი?-შეცბა მაგრამ შემდეგ საუბარი დაიწყო.
-იმ ადამიანს რომელიც მე მიყვარდა და მიყვარს სხვა უყვარდა,ახლა კი რა ხდება არ ვიცი.
-ერთი წუთით.ესეიგი მას-თითი თათასკენ გავიშვირე,თუ რაც ქვია.-სხვა უყვარდა,შენ როცა გაფრინდი ისიც წამოგყვა და ახლა ერთად ხართ,მაგრამ არ იცი ახლა რა ხდება?? დავიბენი.
-პასუხი გაგეცი ახლა კი მე ვატრიალებ-გინდოდა არა პასუხი?მიიღე?!უარესად დაიბენი.მიდი ახლა და არკვიე რა მოხდა,ნ რა ხდება.
-ბავშვებო მომწყინდა და გავალ რა-ფეხზე ავდექი და ოთახში ავედი.ყველაფერზე ფიქრი დავიწე მაგრამ მაინც ვერ ვხვდებოდი ვისზე საუბრობდა დემეტრე.თუ მას სხვა უყვარს რატომაა ის თათკასთან ერთად?ან ვაკოს რისი თქმა უნდოდა?ვაკო,აი პასუხი.
უცებ გავედი აივანზე და ბოლო ხმაზე დავიყვირე ვაკოს სახელი.ისიც წამიერად გაჩდა ჩემ გვერდით.
-ვაკო,მითხარი რას მიმალავ.ვინ გოგიზე საუბრობდა დემეტრე?რატომაა ის იმ ქერასთან თუ არ უყვარს ის?-კითხვებს ერთმანეთს ვაყრიდი.
-გოგო დაწყნარდი.საიდან უნდა ვიცოდე რამე?ნორმალური ხარ?
-კარგი ხო ბოდიში.-ვაკო ოთახიდან გავუშვი მაგრამ მე ჯერ არ მოვისვენებდი,ადვილად არ დავთმობდი ამ საქმეს.ჩემ ოთახში გავატარე დარჩენილი დღე,მეორე დილით კი თბილისში დავბრუნდით.დასვენება დღეს სრულდებიდა ჩვენ კი ამ ღამის გატარება კლუბში გადავწყვიტეთ.სიმართკე გითხრათბეს ფაქტი არ მისამოვნებდა მაგრამ გული რაღაცას მიგრძნობდა ამიტომაც ბოლოს დავთანხმდი მათ შემოთავაზებას.კლუბში წასვლამდე მობატრებულ დედიკოს ვეჭუკჭიკებოდი,შემდეგ რაღაცეები გავაკეთეთ.მარინასგან წამოსული კახას მივუჯექი გვერდით და კალათბურთის ყურება დავიწყეთ.ისნსხვა გუნდისკენ იყი,მე კი ისევ უცვლელ გუნდს ვგულშემატიკვრობდი.ჩემები როცა აგდებდნენ ბოლო ხმაზე გავყვიროდი,კახაც ისევ გულშემატკივრობდა თავის გუნდს.ბოლოს რა თქმა უნდა ჩემმა ბიჭებმა.მოიგეს და კახას მთელი საათი ვეჩიჩინებოდი.ის კი უბრალოდ იცინოდა და ხმას არ იღებდა,ბოლოს ესეც მომბეზრდა ალექსი კინსახლში არ იყო მისთვის,რომ მომეშალა ნერვები ამიტომაც გადავწყვიტე ჩემი პატარაბვაჟკაცი გამეწვალებია,გამოვიცვალე და ნიაკოსთან და გიოსთან წავედი.სახლში მხოლოდ ნია და იო დამხვდა გიოც წასული იყო.
-ნი გიო სადაა?
-ეგენი და ბიჭები თათუშკებს აცილებენ.
-მოიცა სად მიდიან თათუშკენი და დემე?
-დემე არსად თათუშკები ბრუნდება უკან?
-რატო?
-მე რა ვიცი ანა.
-აუ რა მაგარია-ბოლო.ხმაზე ჩავრთე სიმღერა და ცეკვა დავიწყე,ბოლოს ისევ ნიაკომ გამაჩერა მე კი მაშინვე იოს წვალება დავიწყე.დროც მალე გავიდა და ჩვენი მომზადების დრო მოვიდა,სახლში ნიაკომ არ გამიშვა და მისი ერთ-ერთი კაბა მათხოვა,მეც მალე მოვემზადე,ნიაკოც და იო ბებიასთან წავიყვანეთ.გიოს დედა ძალიან კარგი ქალია,ნიაკო სიგიჟემდე უყვარს იოზე კი ჭკუა ეკეტება.
იო როცა დავტოვეთ ახლა კლუბში წავედით.ბიჭები უკვე იქ იყვნენ,ჩვენც მათთან დავსკუპდით.
გვიანობამდე ვიყავით იქ,ბოლოს ჰაერი აღარ მეყო და აივანზე გავედი,ცოტათი შემცივდა კიდეც მაგრამ შიგნით არ შევსულვარ.უცებ ჩემთვის ნაცნობი და საყვარელი სურნელი ვიგრძენი,ტანში რაღაცამ გამცრა,ჟრუნატელმა დამიარა და გული საგრძნობლად აჩქარდა.შევბრუნდი და მას წინ ავესვეტე.
-გინდა რამე?
-არა არაფერი.
-დემეტრე.
-გისმენ ანა.
-რატომ წახვედი?-ვეღარ მოვითმინე
-შენ გამო ანა.
-ანუ მე ვარ დამნაშავე.-თავი დამიქნია.-რატომ?
-შენ,რომ ის ვიღაც არ შეგყვარებოდა უნივერსიტეტიდან არ წავიდოდი-ისტერიული სიცილი ამიტყდა.
-კი მაგრამ ახლა რაღა აზრი აქვს?შენ ხომ გყავს თათა?
-არა ანა,თათა ჩემი არაა.მას ყავს შეყვარებული ის აქ უბრალოდ ერთი ჯიუტიბგოგოს საეჭვიანებლად გამომყვა,ეს თვითონაც სჭირდებოდა.
-ის ჯიუტი გოგოც მე ვარ?
-კი ანა-ის ჩემ სახელს რაღაც განსხვავებულად წარმოთქვამდა.
-და ახლა?
-ახლა…ახკა დრო მოვიდა ანა.
-რისი დრო დემეტრე?
-იმის რაც ამდენი ხანი უნდა მეთქვა.
-რა უნდა გეთქვა დემეტრე?
-მიყვარხარ ანა.-აი თურმე ის კარგი რა ყოფილა რასაც გული მიგრძნობდა.მივედი და ხელები მოვხვიე.
-მეც მიყვარხარ დემეტრე-ამ სიტყვებს კი ჩემი საყვარელი მელოდია მოყვა.feeling better-ის მოლოდიას ვაყოლებდით ტანს და თან ერთმანეთს ვუმზერდით.შემდეგ კი ნელა დაიხარა და ბაგეებზე ნაზი შეხება ვიგრძენი.და აი დღის მშვენიერი დასასრული.
დილით როცა გავიღვიძე თავი საშინლად მტკიოდა.უცებ ამომიტივტივდა გასული დღის მოვლენები და შემეშინდა,რომ ეს ყველაფერი სიზმარი არ ყოფილიყო.იქნებ მართლა დამესიზმრა,შეიძლება მართლა არ ყოფილა ის ყველაფერი?ირგვლივ მიმოვიხედე და უცხო ოთახში ვიყავი,ამან კი უარესად დამაბნია.მგონი სასტუმროში ვიყავი,მაგრამ რა მინდა აქ?თავის ტკივილს ისევ ვერაფერს ვუხერხებ მაგრამ მაინც ვატან თავს ძალას და საბანს ვიძრობ.ვშეშდები,სადაა ტანსაცმელი?ანა რა ჯანდაბა გააკეთე?
იქვე მიგდებულ ხალათს ვავლებ ხელს და აივნისკენ მივდივარ.
თქვენ არ იცით რა დღეში ვვარდები როცა იქ,ჩემ წინ დემეტრეს ვხედავ.წელზემოთ შიშველი დგას მოაჯირთან და სიფარეტს ეწევა.
-დემეტრე-ჩუმათ ჩავიჩურჩულე.ისიც მობრუდა და გამიღიმა.
-პატარა,გაიღვიძე.-დაიხარა და კისერში მაკოცა
-სად ვართ?
-სვანეთში-რაო?კი მაგრამ როგორ აღმოვჩდით აქ?
-აქ რა გვინდა?
-ჯვარი დავიწერეთ-არა ეს შეუძლებელია.მაგრამ უბედნიერესი ვარ.მართალია ჯერ არაფერი მახსოვს მაგრამ მაინც მიხარია.ეს იმას ნიშნავს,რომ ეს ყველაფერი სიზმარიბარ ყოფილა.
მივედი და ხელბი მოვხვიე.
-კარგათ გეძინა?
-კი-ჩუმატ ვეუბნები და იქვე სკამზე ვჯდებით.თავს მკლავზე ვდებ და ისევ სიზმრების სამყაროში მივდივარ.საშინლად მეძინება და რა ვქნა.
თვალებს,როცა ვახელ დემეტრე საწოლზე ჩემ გვერდით წევს და ტელევიზორს უყურებს.მე ვიწევი,ჩემ ტანსაცმელს ხელს ვავლებ და სააბაზანოში შევდივარ.უკან როცა ვბრუნდები მის გვერდით ვჯდები.ცოტახანინასე ვიყავით,შემდეგ კი ქვევით ჩავედით და ვჭამეთ.სვანეთში დიდიხანი არ გავჩერებულვართ,ჩვენებმა არ დაგვაყენეს ამიტომაც მალე დავბრუნდით უკან.
ყველა სათითაოდ გვილოცავდა და ჩვენც გვიხაროდა,მართლა ძალიან გვიხაროდა.
მალე ქორწილისთვის დავიწყეთ მზადება,რომელიც აგვისტოში დავგეგმეთ.არ იყო დიდი დრო დარჩენილი.გაზაფხული მალე დამთავრდება ჩვენ კი ჯერ არაფერი კაგვიკეთებია.
მაგრამ როგორც კი უნივერსიტეტი დამთავრდა მაშინვე დავიწყეთ ყველა წვრილმანის მზადება.
საშინლად დაბნეული ვიყავი,თავ ყველაფერი მომწონდა თან არაფერი.
კაბის არჩევის პერიოდი კი ყველაზე სასწაული იყო.
იმდენად მხიბლავდა ჩემ ტანზე თეთრი დედოფლის გაშლილი კაბა არ ვიცოდი რომელი ამერჩია.ბოლოს კი გავაკეთე არჩევანი.ქალთევზას გიპიური კაბა ავიღე,არც ძალიან ბრწყინავი და არც ძალიან სადა.ზუგი კი ამოღებული ქონდა.
17 აგვისტო.ჩვენი ქორწილის დღე.
დილიდანვე აჟიტირებული ვარ.პრინციპში ღამითაც არ მეძინა კარგათ.თითქმის ყოველ ერთ საათში ვიღვიძებდი და დროს ვამოწმებდი ხომ არ დამაგვიანდა-მეთქი.
თუმცა მაინც ნიაკომ და ირინკამ გამაღვოძეს.ირინკა ჩემი მეჯვარეა.მართალია ის არაა ნიაკოს მსგავსათ საუკეთესო მეგობარი მაგრამ მასთან ცუდი ურთიერთობა არვ ერთს გვაქვს.პირიქით თითქმის სულ ერთად ვართ.
საავაზანოში შევვარი და ვიბანაბე,იქიდან გამოსულს კი მაშინვე სარკესთან მიმიჩინეს ადგილი.
ერთი მაკიაჟს მიკეთებდა მეორე თმას.
კაბა ჩემით ჩავიცვი და როგორც იქნა სხვებიც მოვიდნენ.
დემეტრე-ამას სიტყვებით ვერ ავღწერ,მისი დანახვისას რა შოკი განვიცადე.ის საშინლად სიმპატიური იყო.უზომოდ მეტი,რომ არ შეიძლება.
მოვიდა და ხელები მომხვია.ფოტოები გადაგვიღეს და შემდეგ გავუყევით დარბაზისაკენ მიმავალ გზას.
იქ ყველა გვილოცავდა,შემდეგ ცეკვავდნენ ერთობოდნენ.ფოგიც ჩვენთან მოდიოდა და ფოტოს გადაღების შანს ხელიდან არ უშვებდა.
მომწონდა ეს ყველაფერი,მაგრამ ყველაზე კარგი ის იყო,რომ არანაირი ჩხუბ.
10 დეკემბერი.
მე და დემეტრე ჩვენ კუთვნილ სახლში ტახტზე ვზივართ და ერთად ვუყურებთ ურჩხულ და მზეთუნახავს.გიკვირთ არა რატომ? მეც არ ვიცი მაგრამ მინდა,თან ძალიან.
არა როგორ არ ვიცი რატომ,ყველაფერი ვიცი.უბრალოდ შესაფეროს მომენტს ველოდები როდის ვთქვა ეს ყველაფერი.მაგრამ უკვე ვეღარ ვითმენ.
-დემეტრე.
-გისმენ პატარა.
-შენ იცი მე სანამდე მიყვარხარ?
-არა,სანამდე?
-ცამდე,ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე.-ისევ დავიმსახურე მისგან ყელში კოცნა.-შენ იცი კიდევ ვის ეყვარები ასე?
-არა,ვის?
-აი მას-მისი ხელი ავიღე და მუცელზე დავიდე.
ამას რა ამბები მოყვა ვერ ავღწერ.უბრალოდ საოცარი იყო.
შემდეგ იყო მთელი ცხრა თვე კაპრიზები,ტოქსიკოზი და უძილობა.უხასიათობა არ მქონია რაც მახარებდა.
2 მაისი.
ღამით საშინელი ტკივილი მაღვიძებს.უკვე თავს ვეღარ ვიკავებ და ბოლო ხმაზე ვიწყებ კივილს.დემეტრე მაშინვე იღვიძებს და ხვდებარაც მჭირს .
წამოდგომაში მეხმარება,იქვე უკვე მომზადებულ ჩანთას ავლებს ხელს და სამშობიაროში მივდივართ.
საშინელ ტკივილს დიდიგაღიმების მიზეზი მოყვა.
ჩვენ შეგვეძინა პატარა და მამიკოს ასლი ბიჭი.
გაბრიელ დადეშქელიანი.
პალატაში ვიწექით მე და გაბრიელი,დემეტრე კი იქვე იჯდა და ჩემი ხელი ეკავა.ძალამოვიკრივე და ჩუმათ ამოვიჩურჩულე.
-ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე.

მე შენ მიყვარხარ და იცი რატომ?
თვალები,რომ გაქვს ცასავით სათნო.
თვალები რომელიც მე სწორ გზას მანახებს.
თვალები,რომელიც მუდამ ანათებს.
მე შენ მიყვარხარ და იცი რატომ?
სულ,რომ იღიმი და სულ,რომ ხარობ.
შენი თვალები მუდამ ანათებს.
შენი გული კი მუდამ კაშკაშებს.
მე შენ მიყვარხარ და იცი სანამდე?
ცამდე,ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე.