რამდენიმე დღე ქალაქში მოგზაურობდნენ და ძველ და ახალ ცვლილებებზე საუბრობდნენ და ადარებდნენ ცვლილებებს იცინოდნენ ამაზე.უმცროსი ძმებიც თან ახლდნენ ყველგან.აარონს იოლად მიეჩვივნენ.ერთ-ერთი ასეთი გასეირნების დროს ლიზამ თავისი ძველი კლასელი იპოვა რომელიც სკოლის შემდეგ არ ენახა.ლიზას ამაზე ყურადღება არ გაუმახვილებია თუმცა ბიჭი გაოცებული უყურებდა ლიზას მხოლოდ სახის რამდენიმე ძველი ნაკვთი ამოიცნო მხოლოდ, მიუახლოვდა და ლიზამაც ამოიცნო.
-გამარჯობა ბექა._ბიჭი კიდე გაოცებული იყო ნანახით.-ეს მე ვარ ლიზა აღარ გახსოვარ?!
-ვერ ვიჯერებ რომ შენ ხარ შენ..ის ქალაბიჭა?რაგაც მეეჭვება...
-ნუ.... მთლად ეგეთი აღარ ვარ მაგრამ ის ლიზა კი ვარ ვინც შენს კლასში სწავლობდა._ ღიმილით ესაუბრებოდა ლიზა ძველ ნაცნობთან.
-ვერასდროს წარმოვიდგენდი რომ ასე შეიცვლებოდი._ღიმილით გადაეხვია ბექა გოგოს.
-სულ ისეთად ხო არ დავრჩებოდი არა?!გავიდა წლები და ცხოვრება შეიცვალა...ჩვენი ყველას ცხოვრება შეიცვალა.
-ხოოო უკვე წლებია გასულიიი._ცოტა გვერდულად ჩაილაპარაკა ბიჭმა.ამ დროს შეიმჩნია ბიჭები._ვააა თქვენც აქ ხართ ბიჭებო?
-ხო კაია რომ შეგვიმჩნიე თორე ისევ ვიჩრდილებით ჩვენი დის ჩრდილში_გახალისებულმა ჩაილაპარაკა ლუკამ თან სულელივით იღიმოდა.მოკლედ გაიცნეს ერთმანეთი მერე წარსული გაიხსენა.და კიდევ რა თქმა უნდა საქმე და თემა ისევ ნიკამდე მივიდა.რადგან ბექა ლუკას ახლო მეგობარი იყო.უცებ თემა მათკენ წავიდა უხერხული სიტუაცია ჩამოვარდა და ამჯერად ეს ლიზამ გააკეთა.
-როგორაა?_თვალებში შეხედა და ამით მიახვედრა ვისზეც ესაუბრებოდა.
-ნორმანულად..._შეყოყმანდა -თქვენ რა მისთვის არ გითქვამთ?.._ძმებს გახედა.
-არა ვერ მოვახერხეთ _დასევდიანდა საბა და ძმას გახედა.
-რა?..რა უნდა ეთქვათ?_დაიბნა ლიზა.
-რამდენიმე წლის წინ ნათია გარდაიცვალლა მესამე ბავშვზე მშობიარობას გადაყვა არც მანამდე იყო კარგად მარა ბავშვზე უარი მაინც არ თქვა და გააჩინა.
ტუმცა ახლა ახალგაზრდა ნიკას უწევს ამ ასაკში სამი შვილის გაზრდა და რჩენა._დასერიოზულდა ბექა.ლიზას კი ამის წარმოდგენაზე ცრემლები წამოუვიდა ძველი დროც გაახსენდა.ის არც თუ ისე სასიამოვნო თუმცა უკვე მოგონება.სევდამ და დარდმა მოიცვა მისი არსი მთლიანად.თვალი გაუშტერა შორეულ წერტილს და სხვა სამყაროში იყურებოდა.აარონი კი რომელიც მის გვერდით იჯდა მთელი ძალით მოეხვია.
-(ჩაახველება)კარგიიიი ლუკა შენ რას შვები?ბავშვები?_ლუკამ შეეცადა საუბრის თემა შეეცადა მაინც.
-ბავშვები?ვისი ბავშვები?_უცებვე გამოერკვა ლიზა შორეული ფიქრებიდან.
-რა თქმა უნდა ჩემი _ღიმილით გახედა ბექამ ლიზის.ის კი აარონის მკერდზე თავ მიდებული იჯდა.
-დაოჯახდი?_სევდიანი ღიმილით გახედა გოგომ.
-კი ორი შვილიც მყავს გოგოები ჩემდა საუბედუროდ იდენტური ტყუპები.
-ეს... მაგარია..._იგივე სახით უთხრა.
-ხოოო კაიაა შენ რა ქენი გათხოვდი?_თვალით აარონზე ანიშნა.
-არა...არა ჩვენ...არა..._უცებვე აირია ბიჭი.
-ნუ ნერვიულობ აარონ.ჩვენ უბრალოდ ძმები ვართ_ეშმაკური ღიმილით გახედა ბექას.
-მართლააა_მანაც იგივე სახით გახედა.-ნუ მაშინ გასაგებია ყველაფერი.
-ასე მალე?_აარონი
-ხოო სკოლაში მისი ძმობა ბევრად მეთს ნიშნავდა ვიდრე ნამდვილი ძმების ურთიერტობა.
-აჰ მაშინ გასაგებია.
-კარგიააა ახლა არ გინდა რამე მნიშვნელოვანზე დავილაპარაკოთ?
-მაინც რაზე?
-წვეულებაზე....