დაფეთებულმა გავიხედე უკან და ნაცნობი სახე შევამჩნიე, ღმერთო არ არსებობს, ეს ხომ იაკობია. ნეტა აქ საიდან? ფიქრებიდან იაკობმა გამომიყვანა, როდესაც უცნობს პირდაპირ სახეში ხია. ის სწრაფად გასწორდა თითით ტუჩიდან წამოსული სისხლი მოიწმინდა და ახლა ამან მოუქნია მუშტი, მაგრამ იაკობმა აიცილა და საპასუხოდ მუცელში დაარტყა. უცნობმა ბორძიკი დაიწყო, წონასწორობა დაკარგა. იაკობმა კი მცველებს დაუძახა, რომ ეს ვიღაც კლუბიდან გაეთრიათ და ოი საოცრება. ისინი მას უსიტყვოდ დაემორჩილნენ. შემდეგ მე მომიბრუნდა. პირი ღია მქონდა, მან კი ნიკაპი ამიწია და გაიცინა.
-კარგად ხად? ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე და ვუპასუხე:
-ხო კარგად და შენ? მას ისევ გაეცინა და ღიმილით მითხრა
-ცუდად ყოფნისას მამჩნევ რამეს?
-არა უბრალიდ შენ მე... მადლობა. საოცარია მას ისევ გაეცინა და ირონიულად მითხრა.
-რის მადლობა მუდამ შენს გვერდით მიგულე.
-ხო, აქ საიდან გაჩნდი? არა ნახე რა მას კიდევ გაეცინა. ღმერთო თავისი სიცილით, ღიმილით, ქცევით, ქარიზმატულობით თავიდან ბოლომდე მიპყრობს.
-მე? რავი ლიკუნა იქნებ მითხრა რას ვაკეთებ საკუთარ ბარში? ღიმილით მიუბრუნდა აქვე მომუშავე მომსახურე პერსონალს.
ღმერთო ჩემო. ანუ ამის მანქანა იყო და ამიტომ დაემორჩილა დაცვა უსიტყვოდ?
-შენი? აჰა გასაგებიაა(მე)
-რა არის გასაგები(იაკობი)
-არაფერი ისე ვთქვი ჩემთვის... უაზროდ... (მე)
-კაი და აქ მარტო ხარ?(იაკობი)
-არა კლასელებთან ერთად...ნუ ყოფილ კლასელებთან(მე)
-და ვერავინ შეგამჩნია, წეღან იმ მდგომარეობაში რომ იყავი?
-ისინი მგონი ზედმეტად მთვრალები არიან, იმისთვის რომ რამე შეამჩნიიონ. თავი გავიქნიე, გავიღიმე, მხარზე ხელი დავადე და ჩემი კლასელებისაკენ გავახედე უფრო ზუსტად გოგოსკენ და ბიჭისკენ და დავიწყე ახსნა.
-აი მაგალითად ის გოგო და ბიჭი ისეთი მთვრალებია არიან დაავიწყდათ რომ ტყუპები არიან და ზასაობენ.
იაკობმა გაკვირვებული თვალებით შემომხედა დ მკითხა:
-ტყუპები???(იაკობი)
-ხო ტყუპები(მე)
-შანსი არაა... მეღადავები?
-გინდ დაიჯერე გინდ არა მაგრამ ესეა. დანებების ნიშნად ხელები ზევით ავწიე.
იაკობს გაეცინა და მითხრა:
-ცეკვა არ გინდა?
-ჰმმ ცეკვა. დიდი სიამოვნებით ვაჩუქებ ჩემს გადამრჩენელს ერთ ცეკვას.
-გავუღიმე. მან კი მაჯაზე ხელი მომკიდა, ტანზე ამიკრა. ნელი მუსიკა იყო ჩართული და ჩვენც შესაბამისად ვცეკვავდით. ისე ახლოს ვიყავი მის გულთან რომ ცოტაც და მისი ცემის ხმას გავიგებდი. მას ისეთი თბილი ტანი ჰქონდა არ მინდოდა როდისმე მოვშორებოდი. მერე გავაცნობიერე რომ ის ჩემზე ერთი თავით მაღალი იყო მიყვარს მაღალი ბიჭები. ფუ რა დებილობებზე ვფიქრობ, ამ ბიჭს არც კი ვიცნობ. ასე ვცეკვავდით სანამ ანამ არ მოირბინა ჩვენთან და შეგვაწყვეტინა. შეშინებული და ალეწილი სახე ჰქონდა ფერიც არ ედო.
-ლიდა...ლიდა ნერვიულობისგან ვეღარ ლაპარაკობდა. იაკობს მოვცილდი და წინ ავეტუზე
-რა მოხდა ან?
-იო...იო ის ის ანა უკვე ტიროდა.
-ვიღაც ქალმა დარეკა, ის...ის
მე მხრებში მოვკიდე ხელი და თითქმის ყვირილით ვუთხარი:
-რა დაემართა იოს??
-ავარია, ავარიაში მოყვა.
ძლივს ამოღერღა ანამ. აი ამის გაგონებაზე კი უცებ ხელები ვუშვი, იგივე ალეწილი სახით ვკითხე:
-რა? რა ავარია? ის ისევ ტიროდა.
-იო...იო ის აღარ გვყავს!
ამის გაგონებაზე სულ გავშრი, გრძნობა დავკარგე, ყველაფერი გაშავდა და უგონოდ დავეცი დაბლა. გონს რომ მოვედი თვალები აჭრელებული მქონდა, კარგად ვერ ვხედავდი ადამიანის სახეს ვინც თავთან მედგა მაგრამ კარგად გავარკვიე ის იღიმოდა.
-ლიდ როგორ ხარ? აი ახლა კი გავარჩიე სახე და ხმაზეც ვიცანი. იო იყო ღიმილ ნარევი და შეშინებული სახით მიყურებდა. მე წამოვჯექი და იოს ჩავეხუტე.
-ნამდვილი ხარ? კარგად ხარ? მოიც მოვკვდი და სამოთხეში ვარ?
-კარგად ვარ ლიდ. ძაანაც ნუ ოცნებობ სამოთხეზე, მაინც არაფერი გეშველება ჯოჯოხეთს ვერ ასცდები(იო)
უცებ ხელები ცივად გავუშვი და ანას მივუბრუნდი.
-მოიც მომატყუე? როგორ გაბედე! უნდა წამოვმდგარიყავი მაგრამ იომ მკლავი ძლიერად დამიჭირა და მითხრა:
-ის არაფერ შუაშია, მანაც არ იცოდა. თაკომ ჩემი ტელეფონით, ექიმის სახელით დაურეკა და მოატყუა. გაუგია როგორ დაუძახეთ ბ..ი და სამაგიეროს გადახდა მოინდომა
-თაკო ის შენი ბ..ი?(მე)
-ხო ეგ.
მკვლელი თვალებით ავხედე სახეზე იოს და უფს რა შევამჩნიე ხუთი თითი ეტყობა. სიცილი ამიტყდა ვეღარ ვჩერდებოდი და მერე ისევ დავსერიოზულდი.
-ეგ ხუთი თითი ლოყაზე საიდან?(მე)
იომ ანას გახედა, რომელიც კართან იყო ატუზული და კმაყოფილი გამონეტყველება ჰქონდა.
-ანამ გამასინჯა 15 წუთის წინ როგორი გემრიელი ხელი ქონდა. მაგრამ დარტყმაზე უნდა იმუშაოს თვითონაც რომ არ მოსტხდეს ხელი(იო)-თქვა და გაეცინა
-შენ და შენი შავი იუმორი(ანა)

-შავი იუმორი კი არა წამოდი ხელი ექიმს ვაჩვენოთ. სერიოზული არ იყოს რამე. გადაიხარხარა იომ.
-აჰა კიდე(ანა)
-აუ წავიდეთ აქედან და მერე ვილაპარაკოთ რა... ვთქვი მოწყენილი სახით.
-ჰო მიდი ჩაიცვი ფეხზე და წავიდეთ შენი და არ გამოჩენილა დილის მერე და დავუცაცხანო უნდა.
მე ფეხზე ცმა დავიწყე და თან ველაპარაკებოდი იოს.
-და სადაა?(მე)
-დაქალებთან მივდივარო, დილით მითხრა და იმის მერე არ გამოჩენილა(იო)
-და გასაბრაზებელი რა არი მანდ? ერთობა ალბათ(მე)
-ჩემთან რომ მოდიან გოგოები ეგრე ატყუებენ ისინიც მშობლებს.
მე ფეხზე ჩაცმა დავამთავრე და წამოვდექი. გაბრაზებულ იოს მხარზე ხელი დავადე და ვუთხარი:
-ვიკის შენს გოგოებს ნუ ადარებ ის ბ..ი არ არის.
-ჰა არ წავედით?(ანა)
-ხო მოვდივართ(იო)
გარეთ ნელა გავედით და დერეფანში რომ მივაბიჯებდით ანამ უხერხული კითხვა დაუსვა იოს
-იო(ანა)
-ჰო(იო)
-რაღაცას გკითხავ და არ დაიწყო რაღაცეები...(ანა)
-ჰო მიდი(იო)-თქვა ღიმილით
-ცოლის მოყვანას არ აპირებ?
იოს თითქოს ნერწყვი გადასცდა და ხველება დაიწყო მერე სიცილით და ირონიულად უთხრა:
-არა! შენ ხომ არ გინდა ჩემი ცოლობა?(იო)
ანამ მკვლელი თვალებით შეხედა და დაიმორცხვა, გაწითლდა.
-ეგ რა შუაშია იდიოტო, რამე რომ არ დაახეთქო არ შეგიძლია?(ანა)
-აბა რა დებილობა კითხვას მისვავ ტოო.კარგათ იცი რომ ცოლი ოჯახი და ეგეთი დებილობები არ მინდა. შენნაირი მოკლე ჭკუა კი არ მაქ. ცხოვრებით ვაპირებ დატკბობას.(იო)
-კაი ბოდიში.(ანა)ნაწყენი სახე მიიღო.
აი გარეთაც გავედით ანა მომირუნდა და გადამეხვია.
-კაი კარგად აქ იყოფა ჩვენი გზები(ანა)
-რა? არ მოდიხარ ჩვენთან ერთად?(მე)
-არა არ მინდა(ანა)
-კაი რა გთხოვ გეხვეწები წამო რა, თან მთვრალი ხარ, ეგრე სახში ხომ ვერ მიხვალ. წარმოდგენაც არ მინდა დიანა(ანას დედა) როგორ გაჭედავს(მე)
-გაჭედავს და გაუვლის(ანა)
-რა გჭირს ანა რაა გთხოოვ. შენ რომ მთხოვ, მე ხო მოვდივარ ხოლმეეე(მე)
მოწყენით და ნაღვლიანი თვალებით შევხედე.
-მე სახში გველი არ მყავს, რომელიც ყოველ წამს გამცირებს.
ჩუმად თქვა ანამ. მაგრამ მაინც გავიგე. დიდი ალბათობით იომაც რადგან მან ანას ამ სიტყვებს უპასუხა:
-ან რამე გაწყენინე?(იო)
-ჩემთვის რამეს უნდა წარმოადგენდე რომ მაწყენინო(ანა)
გაბრაზებით თქვა ანამ. იოს კი თითქოს მისი ეს სიტყვები ეწყინა, თავი დახარა, ანასკენ წავიდა დაიხარა, ფეხებში სტაცა ხელები და მხარზე გადაიკიდა. ანა ურტყავდა, ყვიროდა, სთხოვდა რომ დაესვა, თვალებით შველას მთხოვდა. მე კი ვიდექი და ბოლო ხმაზე ვხარხარებდი. იომ მანქანის კარი გამოაღო და პირდაპირი მნიშვნელიბით ჩატენა შიგნით. მიხურა კარი და მე შემომხედა. ბრძანებლური ტონით მითხრა:
-მანქანაში ჩაჯექი.(იო)
ანა წინ ესვა. ამიტომ მე უკან ჩავუჯექი. იოც ჩაჯდა ანა კარებს ეჯაჯგურებოდა მაგრამ ჩაკეტილ კარს როგორ გააღებდა. ბოლოს გაღიზიანებულმა იომ დაჰყვირა.
-შეეშვი მაგ კარს და წყნარად დაჯექი.
ანა შეხტა, კარებს ნელა გაუშვა ხელი იოს შეხედა ცრემლიანი თვალებით და სავარძელს მიეყრდნო. ახლა უკვე დამშვიდებულმა იომ წყნარად უთხრა:
-ღვედი გაიკეთე.
ანამ უხმოდ მოჰკიდ ხელი ღვედს და გაიკეთა. მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია სახშიც მივედით.იო გადავიდა მეც გადავყევი მაგრამ ანა რატომღაც არ გადმოდიოდა. ჩემი ძმა მანქანაში მჯდომ ანას მიუახლივდა, კარი გააღო დაიხარა და გაშეშებული ანას შეხედა. ცოტახანს უყურა ბოლოს კი ხმა ამოიღო:
-გადმოსვლას არ აპირებ?? (იო)
ანამ საპასუხოდ თავი გააქნია
-და შენი აზრით შენი ნებაა?(იო)
ანამ თავი შეატრიალა იოსკენ და კითხვაზე კითხვითვე უპასუხა:
-რა გინდა იოანე?(ანა)
-მინდა გადმოხვიდე და სახლში შემოხვიდე. რადგან მე ეს ძალით არ გაგაკეთებინო.
ანას ცრემლი გადმოუგორდა, ღვედი მოიხსნა, იომ გზა დაუთმო და ხელით დაეხმარა გადმოსვლაში.