მთელი საღამო აფორიაქებულმა გავატარე.ის მოდის და მე გული გამალებით მიწყებს ძგერას.ჯერ მარტო იმიტომ რომ თითქმის 4დღეა არ მინახავს.საშინლად მომენატრა,მაგრამ ამ მონატრებასთან ერთად სირცხვილს და შიშსაც განვიცდი.ჯერ კიდევ ვერ მომინელებია ჩემი უაზრო თავ განწირვა ლილის და ანზორის მიმართ...რომლებმაც თურმე გამყიდეს.მეშინია...არ ვიცი როგორ განწყობაზე იქნება,მასთან დსლაპარაკებას შევძლებკი საერთოდ.ამის გამბედაობა შემწევს.ჯანდაბა მისაღებშია არცკი მიმჩნევს.აიშეს ელაპარაკება და სთხოვს რომ რაც შეიძლება სწრაფად გაშალოს სუფრა რადგან ძაან შია.ბარის მაღალ სკამზე ჯდება ერთ ჭიქა ვისკს ივსებს და სვამს.საშინლად გულ მოკლული ვარ მისი, იგნორით.შეეძლო მომსალმებოდა მაინც.ისე ზრდილობის,მიზნით.
როგორ მინდა მივიდე და ჩავეხუტო.ეს ერთადერთია,რაც დამამშვიდებდა მაგრა...ის ხომ არ მიმჩნევს...სადილადაცკი არ მეძახის,მადიანად მიირთმევს,ფორთოხლის წვენს აყოლევს და აიშეს ხმამაღლა ეუბნება რომ,სამუშაოაქვს და კაბინეტში იქნება...თუმცა ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება რომ ამას ჩემს გასაგონად ამბობს და არა აიშესი.პირს ვაღებ,მინდა ვუთხრა რომ...მან ხომ მითხრა დავილაპარაკებთო?!..მაგრამ ვერ ვბედავ და ისევ ვხურავ.სიბრაზისგან ერთ წვრილ ხაზად მეკუმება.იდიოტი ცდილობს სამაგიერო გადამიხადოს...ტელევიზორს უაზროდ,ვრთავ არხიდან,არხზე უკვე მბრზრდება ეს ყველაფერი...აზრი არააქვს ის დღეს არ დამელაპარაკება.
საძინებელში ავდივარ,ვემზადები და გაბოროტებული ვწვები...თუმცა უნდა ვაღიარო რომ,მისი აქ ყოფნით,მაინც ვმშვიდდები და რამდენადაც,გამომდის,იმდენად მშვიდად მეძინება.
გიო!არ მიხვიდე მაგათთან!ჩემსკენ გამოიქეცი...გიო გთხოვ.მათ ჩვენ დაგვაშორეს...გესმის?
-არა.შენ წახვედი ჩემგან.
-არა.არა გიო მათ მითხრეს...მაიძულეს რომ,აქ წამოვსულიყავი.მაგრამ ნუ ღელავ,მალე დაგიხსნი...ის დამეხმარება,შენს,დასახსნელად და,გპირდები აღარასოდეს,აღარ მიგატოვებ.გეფიცები.
ის ჩაფიქრებული მიყურებს...ერთი შეხედვით თვალებში თითქოს იმედი უდგება.შემდეგ ზიზღით ტუჩები უთრთოლდება და ვიღაცას აკვირდება.მეც ვტრიალდები ზურგს,უკან რადგან შევხედო ვინაა და ის მოდის.ბოროტი სიცილით ხარხარებს და მიბრძანებს მასთან მივიდე.
-იის?! ის არ დაგვეხმარება...მან შენ გიყიდა,ახლა მისი მონახარ.
არ შემიძლია გიოსთან მისვლა რადგან შეუხს ვერ ვეწინააღმდეგები.მასთან მივდივარ...ორივე ერთად ცივად იცინიან.შეიხი ისევ ხელს მკრავს და სიმაღლიდან ვეცემი.
ისევ წამოკივლებით მეღვიძება...ისევ სასოწარკვეთილს და შეშინებულს.სასწრაფოდ ღსმის ნათურას ვსნთებ.დაბალი სინათლე ისევ იღვრება ოთაღში...ისეთი შეგრხნება მაქვს თითქოს ეს ყველაფერი უკვე იყო ჩემს ცხოვრებაში...შუბლზე ხელს ვიდებ და ოფლს ვიწმენდ.თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ სუნთწვა დავირეგულირო,უცბათ გიოს ზიზღით სავსე თვალებს ვლანდავ.ღმერთო უბრალოდ წარმოუდგენელია,4 წლის ბავშვს ასე ცივი და ზიზღით სავსე მზერს ჰქონდეს...როგორ გააბოროტეს...წამით მახსენდება რომ ეს სიზმარია და ცოტას ვმშვიდდები.თვალს მის მხარეს ვაპარებ.ის აქ არაა...ღმერთო ამდენად გაბრაზებულია რომ ჩემს გვერდით დაწოლაზეც უარითქვა?!მაშინ ჩემს,აქ ყოფნას,რა აზრიაქვს?!მის მხარეზე არსებულ მაღვიძარას ვაკვირდები,ღამის სამი საათია.არა უნდა გავერკვე ყვრლაფერში.სასწრაფოდ ვდგები მის ხაკისფერ პერანგს ვიცვამ და მეორე საძინებელში შევდივარ.ჯანდაბა ის აქაც არაა!ლოგინი ხრლუხლებელია.ისევ წავიდა?!ნერვიულობისგან პირი მიშრება და სამზარეულოში ჩავდივარ.მაცივრიდან ფორთოხლის წვენს ვიღებ ბოკალს ვივსებ და სულმოუთქმელად ვცლი.
უცებ ლაპარაკის ხმა მესმის...სავსში აქაა.კაბინეტშია და ვიღაცას მკაცრად ელაპარაკება.მონუსხულივით მივდივარ კაბინეტისკენ,ერთხანს ასე კარების უკან ვდგავარ და მათ საუბარს ყურს ვუგდებ.დაცვას ელაპარაკება მკაცრად.
აფრთხილებს რომ,თუ კიდევ დაუშვებს შეცდომებს...აა ის ჩემს შეცდომებზე ლაპარაკობს.შეიხო მე აქ ვარ და,იქნებ ჩემთან გელაპარაკა?შესვლა მინდა,მაგრამ იმდენად ავისმომასწავლებლად,მკაცრი ხმააქვს ვერ ვბედავ.მაგრამ უნდა ვაღიარო რომ იმ საცოდავს უსამართლოდ საყვედურობს.გამბედაობას ვიკრებ კარზე რამდენჯერმე ვაკაკუნებ და სანამ ნებას მომცემს შესვლის მანამ ვყოფ თავს.ერთმანეთის პირისპორ დგანან და,მე მაშტერდებიან.დაცვის ბიჭი მორცხვად იშმუშნება და თვალს მარიდებს.სავაშისკენ კი უბრალოდ ვერ ვიხედები...
ამ ბიჭს რაქვია?ა ჰო.იაუზი.ღმერთო რა სახელებია.უაზრო ფიქრებისგან თავს,ვინთავისუფლებ და შედარებით დამაჯერებლად ვეუბნები.
-იაუზ!შეგიძლია ბატონთან მარტო დამტოვო?
ის მზერას სავაშს აბყრობს.ბატონიც თვალებით ანიშნებს.შემდეგ ისევ მე მიბრუნდება.
-დიახ.ქალბატონო.ღამემშვიდობისა.
თავს გვიკრავს და გადის.ისეთი შეგრძნება მრჩება თითქოს ჩემი უსაზღვრო მადლიერია.ნუ რატომაც არა მე,ხომ, გადავარჩინე...სამაგიეროდ, პირდაპირ ლომის ხახაში შევყე თავი.თვალს ნერვიულად მისკენ ვაპარებ.მისი მზერა თითქოს, მაშიშვლებს.ერთი ხელი მკერდზეა აქვს დადებული,მეორეკი ნიკაპთან.საჩვენებელი თითით ტუჩს ისრეს...აშკარაა ირონიული ღიმილის,დამალვას ცდილობს.
ასე იდიოტივით უნდა ვიდგე?!უბრალოდ იმდენად,სექსუალურია...აზრებს ისევ ვფანტავ და საუბრის წამოწყებას ვიწყებ.
-მაპატიე...არ მინდოდა ასე შემოგჭროდი.მაგრამ.ხომ იცი რომ, ის არაფერ შუაშია.დამნაშავე მე ვარ.
ის ისევ იღიმის.
-სავაშ!მითხარი რამე გთხოვ.თუ გინდა რომ ამით დამსაჯო უკვე... დავისაჯე.ვეღარ ვუძლებ...რა გამხიარულებს?!ვერ გაიგე რას გეუბნები?...შენ...არ...სახლში არ მოდიოდი,არ წვები...თუ ჩემს გამო...მაშინ ჩემს აქ გაჩერებას რა აზრიაქვს?!
ორივე ხელს,ჯიბეებში იცურებს და,ნელი აუჩქარებელი,ნაბიჯებით ჩემსკენ მოდის.ჯანდაბა.სურვილი მაქვს აქედან გავიქცე.მიახლოვდება...ირონიული ღიმილით სახეაქვს გაბადრული...ნელ,ნელა მეც უკან სვლით მივდივარ და ადგილი აღარაა.კედელს ვეკვრები ზურგით.ისეთი შეგრძნება მეუფლება, თითქოს ჩემი აღსასრულის დღეა.რატომ მთრგუნავს და, ამავდროულად მაგიჟებს ეს კაცი?!ორივე ხელს კედელზე,აბჯენს და მე,მათ შორის ვექცევი.ერთხანს ასე მაკვირდება...ბნელი,თითქოს გაყინული მზერით.მაშინებს მისი გამოხედვა.ერთ ხელს პერანგის ბოლო ღილთან მადებს,რომელიც მკერდის ხაზზეა,ნელა და აუჩქარებლად თანმიმდევრულად ხსნის.მეორეს კი ისევ კედელთან აჩერებს.პერანგს მთლიანად მიხსნის და მაჩერდება.სუნთქვა უხშირდება, ჩამუქებული თვალებით,მთელს სხეულზე მავლებს  მზერას და,ბოლოს სახეზე აჩერებს.ისე რომ თვალს არ მაშორებს,ჩემს მკერდს მუჭში იქცევს და,ოდნავ მიჭერს...ხელს ნაზად უსვამს,სიამოვნებისგან თვალები მებინდება , ტუჩებს კბილებში ვიქცევ,რომ კვნესა არ ამომხდეს.იხრება.მკერდიდან ზევით,კოცნით მიუყვება ,ღმერთო სიამოვნებისგან მთელს ტანში ჟრუანტელი მივლის.ყელთან მკოცნის...ყურის ბიბილოს ტუჩებში იქცევს და ნაზად წუწნის...თავს ვეღარ ვერევი და ვკვნესი.ყურში მის ჩაცინებას ვგრძნობ...რაა?!რას დამცინის...ჯანდაბა!ამით მაგრძნობინებს...უნდა მათქმევინოს რომ მისგან წასვლა არ შემიძლია?!
-როგორ ფიქრობ.იქიდან რატომ წამოგოყვანე!
ისეთი ჩავარდნილი,ხავერდოვანი ხმაა...სიამოვნებისგან თვალებს ვხუჭავ.
-იმიტომ. რომ.საშინლად მომეწონა.შენი.შეუპოვრობა.
ნაწყვეტ,ნაწყვეტ მეჩურჩულება ყურში.
-და.ახლა.რას დაემსგავსე!
ახლა საპირისპირო მხარეს მიუყვება სველი კოცნით.კანს სასიამოვნოდ იქცევს კბილებში და ოდნავ მკბენს...მეორე ყურთან ისევმჩურჩულებს.
-სად.გაქრა.ჩემი შეუპოვარი.შეიხის გოგო.
ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ვდნები.
-შეიხის გოგო.რომელიც ერთი კოცნის გამო.საშინლად მწარე სილას მარტყამდა!
კედლიდან ხელს ჩემს წელზე ინაცვლებს და მის სხეულზე ძლიერად მაკრავს.მეორეს კი კეფაზე მავლებს თავს მაღლა მაწევინებს და ჟინით აღსავსე მკოცნის.მოულოდნელად მატრიალებს და უკანსვლით ისე მივყავარ რომ ჩემს ტუჩებს არ შორდება,მე ერთიანად ბურუსში ვარ ჩაძირული.ზურგზე საშინელ სიცივეს ვგრძნობ და,ვხვდები რომ სამუშაო მაგიდაზე მაწვენს.
-მაგიჟებ...შენი თეთრი სხეული...შენი ღია თაფლისფერი თვალები,წითელი,ვნებიანი ტუჩები...ამ ნერვიულობისგან, მოქცეული სახეც კი, ძალიან ლამაზი გაქვს.არ ჰგავხარ თურქს...საერთოდ არავის ჰგავხარ.
-სავაშ!
ის არცკი მისმენს...ისე მიყურებს თითქოს სასწაული ვიყო...ხოტბას მასხამს...თითქოს მისწინაშე ქალღმერთი დგას.
ღმერთო,რა თბილია,მისი თბილი...ცხელი ტუჩები სასისმოვნოდ მელამუნება მთელს ტანში...გაყინულს მათბობს...სიამოვნებისგან თვალები მეხუჭება და,ღმერთო გიოს ცივი გამოხედვა მაკრთობს.
-სავაშ!
წამოდგომა მინდა,მაგრამ არ მცილდება.თითქოს ვერცკი ამჩნევს რომ ვინძრევი.მთელს ტანში ტკივილი მივლის რომელიც მაგიდის ზედაპირის სიმაგრითაა გამოწვეული.
-სავაშ!
სასოწარკვეთილი ვყვირი და ხელს მკერდზე ვადებ.
-რააა!
ღმუის გამწარებული...დაუკმაყოფილებელი...გამწარებული.
-მაპტიე...
-მაპატიე!მაპატიე!რატომ იმეორებ სულელივით ამ ერთ ფრაზას?
აშკარად განერვიულებულია.ის მცილდება და მაკვირდება.
-კარგი...დაწყნარდი.
ვსწორდები და ანერვიულებული აბდაუბდად,ვიკრავ ღილებს.
-რატომ გგონოა რომ დაწყნარება მჭირდება.
ჩაცინებას ვეღარ ვიკავებ.ის რაა! გამომეტყველებით სერიოზულად მაჩერდება.
-იმიტომ რომ ასეა...რაიყო ავხორც ვნებებს აჰყევით და ვეღარ დაიკმაყოფილეთ...თავი დეიხი ხომარ გგონიათ.
-შეიხი ხოარ მგონია არა!
-დიახ დიახ.შეიხი ხომ არ გგონია.
-მე შენ გასწავლი ვინ მგონია და ვინც ვარ.
ის მოდის ჩემსკენ და ვერ ვამჩნევ გაბრაზებულია თუ კაი,ხუმრობის განწყობაზეა და დასერიოზებული თემას ვცვლი.
-სავაშ! მინდა გიოზე დაგელაპარაკო!
ის შეშდება და იმ სავაშისგან აღარაფერია დარჩენილი რაც წამის წინ იყო.მეკი მისი პასუხის მოლოდინში გული გაორმაგებულად მიწყებს ძგერას.
მაგიდასთან მოდის ზედ ეყრდნობა და სერიოზული მიყურებს.
-გისნენ!
-მმმ...ახლა რა იქნება...
შეშინებული ვეკითხები...განა იმის მეშინია რომ გიოს გამო...ანუ მეშინია ზურგი არ მაქციოს...იმედების...იდიალი მამაკაცის დაკარგვის, მეშინია. თორემ გიოს მე ისედაც დავიბრუნებ.
-რასნიშნავს რა იქნება?
-მე მისი ნახვა მინდა!მასთან მინდა!
ის წრაფად ატრიალებს თავს და მაკვირდება!
-წასვლა გინდა?!
თუ ეს შესაძლებელი იქნება რატომაც არა...მაგრამ ამ ფაქტმა ასე რატომ დაძაბა?!
-ეს შესაძლებელია?
-ნიტა.ჩემთვის შეუძლებელი არაფერია ხომ იცი...უბრალოდ მაინტერესებს შენ რა გინდა.
-რატომ მაბნევ!ვერ ვხვდები რას მეკითხები?!მეხომ იცი რაც მინდა ის ჩემი ძმაა და მე იძულებით დამატოვებინეს...
-საქართველოში გინდა დაბრუნება?აქედან წასვლა გინდა?
-არა!მე გიოს დაბრუნება მინდა!
თითქოს რაღაც ტვირთი ეხსნებაო შვებით ოხრავს მაგრამ არ იმჩნევს.
-მაშინ ეს უაზრო საუბარიც აღარაა საჭირო...
-რაა?!ეს უაზრო გგონია?!ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია!
განაწყენებული ვეუბნევი და თვალებით ვუბღვერ.ის ირონიულად მიცინის, ჩემს პირისპირ დგება პერანგიდან მითრებს.
-უაზროა...რადგან შენი თქმა არ მჭირდება...შენ ეს აქამდეც რომ გეთქვა შესაძლოა საქმე უკვე მოგვარებული ყოფილიყო!
ახლა კი ვფიქრობ იმის დასრულების დროა რაც დავიწყეთ.
ძლიერად მქაჩავს,წონასწორობას ვეღარ ვიკავებ და ზედ ვეჯახები.მვარდება მკოცნის და უკვე ვნებებს აყოლილები ვეღარ ვარჩევთ ვეღარაფერს.მაგიდაზე მაწვენს და ნელი აუჩქარებელი, სიამოვნებით მავსებს,მაგრად ვეკვრები თმაში ხელს ვუცურებ და ჩემს ნანატრ სურნელით ვნეტარებ....
აქოშინებული ზემოდან დამცქერის,ტუჩებზე მოწყვეტით, მკოცნის,სწორდება და, შარვალს იკრავს.მეც ჯერ კიდევ ბურუსში, მყოფი.როგორღაც ,ვახერხებ ვსწორდები და პერანგს ვიკრავ.ის მაგიდას გვერდს უვლის,სკამზე ჯდება,ნოუთბუქს ხსნის და მუშაობას იწყებს.
ეს რა გაგიჟდა?!ამ დროს რაღა მუშაობაა?!
-არ დავწვეთ?
-შენ დაწექი,დაისვენე.
ზედ არც მიყურებს, ისე მცემს პასუხს.
-და შენ?მინდა ერთად დავწვეთ.
ის თავს სწევს სახეში ჯიუტად მიყურებს.
-სხვათაშორის ჯერ კიდევ გაბრაზებული ვარ შენზე.
დაბნეული თვალებს ვახამხამებ და ,არცკი ვიცი რავუთხრა.ის მართალია.უსიტყოდ ვბრუნდები კარებში გავდივარ რომ, მისი ხმა მაჩერებს.
-ერთიწუთით!აი ეს აიღე!
მისკენ ვბრუნდები და თვალით მაგიდაზე დადებულ პატარა ყუთზე მანიშნებს.
ღმერთო ის რა გაგიჟდა?კიდევ მიყიდა რამე?
-დროზე და დაიძინე სამუშაომაქვს.
აჰა ანუ ავიღო და აქედან მოვშორდე რადგან ხელს ვუშლი.რა უხეში ხარ შეიხო.ცოტა ნაწყენი სწრაფი ნაბიჯებით მივდივარ და,ყუთს ვიღებ.ჯანდაბა!ტელეფონია?!გაოცებული ვხსნი და დავყურებ ჯერ ტელეფონს მერე სავაშს და ისევ ტელეფონს.
-ეს რაარის?!
-ეს აპარატია რომლის მეშვეობით შეგიძლია ქვეყნის დასალიერში დამირეკო და დაგელაპარაკო.
-ნუთუ?!შესანიშნავად ვიცი ბატონო,მობილურს რა შესაძლებლობებიცააქვს...მე ის მაინტერესებს მე,რატომ მჩუქნი!
-მომბეზრდა შენი ტუტუცური,ბავშვური საქციელების
გამო,ჩემი ბიჭების ლანძღვა.მათთვის ზედმეტი არასდროს არ მითქცამს, მანამ სანამ ,შენ არ გამოჩნდი ჩვენს ცხოვრებაში.
იმდენად უხერხულად ვგრძნობ თავს რომ მინდა აქედან გავქრე.მაგრამ მიხარია ბოლოს და ბოლოს რომ მიხვდა ისინი არაფერ შუაში არია.
-ოღონდ.დამპირდი რომ საქრათველოში არ დარეკავ.
რაა?!რატომ?!
-რაა?!რატომ?!
ის ოხრავს სკამიდან დგება და მიახლოვდება.მოთმინებით,ძალოან მშვიდად იწყებს საუბარს.
-ნიტა.მომისმინე.მათ ჰგონია რომ შენ ერთ ჯურღმულში ხარ გამომწყვდეული.
-მე ისედაც გამომყვდეულივარ...
-მაგრამ აქ ფანჯრები მაინცაა.
-ჰო რაც მართალი მართალი აქ ფანჯრები მაინცაა.
-კარგი მორჩი შენს ცხოვრებაე წუწუნს,შენს ადგილას იცი რამდენი ქალი იოცნებებდა ყოფნას.
აღშფოთებისგან პირი მეღება.
-საქმე საამაყოდ მქონია.
-ნიტა!საუბარი გავაგრძელო?
გამკაცრებულო მეუბნება და ვხვდები რომ აქ უნდა მოვკეტო.
თავს ვუქნევ თანხმობის ნიშნად.
-მე ყველაფერს ვაკონტროლებ!ასე რომ ამ ეტაპზე არ ღირს მათთან საუბარი.
გაღიზიანებული მელაპარაკება.
-მათ ფული ხომ გადაურიცხეთ.მაშასადამე ეცოდინებათ მე რომ აქ ვარ არა?
მას ეღიმება.
-ისინი იმდენად მნიშვნელოვანი გგონია რომ მათა ახსნას დავუწყებდი შენ სად წაგიყვანე?!მე არავის არაფერს ვუხსნი.მან უბრალოდ უთხრა რომ აქ აღარ იქნება და კონტრაქტის დარღვევის მიზნით ფული ეკუთვნოდად.რაც მიიღეს კიდეც.
-საერთოდ ვერაფერს ვერ ვხვდები სავაშ.
-არც გინდა.რაც უფრო ღრმად ჩაწვდები მით უფრო გეტკინება გული.მთავარი,შენი საზრუნავი ისაა რომ მათგან თავი შორს ძალიან, ძალიან შორს უნდა დაიჭირო!გასაგებია?ნიტა მინდა გენდობოდე!იმედი მქონდეს რომ არ დარეკავ?
-თუ ეს გიოს საფრთხეს შეუქმნის, რათქმაუნდა არ დავრეკავ.
-კარგი.იმედია ასეც მოიქცები და მორიგ უსიამოვნებაში აღარ გაეხვევი.
-თუ იმას ამბობ რომ...მაპატიე,ვიცი ცუდად მოვიქეცი,გეფიცები შენს ნივთებს ხელსაც აღარ ვახლებ გაყიდვეზე ხომ ზედმეტია.
გაღიზიანებული თვალებს ატრიალებ და ისევ სკამისკენ მიდის.
-ათასჯერ გითხარი ის ჩემი არაა!თუ გინდა ფანჯრიდან მოისროლე!
-ნუ ყვირი,გთხოვ...და საერთოდ რაზე ფიქრობდი ასეთ ფასიან სამკაულებს რომ მყიდულობდი!
-შენზე.ერთი სული მქონდა ფეხქვეშ გამთხეოდი.
-და გეგონა ამ სამკაულებით გამაბრიყვებდი?!
-შენ ყველაზე ამოუცნობი ქალიხარ ვინც კი მყოლია.
-აჰა ყველას ასე ყიდულობდი და ბოლოს მუხლებზე აყენებდი არა.
-არა საერთოდ არც არავისთვის მიყიდია რამე და,არც არავისთან გამჩენია სურვილი რომ, ჩემს წინ მუხლებზე დამდგარი, დამენახა.შენმა სიჯიუტემ და, შეუპოვრობამ მომხიბლა...იმდენად რომ ხომ, ხედავ სადაც,ამოყე თავი.ასე რომ ეს ყველაფერი შენი ბრალია და ხვას არავის არ დააბრალო.
-გასაგებია...მაგრამ ვერ ვხვდები ტელეფონით თუ ვერ ვისარგებლებ რად მინდა?!
-მე გითხარი რომ საქართველოში არ დარეკო ძვირფასო თორემ ჩემთან ზარი შეზღუდული არ გექნება.თანაც ამ ინტრიგებს მოეშვები,დაცვაც დაისვენებს.
სიხარულისგან ალბათ მეცხრე ცაზე ვარ.ის მე ნებას მრთავს რომ დავურეკო თან იმდენჯერ რამდენჯერაც მომესურვება.
-მაგრამ შენ ჯერ კიდევ გაბრაზებული ხარ ჩემზე!
-ჰო.ჯერ კიდევ გაბრაზებული ვარ შენზე!
მეცინება და გაბადრული სახით ვტოვე, მის კაბინეტს და,მისი დაინტერესებული მზერაც მაცილებს.
.........
ღმერთო რა მთელი არსებით შემიყვარდა ეს მამაკაცი.მას ჰგონია რომ ჯერ კიდევ შორსვართ იმ ეტაპამდე მაგრამ მზადვარ მართლა მუხლებზე დავუდგე და ვევედრო მანაც შემიყვაროს.მაგრამ თავს ვიკავებ.იმ ყველაფრის მიუხედავად ჩემი სიამაყე ჯერ კიდევ შემრჩა.მამა ყოველთვის მანებივრებდა და ყველაფერს აკეთებდა რომ ჩემი ყველა კაპრიზი შეესრულებინა.მილიონრები არასდროს არ ვყოფილვართ,მაგრამ ყოველთვის მქონდა ჩემი სურვილების ასასრულებლად ფული.ყოველ კვირა დღეს რაღაცას ვყიდულობდი.მეგობრები დავივლიდით მაღაზიებს,ისინი ყოველთვის ფასდაკლეების დღეს ელოდებოდნენ.მეკი იმის ფუფუნება მქონდა იმ დღეს არ დავლოდებოდი და მაშინვე მეყიდა ის რაც მომეწონებოდა და რაც ღირდა.ყოველთვის დასასვენებლად დავდიოდით.ზამთარშიც და ზაფხულშიც.-ამ ყველაფრისთვის მადლობელი ვარ მა.ვიცი ამისთვის რამხელა ძალისხმევას და ენერგიას ხარჯავდი.მაგრამ დამიჯერეთ არაფერია იმაზე ღირებული და ფუფუნება რაც თქვენთან ერთად გატარებული დღეები იყო.ოხ,რა აუტანლად მენატრებით.რა ძნელია იმ სამყაროში ცხოვრება სადაც თქვენ აღარ ხართ.ამ ყველაფერს გიოს პრობლემაც ემატება და მართლა ვგრძნობ რომ...სავაში რომ არა ალბათ ახლა უკვე დიდიხნის მკვდარი ვიქნებოდი.მაგრამ სავაში მაძლევს ძალას.ის დღეები რაც თქვენთან ერთად მაქვს გატარებული და ამ მამაკაცთან ცხოვრება ძალას მაძლევს.რაღაცნაირათ მიმსუბუქებს გიოსგან შორს ყოფნა.
რომ მახსენდება გიო შეიძლება მშიერი იყოს,ან,ნაცემი ან ნამტირალევი თუნდაც იმიტომ რომ სიგიჟემდე ვენატრებით,გული საშინლად მეწურება.აუტანელ ტკივილს ვგრძნობ და ჩემდა უნებურად კვნესა მხდება პირიდან.ჩემს ცრემლებს,ვეღარ ვერევი და აღარც მინდა შევიკავო.მინდა გასაქანი მივცე და გაარღვიოს ბარიერები და ნიაღვარად გადმოეშვას თვალებიდან.მინდა ვიბღავო...მინდა სულის კივილმა მიაღწიოს ჩემს მშობლებამდე.იქ იმ უსასრულობაში...იმ სამოთხეში სადაც ისინი არიან.მინდა ჩემი ხმა გიომდეც მივიდეს რადგან თავი მარტოდ არასდროს არ იგრძნოს.
სავაშს კი დავპირდი მათ არ დავურეკავთქო მაგრამ ძაან მიჭირს ამ პირობის შესრულება.მეშინიაა ძალიან მეშინია არ გავტყდე.ხელში ვიღებ ტელეფონს და აკანკალებული აცრემლებული რამდენჯერმე ვკრეფ და ისევ ვშლი იმ ალქაჯების ნომერს.გაუაზრებლად ვკრიფავ ნომერეს და ყურთან მიმაქვს.
-გისმენ.
ყურში ჩამესმის მისი ხავერდოვანი საშინლად სასიამოვნო და თბილი ხმა.მისი ხმის გაგონებით გული კიდევ უფრო მეტად მიყუვდება...ის ხომ ჩემზე ჯერ კიდევ გაბრაზებულია.იმის წარმოდგენოთ რომ შეიძლება ის დავკარგო გული მეწურება და შეკავებული ცრემლები ცხვირს მიწვავს.
-ძვირფასო!აქ ხარ!
-სავაშ!
თავს ვეღარ ვთოკავ და ტირილისგან ამომჯდარი გულით ვბუტბუტებ.
-ჰეი.ნიტა.კარგათ ხარ?
ირონიული,გამხიარულებული ბარიტონი წამში ეცვლება და მის ხმაში შეშფოთებას ვგრძნობ.
-არა!...მეშინია...მეშინია...შენი პირობა კიდევ არ დავარღვიო...თავს ძვლივს ვიკავებ რომ მათთან არ დავრეკო და გიოს ხმა არ გავიგო.
ის ოხრავს...ვიცი წარმომიდგენია რა სახეც ექნება.
-ნიტა...დაწყნარდი ახლავე მოვალ...
-არა.არ გინდა...უბრალოდ...მე...შენსგარდა აღარავინ მყავს...არცკი ვიცი ვისთან უნდა დამერეკა...საქმეს არ მოცდე...უბრალოდ...მინდოდა...შევძლებ ვიცი აღარ გიღალატებ და თავს მოვერევი.არ დავრეკავ გპირდები.
-ნიტა.ხომ იცი ისინი ფეხებზე მკ...ია.უბრალოდ მინდა საქმე იმდენად მოულოდნელად და, სწრაფად დავამთავრო და, რაც მთავარია კანონიერად,რომ ისინი გონს ვერ მოვიდნენ.მინდა მასთან ერთად გარედ გასვლის არ, შეგეშინდეს.იმის არ გეშინოდეს რომ მას წაგართმევე.ხომ იცი შემიძლია ახლავე მივიდე, მოვკიდო ხელი და, წამოვიყვანო...ან ფული შევთავაზო...გეფიცები შენს გამო უკან არაფერზე დავიხევ...რამდენჯერაც მთხოვენ, იმდენჯერ გადავუხდი.მაგრამ ეს ყველაფერი დამღლელი,მომაბეზრებელი იქნება და ვიცი დაიტანჯები ამ დაძაბულობით.მე ყველაფერს ვაკონტროლებ...სახარბიელო სიტვაცია არ გვაქვს...შეუძლიათ დაგაბრალონ რომ,თურქეთში შენი ნებით წახვედი და აქ პროსტიტუციას...ფაქტი არსებობს.მოწმეებიც.ამ ყველაფერს სანამ არ გაარკვევენ გიო მათთან იქნება და,მერწმუნე ძაან დაიტანჯება.
ღმერთო ამ ყველაფერს მონუსხული ვუსმენ...ამ ყველაფერს ჩემს გამო აკეთებს?
-სავაშ...მე...გპირდები იმას გავაკეთებ რასაც მეტყვი...თუ გინდა..ამ ტელეფონსაც აღარ ვიხმარ.
-ნიტა დამშვიდდი...თანაც აზრი არააქვს ახლა დარეკვას,გიო ამ დროს ბაღშია.
არა ვერცკი წარმომიდგენია,მან მისი განრიგი იცის.ყველაფერი იცის მათ შესახებ.გაურკვევლობა მობყრობს და ჩემდა უნებურად ვროშავ.
-მთელი ამ ხნის მსნძილზე რომ არ სჩანდი...საქართველოში იყავი?
-ახლა ვთიშავ ძვირფასო.იმედია დამშვიდდი.
ძვირფასო!კარგათ გიცნობ შეიხო შენ ძვირფასოს მაშინ მეუბნები როცა ჩემთან თამაშის ხასიათზე ხარ.მეთამაშები?ანუ გინდა მეთვითონ მივხვდე,მივხვდი იქ იყავი...ღმერთო შენ გიო ნახე.ნეტა როგორარის?მე რატომ არ მითხრა...იმიტომ რომ ჯერ კიდევ გაბრაზებულია ჩემზე.კაი რა რით ვერ მოინრლა რომ არ ვუთხარი გიოზე?!მე ხომ ავუხსენი რატომაც.
შედარებით ვწყნარდები.ის საშინელი სიცარიელე სულში კი მაქვს მაგრამ იმდენად აუტანელი აღარაა რამდენადაც სულ ცოტახნისწინ იყო.რა კარგი იქნებოდა დალაგებულ,დამშვიდებული ცხოვრება რომ მქონოდა.ამ კაცით ტკბობა შემეძლებოდა,თუმცა იმასაც ვხვდები, რომ არა ასეთი გაბოროტებული ცხოვრება,მე სავაშს ვერც კი შევხვდებოდი.მეყოლებოდა მშობლები ვიცხოვრებდი წყნარად და მშვიდად.მაგრამ სავაშს ვერასდროს ვერ ვნახავდი.გამიგონია უფალი ერთ განსაცდელს რომ გივლენს,თან ხსნაც მოსდევსო.კი დავკარგე მშობლები,კი გადავიტანე ამხელა დარტყმა ცხოვრებისგან,მაგრამ შემახვადრა განგებამ სავაშს.ის გადამატანინებს ყველაფერს ის ჩემი ხსნაა.
ჩემს ფიქრებშივარ გართილი ტელეფონი რეკავს და მაკრთობს.
ეკრანს ჯერ კიდევ აფორიაქებული დავცქერი და თან მიკვირს.სავაშია განა წეღან თბითინ არ გამითიშა?
-გისმენ!
-5 წუთში დაბლა იყავი!
-რაა?!
-უკვე 4ხი!
-ამიხსნი რახდება სავაშ?!
-3მი!
აზრი არააქვს ვთიშავ და ფეხსაცმელს,პლაშს სასწრაფოთ ვიცვამ და კისრის ტეხბით მივრბივარ ლივტისკენ.
ახლახა ვაცნობიერებ რომ იმდენად მოულოდნელად და სწრაფად წამოვედიბლ რომ დაცვა არცკი გამიფრთხილებია არ გამომყოლიან და ვიცი სავაში გაუბრაზდება.გარეთ გავდივარ და, კიბეებიდან ვიხედები,აქეთ იქით, რომ,სავაშს მოვკრა თავი.როგორც იქნა ვლანდავ.ის მიღიმის...უცბათ მაკვირდება და სახე ეცვლება.გაბრაზებული სწრაფად მოდის.იმდენად სწრაფად რომ ორორ საფეხურს ერთად ადგავს ფეხს.მას დაცვაც, მოსდევს ასევე სწრაფად.მიახლოვდება მკლავში ძლიერად მვარდება და დაბლა ისევ სწრაფად ვეშვები.მანქანაში მტენის პორდაპირი მნიშვნელობით და ისიც მანქანას უვლის და ჩემს გვერდით უკანანა სავარძელზე ჯდება.გაცეცხლებული მავლებს თვალს.
-რატომ ხარ ასეთი ურჩი!
ღმუის გაცეცხლებული...იმდენად გაცეცხლებული რომ ყბის ძვალი ეჭიმება და სახე უწითლდება.
-რაა!
-რაა და შენ!როგორ გაბედე და დაცვის გარეშე გამოხვედი გარეთ!
 იმდენად სასაცილოა მისი გამომეტყველება რომ ვერ თავს ვერ ვიკავებ ჩაცინებისგან.ის გაოცებული მიყურებს.
-აქ სასაცილოს რას ხედავ?!წარმოდგენა თუ გაქვს საერთოდ,რა შეიძლება მომხდარიყო...
ის ჩემზე ნერვიულობს.ღმერთო იმდენად საყვარელია თავს ვეღარ ვერევი და ზუსტად ისე ვვარდები ტუჩებში როგორც მან იცის.ვკოცნი,ღმერთო რა ტკბილი და ნეტარი სურნელიაქვს.რომ ვძღები მისი კოცნით, ზედ მის ტუჩებთან ვეჩურჩულები.
-მე 3წუთი მომცეს!
ის იღიმის და თავს ნერვიულად აქნევს.
-ნიტა შენ მე შემშლი!გთხოვ ასე წინდაუხედავად აღარ მოიქცე.
-კარგი რა არაფრის გამო ამხელა აჟიოტაშის ატეხვა არ ღირს.
-არაფრის გამოო?!
ბრაზისგან აღშფოთებისგან პირი ეღება.
-არაფრის გამო!იცი რამდენი მტერი მყავს!
-კარგი,კარგი ნუ ყვირიხარ,დაწყნარდი მე ხომ არავინ მიცნობს.რაიციან მე ვინ ვარ.აი შენ კი თავს გაუფრთხილდი.გთხოვ.
იმის წარმოდგენა რომ შეიძლება რამე მოუვიდეს გული საშინლად მეწურება.ღმერთო აქამდე რატომ არ მიფიქრია ამაზე?ის ხომ შეიხია.გავლენიანი,უზომოდ ბევრი ფულის მფლობელი...ჯანდაბა წარმომიდგენია რამდენი მტერი ეყოლება.
-ნიტა მათ ჩემზე ყველაფერი იციან...იციან შენ ჩემს ცხოვრებაში რა ადგილიც გიჭირავს და გთხოვ მეორედ ასე ტუტუცი ბავშვივით აღარ მოიქცე!
-კარგი.მაპატიე.ნამდვილად არ დავფიქრებულვარ...ეე..უფროსწორად როცა დავფიქრდი რომ დაცვის გარეშე მოვდიოდი უკვე გვიანი იყო.
ვაანალიზებ ჩემს საქციელს და საშინლად მცხვენია.მართლა ტუტუცი ბავშვივიდ მოვიქეცი და ეს სიტყვებიც დავიმსახურე.მაგრამ მინდა სიტვაცია ცოტა განვმუხტო.
-მაგრამ მეხომ დრო არ მომცეს ზუსტად 3წუთი.
იღიმის.იეს!გამომდის.
-ეს იმიტომ რომ ძალიან ბევრს ლაპარაკობთ და ის დრო რაც განკუთვნილი გქონდათ ის ლაქლაქში გახარჯეთ.
-რაა?!არაფერიც...
ახლა მოულოდნელად ის მვარდება და მკოცნის.რა ძლიერად მიყვარს ეს მამაკაცი.ასევე მოულოდნელად მცილდება,შუბლზე მოწყვეტით მკოცნის და მაკვირდება.
-ნიტა!ახლა გიო ბაღშია.ჩემი ბიჭი მივაგზავნე და...ყველაფერი,მოგვარებულია.შეგიძლია გიოს დაელაპარაკო.
ის ტელეფონს მაწვდის.აკანკალებული ხელებით ვიდებ ყურთან.
-ნიტა!
ყურში ჩამესმის მისი სიხარულით აღსავსე ბავშვური ხმა.ცრემლები ღვარებად მოედინება ჩემს ლოყებზე.იმდენად...ისე გახარებულივარ ხმას ვერცკი ვიყებ.
-ნიტა!აქ ხარ?
მისი გახარებული ხმა,ახლა შეშფოთებაში გადასდის.
-აქ ვარ...აქ ვარ ჩემო პატარავ.
-ნიტა,მომენატრე...მართლა ხომ არ მიმატოვე?
-მეც ჩემო სიცოცხლევ...არა! არა!არა!ვინგითხრა ეს.მე შენ არასდროს არ მიგატოვებ...
ხმა მიწყდება და ვცდილობ ტირილი უკუვაგდო და შევძლო ლაპარაკი.
-გთხოვ,მოდი ჩემთან...მე..მე აღარავინ მეფერება...მცემს ხოლმე...
ისიც ტირის...ისიც ცდილობს ტირილი შეიკავოს მაგრამ ტყდება...აშკარდა ემჩნევა ხმაზე...
ცემს...ის ნაგავი ცემს....ღმერთო რავქნა!სიბრაზე მთელს სხეულში მივლის და კანკალი მიტანს.ჩემს თავს ვერ ვაკონტროლებ...
-გიო.მომოსმინე ჩემო სიცოცხლევ...გპირდები სულ მალე...
თვალს სავშისკენ ვაპარებ...სიბრალულით სავსე მზერით მიყურებს და თავს მიქნევს.ეს იმის ნიშანია რომ ბავშვს ტყუილად არ დავაიმედებ.
-სულ,სულ მალე ერთად ვიქნებით და აღარასოდეს აღარავინ გცემს.არასდროა არ მიგატოვებ.
ის უდიერად იწმენდს ცრემლს.მისი სრუტუნის ხმა ჩამესმის ყურებში...როგორ მინდა ახლა მის გვერდით ვიყო და ჩავიხუტო...რას არ მივცემდი ტირილისგან ამომჯდარი გული მე დამეწყნარებინა.
-მპირდები?
სასიამოვნოდ ჩამესმის მისი დაიმედებული...გულუბრყვილო ხმა.
-რათქმაუნდა ჩემო პატარავ.
-კარგი მაშინ ცოტა ცემას კიდევ გავუძლებ...
ღმერთო მისი სიტყვები გულს მისერავს...მითლითავს...თითქოს ვიღაც ხორცს მათლოდეს მთელი ტანი მეწვის...
-გიო...
-იცი,დედიკოს ბარათი გავუკეთე...მინდოდა შენც გენახა მაგრამ აქ არ იყავი..
-რა ბარათი ჩემო პატარავ?
-არვივი შენ სადაცხარ მანდ თუ იყო მაგრამ ცოტახნის უკან აქ დედის დღე იყო...ბაღში ყველას გაგვაკეთებინეს და...შევინახე ნიტა და ერთად ვაჩვენოთ დედას კაი?ნუ გეშინია არ ვეტყვი დედას რომ მარტომ გავაკეთე...ვითომ ორივემ ერთად გავუკეთეთ კაი?
მისი სიტყვები მკლავს...ვეღარ ვუძლებ ამ ყველაფერს...
-კაი ჩემო კნუტო...მიყვარხარ გიო.
-მეც!
გამხიარულებული ჭყივის ტელეფონში...რა ადვილია მისი გახარება.
-გიო მისმინე...მე რომ მელაპარაკე არავის არ უთხრა კაი?ჩვენი საიდუმლო იყოს.
-კაი...ნუ ღელავ მე ისედაც მეკრძალება შენი ხსენება სახლში.
ჯანდაბა!ამაზრზენები ბავშვს როგორ აიძულებენ რომ მე დამივიწყოს.
-გიო არ წამოქცდეს თორემ ვეღარ დავრეკავ...ვეღარ დაგელაპარაკები.
-არა არა გეფიცები...ჩემსთავს გეფიცები არ ვიტყვი.
-კარგი ჩემო ლამაზო.ახლა გავთიშავ რადგან მალე ლილი მოვა და არ დაგვინახოს კაი?იცოდე რომ ძალიან,ძალიან მიყვარხარ და არასდროს არ მიგატოვებ.
-ვიცი ნიტა შენც გცემდნენ და მიტომ გაიქეცი არა?მე პატარავარ და გზები არ ვიცი თორემ მეც წამოვიდოდი შენთან.
-არა!მე შენს გარეშე არსად არ გავიქცეოდი...არსად არ წახვიდე გიო...ცოტაც ცოტაც გაუძელი კაი!
-კაი ნიტა მიყვარხარ.
-კაი ჩემო ვაჟკაცო!მეც მიყვარხარ.
ტელეფონი ითიშება.მე სახეზე ხელებს ვიფარებ და ვღმუი...ისეთი ხმით რომ ცხოვრებაში არავისგან არ გამიგონია ეს ხმები...ის მიხუტებს,და მზრუნველად მკოცნის თავზე.ხმას საერთოდ არ იღებს.იმის საშუალებას მაძლევს რომ ჩემი ტკივილი ტირილით გავიქარწყლო ცოტა მაინც.
არ ვიცი რამდენხანს ვარ ასე ცოტა აზრზე რომ მოვდივარ,ვხვდები რომ მანქანით სადღაც მივდივართ.ახლა არსად გასეირნების თავი არ მაქვს და გადაღლილი ვემუდარები რომ სახლში დამაბრუნოს.
-სავაშ.გთხოვ სახლში მიმიყვანე...არ მაქვს გასეინების თავი.
ის ტუჩებზე მკოცნის.
-იცი ტირილისგან რა რბილი ტუჩები გაქვს ხოლმე?
ახლა ამის თავი არ მაქვს გთხოვ...
-გთხოვ...ამის თავი.არაფრის თავი არ მაქვს.წამიყვანე სახლში.
-ჩვენ საქართველოში მივდივართ!
პირდაპირ ასე მახლის.ვითომც აქ არაფერიო...სიხარულისგან...გაოცებისგან ვჭყივი.კალთაში ვუხტები და ძლიერად ვეხვევი.ღმერთო ჩვენ საქართველოში მივდივართ!





ბ ო დ ი შ ი!
შეცდომებისთვის.სასვენი ნიშნები არ,დასმისთვის.და ამდენხნიანი მოლოდინისთვის.