საუკეთესო მამის საუკეთესო შვილი (დასასრული)
მომიჯდა და გაიღიმა -ნატალი ვუპასუხე და მეც შევეცადე გამეღიმა -შემიძლია შენი დახმარება? -ვფიქრობ არა! ვუპასუხე და ცრემლი წამომივიდა -გავისეირნოთ თქვა და ხელი გამომაწოდა რაზეც რეაქცია არ მქონდა ამ დროს თვითონ მომკიდა ხელი და ძალით ამაყენა -ჩემთან წამოდი მემგონი ჩემი დის ტანსაცმელი გამოგადგება თქვა მან და კმაყოფილმა გაიღიმა რამდენიმე წამის წინ გამიცნო და სახლში მივყვები? არა არც მე მესმის ზოგჯერ საკუთარი თავის... მანქანაში ჩამსვა და წავედით მალე მივედით ტყესთან ახლოს პატარა სახლში ცხოვრობს -სახლში მარტო ცხოვრობ? -დასთან ერთად თქვა და ოთახიდან ქერა დაახლოებით ჩემი ტოლი ან ერთი-ორი წლით პატარა ცისფერთვალება გოგო გამოვიდა მხოლოდ მაისური და საცვალი ეცვა ჩვენს დანახვაზე სწრაფად ოთახში შევარდა და არ გამოდიოდა -წავალ რამეს მოვიტან თქვა ნიკამ და სახლიდან გავიდა. უცებ ოთახიდან "ნიკას და" გამოვარდა ხელი მომკიდა და ოთახში შემიყვანა ამჯერად ჩაცმულმა. -ლილი თავის სახელი ანერვიულებულმა მითხრა და ხელი მის ოთახში მყოფი ბიჭისკენ გაიშვირა -ეს უნდა გავაპარო და დამეხმარე! ჩემმა ძმამ რომ ნახოს და თან ახლა... უცებ სიცილი დავიწყე ნამდვილად არ მეგონა ახლა რამეზე თუ გამეცინებოდა ისეთ ხასიათზე ვიყავი -მეორე კარი გაქვთ? ვკითხე ლილის -არა შეშინებულმა მიპასუხა -კარგი ეს ძალიან ადვილია! ვთქვი გაბრაზებულმა იმ ვიღაცას ხელი მოვკიდე და გარეთ გავათრიე -წადი სანამ მოსულა ვუთხარი და კარი ცხვირწინ მივუჯახუნე -და მაიკ... შემოაღო კარი და მე მაისური და ფეხსაცმელები სახეში ვესროლე -მად... -მოკეტე და წადი კარი კიდევ ერთხელ მივუჯახუნე ოთახში შევედი და ლილის თვალი ჩავუკარი -მადლობა მითხრა და თავი დაბლა დახარა -შენ და ნიკა ერთად ხართ? ამაზე გავიცინე და ვუთხარი -არა, ნიკა ახლა გავიცანი და დამეხმარა კარგი გავალ და გამოდი ვითომ არაფერი მომხდარა ვთქვი და ოთახიდან გამოვედი ნიკაც შემოვიდა სახლში ამ დროს ლილი გამოვიდა ჩემთან მოვიდა და ხელი ჩამომართვა -ლილი მე გავიღიმე და ვუპასუხე -ნატა შემდეგ ნიკა ოთახში შევიდა იქიდან ტანსაცმელი გამომიტანა და მომცა -მადლობა ვუთხარი და სააბაზანოში გავედი გავსუფთავდე და ცოტა ვიტირე, ჩავიცვი -თავს უხერხულად ვგრძნობ აქ რომ ვარ წავალ ვუთხარი ნიკას მან ოდნავ ამომხედა და მითხრა -დარჩი -არა, საღამოა უკვე და მირჩევნია წავიდე გარეთ გამოვედი უკან გამომყვა და გამაჩერა მისკენ შემაბრუნა და ძალიან ახლოს მოიწია -რას აკეთებ არაფერი მიპასუხა და ჩემი ტუჩებისკენ წამოიწია როცა ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს თითქმის შეეხო დავიყვირე -არ შემიძლია ძალიან სწრაფად გამოვიქეცი და ჩემს სახლში წავედი თბილისში სახლში სადაც გავიზარდე მთელი გზა ვტიროდი ვიღაც ქალმაც კი გამაჩერა "ხომ კარგად ხართო". კარი თეკლამ გამიღო და ყბა ჩამოუვარდა -ნატალი შენ... ნატა შენ ხარ? -მე ვარ ვუთხარი და ჩავეხუტე ნიაკო ოთახიდან გამოვარდა და რომ დამინახა მანაც გაკვირვებულმა მკითხა -რა? აქ რას აკეთებ? რამე მოხდა? მოვიდა და ჩამეხუტა -მხოლოდ ერთი ღამით დავრჩები, მხოლოდ ერთი ხვალვე წავალ აქედან ვუთხარი და ცრემლები მოვიწმინდე მისაღებში შევედი და გოგა ჩემსკენ ყვირილით წამოვიდა -როგორ! როგორ გაბედე აქ მოსვლა? -რა? მე როგორ გავბედე აქ მოსვლა? არაფერი გაქვს სათქმელი ვთქვი და ჩემი ძველი ოთახისკენ გავიქეცი კარი მოვიჯახუნე დემეტრეს ფოტო ავიღე და ტირილი დავიწყე, როგორ მჭიედება ახლა მის გვერდით ყოფნა, მისი სურნელი, მინდა ხელში ამიტაცოს და მანქანაში "ჩამტენოს" როგორ მინდა როგორ მინდა მასთან ერთად ვიყო, მეხუტებოდეს, მკოცნიდეს თუნდაც მეწინააღმდეგებოდეს, მხოლოდ ის მინდა ვიცოდე როგორ არის მას ხომ შეუძლია ერთ დღეში ათჯერ დაიჭრას... ოთახში ნიაკო შემოვიდა და გვერძე მომიჯდა -არაფრის მოყოლა გინდა? მითხრა ღიმილით -არა ვუთხარი და ჩავეხუტე -დამშვიდდი მითხრა და მოფერება დამიწყო -ხვალ დემეტრეს დაბადების დღეა -მერე? -უკვე მოვიფიქრე რასაც გავაკეთებ მაგრამ არ ვიცი გაჭრის თუ არა. ვთქვი და ცრემლები მოვიწმინდე. მალე ჩამეძინა დილით ადრე ავდექი ნიაკოს ტანსაცმელი ჩავიცვი და წავედი ბუშტები ვიყიდე წითელი ბუშტები და შოკოლადები, მეგონა ბიჭი ვიყავი. დემეტრესთან წავედი ვიცოდი რომ თბილისში იქნებოდა კარი შევაღე და ბედნიერი სახით შევედი -შენი აზრით 26 ივნისს შენს დაბადების დღეს უშენოდ ავღნიშნავდი? ვუთხარი სიცილით -პატარავ! მისკენ გავიქეცი ის კი ძალიან ძლიერად ჩამეხუტა -ვიცოდი რომ დიდი ხნით ვერ გაძლებდი უჩემოდ ვუთხარი ღიმილით -მაპატიე რომ გაიძულე მითხრა დემეტრემ -მიყვარხარ -მე შენ მიყვარხარ ყველაზე მეტად! მიპასუხა და კოცნა დამიწყო -დემეტრე ვიცი რომ რაღაც შეიძლება მოხდეს და რა უნდა ვქნათ? -ვიცოდი რომ დაბრუნდებოდი და ყოველი შემთხვევისთვის... თქვა მაგიდიდან რაღაც აიღო და მომაწოდა -ტაილანდის ბილეთები? ტაილანდში მივდივართ? -კიდევ ერთი სახლი მაქვს და ასევე მოქალაქეობაც ღიმილით მიპასუხა -იქ ვერავინ მოგვაგნებს! ვთქვი მე -მხოლოდ მე და შენ მითხრა დემეტრემ -მხოლოდ ჩვენ ორნი? -ეს რა შეკითხვაა? გაკვირვებულმა შემომხედა -დარწმუნებული ვარ რომ მესამეც არის ვთქვი და მუცელზე დავიხედე -პატარავ შენ? რა? არარსებობს სახეგაბრწყინებული მიყურებდა დემეტრე მერე ხელში ამიყვანა და ყვირილი დაიწყო -მხოლოდ მე, შენ და ის ის ის... გაუთავებლად ყვიროდა მერე დამსვა და სერიოზულად შემეკითხა -ბიჭია თუ გოგო? -დებილი ხარ მე რა ვიცი? რამდენიმე კვირისაა სიცილი დავიწყე -უი ხო -მარწყვი მინდა! ვუთხარი მე და დემეტრეც კარისკენ გაემართა -გაგეღადავე რომ იცოდე ვუთხარი და სიცილი გავაგრძელე -აუ კარგი რა ხელში ამიყვანა და საძინებლისკენ წავიდა საწოლზე დამაწვინა და მომიწვა -როდის მივდივართ? ვკითხე მე -ერთ კვირაში მიპასუხა და მუცელეზე ხელი დამადო... ________________________________________ ერთი კვირის შემდეგ თვითმფრინავთან ვდგავართ -დემეტრე -ხო -მეშინია ღიმილით შემომხედა და მითხრა -აქ უფრო საშიშია ხელი მომკიდა და ჩავსხედით როდესაც ადგილებზე დავსხედით შიში თითქოს გაქრა ბავშვობაში კორეული ჯგუფები მიყვარდა და იქ ერთი ტაილანდელი წევრი იყო სულ მინდოდა კორეაში ან ტაილანდში ცხოვრება მეგონა მეც ისეთივე ვიქნებოდი მერე ტაილანდში გამგზავრება ოცნებად დამრჩა და ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ ეს ოცნება ამიხდებოდა... სამი საათის შემდეგ თვითმფრინავი სწონასწორობას კარგავდა დემეტრეს ხელს ვუჭერდი და ცრემლები მომდიოდა -დამშვიდდი პატარავ, არაფერია ის ჩემს დაწყნარებას ცდილობდა, უცებ არ ვიცი რატომ დემეტრეს ვაკოცე და სწორადაც მოვიქეცი, მერე თვალები დავხუჭე და ვგრძნობდი დაშვებას ქვევით მთელი სისწრაფით თვალებს ვერ ვახელდი. შემდეგ დაცემა ვიგრძენი ძლიერი და მტკივნეული მერე ყვირილი, ყვირილი მესმოდა სხვა არაფერი მახსოვს... რამდენიმე დღის შემდეგ ჩვენი სხეულები მდინარემ გამორიყა ვხედავდი როგორ დამტრიალებდა ხალხი როგორ ტიროდნენ, ზოგი კიოდა კიდეც რატომ მაინც და მაინც ჩვენ? ნელ-ნელა ვეღარც ხალხს ვხედავდი, აღარც ხმა მესმოდა, გარდავისახე სხვა სამყაროში გარდავისახე სადაც მხოლოდ მე და დემეტრე ვიყავით მხოლოდ ჩვენ ორნი... ბოდიშით დაგვიანებისთვის და იმედია მოგეწონათ ვიცი ბევრი შეცდომები მქონდა და უაზრო რაღაცეებიც მეწერა |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
