თვალები დავხუჭე მოსალოდნელ საბრთხეს ველოდებოდი...
-შენხელა ბავშვებმა წესით გზაზე გადასვლის წესები უნდა იცოდნენ...
მომესმა ბოხი ბარიტონი ეს,ხმა კი სასწაულად არ მიყვარდა...
-დამიანე შენხელა მუტრუკებმა არიციან როგორ მართონ ავტომობილი?ასერომ შენს უცოდინრობას მე ნუ გადმომაბრალებ!
დავინახე როგორ გაუწითლდა სახე,სიბრაზისგან თვალები უელავდა...ღიმილი მინდოდა მაგრამ მერე თუ შემოვაკვდი?!
ჭიშკარი გავაღე და სახლში შევედი...
კარი მოსამსახურემ გამიღო...იმის აღნიშვნა დამავიწყდა,რომ ეს ქალი სასწაულია...დედაჩემს მახსენებს მასსავით თბილი,სასიამოვნო და არაჩვეულებრივია.
-გამარჯობა ეკა.
გავუღიმე და მივესალმე
-გამარჯობა ქალბატონო ევა!
-ეკა გთხოვ ქალბატონოს გარეშე!
-დიახ გმადლობთ!
-სადარიან?
-ბაღში გელოდებიან.


ბაღში გავედი და სკამზე ჩამოვჯექი.
-საღამო მშვიდობისა!
-გამარჯობა... ევა ხვალვე შეგიძლია კომპანიაში სიარული!
მძღოლი გამოგიყავით...ამ სახლში თავი ცუდად რომ არ იგრძნოთ სასტუმროში წაგიყვანთ...შენ ცალკე და რათქმაუნდა ნიკასაც ცალკე.ორივეს საკუთარი მძღოლი გეყოლებათ.არმინდა ჩემს გამო თავი ცუდად იგრძნოთ.
-ამდენი რამ არიყო საჭირო ყველაფერს თავად მივხედავით...
ვუთხარი ირაკლის მაგრამ თავი ცუდად ვიგრძენი,არმურს ჩვენთვის ამდენი რამ გააკეთონ.ასისტენტობაზე სირცხვილით უარსაც ვეღარ ვიტყვი.ამდროს ვაჟბატონი მოვიდა ჩვენთან.ეკამ ყავა მოუტანა,ის კი ზედმეტად სერიოზული სახით იყურებოდა...ზედაც არ მიყურებდა.
-დამიანე შვილო.ჩვენ ყველაფერი მოვაგვარეთ...ახლა კი ევას პასუხს უნდა მოვუსმინოთ.
-კარგი აბა გისმენთ!
მითხრა ნიკამ და სახე გაბადრულმა შემომხედა.
-იცით მე...
-ასეც ვიცოდი ეს ბავშვი ჩვენს შემოთავაზებას არ თანხმდება ასეთი სერიოზული კომპანია მისთვის ახალი ხილია!
-ბატონო დამიანე მე იმის თქმა მინდოდა რომ...თანახმა ვარ!
გავიღიმე და დამიანეს შევხედე...
-ოოჰ დაიწყო.
მიხვნეშა დამანებ და მაშინვე მზერა სხვაგან გადაიტანა.
ავიცი ეს გადაწყვტილება რატომ მივიღე.ალბათ კარიელური წინავლა მინდოდა...ან სულაც დამიანეს გამწარება.ან ორივე...არვიცი.
-ევა შვილო!დამიჯერე ამ გადაწყვეტილებას არ ინანებ!ძალიან დიდი მადლობა!
-ეჭვიც არ მეპარება!
ვუთხარი ირაკლის ხელი ჩამოვართვი და გავიღიმე.
-ევა შეიძლება ერთი წუთით?
ნიკამ ცალკე გამიყვნა და სერიოზული სახით დამიდგა წინ!
-დარწმუნებულიხარ?
-რაში?
-რომ ეს გინდა.
-ნიკა ნუ ნერვიულობყველაფერი კარგად იქნება...არვინანებ.
-კარგივა თუ შენ ასე ფიქრობ მაშინ მე შენს გადაწყვეტილებას პატივს ვცემ!
ნიკამ გაიღიმა, გადამეხვია და ხელ ჩაკიდებულები დაბრუნდით მათთან.
უცნაურია მაგრამ დამიანეს თვალებში ისევ სიბრაზე დავინახე ჯერ ჩვენს ელებს შეხედა და მერე მე...მე რომ შევხედე მზეა სხვაგან გადაიტანა...არვიცი რავქნა არაფერი არ სიამოვნე?!როგორ არის ყოველთვის ასეთი ბრაზიანი?ყიველთვის უკმაყოფილო რატომაა?
-წამოდით ახლა ვისადილოთ.
-არა ჩვენ წავალთ აღარ შეგაწუხებთ...
-არა რასამბობთ რა შეწუხებაა...იქნებ დარჩენილიყავით?
-არა არა წავალთ ყველაფრისთვის დიდი მადლობა.
გასასვლელისკენ წავედით... დამიანე კი სკამიდან ადგომით თავსაც არ იწუხებდა.უკვე გავდიოდით მაგრამ ჩანთა დამრჩა ნიკა და იარკლი გავიდნენ მე კი ჩანთის ასაღებად შევედი.
დაბლა ვიყურებოდი მაგრამ რაღაცას ან ვიღაცას შევასკდი...და ეს ვიღაცა არც მეტი არც ნაკლები ბატონი მუტრუკი,დამიანე აღმოჩნდა მისი ძლიერი ცელი რომ არა ალბათ ახლა აუზში დავიხრჩვებოდი.ცალი ხელი ჩემს წელზე ჰქონდა მოთავსებული, მეორეში კი ჩემი ჩანთა ეჭირა.
-რომ წითლდები ასე უფრო საყვარელი ხდები...
რაოო?!საყვარელიო?დამიანე ასეთი პირველად ვნახე...ნუჰო დღეს ისედაც პირველად ვნახე მაგრამ ამ სახით...
როგორც იქნა გავსწორდით და ამ უხერხულ სიტუაციას თავი დავაღწიეთ.ისიც წამშივე დასერიოზულდა
-მე..ისა..ანუ..ჩანთისთვის მადლობა.
ჩანთა გამივართვი და გასასვლელისკენ წავედი.
-ევა...
მომესმა დამიანეს ხმა. გავჩერდი მაგრამ არ შევტრიალებულვარ.
-ვერვიტან როდესაც აგვიანებენ!ხვალ არ დააგვიანო!
არვიცი რატომ მაგრამ გული დამწტდა მეგინა სხვა რამეს მეტყოდა..
ჯანდაბა ევა სხვა რაუნდა ეთქვა?
შემომსძახა ჩემმა ალტერეგომ..
გარეთ გავედი ირაკლის დავემშვიდობე და ავტომობილში ჩავჯექი.
-სადიყავი? რატო წავედი უჩემოდ სასერნოდ?ვინმე გარყვნილი ბიჭი რომ შეგხვედროდა მერე რაზიზამდი?რამდენჯერ გაგაბღთხილე უჩემოდ არ წახვიდე თქო!
-ნიკა არაფერი მომხდარა დამშვიდდი!ყველაფერი კარგა არის!ანარა
-ანარა?
-ჰო მშია!
ნიკამ სიცილი დაიწყო, მე კი დაბღვერილი ვუყურებდი.
-კარგი მოდი რესტორანში წავიდეთ ან სასტუმროში გამივიძახოთ საჭმელი გინდა?
-აუ კი სასტუმრიში ჯობია.
.....
სასტუმროშიც მივედით.როგორც აღმოჩნდა ეს სასტუმრო დამიანე ავალიანს ეკუთვნის.

ჩემს ოთახში შევედი და სასწაულიიერსახე დამხვდა
დიი საწოლი,საწოლის გვერდითა ადგილას კომოდი,საწოლის მოშორებით პატარა მინის მაგიდა იდგა,კრემისფერი ფარდები,კრემისფერი კედლები,ყვავილები.მოშორბით ტელევიზორი დაასეშემდეგ...
აქ თავს ძალიან კომფორტულდ ვგრძნობ.
ჩემოდანი ამოვალაგე,ტანსაცმელი კარადაში შევალაგე ...შხაპი მივიღე,ტანსაცმელი ჩავიცვი და მალევე კარზე დააკაკუნეს ნიკა იქნება...
-ევა პიცა სალათები და რაღაცეები მოაქვთ უკვ გამოვიძახე.
კარების გაღებისთანვე მოამხსენა ნიკამ.
-უუჰ კიდევ კარგი თორე შიმშილისგან ლამისაა მოვკვდე!
-შენ და შიმშილი?
-ჰოო!ჩემი სალათი მინდა.
-თიკას დაურეკე?
-არა ახლა დავურეკავ.
მობილური მოვიმარჯვ და თიკას დაურეკე...
-ოოჰ ევაჩკა!
-ნუთუ სიცოცხლე მოგბეზრდა?
-ჰოკაი ბოდიში.გოგო ახალი ამბავიმაქვს!
-ჰო კაი გისმენ.
ნიკას ვანიშნე მალე მოვალ თქო და აივანზე გავედი.
-მოკლედ ეგ დამია....
თიკას სიტყვა შევაწყვეტინე დაიბღვირე და ჩავჭყივლე.
-არმაინტერესებს!არგაბედო!არა!
-ნაშვილებია.
-რათქვი?გაიმეორე?
-ევა როდესაც დამიანე11წლის იყო მას მშობლები მოუკლეს...თუმცა როგორც ვიცი ახლაც მიზეზის და დამნაშავის ძებნაშია...ირაკლიმ იშვილა და ის ზრდიდა,საკუთარი შვილივით უვლიდა.

ღმერთო ჩემო!ეს მასაც გადახდა...მე ვიცი ის რასგრძნობს მშობლების გარეშე.მშობლების დაკარგვასვერავინ ვერასდროს აანაზღაურებს,მე ვიცი ეს გრძნბა,გამომიცდია...
არმინდა ეს გრძნბა თითოეულმა თქვეგანმა ოდესმე იგემოს...ღმერთმა დიდხანს და ბედნიერად გიცოცხლოთ მშობლები...

-ევა ყვლაზე საინტერესო ის არის რომ ისინი ავარიაში მოყვნენ და ეს არყოფილა უბედური შემთხვევა!

ჩემი მშობლები გამახსენდა...ორივე შემთხვევა ერთმანეთს ემთხვევა მხოლოდ დროა განსხვავებული...






პ.ს
ბოდიშს გიხდით ამ მცირედი თავისთის უბრალოდ დღეს თავს შეუძლოდ ვგრძნობ და კიდევ დაგვიანებას მერჩივნა მცირედი მაინც დამედო...კიდევ ერთხელ უდიდესი მადლობა....