2017 წლის 15 სექტემბერი 11 კლასი და ახალი და დაძაბული წლის დასაწყისი,მეგობრების,უახლოესი ადამიანების ნახვა და მონატრების მოკვლა,ყველაფერი ჩვეულებრივად მიდიოდა მაგრამ როცა ის დაინახა ძველი გრძნობები კვლავ განახლდა,მისით აივსო, მისით დაიწყო ცხოვრება,ახალ დღეს იწყებდა მხოლოდ ერთი რამისთვის და ეს მისი თვალები იყო,არაეარული გრძნობა,რომელიც მარიამის სხეულში ყვაოდაა და შიგნიდან ჭამდა თითქოს კიბოს მეტასტაზებივით მოედო მის მთელ სხეულს,უკვე უბრალოდ აღარ შეეძლო უმისოდ,მაგრამ,ყველაზე დიდ უბედურებას წარმოადგენდა ის რომ ვერაფერს ლაპარაკობდა,მხოლოდ დუმდა და ყოველ დღე ახალ იმიჯს ირგებდა ხან მეგობარი იყო,ხან ძმაკაცი,ხანაც კი დაქალი,უკვე არ შეეძლო იმ ადამიანისთვის ეყურებინა და მოქცეოდა ისე როგორც ყველა სხვას,ის კი იცოდა რომ არასდროს დაეცემოდა მის თვალში, და არც კი ქონდაა მასზე ფიქრის უფლება,გიკვირთ ალბად როგორ შეიძლება ვინმეზე ფიქრის უფლება არ გქონდეს? მე გეტყვით მარიამისთვის თაზო იყო მსოფლიო ხოლო თაზოსთვის კი ალბად მსოფლიოს უკიდურესი წერტილი იქნებოდა მარიამი,ალბად არ აძლევდა საკუთარ თავს უფლებას მასზე ეფიქრა,უყურებდა როგორც მეგობარს,ახლობელს რომელსაც ენდობოდა მაგრამ სხვა არასდროს დაუნახებია მარიამისთვის, გარდა იმისა რომ მუდამ ინტერესდებოდა მისით,მუდამ მოდიოდა ეკითხებოდა როგორ იყო,როცა უხასიათოდ დაინახავდა სულ ცდილობდა მიზეზის გაგებასა და შემდეგ მის გამხიარულებას, ერთგვარ დასაყრდენად იქცა მარიამისთვის,განა არ იცოდა ან ვერ ხვდებოდა მარიამი რომ თანდათან უფროდაუფრო ღრმად იდგამდა მასში ფესვებს ეს გრძნობა? არა,იცოდა მაგრამ არ ცდილობდა ამ ყველაფრის გაქარწ....ას,რომც ეცადა ვერაფერს გახდებოდა რადგან უკვე მასში გამჯდარი იყო ზღვისფერი თვალები,მისგანაც მოდიოდა რაღაც მუხტი,სითბო,რომელიც მარიამს აბედნიერებდა, მისი ნათქვამი -როგორი ცივი ხელები გაქვს? და შემდეგ როგორ ცდილობდა ხელების გათბობას, ყოველ ჯერზე როგორ უშლიდა მარიამს ნერვებს მაგრამ ეს მარიამს მხოლოდ ბედნიერებას აგრძნობინებდა რადგან მხოლოდ ასე შეეძლო მასთან
ურთიერთობა მხოლოდ ასე იძენდა ეს
ურთიერთობა ეშხს,არაერთი საქციელით თუ სიტყვით ამწარებდნენ ერთმანეთს,მაგრამ შემდეგ ორივე ბოდიშს ერთდროულად იხდიდა,სახში დაბრუნებული მარიამისთვის კი არ არსებობდა საღამო მასზე ფიქრების გარეშე, არ არსებობდა სიზმარი თაზოს გარეშე,დილით პირველი ფიქრი ის იყო კლასში შესული მიუხედავად ყველაფრისაა ელოდაა როდის გაიღებოდა კარები და სემოვიდოდა და როცა ეს მოხდებოდა საშინლად ბედნიერდებოდა სახეზე ღიმილს ვერ იშორებდა, ქალაქში გასულს კი მხოლოდ მასთან შეხვედრაზე ფიქრობდა და ასეც ხდებოდა საიდანღაც გამოსულს მაინც ხედავდა და მხოლოდ 1 თვაის მოკვრაც საკმარისი იყო მთელი დღის ღიმილისთვის, მარიამმა არ იცოდა მომავალში რა მოხდებოდა როგორ განვითარდებოდა მოვლენები,მაგრამ ერთი ცხადი იყო ის ვერასდროს შეძლებდა დაევიწყებინა მისთვის ასეთი ახლო ზღვისფერები,მხოლოდ მასში ხედავდა დამამშვიდებელს,ნარკოტიკივით იყო თაზო უკვე მარიამისთვის ვეღარ შორდებოდა,ვეღარ მალავდა განცდებს და ნელ-ნელა ყველას თვალში აშკარა ხდებოდა მარიამისთვის ასე განძად შენახული და დაცული გრძნობა....
არვიცი რავთქვა,უბრალოდ მინდა რომ წაიკითხოთ, და დატოვოთ თვენი აზრი რჩევა თუ რაც იქნება, ეს რეალური მდგომარეობა გოგონასი და ასე რომ თქვენი ერთი რჩევაც კი მისთვის მნიშვნელოვანია,აღარ იცის რა გააკეთოს,ყელში უჭერს და გრძნობების გამოაშკარავება არ უნდა,მადლობა წინასწარ, შემდეგში კი თქვენი რჩევებიდან მიღებულ შედეგსაც დავწერ <3 <3 <3
