ანასტასიამ მთელი ღამე ვერ დაიძინა. საწოლში წრიალებდა და თვალებს დახუჭავდა თუ არა, რეზის თვალებს ხედავდა. მეტი ვეღარ მოითმინა. ფრთხილად წამოდგა, კარადიდან ორი ზომით დიდი პერანგი და ჯინსის შორტი გამოიღო, გადაიცვა და ფეხშიშველი მივიდა კართან. ცოტა ხანს იყოყმანა, ნამდვილად სურდა ამის გაკეთება თუ არა, მაგრამ, ბოლოს ვეღარ გაუძლო, იქვე მდებარე ტუმბოდან სხვენის გასაღები ამოიღო და ასე ფეხშიშველი გავიდა დერეფანში. სულ რამდენიმე წამით შეყოვნდა რეზის ოთახის კართან, მერე კი დენდარტყმულივით გავარდა კიბეებისკენ. მხოლოდ სხვენის კარებთან შეჩერებისას შეახსენა ფეხის ტკივილმა თავი და ლამის იქვე ჩაიკეცა, მაგრამ კბილი კბილს დააჭირა და გასაღები საკეტს მოარგო. ოთახში შესვლამდე ღრმად ჩაისუნთქა და კარი შეაღო. თითქმის 3 წლის მანძილზე არც ამ ოთახს გაჰკარებია, მაგრამ ახლა რაღაც ძალამ აიძულა აქ ამოსვლა. კარი ძალიან ფრთხილად მიხურა და შიგნიდან გადაკეტა, შემდეგ სინათლე აანთო და ოთახს თვალი მოავლო. კედლების გარდა ნახატები იატაკებზეც ეწყო. ოთახის შუაში კი მოლბერტი იდგა პატარა სკამთან ერთად. ანასტასიამ ფარდები გადასწია და ერთ-ერთი ფანჯარა გამოაღო. გარედან ნიავი შემოიჭრა და ფარდები ააფრიალა. ტასოს უამრავი ის მოგონება ამოუტივტივდა თავში, რომელიც ამ ოთახთან აკავშირებდა. ადრე აქ მარტო არასდროს შემოსულა. ახლა კი...
გოგონამ ლოყაზე ობლად ჩამოგორებული ცრემლი მოიწმინდა და მოლბერტთან მივიდა. საღებავებიც იქვე ეწყო. აკანკალებული ხელით ფუნჯი ძლივს აიღო, მაგრამ მოხვია თუ არა თითები ნივთს, კანკალი მაშინვე შეწყვიტა. ანასტასიამ ერთი ხელის მოსმით მოხაზა კონტური, შემდეგ კი საღებავებით ხატვა დაიწყო. მთელი ღამე ზღვისფერ თვალებს ხატავდა რამდენიმე ტილოზე, შემდეგ კი ერთმანეთს ადარებდა. საკუთარ თავშიც კი ვერ გაერკვია ანდროს თვალებს ხატავდა თუ რეზის. რეზის? ამ ფიქრებმა გოგონა შეაკრთო. რა თქმა უნდა, ანდროს თვალებს ხატავდა, აბა, რეზისთან მას რა ესაქმებოდა?
ანასტასიას ისე დაათენდა, ვერც კი გაიგო. საღებავებით დასვრილი კვლავ მოლბერტთან იჯდა და თვალებს ხატავდა, ოღონდ უკვე სხვადასხვა ხედით. მზე კარგად რომ ამოიწვერა, გოგონამ ცოტა ხნით გადადო ფუნჯი გვერდით და გამოღებულ ფანჯარასთან მივიდა. უყურებდა ჰორიზონტს და დათოვლილ მთებს. არ ახსოვს რამდენ ხანს იდგა ასე და სივრცეში იყურებოდა, შემდეგ ისევ მოლბერტთან მივიდა კოჭლობით და კვლავ ხატვა დაიწყო.
რეზის დილაადრიან გაეღვიძა. როგორც სჩვეოდა სწრაფად წამოდგა, ჩაიცვა და სავარჯიშოდ წავიდა. მთელი საათი დარბოდა, ბოლოს კი გაოფლილი და სუნთქვაარეული შევიდა ეზოში. სახლისკენ მიდიოდა, როცა ზემოთ აიხედა, თვითონაც არ იცოდა რატომ და სხვენის ფანჯრიდან მომზირალი ანასტასია დაინახა. გოგონა მონუსხული გაჰყურებდა სივრცეს და ისეთი საყვარელი იყო ამ დროს, თვითონ რეზი დარჩა მისით მონუსხული. ბიჭი მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა, როცა ტასომ ფანჯარას ზურგი აქცია და ოთახში გაუჩინარდა.
რეზი სწრაფად მოემზადა, შხაპი მიიღო, გამოიცვალა და კარგ გუნებაზე მყოფი პირველ სართულზე ჩავიდა. თამრო ერთ მოსამსახურე გოგოსთან ერთად სამზარეულოში მოფუსფუსე დახვდა.
-გაიღვიძე, ჩემო ბიჭო? - ღიმილით ჰკითხა ქალმა და კრემის თქვეფა განაგრძო.
-მე უკვე დიდი ხანია მღვიძავს, სავარჯიშოდაც ვიყავი, - უპასუხა ბიჭმა და იქვე დაჭრილი სტაფილოდან ერთი ნაჭერი აიღო და შეჭამა.
-კარგად გეძინა?
-მშვენივრად, ძალიან კარგი და კომფორტული ოთახი დამითმეთ. ბალიშზე თავი დავდე თუ არა, ეგრევე გავითიშე და დილამდე არც გამღვიძებია.
-ანუ კარგად გამოგიძინია. ძალიან კარგი. ისაუზმე ჩემო ბიჭო და მერე, თუ არ შეწუხდები, ჩემს ქალბატონსაც აუტანე საუზმე, კარგი?
-რა შეწუხებაა, თამრიკო, - საყვარლად გაუღიმა ბიჭმა და თამრიკოს მიერ წინ დადებული საუზმის ჭამას შეუდგა.
-ისე, რას ამზადებთ თუ საიდუმლო არაა? - ინტერესეთ ჰკითხა ბიჭმა ქალს, რომელსაც კრემის გაკეთება დაესრულებინა და ახლა შოკოლადს ადნობდა.
-არა, რა საიდუმლო, - ჩვეული ღიმილით უპასუხა ქალმა, - ტორტს ვაცხობ ანასტასიათვის. ძალიან უყვარს ჩემი გაკეთებული. მითუმეტეს დღეს დაბადების დღე აქვს და სურპრიზი იქნება.
-დღეს ანასტასიას დაბადების დღეა? - გაუკვირდა ბიჭს და წვენი მოსვა.
ქალი დანაღვლიანდა, ხელის ზურგით თვალებიდან ჩამოგორებული ცრემლები შეიმშრალა და თანხმობის ნიშნად მხოლოდ თავი დაუქნია ბიჭს.
-რამე არასწორად ვთქვი? - თამროს ცრემლების დანახვაზე აღელდა რეზი.
-არა, არა, დამშვიდდი, შენ არაფერ შუაში ხარ. ეს გრძელი ისტორიაა, რომელიც ცუდად მთავრდება და რომელმაც ჩვენი ოჯახის თითოეულ წევრს მოუშუშებელი დაღი დაგვასვა.
-მაპატიეთ, არ მინდოდა, - ისევ მოიბოდიშა რეზიმ და იქვე დადებული ლანგარი აიღო.
სამზარეულოდან გადიოდა, როცა რაღაც გაახსენდა და თამრიკოს მიუბრუნდა.
-თამრიკო ბებო, ანასტასიას საუზმე თავის ოთახში ავუტანო თუ სხვენზე?
ქალი კითხვამ გააოცა და ხელიდან თეფში გაუვარდა, რომელიც იატაკზე 1000 ნაწილად დაიფშვნა.
-შეუძლებელია, - ამოიჩურჩულა ქალმა და გაკვირვებულ რეზის შეხედა.
-რა არის შეუძლებელი? ან თეფში რატომ დაგივარდათ? - იკითხა ცოტათი შეშფოთებულმა ბიჭმა და ქალს სკამზე დაჯდომაში მიეხმარა.
-შეუძლებელია, ანასტასია იმ ოთახში იყოს ასული. უკვე 3 წელია იმ ოთახს არ გაჰკარებია.
-რა? რატომ? რა მოხდა?
-ხომ გითხარი, ეს გრძელი და მტკივნეული ისტორიაა. მიდი, შვილო, აუტანე, თავის ოთახში იქნება.
-კი, მაგრამ, აშკარად დავინახე სხვენის ფანჯრიდან უყურებდა სივრცეს.
-რაა? როდის?
-დღეს დილით ვარჯიშიდან რომ დავბრუნდი, მაშინ შევამჩნიე.
-წარმოუდგენელია. არ მჯერა, - ქალს ცრემლები კვლავ წამოუვიდა, ოღონდ ახლა სიხარულის, - ეგ დადგი მაგიდაზე და გამომყევი. მინდა დავრწმუნდე, რომ სიმართლეს მეუბნები.
რეზიმ გაოცებულმა დადგა ლანგარი მაგიდაზე და თამრიკოს უკან გაჰყვა. ქალმა ჯერ ტასოს ოთახი შეამოწმა და როცა იქ არავინ დახვდა, მაშინვე ეზოსკენ გაიქცა. ცოტა სასაცილო სანახავი იყო, როგორ ცდილობდა უკვე ასაკში შესული ქალი მანძილის შესამოკლებლად ორ-ორ კიბეს გადახტომოდა და ქვემოთ ისე ჩასულიყო. ეზოში გასულმა თამრიკომ ჯერ სახლის გვერდით, ბაღში, დაკიდებული ჰამაკი შეამოწმა, მერე საჯინიბო და ბოლოს, შუა ეზოში გაჩერდა. ძალიან ნელა ააყოლა მზერა სახლს, თითქოს ეშინოდა იმის, რასაც ზევით დაინახავდა. რეზი მართალი აღმოჩნდა. სხვენის ერთ-ერთი ფანჯარა ღია იყო და თეთრი მოფრიალე ფარდაც მოჩანდა.
-თამრიკო ბებო, - რეზი გვერდით დაუდგა ქალს, - მშვიდობაა?
-მშვიდობაა? - გაიკვირვა ქალმა და სიცილ ტირილით უპასუხა,- მშვიდობა კი არა, ეს სასწაულია, ნამდვილი სასწაული.
-რატომ? რა ხდება?
-ანასტასიამ ხატვა კვლავ დაიწყო. ანდროს... -აქ ქალმა სიტყვა გაწყვიტა, - ამდენი ხნის შემდეგ, მან კვლავ დაიწყო ხატვა.
-ანასტასია ხატავს? - რეზი უფრო და უფრო ინტერესდებოდა.
-მარტო ხატავს? - შეიცხადა ქალმა და გაიღიმა, - ხატავს, ცეკვავს და ჯირითობს, მაგრამ ბოლო 3 წლის განმავლობაში, ყველაფერს შეეშვა.
-და თუ გკითხავთ რატომო, ისევ იმავეს მიპასხებთ, არა?
-ეჰ, შვილო, არ მინდა დაგამძიმო ამ ისტორიით. ჩვენი ოჯახიდან ყველამ მძიმედ გადავიტანეთ ეს ამბავი, ყველაზე მძიმედ კი ანასტასიამ.
-ოჰ, - მხოლოდ ეს აღმოხდა ბიჭს და დასევდიანებულმა ახედა სხვენის ერთადერთ ღია ფანჯარას.
-კარგი, აღარ გვინდა ეს მძიმე მოგონებები, - უფრო თავის თავს უთხრა ქალმა, ვიდრე რეზის და სახლიკენ წავიდა, - რეზი, - უკვე კართან მდგომმა გამოსძახა ბიჭს, - შენ დაისვენე, მოეწყვე და თუ გინდა სახლი დაათვალიერე. მე ანას მშობლებს დავურეკავ და ამ სასიხარულო ფაქტს შევატყობინებ. ღმერთო, როგორ გაუხარდებათ. მართლა, საღამოს არაფერი დაგეგმო, ანასტასიას სიურპრიზს ვუწყობთ, მიუხედავად იმისა, რომ ამ დღეს ვერ იტანს, - ბოლო სიტყვები მხოლოდ ტუჩების მოძრაობით წარმოთქვა, თითქოს ეშინოდა, არავის გაეგო და სახლში შევიდა.
-ვინ ხარ ანასტასია ავალიანო ან ასეთი რა შეგემთხვა? - თავისთვის ჩაილაპარაკა რეზიმ და თავისი მანქანისკენ წავიდა.
უკვე ღამდებოდა, როცა ანასტასია კვლავ მოსწყდა ხატვას და ფანჯარაში გაიხედა. ჩამობნელებულმა ცამ ცოტა არ იყოს დააბნია. არადა ეგონა სულ რამდენიმე წუთის წინ დაიწყო ხატვა. ყოველთვის ასე ხდებოდა. დაიწყებდა ხატვას და ვეღარ ჩერდებოდა. შეეძლო უსასრულოდ ეხატა ანდროსთან ერთად...
ანასტასია ფიქრებიდან შემოსასვლელი კარის დაკეტვის და სახლში შემოსული ხალხის ხმამ გამოარკვია. სიხარულით წამოფრინდა ფეხზე და მხოლოდ კართან მისულს გაახსენდა, რომ ფეხი სტკიოდა. არც კი სჯეროდა, რომ სინამდვილეში გაიგო თავისი გიჟების ხმა. სხვენი სწრაფად დატოვა, გამოსვლისას კარი ისევ ჩაკეტა, გასაღები შორტის ჯიბეში ჩაიცურა და ასე მოთხვრილი, თავზე არეული კოსით მოაჯირზე გვერდულად დაჯდა და ქვემოთ ჩასრიალდა. ნელ-ნელა ხმები უფრო კარგად ესმოდა და სახეც ებადრებოდა. უკვე პირველი სართულის მოაჯირზე მისრიალებდა, როცა მისაღებში შეყრილი ორმეტრიანი ბიჭები შეამჩნია, რომელბიც რეზის ისე ესალმებოდნენ, როგორც დიდი ხნის უნახავ ძმაკაცს.
-მე არ მომაქცევთ ყურადღებას? - უყურადღებობით განაწყენებულმა წარმოთქვა და ფრთხილად ჩამოხტა მოაჯირიდან, მაგრამ ნატკენ ფეხზე დახტა და სიმწრისგან წამოიკვნესა.
-ანიკოოოო, - სიცილით გამოიქცა მისკენ ერთ-ერთი ბიჭი, მაგრამ, როგორც კი ტკივილისგან მოკეცილი ანა დაინახა, მაშინვე ხელში აიყვანა და ჰკითხა, - კარგად ხარ, გოგო? რამე გტკივა?
-ფეხი მაქვს ნაღრძობი და მაგ ანიკოს, მერე განანებ! - შეუბღვირა გოგონამ და ბიჭს კისერზე ჩამოეკიდა, - როგორ მომენატრეთ, გიჟებო!
-შენ ჩვენ უნდა გვკითხო. რომ დაგვყარე ასე 1 თვე უპატრონოდ, დაადე თავი და ხევსურეთში გაიხიზნე, არაა მაი სწორი საქციელი, დაია, - სიცილით უთხრა მეორემ და ახლა ის მივარდა ჩასახუტებლად.
-ხო, სულ ჩემი ნებით წამოვედი აქ, არავის გამოვუგზავნივარ, - სიცილით უთხრა ანამ და მასაც ჩაეხუტა.
-გაიწით ბიჭო იქით და დამანახეთ ეს ჩემი ბიძაშვილი! - წამოხტა მესამე ბიჭი და ახლა ის ჩაეფსკვნა ანას, - მოიწყინე, ხო, უჩვენოდ?
-ბებოს თურქული სერიალები მახალისებდა მხოლოდ, - გაიცინა ანამ და მეოთხე ახმახსაც მიადგა.
-მოდი აქ ბიჭო, შენ აღარ უნდა მნახო?
-მომიშვეს შენამდე, რო? - სიცილთ ჰკითხა ბიჭმა და გადაეხვია.
-ვაიმე, თქვენ ხომ არ იცით, როგორ გამახარეთ! - წამოიძახა გოგომ და ოთხივე ბიჭს ერთად ჩაეხუტა. მერე იქვე მჯდომი რეზი შენიშნა და სახე დაუსერიოზულდა.
-ჰეი, გორილა, - მიმართა რეზის, - რახან შენც აქ რჩები და ესენიც, გაიცანი, ეს ლაშაა, ეს ნიკა, ეს ჩემი გიჟი ბიძაშვილი დათო, ეს კიდევ სანდრო, - ოთხივე სათითაოდ ჩამოუთვალა და ბიჭებს შორის კომფორტულად მოთავსდა, - თქვენ კიდევ, გაიცანით ეს გორ... - ამ დროს დაინახა, რომ თამრიკო სამზარეულოდან გამოდიოდა და სწრაფად გადააკეთა, - ეს პატივცემული ყმაწვილი, რეზი ლიპარტელიანი, მამიკოს მეგობრის შვილია.
-ვიცნობთ ერთმანეთს, - თქვა ნიკომ და რეზის თვალი ჩაუკრა, - და მოიცა, ეს გორილა რა იყო ან უცებ გადაკეთება, პატივცემული ყმაწვილი? კარგად ხარ? - ზემოდან დახედა გოგოს და გაიცინა.
-შენ კიდე გაშინებს თამრო? - მიზეზს მიხვდა დათო და სიცილი აუტყდა.
-ისე იძახი, თითქოს ბებიაშენიც არ იყოს და არ იცნობდე! - შეუბღვირა დათოს და მერე ბიჭებს მიუბრუნდა, - მოიცადეთ! ამ არსებას იცნობთ?
-ეჰ, ანიკო, ანიკო, ბერდები და ჭკუა არ გემატება, - თქვა ლაშამ და ანას გამოქანებული ბალიში აიცილა, - ეს ის რეზია, ამასწინათ რომ გეუბნებოდი, ამერიკიდან ჩამოდის და ჩვენი ბავშვობის მეგობარია-მეთქი.
-მართლა? - ტასოს თვალები შუბლზე აუვიდა და რეზის ეჭვით გახედა, - მაშინ მე რატომ არ ვიცნობ?
-ოოოო, კარგი რაა, ხან შენ იყავი საზღვარგარეთ, ხან - ეს. ერთად ვერ დაგამთხვიეთ და რანაირად გაიცნობდი? - ამოილაპარაკა დათომ.
-ნუ რეზის ერთხელ ყავხარ ნანახი,- ამოილაპარაკა ნიკამ და ბიჭებს გადახედა.
-შანსი არაა, ამისთანა ქაჯი დამამახსოვრდებოდა, - წარმოთქვა რეზიმ და ამრეზით შეხედა ანასტასიას, არადა გულში სულ სხვაგვარად ფიქრობდა.
-ვერ დაგამახსოვრდებოდა. აღარ გახსოვს, ესპანეთიდან ახალი ჩამოსული იყავი. ჩვენი ნახვა გინდოდა, ჩვენ კი მაგ დროს საავადმყოფოში ვიყავით, ამ, როგორც შენ თქვი, ქაჯთან ერთად, რადგან ფეხი ჰქონდა მოტეხილი და რამდენიმე ნეკნი გაბზარული. დალურჯებულ სახესა და ტანზე აღარაფერს ვამბობ. შენც ადექი და საავადმყოფოში დაგვადექი. მხოლოდ ერთხელ შეხედე ქალბატონს და მაშინაც იგივე რეაქცია გქონდა. მაშინაც ქაჯი გეგონა, - ამოილაპარაკა სულმოუთქმელად და რეზის სიცილი დააყარა.
-კარგი, კარგი. აბა, მითხარით, აქ რამ ჩამოგიყვანათ? - იკითხა ანასტასიამ, - რა, ლეკიანობა დაიწყო და მამაჩემმა თქვენც აქ გამოგხიზნათ?
-გაეხსნა ახლა ამას შუტკა, - თქვა ლაშამ და ანას მოეხვია, - მოიცადე! - უცებ უკან დაიწია და გოგონას სამოსს მხოლოდ ახლა დააკვირდა.
-რა? რა მოხდა? რამე მაცხია? - გაუკვირდა ტასოს და მანაც თავის მაისურს დახედა. ვერაფერი განსაკუთრებული ვერ შეამჩნია, მხოლოდ საღებავის ლაქები და ასე გაკვირვებული შეჰყურებდა ბიჭებს.
-რეზი, მიდი, სწრაფად თერმომეტრი მომირბენინე თუ ძმა ხარ, რა! - წარმოთქვა სერიოზულად ლაშამ.
-რა თერმომეტრი ბიჭო? სულ გადაირიე? - უცებ გამოერკვა უკვე ფეხზე წამომდგარი რეზი და ისევ დივანზე დაეშვა.
-სიცხე უნდა გავუზომო ანიკოს, ხო კარგადაა.
-ლაშა, რა გჭირს, მეტყვი? - ხმა ამოიღო ანამ და შუბლზე მიდებული ლაშას ხელი სწრაფად მოიშორა.
-სიცხე არ აქვს, აბა, სარეცხის მანქანა გაგიფუჭდათ? - ისევ აგრძელებდა ვერსიების ჩამოთვლას.
-არაფერი არ გაგვფუჭებია. რა გინდა ლაშა? ამათ გაჭამეს რამე?
-არა, რა მაჭამეს, გოგო.
-აბა, შენმა ცოლმა გაგიჩალიჩა ვითომ? - ფიქრიანი მზერა მიაპყრო ლაშას, - გაგწირა ქეთუშამ ბიჭო?
-ნუ სულელობ, გოგო! - შეუბღვირა ლაშამ და მერე ბიჭებს მიუბრუნდა, - ამას ხომ ყველანი ხედავთ?
ბიჭებმა მხოლოდ თავი დაუქნიეს. ამ დროს კი სამზარეულოდან თამროსთან ერთად მუცელგამობერილი გოგო გამოვიდა ვაშლის ჭამით. ანა დაინახა თუ არა, ვაშლი ხელიდან გააგდო, მისკენ გამოიქცა, მხოლოდ დივანთან მისული გაჩერდა და გაკვირვებულმა შესძახა:
-ანასტასია, შენ რა ხატვა დაიწყე?
-მეც მიხარია შენი დანახვა, ქეთი, - საუბარი უცებ გადაიტანა სხვა თემაზე, - მაგრამ აქ საიდან გაჩნდით? - კიდევ ერთხელ იკითხა ტასომ და შეშმუშნულ ბიჭებს გახედა.
-ანასტასია, იცი დღეს რა რიცხვია? - ჰკითხა სანდრომ და გვერდით დაუდგა.
-მე რა ვიცი, კალენდარს ვგავარ? - შეუბღვირა გოგონამ, - ან ეგ ამასთან რა კავშირშია?
ამ დროს ოთახში შუქი ჩაქრა, შემდეგ კი სამზარეულოდან ტორტით ხელში თამრო გამოვიდა. ტორტზე 24 სანთელი ენთო.
-დაბადების დღეს გილოცავთ, ანიკო! - დაიძახა ლაშამ.
გოგონა დაბღვერილი უყურებდა ჯერ მეგობრებს, შემდეგ კი ბებიას. სხვა გზა არ იყო. სანთლებს სული შეუბერა ყველანაირი სურვილის ჩაფიქრების გარეშე. თამრომ შუქი აანთო, გოგონას გადაეხვია და ხელში პატარა ყუთი მიაჩეჩა.
-დაბადების დღეს გილოცავ, ჩემო სიცოცხლე.
-თამრო, თუ ეს შენი მოფიქრებულია, - დაიწყო გოგონამ, მაგრამ სიტყვა აღარ დაამთავრებინეს.
ბიჭები ანასტასიას მისცვივდნენ და ყველამ სათითაოდ გადასცა საჩუქარი. ქეთიც მათ შორის იყო. მხოლოდ რეზი არ დაძრულა ადგილიდან.
-ჩვენ, შენთვის კიდევ ერთი სიურპრიზი გვაქვს, - მხიარულად თქვა დათომ და თავისი ტელეფონიდან თავი ასწია, - ჩვენ რა, მე, ლაშას და ქეთოს. თან მარტო შენთვის არა, ნუ კიდევ ვიღაც-ვღაცებისთვის ამ სახლში, - ეშმაკურად ჩაიცინა და სანდროს გახედა.
შემდეგ ფეხზე წამოდგა, კარისკენ წავიდა და გამოაღო. ყველა გაკვირვებული უყურებდა დათოს, მაგრამ ბიჭი ისევ ისე ეშმაკურად იცინოდა. კარის გამოღება და სახლში კიდევ 2 გიჟის შემოჭრა ერთი იყო.
-ანუშკიი, - დაიყვირეს გოგოებმა ერთად და ანასტასიას მისცვივდნენ.
-ამან ანუშკიო, იმან ანიკოო, ანასტასია მქვია ხალხო მე! - წაიბუზღუნა თავისთვის და გოგონებს გადაეხვია.
სახლში შემოცვენილი გოგონებიდან ერთი ანასტასიას და, ნინი, იყო, ხოლო მეორე - ნინის მეგობარი - გვანცა. ორივე მათგანი უკვე 3 წელია ამერიკაში სწავლობდა და მათი დანახვა ანასტასიას ნამდვილად ძალიან გაუხარდა. გოგოებმა ყველანი გადაკოცნეს, რეზიც გაიცნეს (ნუ ნინი იცნობდა ისედაც, ამაზე მერე) და ყველანი ერთად დასხდნენ მისაღებში.
-არა, აღიარეთ, ვისი იდეა იყო ეს ყველაფერი? რომელ თქვენგანს მობეზრდა სიცოცხლე და მოისურვა თავისი ფეხით ეშაფოტზე გასვლა? - იკითხა ბოლოს ტასომ, როცა ყველა თამროს გამომცხვარ ტორტს შეექცეოდა.
-სიმართლე ითქვას... - დაიწყო ლაშამ.
-იცი, ანა, - გააგრძელა სანდრომ.
-რა? რა უნდა ვიცოდე? - იკითხა ტასომ და დასჯილი ბავშვებივით თავდახრილ ბიჭებს გახედა.
-ჩემი იდეა იყო, ბებოს სიცოცხლე, - თქვა თამრომ და ბიჭები აშკარა სიკვდილისგან დაიხსნა.
-შენი? - გაუკვირდა ანასტასიას, - არ მჯერა. ხელს აფარებ ამათ, ხო?
-გეკადრება, ანასტასია? - ვითომ ნაწყენმა შეიცხადეს ბიჭებმა.
ამ დროს კარზე დააკაკუნეს და ყველასგან გასაოცრად რეზი წამოდგა.
-თქვენ იყავით, მე გავაღებ, - თქვა და კარისკენ წავიდა.
რამდენიმე წუთში უკან შემობრუნდა, თან პატარა ყუთი და წითელი ვარდების თაიგული მოჰქონდა. ანასტასიას წინ დადგა და მიაწოდა.
-დღეს გავიგე, რომ იუბილარი იყავი, ამიტომ ეს მოკრძალებული საჩუქარი ჩემგან, - გაღიმებულმა გადასცა გოგონას საჩუქრები და ლოყაზე აკოცა.
ანასტასიას ტანში ჟრუანტელმა დაუარა და სიტყვაც ვერ თქვა.
-დაბადების დღეს გილოცავ, ტასო, - ღიმილით უთხრა რეზიმ და დივანზე უნდა დამჯდარიყო, როცა გოგონას სახე დაინახა.
ანასტასია თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა და სახე გაჰფითრებოდა. მისი მიცემული საჩუქრები ძირს დაყარა, ბიჭს მივარდა და ისეთი სილა გააწნა, ხუთივე თითი დაატყო ლოყაზე.
-კიდევ ერთხელ დამიძახებ მაგ სახელს რეზი ლიპარტელიანო და ჩემი ხელით მოგკლავ, - ძალიან ხმადაბლა უთხრა ბიჭს, ზურგი აქცია და სიბრაზისგან მხრებათრთოლებული თავისი ოთახისკენ წავიდა.
*********
იმედია, მოგეწონებათ