ყველა გაშეშებული იდგა. კარებში გამოჩნდა ადამიანი, რომლის დანახვისას ბიჭებს სუნთქვა შეეკრათ.ეს იყო ლილე.
მოკლედ მოგიყვებით მის ამბავს. ლილე 17 წლის იყო, როდესაც ლეიკემია დაუდგინეს. მაშინ გადარჩენის შანსებიც არ იყო. ეს ოთხი წლის წინ მოხდა. ამიტომ მშობლებმა უცხოეთში გადაიყვანეს და რადგანაც იქაც არ აძლევდნენ იმედს, ამიტომ დემეს უთხრეს რომ გარდაიცვალა.მის სანახავად შესული დემე ცრემლებს ვერ იკავებდა. ლილეს ბოლო სიტყვები იყო.
-მე არ დავნებდები და თქვენთვის მაინც დავბრუნები.
ესღა თქვა და თვალები დახუჭა.
და ახლა დემეს წინაშე დგას და ისევ ისე საყვარლად უღიმის როგორც ბავშვობაში.
-შენ... შენ აქ... საიდან.. როგორ.. შენ... ისა სიტყვებს ვეღარ აბამდა ერთამანეთს.
-მოგიყვები, მაგრამ ჯერ არ ჩამეხუტები?(ლილე) ხელები ისევ ისე გაშალა, როგორც ბავშვობაში.
იმდენად ძლიერად იკრავდა გულში დემე, რომ თვითონაც სუნთქვა ეკვროდა.
-გავიჭყლიტე დემე(ლილე)
ყველა სათითაოდ ჩაეხუტა. გოგონებიც გაიცნო.
ძალიან დიდი ხანი ილაპარკეს. ლილემ ყველაფერი მოუყვა.ის თუ, როგორ გადაწყვიტეს მშობლებმა ხელოვნურ კომაში ემყოფებინათ და ისე ემკურნალათ. რაც მთავარია მან დანაპირები შეასრულა და არ დანებდა.
-მთავარი გიჟი დაგვიბრუნდა(საბა)
ამ დროს ექთანი შემოდის პალატაში და საჭმელი შემოაქვს.
-გიჟების შემოსევაა რა(ექთანი)
-რატომ?(ქეთი)
-ყველა პაციენტს ვიღაცამ თმაზე რაღაც ფერები დაადო და ჭიკარტები დადეს კიდე ყველგან(ექთანი) გაბრაზებული გავიდა გარეთ.
-ლილე, ვა ვა უკვე ფორმას დაუბრუნდი?(დემე)
-ცოტა გავერთე, რა მოხდა მერე(ლილე) საყვარლად გაიკრიჭა.
ერთი კვირა ძალიან მალე გავიდა. დღეს ქეთი უნდა გამოწერონ, მაგრამ ისე როგორ იქნება, რომ ბოლოჯერ არ დაამახსოვრონ თავი ექიმებსა და ექთნებს.
-დავიწყოთ ჩვენი ღონისძიება?(ნინი)
-მიდი საბა(ანი)
საბა მივიდა ერთ-ერთ ექიმთან, დაიჩოქა და დაიწყო:
-ძალიან ლამაზი ხარ. ეს რაღაცნაირი გამოხედვა, ეს ჩამოსხმული სხეულის ფიგურა, ძალიან ლამაზი ნატიფი თითები, ძალიან ლამაზი თვალები გაქვს და რა მინდა რომ გკითხოთ სისხლს მარტივად იღებთ? (საბა) საერთოდ არ მოელოდა ეს გოგო ასეთ კითხვას. ჯერ კიდევ დებილივით უყურებდა.
-არა იცი რატო გეკითხები? სისხლის მეშინია.(საბა)
ღმერთო რა გიჟები არიან.
ფსიქიატრი გამწარებული გამოდის კაბინეტიდან და ბექას მიეჭრა.
-ეს გოგო მომაშორეთ სასწრაფოდ აქედან(ექიმი) და ლილეზე ანიშნა.
-რატო რა მოხდა(ბექა) სიცილს ძლივს იკავებდა მას დანახვაზე.
-რა და ორი წუთით ჩამეძინა და შეხედეთ რას მიგავს თმები. რა უბედურება ოთხ ფრად რო გამიკითა ან კიდე ეს ცხვირზე(ექიმი) კაცი გიჟს გავდა. ცხვირზე პატარა საყურესავით რაღაც მიაგმარა.
-კარგით, თქვენ დამშვიდდით ამას მივხედავ.(ბექა)
ამ დროს ნინი მორბის.
-დურმიშხან სად დამეკარგე, რამდენი ხანია გეძებ(ნინი) ექიმს მივარდა და ჩაეხუტა.
-ღმერთო ესენი ვინ გადავიკიდე(ექიმი) საწყლად ამოილაპარაკა
-თქვენ არ გრცხვენიათ ბებიაჩემს რომ ეხუტებით?(დემე) ეხლა დემე მიეჭრა და ნინი გამოიყვანა.
-ბებო რამდენჯერ გითხარი დურმიშხანს არ დაელპარაკომეთქი.(დემე)
ამ დროს ექთანი გამოჩნდა.
-ვაიმეეე სარდიონ(ანი) ექთანს გაპარვა უნდოდა მაგრამ ვერ მოახერხა.
-წამოდი, წამოდი ხელი უნდა მოვაწეროთ(ანი) ფერი გადაუვიდა ექთანს.
ვიღაც ბიჭი გამოვიდა კაბინეტიდან. ანდრეას ქეთი ეჭირა ხელში და მას დააჭერინა. ეს სწორედ ის ექიმი იყო, რომელიც ფეხზე გავლაში უნდა დახმარებოდა ქეთის.
-მაპატიეთ, ცოტა გიჟი მეგობრები მყავს(ქეთი) მისი თვალებით მონუსხულმა უთხრა.
-არაფერია, მთელი საავადმყოფო მათ შესახებ ლაპარაკობს(ექიმი)
-ბებიაჩემი მოდის, თაყვანი ეცით, ჩქარა... ეხნატონ არ მიჯერებენ... კი ვიცი ეგ ბედი ეწევათ ეხლა ყველას(დემე)
ნინიმ გამოიარა, რამის დაუჩოქა ექიმმა და ექთანმა.
-სასწრაფოდ უნდა გავწეროთ ესენი აქედან(ექთანი) ჩუმად გადაუჩურჩულა ექიმს.
-საბუთები მზად მაქვს, ცოტახანი და გავწერთ(ექიმი)
-ვაიმეე სარდიონ საბუთებიო ხო... ეეე სურპრიზის მოწყობა გონდოდა? რა მაგარი ვიღაცა ხარ.. წამოდი, წამოდი მოვაწეროთ ხელი(ანი) ეს საწყალი გოგო სუ გადარია.
-იქნებ არ გვეჩქარა ჯერ(ექთანი)
-აღარ გიყვარვარ ხო... მე ესეთი სიცოცხლე არ მინდა(ანი) ფანჯრისკენ წავიდა.
-არა მოიცადე, ეგ რა შუაშია... უბრალოდ ჩემი მშობლები არიან მოსასვლელები ხო იცი არა?(ექთანი)
-კარგი დაველოდოთ(ანი)
საბა ახლა სხვა სტომატოლოგის ასისტენტს უხსნიდა სიყვარულს.
-შენმა სილამაზემ შორიდანვე დამატყვევა, ჩამოსხმული ფიგურა, ეს გაბრწყინებული თვალები, როგორ გიხდება. შენი ჰაეროვანი თმა და თლილი თითები... ხოდა იცი რა მაინტერესებს? სტომატოლოგი როდის იქნება(საბა) აშკარაა გოგონას მოეწონა საბა.
-არა იცი რატო გეკითხები? აი მაგის კაბინეტში რომ დარბის რაღაც, იმასთან მინდა ლაპარაკი(საბა) უცებ წამოხტა და ვიღაცას თუ რარაცას გაეკიდა.
-ეეე მოიცადე.. ხო შენ.. მოიცა დაგელაპარაკო... ვა ბიჭო როგორა ხარ(ვითომ ვიღაცას გადაეხვია) ... რაო ბიჭო აქ რა გინდა... ამათ მოგკლეს ხო...(საბა) ყველა დებილივით უყურებდა.
მთავარი ექიმი გაბრაზებული მივიდა ბექასთან
-ამ საბუთებს ხელი მოაწერეთ და სასწრაფოდ დატოვეთ საავადმყოფოს ტერიტორია(მთავარი ექიმი)
-კარგით, მომეცით(ბექა)
-ნახვამდის(მთავარი ექიმი) მაგრამ თქვენ გგონიათ ესე დასრულდებოდა ამათი ოინები და მთავარი ექიმის გაგიჟების გარეშე წავიდოდნენ? არავითარ შემთხვევაში.
-წავედით ეხლა სახლში(ბექა)
-ეეე მოიცა რა სახლი ამას ეს უნდა შევარჩინოთ?(საბა)
-აუ გეყოთ რა(ბექა)
-ეე ბექუშ რა გვეყო არა ის, წავედით აბა მის კაბინეტში(დემე)
-ნახე რა ესეც რო აიყოლიეს(ნანკა)
-რა სერიოზული კაცი გაგვიფუჭეს(ანდრეა)
-აბა მართლა სუ სერიოზული ხო არ ვიქნები(დემე)
-ბიჭო სად წავიდნენ ისინი(ანდრეა)
-აუ მაღლა ავიდოდნენ(ნანკა)
-აუ ბიჭო რა ხმები ისმის(ბექა)
-ჰა წავედით ეხლა დროზე(ანდრეა)
ასულებს არეულობა დახვდათ.
-ახლა სანამ პოლიციაში დამირეკია, მოკიდეთ თქვენს მეგობრებს ხელი და სასწრაფოდ დატოვეთ საავადმყოფოს ტერიტორია(მთავარი ექიმი)
-ახლა კარგად მომისმინეთ, ნება იბოძეთ და შეასრულეთ თქვენი მოვალეობა და მიხედეთ პაციენტებს. თუ საიჭირო იქნება მე თვითონ შევატყობინებ პოლიციას თუ მარტო მე არ ვიქნები ამისათვის საკმარისი(ელენე) ოჰო ესეც აიყოლიეს.
-კარგი ქალბატონო დამშვიდდით, ახლავე ბატონ ზურაბს დაუძახეთ(მთავარი ექიმი) ზურაბი-ფსიქიატრი
-ახლავე ბატონო თემურ(მედდა) თემური-მთავარი ექიმი
ზურაბიც ამოვიდა
-ღმერთო ოღონდ ახლა გადამარჩინე(ზურაბი) თავისთვის ჩაილაპარაკა
-ბატონო საბა თუ შეიძლება დამშვიდდით(ზურაბი) საბას მხარზე ხელი დაადო, რომელიც ვითომდა ვიღაცას ეხვეოდა.
-ვინ არის საბა, გუბაზ რა დაგემართა ვეღარ მცნობ ბიჭო(საბა)
-როგორ ვერა, წამოდი გავიდეთ დავილაპარაკოთ(ზურაბი) საბა მას გაყვა.
-ქალბატონო ანა თუ შეიძლება ჩამობრძანდით ფანჯრის რაფიდან(თემური)
-სარდიონი მომიყვანეთ, სარდიოოონნნ(ანი)
-მოიყვანეთ ნატა სწრაფად(თემური) ნატა-სარდიონი
-ახლავე ბატონო თემურ(მედდა)
ნატაც ამოვიდა.
-მოდი საყვარელო ჩამოდი მაქედან, ხელი უნდა მოვაწეროთ(ნატა) ანიც მაშინვე ჩამოხტა და ჩაეხუტა. თან სიცილს ძლივს იკავებდა.
-ქალბატონო ნინი თუ შეიძლება ეგ კარადის კარი დადეთ(თემური)
-თწვენ რა ჩენს კაბას კარადის კარს ეძახით?(ნინი) ნაწყენი ხმით წარმოსთქვა.
-არა რას ამბობთ, შესანიშნავი კაბაა, შეუდარებელი ძალიან გიხდებათ(თემური)
-სად არის ჩემი დურმიშხანი(ნინი)
-ვინ არის დურმიშხანი(თემური) ჩუმად გადაუჩურჩულა ექთანს.
-ბატონ ზურაბზე ამბობს(ექთანი)
-ბატონ ზურაბს დაუძახთ(თემური)
-მას ბატონი საბა ყავს(ექთანი)
-დურმიშხააან(ნინი) ყვიროდა უკვე.
-მოიფიქრეთ მაშინ რამე(თემური)
-მე რა შემიძლია ბატონო თემურ(ექთანი) ნინი უკვე ფანჯრის რაფაზე იდგა
-დურმიშხანი მომიყვანეთ თორე გადავხტები(ნინი)
-აქ ვარ(თემური)
-დურმიშხააან, ჩემო გულის ვარდოოოო, ჩემო სიცოცხლე და დარდოოოოო(ნინი) ფანჯრის რაფაზე დაიწყო ცეკვა.
-მოდი ძვირფასო ჩამოდი დაბლა(თემური)
-შენ არ ხარ დურმო, დურმოოოო მოდიიიი(ნინი)
-ბატონ ზურაბს დაუძახეთ სასწრაფოდ(თემური)
-კარგით ახლავე(ექთანი)
-მოდი ჩამოდი და წაგიყვან მასთან(თემური)
-არა აქ მოვიდეს(ნინი)
-კარგი მოვა ეხლავე(თემური)
-ვაიმეეე გუბაზ მოდი ჩემთან(ნინი)
-მოდი ძვირფასო ჩამოდი(ზურაბი) ნინიც ჩამოვიდა და ჩაეხუტა.
-ღმერთო ესენი ვინ არიან(თემური)
-გაწერის საბუთები მომეცით თუ შეიძლება ხელი მოვაწერო(ბექა)
-დიახ, დიახ რა თქმა უნდა(თემური)
-თუ შეიძლება ყურადღება მიაქციონ ამათ(ბექა)
-რა თქმა უნდა. ესენი მარტოები არ დატოვოთ იცოდეთ(თემური)
ბექამ გაწერის საბუთებს ხელი მოაწერა და მათაც დატოვეს საავადმყოფო.
საავადმყოფოს პერსონალი იმდენად ბენდიერები იყვნენ ერთმანეთს ულოცავდნენ ამ გიჟების მოშორებას და აღნიშნავნაც კი გადაწყვიტეს.
დღეიდან უკვე ვარჯიშები უნდა დაეწყო ქეთის ფეხზე გასავლელად.
-ქეთუს გაიღვიძე.. გაგვიანდება(ბექა)
-აუ ბექუშ ცოტა ხანიც რა(ქეთი)
-დაბლა გველოდებიან ის გიჟები(ბექა) სიცილით უთხრა
-აუ ეგენიც მოდიან?(ქეთი) კისკისი დაიწყო
-ხო აბა ცოტა ხო უნდა გააწვალონ ხალხი(ბექა)
-კაი გადი.. ჩავიცვამ და დაგიძახებ(ქეთი)
-კაი კართან ვიქნები(ბექა)
ქეთი მოემზადა და ბექას დაუძახა:
-ბექუშ შემოდი(ქეთი)
-წავედით(ბექა)
ხელში აიყვანა და კიბეებს ჩაუყვა.
ამ დროს კარებში ლილეც შემოვიდა.
-რა უყავი გოგო თმებს.. რა არი ეს(დემე) ამანაც ნინის მიბაძა
-ეე მოიცა რა... წავედით აბა გავერთოთ(ლილე)
-ჩემი სარდიონი მომენატრა(ანი) სიცილით თქვა.
-კარგით რა მართლა რა არასერიოზული ხალხი ხართ(ანდრეა)
-ვინმემ რამე თქვა? რამე გაიგონეთ?(ნინი)
-შენ ეტყობა ძაან მაგრად დაგეცა ის ცისარტყელა თავზე(ანდრეა)
-აუ გეყოთ ეხლა წავედით(ქეთი)
მანქანაში ჩასხდნენ და საავადმყოფოსკენ აიღეს გეზი.
-ისე მოხუცებთან რატო ვმეგობრობთ ჩვენ?(ნინი)
-რა?(ყველა)
-ამისნაირი მოხუციც არ არი და სად იპოვეთ ეს მუდო ადამიანი(ნინი)
-მოიცა ჩემზე თქვი მუდოო ხო(ანდრეა)
-ზუსტადაც(ნინი)
-გააჩერე აბა ერთი მანქანა(ანდრეა)
-ეე ბიჭო რა უნდა გავაჩერო დაეტიე რა სადაც ხარ(ბექა)
-აუ მართლა გეყოთ ეხლა რა(ქეთი)
-ქეთუშ აქ შენი ხათრით და საავადმყოფოში უნდა განახო როგორი მუდოც ვარ(ანდრეა)
-აუ ბიჭო ესეც რო აიყოლიეს რა(ბექა)
-ვაიმეე ბექუშ დავდგე ფეხზე და მერე მე ვიცი სიგიჟეები(ქეთი)
-ვინმე ამიხსნით ჩემი და მე რატო არ მგავს და რატო გავს ამ გადარეულ გოგოს(ბექა) ნინიზე ანიშნა
-შენც მოგხედავთ ბექუშ ნუ ნერვიულობ(ნინი)
საავდმყოფოსთან გააჩერა მანქანა და ქეთი გადაიყვანა. ექიმის კაბინეტში შეიყვანა და თვითონ გარეთ გამოვიდა.
-ქეთი მე სანდრო ვარ(სანდრო) ღმერთო უკვე როგორ უყვარდა მისი თვალები.
-ვარჯიშის შემდეგ ყოველდღე ყავას დავლევთ კაფეტერიაში, თუ დამიჯერებ(სანდრო) თქვენ გგონიათ ყველა პაციენტს ასე ექცევა? არა რა თქმა უნდა.
-კარგი მაშინ დავიწყოთ(ქეთი)
მოდი გადავინაცვლოთ იმ გიჟებთან
-ნანკა წამომყევი(ანდრეა)
-რა? სად?(ნანკა) გაკვირვებულმა გახედა
-ბატონ ზურაბთან(ანდრეა) ეს თქვა და ჩაიცინა.
-წავედით აბა(ნინი)
-ბიჭო რა მართლა არა სერიოზული ხალხი ხართ რა(საბა)
-მოიცა ეს შენ თქვი თუ მომესმა(ელენე)
-ეე აბა არასერიოზულები ხართ მაშ რა ხართ... აქმადე უკვე ზურაბის კაბინეტში უნდა ვყოფილიყავით(საბა)
-ეე მეც არ ვთქვი დაჭკვიანდათქო?(ელენე)
-წავედით ეხლა(საბა)
მეორე სართულზე დაიწყეს ასვლა. ნატან დაინახა ისინი და ზურაბთან შევიდა.
-ბატონო ზურაბ ისევ დაბრუნდნენ(ნატა) იმდენად შეწუხებული და შეშინებული სახე ჰქონდათ ვერ ავღწერ.
-ღმერთო ოღონდ ახლა ამათგან გადაგვარჩინე(ზურაბი)
-შეძვერით მაგიდის ქვეშ(ნატა) ნატა მაშინვე იქ შეძვრა.
-ხო არ დავიმალებით სირცხვილია(ზურაბი)
-ბატონო ზურაბ გადაწყვიტეთ შემოხვალთ თუ გირჩევნიათ მაგ გიჟებთან დარჩენა(ნატა) ხმის ამოუღებლად შეძვრა ისიც.
-ღმერთო რას აღარ მაკეთებინებენ ამხელა კაცს(ზურაბი)
-ჩუმად კარზე აკაკუნებენ(ნატა)
ოთახში შემოლაგდა ყველა.
-არავინ არ არი ოთახში(ნანკა) ნინიმ მოსაცმელზე ანიშნა, რომელიც მაგიდის ქვეშიდან ჩანდა.
-კარგი რადგან აქ არავინ არ არის წავედით(ელენე)
-მოიცა ამ ნემსით ვუმკურნალოთ ანდრეას(საბა)
ზურაბი მაგიდის ქვეშიდან გამოძვრა
-არა არა მოიცადეთ არ არის საჭირო მე მივხედავ(ზურაბი)
-კარგით, მაგრამ ერთი კითხვა მაქვს ჩემი სარდიონი სად არის?(ანი) წარბის აწევით კითხა
-არ ვიცი(ზურაბი)
ანი დაიხარა და მაგიდის ქვეშ შეიხედა.
-გიპოვე ჩემო მზის სხივო(ანი) ნატა რამის მოსასულიერებელი გახდა.
-სად არის აბა ბატონი ანდრია(ზურაბი)
-ერთი წუთით(საბა) კარადის კარი გამოაღო და ანდრიას შეხედა.
-ბატონო ადრია მანდ რას აკეთებთ?(ზურაბი)
-იცი რა ხდება? სახლს ვეძებდი და მაკლერმა ეს მირჩია(ანდრეა)
-გასაგებია, მაგრამ იქნებ გამობრძანდეთ და აქ დავილაპარაკოთ(ზურაბი)
-კარგით(ანდრეა)
-გამოდით ბიჭო ეხლა ვახ... უნდა ჩავკეტო სახლი(ანდრეა)
-დურმიშხან სად არის ჩემი კაბა?(ნინი)
-რა კაბაზე საუბრობთ(ზურაბი)
-მორჩა ჩვენი ქორწილი გაუქმებულია, მაგრამ შენ მაინც მოდი იქნებ გადავიფიქრო(ნინი) ირონიით უთხრა
-ქალბატონო ნინი დამშვიდდით თუ შეიძლება(ზურაბი)
-არა არა ამენხოტეპის დახმარება მჭირდება(ნინი)
-არ არის საჭირო ძვირფასო, ბოდიშს გიხდი, ვიცი დამნაშავე ვარ(ზურაბი)
-ჩემი კაბა მომიტანეთ(ნინი)
-წადი და რომელიმე კარადის კარი მოიტანეთ სწრაფად(ზურაბი) ექთანს გადაუჩურჩულა
-კი მაგრამ ბატონო ზურაბ(ექთანი)
-სწრაფად(ზურაბი)
-ბატონო ანდრეა თუ შეიძლება დამშვიდდით(ზურაბი) მთელ ხმაზე მოსთქვამდა ანდრეა
-მიმატოვა... მე მან მიმატოვა(ანდრეა)
-ვინ მიგატოვათ ბატონო ანდრეა(ზურაბი)
-ჩემმა კოღომ... გაფრინდა.. არა უნდა დავედევნო(ანდრეა) ეს თქვა და ფანჯარაზე ახტა
-თუ შეიძლება ჩამოდით, აქ არის თქვენი კოღო არ მიუტოვებიხართ(ზურაბი)
ამ დროს კაბინეტში თემური შემოდის გაბრაზებული სახით, მაგრამ ელენეს დანახვაზე მაშინვე მოლბა.
-ვაიმეე ჩემი კოღო დაბრუნდა(ანდრეა) ჩამოხტა და თემური ხელში აიყვანა და დაარბენინებდა აქეთ-იქით.
-დამსვით.. დამსვითმეთქი არ გესმით თქვენ(თემური) ტანით დაბალი და გამხდარი იყო თემური, ამიტომ მარტივად შეძლო მისი დაჭერა.
-ვაიმეეე ხალხო ჩემი კოღო დამიბრუნდა(ანდრეა) არა რა ესეც გააგიჟეს
-დამსვი მეთქი რო გეუბნები... არა არა აუცილებლად საგიჟეთში უნდა იყოთ სუყველა ერთად(თემური)
-ჩემო დემურ რას ვიზავთ აბა შენთან ერთად წამოვალთ ჩვენც(ანდრეა)
-დამსვითმეთქი, ამხელა კაცს თავში ტვიბი საერთოდ არ გაქვთ(თემური)
-ვის უწოდებთ თქვენ კაცს(ანდრეა) მაშინვე დაბლა დასვა
-თქვენ გიწოდებთ(თემური)
-ამხელა დინოზავრისთვის ჯერ კაცი არ უწოდებია არავის(ანდრეა)
-რაზე ლაპარაკობთ(თემური)
-ბატონო თემურ ფსიქიურად არის დაავადებული, ამიტომ ცოტა ფრთხილად ელაპარაკეთ სანამ საავადმყოფო თავზე დაგვცა(ზურაბი)
-მე მაპატიეთ ბატონო, არ ვიცოდი(თემური)
-ბატონო დინოზავრო თუ შეიძლება წამომყევით(ზურაბი)
-არა მაგვიანდება უნდა წავიდე ბებიაჩემი მელოდება(ანდრია) თვალის დახამხამებაში გაქრა ანდრია.

მოდი ეხლა ქეთისა და სანდროსთან გადავინაცვლოთ
-დღეს კარგი გოგო იყავი ამიტომ ყავა დაიმსახურე(სანდრო)
-ძალიან კარგი(ქეთი)
ქეთი ხელში აიყვანა და ისე ჩაიყვანა კაფეტერიაში. სკამზე დასვა და თვითონ ყავის ასაღებად წავიდა.
ქეთი ჯერ კიდევ გაშტერებული უყურებდა მიმავალ სხეულს და სულში სითბო ეღვრებოდა.
-აბა პატარა ქალბატონო რაზე ჩაფიქრდი(სანდრო)
-არაფერზე(ქეთი)
-მოკლედ ქეთუსი ძაან მაგარი გოგო ხარ(სანდრო)
-მადლობა(ქეთი)
-აუცილებლად დადგები ფეხზე(სანდრო)
-იმედი მაქვს, ექიმი ვერ მაძლევს გარანტიას(ქეთი)
-მე გაძლევ გარანტიას ფეხზე დადგები(სანდრო)
-აღარ გვინდა ამ თემაზე საუბარი(ქეთი)
-კარგი.. ერთი შემოთავაზება მაქვს შენთან(სანდრო) იმედიანი თვალებით გახედა
-გისმენ(ქეთი)
-მინდა, რომ ერთ ძალიან მაგარ ადგილას წაგიყვანო თუ თანახმა ხარ(სანდრო)
-რატომაც არა, ცოტას გავერთობი კიდეც(ქეთი)
-კარგი, მაშინ ავიდეთ ზემოთ გამოვიცვლი და წავიდეთ(სანდრო)
-ხო და რა უნდა მეთქვა, ჩემი ძმის მანქანაში დევს ეტლი და ის დამჭირდება(ქეთი) სევდიანი თვალებით გახედა. სანდრომ იგრძნო თუ რა რთული იყო მისთვის ეტლში ჩაჯდომა.
-არ დაგჭირდება, მე აქ რისთვის ვარ(სანდრო)
-არ მინდა, რომ შეგაწუხო(ქეთი)
-რა შემაწუხებს გინდა ბუმბული მეჭიროს ხელში გინდა შენ(სანდრო)
-კარგი, მაშინ წავიდეთ(ქეთი)
სანდრომ გოგონა ხელში აიტაცა გეგონებათ მართლა ბუმბული ყოფილიყოს.
მათ სხეულში გრძნობებმა იფეთქეს. გულის ცემა აუჩქარდათ და თითქოს გამოღწევას ცდილობსო. ქეთის სანდროს მხრებზე შემოხვეული ხელები აუკანკალდა. იმდენად გაწითლდა რომ თავი სანდროს კისერში ჩარგო ამის დასამალად. მაგრამ სანდროს სხეულის ვიბრაციამ მიახვედრა, რომ დაინახა.
-ეე ნუ დამცინი რა(ქეთი) ბუზღუნებდა. ღმერთო როგორ უყვარდა უკვე ეს პატარა გოგონა. დიახ, დიახ არ მოგესმათ.
-რას ამბობ არ დაგცინი, გიხდება წითელი ლოყები(სანდრო) ტუჩის კუთხეში ღიმილი მაინც გაეპარა.
-შენ კიდე აჩქარებული გული გიხდება(ქეთი) ნიშნის მოგებით გადახედა.
-კარგი გვეყოს თორე რომელიმე შევეწირებით(სანდრო)
-ძაან კარგი იდეაა( ქეთი)
ერთ საათში უკვე პატარა ტბასთან ისხდნე და უბრალოდ ტკბებოდნენ სილამაზით.
-რა ლამაზია არა?(ქეთი)
-კი ძალიან ლამაზი ხარ(სანდრო)
-მადლობა, მაგრამ ჩემზე არ მითქვამს(ქეთი) სიცილით წარმოსთქვა.
-ვიცი, მაგრამ მე ვთქვი შენზე(სანდრო)
უბრალოდ ჩუმად ისხდნენ. საუბარი საჭორო არც იყო, ამ სიჩუმეშიც კი ძალიან კარგად ისმოდა მათი გრძნობები.
-ხვალ მე მოგაკითხავ და წაგუყვან(სანდრო)
-არ არის საჭირო, ნუ შეწუხდებით(ქეთი)
-ქეთუს არ გრცხვენია? რა შეწუხებაა(სანდრო)
-კარგი(ქეთი)
-წავიდეთ ხო მგონი დროა(სანდრო)
-კი დავიღალე მეც(ქეთი)
-კარგი, მაგრან მანამდე რაღაც მინდა გითხრა(სანდრო)
-გისმენ(ქეთი)
-ქეთუსი არასოდეს არ მჯეროდა სიყვარულის, მაგრამ შენს დანახვაზე თითქოს რაღაც დამემართა. თითქოს გრძნობებმა ერთნაირად იფეთქეს, თითქოს ცხოვრება სხვა თვალით დამანახე, თითქოს ვულკანმა იხეთქა ჩემში. ბევრს აღარ ვილაპარაკებ და მოკლედ გეტყვი, რომ უშენოდ აღარ მინდა არცერთი წამის გატარება. მიყვარხარ(სანდრო) სანდროსთვის ზედმეტად უცხო იყო ეს ყველაფერი.
-მე უბრალოდ არ ვიცი რა გითხრა... მეც არ მინდა შენს გარეშე ვიყო... მეც ძალიან მიყვარხარ(ქეთი)
შეიძლება ვინმემ იფიქროს, რომ მათ ძალიან იჩქარეს, მაგრამ მათ იმაზე მეტად უყვართ ერთმანეთი ვიდრე თქვენ წარმოგიდგენიათ.

მას შემდეგ უკვე ერთი თვე გავიდა რაც სანდრო და ქეთი ერთად არიან. სანდრო ყველფერში ეხმარება და
ქეთის ოდნავი პროგრესიც აქვს.
-ქეთუსი წავედით(სანდრო)
-არ მინდა წამოსვლა(ქეთი)
-რას ნიშნავს წამოსვლა არ გინდა(სანდრო) გაკვირვებულმა შეხედა.
-არ მინდა წამოსვლა და მორჩა(ქეთი)
-ქეთუსი რა გჭირს(სანდრო)
-არაფერი უბრალოდ წადი(სანდრო)
-არსად წასვლას არ ვაპირებ სანამ არ ამიხსნი რა ხდება(სანდრო) ზუსტად იცოდა რომ რაღაც ხდებოდა.
-უბრალოდ აღარ მიყვარხარ(ქეთი)
-თვალებში შემომხედე და ისე მითხარი(სანდრო)
-უბრალოდ წადი(ქეთი)
სანდრო გაბრაზებული გავარდა ოთახიდან. ზუსტად იცოდა, რომ რაღაც ხდებოდა და აუცილებლად გაარკვევდა.
თქვენ გგონიათ ქეთის მართლა არ უყვარდა? უყვარდა, საკუთარ თავზე მეტად უყვარდა, მაგრამ სხვა გზა არ ქონდა. არ შეეძლო მისთვისაც ცხოვრება დაენგრია.
ბექა შემოდის ოთახში.
-ქეთუს იქნებ გეთქვა მისთვის(ბექა)
-არ შემიძლია ბექა, მას ცხოვრებას ვერ დავუნგრევ(ქეთი)
-მას ისედაც უნგრევ ცხოვრებას(ბექა)
-არ შემიძლია გესმის არ შემიძლია ამის თქმა(ქეთი)
-არ გაქვს უფლება მას ეს დაუმალო(ბექა)
-როგორ ვუთხრა რომ მე...
-როგორ ვუთხრა, რომ მე ფეხზე ვერასოდეს ვეღარ გავივლი(ქეთი)
-კარგი რა ქეთუს ექიმმა გითხრა რომ 3%ია იმის შანსი, რომ გაივლი.
-ის 97% ბექა? მე მას ცხოვრებას ვერ დავუნგრევ(ქეთი)
ამ დროს სანდრო კარებთან იდგა და ყველაფერი ესმოდა. ის არ დანებდებოდა და არც ქეთის მისცემდა ამის უფლებას. ყველაფერი კარგად იქნებოდა. მთავარია ახლა რაიმე მოიფიქროს ისეთი, რომ თავად ქეთიმ სთხოვოს დარჩენა.
დაბლა ჩავიდა და ბექას ჩამოსვლას დაელოდა.
-ბექუშ მოკლედ ასეთი გეგმა მაქვს და შენი დახმარება მჭირდება(სანდრო)
-აბა რა ხდება(ბექა)
სანდრომ ყველაფერი აუხსნა რა და როგორ უნდა გაეკეთებინა.
-კი რა პრობლემაა(ბექა)
-და ხო მას არ უთხრა რომ მეგავიგე(სანდრო)
-არ ვეტყვი არაფერს, მაგრამ როდის ვაკეთებთ ამ ყველაფერს(ბექა)
-ყველაფერს მოვაგვარებ და შეგეხმიანები. მანამდე კი ექიმთან წაიყვანე გამოკვლევებზე.(სანდრო)
-კარგი(ბექა)
-ახლა შენ ადი და უთხარი რომ მე წასვლას ვაპირებ და აღარ დავბრუნდები(სანდრო)
-კარგი, წადი და მოაგვარე შენ ყველაფერი და შეგეხმიანები მერე(ბექა)
-კარგი წავედი მე და დანარჩენებიც გააფრთხილე(სანდრო)
-კარგი(ბექა)
სანდრო წავიდა და ბექა ქეთისთან ავიდა.
-შეიძლება?(ბექა)
-მოდი ბექუშ.. რა სახე გაქ(ქეთი)
-ქეთუს სანდრო მიდის(ბექა)
-რა? სად მიდის?(ქეთი)
-საქართველოდან მიდის სამუდამოდ(ბექა)
თქვენ არ იცით ქეთის გულში რა ხდებოდა. თითქოს სუნთქვა შეეკრა. თითქოს სასიცოცხლო აპარატი გამოურთეს და ახლა უბრალოდ სხეულია სულისა და გრძნობების გარეშე.
-მისთვის ასე უკეთესია(ქეთი)
-არა ქეთუს არც ერთისთვის არ არის უკეთესი(ბექა)
-როდის მიდის?(ქეთი)
-დღეს საღამოს და ჩვენ მის გასაცილებლად მივდივართ(ბექა)
-ბექა რაღაც უნდა გთხოვო(ქეთი)
-რაც გინდა ქეთუს(ბექა)
-მეც წამოვალ, ოღონდ მანქანაში ვიჯდები(ქეთი)
-კარგი, როგორც გინდა(ბექა) სწორედ ეს უნდოდა ბექასაც.
-ახლა მარტო დამტოვე გთხოვ(ქეთი)
-კარგი(ბექა) დაიხარა შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა.
ქეთის ტირილში ჩაეძინა.
-ქეთუს გაიღვიძე გვაგვიანდება(ნინი)
-კაი გავემზადები(ქეთი)
-მე უკვე გაგიმზადე ტანსაცმელი(ნინი) და თეთრ კაბაზე ანიშნა.
-აუ ხო იცი რო თეთრ ფერს ვერ ვიტან(ქეთი)
-ჩემი ხათრით რა(ნინი) საყვარლად გაეკრიჭა
-კარგი, შენი ხათრით(ქეთი)
სწრაფად გაემზადა და ბექამ ჩაიყვანა დაბლა.
-წავედით(ქეთი)
-ვა ქეთი შენც მოდიხარ?(ანდრია)
-კი(ქეთი) სევდინი ხმით ამოილაპარაკა
-წავედით ეხლა ვიგვიანებთ(ბექა)
გადანაწილდნენ. ნაწილი ბექას ხოლო ნაწილი დემეს მანქანაში ჩასხდნენ.
დემეს მანქანა.
-როგორ ფიქრობთ არ გაბრაზდება ქეთუსა?(დემე)
-არა მგონია(ნანკა)
-აუ არ ვიცი მემგონი გაბრახდრბა(ელენე)
-აუ ეგ თუ გაბრაზდა რა შემოირიგება მაგას(დემე)
ბექას მანქანაში არავინ ხმას არ იღებდა.
ერთ საათში უკვე აეროპორტში იყვნენ. მანქანაში ქეთი და ბექა დარჩნენ.
-დარწმუნებული ხარ რომ გადმოსვლა არ გინდა?(ბექა)
-კი ბექა, აქ მირჩევნია(ქეთი)
-კარგი, მალე დავბრუნდებით(ბექა)
ბექა მანქანიდან გადავიდა. უკვე ათი წუთი გავიდა. ხუთ წუთში თვითმფრინავი აფრინდებოდა და საყვარელ ადამიანს დაკარგავდა, მაგრამ არ შეეძლო.
-მიდი ქეთი შენ ეს შეგიძლია... საკუთარ თავს ამხნევებდა
-მიდი, სულ რომ ხოხვით მოგიწიოს იქამდე მისვლა უნდა მიხვიდე. შენ არ გაქვს უფკება ის დაკარგო.
ფეხებში რაღაც ძალა იგრძნო. იგრძნო, რომ ვერ გაუშვებდა. არ შეეძლო მის გარეშე. არ შეეძლო მისი თვალები, რომ ვერ დაენახა.
-მიდი ქეთი შენ ეს შეგიძლია.
ნელ-ნელა დაიწყო ნაბიჯების გადადგმა. ნელ-ნელა დაიწყო სვლა მიზნისკენ. გასაკვირია, რამდენი რამე შეუძლია სიყვარულს. შენობას უახლოვდებოდა. ვერ გაუშვებდა საყვარელ ადამიანს. ვერ მისცემდა უფლებას რომ წასულიყო.
აეროპორტის შენობაში შევიდა და გაკვირვებული მზერა დაიმსახურა ყველასგან. სანდრო უკვე ზემოთ ადიოდა.
-სანდრო არ წახვიდე(ქეთი)
ზუსტად იცოდა, რომ მოვიდოდა, მაგრამ უკან მიბრუნებულმა პირი დააღო რასაც ქვია და სირბილით ჩავიდა ესკალატორზე. იმდენად ძლიერად ჩაიკრა გულში, თითქოს მისგან ცდილობს გაყინული სხეულის გათბობასო.
-ღმერთო შენ დადიხარ(სანდრო)
-შენი წყალობით(ქეთი)
-ჩვენი სიყვარულის წყალობით(სანდრო)
ყევლა გადაეხვია წყვილს.
-ეხლა წავედით(სანდრო)
-რა? სად?(ქეთი)
-გაიგებ(სანდრო)
-მოკლედ წავედით და დღეს სუყველანი ჯვარს ვიწერთ(საბა)
ბიჭებმა ისეთებმა გადახედეს რამის თვითონვე მოიკლა თავი.
-რა თქვა ამან?(ნინი) გაკვირვებულმა იკითხა.
-არაფერი ხო იცი წამოვლები აქვს ხოლმე(ბექა)
-მოიცა იმიტო მთხოვე ხო ყველამ თეთრი კაბა ჩაიცვითო(ნინი)
-საბა ჩათვალე ცოტახანში მკვდარი ხარ(დემე)
საბას გადაუჩურჩულა. საბამ შეშინებული სახით შეხედა, იცოდა კარგი არაფერი ელოდა.
-აუ კარგით და ის ხომ არ მითქვამს კუნძულზე რო მივდივართ ყველა(საბა) უცებ პირზე ხელი აიფარა.
-სად მივდივართო?(ქეთი)
-დემე ჩვენც მოგეხმარებით(ბექა, ანდრეა და სანდრო)
-ვაიმეე სწრაფად წავიდეთ სანამ კიდევ რამე მითქვამს(საბა)
-კიდევ რამეა?(ელენე)
-წავედით დროზე(ბექა)
ერთ საათში უკვე ტაძართან იყვნენ.
ჯვარი დაიწერეს ხუთივე წყვილმა და გაემზადნენ აეროპორტში წასასვლელად.
-აუ თან არ გვაქ ჩვენ ბარგი(გოგონები)
-თქვენი ბარგი მანქანაშია უკვე(ბექა)
-ყველაფერზე რო უზრუნიათ ნახეთ რა(ქეთი)
-თქვენ ვერ გვაფასებთ თორე(ანდრეა)
-საავადმყოფოს მერე გაფასებ(ნინი) სიცილით უთხრა.
-წავედით თორე დავიგვიანებთ(ბექა)
-წავედით(ყველა)
ერთ საათში უკვე თვითმფრინავში ისხდნენ და კუნძულისკენ მიფრინავდნენ. იმდენად გადაიღალნენ ამდენი ემოციით რომ მალევე ჩაეძინათ. სტიუარდესას ხმა ჩაეამით, რომელიც მოუწოდებთ რომ თვითმფრინავი დატოვონ.
ყველა ჩამოვიდა თვითმფრინავიდან და სასტუმროსკენ აიღეს გეზი.
რამდენიმე საათი დაისვენეს და პლიაჟზე გავიდნენ.
-აუ რამე სიგიჟე მინდა, რომ გავაკეთო(ნინი)
-ვაიმეე ნინი ეხლა არ დაიწყო ოღონდ(ქეთი)
-აბა ვინ შემეჯიბრება, ვინ არის მამაცი(ნინი)
-რაში ნინი?(ბექა) ხელით ანიშნა კლდისკენ საიდანაც გადმოხტომას აპირებდა.
-წავედით აბა(დემე)
-ვერ ხართ ხო თქვენ ვერც ერთი(ბექა)
-აუ ბექუშ არ დაიწყო თუ ძმა ხარ, წამო ნინუც(დემე)
კლდეზე ავიდნენ, მოემზადნენ გადმოსახტომად.
-აბა ნინუ სამი, ორი და ერთი
ორივე წყალში გადაეშვა. დემემ მალევე ამოყვინთა, მაგრამ ნინი არსად ჩანდა. გავიდა ხუთი წუთი, მაგრამ არსად ჩანს.
-ნინიიი.. აუ ბიჭო სად წავიდა(ბექა)
-ნუ გეშინია ამოყვინთავს(ანდრეა)
ნერვიულობა პიკს აღწევს. უკვე ნახევარი საათი გავიდა, მაგრამ არსად ჩანს. ვერ მაშველებმა მიაკვლეს რამეს.
-მუშაობას ვაგრძელებთ, მაგრამ არა მგონია ცოცხალი ვიპოვოთ(მაშველი)
-რას ქვია არა გგონიათ? თქვენ ვალდებული ხართ ის გადაარჩინოთ(ბექა) უკვე ყვიროდა.
-ძალიან ვწუხვარ(მაშველი)
სად არის ნინი?