იმ საღამოს კარგად მოილხინეს. მართალია, ანასტასია თავის ოთახში იყო და ბიჭებთან ერთად არ სვამდა, მაგრამ დაბლა მყოფები მაინც კარგად გაერთნენ და დათვრნენ. ღამის 3 საათი ხდებოდა უკვე, როცა ნელ-ნელა დაშლა დაიწყეს. ქეთის, რა თქმა უნდა, დიდი ხანია ეძინა. სამაგიეროდ მისი ქმარი არ აპირებდა არსად წასვლას, მითუმეტეს დაძინებას, სანამ ყველას არ გამოათრობდა. ბოლოს ლაშაც კარგად შეზარხოშებული ადგა და არეული ნაბიჯებით გაბანცალდა თავისი ოთახისკენ. ჩუმად შევიდა, გაიხადა და ძალიან ფრთილად მიუწვა ცოლს გვერდით, რომ არ გაეღვიძებინა. რათ გინდა რა, სულ ტყუილად. ქეთას ისეთი ფრთხილი ძილი აქვს, ერთი ხმამაღალი ამოსუნთქვაც კი კმარა მის გასაღვიძებლად. თვალები არც გაუხელია, ისე გადატრიალდა ლაშასკენ და თავი მხარზე დაადო.
-რომელი საათია? - ჰკითხა ჯერ კიდევ მძინარემ.
-ოთხის ნახევარია, ადრეა ჯერ, დაიძინე, - ჩუმად უთხრა და შუბლზე აკოცა, - თუ სასმლის სუნი გაწუხებს, გადავწვები.
-დაეტიე იქ, სადაც ხარ, - ამოილუღლუღა ქეთიმ და ქმარს ტუჩებზე წაეტანა.
ლაშას გაეცინა ცოლის ქცევაზე, ცალი ხელი წელზე შეუცურა და თავისკენ მისწია, მეორეთი კი გამობერილ მუცელზე მოეფერა.
-მამი, როდის გამოძვრები მაქედან? მოენატრა მამიკოს დედიკო, - ჩუმად ლაპარაკობდა და თან მუცელზე ეფერებოდა ქალს, - ქეთი, არ მეტყვი, ბიჭია თუ გოგო?
-და შენ რომელი გინდა?
-არ ვიცი... არ მიფიქრია, ალბათ, ბიჭი!
-ხოდა, არაფერსაც არ გეტყვი! - გაუჯავრდა ქალი.
-ანუ გოგოა? - ქეთის საქციელზე გაეცინა კაცს.
-არა!
-ოოოო, მამიკო, ხედავ, დედიკო ცუღლუტობს, - აგრძელებდა საუბარს ლაშა, - არ უნდა, რომ მითხრას, რომელი ზიხარ მანდ! აუ, მალე გამოდი, რაა! მინდა, რომ ხელში დაგიჭირო და მოგეფერო.
ქეთის ლაშას საუბარზე გაეღიმა, გულში სითბო ჩაეღვარა და რამე რომ არ წამოსცდენოდა ლაპარაკი სხვა თემაზე გადაიტანა. კიდევ უფრო კომფორტულად მოთავსდა, ქმარს მკერდზე დაადო თავი და უთხრა:
-დღეს რეზიმ მკითხა რაღაცები ანასტასიაზე.
-მერე? - ცოტა არ იყოს დაიძაბა კაცი.
-მხოლოდ ის მოვუყევი, რაც ვიცოდი.
-მაინც რა უთხარი? - სცადა ხმა ეკონტროლებინა, მაგრამ ქეთიმ მაინც შეამჩნია და წამოჯდა.
-ლაშა, რამე დავაშავე და ვერ ვხვდები? - ხელები გადაიჯვარედინა და ქმარს გახედა.
-გააჩნია რეზის რა უთხარი.
-ხომ გითხარი, მხოლოდ ის, რაც ანასტასიაზე ვიცი. ის რომ ანდრეა მისი ტყუპისცალი ძმა იყო და ქორწილში, რომ მათრახი გვაჩუქა, - ქეთი წამოწითლდა და გვრდით გაიხედა.
ლაშას კი სიცილი აუტყდა.
-არა, მათრახი რაღამ გაგახსენა? - უთხრა სიცილით და ცოლს ხელები შემოხვია, - მოდი ჩემთან, დამშვიდდი. ტყუილად ნუ ნერვიულობ. არ გიბრაზდები.
-ნამდვილად? - ამოისრუტუნა ქალმა და კაცის ყელში ჩარგო თავი.
-არ მითხრა, რომ ტირი, - უთხრა ლაშამ და საკუთარი თავი კარგად გამოლანძღა გულში, - ქეთი, ჩემო საყვარელო, ჩემო ლამაზო, - საალერსო სიტყვებს ეუბნებოდა და სახეს უკოცნიდა.
ქალიც დამშვიდდა, ქმარს უკეთესად აეკრა სხეულზე და ისევ დაიძინა. ლაშამ ცოტა ხანს უყურა საყვარელ ქალს, სახეზე ეფერებოდა, შუბლზე რამდენჯერმე აკოცა, მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა და თვითონაც მშვიდად დაიძინა.
აი, სხვა საძინებლებში კი ასეთი სიმშვიდე სრულიადაც არ სუფევდა. სუფრიდან როგორც კი წამოიშალნენ, ნინი ნიკას მიეჭრა და გვერდით გაიყვანა.
-ნიკუუუშ, - გააგრძელა მისი სახელი ნინიმ და გაიცინა, - რაღაც უნდა გთხოვო.
-რა ხდება ნინი? - გაუკვირდა ნიკას და გოგოს დახედა, - მშვიდობაა?
-ნიკუშ, შეგიძლია ოთახი გამიცვალო? რაღაც ცუდად ვარ და ახლა მეორეზე ასვლის თავი, ნამდვილად არ მაქვს. ჩემს ოთახს აივანიც კი არ აქვს, პირველი სართულიდან კი, თუ რამე, ადვილად გავალ ეზოში. თან ჩემს ბიძაშვილთან პირველად დავიძინებ თუ უკანასკნელად?
-კი, მაგრამ... - დაიწყო ნიკამ, მაგრამ ნინიმ არ დაასრულებინა.
-არავითარი მაგრამ. ახლა ავალ, ჩემს ნივთებს ჩამოვიტან და ჩემს დათუჩასთან დავიძინებ, - კიბეებისკენ გაიქცა ნინი.
-მაგრამ მე ხომ სანდროსთან ერთად ვარ ოთახში? - ამოილაპარაკა თავისთვის ბიჭმა, მხრები აიჩეჩა და თავისი ნივთების ასაღებად ოთახისკენ წავიდა.
-ნინიი, - ამოილაპარაკა უკვე საწოლში მწოლიარე გვანცამ, - რატომ დაბოდიალობ? დამაძინე!
-5 წუთიც გვანცი, 5 წუთიც. გავალ და მალე დავბრუნდები, კარგი? - ეშმაკურად ჩაიცინა ნინიმ, თავისი ნივთები მოაგროვა და ოთახი დატოვა.
კიბეებზე ჩადიოდა, როცა უკვე დასაძინებლად გამოწყობილი, ნახევრადშიშველი ნიკა შემოხვდა. ერთი აათვალიერა, ეშმაკურად ჩაიცინა და ნიკას ოთახისკენ წავიდა.
-ესეც შენ, ქალბატონო, სიურპრიზი, - ჩაილაპარაკა თავისთვის და ოთახში შევიდა, სადაც შუქი ჩამქვრალი დახვდა. ხოლო კაცი კი საწოლში იწვა.
შუქის აუნთებლად გავიდა სააბაზანოში, გამოიცვალა და დაუფიქრებლად შეწვა საწოლში. გონს მაშინაც ვერ მოვიდა, როცა ბიჭისკენ გადატრიალდა, თავისთვის ასე ნაცნობი და სასიამოვნო სურნელი შეიგრძნო და ჟრუანტელმაც დაუარა ტანში.
-დათიკო, - ყურადღება არ მიაქცია არც ერთ „ფაქტს“, - რა იყო? სანდროს სუნამოს როდის აქედან ხმარობ? დღეს შენთან ერთად დავიძინებ რაა, ჩვენი გეგმის განხორციელება დავიწყე გვრიტებთან დაკავშირებით.
ბიჭთან უფრო ახლს მიიწია და მოეხვია. სანდრო სუნთქვაშეკრული უყურებდა ნინის და ვერ გაეგო რა ხდებოდა, მაგრამ, როცა გოგო მოეხვია და თავი შიშველ მკერდზე დაადო, ბიჭმაც აღარაფერი თქვა და ხელები მაგრად შემოხვია გამჭვირვალე პენუარში გამოწყობილი გოგოს წელს. ნინის წელი რომ აეწვა, გულისცემა აუჩქარდა და სუთქვაც შეეკრა, მაშინ კი ინება და თვალები გაახილა. ხელში კი მომღიმარი სანდრო შერჩა. გოგომ წამოიკივლა და მისი ხელებისგან სცადა თავის დახსნა, მაგრამ ამაოდ. ბიჭის მკლავები თითქოს გისოსებად ქცეულიყო.
-შენ დათო არ ხარ!
-კაი კაცო, რას მეუბნები?!
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?
-მე? მე რას ვაკეთებ აქ? თუ შენ რა გინდა აქ? - კითხვაზე კითხვით უპასუხა ბიჭმა და შეუმჩნევლად შეისუნთქა გოგოს სურნელი, რომელსაც ალკოჰოლის სუნიც ერთვოდა და უფრო მეტად აბრუებდა კაცს, - ისე კარგია ჩემს სურნელს თუ სცნობ.
გოგომ მის კომენტარს წაუყრუა და შეძლებისდაგვარად გასწორდა საწოლში.
-მოიცადე! - წამოიძახა ნინიმ, - ნიკასთან ერთად ერთ ოთახში შენ გძინავს? აი, რატომ. მეც არ ვთქვი, რატომ...
-რატომ, რა? - ეშმაკურად გაიცინა ბიჭმა და გოგოს უკეთესად შემოხვია ხელები.
-რა შენი საქმეა? და საერთოდ, მომაშორე ხელები! დათოსთან წავალ.
-ვერსადაც ვერ წახვალ, - მკაცრად გახედა სანდრომ, - შენი ფეხით მოხვედი აქ და როგორ ფიქრობ, ახლა გაგიშვებ?
-რა გინდა სანდრო? - ამოილაპარაკა ბიჭის სიახლოვით გაბრუებულმა ნინიმ და ახედა.
სანდრო არც დაფიქრებულა, ისე დააცხრა გოგოს ტუჩებზე და მანამ კოცნიდა, სანამ სუნთქვა არ შეეკრა და ჟანგბადის მარაგის შევსება არ დასჭირდა. ნინის უკვე თვალები დახუჭვოდა და ბიჭის კოცნით ტკბებოდა. სანდრო ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა, ნიკაპზე კბილები მოსდო და მერე სველი კოცნის კვალი დაუტოვა. გოგომ ვეღარ გაუძლო და წამოიკვნესა. ბიჭს მის რეაქციაზე გაეღიმა, ხელები პენუარის ქვეშ შეუცურა და შიშველ წელზე მოუჭირა.
-სანდრო, გაჩერდი, - ჩამწყდარი ხმით ამოილაპარაკა ნინიმ და უღონოდ ჰკრა ხელი მკერდზე.
სანდრო გოგოს ყელს მოსწყდა და ჯერ კიდევ მასზე ზემოდან მოქცეულმა, თვალებში ჩახედა. ნინი სანდროს თვალებში ათამაშებულ ჭინკებს ხედავდა და მისი კიდევ ერთხელ კოცნის სურვილი ჰკლავდა, მაგრამ თავს ამის უფლებას ვერ მისცემდა.
-სანდრო, არ გვინდა, გთხოვ. ორივე მთვრალები ვართ და მოდი ისეთს ნურაფერს ჩავიდენთ, რასაც მერე ორივე ვინანებთ.
სანდრომ ამოიოხრა და გვერდით გადაწვა.
-არ წახვიდე, გთხოვ, - საწოლიდან წამომდგარ გოგოს ხელი დაუჭირა და სახეში შეხედა.
გოგო ხმისამოუღებლად დაუბრუნდა საწოლს, მაგრამ სანდროსგან მოშორებით, კიდეზე დაწვა და ბიჭს ზურგი აქცია.
-გადავარდები მასე, - უთხრა ბიჭმა და ნინისკენ გადაბრუნდა.
-მერე შენ რა? თითქოს ძალიან განაღვლებდეს, - ამოილაპარაკა გოგომ, სანდროსკენ გადაბრუნდა და ბიჭს პირდაპირ ცხვირით აეკრა შიშველ მკერდზე.
-და თუ მანაღვლებს? - ჰკითხა ბიჭმა, წელზე ხელი შეუცურა და სხეულზე აიკრა.
-დავიძინოთ, - ბიჭის ხელები მოიშორა, ზურგი აქცია და ისევ კიდისკენ გაჩოჩდა.
-დავიძინოთ, რა პრობლემაა, - თქვა სანდრომ, ხელები ახლა მუცელზე შეუცურა, ზურგიდან აეკრა, სახე გოგოს თმებში ჩარგო და მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა.
გოგოს კანი დაეხორკლა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია და დაძინება სცადა, თუმცა არაფერი გამოუვიდა.
-მოისვენებ? მეძინება, - ამოიზმუვლა ბიჭმა და გოგოს კანზე ცხვირი გაუხახუნა.
-მეც კი მეძინება, მაგრამ ერთი სულიერის გამო ვერ ვახერხებ, - ცოტა ხანს კიდევ იყო გაშეშებული, ბოლოს კი დანებდა, - კარგი, ხო. შენ გაიმარჯვე. გაიწიე იქით და მომეცი ნორმალურად დაწოლის საშუალება.
სანდრო ოდნავ ჩაცოცდა თავის მხარეს და გოგოს ადგილი გაუთავისუფლა, მაგრამ ხელები წამითაც არ მოუშორებია. ნინიმ ღრმად ჩაისუნთქა, ბიჭს მკერდზე დაადო თავი, ხელი პრესზე შემოხვია და თვალები დახუჭა.
-კომფორტულად ხარ? - ღიმილით ჰკითხა ბიჭმა და ხელები გოგოს წელზე გადაიტანა.
-დაიძინე, სანდრო! - ამოილაპარაკა უკვე ძილბურანში მყოფმა ნინიმ და ახლა მან გაუხახუნა ბიჭს კანზე ცხვირი, - ძალიან მიყვარხარ, - ამოიბუტბიტა ძილში და ფეხები სანდროს ფეხებში ახლართა.
სანდრომ გაღიმებულმა აკოცა შუბლზე საყვარელ ქალს და მალე მასაც წაართვა ძილმა თავი.
ნიკა კი გულაჩქარებული მიდიოდა და არ იცოდა, შესულიყო თუ არა ოთახში. ბოლოს მაინც გაბედა შესვლა. გვანცა კარისგან ზურგშექცევით იწვა და მშვიდად სუნთქავდა. ოთახში ნაბიჯების ხმის გაგონებაზე, არც მოუხედავს, ნამძინარევმა ამოილაპარაკა:
-ნინი, მოხვედი? შუქი ჩააქრე რა, ძალიან გთხოვ და მალე დაწექი.
შუქი, რომ ჩაქრა და საწოლის მეორე მხარეც ჩაიზნიქა, მაშინ იკადრა ქალბატონმა გადატრიალება.
-აუ, ნინი, ძალიან მცივა, მგონი მდინარეში ჩავარდნის გამო გავცივდი და შეგიძლია, ჩამეხუტო?
ნიკა გაკვირვებული უყურებდა მისკენ გამოჩოჩებულ მობუზულ გოგოს და არ იცოდა რა ექნა. ბოლოს ხმის ამოღება გადაწყვიტა, მაგრამ გვანცას სიტყვებმა გააჩერა.
-ნინ, ნიკას სურნელს რატომ ვგრძნობ?
-იმიტომ, რომ მე ვარ, - გაეპასუხა ბიჭი და გაეღიმა.
-ნინი, ნუ მეღადავები რა, ისედაც ძალიან დაღლილი ვარ, - ამოილაპარაკა გოგომ და კიდევ უფრო მიიწია ბიჭთან. ნიკა კი ლამის საწოლიდან გადავარდნილიყო, - აუუ, ჩამეხუტე რაა, ძალიან მცივა.
ნიკამაც ინება გოგოსთვის ხელის მოხვევა, როცა დაინახა თუ როგორ კანკალებდა. გვანცა სასიამოვნო სურნელმა გააბრუა, მალევე გათბა, შემდეგ კი მარჯვენა მხარე ისე აეწვა, რომ გაოცებულმა ჭყიტა თვალები, საწოლში წამოჯდა და ნახევრადშიშველ ბიჭს თვალებგაფართოებული მიაჩერდა.
-მეჩვენება, ღმერთო, ნამდვილად მეჩვენება, - ამოილაპარაკა გოგომ და თვალები რამდენჯერმე დაახამხამა, მერე ხელზე იჩქმიტა და რომ ემწარა, წამოიკივლა, - ეს სიზმარი არაა, ხომ?
-როგორც ჩანს, - უპასუხა გოგოს ქცევით გაოცებულმა ბიჭმა.
-აქ... აქ რა გინდა? - გაიოცა გვანცამ და სახეზე აწითლდა, - არ მიპასუხო, უკვე ვხვდები. ნინის ნაჩალიჩარია, არა?
ბიჭი გააოცა გოგოს გამჭრიახობამ და თანხმობის ნიშნად მხოლოდ თავი დაუქნია.
-რაო, რა გითხრა? რა მოიმიზეზა? - აშკარად ბრაზობდა და ყურადღებასაც არ აქცევდა იმ ფაქტს, რომ ბიჭის წინ დათუნიებიანი პიჟამათი იჯდა თმაარეული და თვალებდასიებული.
ტუჩებიც საყვარლად დაებრიცა და ახლა პასუხის მოლოდინში ნიკას შეჰყურებდა. ბიჭს იმდენად მოუნდა ამ ვარდისფერი ტუჩების მოჭმა, რომ სურვილს ძლივს სძლია.
-თავს ცუდად ვგრძნობ, ჰაერი მჭირდება და ოთახი გამიცვალეო, - უთხრა ბიჭმა და გოგოს შეხედა, - დაწექი, გთხოვ, წეღან გაკანკალებდა და უარესად არ გახდე. მე დივანზე გადავწვები.
-კარგი, - თქვა გოგომ და საბანში გაეხვა.
ნიკა სწრაფად წამოდგა და ოთახის ბოლოში მდგარ დივანზე გაწვა, მაგრამ დივანი პატარა იყო და ამ ორმეტრიან ბიჭს ფეხები სასაცილოდ გადმოჰკიდებოდა ჰაერში. გოგონას მალე ისევ აუვარდა კანკალი, ბიჭი კი წელსზემოთ შიშველი იწვა დივანზე და სიცივეს საერთოდ ვერ გრძნობდა.
-ნნიკკა, - ამოთქვა ძალიან ხმადაბლა გოგომ და ბიჭს გახედა, - თუ გინდა... მმმ... საწოლზე დაწექი, ცოდო ხარ დივანზე, წელი გეტკინება, - თქვა და ისევ გაწითლდა.
-არაუშავს, არ მინდა შეგაწუხო, თან რამდენიმე საათში გათენდება და ჩემს ოთახში დავბრუნდები, - უპასუხა ბიჭმა და შეეცადა უკეთესად მოთავსებულიყო დივანზე.
-გთხოვ, - 5 წუთში ისევ თქვა გოგომ და უკვე ემბრიონის ფორმაში მწოლიარემ გახედა ბიჭს.
ნიკას გაეღიმა გვანცას აწითლებულ სახეზე და ნელა წავიდა საწოლისკენ. სწრაფად ასწია საბანი და ისევ კიდეზე მოთავსდა. გოგონა კი ისევ კანკალებდა. ბიჭი ფრთხილად შეეხო გვანცას და მისი გაყინული ხელები თავის ტორებში მოიქცია.
-სულ გაყინულხარ, - შეიცხადა ბიჭმა და გოგოსკენ მიიწია.
ისედაც გაწითლებული გვანცა, სულ მთლად პომიდვრისფერი გახდა, მაგრამ ისე სციოდა, თავმოყვარეობას სძლია და ბიჭს ჩახუტების საშუალება მისცა. ნიკას გააკანკალა, როცა გოგოს სიფრიფანა სხეული გვერდიდან აიკრა. ბიჭმა ერთი ხელი წელზე მოხვია, მეორე კი მის თმაში ახლართა და შუბლზე გავარვარებული ტუჩები მიაკრა, ნუ გვანცას ასე მოეჩვენა. თითქოს გახურებული შანთი დაადესო, ისე აეწვა შუბლი.
-დაიძინე, დაღლილი ხარ, - უთხრა ბიჭმა და შეამჩნია, თუ როგორ უკლო გოგონამ კანკალს.
-მადლობა, - დაიჩურჩულა ბიჭის ყელში თავჩარგულმა გოგომ, ნიკას თბილი სუნთქვა მიაფრქვია და ჭიანჭველების არმიის თავდასხმაც გამოიწვია ორივეს სხეულში, - მადლობა ყველაფრისთვის.
გვანცას სულ რამდენი წუთში სუნთქვა უფრო ღრმა გაუხდა, ტუჩები დაუმრგვალდა და ასე ნიკაზე აკრულს ჩამოეძინა. აი, ბიჭმა კი მთელი ღამე გოგონას ყურებაში გაატარა და თავზე ისე დაათენდა, ვერც კი გაიგო. თითქოს გვანცას მშვიდ ძილს დარაჯობდა და მზად იყო, მთელი ცხოვრება ეს საქმე ეკეთებინა.
************
მთელი ერთი კვირა ხმა არ გაუცია ანასტასიას რეზისთვის. ბიჭიც მშვიდად ასრულებდა თავის საქმეს და ხშირად იკეტებოდა-ხოლმე ბიჭებთან ერთად კაბინეტში. თუ ადრე ამთავრება მუშაობას, ეზოში დიდი სიფრთხილით გადიოდა და ზურგზეც კი თვალებს ისხამდა, რომ „შემთხვევით“ გადმოვარდნილი ყვავილებიანი ქოთანი ან ვაზა არ დასცემოდა თავზე (ანასტასიამაც სწორედ ასე აუხსნა გაგიჟებულ თამროს, რომელიც ოთახში აუვარდა და ჩხუბი დაუწყო, რაფიდან ვდგებოდი და შემთხვევით გავკარი ხელიო), მაგრამ გოგოს იმ დღის შემდეგ აღარაფერი უსვრია. საერთოდაც მხოლოდ ერთხელ გამოვიდა ოთახიდან, ისიც შუაღამეს კარგად გადაცილებული რომ იყო მაშინ, ისევ იმავე სახატავ ფორმაში და კვლავ სხვენში გამოიკეტა. საჭმელიც არ უჭამია იმ დღეს და თუ რამე დასჭირდებოდა, რეზის გარდა, ნებისმიერს ავალებდა. ხო, ავალებდა, კი არ სთხოვდა. რეზის ეს ფაქტი აკვირვებდა, მაგრამ იმდენი სამუშაო ჰქონდა, ყურადღებას სხვა რამეს ვეღარ უთმობდა. დანარჩენები კი უკვე მიჩვეულები იყვნენ ანასტასიას ქცევებს და არც არაფერი უკვირდათ.
ბოლოს, როგორც იქნა ანასტასიას ფეხი მოურჩა და სირბილით ჩაიარა კიბეები. ყველანი სამზარეულოში იყვნენ შეკრებილები და საუზმეს მიირთმევდნენ, საღებავებით დასვრილი ტანსაცმლით ტასო რომ შევარდა და ბიჭებს ხელი გადახვია.
-ოჰო, ამას ვის ვხედავთ?! - გაიკვირვა დათომ და ბიძაშვილს წელზე ხელი მოხვია, - როგორ მოხდა, რომ გვიკადრეთ, ქალბატონო ანა?
-გეყოფა რა, - ხელი წამოარტყა და ბიჭის თეფშიდან რამდენიმე ლუკმა მოიპარა.
-ეეეე, რას შვრები, მშიერს მტოვებ, ტო? - აღშფოთდა ბიჭი და ტასოს ხელით უბიძგა, - გადი, გოგო, იქით!
ანასტასია შემთხვევით წაბორძიკდა და სამზარეულოში ახლახან შემოსულ რეზის პირდაპირ ზურგით შეასკდა. გოგოს ტანში ჟრუანტელმა დაუარა, როცა კისერზე მიფრქვეული ცხელი სუნთქვა და მუცელზე შემოხვეული დაძარღვული ხელების შეხება იგრძნო.
-ოჰ, გამარჯობა სნაიპერო! - გაიცინა რეზიმ, გოგოს ხელი უშვა და მაგიდას მიუჯდა.
-სნაიპერია, აბა, როგორ?! - აიტაცა უცებ ნინიმ, - ვაზას ვაზაში აჯენს!
-ნინი! - შეუბღვირა ანასტასიამ და ბიჭებს მიუბრუნდა, - აბა, დღეს რა გეგმები გვაქვს? არ აღვნიშნოთ ჩემი გამოკეთება? ან არ გავერთოთ?
-ეგ კარგი იდეაა! - აჰყვა ლაშა, - შენი და რეზის ცოცხლად გადარჩენა ხომ უნდა დავასველოთ, არა?
-ერთი კვირაა წვეთი არ დაულევია და ვეღარ ძლებს, რა, - თქვა პირგამოტენილმა ქეთიმ და კიდევ ერთხელ დაიმატა საჭმელი.
-ეგ რა შუაშია, ქეთუშ? - გამოექომაგა ძმაკაცს ნიკა.
-აუუ, მართლა, რაა, რამე ვქნათ, თორე ამოვიდა ყელში ასე ჯდომა, - თქვა ისევ ნინიმ და წვენი მოსვა.
-ეს შენ ხარ უსაქმურად თორემ ჩვენ საქმე თავზე საყრელად გვაქვს, - უთხრა ნინის თვალებამოღამებულმა სანდრომ და სახეზე ხელი ჩამოისვა.
-აჰა, ისევ მესმის წრიპინი და ვერ ვხვდები საიდან, - თქვა ნინიმ და ოთახში მყოფებს თვალი მოავლო, - არა, მართლა, კითხვა მაქვს, რომელიმეს გყავთ თუთიყუში, რომელმაც ლაპარაკი იცის და მიმალავთ?
-თუთიყუში იქნება, თუ წამოგიფრინდა და დაგდო ბეჭებზე, - ამოიზმუვლა სანდრომ და მაგიდაზე ჩამოდო თავი.
-აი, კიდევ ისმის წრიპინი, - არ ჩერდებოდა გოგო, - ეს ფრინველი თუ დავიჭირე, გავპუტავ! ამატკივა თავი.
-გაჩუმდი და მიხვდები, რომ რაც თავს გატკივებს, შენივე ხმაა, - თავი არც აუწევია, ისე უპასუხა და გააჩუმა ამხელა არქეოლოგი ქალი.
ანასტასია გაკვირვებული უყურებდა სანდროს და ნინის კამათს და გულში ეღიმებოდა. რა თქმა უნდა, სახეზე ერთი ნერვიც კი არ შეტოკებია. „მათ შორის რაღაც მოხდა“ - გაიფიქრა ანასტასიამ და გასასვლელად შეტრიალდა, როცა ნინიმ წამოიძახა:
-მოდით, ბილიარდი ვითამაშოთ!
„მოდით, ბილიარდი ვითამაშოთ!“, „ბილიარდი ვითამაშოთ!“, „ბილიარდი, ბილიარდი, ბილიარდი“ - მეორდებოდა ანასტასიას თავში და გეგონებოდათ გოგოს უროს ურტყამდნენო, ისე იყო.
-ნინი! - გაბრაზებულმა დაუყვირა დას და თვალები დაუბრიალა.
-რა, ანასტასია? რა? უკვე 3 წელი გავიდა! - უცებ წამოენთო ნინი და თვალები აუწყლიანდა, - ბოლოს და ბოლოს შეიგნე, რომ ანდრო ცოცხალი აღარაა და აღარ დაბრუნდება! - ბოლო ხმაზე ყვიროდა გოგო და თვალებიდან ცრემლები სდიოდა, - შენს გარდა სხვასაც ენატრება, სხვასაც სტკივა, მაგრამ არა! შენ ხომ დიდი ანასტასია ავალიანი ხარ! როგორ შეიძლება! ყველა შენ უნდა გაგეგოს ფეხქვეშ! ყველამ შენს დაკრულზე უნდა იცეკვოს! მაგრამ მე ამას არ ვაპირებ! - უთხრა და ოთახიდან გაიქცა.
ბიჭები თავჩახრილები ისხდნენ და ხმასაც ვერ იღებდნენ, გვანცაც მათ მსგავსად აზრზე ვერ მოდიოდა, რეზი გაკვირვებული იყო, ხოლო ქეთი დასევდიანებული ისევ განაგრძობდა ჭამას. აი, თავად ანასტასია კი - განადგურებული იყო. ხვდებოდა, რომ თავის პატარა დაიკოს გული ატკინა, მაგრამ ადგილიდან ვერ იძვროდა, რომ მისულიყო და დაემშვიდებინა. რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ გვანცა წამოდგა.
-წავალ, ვნახავ, როგორაა, - ძალიან ხმადაბლა თქვა გოგომ, რომელსაც დაქალის მსგავსად მორეოდა ცრემლები და გასვლა დააპირა.
-არ გინდა, - კართან გააჩერა სანდრომ და თვითონ წამოდგა, - მე ვნახავ, - მერე ანასტასიასთან გაჩერდა, მხარზე ხელი მოუჭირა და შეძლებისდაგვარად გაუღიმა, - ნინის ხომ იცნობ, ცხელ გულზე გითხრა ყველაფერი, დამშვიდდება და...
-სანდრო, ნინი მართალია, მართლა ჩემი ბრალი იყო, - მხოლოდ სანდროს გასაგონად ამოილაპარაკა და თვალებში შეხედა, - დაამშვიდე, გთხოვ, მასაც ვერ დავკარგავ... - ბოლო სიტყვებზე ხმა საერთოდ ჩაუწყდა და თავჩახრილი სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა ოთახიდან.
სანდროც უკან გაჰყვა. მეორე სართულამდე ერთად ავიდნენ, მერე კი ანასტასიამ მარჯვნივ გაუხვია და თავის ოთახში შეიკეტა, ხოლო სანდრომ მარცხენა მხარეს მდებარე პირველივე ოთახის კარზე დააკაკუნა და პასუხს დაელოდა. რამდენჯერმე ისევ დააკაკუნა, მაგრამ ისევ არ იყო პასუხი. ბოლოს მოთმინება ამოეწურა და ოთახის კარი ლამის შეგლიჯა. ოთახში შესულს კი საწოლზე მუცელზე მწოლი, ბალიშზე აქვითინებული ნინი დახვდა.