. . . .
- სად ხარ? - მობილურში ჩამესმის ქეთის ამაზრზენი ხმა.
- რა გინდა?
- მამაშენის კომპანიაში მოდი. - სიტყვის თქმას არ მაცდის ისე მითიშავს. მეც სხვა რა გზა მაქვს მანქანაში ვჯდები და სახლში მივდივარ მოსაწესრიგებლად.
ტყავის შარვალს, დიდ ყელიან შავ ჯემპრს, ტყავის კურტკას და ფეხზე, შავ ტყავის დახურულ მაღალ ქუსლიანებს. თმას ცხენის კუდად ვიკრავ და სახლიდან გავდივარ.
კომპანიაში შესვლის თანავე ყველას მზერა ჩემსკენაა მომართული, სათვალეს ვირგებ რომ ჩემი ჩაწითლებული თვალები დავფარო და ლიფტში ღილაკ 30'ს ვაწვები. კაბინეტში დაუკაკუნებლად შევდივარ. ქეთი ზურა და კიდევ ერთი ჭაღარა შეპარული, სიმპათიური კაცი იჯდა ულამაზესი მწვანე თვალებით.
- დაკაკუნება არ გასწავლეს? - მიბღვერს ქეთი.
- სამწუხაროდ არა, მშობლებს ჩემთვის არ ეცალათ და.... - ქეთის სახეზე ფერები გადასდის და დარცხვენილი იყურება აქეთიქით. - აბა რაზე დამიბარეთ ძვირფასო დედიკო?
- არაფერი უბრალოდ ხელს მოაწერ და საცხოვრებლად ჩვენი მეწყვილის შვილთან გადახვალ.
- გასაგებია... სადაა საბუთები. - დედაჩემი საბუთებს მიწვდის, მცირე ყოყმანის შემდეგ ხელს ვაწერ, თვალში უცნაურად დ.დადიანი მხვდება, რამდენი დ.დადიანიღა ცხოვრობს ამ თბილისში!?
ყურადღებას აღარ ვაქცევ და საბუთებს ქეთის ვუწვდი.
- შენს ბარგს წაიღებენ. აქ მისამართი წერია, დღესვე გადახვალ.
- გადავალ... მაგრამ... ჩემს სახლში, ბაბისთან ფეხიც კი რომ შედგათ და საერთოდ დაელაპარაკოთ. დავივიწყებ ამ სულელურ ქორწინებას და მიწასთან გაგასწორებთ.
- შენ ამის უფლება არ გაქვს. ის ჩვენი შვილია და შენ ამას ვერ დაგვიშლი.
- თქვენი შვილი ჯერ კიდევ 15 წლიდან აღარაა. - ზიზღით გამოვცერი კბილებსშორის და კაბინეტი დავტოვე. საღამოს sms მივიღე დედაჩემისგან. "წადი" ბაბის დავემშვიდობე, და გავაფრთხილე რომ ქეთის და ზურას არ გაჰკარებოდა, მანაც თანხმობა განმიცხადა. არვიცი მგონი მას უფრო სძულდა 'ისინი' ვიდრე მე. "ჭავჭავაძის 49" მანქანა დავაპარკინგე. შენობაში შევედი, ძალიან ლამაზად იყო ყველაფერი. 14-15 სართული ჰქონდა ჩემს ეგრედ წოდებულ "ქმარს" გაერთიანებული. მეც ღილაკზე 14-15 დავაწექი. ლიფტი გაიღო და პირდაპირ სახლში აღმოვჩნდი. სხვა კარი არ ჰქონია. გამიკვირდა მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე. ოთახებში ბნელოდა, ნელი ნაბიჯებით გავიარე მისაღები. მგონი მისაღებში ვიყავი როცა ფეხი რაღაც მაგარს მივარტყი. Damn რაღაცას კი არა ვიღაცას.
მისაღებში სინათლე აინთო და მეც "ხეს" ავხედე.
არა, არა და არა.
- შენ?!
- შენ?! - წამოვიყვირეთ ერთროულად.
- მოიცა,შენ ხარ ის გოგო?
- და შენ ის.... ის.... ჯანდაბა, მოვკვდები. - დემეტრეს სახეზე კმაყოფილი ღიმილი დასთამაშებდა.
- 'ბატონო ლექტორო', იცოდი?
- არა არვიცოდი. უბრალოდ არ დავინტერესებულვარ. - მითხრა დაბნეულმა.
- ანუ გიორგი დადიანი, მამაშენია?
- ზურა ჯაყელი შენი.
- აურააა როგორ ვერ მივხვდი. დ. დადიანი ხოეწერა იქ არაა!?
- შეეგუები. - თქვა და ისევ ეშმაკურად გამიღიმა.
- ჩემი ნივთები სადაა?
- საძინებელში.
- ჩემი საძინებელი სადაა??
- მეორე სართულზე, მეორე ოთახში.
- კარგი მადლობა. იმედია გამიძლებ, დროებით, მერე ალბათ ყველაფერი მოგვარდება და დავშორდებით. - კიბეებზე ავედი და მეორე ოთახში შევედი. ჩემი ოთახისგან ძალიან განსხვავდება. სულ მუქ ფერებშია. მე კი ჩემს ოთახში ყველაფერი სპილოს ძვლისფერი მქონდა.
იატაკი ნაცრისფერი, გარდერობი თეთრი, თაროები თეთრი, სარკის დასადგამი თეთრი, კედლები თეთრი, საწოლიც თეთრი.
საწოლზე ემბრიონის ფორმაში დავწექი და ბალიში ჩავიხუტე. რა იყო ეს?! გული ისე სწრაფად მიცემდა, მგონი თაგვს ვაჯობე. ანუ დემეტრეა ჩემი ქმარი. და მაინც ვერ ვიჯერებ, ან როგორ უნდა დავიჯერო? ცუდად ვარ... მოვკვდები. მაგრამ ისე მიხარია რომ ვიღაც ბებერზე არ გავთხოვდი,
მაგრამ, იქნებ შეყვარებული ჰყავს, არაა მაშინ მართლა გავგიჟდები.
კაი რა რენე, შენ გკოცნის და შეყვარებული როგორ ეყოლება?! არა მგონი ვიშლები, უნივერსოტეტში ამ ამბავს როგორ შეხვდებიან? არააა. ახლა უნდა წავიდე, ანის და მარიამს რომ არ მოვუყვე გავაფრენ. მართლა გავაფრენ. საწოლიდან ვდგები და მივდივარ. ანი და მარიამი ჩვენს კაფეში მხვდებიან.
- გოგოებო, ვერ დაიჯერებთ, ხომ არ მომეჩვენა?!
- რა გჭირს რენე?
- ის ბიჭი ვიზეც გავთხოვდი....
- ხო რა ვინაა, რამე დაგიშავა?
- არააა. ის ბიჭი დემეტრეა ლექტორი.
- რააა!? - იმხელაზე დაიყვირეს მთელი კაფე ჩვენ გვიყურებდა.
- მოგეჩვენა ალბათ. - მითხრეს და შუბლზე ხელი მომადეს. ყველაფერი მოვუყევი, ზუსტად და პირდაღებულები მიყურებდნენ, შემდეგ მათაც ამოიღეს ხმა.
- იცი რენე? ერთდროულად ორი ბავშვის ნათლია გახდები.- სასმელი გადამცდა და პირდაღებული შევხედე ორივეს.
- არააა!!? - გამაღიზიანებლად გავწელე სიტყვა ფეხზე წამოვხტი და ორივეს გადავეხვიე. - ნათლია გავხდები ხალხოო. - ვიყვირე და ისევ ფავიმსახურეთ ხალხის ყურადღება.
- სახლში მე წაგიყვანთ.
- წავედით?
- აჰამ. - ანგარიში გავასწორე და გარეთ გამოვედით, თავსხმა წვიმა იყო, მანქანა კი მოშორებით გავაჩერე. ჩემი ტყავის კურტკა გავიხადე და ჯენლტმენივით გადავაფარე თავზე "ორსულებს"
- ნამდვილი ჯენლტმენი ხარ რენ. - მითხრეს სიცილით, სანამ მანქანამდე მივედი გასაწური გავხდი, ისინი კი მშრალები ჩასხდნენ მანქანაში.
გოგონები სახლში მივიყვანე და მეც წავედი "ჭავჭავაძის 49'ში"
ლიფტი გაიღო და გრძელი დერეფანი გავიარე, სინათლე ენთო მისაღებში, სავარძელში კი დემეტრე იჯდა.
- გამარჯობა... - ვუთხარი ყოყმანით. მანაც ამომხედა და უემოციო სახით შემომხედა.
- ად იყავი?
- იცი!? მეე... მეე ნათლია გავხდები. - გავეღრიჭე და ტაში შემოვკარი. - ორი ბავშვის ნათლია ერთად.- ტუჩის კუთხეში ღიმილი ეპარება.
- გილოცავ.... სულ სველი ხარ. გამოიცვალე და ჩაი დავლიოთ. - თავს ვუკრავ და საძინებელში ავდივარ. თბილ ელასტიკს და უზარმაზარ სვიტრსვიცვამ. და ჩემს ფუმფულა ჩუსტებს. სამზარეულოში დემეტრეა და ფინჯნებში ცხელ წყალს ასხამს.
- შაქარი რამდენი?
- მე... 4-5 - ვეუბნები და ვწითლდები. იცინის და შაქარს მიყრის.
- მიხარია რომ ვიღაც ბებერზე, არ გამათხოვეს... - უცებ წამოვაყრანტალე და მერე ვინანე. - იმედია მალე მოაგვარებენ საქმეს. - რა სისულელეებს ვლაპარაკობ. სულასე ვარ როცა ვნერვოულობ ჯანდაბა. ჩემ წინ ჯდება და მიყურებს. თან როგორ მიყურებს, თვალსაც კი არ ახამხამებს და ისე მიყურებს თვალებში.
ვწითლდები, და თავს გვერდზე ვატრიალებ.
რაუნდა რატომ მიყურებს? ჯანდაბა, დამცხა.
- ასე რატომ მიყუტებ? - ხმის კანკალით ვეკითხები, და თვალებში ვუყურებ.
- ასე როგორ? - ვაიმე რა ხმააქ, არა რამჭირს აქამდე არ დამლაპარაკებია?.
- კაი არაფერი მადლობა ჩაისთვის წავალ მე. მაგიდიდან ვდგები და კიბეებისკენ მივდივარ მაგრამ მეწევა და მაჩერებს.
- რა... რამოხდა? - ვეკითხები აკანკალებული ხმით და ყველა ამოსუნთქვაზე მუცელში მგონი არწივები დაფრინავენ. სახეს ახლოს წევს და ყურთან მეჩურჩულება.
- შენ, ჩემი ცოლი ხარ.
- მე... მერე. - სუნთქვას ვიკრავ, ვშეშდები, ოღონდ ახლა გამიშვას თორემ ხელებში ჩავადნები.
თმას ყურს უკან მიწევს და ლოყაზე მეფერება.
- ისუნთქე. - თითქოს ნებართვა მომცაო ისე ამოვიოხრე.
- წაავალ მე... - ვეუბნები და ხელიდან ვუსხლტები.
- სად გამექცევი. - კიბეზე მეწევა მისი სიტყვები, მეკი დამფრთხალივით ვიკეტები საძინებელში.
- ეს რაყო!?. - ჩემთავს ვუსვამ კითხვას და საწოლში ვწვები.

ბოდიში პატარა თავისთვის, დრო არ მქონდა დასაწერად მაგრამ, დაგვიანებაც არ მინდოდა, მგონი არცისე ცუდი უნდა იყოს, თავიდან ვიფიქრე რომ დრმეს ნაცვლად სხვა ახალი ჩამემატებინა მაგრამ ვიცი რო ძაან გამეწელებოდა, ამიტომ იყოს ასე. ქვემოთ მოცემულია მათი ფოტოები თუ კიდევ ვინმე ახალს შემოვიყვან და შემოვიყვან, მათ ფოტოებსაც დავდებ. მე თუ ვინმეს არ მივამსგავსე ისე არ შემიძლია რამის დაწერა, თუ თქვენ არ მოგეწონებათ ესენი???? ისე წარმოიდგინეთ როგორც თქვენ გაწყობთ. მიყვარხართ მადლობა მათ ვინც კითხულობთ.


რენე. . .

დემეტრე. . .

ბარბარე. . .

რატი. . .

ანი და მარიამი. . .