სახლამდე მისვლას სულ ცოტა ეკლდათ, როცა ნინიმ და გვანცამ გასროლის ხმა გაიგონეს, შემდეგ კი წვიმამაც დაუშვა და ორივენი გაილუმპნენ. ცოტა ხანში ისევ მოესმათ რამდენიმე გასროლის ხმა და შეშფოთებულმა გვანცამ დაქალს გახედა.
-ნინი, - დაიწყო და სველი თმა სახიდან გადიწია, - ეს სროლის ხმა იყო?
-მგონი, - უემოციოდ დაუქნია თავი და გოგოს გამხნევება სცადა, - ალაბთ მონადირეები იყვნენ.
-წვიმაში ნინი? თანაც ხმა თითქოს იქიდან მოდიოდა, სადაც ცოტა ხნის წინ ვიყავით.
-......
-ანასტასია რატომ არ წამოვიდა ჩვენთან ერთად?
-დამშვიდდი, არაფერი მოუვა, - უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა, ვიდრე გვანცასთვის და ჭიშკარიც შეაღო.
ცხენები საჯინიბოში დატოვეს და სახლში სირბილით შეცვივდნენ. ბიჭები სამზარეულოში იყვნენ და რაღაცაზე იცინოდნენ, როცა ნინის და გვანცას შესვლა დააფიქსირეს.
-ნინი, - მაშინვე ფეხზე წამოიჭრა რეზი, როცა ანასტასია მათთან ერთად ვერ დაინახა, - შენი და სადაა?
-დამშვიდდით, - ხელის აწევით გააჩერა ყველა და გაიღიმა, მაგრამ მის თვალებში შეშფოთება იკითხებოდა, - უბრალოდ წვიმამ მოგვისწრო და ანასტასია ჩამოგვრჩა. მალე მოვა, ნუ ღელავთ.
-დარწმუნებული ხარ? - ჩაეკითხა რეზი.
-შენ ანასტასიას არ იცნობ, - უპასუხა გოგომ და გვანცასთან ერთად კიბეებისკენ დაიძრა, - ახლა კი, გვაცადეთ. შუა ზაფხულში ფილტვების ანთებას ნამდვილად ვერ ავიკიდებთ!
გოგოებმა მალევე გამოიცვალეს, თმაც გაიშრეს და ქვემოთ ჩადიოდნენ, როცა ეზოდან ცხენის ჭიხვინის ხმა მოესმათ.
-აი, ხომ გეუბნებოდით, - დაიწყო ნინიმ, მაგრამ მალევე გაჩუმდა.
ბიჭებმა საწვიმრები მოიცვეს და ეზოში ისე გავიდნენ. ანასტასიას ცხენი ჭიშკარს გამოსცდენოდა და მასთან მისულ ბიჭებს ახლოსაც არ იკარებდა. ნინის თვალში მოხვდა ცხენის ერთ-ერთ ფეხზე წყალთან ერთად ჩამომავალი წითელი სითხე და დაუფიქრებლად გავარდა გარეთ.
-მიმიშვით, - დაუყვირა ბიჭებს და ცხენთან ძალიან ნელა მივიდა.
ბოლოს როგორღაც მოახერხა ცხოველის დამშვიდება. თავლაში შეიყვანა და დათოსთან ერთად ჭრილობაც გადაუხვია. სახლში ორივენი შეშფოთებულები დაბრუნდნენ.
-ნინი, - მაშინვე დაიწყო სანდრომ, როგორც კი გოგო სახლში დაბრუნდა, - სიმართლე გვითხარი, რა მოხდა? ანასტასიაზე უკეთესი მხედარი არ მეგულება და ასე უბრალოდ ჩამოგრჩათ? ან რატომ დაბრუნდა უკან მხოლოდ მისი ცხენი და თანაც დაჭრილი?
-ჯანდაბა ანასტასია შენს თავს! - ჩაიბურტყუნა გოგომ და გვანცას გახედა, - გვანც, შეგიძლია პირსახოცი ჩამომიტანო და ჩაიც მომიმზადო?
გოგომ მხოლოდ თავი დაუქნია და კიბეებისკენ წავიდა, მაგრამ ფეხები უკან რჩებოდა. მასაც სურდა გაეგო რა მოხდა. გვანცა როგორც კი მიეფარა თვალს, ნინიმ სანდროს შეხედა და ხმადაბლა თქვა:
-ვახო დაბრუნდა.
-რაა? - იმხელაზე წამოიძახეს სანდრომ და დათომ, რომ გოგო შეხტა, - შენ ნორმალური ხარ გოგო? - გააგრძელა ყვირილი სანდრომ, - ეს აქამდე ვერ გვითხარი?
-მოიცადეთ, - საუბარში ჩაერია რეზი, - ეს ის ვახოა, ვინც მე მგონია?
-კი, ეგაა, - დაეთანხმა დათო და გაბრაზებულმა გახედა ბიძაშვილს, - ნინი, ყველაფერი უნდა გვითხრა. შეიძლება ანასტასიას საფრთხე ემუქრებოდეს.
გოგომ აწყლიანებული თვალებით შეხედა ბიჭებს, შემდეგ რეზის გაუსწორა მზერა და თქვა:
-მინდორზე ვიყავით, როცა ანასტასია უცებ გაჩერდა და ტყეს დაუწყო ყურება, - ამ დროს კიბეებზე გვანცა ჩამოვიდა და მეგობარს მხრებზე მოახვია პლედი თან გასამშრალებლად პირსაწმენდი გაუწოდა, - მადლობა. ჩაისაც ხომ მომიტან? - აწყლიანებული თვალებით გახედა გვანცასაც და გოგოსაც სხვა რა გზა ჰქონდა? სამზარეულოსკენ წავედა.
-გვანცას რატომ არაფერს ეუბნები? - დაინტერესდა ნიკა და საზარეულოსკენ მიმავალ გოგოს მზერა გააყოლა.
-გინდა ტყუილად შევაშინო? თან ანამ მთხოვა, რომ ისე მომეყვანა სახლამდე, რომ არაფერი ეეჭვა.
-ახლა მაგის დროა? - აენთო ისევ სანდრო და გოგო ლამის გაბურღა მზერით, - ანასტასიას შეიძლება ახლა რამე სჭირდეს და შენ აქ მოკალათებული არ გვეუბნები არაფერს. იცოდე, მას რომ რამე მოუვიდეს, შენი ბრალი იქნება!
-შენი აზრით, მე არ ვღელავ? - ყვირილითვე უპასუხა სანდროს და მერე დაუწია ხმას, - ჩემი დაა და შენზე მეტად მე მტკივა და მე მეშინია მის გამო! თუ დამაცდი, დამავალებ. მოკლედ, ანასტასიამ ვახო დაინახა და მაშინვე მითხრა, რომ მე და გვანცა უნდა წამოვსულიყავით, თან წვიმას იწყებდა. თითქმის მოსულები ვიყავით, როცა რამდენიმე გასროლის ხმა გავიგეთ.
-მოიცადე, ანასტასიას ცხენიც თან ჰყავდა, ხომ? - გააჩერა გოგო ლაშამ.
ნინიმ თავი დაუქნია და დასამშვიდებლად ღრმად ჩაისუნთქა.
-მაშინ გასაგებია რატომ მოსდიოდა მის ცხენს სისხლი, - თქვა დათომ და ოთახში ბოლთის ცემას მოჰყვა, - თუ ანას ცხენი დაიჭრა... წარმოდგენა არ მინდა თვითონ ანა როგორაა. ჯანდაბა! ამის დე** შე****! რა დროს ეს წვიმა იყო!
-სად მიდიხარ? - გაოცებულმა წამოიძახა ნინიმ და უკვე კართან მდგომ რეზის შეხედა.
-შენი დის მოსაძებნად. სხვა გზა არაა, - უპასუხა რეზიმ და აღელვებულმა მოიცვა საწვიმარი.
სახეზე არ ეტყობოდა, მაგრამ თვითონაც ძალიან ღელავდა. მართალია, ტასოს მხოლოდ რამდენჯერმე დაელაპარაკა და მისგან ერთი ნორმალური სიტყვაც კი არ ახსოვდა, მაგრამ ახლა ისე ღელავდა, რომ სახლში გაჩერება უბრალოდ არ შეეძლო.
-დაიცადე, - ფეხზე წამოვარდა სანდროც, - ჩვენც წამოვალთ.
-არა, - გააჩერა ბიჭმა და კარი გამოაღო, - აჯობებს მარტო თუ მოვძებნი. უფრო სწრაფად ვიმოძრავებ, თანაც თქვენც რომ ვერ დაგინახავთ თამრო, ინერვიულებს.
-რეზი, - ბიჭთან მიირბინა ნინიმ და ახედა, - გთხოვ, იპოვე და სახლში დააბრუნე, - გოგო ფეხისწვერებზე აიწია და ლოყაზე აკოცა, - სანამ წახვალ, მინდორთან ახლოს, ტყეში, ანასტასიას სახლი აქვს. შეიძლება წვიმას იქ შეაფარა თავი, - თავის გასამხნევებლად უფრო თქვა და ისევ რეზის შეხედა, - იქაც მოძებნე. ტყის აღმოსავლეთ ნაწილშია.
ბიჭმა მხოლოდ თავი დაუქნია, ბიჭებს თვალებით რაღაც ანიშნა, საწვიმრის კაპიუშონი წამოიფარა და გარეთ გავარდა. „სად ჯანდაბაში ხარ, ტასო, სად?“ - ფიქრობდა რეზი და უკვე კარგად ატალახებულ გზაზე მთელი სიჩქარით მიჰქროდა.
ანასტასიას თავბრუ ეხვეოდა და ბურანიდან გამოფხიზლებას ცდილობდა, მაგრამ არ გამოსდიოდა. გოგომ რამდენჯერმე სცადა წამოდგომა, მაგრამ ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას იკეცებოდა. ბოლოს დანებდა და ერთ-ერთ ხეს ზურგმიყრდნობილი ისევ ბურანში გადაეშვა. ეგონა ეჩვენებოდა, როცა ამ წვიმაში თავისი სახელი ჩაესმა. ვიღაც ბოლო ხმაზე ყვიროდა ტასოს, მაგრამ გოგოს ხმის ამოღების თავიც კი არ ჰქონდა. ანასტასია ცოტა გამოფხიზლდა, როცა სიცივე უეცარმა სითბომ შეცვალა და სიმსუბუქე იგრძნო.
-ტასო, ჩემი ტასო, - ესმოდა ბიჭის ჩურჩული და თვალების გახელა სცადა, - აქ ვარ, შენს გვერდით, - ჩურჩულს აგრძელებდა ბიჭი, მერე კი ცხელი ტუჩები საფეთქელზე მიაკრო.
გოგო საბოლოოდ გაითიშა. გონზე ისევ მკლავის საშინელმა ტკივილმა მოიყვანა. დამძიმებული ქუთუთოები ძლივს დააშორა ერთმანეთს და მხოლოდ მზერის დაწმენდის შემდეგ აღმოაჩინა, რომ თავის პატარა ტყის სახლში იყო. „აქამდე როგორ მოვედი?“ - გაიფიქრა თავისთვის და ოდნავ წამოიწია. მაინცდამაინც დაშავებულ ხელს დაეყრდნო და სიმწრისგან დაიკვნესა. სწორედ ამ დროს გაიღო სახლის კარი და ოთახში რეზი შემოვიდა.
-შენ აქ რას აკეთებ? - მაშინვე ჰკითხა ბიჭს და ეცადა ხმაზე არაფერი შესტყობოდა, მაგრამ არ გამოუვიდა.
-შენ რა ადგომას აპირებდი? - გაუჯავრდა ბიჭი და 2 ნაბიჯში საწოლთან გაჩნდა, თან გოგოს მკლავს ათვალიერებდა, - სულ გადაირიე? ყოჩაღ, ისევ სისხლი წამოგივიდა!
რეზიმ ყურიც არ ათხოვა ტასოს სიტყვებს, რომ კარგად იყო და არაფერი უჭირდა, ერთ-ერთი პატარა კარადიდან საჭირო ნივთები გადმოიღო და ჭრილობა ხელახლა დაუმუშავა.
-შენი ხმა არ გავიგო და საწოლიდან ადგომაც კი არ სცადო! - მკაცრად უთხრა გოგოს და ის ზღვისფერი თვალები დაუბრიალა.
თვითონ სისხლიანი ბამბები მოაგროვა, ერთ პარკში ჩაყარა და იქაურობა მიალაგა. მერე ისევ გარეთ გავიდა და შეშა შემოიტანა. ბუხარიც მალევე აანთო და ახლა საჭმლის მომზადებას შეუდგა. ამ დროში კი ტასომ რამდენჯერმე ჩათვლემა და გამოფხიზლებაც კი მოასწრო. როცა რეზი მისკენ დაიხარა და მხრებზე ხელი მოხვია, გოგოს გასცრა და კანკალი აუვარდა.
-რა გინდა? - ჰკითხა ბიჭს ჩახლეჩილი ხმით და უკან დაწევა მოინდომა, რადგან ის ადგილები ისე უხურდა, სადაც რეზი ეხებოდა, გეგონებოდათ ცხელ შანთს ადებენო.
-მაცადე, დაგეხმარო წამოჯდომაში, - ბიჭმა სწრაფად გაუსწორა ბალიში, მერე კი ერთი ხელის მოსმით წამოაჯინა, ისე რომ ზედმეტადაც არ შეხებია, - ახლა ჭამე, - ლანგარი მუხლებზე დაუდო ტასოს და თვითონ იქვე მაგიდასთან ჩამოჯდა.
გოგომ გაოცებით შეხედა ცხელ წვნიანს და მერე ჭამით გართულ რეზის გახედა, რომელიც ყურადღებასაც არ აქცევდა.
-ნუ გეშინია, მოწამლული არ არის, - მისკენ არც გაუხედავს, ისე უთხრა და უკვე დაცარიელებული მათლაფა ნიჟარაში მოათავსა.
-ეს შენ მოამზადე? - გაიკვირვა ტასომ და როგორც კი ხელი აამოძრავა, მაშინვე გავრცელდა მთელს სხეულში ტკივილი.
-ჯანდაბა, - ჩაილაპარაკა ბიჭმა და სკამი საწოლთან ახლოს მიაჩოჩა, - სულ დამავიწყდა, რომ მარჯვენა ხელი დაიშავე. ჰე, აბა, ახლა ასე დიდხანს უნდა მიყურო? გააღე პირი და თქვი აააა, - გაუცინა და თვითონ შეაჭამა ტასოს მთელი თეფში.
მერე წამოდგა, დასვრილი ჭურჭელი სწრაფად ამორეცხა და დასაწკრიტად იქვე დაალაგა.
-არ მომიყვები, რა ჯანდაბა მოხდა? - ჰკითხა მას შემდეგ რაც ყველა საქმე მოილია და ისევ ტასოს წინ ჩამოჯდა სკამზე.
-შენი საქმე არ არის, - შეუბღვირა გოგომ და ფანჯრიდან გაიხედა.
მერე სწრაფად დაიხედა ტანზე და როცა მიხვდა, რომ სველის ნაცვლად მშრალი ტანსაცმელი ეცვა, თანაც სულ სხვა, ტანსაცმელი რა, ღამის პერანგი, რომელიც მაინცდმაინც მკერდთან იყო გამჭვირვალე, მაშინვე რეზის გახედა და ჰკითხა:
-ტანსაცმელი შენ გამომიცვალე?
-არა, შენით მოახერხე, - ტასოს სახეზე გაეცინა ბიჭს, - სხვას ვინმეს ხედავ აქ ჩვენგარდა?
-ჯანდაბა ანასტასია შენს თავს! - ამოიბურტყუნა გოგომ და ოდნავ აწითლდა სახეზე.
-კაი, რაა. ახლა არ მითხრა ასეთ რაღაცებზე ვჭედავო, - მშვიდად განაგრძო ბიჭმა, - ისეთს რას ვნახავდი, რაც აქამდე არ მინახავს თან ბევრად უფრო უკეთესი?
-უზრდელო! - ტასომ სწრაფად წამოავლო ხელი ბალიშს (ოღონდ მარცხენა, რა თქმა უნდა) და რეზის სახეში გაარტყა.
-უიმე, - შეიცხადა ბიჭმა და ბალიში შეათამაშა, - თუ ხვდები, რომ უკვე მეორედ გადაგარჩინე. შენ კი იმის ნაცვლად მადლობა მითხრა, მლანძღავ და რაღაცებს მესვრი.
-მერე ვინ გთხოვა ჩემი გადარჩენა? - არ დაიბნა ტასო და მაინც შეეპასუხა.
-არაა ეგ შენი საქმე! - უცებ გაუმკაცრდა ხმა რეზის და იმ ზღვისფერ თვალებში სიცივე ჩაუდგა.
ცოტა ხანს ასე უხმოდ უბღვერდნენ ერთმანეთს, მერე კი ტასომ იკადრა და ისევ წვიმას გახედა, რომელიც ფანჯარას მთელი ძალით ეხეთქებოდა.
-ვაიმე, -წამოიძახა უცებ და რეზიც მაშინვე მის გვერდით გაჩნდა.
-რა? რა მოხდა? გტკივა რამე? ჭრილობა გაგეხსნა? - ეკითხებოდა დაფეთებული და თან მკლავს ძალიან ფრთხილად უსინჯავდა.
-რა? - გაუკვირდა ტასოს და მკლავიდან მთელს ორგანიზმში გავრცელებული სასიამოვნო ჟრუანტელი დააიგნორა, - რა დაფეთებული დევი გამეჩითე აქ? - სიცილი აუტყდა უცებ, - არა, ეს დაფეთებული დევი საიდანღა მოვიფიქრე? აბა, ამ ახმახ ორმეტრიან კაცს სხვა რა გიწოდო? - ანასტასია სიცილს არ წყვეტდა და რეზიზე იცინოდა, რომელიც ისევ თავის სკამს დაუბრუნდა და იქიდან უბღვერდა.
-შეწყვეტ სიცილს და მეტყვი რამ წამოგიარა? - კბილებს შორის გამოსცრა ბიჭმა.
-აი, 5 წუთიც რაა, - იცინოდა გოგო და სულს ძლივს ითქვამდა.
რეზის ქეთის ნათქვამი გაახსენდა. ტასო რეალურად ხშირად არ იცინისო და გოგოს დააკვირდა. გულში სითბო ჩაეღვარა, როცა მიხვდა, რომ გოგო ახლა მართლა იცინოდა და თვალებიც კი რაღაც სხვანაირად უბრწყინავდა.
-უჰ, კარგი იყო, - ისევ გაეღიმა გოგოს და მერე სახე დაუსერიოზულდა, - რეზი, - პირველად მიმართა ბიჭს სახელით, - შენი ტელეფონი მათხოვე.
-რაში გჭირდება? - გაიოცა ბიჭმა და შარვლის ჯიბიდან მობილური ამოიღო.
-საყვარელთან უნდა დავრეკო. რაში უნდა მჭირდებოდეს? ნინის და ბებოს ტყუილად ვერ ვანერვიულებ. უნდა გავაგებინო, რომ ზოოპარკიდან გაქცეული გორილა მიზის წინ და სამაშველო რაზმი გამომიგზავნონ.
-ძალიან სასაცილოა, - ბიჭმა მობილური ისევ ჯიბეში ჩაიცურა.
-ჰეი, რას აკეთებ? - გული მოუვიდა ტასოს, - მომეცი ეგ დაწყევლილი ტელეფონი. ბოლო-ბოლო პატიმრებს აქვთ ერთი ზარის განხორციელების უფლება და მე რა დავაშავე?
-ჯადოსნური სიტყვა არ გითქვამს, ტასიკოო, - გაეკრიჭა რეზი და ანასტასიას ცვლილებას დააკვირდა.
-კარაქიანი პური არ გინდა ჯარისკაცებად დაჭრილი ან იხვის ტოლმა? - გაეპასუხა გოგო და მხოლოდ რამდენიმე წუთის შემდეგ გაიაზრა თუ რა დაუძახა ბიჭმა, - ჩემს დაბადების დღეზე გარკვევით ვერ აგიხსენი, რომ ტასო და მსგავსი სახელები არ უნდა დამიძახო? - უკვე ყვირილზე გადავიდა.
-ისე ტოლმაზე უარს არ გეტყოდი. გავიგე კარგი მზარეული ყოფილხარ, - გაუცინა ბიჭმა და ტასოს სიტყვები დააიგნორა.
-მობილურს მომცემ თუ არა? - არ მშვიდდებოდა ტასო.
-არა, - იმდენად გადაიხარა გოგოსკენ, ლამის შუბლებით შეეხნენ ერთმანეთს.
ტასოს სუნთქვა გაუხშირდა და თვალის დახამხამებაც კი ვერ შეძლო. მანამდე ვერ დაირეგულირა სუნთქვა, სანამ ბიჭი არ მოშორდა და თავის ადგილს დაუბრუნდა.
-ისე, ასეთი წყნარი უფრო მომწონხარ, - გაიკრიჭა რეზი, - და ზრდილობიანად რომ გეთხოვა, გეტყოდი, უკვე დავრეკე და იციან, რომ ჩემთან ერთად ხარ და არაფერი გიჭირს.
-კი, როგორ არა, არაფერი მიჭირს, - ჩაილაპარაკა გოგომ თავისთვის და მკერდთან მიტანილ მუხლებს თავი დააყრდნო.
-რამე მითხარი? - თითქოს ვერ გაიგონა, ისე ჰკითხა.
-გაა*ვი, - მუხლებიდან თავი არ აუწევია, უთხრა და მარცხენა ხელი თმაში ახლართა.
-რა სიტყვებია, ანასტასია? - გაიოცა ბიჭმა, - თამრიკო ბებო გხედავდეს ახლა, ხომ გაუსკდებოდა გული?! აფერუმ, შენს ქალობას! - შეიცხადა და შეეცადა არ გასცინებოდა.
-შენღა მაკლდი ზუსტად თამრიკოს სიტყვებით სრული ბედნიერებისთვის.
-არ მეტყვი რა მოხდა იქ და რატომ ხარ დაჭრილი? - შეაპარა ბიჭმა და სკამი უფრო ახლოს მიაჩოჩა.
-სხვის საქმეში ცხვირს ნუ ჩაყოფ, - უბრალოდ უთხრა გოგომ და შემდეგ გახედა, - აღარ დამიბრუნებ მაგ ბალიშს? დაძინება მინდა.
ბიჭმა ბალიში თავის ადგილას დააბრუნა, ტასოსაც მიეხმარა წამოწოლაში, შემდეგ კი თვითონ გადაიძრო მაისური, შარვალიც იქვე სკამზე გადაკიდა და საწოლში დაწოლას აპირებდა, ტასოს ხმამ რომ გააჩერა.
-არ მითხრა, რომ ჩემ გვერდით უნდა დაწვე!
-ოთახში თუ ხედავ დივანს ან მეორე საწოლს, მითხარი და აუცილებლად იქ დავწვები, - არ შეეპუა ბიჭი და საბანი ასწია.
-იცოდე, ზედმეტად რომ შემეხო, ჩემი ხელით დაგახრჩობ, - თითი დაუქნია ბიჭს, კიდისკენ ჩაჩოჩდა და ლამის კედელს აეკრო ცხვირით.
-როგორ გაყინულხარ, გოგო?! - შეიცხადა რეზიმ, როცა თავისი ტერფები ანასტასიას გაყინულ ფეხებს შეახო, - მოიწიე აქეთ, არ ვიკბინები, - გაიცინა და სწრაფად შეუცურა ხელი მუცელზე, მერე ფრთხილად გადმოაბრუნა თავისკენ და სხეულზე აიკრო.
გოგოს სხვა გზა აღარ ჰქონდა. თავი რეზის მკერდზე მოათავსა და ბიჭის გამაბრუებელი სურნელი ღრმად გადაუშვა ფილტვებში. ყურით მის მკერდს ეხებოდა და გრძნობდა, როგორი გახშირებული ჰქონდა ბიჭს გულისცემა. თითქოს ეს ფაქტი ესიამოვნა და თავისთვის ჩაიღიმა. ასე გაღიმებული მალევე გადაეშვა სიზმრების სამყაროში, რეზი კი თითებს დაატარებდა ანასატასიას თმაში და მძინარე ქალის ბავშვურ გამომეტყველებაზე ეღიმებოდა. ბოლოს შუბლზე მიაკრა გახურებული ტუჩები, ხელები უკეთ შემოხვია წვრილ წელზე და თვითონაც დაიძინა.
****************
დილით ტასოს რომ გაეღვიძა, საწოლში მარტო იწვა და აშკარად სციოდა. არადა ღამის განმავლობაში სულ არ უგრძვნია სიცივე. შეეცადა უკეთ გახვეულიყო საბანში და ძილი შეებრუნებინა, მაგარამ ამაოდ.
-სად ხარ რეზი? - საწოლში ფრთხილად წამოჯდა და ბიჭს დაუძახა.
ბიჭს ადგომა და თავის მოწესრიგება მოესწრო და აშკარად კარგ ხასიათზეც იყო.
-გაიღვიძე მძინარე მზეთუნახავო? - გაეკრიჭა ბიჭი და როცა პასუხად კვლავ ბალიში მიიღო, გადააკეთა, - უი, მზეთუნახავი კი არა, ბოროტი დედინაცვალი ყოფილხარ შენ!
-მორჩი მასხარაობას და დამეხმარე, - შეუბღვირა ბიჭს და ფეხები საწოლიდან გადმოყო.
-მოიცადე, მოიცადე, რას აკეთებ? - სწრაფად მიეჭრა ქალს და მაშინვე გააჩერა.
-ადგომა მინდა. ჩემი ტანსაცმელი მომაწოდე და თუ არ შეწუხდები სააბაზანომდე მიმიყვანე.
-წასვლას აპირებ სადმე და მე არ ვიცი?
-გორილა, ძალიან ნუ გამითამამდი, - გოგომ სწრაფად მოიშორა საბანი და ფეხზე წამოდგა, მაგრამ წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა და რეზის მკლავებში აღმოჩნდა.
-ჩემს მკლავებში აღმოჩენა თუ გინდოდა ვერ მითხარი? ამისთვის თავის დაჭრა ნამდვილად არ იყო საჭირო, - გაიკრიჭა ბიჭი და ანასტასია სხეულზე უფრო მჭიდროდ მიიკრო.
-ხო, ზუსტად მაგაზე ვფიქრობდი ვახოსთან ჩხუბისას, - გაუაზრებლად წამოისროლა სიტყვები და მისი მკლვებისგან გათავისუფლება სცადა.
-მოისვენე და ნუ ფართახალებ, - ზემოდან დახედა ბიჭმა და ერთი ხელი მუხლებში შეუცურა, მეორე ბეჭებზე მოხვია და სწრაფად აიყვანა ხელში.
-ძვლებს თუ არ ჩამიმტვრევ, დამავალებ, - სიტყვა რომ ვეღარ თქვა, ესღა მოიფიქრა ტასომ.
-ხელებს თუ შემომხვევ, დამავალებ, თუ არ გინდა, რომ დამივარდე. სულაც არ ხარ მსუბუქი.
-დეგენერატო, - გულზე მოხვდა ტასოს, - სულაც არ ვარ მსუქანი.
-ბუმბულივით ხარ, 200 კილოიანი ბუმბულივით, - გაიცინა რეზიმ და გოგო სააბაზანოს კართან ჩამოსვა, - შეხვალ შენით თუ შემოგყვე?
-უზრდელი, საკუთარ თავში დარწმუნებული თვითკმაყოფილი იდიოტი ხარ! - დაუყვირა ბიჭს და სააბაზანოს კარი ცხვირწინ მიუჯახუნა.
-დაგიკაკუნებ და ტანსაცმელს შემოგაწვდი, - უდარდელად მიუგო ბიჭმა და კარადიკენ წავიდა.
როცა ტასო მოწესრიგდა, ბიჭმა ისევ ხელში ააფრიალა ქალი და უკვე გასწორებულ საწოლზე დასვა, მერე ფეხებზე პლედი გადააფარა და საჭმელიც თვითონ შეაჭამა.
-როგორც ხედავ, ისევ წვიმს და მე და შენ ვერსადაც ვერ წავალთ, - უთხრა რეზიმ, როცა ყველა საქმე მოილია.
გოგომ ერთი შეხედა, მერე კი თავი გაატრიალა და წვიმას გახედა. გარეთ დატრიალებულმა საშინელმა ამინდმა და წვიმამ მოგონებები წამოუშალა და გაუაზრებლად თქვა:
-მაშინაც ასეთი ამინდი იყო.
-რა თქვი? - გაუკვირდა რეზის, როცა ანასტასიას გაბზარული ხმა გაიგონა.
-ანდროს დაღუპვის დღესაც ზუსტად ასეთი ამინდი იყო, - გაიმეორა გოგომ, ისე, რომ თვალი არ მოუცილებია ფანჯრისთვის.
-თუ გინდა, ნუ მომიყვები, - უთხრა ბიჭმა და საწოლზე მის გვერდით მოთავსდა.
-ვიცი, ანდროს ამბავი მას შემდეგ გაინტერესებს, რაც ჩვენთან ჩამოხვედი. ისიც ვიცი, რა მოგიყვა ქეთიმ და უფრო დაგაბნია, ვიდრე პასუხები გაგცა, მაგრამ ასე იყო საჭირო.
-........
-ანდრეა ავალიანი ჩემი უფროსი ძმა იყო, - დაიწყო რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ და მკერდზემიკრულ მუხლებს ნიკაპით დაეყრდნო, - სულ 2 წუთით დამასწრო დაბადება და მას შემდეგ ამ ფაქტს სულ სათავისოდ იყენებდა. შენზე დიდი ვარ და უნდა დამიჯერო, თითქმის სულ ეს ფრაზა მესმოდა, სანამ ნინი არ დაიბადა. მაშინ მხოლოდ 3 წლისები ვიყავით, მაგრამ მშობლებზე უფრო მეტად მგონი ჩვენ გვიხაროდა ეს ამბავი. ნინი მუდამ ჩვენი ნებიერა გოგო იყო. ორივე ისე ვზრუნავდით მასზე, თითქოს მისი მშობლები ჩვენ ვყოფილიყავით. მე და ანდროს ყოველთვის იმაზე უფრო ახლო ურთიერთობა გვქონდა, ვიდრე რომელიმე ტყუპს ოდესმე ჰქონია. თუ ერთ-ერთი ჩვენგანი ავად ხდებოდა, მეორეც ავტომატურად ცუდად ვიყავით ხოლმე. მერე იყო სკოლის პერიოდი, სადაც ანდრეა მეგობრების გაჩენას ცდილობდა, მე კი მათზე ვეჭვიანობდი და ლაშაც, სანდროც და ნიკაც დალურჯებულები დადიოდნენ. მართალია, სანდრო და ნიკა ჩვენზე პატარები იყვნენ, მაგრამ მაინც არ ვინდობდი არც ერთს. ზუსტად სკოლის ეგ პერიოდი აქვთ ჩარჩენილი ცუდად ჩემს ბიჭებს. მერე ჩვენთან დათოც გადმოვიდა და ასე შეიკრა ერთი დიდი „კამანდა“. მგონი მეხუთე კლასში გავაცნობიერე, რომ ბიჭები ანდროს თავს სულაც არ მართმევდნენ და მას შემდეგ აღარ გვიჩხუბია. ნუ, გვიჩხუბია რა, მე აღარ მიცემია ისინი. ორივეს ბავშვობიდანვე გვქონდა ხელოვნებისადმი მიდრეკილება. მშობლები ყველაფერზე გვატარებდნენ. ორივე ჩვენგანი ვმღეროდით, ვცეკვავდით, ვხატავდით და რას აღარ ვაკეთებდით. ბოლოს ამოუწურავი ენერგიის გამო ჯირითიც კი ვისწავლეთ და მას შემდეგ ყოველ კვირას მამას აქ ამოსვლას ვაიძულებდით ჩვენი ცხენები რომ გვენახა. - ტასომ ღრმად ჩაისუნთქა და რამდენიმე წუთიანი პაუზის შემდეგ ისევ გააგრძელა, - 17 წლამდე ისე მივედით, ერთი საიდუმლო არ გვქონია ერთმანეთთან. მერე კი, ანდრეა თითქოს უფრო ჩაკეტილი გახდა. ნაკლებ დროს ატარებდა ჩემთან და ყველაზე ხშირად მამას კაბინეტში ჩაკიტილს ვხედავდი-ხოლმე. სწორედ მაგ პერიოდში გადამეკიდა ერთი მამიკოს ბიჭი, გიორგი შონია. თავს არ მანებებდა და ყოველ წუთას მიმეორებდა თუ როგორ ძლიერ ვუყვარავარ და თუ მისი არ გავხდები, თავს მოიკლავს. რამდენჯერმე სცემეს ბიჭებმა ჩემგამო, მაგრამ დღემდე ვერ მოვიცილე თავიდან. სწორედ მისი გამოგზავნილი იყო ვახო, გუშინ რომ ვეჩხუბე. მერე კი იყო ჩემი თაყვანისმცემლების მოგერიების პერიოდი. ნინიც სწორედ მაშინ გაემგზავრა ამერიკაში და სკოლა იქ დაამთავრა. მერე კი უნივერსიტეტშიც იქვე მოეწყო. ჩვენს 21-ე დაბადების დღეზე ის დაწყევლილი მანქანა აჩუქეს ანდრეას, მე კი - რადგან მანქანები არც ისე ძალიან მიყვარდა, აქ ეს სახლი ამიშენეს. ახლა ვფიქრობ, რა იქნებოდა იმ დღეს მისთვის ის სპორტული მანქანა რომ არ ეჩუქებინათ. ზუსტად 15 აგვისტოს გადავწყვიტეთ, რომ ბებოსთან ამოვსულიყავით.ნეტა კისერი მომეტეხა და ეს აზრი არ გამჩენოდა. რაიონს მოახლოვებულები ვიყავით, როცა წვიმა დაიწყო. ანდრეამ მანქანის შენელება გადაწყვიტა, მაგრამ რატომღაც არ გამოუვიდა. მერე კი საჭის დამორჩილებაც ვერ შეძლო და ხევში გადავცვივდით... - ტასოს ხმა ჩაუწყდა და თვალიდან ჩამოგორებული ეული ცრემლი მოიწმინდა, - გონს საავადმყოფოში მოვედი, მაგრამ ანდროს ვეღარ ვგრძნობდი. როგორც მერე ბიჭებმა მითხრეს, 1 თვე კომაში ვიყავი. ანდრეა კი მანქანასთან ერთად აფეთქებულა. მე რანაირად გადავრჩი დღემდე არ ვიცი. მერე იყო ჩემი დეპრესიის 3 თვე, როცა არც ერთს არ ვცემდი ხმას. სრულიად გამოვიკეტე და სადაც კი რაიმე ანდრეას ნივთი მქონდა ყველაფერი მის ოთახში გამოვკეტე. აღარც ხატვა მაინტერესებდა, არც მუსიკა და საერთოდ არაფერი. ჩვენს სახატავ ოთახში აქამდე მის გარეშე არასდროს შევსულვარ. მხოლოდ შენი ჩამოსვლის პირველივე დღეს გავაღე ის კარი და მას შემდეგ სულ ერთხელღა დავბრუნდი იმ ოთახში.
გოგოს ამდენი ხნის შემდეგ პირველად სცვიოდა ცრემლები და გაკვირვებული უყურებდა მინაში მკრთალად აღბეჭდილ საკუთარ ანარეკლს. რეზი ამ ხნის განმავლობაში ჩუმად იჯდა და უსმენდა. ახლა კი გოგო თავისკენ ფრთხილად შეაბრუნა და გულში ჩაიკრა. დიდხანს არ გაუშვია ხელი და ანასტასიაც გაყურსული ეხვეოდა და ბიჭის გულისცემას უგდებდა ყურს.
-მაპატიე, მაშინ რომ გაგარტყი, - ამოილაპარაკა ჩახლეჩილი ხმით და ბიჭს თაფლისფერი თვალებით ახედა.
-ჩავთვალოთ, რომ არაფერი მომხდარა, - გაუღიმა რეზიმ და სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადაუწია,- მაგრამ, ძალიან მწარე ხელი კი გქონია.
ამაზე ორივეს გაეცინა და რამდენიმე წამს იცინოდნენ.
-უბრლოდ, შენ პირველი იყავი ანდროს სიკვდილის შემდეგ, ვინც ტასო დამიძახა.
-სხვა არავინ გეძახის მასე? - დაინტერესედა ბიჭი.
-სხვა არავინ. მხოლოდ ანდრეა და... შენ.
ბიჭს გაეღიმა და ტასოს შუბლზე მიაწება ტუჩები.